De mens gaat er doorgaans van uit dat hij samen met zijn directe naasten Het Goede vertegenwoordigd, terwijl de anderen altijd Het Kwaad zijn. Zodra evenwel Het Kwaad van buiten wegvalt, en zodoende te dichtbij komt, wordt het op de eigen mensen geprojecteerd. Dit feit monopoliseert al het denken en elke ervaring, het verlegt de aandacht van de eigen boosaardigheid. De persoonlijke verantwoordelijkheid wordt verschoven naar De Ander. Daarom kan bijvoorbeeld de NRC moord en brand schreeuwen over de Russische inval in Oekraïne, terwijl dezelfde krant op 20 maart 2003 in een redactioneel commentaar adviseerde:
Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun — en als het moet ook militaire.
https://www.nrc.nl/nieuws/2003/03/20/aanval-geopend-7631405-a376017
Tegelijkertijd liet NRC Handelsblad weten: ‘[a]an de casus belli tegen Irak twijfelen we.’ Met andere woorden: de toenmalige hoofdredacteur Folkert Jensma -- een jurist -- liet samen met zijn voltallige redactie het lezerspubliek weten dat er geen oorzaak bestond die een oorlog rechtvaardigde, maar dit feit was tegelijkertijd geen reden voor de krant om af te zien van een oproep de illegale aanval op het soevereine Irak met geweld te steunen. Geen enkele journalist, laat staan politicus, die voorstander was van deze oorlogsmisdaad is hiervoor juridisch vervolgd. Als woordvoerder van het establishment steunde de ‘vrije pers’ met een verbijsterende kadaverdiscipline het langdurige, massale geweld waarbij uiteindelijk meer dan een miljoen mensen werd vermoord.
Veiligheidsresoluties over Irak uit de jaren '90 geen mandaat [gaven] voor de Amerikaans-Britse inval in Irak. Dat concludeert de commissie-Davids. Voorzitter Davids heeft in Den Haag haar rapport aan premier Balkenende aangeboden. De commissie heeft zich gebogen over de steun die het kabinet Balkenende I in 2003 gaf aan de Amerikaans-Britse aanval op Irak. Davids zei bij de overhandiging dat de commissie haar taak heeft opgevat als een onderzoek naar de feiten. Hij benadrukte dat de commissie geen interpretatie geeft en geen politieke duiding.
Veelzeggend is dat de NRC-redactie in zijn oproep deel te nemen aan oorlogsmisdaden het feit negeerde dat de meeste nazi-leiders tijdens het Neurenberg Proces in 1946 de doodstraf kregen. De toenmalige Amerikaanse hoofdaanklager, Robert H. Jackson, verklaarde dat ‘[t]his trial is part of the great effort to make the peace more secure,’ en dat het Neurenberg Proces een ‘juridical action’ was ‘to ensure that those who start a war will pay for it personally.’
Op hun beurt veroordeelden de geallieerde rechters de 24 nazi-kopstukken op grond van het feit dat ‘to initiate a war of aggression… is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.’ Eerder had Jackson er al op gewezen dat:
If certain acts of violation of treaties are crimes, they are crimes whether the United States does them or whether Germany does them, and we are not prepared to lay down a rule of criminal conduct against others which we would not be willing to have invoked against us.
Natuurlijk wist de NRC-hoofdredacteur dit ook, maar net als de nazi achterban diende ook hij ‘the powers that be,’ en wat die willen is algemeen bekend, en werd nog eens helder geformuleerd door Geert Mak’s held Thomas Friedman in The New York Times van 28 maart 1999, toen de bekendste liberal woordvoerder van het Amerikaanse establishment erop wees dat:
The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
Zonder geconditioneerde reflexen, zonder angst, onverschilligheid en wreedheid kan de macht waar dan ook niet functioneren. En al helemaal niet in een totalitaire technocratie waarin wij nu leven. De moderne mens leeft alleen nog in het eeuwige heden, het verleden bestaat voor hem niet meer. En dus kan bij gebrek aan een historische context de NRC-redactie nu de ‘Russische oorlogsmisdaden’ verfoeien zonder te beseffen dat zijzelf nog geen twee decennia geleden opriep de Amerikaanse oorlogsmisdaden militair te steunen. Hier is sprake van een collectief autisme, of juister nog, van ‘cognitieve dissonantie,’ het vermijden van onbehagen door de werkelijkheid in eigen voordeel om te buigen. Zoals Wikipedia het stelt:
In the field of psychology, cognitive dissonance is the perception of contradictory information. Relevant items of information include a person's actions, feelings, ideas, beliefs, values, and things in the environment. Cognitive dissonance is typically experienced as psychological stress when persons participate in an action that goes against one or more of those things. According to this theory, when two actions or ideas are not psychologically consistent with each other, people do all in their power to change them until they become consistent. The discomfort is triggered by the person's belief clashing with new information perceived, wherein the individual tries to find a way to resolve the contradiction to reduce their discomfort.
In When Prophecy Fails: A Social and Psychological Study of a Modern Group That Predicted the Destruction of the World (1956) and A Theory of Cognitive Dissonance (1957), Leon Festinger proposed that human beings strive for internal psychological consistency to function mentally in the real world. A person who experiences internal inconsistency tends to become psychologically uncomfortable and is motivated to reduce the cognitive dissonance. They tend to make changes to justify the stressful behavior, either by adding new parts to the cognition causing the psychological dissonance (rationalization) or by avoiding circumstances and contradictory information likely to increase the magnitude of the cognitive dissonance (confirmation bias).
Coping with the nuances of contradictory ideas or experiences is mentally stressful. It requires energy and effort to sit with those seemingly opposite things that all seem true. Festinger argued that some people would inevitably resolve the dissonance by blindly believing whatever they wanted to believe.
https://en.wikipedia.org/wiki/Cognitive_dissonance
de spanning (of soms zelfs de paradox) tussen staatsbelang en individueel belang in de utopische traditie meestal wordt opgelost door een verregaande conditionering van het individu. Dit wordt slechts als een bedreiging aangevoeld vanaf het begin van onze twintigste eeuw.
Orwells boek is wellicht het grimmigste en meest pessimistische uit het gehele genre, maar de geschiedenis heeft aangetoond dat zijn visie nooit aan actualiteit inboette, jammer genoeg.
Sterker nog: de recente berichtgeving van de westerse ‘corporate press’ toont aan dat dissidente percepties van de al acht jaar durende oorlog in Oekraïne anno 2022 volledig gecensureerd worden. Journalistieke vuistregels zijn afgeschaft, zoals het serieus verstrekken van wederhoor, het onafhankelijk weergeven van de gebeurtenissen, het geven van een historische context die tot deze oorlog heeft geleid, het berichten over de lange reeks oorlogsmisdaden van de Oekraïense neo-nazi milities en het leger, het ongecontroleerd en zonder enig juridisch houdbaar bewijs toeschrijven van oorlogsmisdaden aan het Russische leger, zonder zelf enig onderzoek te hebben verricht.
De westerse commerciële pers die de propaganda zou moeten ontmaskeren, is juist het belangrijkste kanaal om anti-Russische propaganda te verspreiden. Nooit eerder heb ik van nabij meegemaakt dat mijn westerse collega’s zelfs de schijn van onafhankelijkheid hebben laten varen. De zogenaamde ‘vrije pers’ is volledig onderdeel geworden van de propaganda-oorlog waarachter de macht schuilgaat.
Het ontmaskeren is lange tijd de functie van het toneelspel geweest. De Griekse polis in de antieke oudheid kende de tragediën van Sophocles, Euripides, Aischylos. Het theater was niet voor entertainment, maar verschafte het publiek de gelegenheid om te reflecteren over de eigen sociale, politieke, en religieuze waarden. Iedere inwoner, zelfs misdadigers, konden de voorstellingen bijwonen, en begrijpen. Hetzelfde gold voor het werk van de Engelse toneelschrijver William Shakespeare, ‘widely regarded as the greatest writer in the English language and the world's greatest dramatist.’ Ook zijn dramatische plots werden door een groot publiek gevolgd, begrepen en becommentarieert.
Mir besteht mein Leben jetzt in dem Wunsche dass es mit allen Dingen anders gehen möge, als ich sie begreife; und dass mir jemand meine ‘Wahrheiten’ unglaubwürdig machen,
en wel omdat met het verdwijnen van God het ‘nihilisme’ zijn intrede had gedaan: 'der unheimlichste aller Gäste.’ Tegelijkertijd bestaat er met het verdwijnen van religie en ideologie geen houvast meer, waardoor de massa alleen nog beheerst kan worden door het activeren van zijn instincten, en dan met name zijn angsten die de ratio vernietigen en het individu in nihilisme dompelt, oftewel de ontkenning van betekenis en waarde. De onderhuidse en doorgaans onbewuste doodsdrift van de staat is daarvan het meest beangstigende voorbeeld. Nietzsche zelf schreef daarover:
Wat betekent nihilisme? — Dat de hoogste waarden zich ontwaarden. Es fehlt das Ziel. Es fehlt die Antwort auf das ‘Wozu?’
Wat is het doel van de massaal opgewekte haat tegen het Russische volk? Wat verraadt dit collectieve nihilisme? Waarom houden de volksmenners geen rekening met wat de collectieve haat tegen 'de joden' de vorige eeuw heeft veroorzaakt? De bewonderenswaardige oud verzetsman en journalist W.L. Brugsma, die een aantal concentratiekampen overleefde, verklaarde in 1987, tien jaar voor zijn dood:
Op dit moment is de macht en haar onderdanen opnieuw bereid een oorlog te voeren, een Derde Wereldoorlog met massavernietigingswapens. ‘De Banaliteit van het Kwaad,’ noemde Hannah Arendt de gedachteloosheid van Eichmann. Op zijn beurt schreef Harry Mulisch in zijn onovertroffen in 1961 verschenen boek De Zaak 40/61:
Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen — zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.
Ergens, ik weet niet meer waar, las ik dit:
Vladimir Poetin stelt zeer belangrijke vragen, maar zal er iemand uit het westen zijn om hem te beantwoorden:
Eén. Zijn er sancties tegen Israël voor de moord en vernietiging van onschuldige Palestijnse vrouwen en kinderen?
Twee. Zijn er sancties tegen Amerika voor het doden van onschuldige vrouwen en kinderen in Irak, Syrië, Afghanistan, Cuba, Vietnam en zelfs het stelen van hun diamanten en goud?
Drie. Waren er sancties tegen de VS en Frankrijk voor de moord op Muammar Kaddafi en de vernietiging van Libië?
Vier. Is een Amerikaanse of NAVO-soldaat ooit gestraft voor het verkrachten en martelen van onschuldige vrouwen en kinderen uit alle voornoemde landen?
Vijf. Zijn er sancties tegen Frankrijk voor het veroorzaken van crisis en onrust in verschillende Afrikaanse landen? Dit zijn vele oorlogsmisdaden waar Amerika en de NAVO voor gestraft moeten worden.
Misschien is het tijd om te begrijpen dat de NAVO, de VS en al haar bondgenoten het gevaarlijkste kwaad van onze tijd zijn, dus we moeten het machtsevenwicht in de wereld veranderen en ervoor zorgen dat iedereen gelijke rechten heeft en de onderdrukkers stoppen.
Eén van de zéér weinige dissidente reacties die door de collectieve censuur heendrong werd gepubliceerd door De Groene Amsterdammer van 6 april 2022, en was geschreven door Lidija Zelovic, van origine een Joegoslavische filmmaker, van wie de documentaire My Own Private War alom werd geprezen. Zij schreef:
Weer zit ik gekluisterd aan het nieuws. Het Nederlandse nieuws deze keer. Het duurde een paar dagen tot ik ook in de Nederlandse berichtgeving een herkenbare beeldvorming zag ontstaan. De Nederlandse media lijken ook op de rijdende trein van oorlogshysterie te zijn gestapt en ze doen weinig tot niets om de vrede te bevorderen. In plaats daarvan zijn ze bezig de polarisatie te voeden. Er wordt willekeurig met de geschiedenis omgegaan. In een nieuwsprogramma wordt Poetin zonder enige kennis van zaken vergeleken met Stalin. Er is geen ruimte voor de bredere context. Niemand kan over onze verantwoordelijkheid bij het ontstaan van deze crisis beginnen zonder in het FvD-hoekje geduwd te worden.
De Europese Unie heeft het haar burgers onmogelijk gemaakt om naar Engelstalige Russische staatsmedia als Russia Today en Sputnik te kijken, die zijn geblokkeerd. Het enige wat we hier van de Russische televisie te zien krijgen zijn beelden die door persbureaus en redacties van commentaar worden voorzien. Waarom gedragen we ons hier alsof ook wij in oorlog zijn?
Nederlanders zijn inmiddels ook angstig en hebben een duidelijk oordeel over die ‘verschrikkelijke Russen.’ Kunst-, sport-, studenten- en zakelijke samenwerkingen met Russen worden stopgezet. Instellingen eisen van privépersonen dat ze zich distantiëren van Ruslands politiek als ze hun baan willen behouden, Nederlanders vinden dat ze het recht hebben om hun Russische obers/nagelstilisten/winkeliers te vragen waar ze vandaan komen en meteen daarna een negatieve Poetin-verklaring te eisen. Tussendoor laten Facebook en Instagram het ‘aanzetten tot haat tegen Rusland’ tijdelijk toe en tot een paar dagen geleden verkocht Amazon T-shirts van het Oekraïense Azov-bataljon met daarop hun versie van het hakenkruis en de tekst ‘Support Ukraine.’
Dan verbaast het niet dat je tijdens de ‘vredesdemonstraties’ op het Museumplein Amsterdammers ziet springen bij de woorden: ‘Wie niet springt is een vieze Rus.’ Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was weer terug in Zagreb, in 1993, waar Kroaten op weg naar het slagveld zongen: ‘Wie niet springt is een Serviër.’
De meest invloedrijke Amerikaanse mediadeskundige van de twintigste eeuw, Walter Lippmann, wees in dit verband erop dat de pers in een democratie de massa moet dwingen ‘to take sides.’ Journalisten ‘must step out of the audience on to the stage, and wrestle as the hero for the victory of good over evil,’ waarbij hij de elite wel waarschuwde dat voor alle zekerheid ‘public opinions must be organized for the press if they are to be sound, not by the press,’ want:
Without some form of censorship, propaganda in the strict sense of the word is impossible. In order to conduct propaganda, there must be some barrier between the public and the event. Access to the real environment must be limited before anyone can create a pseudo-environment that he thinks is wise or desirable.
Op 26 december 2020 verwees The Intercept naar het volgende:
At the start of the information age — decades before the maelstroms of social media, reality television, and cable news — the historian Daniel Boorstin warned that such a challenge to American democracy was on the horizon: the threat of fantasy. As Boorstin wrote in his 1962 book ‘The Image: A Guide to Pseudo-Events in America,’ an extremely powerful culture industry had already begun to reshape the consciousness of Americans in a way that could blind them to the realities of their own country. The sober and even boring constraints of managing politics began to blend with the limitless fantasy world of entertainment, which, as early as the Kennedy era, had begun to exert an influence on American political culture.
‘We risk being the first people in history to have been able to make their illusions so vivid, so persuasive, so “realistic” that they can live in them,’ Boorstin wrote. ‘We are the most illusioned people on earth. Yet we dare not become disillusioned, because our illusions are the very house in which we live; they are our news, our heroes, our adventure, our forms of art, our very experience.’
The fear of becoming disillusioned is key not only to understanding the Trump movement, but also the liberal backlash. The campish, hypermasculine fantasy offered by the Trump years is now transitioning back to the fantasies embodied by Biden.
https://theintercept.com/2020/12/26/biden-trump-political-fantasy/
Om te voorkomen dat het grote publiek in een westerse 'democratie' — in de woorden van Lippmann, 'a bewildered herd' — op hol slaat, moeten de beelden die de massa krijgt toegediend streng geselecteerd worden, zodat de juiste opvattingen ontstaan aangezien 'the real environment is altogether too big, too complex, and too fleeting for direct acquaintance.' Volgens Lippmann is de massamens:
not equipped to deal with so much subtlety, so much variety, so many permutations (mutaties. svh) and combinations. And although we have to act in that environment, we have to reconstruct it on a simpler model before we can manage it.
De ‘wij’ zijn de ‘gespecialiseerde klasse’ journalisten van wie de taak is de ‘gemeenschappelijke belangen… die voor het overgrote deel de publieke opinie ontgaan’ zodanig te formuleren dat ze door de massa aanvaard worden, zodat de ‘gemeenschappelijke belangen’ natuurlijk allereerst en bovenal de rijke elite zullen dienen. Kortom, de media moeten de visie van de machtigen propageren. Ook de Franse socioloog Jacques Ellul ging uitgebreid in op dit onderwerp. In zijn baanbrekende studie Propaganda. The Formation of Men’s Attitudes (1965) waarschuwde hij dat de ‘force of propaganda is a direct attack against man,’ omdat de:
strength of propaganda reveals, of course, one of the most dangerous flaws of democracy. But that has nothing to do with my own opinions. As I am in favour of democracy, I can only regret that propaganda renders the true exercise of it almost impossible. But I think it would be even worse to entertain any illusions about the co-existence of true democracy and propaganda. Nothing is worse in times of danger than to live in a dream world. To warn a political system of the menace hanging over it does not imply an attack against it, but is the greatest service one can render a system.
Ellul toonde aan dat in de praktijk ‘propaganda cannot exist without using the mass media.’ Maar wanneer ‘by chance, propaganda is addressed to an organized group, it can have practically no effect on individuals before that group has been fragmented.’ En dit alles betekent dat ‘Propaganda must be total. The propagandist must utilize all of the technical means at his disposal — the press, radio, TV, movies, posters, meetings.’ Het is daarom onvermijdelijk dat:
Propaganda tries to surround man by all possible routes, in the realm of feelings as well as ideas, by playing on his will or on his needs, through his conscious and his unconscious, assailing him in both his private and his public life. It furnishes him with a complete system for explaining the world, and provides immediate incentives (prikkels. svh) to action. We are here in the presence of an organized myth that tries to take hold of the entire person.
Through the myth it creates, propaganda imposes a complete range of intuitive knowledge, susceptible of only one interpretation, unique and one-sided, and precluding any divergence. This myth becomes so powerful that it invades every area of consciousness, leaving no faculty or motivation intact. It stimulates in the individual a feeling of exclusiveness and produces a biased attitude. The myth has such motive force that, once accepted, it controls the whole of the individual, who becomes immune to any other influence. This explains the totalitarian attitude that the individual adopts — wherever a myth has been successfully created — and simply reflects the totalitarian action of propaganda on him.
Dit is de voornaamste reden waarom de ‘corporate press’ niet in staat is de nauwe betrekkingen tussen enerzijds de joods Amerikaanse neoconservatieven, die de Biden-politiek ten opzichte van Oekraïne vorm geven, en anderzijds de -- in de terminologie van Hannah Arendt -- 'hofjood' Volodymyr Zelensky die dankzij de financiële steun van een corrupte joods-Oekraïense miljardair, president wist te worden van een traditioneel antisemitisch land, waar tijdens de Tweede Wereldoorlog een kwart van alle joodse Europeanen werd uitgeroeid. Centraal staat nu de door de CIA in 2014 georganiseerde regime-change in Kiev, die een beoogde regime-change in Moskou moet verwezenlijken, net zoals het beleid van de oud National Security Adviser Zbigniew Brzezinski, volgens eigen zeggen, de Sovjet-Unie de genadeklap gaf door de Afghanistan oorlog in 1979 uit te lokken. Daarover de volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten