De Onthullende Yoeri Albrecht Affaire 30

Opvallend aan Geert Mak's bestseller Reizen zonder John is dat in het register van het boek de CIA of één van de 16 andere Amerikaanse inlichtingendiensten, niet worden genoemd. Daardoor kon Mak met de air van een deskundige melden dat de VS na 1945 'decennialang als ordebewaker en politieagent' heeft gefungeerd 'om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde.' Gezien het feit dat hij in de polder doorgaat voor een betrouwbare opiniemaker is deze bewering misdadig. Maar liefst 575 pagina's lang 'Op zoek naar Amerika' te zijn, zonder ook maar één keer de CIA te vermelden, is een prestatie van formaat. Het is ook zeker geen verrassing dat de voormalige Volkskrant-opiniemaker Paul Brill de publicatie van zijn oude collega bij De Groene Amsterdammer aanprees als ‘een monumentaal boek,’ uitgerust ‘met een schat aan informatie’ die ‘qua betrouwbaarheid’ het ‘met gemak [wint]’ van Steinbeck's Travels without Charley.

Waar Mak geen oog voor heeft is Steinbeck's vermogen om achter de glamour en glitter van het ideologische beeld van de VS een gapende leegte te ontdekken:

The big towns are getting bigger and the villages smaller. The hamlet store, whether grocery, general, hardware, clothing, cannot compete with the supermarket and the chain organization. Our treasured and nostalgic picture of the village general store, the cracker-barrel store where an informed yeomanry gather to express opinions and formulate the national character, is very rapidly disappearing. People who once held family fortresses against wind and weather, against scourges of frost and drought and insect enemies, now cluster against the busy breast of the big town.

The new American finds his challenge and his love in traffic-choked streets, skies nested in smog, choking with the acids of industry, the screech of rubber and houses leashed in against one another while the townlets wither a time and die. And this, as I found, is as true in Texas as in Maine. Clarendon yields to Amarillo just as surely as Stacyville, Maine, bleeds its substance into Millinocket, where the logs are ground up, the air smells of chemicals, the rivers are choked and poisoned, and the streets swarm with this happy, hurrying breed. This is not offered in criticism but only as observation. And I am sure that, as all pendulums reverse their swing, so eventually will the swollen cities rupture like dehiscent wombs and disperse their children back to the countryside. This prophecy is underwritten by the tendency of the rich to do this already. Where the rich lead, the poor will follow, or try to.

En aldus geschiedde. Steinbeck wist begin jaren zestig niet precies waarin dit proces zou eindigen, maar hij voelde intuitief aan dat niet al het nieuwe een vooruitgang betekende. Integendeel zelfs, veelal betekende vernieuwing een verschraling van het leven. Daarnaast was er sprake van wat eerder Sigmund Freud ‘Das Unbehagen in der Kultur (1930)’ had genoemd, ‘de onoverkomelijk tegenstrijdigheid tussen de menselijke driften, het instinct en de eisen van de cultuur, de beperkingen van de beschaving.’ Aangezien het nieuwe een imperatief was geworden verlangde Freud in toenemende mate naar het oude om enige zin en betekenis te kunnen ontdekken, om aan de hand van een historische context de werkeljkheid te ontdekken. ‘We, as a nation,’ stelde Steinbeck vast ‘are as hungry for history as was England when Geoffrey of Monmouth concocted his History of British Kings (een katholieke geestelijke uit Wales, die de Britse geschiedschrijving vorm gaf. svh).' 

Steinbeck schreef over de 'nerveuze rusteloosheid,’ van zijn landgenoten, de vervreemding van hun eigen omgeving, het gebrek aan het gevoel ergens bij te horen. Het waren voor hem de kenmerkende symptomen van een veel diepere beschavingsziekte. Naar aanleiding van een ontmoeting met bewoners van een ‘mobile home’ op een ‘trailerpark‘  vroeg Steinbeck:

One of our most treasured feelings concerns roots, growing up rooted in some soil or some community. How bad did they feel about raising their children without roots? Was it good or bad? Would they miss it or not?

Als antwoord kreeg hij:

Who’s got permanence? Factory closes down, you move on… you move on where it’s better… You take the pioneers in the history books. They were movers. Take up land, sell it, move on… How many kids in America stay in the place where they were born, if they can get out?

Steinbeck werpt de vraag op:

Zou het kunnen dat Amerikanen een rusteloos volk zijn, een mobiel volk, dat nooit tevreden is met waar ze zijn als gevolg van selectie? De pioniers, de immigranten die het continent bevolkten, waren de rustelozen in Europa. De stabiel gewortelde mensen bleven thuis en zijn er nog steeds. Maar ieder van ons, behalve de negers die hier als slaven werden gedwongen, stamt af van de rustelozen, de eigenzinnige mensen die er niet tevreden mee waren thuis te blijven. Zou het niet ongebruikelijk zijn als we deze neiging niet hadden geërfd? En het feit is dat we dat hebben gedaan.

Steinbeck’s visie wordt in grote lijnen door de historische feiten bevestigd. Tot wat precies behoren Amerikanen, wat is hun identiteit? De staat kan hen geen persoonlijkheid verschaffen, geen enkele staat kan zijn burgers mentaal vormen. Omgekeerd wel. Daarom blijven de meest gevoelige zielen op zoek naar wie zij werkelijk zijn. Steinbeck speelt in de literatuur de rol die een verkenner speelt, moet spelen. ‘Perhaps we have overrated roots as a psychic need. Maybe the greater the urge, the deeper and more ancient is the need, the will, the hunger to be somewhere else.’ Hoe dan ook, feit is dat de ontwikkelingen zich bleven versnellen in de VS, en daarmee de noodzaak om de massa te beheersen. Eén van de gevolgen van de massamaatschappij was de uniformering van het bestaan en de daaruit ontstane vervreemding, een proces dat nu is geglobaliseerd. Het was Steinbeck die aan het begin van de naoorlogse consumptiecultuur al reizende de gelijkschakeling, de synchronisatie van de massamens, ontdekte:

It seemed to me that regional speech is in the process of disappearing, not gone but going. Forty years of radio and twenty years of television must have this impact. Communications must destroy localness, by a slow, inevitable process…

De bekende wereld, met al haar geuren en kleuren, geluiden en vertrouwde vormen, verdween razendsnel. ‘Radio and television speech become standardized.’ Alles werd ‘uniformly tasteless, so will our speech become one speech.’ De auteur Steinbeck merkte dan ook op dat ‘I whom love words and the endless possibility of words am saddened by this inevitability.’ Hoe schraler de begrippen des te propagandistischer zij worden, reclametaal voor verslaafden, gefabriceerd en geconsumeerd door junkies. Steinbeck: ‘I had to go through the same lost loneliness all over again, and it was no less painful than at first. There seemed to be no cure for loneliness save only being alone.’ De waanzin ontvluchten was onmogelijk geworden in de alomtegenwoordige consumptie-maatschappij:

I had lost all sense of direction. But the signs — ‘Evacuation Route' — continued. Of course, it is the planned escape route from the bomb that hasn’t been dropped. Here in the middle of the Middle West and escape route, a road designed by fear. 

Hij beschreef de gecultiveerde angst die de VS altijd gemobiliseerd heeft gehouden. Maar wat was de bron van die angst? Wat anders dan de eigen geschiedenis van roof en moord? Een dief is permanent bang bestolen te worden. It takes one to know one. Daarom wonen rijken in 'gated communities,' bewaakt door ‘security’ personeel. De nagenoeg onbeperkte macht van de superrijken is het symptoom van een gefragmenteerde maatschappij die geen samenleving is, en overigens nooit geweest is. Steinbeck zag dat 'in the eating places along the roads the food has been clean, tasteless, colorless, and of a complete sameness. It is almost as though the customers had no interest in what they ate as long as it had no character to embarrass them.’

In zijn Studies in Classic American Literature (1923) formuleerde de Britse auteur D.H. Lawrence het aldus:

Those that are pushed out of life in chagrin come back unappeased, for revenge. A curious thing about the Spirit of Place is the fact that no place exerts its full influence upon a new-comer until the old inhabitant is dead or absorbed. So America. While the Red Indian existed in fairly large numbers, the new colonials were in a great measure immune from the daimon, or demon, of America. The moment the last nuclei of Red life break up in America, then the white men will have to reckon with the full force of the demon on the continent. At present the demon of the place and the unappeased ghosts of the dead Indians act within the unconscious or under-conscious soul of the white American, causing the great American grouch, the Orestes-like frenzy of restlessness in the Yankee soul, the inner malaise which amounts almost to madness, sometimes.

Aldus voorspelde Lawrence drie decennia voorafgaand aan Steinbeck's brief aan de Amerikaanse presidentskandidaat van de Democratische Partij, Adlai Stevenson. Daarin waarschuwde Steinbeck voor een ‘creeping, all pervading, nerve-gas of immorality which starts in the nursery and does not stop before it reaches the highest offices, both corporate and governmental,’ en bespeurde hij een ‘nervous restlessness, a hunger, a thirst, a yearning for something unknown — perhaps morality,’ waarmee zijn landgenoten kampten. Een 'moraliteit' die de Europese kolonisten tijdens een ontwikkeling van eeuwen in zichzelf hadden vernietigd door het beroven en vermoorden van de miljoenen oorspronkelijke bewoners, om tenslotte de weinige overlevenden naar reservaten te deporteren en hun cultuur te verwoesten. Steinbeck, door Mak afgedaan als 'doemdenker,' besefte als schrijver dat niemand ongestraft zijn geweten kan negeren, want ‘We can stand anything God and Nature can throw at us save only plenty. If I wanted to destroy a nation, I would give it too much and I would have it on its knees, miserable, greedy and sick… Someone has to reinspect our system and that soon. We can’t expect to raise our children to be good and honorable men when the city, the state, the government, the corporation all offer the highest rewards for chicanery and dishonesty. On all levels it is rigged, Adlai.’

Maar al deze subtiliteiten blijven onzichtbaar voor de journalist Mak, wiens ideologische mens- en wereldbeeld hem noodzaakt om naar 'hoop' te blijven zoeken. Ondertussen raken de mainstream-opiniemakers steeds verder achterop, ze bezitten geen doorleefde band meer met de realiteit, ze dromen verder in hun virtuele werkelijkheid en blijven cliché's herhalen. Hoe banger de gezeten burgerij is, des te bezetener zij tracht haar failliete consumptiebeschaving die geen cultuur kent, overeind te houden. Niet voor niets merkte de Franse auteur Michel Houellebecq op: 'Achter de filosofie van de Verlichting kun je een kruis zetten: die is dood,' om vervolgens te constateren dat het ‘gaat om de vernietiging van de filosofie die voortkwam uit de Verlichting en die voor niemand meer zinvol is, althans, voor heel weinig mensen.’ Geert Mak’s bewering dat 'Amerika [de Verlichting] heeft uitgevoerd als real life experiment' demonstreert slechts hoe oppervlakkig en dus niet doorleefd zijn zienswijze is. Intussen blijft de Nederlandse 'politiek-literaire elite' rondscharrelen in haar eigen enclave, schijnbaar onbewust dat haar virtuele realiteit geen relatie meer heeft met de dagelijkse werkelijkheid, nu het frontgebied dichterbij is gekomen. Niet langer meer bepaalt het Westen waar de bloedbaden moeten plaatsvinden. 

Het onvermijdelijke gebeurt nu, de Amerikanen worden vandaag de dag door hun eigen demonen achtervolgt. In The New York Review of Books van 2 juli 2020 schrijft de Peter Nabokov, Amerikaanse hoogleraar World Arts and Cultures/Dance and American Indian Studies aan de Universiteit van Californië — Los Angeles, onder de niet mis te verstane kop ‘The Intent Was Genocide’ in een recensie van het wetenschappelijke boek Surviving Genocide: Native Nations and the United States from the American Revolution to Bleeding Kansas (2019):

At the close of the introduction to Surviving Genocide, his intense and well-researched overview of American Indian land losses, population declines, and personal miseries from the years leading to the republic’s birth through the wholesale tribal removals of Andrew Jackson’s presidency, the University of Oregon historian Jeffrey Ostler doubts whether the federal government will ever ‘establish a Truth and Reconciliation Commission to honestly assess the United States’ impact on Native nations and propose meaningful remedies, including land return, for deep historical injustices.’ Yet the most productive way to plow through his catalog of the unrelenting horrors and tragedies visited upon American Indians from the Atlantic coast to the Mississippi River is to imagine it as an early draft of the first volume of just such a report, a mammoth affidavit that, once completed, will cry out for that overdue reckoning.

https://www.nybooks.com/articles/2020/07/02/native-american-genocide/ 

Nabakov wijst erop dat:

Ostler’s swift-paced yet meticulous coverage of the wars and diasporas, great and small, and attendant fluctuations in native populations has been assembled as if he intends it to be his academic generation’s manifesto, one that argues, as expressed in the upbraiding title of a recent anthology, ‘Why You Can’t Teach United States History Without American Indians’ (2015). That collection of essays offered native-centered investigations into the history of Indian slavery, native literacy, maps in historical textbooks, native women during the colonial period, civil rights activism, the significance of Indians to narratives of modernity, and post–World War II urban migrations. No longer, insist its contributors, can American history books minimize, marginalize, or rest upon entertaining sidebars wherever American Indians — in all their tribal, personal, temporal, and circumstantial diversity — were implicated…

Gezien alle door de wetenschap verzamelde feiten kan de Amerikaanse genocidale strijd tegen de Indianen, waarbij rond '1900 left a little over 237,000 Indians alive in the United States out of the estimated 12–15 million from over three hundred native nations that existed in North America in 1492,' niet langer meer worden ontkend. Sterker nog: de wijze waarop zij werden uitgeroeid, en weinige overlevenden in concentratiekampen werden opgesloten, demonstreren hoe effectief Washington’s genocidale politiek had gewerkt, ‘more than a dozen tribes, such as the Pequot, Mohegan, and Massachusetts, were completely extinct.’ Volgens de officiële cijfers bestaan er: 

currently about 310 Native American reservations in the United States, accounting for about 2.3% of the U.S. territory, and not all federally recognized tribes have their own reservations. These reservations are mostly located in remote and barren areas with poor living conditions and inadequate access to water and other vital resources, where 60% of the road system are dirt or gravel roads. On the surface, Indians are no longer the subject of ‘extermination,’ but just ‘forgotten,’ ‘invisible’ and ‘discriminated against’; yet in reality, they are simply left there for self-extermination.

The U.S. government has also systematically used Indian reservations as toxic or nuclear waste dumps through the means of deception and coercion, subjecting them to long-term exposure to uranium and other radioactive materials. As a result, the cancer incidence and fatality rates in the communities concerned is significantly higher than in other parts of the country. Indian communities have effectively become the ‘garbage cans’ in the development process of the United States.

For instance, in the Navajo Nation reservation, the largest Indian tribe in the United States，about a quarter of women and some infants have large amounts of radioactive substances in their bodies. During the 40-plus years prior to 2009, the U.S. government had reportedly conducted a total of 928 nuclear tests in the area inhabited by the Shoshone tribe of American Indians, producing approximately 620,000 tons of radioactive fallout, nearly 48 times the amount of radioactive fallout from the 1945 atomic bombing in Hiroshima, Japan.

https://www.fmprc.gov.cn/eng/wjdt_665385/2649_665393/202203/t20220302_10647120.html#:~:text=According to the U.S. Census,237,000, the lowest in history.  

PBS, ‘an American public broadcaster and non-commercial, free-to-air television network’ is ‘a publicly funded nonprofit organization and the most prominent provider of educational programs to public television stations in the United States’ wierp niet lang geleden de vraag op ‘Was it inevitable that European Americans would seize Native Americans' land?’ om aansluitend te stellen:

The U.S. Government began to make treaties with the Plains Indians during the 1850s to 1871 when a Congressional act halted the process of treaty-making with Indian nations. An important precedent had already been established with the removal of the majority of eastern woodland tribes via U.S.-Indian treaties during the 1820s to 1840s. Treaties remained as the legal means for obtaining Indian homelands as the ultimate goal, although such agreements first identified plains groups with certain lands with the second phase creating Indian reservations throughout the West.

In all, there are 389 ratified U.S.-Indian treaties, and majority of these have been broken by the U.S. The desire for Indian lands by white settlers created an uncontrolled momentum that would break any promise by the American nation. Yes, some provisions were carried by the U.S., and treaties were violated. New treaties had to be made to make up for the earlier broken ones, but then these could not be kept as the pressure of Manifest Destiny in the railroads, quest for gold, silver, and ranchers and settlers wanting land to build homes created an incredible force of desire! The idea of ‘owning’ land was foreign to the American Indian who could not conceive of owning the Earth until the land was taken away. The Indian believed that he was a steward of the Earth, but the white man had a different understanding of land.

Did treaties affect the route for the transcontinental railroad?

Treaties made with the Five Civilized Tribes following the American Civil War and subsequent treaties made with Western tribes made huge amounts of surplus land available to public domain, and especially to rights of way for railroad construction. Although such treaties did not include railroad construction in their treaties in the West, the opening of more land to white interests certainly involved the routes of the transcontinental railroads.

Did different tribes relate to the government in different ways?

Today there are 562 federally recognized American Indian tribes. Historically, they have all related to the U.S. government in various ways, although there are patterns and trends in these relationships. Specifically, tribes applied various strategies in dealing with the U.S. Some tribes fought on the battlefield as in the case of many of the plains tribes and tribes of the Great Lakes regions and in the Southeast and in the Southwest. A few groups like the Eastern Cherokees challenged the U.S. government in its own courts. Other tribes like the Sac and Fox applied delay tactics while being forced to remove from their homeland of the western Illinois area to Iowa, then to Kansas, then to Oklahoma. It is important to keep in perspective that in the early U.S.-Indian relations that the Indian nations were more powerful than the young United States.

Why is the buffalo important to Native Americans?

The buffalo is a great symbol and great being to the Plains people because it's really their staff of life and even more than that. The Plains Indians had developed their cultures, communities and way of life around the buffalo. At the utmost, the 24 to 28 Plains tribes had figured out how to use the buffalo in 52 different ways for food, supplies, war and hunting implements, things like that. And so, the hooves, for example, are boiled to use as glue. The hump back is, that part of the buffalo is really kind of sturdy, and so it's used for making shields, the hides for making a teepee, for example. It took about 12 to 14 hides to do that. The buffalo was indeed plentiful and was the most important natural resource to the Plains Indians.

How did white settlers view the buffalo?

It became obvious that Indians and whites viewed the buffalo from differing points of view. Plains Indians had learned to hunt the buffalo skillfully with a bow and arrow, while the white professional hunter hired to supply meat to railroad crews used a rifle of long distance accuracy. While the Indians became dependent upon the buffalo, Anglo-American culture stressed the cultivation of the land as agrarians with less importance placed on the numerous buffalo. As a result, the buffalo was hunted for sport by the white professional hunters and sportsmen. In contrast, the American Indian of the West had developed a cultural importance on the buffalo as the center of ceremonial and daily life.

https://www.pbs.org/wgbh/americanexperience/features/tcrr-interview/

Kortom, parallel met de genocidale oorlogen tegen Indianen-volkeren, was er sprake van een culturele genocide. Door het massaal vernietigen van miljoenen bizons maakten de Amerikanen de toekomst van de oorspronkelijke bewoners onmogelijk. Overal in wat nu de continentale VS heet, werden Indianen vervolgd, verdreven en vermoord. In de anthologie Why You Can’t Teach United States History Without American Indians, (2015) stelt de Amerikaanse hoogleraar geschiedenis Juliana Barr:

At the time of European invasion, there was no part of North America that was not claimed and ruled by sovereign Indian regimes. The Europeans whose descendants would create the United States did not come to an unsettled wilderness; they grafted their colonies and settlements onto long-existent Indian homelands that constituted the entire continent.

Tegen het eind van Ostler’s minitieus verslag ‘most of these native nations have been decimated and displaced, year by painful year, as a result of warfare, famine, disease, diplomatic pressure, coercive land turnovers, and sheer exhaustion. This does not mean that Indians did not put up a fight; indeed, Pontiac’s multitribal rebellion of the 1760s is one of the more riveting episodes of Ostler’s chronicle, even if it proved incapable of stemming the settler tide.

Ostler’s historical-ideological premise is heavily influenced by two relatively new subfields in American Indian history. One is settler colonialism studies, an approach that was first elaborated about twenty years ago by the Australian historian Patrick Wolfe. The second is genocide studies, which historians such as Benjamin Madley, who applied the 1948 United Nations genocide criteria to the ‘California Indian Catastrophe’ of 1846–1873, have found increasingly relevant to characterizing the fate of their native subjects. Today the term ‘settler colonialism’ has become the shorthand explanation across American campuses, especially within ethnic and American studies programs, whenever and wherever indigenous residents—Japanese Ainus, First Peoples of Australia, Canadian First Nations, or Native Americans — were reduced by famine and disease, murdered in encounters famous and obscure, or forcibly or faux-legally evicted from traditional homelands.’

Op die manier werden ‘the resident natives removed to make room for slaves or incoming settlers. The UCLA historian Kelly Lytle Hernández explains this process in City of Inmates: Conquest, Rebellion, and the Rise of Human Caging in Los Angeles, 1771–1965 (2017):

‘Settlers invade in order to stay and reproduce while working in order to remove, dominate and, ultimately, replace the Indigenous populations. In the words of historian Patrick Wolfe, settler societies are premised on the ‘elimination of the native.’ Precies hetzelfde eliminatieproces zien we vandaag de dag in Israel en de bezette dan wel belegerde gebieden waar de zionisten zoveel mogelijk Palestijnse burgers trachten te liquideren, zonder dat de ‘verlichte’ westerse democratieën hieraan consequenties verbinden. Wat zij zelf eeuwenlang deden mag nu de zelfbenoemde ‘Joodse staat’ doen. De intentie om genocide te plegen vormt een continuïteit van het westers kolonialisme. Vanaf het allereerste begin zagen de Europese kolonisten in de VS het land van anderen als de ‘frontier,’ het grensgebied dat veroverd moest worden ten koste van de oorspronkelijke bewoners. En dit geldt vandaag de dag nog steeds. Juist daarom kan men de geschiedenis van de Verenigde Staten niet begrijpen zonder het lot van de Amerikaanse Indianen te behandelen. De genocidale intentie om de Indiaanse volkeren uit te roeien, is exemplarisch geworden voor de huidige uiterst gewelddadige houding van de white anglo-saxon protestants, die nog steeds de kern vormen van de Amerikaanse elite, daarbij blind gesteund door zelfs de nakomelingen van slachtoffers van de terreur. Opmerkelijk is tevens dat witte opiniemakers als Geert Mak en Ian Buruma nog steeds deze genocidale intentie verdedigen, ondermeer door een deel van het Amerikaanse 'dirty work' door Europa te laten plegen, voor een ander deel door het 'vuile werk' lof toe te zwaaien. Zo typeerde mijn oude vriend Geert Mak in 2012 het Amerikaanse buitenlands beleid van bloedige interventies in soevereine staten als de noodzakelijke ingrepen van de 'politieagent' in de wereld, die na 1900 'een begin van orde' bracht 'in de mondiale politiek en economie.' Hieraan voegde Mak naderhand zonder blikken of blozen toe dat 'Amerika [de Verlichting] heeft uitgevoerd als real life experiment.' De volgelingen van 'onze' populaire en populistische profeet van de 'Verlichting' zullen verrast hebben opgekeken toen ze vernamen dat de lichtflits boven Hiroshima en Nagasaki hoogtepunten waren van een 'real life experiment.' Ook het feit dat Mak geen enkele moeite had om zich door de Franse staat tot Ridder van het Legioen van Eer te laten verheffen, terwijl diezelfde staat in opdracht van de toenmalige president Mitterand een terreuraanslag pleegde op het vlaggenschip van Greenpeace, waarbij een Nederlandse fotograaf werd vermoord, kenmerkt zijn onverschilligheid. Deze botheid verraadt zijn conformisme, dat in zo'n schril contrast staat met de 'zelfverzekerde leefsfeer van een noblesse oblige,' die ervoor moet waken dat 'de eigen show' doorslaggevend wordt. Dankzij Mak's eigen immoraliteit wist hij als ambitieuze 'stijger' tot de top van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' door te dringen. Eenmaal daar gearriveerd liet hij zich niet alleen door God, Koning en Vaderland lauweren, maar ook door staatsterroristen van de gevestigde wanorde. In een poging de realiteit aan het zicht te ontnemen, beweert de opiniemaker nu dat de VS en de Europese Unie 'typisch producten van de Verlichting' zijn. Die overtuiging weerhoudt hem er evenwel niet van om als het ware vanuit het totale niets de vraag op te werpen: 'Wat is er toch mis met de elite?' In een 'uitgebreide versie van zijn dankwoord bij de uitreiking van de Gouden Ganzenveer' pleitte de bestseller-auteur 'voor een herbezinning, ook binnen de elite zelf,' en wel omdat, opnieuw de meester zelf, '[e]en goede elite erkent dat ze een elite is,' en wel 'in de breedste zin van het woord.'  

'Adeldom Verplicht,' aldus de man die zich 'de hoogste en belangrijkste Franse nationale onderscheiding' liet opspelden door een staat die een terreuraanslag op de Rainbow Warrior pleegde om een eind te maken aan het verzet van Greenpeace tegen de Franse kernbom-proeven in de Stille Oceaan. Frankrijk onthaalde de aanslagplegers als helden, en 'gaf  hun de hoogste onderscheiding, het Legion d'Honneur,' die naderhand ook Mak zelf van het Franse regime ontving. En toch wordt Mak door de mainstream en door de gecorrumpeerde machthebbers niet gezien als een onbeschaamde opportunist. Geenszins. Het volk en de macht kunnen geen genoeg van hem krijgen. Dit is het directe resultaat van de culturele deprivatie waaronder een groot deel van zowel de bevolking als de 'politiek-literaire elite' in Nederland al lange tijd gebukt gaan. Als gevolg van het ingeburgerde provincialisme bestaan hier geen kwaliteitsgevoel, en geen bredere context dan het directe eigenbelang. Daardoor kan een charlatan als Mak doorgaan voor een visionaire denker, en kan hij zich permanent tegenspreken zonder dat het hier ogenblikkelijk opvalt. Terwijl Mak een door hem halfverteerde gedachte van een oorspronkelijke denker citeert, neemt hij tegelijkertijd met evenveel gemak een waanidee over van de eerste de beste dwaas, zonder dat zijn publiek verwonderd opkijkt. De enige consistentie is zijn opportunistische normloosheid. Zijn visie wordt volledig bepaald door de uiterst beperkte context waarin hij de werkelijkheid be- en veroordeelt. 'We' moeten de 'deur' naar de neoliberale 'markt' niet 'dichtgooien,' want 'Geen Jorwert zonder Brussel!' Tegelijkertijd ziet hij zichzelf als 'gelovig christelijk,' waarmee de domineeszoon bedoelt dat ‘ik geloof in een genadige God. Dat is heel belangrijk: een milde, liefdevolle God. En dat je die genade overbrengt op je medemensen, dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God. Dat geeft soms troost, soms ordening, soms een gevoel van verantwoording. Het geeft lijn aan je handel en wandel. Als je vraagt wat mijn godsbeeld is: een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.’

Ziehier het summum van absurdisme, zeker wanneer Geert Mak ook nog eens verklaart dat hij  'door de bestudering van de geschiedenis' heeft ‘gezien dat goede, spirituele mensen vaak een belangrijke rol hebben vervuld, doordat ze op cruciale momenten dingen hebben gedaan die voorkomen hebben dat we hier nu onder een kleinzoon van Goebbels leven,’ aldus de zoon van een christelijke zielenherder die zijn vader's Goebbeliaans antisemitisme vergoelijkte met de opmerking dat ‘[a]chteraf aan Adolf Hitler en zijn nazi’s alle kwaads [kan] worden toegeschreven, maar degenen die hen in de jaren dertig zagen opkomen, moesten hun mening nog vormen,’ opnieuw een leugen die de lafheid van zijn vader en van hemzelf dient te verhullen. Het meest weerzinwekkende van Mak’s houding, en die van zijn publiek, is het verraad aan de door hem met zoveel poeha beleden normen en waarden. 

Wat ik hier probeer aan te tonen is dat de VS vanaf het allereerste begin geen 'orde' in de wereld bracht en zal brengen, maar een gruwelijke wanorde. Nooit hebben de Amerikaanse elite en de Amerikaanse bevolking verantwoording afgelegd voor hun ‘intentie’ de ‘native Americans’ uit te roeien. Vandaar dat zij niet van de geschiedenis kunnen leren. Wat zij met de Indiaanse volkeren hebben uitgespookt doen zij nog steeds in de wereld. Het is een levensgevaarlijk volk dat Europa nu de afgrond instort. Wie wil weten waartoe de Amerikanen in staat zijn, moet het lot van de Indianen serieus bestuderen. Later meer hierover. 

Mak dankbaar zojuist te zijn opgenomen in de rangen der onsterfelijken. De Legion d'honneur zichtbaar op zijn revers.