For forty years now I have been involved with dozens of governments, and basically I have seen how the neocons took over U.S. foreign policy thirty years ago. It has not really mattered whether Democrats or Republicans were in power, whether it was Bush junior, Obama or Biden. Only Trump did not start a new war, the others were engaged in wars, Biden still is, and that is not a good sign. The mainstream in both parties is militarized, our foreign policy is largely based on ‘security,’ and we don’t even see what our government is doing, nothing is explained, nothing is debated any longer, it is not a partisan thing.
Tegelijkertijd doen de westerse massamedia er alles aan te voorkomen dat de uitgelokte ‘proxy war’ in Oekraïne in een bredere en heldere, historische context wordt geplaatst. De zogeheten ‘vrije pers’ gaat nu zelfs zover dat zij, net als in totalitaire systemen, dissidente visies censureert door ze domweg te boycotten. Hoewel dit in het Westen in crisistijd niet abnormaal is, constateer ik als journalist die dit vak al meer dan een halve eeuw uitoefen, dat 'censorship by ommission' nu rigoureus is. Zelfs de schijn van onafhankelijkheid wordt door de ‘corporate press’ niet meer nagestreefd, want binnen alle redacties geldt dat ‘Big Brother is watching you.’ Niet dat een modale broodschrijver of stand-upper op televisie zich hiervan de hele tijd bewust is, maar dat hoeft ook niet. Voldoende voor hen is te weten wat de officiële versie van de werkelijkheid is, de rest is niet meer dan een geconditioneerde reflex. Als de Oekraïne-crisis ook maar iets bewijst, dan is het dat het virtuele bewustzijn van de westerse massa gemanipuleerd blijft door wat militaire strategen ‘perception-management’ betitelen, een media-techniek die door het onafhankelijke Wikipedia als volgt wordt toegelicht:
Perception management is a term originated by the US military. The US Department of Defense (DOD) gives this definition:
‘Actions to convey and/or deny selected information and indicators to foreign audiences to influence their emotions, motives, and objective reasoning as well as to intelligence systems and leaders at all levels to influence official estimates, ultimately resulting in foreign behaviours and official actions favourable to the originator's objectives. In various ways, perception management combines truth projection, operations security, cover and deception, and psychological operations.’
‘Perception’ is defined as the ‘process by which individuals select, organize, and interpret the input from their senses to give meaning and order to the world around them.’
Veelzeggend is dat de ‘phrase “perception management” has often functioned as a euphemism for “an aspect of information warfare.”’ Bovendien geldt dat de uitdrukking ‘perception management’ in het ‘dagelijks taalgebruik’ als een synoniem is doorgesijpeld voor ‘iemand overtuigen.’ Het gevolg is dat ‘Public relations firms now offer “perception management” as one of their services. Similarly, public officials who are being accused of shading the truth are now frequently charged with engaging in "perception management" when disseminating information to media or to the general public.’ Typerend is ook dat:
Beginning in the 1950s, news media and public information organizations and individuals carried out assignments to manage the public's perception of the CIA, according to The New York Times. Carl Bernstein wrote in 1977 that ‘The CIA in the 1950s, '60s, and even early 70s had concentrated its relationships with journalists in the most prominent sectors of the American press corps, including four or five of the largest newspaper in the country, the broadcast networks, and the two major weekly news magazines.’ David Atlee Phillips, a former CIA station chief in Mexico City, described the method of recruitment years later to Bernstein: ‘Somebody from the Agency says, “I want you to sign a piece of paper before I tell you what it's about.” I didn't hesitate to sign, and a lot of newsmen didn't hesitate over the next twenty years.’
Dat het begrip ‘perception management’ van doorslaggevend belang is voor de westerse beleidsbepalende elite, blijkt onder andere uit het feit dat ‘For years the FBI has listed foreign perception management as one of eight "key issue threats" to national security,’ en dat: ‘The FBI clearly recognizes perception management as a threat when it is directed at the US by foreign governments.’ Het spreekt voor zich dat de eigen westerse ‘perception management’ juist niet als een ‘bedreiging’ wordt ervaren. Toch weet elke journalist dat hij doorgaans de ‘perceptie’ van de werkelijkheid geeft, en niet de realiteit zelf. De bekende Amerikaanse ‘television-host’ Bill O’Reilly merkte eens op: ‘U weet dat in showbusiness, politiek en al het andere, perceptie de werkelijkheid is.’
https://en.wikipedia.org/wiki/Perception_management
In de huidige collectieve westerse ‘perceptie’ moeten Oekraïners en hun corrupte regime in Kiev worden gezien als het slachtoffer van één man, ‘Poetin’ of ‘Poedler,’ zoals bijvoorbeeld de Volkskrant de Russische president noemde om hem zo te demoniseren. Al zeker een decennium is de westerse commerciële pers druk doende een oorlogszuchtige propaganda-campagne tegen Rusland te voeren waaruit elke nuance en elke context is verdwenen. Deze ‘perceptie’ is momenteel zo succesvol dat de werkelijkheid geen rol meer speelt. Waren er in het verleden hier en daar nog mainstream-journalisten die niet ‘embedded’ waren, en de politieke- en militaire propaganda met feiten onderuit wisten te halen, vandaag de dag is hier geen sprake meer van. Dit is de eerste oorlog waarbij de westerse pers is betrokken, die geen enkele tegenstem meer aan het woord laat, geen enkele dissidente visie accepteert, geen enkele zinvolle wederhoor pleegt, en zodoende geen bredere context van de actualiteit verschaft. Er is op alle kanalen slechts één officiële 'waarheid' te vernemen, en dat is dat ‘Poetin’ een ‘duivel’ is, en de Russen ‘een kwaad’ in de wereld vormen ‘dat geen grenzen kent,’ aldus de voorpagina van de Volkskrant op zaterdag 9 april 2022. U zult van de polderpers voorlopig nooit de kritiek vernemen van bijvoorbeeld de alom gerespecteerde Amerikaanse hoogleraar Jeffrey Sachs, die op 1 november 2022 onder de kop ‘The Great Game in Ukraine Is Spinning Out of Control’ op de website van de dissidente ‘The Community Alliance,’ een ‘progressive movement for social and economic justice,’ het volgende stelde:
Former U.S. National Security Advisor Zbigniew Brzezinski FAMOUSLY DESCRIBED Ukraine as a ‘geopolitical pivot’ of Eurasia, central to both U.S. and Russian power. As Russia views its vital security interests to be at stake in the current conflict, the war in Ukraine is rapidly escalating to a nuclear showdown. It’s urgent for both the United States and Russia to exercise restraint before disaster hits.
Since the middle of the 19th century, the West has competed with Russia over Crimea and, more specifically, naval power in the Black Sea. In the CRIMEAN WAR (1853–1856), Britain and France captured Sevastopol and temporarily banished Russia’s navy from the Black Sea.
The current conflict is, in essence, the Second Crimean War. This time, a U.S.-led military alliance seeks to expand NATO to Ukraine and Georgia, so that five NATO members would encircle the Black Sea.
The United States has long regarded any encroachment by great powers in the Western Hemisphere as a direct threat to U.S. security, dating back to the MONROE DOCTRINE of 1823, which states: ‘We owe it, therefore, to candour and to the amicable relations existing between the United States and those [European] powers to declare that we should consider any attempt on their part to extend their system to any portion of this hemisphere as dangerous to our peace and safety.’
In 1961, the United States invaded Cuba when Cuba’s revolutionary leader Fidel Castro looked to the Soviet Union for support. The United States was not much interested in Cuba’s ‘right’ to align with whichever country it wanted — the claim the United States asserts regarding Ukraine’s supposed right to join NATO.
The failed U.S. invasion in 1961 led to the Soviet Union’s decision to place offensive nuclear weapons in Cuba in 1962, which in turn led to the Cuban missile crisis 60 years ago last month (October). That crisis brought the world to the brink of nuclear war.
Yet America’s regard for its own security interests in the Americas has not stopped it from encroaching on Russia’s core security interests in Russia’s neighbourhood. As the Soviet Union weakened, U.S. policy leaders came to believe that the U.S. military could operate as it pleases.
In 1991, Undersecretary of Defense Paul Wolfowitz EXPLAINED TO GENERAL WESLEY CLARK that the United States could deploy its military force in the Middle East ‘and the Soviet Union won’t stop us.’ America’s national security officials decided to overthrow Middle East regimes allied to the Soviet Union and to encroach on Russia’s security interests.
In 1990, GERMANY AND THE UNITED STATES GAVE ASSURANCES TO SOVIET PRESIDENT MIKHAIL GORBACHEV that the Soviet Union could disband its own military alliance, the Warsaw Pact, without fear that NATO would enlarge eastward to replace the Soviet Union. It won Gorbachev’s assent to German reunification in 1990 on this basis. Yet, with the Soviet Union’s demise, President Bill Clinton reneged by supporting the eastward expansion of NATO.
Under Clinton’s watch, NATO expanded to Poland, Hungary and the Czech Republic in 1999. Five years later, under President George W. Bush, NATO expanded to seven more countries: the Baltic states (Estonia, Latvia and Lithuania), the Black Sea (Bulgaria and Romania), the Balkans (Slovenia) and Slovakia. Under President Barack Obama, NATO expanded to Albania and Croatia in 2009, and under President Donald Trump, to Montenegro in 2019.
Russia’s opposition to NATO enlargement intensified sharply in 1999 when NATO countries disregarded the United Nations and attacked Russia’s ally Serbia, and stiffened further in the 2000s with the U.S. wars of choice in Iraq, Syria and Libya. At the Munich Security Conference in 2007, Russian President Vladimir Putin declared that NATO enlargement represents a ‘serious provocation that reduces the level of mutual trust.’
Putin continued: ‘And we have the right to ask: against whom is this expansion intended? And what happened to the assurances [of no NATO enlargement] our Western partners made after the dissolution of the Warsaw Pact?
Where are those declarations today? No one even remembers them. But I will allow myself to remind this audience what was said.
I would like to quote the speech of NATO General Secretary Mr. [Manfred] Woerner in Brussels on 17 May 1990. He said at the time that: “the fact that we are ready not to place a NATO army outside of German territory gives the Soviet Union a firm security guarantee.” Where are these guarantees?’
Also in 2007, with the NATO admission of two Black Sea countries, Bulgaria and Romania, the United States established the Black Sea Area Task Group (originally the Task Force East).
Then in 2008, the United States raised U.S.-Russia tensions even further by declaring that NATO would expand to the very heart of the Black Sea, by incorporating Ukraine and Georgia, threatening Russia’s naval access to the Black Sea, the Mediterranean and the Middle East. With Ukraine’s and Georgia’s entry, Russia would be surrounded by five NATO countries in the Black Sea: Bulgaria, Georgia, Romania, Turkey and Ukraine.
Russia was initially protected from NATO enlargement to Ukraine by Ukraine’s pro-Russian president Viktor Yanukovych, who led the Ukrainian parliament to declare Ukraine’s neutrality in 2010. But in 2014, the United States helped to overthrow Yanukovych and bring to power a staunchly anti-Russian government.
The Ukraine War broke out at that point, with Russia quickly reclaiming Crimea and supporting pro-Russian separatists in the Donbas, the region of eastern Ukraine with a relatively high proportion of Russian population. Ukraine’s parliament formally abandoned neutrality later in 2014.
After 2014, the United States poured in massive armaments to Ukraine and helped to restructure Ukraine’s military to be interoperable with NATO, as evidenced in this year’s fighting.
The Russian invasion in 2022 would likely have been averted had Biden agreed with Putin’s demand at the end of 2021 to end NATO’s eastward enlargement. The war would likely have ended in March 2022, when the governments of Ukraine and Russia exchanged a draft peace agreement based on Ukrainian neutrality.
Behind the scenes, the United States and the United Kingdom pushed Ukrainian President Volodymyr Zelensky to reject any agreement with Putin and to fight on. At that point, Ukraine walked away from the negotiations.
Russia will escalate as necessary, possibly to nuclear weapons, to avoid military defeat and NATO’s further eastward enlargement. The nuclear threat is not empty but rather a measure of the Russian leadership’s perception of its security interests at stake.
Terrifyingly, the United States was also prepared to use nuclear weapons in the Cuban missile crisis, and a senior Ukrainian official RECENTLY URGED the United States to launch nuclear strikes “as soon as Russia even thinks of carrying out nuclear strikes,” surely a recipe for World War III. We are again on the brink of nuclear catastrophe.
President John F. Kennedy learned about nuclear confrontation during the Cuban missile crisis. He defused that crisis not by force of will or U.S. military might, but by diplomacy and compromise, removing U.S. nuclear missiles in Turkey in exchange for the Soviet Union removing its nuclear missiles in Cuba. The following year, he pursued peace with the Soviet Union, signing the Partial Nuclear Test Ban Treaty.
In June 1963, KENNEDY UTTERED THE ESSENTIAL TRUTH that can keep us alive today: ‘Above all, while defending our own vital interests, nuclear powers must avert those confrontations which bring an adversary to a choice of either a humiliating retreat or a nuclear war.
To adopt that kind of course in the nuclear age would be evidence only of the bankruptcy of our policy — or of a collective death-wish for the world.’
It is urgent to return to the draft peace agreement between Russia and Ukraine of late March, based on the non-enlargement of NATO. Today’s fraught situation can easily spin out of control, as the world has done on so many past occasions — yet this time with the possibility of nuclear catastrophe. The world’s very survival depends on prudence, diplomacy and compromise by all sides.
https://fresnoalliance.com/the-great-game-in-ukraine-is-spinning-out-of-control/
Wanneer professor Sachs de ‘proxy war’ tussen de NAVO en Rusland ‘The Great Game in Ukraine’ noemt dan verwijst hij naar de negentiende eeuw toen de strijd om de Aziatische grondstoffen en markten oplaaide, en destijds ‘The Great Game’ werd genoemd. Ook toen was sprake van een geopolitiek conflict dat tijdens de Victoriaanse tijd in Azië werd uitgevochten tussen onder andere Britse- en Russische troepen. Wikipedia meldt hierover:
Inzet van het conflict was de politieke, economische en militaire invloed over Centraal-Azië. Meestal wordt met The Great Game de periode bedoeld tussen de terugtrekking van Napoleon uit Rusland in 1813 en het Verdrag van Sint-Petersburg in 1907. Na de Oktoberrevolutie in 1917 volgde een tweede, minder uitgesproken periode van rivaliteit.
https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Great_Game
En net als nu vele honderden Oekraïense militairen door Russische artillerie bij Bakhmut in de Donbass-regio aan flarden worden geschoten, werden op 25 oktober 1854 honderden Britse militairen in de Krim Oorlog afgeslacht, eveneens door Russisch artillerievuur. Dat gebeurde tijdens de beruchte ‘Battle of Balaclava,’ een slachting dat onderdeel was van het beleg van Sebastopol, toen de aanvallende Franse, Britse en Turkse legers deze strategisch belangrijke havenplaats, ‘Russia’s principal naval base on the Black Sea,’ probeerden te veroveren. Het toont de continuïteit aan van de Europese strijd tegen Rusland, een imperium dat door de Europese grootmachten niet gezien werd als ‘a European power,’ maar als een achterlijke ‘semi-Asiatic state.’ Nu, meer dan anderhalve eeuw later is opnieuw sprake van die westerse minachting voor Azië. Het enige fundamentele verschil met toen is dat als gevolg van de massavernietigingswapens een oorlog tegen Rusland en China geen overwinnaars zal kennen. Desondanks blijven momenteel soldaten door het Zelinsky-regime in Kiev als kanonnenvoer ingezet, zonder dat de meeste Oekraïense militairen beseffen dat ze door het Westen worden opgeofferd om de westerse belangen te dienen, te weten de greep op de grondstoffen en markten van Azië. Het was de Engelse dichter Lord Tennyson die destijds de taak van de opgeofferde militairen als volgt beschreef:
Theirs not to reason why,
Theirs but to do and die:
Into the valley of Death
Rode the six hundred…
Boldly they rode and well,
Into the jaws of Death,
Into the mouth of Hell
https://www.poetryfoundation.org/poems/45319/the-charge-of-the-light-brigade
Er is sindsdien niets wezenlijks veranderd. Imperia zullen elkaar blijven bestrijden, de westerse elite zal alles op alles zetten om te voorkomen dat het onvermijdelijke gebeurt, namelijk de opkomst van Azië als een wereldmacht, en de verdergaande ineenstorting van de Amerikaanse hegemonie, of zoals ook VS-propagandisten als mainstream-opiniemaker Ian Buruma nu moet toegeven: ‘Biden is het gehavende gezicht van een imperium in verval.’
De gedachte van de Amerikaanse politieke- en militaire elite is nu dat alleen een wereldoorlog haar ‘imperium in verval’ kan redden. De ‘proxy war’ in Oekraïne is slechts de eerste stap op weg naar de Derde Wereldoorlog, die de opkomst van Rusland en China moet verijdelen, zoals zowel de Europese Commissie als het Pentagon en het Witte Huis duidelijk hebben gemaakt. Onder de kop ‘German military preparing for potential war with Russia,’ wees de altijd goed geïnformeerde Amerikaanse onderzoeksjournalist Ben Norton op 24 november 2022 erop dat ‘A leaked confidential strategy paper shows Germany is preparing for a potential war with Russia, as it boosts its budget and plans to become the world’s third-biggest military spender.’ Begin november 2022 berichtte het Amerikaanse ministerie van Defensie dat volgens admiraal Charles Richard ‘This Ukraine crisis is just the warmup.’ Deze Amerikaanse commandant van Stratcom, verantwoordelijk voor het plannen en voeren van NAVO-oorlogen, voegde hieraan toe: ‘The big one is coming. And it isn't going to be very long before we are going to get tested in ways that we haven't been tested a long time.’
https://multipolarista.com/2022/11/24/germany-military-war-russia/
It is basically very simple: everybody agrees that we, humanity in our global work are approaching serious problems: ecology, refugees, geopolitical conflicts up to extremely concrete problems like how to control biogenetics, etcetera. But today even the most radical analysis ends with an upbeat message: it is not so bad, there is light at the end of the tunnel. I am more of a pessimist here. What we imagine is the light at the the end of the tunnel is usually just the same but worse, because even the people who want a conservative withdrawal, who state: we have too much of this acceleration of modernity, like Le Pen, or neofascists and so on, or the ones who still trust that the market can regulate, or some socialist planning, they all believe in some sort of status quo. I think this is the most dangerous attitude, because, and that is my despair, the idea today is that we should not succumb to a utopian dream, but let us stick to what already exists, a little austerity or so, small changes and somehow we can manage it. I think we must embrace the hopelessness and accept that there are no easy solutions. First, we have to accept the hopelessness, it is not a question of slight changes here and there. Most of the left today act as left Fukuyamanists, they basically accept the global system, liberal democratic capitalism, but just a little pushed to the left, more healthcare, more tolerance, and so on. But this doesn’t work. I am not alone here. Even Elon Musk recently wrote that capitalism is at its end. Our tragedy is that we have to change things fundamentally. At the same time we don’t know yet the formula of what to do. What we can do is getting ready for a global crisis, and get engaged in as many as possible concrete fights.
Al in de jaren vijftig van de vorige eeuw stelde de Duitse filosoof Martin Heidegger iets soortgelijks toen hij schreef dat:
de mens steeds meer, op alle gebieden van het bestaan, door de krachten van technische apparatuur en automaten wordt ingesloten. De machten die de mens overal en op ieder ogenblik, onder één of andere vorm van technische installatie opeisen, vasthouden, meesleuren en in het nauw brengen — die machten zijn reeds lang menselijke wil en beslissingskracht over het hoofd gegroeid, want zij zijn niet door de mens gemaakt.
Heidegger realiseerde zich dat alleen door gebruik te maken van de technologie nieuwe techniek kan worden ontwikkeld. Juist daarom heeft zelfs de elite van managers en technologen geen greep meer op datgene wat wordt ontworpen. Een voor de hand liggend voorbeeld is elke nieuwe generatie computers die alleen dankzij het werk van computers kan worden ontworpen. De van origine Nederlandse econoom, professor Mark Blaug, schreef in 1998 dat ‘We have created a monster that is very difficult to stop,’ door onze obsessie voor techniek ‘over substance.’ Onze machteloosheid blijkt eveneens uit het feit dat ‘it is easier to imagine a total catastrophe which ends all life on Earth than it is to imagine a real change in capitalist relations,’ aldus de auteurs van het boek Meme Wars. The Creative Destruction of Neoclassical Economics (2012). Bijna driekwart eeuw geleden constateerde Heidegger dat:
[g]een enkel individu, geen enkele groep mensen, geen enkele commissie van nog zo vooraanstaande staatslieden, onderzoekers en technici, geen enkele conferentie van leidinggevende personen uit het bedrijfsleven en de industrie vermag het historisch verloop van het atoomtijdperk te remmen of in een bepaalde richting te leiden. Geen enkele louter menselijke organisatie is in staat, de heerschappij over dit tijdperk te verwerven.
The hyperthreat is a combination of impending ecological carnage influenced in large measure by hidden behind-the-scenes human forces that drain the vigor and lifeblood of reasonable solutions.
A major exposé of the hyperthreat is the essence of a recently released book by E.G. Boulton, PhD: Cancelled Woman, Destination Safe Earth Publishing, 2022.
Dr. Boulton introduces the concept of hyperththreat by reflecting on how ‘people in the past responded when their worlds started to descend.’ Now society once again is at a crucial crossroads like what brought on The Ballarat Reform League Charter of 1854 and The Universal Declaration of Human Rights of 1948. Both documents “rejected unfairness and brutality and set a new ethical baseline for human society.”
The sinister nature that’s found within hyperthreat is at the core of the message in Cancelled Woman: ‘This is because a type of tyranny has arisen that operates behind the scenes. One of its tactics is to cancel people who challenge its authority, power, or worldview.’
https://www.counterpunch.org/2022/11/25/the-foreboding-hyperthreat-looms-large/
Volgende keer meer hierover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten