The West/NATO are losing the proxy war in Ukraine aimed at regime change in Russia. Even the mainstream media are now hinting that Ukraine may lose this war.
The West’s shock and awe sanctions have failed, while damaging Western economies.
Dedollarization looms on the horizon. China, Russia, Brazil, India, ASEAN nations, Kenya, Saudi Arabia, and the UAE are now using local currencies in trade. Saudi Arabia is selling oil in yuan; UAE is selling gas in yuan. Ghana (and other oil-producing countries) are now selling oil in gold instead of dollars. France — the United States’ oldest ally — is now trading with China in yuan. China and Brazil are now trading in each other’s currencies, India and Malaysia are currently using the Indian rupee for trade. The BRICS (the economic alliance of Brazil, Russia, India, China, and South Africa) is developing its own currency.
The geopolitical shift has been breathtaking, with the BRICS nations ― Brazil, Russia, India, China, South Africa ― setting themselves up as an alternative to existing international financial and political forums. Who is coming on board? Saudi Arabia, United Arab Emirates, Egypt, Algeria, Argentina, Mexico and Nigeria. So far.
This book’s geopolitical analysis includes a historical overview, an understanding of the financial systems established at the Bretton Woods conference that continue dominating the global economy, how they are used as a powerful geopolitical instrument, an economic analysis based on real goods production, global energy dynamics, alliances and strategies of key global players. The current global geopolitical clash is in essence a struggle between the colonial powers wishing to preserve the Bretton Woods system that allows siphoning wealth of nations, and sovereign nations striving for independence and an end to a millennium of oppression. This work compares the geopolitical forces since the turn of the millennium with a view to providing insight into their relative strengths and the likely outcome of this struggle.
https://www.amazon.com/Why-West-Cant-Win-Multipolar-ebook/dp/B0BZ2VHQWL
Deze feiten onderscheiden hem onmiddellijk van de betaalde opiniemakers in de politiek en de ‘corporate press,’ van wie de meningen parallel lopen met de waan van de dag. In de introductie begint Lama meteen met het wetenschappelijk onbetwistbare feit dat ‘Geopolitical upheaval has gripped the world since the collapse of the Soviet Union.
During the 1990s, the West’s geostrategic focus was on eliminating the potential for resurgence of Russia as a great power; dual political and economic approaches were adopted.
Politically, it addressed in particular Russia’s historical sphere of influence in East Europe, the Caucasus, and the newly created Central Asian republics. This led to the assimilation of the Warsaw Pact countries into NATO, two Chechen wars, and the alignment of the political systems of Central Asian republics with the West.
Economic destruction was managed by the “Harvard boys’ shock therapy,” which has been referred to as “economic genocide,” which left Russian resources in the control of a few oligarchs aligned with the West.
By the end of the 1990s, Russia was a weak, bankrupt country of marginal influence in the world. The status of Russia at the turn of the millennium was best summarized by Jeffrey Tayler (een in de VS geboren auteur en journalist, Rusland correspondent for the Atlantic Monthly, een hervormingsgezind literair en cultureel tijdschrift. svh) Bovendien is Tayler ‘a contributor to several other magazines as well as to NPR's All Things Considered’ svh). Tayler stelde twee decennia geleden met grote stelligheid dat ’Internal contradictions in Russia’s thousand-year history have destined it to shrink demographically, weaken economically and, possibly, disintegrate territorially. The drama is coming to a close, and within a few decades Russia will concern the rest of the world no more than any Third World country with abundant resources, an impoverished people, and a corrupt government. In short, as a Great Power, Russia is finished.’
After having ‘finished’ Russia, the focus turned to China as a potential challenger to Western global hegemony. Insofar as energy is the lifeline of nations, and China being energy deficient, it was thought that the ability to control global energy resources, sea lanes and choke points to China would prevent China from challenging Western global hegemony. Hence, the West’s first two decades of the millennium were focused on controlling West Asian and North African energy resources and dominating the Strait of Hormuz and Bab el Mandeb choke points (or the Gate of Grief, is a strait between Yemen on the Arabian Peninsula, Djibouti, and Eritrea in the Horn of Africa. Wikipedia).’
This work analyses the geopolitical struggle since the fall of the USSR with a view to providing insight into its endgame. Geopolitical analysis necessitates an historic overview, an understanding of the financial systems established at the Bretton Woods conference that continue to dominate the global economy, and how these financial systems are used as a powerful geopolitical instrument. It also requires an economic analysis based on real goods production, global energy dynamics, and the alliances and strategies of key global players.
In this work, the world is divided into two geopolitical groups:
Western Europe and their outgrowths in North America, Australia, and New Zealand
Russia, Iran, and China, the sovereigntist opponents of Western hegemony, as well as the Global South
For most, the collapse of the Soviet Union in 1991 signaled the defeat of communism and victory of the Free World. Some were so euphoric as to declare it the end of history, as Francis Fukuyama did, in his then-celebrated 1992 work, ‘The End of History and the Last Man.’ As will be shown in this work, events in the three decades that followed the fall of the Soviet Union proved them only partially correct; it signaled the end of a millennium of history, dating back to the First Crusade. That millennium had been one of West European expansionism, plundering and oppression initially labeled Crusades when popes embodied political power, morphing into colonialism when papal powers diminished, to Free World when colonialism went out of fashion post-World War II, to the present ‘International Community’ after the collapse of the Soviet Union.
The current global geopolitical clash is in essence a struggle between the colonial powers wishing to preserve the Bretton Woods system that facilitates siphoning the wealth of nations and sovereign nations striving for independence and an end to a millennium of their oppression.
https://www.claritypress.com/book-author/fadi-lama/
Uit gesprekken met collega’s van de mainstream-pers en met andere Nederlanders die doorgaan voor de zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ blijkt dat slechts een enkeling in het polderland beseft dat vóór zijn/haar ogen zich een diep ingrijpende omwenteling in de wereld voltrekt, de val van het Westen, en de opkomst van Azië. Verder dan het uiterst simplistisch gekwaak over Goed versus Kwaad, komt men in Nederland niet. Elke dissidente stem wordt in het vrije Westen subiet gecensureerd, met als gevolg het politieke regime in Nederland van intriganten als Rutte en Ollongren, Geert Mak en Ian Buruma.
Soms vraag ik me af: heeft bij de mannenbroeders van voor de oorlog, die zich zo graag ‘de kinderen Gods’ noemden, wellicht ook een onuitgesproken jaloezie meegespeeld? Jegens de enige echte ‘kinderen Israëls’?
Mijn oude vriend was uitgekookt genoeg om zich te realiseren dat hij toch met een of andere verklaring moest komen voor de anti-semitische sentimenten van zijn ouders, maar hij was tegelijkertijd slim genoeg om die ‘uitgesproken jaloezie’ niet te kwalificeren voor wat dit ressentiment in werkelijkheid is, namelijk ordinair anti-semitisme. Het was immers geenszins ‘staatkundig tolerabel’ dat joodse Duitsers, of joodse Fransen, of joodse Nederlanders, etcetera, landgenoten dus, uit de samenleving werden verbannen. Hoe gek Geert dit nog steeds mag vinden, joodse (kleine letter!) Nederlanders zijn allereerst en bovenal Nederlanders, en joodse (kleine letter!) Duitsers eenvoudigweg Duitsers, etcetera. Dat christenen joden als het uitverkoren volk beschouwen heeft uiteindelijk geleid tot de Holocaust, omdat zij de ‘Jood’ (met hoofdletter), als ‘de ander’ zagen, en dus ‘als bron van alle kwaad,’ want de eigen groep kan natuurlijk nooit het kwaad vertegenwoordigen. Vandaar ook dat Geert nu de Russen (hoofdletter!) criminaliseert, ook al is en blijft de Russische Federatie een multiculturele staat. Er moet immers altijd een externe bedreiging blijven om de interne cohesie te bewaren. In dit opzicht reageert Mak net als de nazi’s die in het interbellum de 'Joden' als het kwaad criminaliseerden. Het betreft hier een alom bekend sociaal-psychologisch fenomeen, zoals de grote John Steinbeck zich realiseerde toen hij in Travels With Charley: In Search of America (1962) schreef ‘Maybe everybody needs Russians. I’ll bet even in Russia they need Russians. Maybe they call it Americans.’ Steinbeck’s humanitaire opvattingen en zijn kritiek op de toen al gecorrumpeerde VS bevielen Geert Mak geenszins, zo valt op te maken uit zijn Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012). Deze dikke pil vol ditjes en datjes, werd door zijn vriend en Volkskrant-opiniemaker Paul Brill geprezen als ‘een monumentaal boek,’ dat ‘qua betrouwbaarheid’ het ‘met gemak [wint]’ van Nobelprijswinnaar John Steinbeck's boek Travels with Charley: In Search of America (1962). In de geest van de kleinburger is alles een strijd tussen winnaars en verliezers. Het is waar wat de Duitse auteur Joachim Fest schreef: 'De moderne wereld is onverbiddelijk. Ze verdraagt het bijzondere niet.' Vanuit dezelfde provinciale blik, waarmee In Europa zo'n aanfluiting was, keek Geert Mak vervolgens naar de VS, en naar Steinbeck, om over de grote Amerikaanse auteur te concluderen:
Monterey vormt de definitieve breuk in Travels with Charley. Steinbecks eeuwig sluimerende pessimisme breekt nu ongegeneerd naar buiten… Ook Steinbeck was een doemdenker.
Pagina 409.
Cannery Row was meer dan een aantrekkelijke, vlot geschreven novelle… Het was één grote ode aan het doelloze bestaan, het leven omwille van het leven – en in die afwijzing van Grootse Levensdoelen was het een buitengewoon on-Amerikaans, misschien zelfs anti-Amerikaans – boek.
Pagina 410
Zullen Steinbeck en zijn pessimistische geestverwanten alsnog gelijk krijgen? In 1960 sloegen ze, al hadden ze in sommige opzichten een vooruitziende blik, met hun sombere voorspellingen de plank mis. Amerika zou na 1960 nog decennia van grote voorspoed beleven.
Pagina 521.
Tijdens zijn reis met Charley werd hij voor het eerst ongenadig geconfronteerd met degene die hij in werkelijkheid was: een oudere man die zichzelf overschreeuwde, die zijn leeftijd niet kon accepteren, zijn jeugd niet kon loslaten. Daarmee bereikte hij het tegendeel van wat hij wilde: de gedeeltelijke mislukking van zijn Charley-expeditie liet juist zien hoever hij heen was.
Pagina 532.
Met een schaamteloze pedanterie stelde op zijn beurt een NRC-recensent: 'Mak schminkt Steinbeck af,' en dat:
Helaas Mak er al snel achter[komt] dat Reizen met Charley een charmant maar gemankeerd model is om na te volgen. Steinbeck was vooral aan het jakkeren op amfetamine en vermeed eerder het contact met Amerika dan dat hij het zocht. Vele ontmoetingen onderweg zijn waarschijnlijk uit zijn dikke schrijversduim gezogen.
http://www.nrclux.nl/reizen-zonder-john-geert-mak/nl/product/892510/
I'm fairly certain that Steinbeck made up most of the book. The dialogue is so wooden. Steinbeck was extremely depressed, in really bad health, and was discouraged by everyone from making the trip. He was trying to recapture his youth, the spirit of the knight-errant. But at that point he was probably incapable of interviewing ordinary people. He'd become a celebrity and was more interested in talking to Dag Hammarskjold and Adlai Stevenson. The die was probably cast long before he hit the road, and a lot of what he wrote was colored by the fact that he was so ill.
http://en.wikipedia.org/wiki/Travels_with_Charley
Desondanks merkte Bill Barich op:
But I still take seriously a lot of what he said about the country. His perceptions were right on the money about the death of localism, the growing homogeneity of America, the trashing of the environment. He was prescient about all that.
Maar kennelijk paste dit laatste niet in Mak's oordeel en dat van zijn Limburgse echtgenote die hem had vergezeld. Steinbeck was voor dit kleinburgerlijk stel een te 'gemankeerd model om na te volgen.’ Immers, een aanzienlijk deel van Travels with Charley zou 'uit zijn dikke schrijversduim' zijn 'gezogen.' En hier komen we bij de kern van de zaak. Geert Mak bedrijft journalistiek en geen literatuur, hoe graag hij dit ook zou willen. Mak is daartoe niet in staat, omdat hij te weinig verbeeldingskracht bezit. Dit is niet zozeer een diskwalificatie, maar een feit. Het is tevens de reden waarom de bestseller-auteur uit Jorwert de Amerikaanse romanschrijver John Steinbeck niet kan volgen, zowel letterlijk als figuurlijk niet. Een romanschrijver en een journalist leven in gescheiden werelden. Een auteur schrijft voor individuen die tussen de regels door kunnen lezen, terwijl de journalist een zo groot mogelijke massa wil behagen, die elke regel letterlijk neemt. De mainstream-pers begrijpt niet dat fictie doorgaans dichter bij de waarheid komt dan een zogenaamd 'objectief' verslag. De literatuur zoekt het complexe, de journalistiek het simplistische. Het is een bekende vuistregel dat hoe beter een bestseller-auteur van non-fiction hierin slaagt des te groter zijn publiek zal zijn. De helaas vroeg gestorven auteur Frans Kellendonk zei met betrekking tot de pretenties van de mainstream media:
Het realisme veinst een weerspiegeling van de werkelijkheid te zijn, maar stiekem gaat het afbeelden precies andersom: aan de werkelijkheid wordt door het realisme een beeld opgedrongen.
Dit is des te gevaarlijker omdat, aldus Kellendonk, in 'de journalistiek' het alles vertekenende 'realisme' altijd:
oppermachtig heerst. Die geeft zich zonder voorbehoud uit voor naakte werkelijkheid… Niets is zo levend, of deze geestdodende vervreemdingsmachine weet het onverwijld op maat te snijden.
De pretentie dat journalisten de werkelijkheid kunnen weergeven is, zoals ik uit ervaring weet, gebaseerd op een leugen. De werkelijkheid is te groot, te gelaagd, te verfijnd en te gecompliceerd om die elke dag weer in kort bestek te kunnen samenvatten in een eenvoudig te consumeren bericht. Flaubert had een heel boek nodig om de complexiteit van Madame Bovary te belichten, Tolstoj had Oorlog en Vrede nodig om te laten zien hoe de mens door krachten buiten hem om wordt meegesleurd. Het enige dat de journalistiek daar tegenover kan stellen is de onnozele ideologie van goed versus kwaad. Terecht stelde Kellendonk dat de 'journalistieke media allemaal verpolitiekt [zijn]' waarbij de 'ideologie de wereld van het uitgeschakelde denken is en de volautomatische moraal.' Goed en Kwaad zijn op die manier bij voorbaat onwrikbaar vastgelegd, waarbij het Ik vanzelfsprekend het Goede vertegenwoordigt en De Ander het Kwade.
Indeed, it would be a mistake to take this travelogue too literally, as Steinbeck was at heart a novelist, and he added countless touches – changing the sequence of events, elaborating on scenes, inventing dialogue – that one associates more with fiction than nonfiction.
It should be kept in mind, when reading this travelogue, that Steinbeck took liberties with the facts, inventing freely when it served his purposes, using everything in the arsenal of the novelist to make this book a readable, vivid narrative. The book remains 'true' in the way all good novels or narratives are true. That is, it provides an aesthetic vision of America at a certain time. The evocation of its people and places stay forever in the mind, and Steinbeck’s understanding of his country at this tipping point in its history was nothing short of extraordinary. It reflects his decades of observation and the years spent in honing his craft.
Van doorslaggevend belang is dus het feit dat Travels with Charley:
remains 'true' in the way all good novels or narratives are true,' sterker nog, 'The evocation of its people and places stay forever in the mind, and Steinbeck’s understanding of his country at this tipping point in its history was nothing short of extraordinary.'
Maar Mak is zich niet bewust van ‘dit omslagpunt’ in de jaren zestig, net zomin als hij nu beseft dat er onder zijn neus een historisch ‘omslagpunt’ gaande is. Hoe moet iemand met zo weinig verbeeldingskracht en kennis dit weten? En als hij het al zou beseffen hoe moet hij daar een bestseller uit weten te persen? Zijn publiek moet hij allereerst behagen, en zeker niet informeren.
Kortom: Steinbeck's boek is geenszins de neerslag van een reis waarin hij volgens Mak ‘voor het eerst ongenadig [werd] geconfronteerd met degene die hij in werkelijkheid was: een oudere man die zichzelf overschreeuwde, die zijn leeftijd niet kon accepteren, zijn jeugd niet kon loslaten. Daarmee bereikte hij het tegendeel van wat hij wilde: de gedeeltelijke mislukking van zijn Charley-expeditie liet juist zien hoever hij heen was.’
Mak's bekrompen opvatting demonstreert het gebrek van de Nederlandse kleinburger aan grootsheid, aan wat Johan Huizinga het heroïsche noemde. Mak is iemand die krampachtig naar 'orde' zoekt, en als hij die niet vindt, naar 'hoop,' hij is een 'gelovige' die de regel lief heeft, maar niet de werkelijkheid. Dat is niet zo vreemd. Het was de historicus Huizinga die schreef:
Hoe kan het anders? Een staat, opgebouwd uit welvarende burgerijen van matig grote steden en uit tamelijk tevreden boerengemeenten, is geen kweekbodem voor hetgeen men het heroïsche noemt.
En juist 'het heroïsche' van Steinbeck dat hem in staat stelde door de schijn van de Amerikaanse Droom heen te prikken 'was nothing short of extraordinary.' Achter de kunstmatig opgeworpen façade ontdekte hij al een halve eeuw voordat Geert Mak in Reizen zonder John zijn 'geheime liefde' voor 'Amerika' beleed, de gapende leegte van een materialistische en agressieve civilisatie die zichzelf aan het vernietigen was. Maar omdat de mainstream-opiniemaker uit de polder, betoverd als hij is door de schijn, die leegte niet kan zien, kon hij ook niet tussen de regels doorlezen en stelde Mak in 2012:
Zullen Steinbeck en zijn pessimistische geestverwanten alsnog gelijk krijgen? In 1960 sloegen ze, al hadden ze in sommige opzichten een vooruitziende blik, met hun sombere voorspellingen de plank mis. Amerika zou na 1960 nog decennia van grote voorspoed beleven.
Mak's materialisme is zijn graadmeter voor beschaving. De met de Pulitzer Prijs gelauwerde John Steinbeck, die een leidraad had moeten zijn in Mak’s verhaal, werd door hem afgeschilderd als een aan 'amfetamine' verslaafde onvolwassen kerel die pas een jaar of zes voor zijn dood:
voor het eerst ongenadig geconfronteerd [werd] met degene die hij in werkelijkheid was: een oudere man die zichzelf overschreeuwde, die zijn leeftijd niet kon accepteren, zijn jeugd niet kon loslaten.
Vijftien jaar na het verschijnen van Travels with Charley, in 1977, schreef een andere bekende Amerikaanse auteur, Henry Miller, het essay A Nation of Lunatics, waarin nog eens duidelijk werd wat Steinbeck al eerder had ontdekt:
In two short centuries we are practically going down the drain. Ausgespielt! No one is going to mourn our passing, not even those we helped to survive. In the brief span of our history we managed to poison the world. We poisoned it with our ideas of progress, efficiency, mechanization. We made robots of our stalwart pioneers. We dehumanized the world we live in… It seems as if we were conceived in violence and hatred, as if we were born to plunder, rape and murder. Our history books gloss over the cruelties and abominations, the immoral behavior of our leaders...
We have plenty of money for bombers, submarines, warheads, for all that is destructive, but not for culture, not for education, or for relief of the poor. What a thing to say of the supposedly greatest nation in the world that thousands of our poor are content to live on dog and cat food. I say thousands, but for all I know it may be millions… The cream, so-called, of society is just as criminal-minded as the dregs… In Roman times it were the emperors and patricians who were pathological. Today in America it is the citizenry… Money indeed is the only thing that talks. All the rest is mute. All the rest watch unblinkingly while one atrocity after another is perpetrated. To speak of the public is to speak of the unacknowledged Sphinx. It hears nothing, sees nothing, smells nothing, says nothing. And all the while it gives off a vile odor – not the odor of sanctity, as in ancient times, but the odor of neutrality, of indifference…
And only that Democrat or that Republican stands a chance who is a ‘friend’ not of the people but of vested ‘interests.’ Millions of dollars are spent to elect a fool or knave – in any case, a willing puppet. And this is styled a democratic form of government… He is but a pawn in the hands of the various greedy, blood-sucking interests… For all their woes and misery, our people have been thoroughly brainwashed to accept and endure any conditions imposed on them… Our foreign policy has always been a disgrace… Always the first, the best, the greatest, the biggest, the mostest. Here superlatives have lost all value… The streak of Puritanism in us is ineradicable…
Maar over de werkelijkheid zwijgt Mak. Miller's werk is niet door Mak gelezen. Begrijpelijk, want eveneens deze Amerikaanse schrijver zal, net als Steinbeck, door Mak worden afgeschreven als een ‘ongegeneerde… doemdenker.’ En 'doemdenken' is niet goed voor de oplage van Reizen zonder John. Zodoende is Mak als opiniemaker een schoolvoorbeeld van de mainstream, de massa die door de macht als een kudde naar de afgrond wordt gedreven. Vanzelfsprekend voltrekt dit geheel zich binnen het raamwerk van de geclaimde mensenrechten, westerse beschaving én, vooral niet vergeten, de 'democratie,' want eerlijk is eerlijk, bescheidenheid kent de 'vrije pers' niet. Ik bedoel, iemand die het presteert om in minder dan een decennium twee vuistdikke boeken bij elkaar te schrijven, één over héél Europa en één over héél de VS schaamt zich niet voor de erbarmelijk slechte kwaliteit ervan. Voor introspectie heeft hij geen tijd. En in beide boeken voorzag Mak niet wat nu snel zichbaar wordt: 'De westerse shock-and-awe-sancties zijn mislukt, terwijl ze de westerse economieën hebben geschaad.'
2 opmerkingen:
Je mening over Geert Mak deel ik volledig. Goed verhaal: je documentatie is formidabel.
Nomen est omen......Mak....mèèèh...
Geert Mak is gewoon een droogkloot , die gestaag boeken produceert volgens een vast stramien / methode.
Het is inderdaad geen kunstenaar , meer een zakelijke ingestelde werklustige ambachtsman, die zalvend zijn gulden middenweg bewandelt , en uiteindelijk voornaam en statig de pijp uit kan gaan.
Die pil over de geschiedenis van Amsterdam zag ik laatst liggen , en dacht , hmm, misschien best aardig als naslagwerk omdat ik er toevallig woon. Ik ga er van uit dat het een grondige opsomming van wetenswaardigheden is.
Voor mijn kicks slof ik inderdaad liever richting mijn CD-speler of DVD-speler of een fictie-boek op zijn tijd.
Ik vraag me af of je meneer Mak en Buruma gewoon niet beter links kunt laten liggen als je er niets aan hebt.
Zo laat ik bijvoorbeeld de droogkloot Arjen Noorlander ook volkomen links liggen. Ik kan het gewoon niet aanzien of aanhoren , het gedraai.
Mak is basically mateloos in zijn gematigdheid. Ik had datzelfde een beetje met de columns van opiniemaker Paul Scheffer, weer een ander genre.
Ieder zijn stijl zou ik zeggen , different strokes for different folks, maar het lijkt me niet de meest wenselijke stijl, in een tijd waarin duidelijk wordt dat Europa van nu af als lot- en bondgenoot van de V.S. , steeds meer in een ondergeschikte positie gemanoeuvreerd zal worden.
Maar niet getreurd , ik zet lekker een moppie Jimi Hendrix op, en dan voor het slapen gaan een stukje Bach voor de broodnodige matiging.
Dat doen trouwens al die stukjesschrijvers ook hoor , de hele dag naar Mozart en Bach luisteren , als motor voor hun eigen tekstuele weefsels en fortspinnungen.
Ik ga nu dus naar bed , en ben benieuwd waar ik nu weer eens van ga dromen.
Een reactie posten