Een aantal weken geleden hoorde ik dat ik genomineerd was voor de Pim Fortuyn Prijs.
Eerlijk gezegd was ik nogal verbaasd. Deze prijs wordt immers uitgereikt aan de meest ‘fortuynistische’ persoon van het jaar. Daar herkende ik me nou niet meteen in.
In 2002 had ik nog geen stemrecht, maar ik herinner me al te goed dat ik het nogal ongenuanceerd vond dat Fortuyn de islam een ‘achterlijke cultuur’ noemde. Ook de door hem opgeworpen vraag of het verbod op discriminatie uit de Grondwet zou moeten worden geschrapt vond ik onbespreekbaar. Voor mij staat artikel 1 van de Grondwet aan de basis van hoe we in Nederland met elkaar zouden moeten omgaan.
Dus hoe kwam ik 22 jaar later nou uitgerekend aan deze nominatie? Ik besloot me in de prijs te verdiepen en ontdekte dat die draait om vrijheid van meningsuiting. De jury waardeerde dat ik me de laatste maanden heb ingezet door consequent voor nuance te blijven pleiten in het steeds verder verhardende debat over het Israël-Palestinaconflict.
Ik heb vrijheid van meningsuiting altijd gezien als een van onze belangrijkste kernwaarden, maar sinds oktober is het voor mij een stuk concreter geworden. Ik heb meermaals getwijfeld of ik me in mijn columns nog wel moest uitlaten over Israël en Palestina. Op de een of andere manier leer je meestal om te gaan met het gescheld van beide kanten op sociale media. Toch kruipt het af en toe gemeen onder je huid.
Soms wordt die voorspelbaarheid juist bijna grappig. Toen ik de prijs daadwerkelijk had gewonnen, besefte ik dat ook dit weer allerlei reacties zou oproepen. En ja hoor. Naast veel lieve en bemoedigende commentaren was er ook weer gelazer.
Zo stelde een fervent Palestina-aanhanger: ‘Je bent nu definitief aan de verkeerde kant van de geschiedenis beland.’ Iemand met een Israëlische vlag achter zijn naam meende juist dat ik als ‘extreemlinkse deuggleuf met mijn poten van Pims erfenis moest afblijven.’
Kortom: je doet het nooit goed. Die zekerheid geeft ook wel weer een bepaalde rust.
Als maatschappelijke ontwikkeling vind ik het echter wél problematisch. Een samenleving houd je namelijk niet gezond door alleen in contact te treden met gelijkgestemden (hoe comfortabel dat ook is). Positieve verandering vindt pas plaats wanneer je je inlaat met mensen die er juist hele andere meningen op nahouden.
Met je zogenaamde opponent van gedachten wisselen creëert een opening waardoor beide kanten van elkaar kunnen leren. Het is de enige manier om je blikveld te verruimen. Daarbij moet uiteraard de kanttekening geplaatst worden dat ‘van gedachten wisselen’ iets heel anders is dan schelden.
Vrijheid van meningsuiting is bovendien nogal betekenisloos zolang je het voorbehoudt aan jezelf en gelijkgestemden. Het wordt pas echt waardevol wanneer je die vrijheid ook gunt aan diegenen met wie je het níét direct eens bent.
Natascha van Weezel (1986) is journalist. Elke maandag schrijft ze een column voor Het Parool.
Laat ik met deze absurde denkfout beginnen: 'Positieve verandering vindt pas plaats wanneer je je inlaat met mensen die er juist hele andere meningen op nahouden.'
Welnu Natascha van Weezel, in zijn algemeenheid is deze mening grove nonsens, zeker wanneer het Duitse nazi's of zionistische extremisten betreft. Bij deze nodig ik je uit met mij hierover van gedachten te wisselen. Ik ben benieuwd wanneer je antwoordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten