Politie-Intimidatie. Er gebeurt iets heel griezeligs in Nederland

Er is iets heel griezeligs aan de gang in Nederland. Dat wij geleidelijk aan in een totalitaire 'democratie' wegzinken wordt steeds zichtbaarder. Daarbij speelt de politie een centrale rol, zoals ik enkele malen eerder merkte toen ik zag wat voor een excessief geweld de sterke arm toepast zodra burgers tegen de covid-maatregelen protesteren. Zowel in Rotterdam, Den Haag als Amsterdam is sprake geweest van wat vroeger een politierel heette, chaos als gevolg van politie-geweld, waarvan ik als journalist eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van nabij getuige was. Dankzij de sociale advocatuur en enkele hervormingsgezinde journalisten werden de politie-excessen toen nog enigszins in toom gehouden. Maar sinds een jaar of vijftien is er weer een lichting politieagenten bij gekomen die zich weinig gelegen laat liggen aan democratisch tot stand gekomen wetten. Ze schoppen en slaan erop los zodra een slachtoffer dat op de grond ligt niet snel genoeg kan wegkomen. Het demonstreert dezelfde mentaliteit die de nationaal-socialistische knokploegen in het interbellum toonden, zonder dat de overheid ingreep. 

Aan het einde van de middag moest ik vandaag nog een boodschap doen in het centrum van Amsterdam, waar ik woon. Op de Dam zag ik een groep demonstranten en veel politiemensen. Het betrof hier een bijeenkomst om te protesteren tegen de covid-politiek van het demissionaire kabinet. Als journalist ging ik even kijken, en nam enkele foto's van de opgetrommelde politie.    

Omdat de sterke arm in rellen-outfit tamelijk intimiderend voor het Koninklijk Paleis stond nam ik enkele foto's. Ineens sprak onderstaande politieman mij aan met de vraag waarom ik foto's nam. Ik antwoordde dat ik journalist was, stelde mij voor als Stan van Houcke, en zei dat wanneer er veel politie in de publieke ruimte staat dit opmerkelijk is, aangezien de demonstranten een kleine groep vormde en alles ook nog eens uiterst rustig verliep. Dat antwoord beviel de man niet, want hij merkte op: 'o, je komt hier naartoe om vanavond met je pikkie te spelen terwijl je de foto's bekijkt.' Ik attendeerde de ambtenaar in functie dat hij tegen een 74-jarige man sprak, een Amsterdamse belastingbetalende burger. Ik haalde mijn camera weer te voorschijn, maar voordat ik een portret van hem kon maken draaide hij zich snel om, want hij bleek ineens veel minder dapper te zijn. Ik vertelde hem dat hij zich walgelijk gedroeg. Hij verdween snel.

Toen hij terugliep naar het ME-busje waarin hij vervoerd was, volgde ik hem en vroeg de andere agenten wie de commandant was, zodat ik bij hem een klacht kon uiten. Geen van de manschappen was bereid dit te vertellen. Daarop nam ik een foto van zowel het kenteken als het nummer van de bus. Hun argument om zo grof te zijn was dat ik niet vooraf had gevraagd of ik gemaskerde agenten kon fotograferen. Toen ik hen erop wees dat dit in een democratische rechtstaat niet hoeft, althans niet in de openbare ruimte, zwegen ze. 

Zoals ik stelde: er is iets heel griezeligs aan de gang in Nederland. Wij staan aan de vooravond van een fascistoïde opererende technocratie. Kijk uit, u bent gewaarschuwd. U leeft in een land waarin tijdens de oorlog politie en justitie, het trampersoneel en de NS meewerkten aan de deportatie van 75 procent van de joodse Nederlanders, dat is procentueel twee keer zoveel als uit België, en drie keer meer dan uit Frankrijk. En geen enkele autoriteit voelt zich vandaag de dag nog verantwoordelijk voor wat dan ook. U staat alleen tegenover een machtige staat, gesteund door collaborateurs. 

Nederland tijdens Covid-Pandemie