Sigrid Kaag's en Ian Buruma's Neoliberale Idealisme

In het voormalige protestants-christelijke dagblad Trouw van 7 december 2013 beklaagde mainstream-opiniemaker Ian Buruma zich over het volgende:

Mensen klampen zich vast aan wat ze hebben, dat heeft ook te maken met de economische crisis, maar ik mis de bevlogenheid, ik zie nu te weinig idealisme om de wereld te verbeteren. Ik vind niet dat we in een positief klimaat leven, er is geen reden tot groot optimisme.

https://www.trouw.nl/nieuws/ik-zie-te-weinig-wereldverbeteraars-ian-buruma~b3099503/ 

Afgaande op zijn eigen ‘bevlogenheid’ en 'idealisme' doelt mijn oude vriend hier kennelijk op ondermeer zijn advies aan Europa om een deel van de zware taak van de VS op ons te nemen, want ‘we too must do the dirty work, and take the risk of being held accountable,’ voor de daaruit vloeiende oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Hij deed deze oproep in The Guardian van 16 juli 2002, acht maanden voordat de desastreuze agressieoorlog tegen Irak begon, waarbij ontelbare Irakezen verdreven en vermoord werden, en het Midden Oosten en een deel van de Maghreb in chaos werd gedompeld. Met een uitloper van deze door Buruma toegejuichte neoconservatieve ‘bevlogenheid’ kreeg D’66 minister Sigrid Kaag te maken, toen zij verantwoordelijk werd voor de Nederlandse steun aan islamitische terroristen die in ondermeer Syrië een terreurbewind uitoefenden. Desgevraagd verklaarde Carla del Ponte, de gezaghebbende voormalige hoofdaanklager van het Joegoslavië-tribunaal, en sinds 2012 lid van de ‘Independent International Commission of Inquiry on the Syrian Arab Republic’ dat:

alle Europese landen wisten dat de oppositie oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid pleegden, omdat de Commissie ze dat had verteld. Ook Nederland wist dus dat de oppositie misdaden pleegde.

Del Ponte wist waar zij het over had aangezien zij  lid was van de ‘onderzoekscommissie die was opgezet door de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties om de mensenrechtenschendingen tijdens de Syrische Burgeroorlog te onderzoeken. In mei 2013 beschuldigde Del Ponte, op basis van verklaringen, de Syrische rebellen ervan chemische wapens te hebben gebruikt.'

Met andere woorden, ook minister Kaag wist dit. Als neoliberale politica, die na haar studie onder andere als ‘analist voor Royal Dutch Shell in Londen’ werkte, een concern met oliebelangen in Syrië, was zij ook uitstekend op de hoogte van de misdadige betrokkenheid van de NAVO bij terreur in de olierijke regio. Interessant is ook dat in ‘de zomer van 2019 minister Kaag voorzitter en organisator van de Global Entrepreneurship Summit [was], een wereldwijde ondernemers-top met zo’n 2000 genodigden. Uit de jaarlijkse ondernemersenquête van VNO-NCW bleek dat ondernemers het handelsbeleid van Kaag het hoogst waarderen van alle beleidsterreinen.’  

https://nl.wikipedia.org/wiki/Sigrid_Kaag 

Sigrid Kaag met haar Palestijnse echtgenoot Anis al-Qaq.

Deze ambitieuze politica, die zoveel belangen tegelijkertijd moet dienen, lijkt in dit opzicht op Ian Buruma, een broodschrijver en hoogleraar Democracy, Human Rights & Journalism aan een door multimiljardair George Soros zwaar gesubsidieerde kleine Amerikaanse universiteit met een uitgesproken liberale ideologie. Hier lopen zoveel belangen door elkaar dat men zelden weet op welk moment welk belang wordt gediend. Zo is bijvoorbeeld mevrouw Kaag getrouwd met met de 73-jarige tandarts Anis al-Qaq, ‘voormalig Fatah-politicus en Palestijns ambassadeur in Zwitserland, heeft vier kinderen. Ze trouwde in 1993 in het geheim met hem in Jeruzalem en verloor nadat haar huwelijk bekend werd bij Buitenlandse Zaken haar vertrouwensfunctie. Kaag is polyglot. Ze spreekt zes talen vloeiend: Nederlands, Engels, Frans, Spaans, Duits en Arabisch. Ze was de eerste Speciale Vertegenwoordiger van de VN met een profiel in het modeblad Vogue.’

Dat zij ‘in het geheim’ trouwde is veelzeggend, bekend is namelijk dat als men een zionist trouwt dit geen doorslaggevende rol speelt, maar zodra het een Palestijn betreft de brutale Israel-lobby onmiddellijk in actie komt. Met als gevolg dat: 

Vanaf bekend werd dat Kaag een politieke functie ging bekleden in Nederland kreeg zij haatmails en tweets vanwege het feit dat zij met een Palestijn is getrouwd, die politiek actief was en is voor zijn land Palestina.Volgens Kaag zelf was dit in Nederland wel het ergst. De Likoed verstuurde op dinsdag 24 oktober 2017 een persbericht naar Nederland getiteld ‘Geen terroristen-vereerder in het nieuwe kabinet,’ met zeven argumenten die Kaag als minister zouden diskwalificeren. Ze nam een uitnodiging van het CIDI aan om op 8 september 2019 een lezing te houden en elk wantrouwen weg te nemen. Zij sprak daar overigens ook haar teleurstelling erover uit dat vier van de gasten die zij mocht uitnodigen: Gerard Jonkman, Martijn de Rooi, beide van The  Rights Forum, Jaap Hamburger, van Een Ander Joods Geluid, en (de schrijver-journalist. svh) Maarten-Jan Hijmans niet welkom waren. Volgens CIDI-voorzitter Hanna Luden (PVDA-lid. svh) vielen zij Israël altijd aan en maakten zij deze staat altijd zwart.’  

https://nl.wikipedia.org/wiki/Sigrid_Kaag 

De in Irael geboren propagandiste Hanna Luden met Thierry Baudet en de inmiddels bij het FvD weer vertrokken hoogbejaarde Theo Hiddema, die pal achter israel staan.

Dat Hannah Luden’s propaganda-organisatie, het CIDI, de terreur van de zelfbenoemde ‘Joodse staat’ tegen Palestijnse vrouwen, kinderen, onbewapende jongeren vergoelijkt of verzwijgt is een feit dat de polderpers doorgaans niet als nieuwswaardig beschouwt. Daarnaast onderhield het CIDI warme contacten met het van antisemitisme beschuldigde Forum voor Democratie, totdat, de mainstream-media er een zaak van gingen maken, niet omdat de houding van het CIDI weerzinwekkend was, maar met het oog op het bekende circus rond de Tweede Kamerverkiezing. 

Net als voor Buruma geldt voor Kaag dat haar bestaan een voortdurend dansen op het slappe koord is, met de kans elk moment de afgrond in te storten. Vandaar haar zenuwen-ticks zodra de camera’s op haar inzoomen. Op de achtergrond speelt hier de hele tijd nog een ander feit mee. Zowel Buruma als Kaag zijn intellectuelen die zich bewust zijn van de extreme onrechtvaardigheid van het westerse ‘dirty work,’ zoals Ian het noemt, het ‘smerige werk’ waardoor het Westen zich kon ontwikkelen ten koste van de rest van de wereldbevolking. Hoewel zowel Kaag als Buruma hiervan op de hoogte zijn, moeten beiden de ‘wereldwijde ondernemers-top’ te vriend houden, waardoor ‘de jaarlijkse ondernemersenquête van VNO-NCW’ uitwijst dat de elite zowel ‘het handelsbeleid van Kaag het hoogst waarderen van alle beleidsterreinen,’ als tevreden blijft met het werk van haar pleitbezorgers als Ian Buruma. In de hoedanigheid van columnist van de neoliberale NRC Handelsblad verkeert hij, net als Kaag, vanzelfsprekend niet in de positie om de werkelijkheid te beschrijven zoals de wereldberoemde Uruguayaanse auteur, wijlen Eduardo Galeano, dit deed in zijn boek De aderlating van een continent. Vijf eeuwen economische exploitatie van Latijns-Amerika (1971). Daarin benadrukt hij dat:

Dankzij het offer van de slaven in het Caribisch gebied James Watts stoommachine en George Washington’s kanonnen op de wereld [kwamen]… De suiker uit de Latijns-Amerikaanse tropen vormde een grote stimulans voor de accumulatie van het kapitaal ten behoeve van de industriële ontwikkeling van Engeland, Frankrijk, Nederland en ook de Verenigde Staten, terwijl tegelijkertijd de economie van Noordoost-Brazilië en de Caribische eilanden erdoor verminkt en de historische ruïnering van Afrika erdoor bezegeld werden. De steunpilaar voor de driehoek-handel tussen Europa, Afrika en Amerika was de slavenhandel met als bestemming de suikerplantages.

Galeano wees op een feit dat de woordvoerders van de westerse elite en haar politici zo graag vergeten, namelijk dat de Schotse Verlichtingsfilosoof Adam Smith — die met zijn invloedrijke boek The Wealth of Nations (1776) de basis legde voor het economisch liberalisme — erop heeft gewezen dat de ontdekking van Amerika 'het mercantilistische systeem tot een stadium van schittering en glorie had verheven dat het anders nooit bereikt zou hebben.’ Oftewel, de westerse rijkdom ging ten koste van de rest van de wereldbevolking. Bovendien maakte Smith duidelijk dat, in de woorden van de Amerikaanse geleerde Noam Chomsky, de moderne:

division of labor will destroy human beings and turn people into creatures as stupid and ignorant as it is possible for a human being to be. And therefore in any civilized society the government is going to have to take some measures to prevent division of labor from proceeding to its limits.

Op zijn beurt laat Galeano zien dat het gevolg van de Verlichtings- en Vooruitgangsideologie is geweest dat ‘landen die in onze tijd ontwikkeld zijn, zich ontwikkelden,’ en ‘de onderontwikkelden zich [onderontwikkelden],’ waardoor het mogelijk is geworden dat nu ook in het Westen, volgens het Oxfam Rapport uit 2019:

[o]ur economy is broken, with hundreds of millions of people living in extreme poverty while huge rewards go to those at the very top. The number of billionaires has doubled since the financial crisis (van 2008. svh)  and their fortunes grow by 2.5 billion dollar a day, yet the super-rich and corporations are paying lower rates of tax than they have in decades.

https://policy-practice.oxfam.org.uk/publications/public-good-or-private-wealth-universal-health-education-and-other-public-servi-620599   

De kracht van Galeano’s werk is dat het verhulde processen blootlegt en in simpele bewoordingen lezers erop attent maakt dat de:

rijkdom van veel mensen op deze wereld het resultaat [is] van de armoede van anderen. Het wordt tijd dat we de kloof tussen rijk en arm kleiner maken.

Maar een dergelijke ontwikkeling zou een revolutionaire omwenteling betekenen van het huidige neoliberalisme, en net zulke ingrijpende sociale en culturele consequenties met zich mee brengen als vijf eeuwen geleden de westerse genocidale verovering van het continent Amerika. Galeano:

Volgens de meest betrouwbare recente onderzoekingen had Mexico in de tijd vóór Columbus tussen de 30 en 37,5 miljoen inwoners en men schat dat in het Andesgebied nog eens zoveel indianen woonden; Midden-Amerika telde tussen de 10 en 13 miljoen inwoners. In totaal waren er tussen de 70 en 90 miljoen Azteken, Inca's en Maya's toen de buitenlandse veroveraars aan de horizon verschenen: anderhalve eeuw later was dat aantal teruggelopen tot slechts 3,5 miljoen. 

Net als vandaag de dag massacres worden verkocht door ‘ideologische rechtvaardigingen’ als ‘humanitair ingrijpen’ of ‘responsibility to protect,’ ontbrak het ook destijds niet aan allerlei legitimeringen. Opnieuw de Uruguayaanse auteur:

Het bloedbad dat in de Nieuwe Wereld werd aangericht veranderde in een daad van naastenliefde of kreeg geloofsmotieven. Tegelijk met de schuld ontstond er een heel systeem van alibi's voor de schuldige gewetens.

Galeano stelt bovendien dat: 

[t]o justify itself, state terrorism manufactures terrorists: it sows hate and harvests alibis. Everything indicates that this slaughterhouse of Gaza, which according to its perpetrators is for finishing off the terrorists, will achieve boosting them.

Since 1948, the Palestinians live condemned to perpetual humiliation. They cannot even breathe without permission. They have lost their country, their land, their water, their freedom, everything of theirs. They do not even have the right to choose their governments. When they vote for those they should not, they are punished. Gaza is being punished. It turned into a mousetrap without exit since Hamas clearly won the elections of 2006. Something similar happened in 1932 when the Communist Party triumphed in the elections of El Salvador. Drenched in blood, the Salvadorans atoned for their bad behavior and since then have lived under military dictatorships. Democracy is a luxury which not everyone deserves.

Deze feiten worden nog eens onderstreept door de Amerikaanse neo-conservatieve geleerde Samuel Huntington in The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996), wanneer hij stelt dat:

[t]he West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.

Dit ‘georganiseerde geweld,’ Buruma’s ‘dirty work,’ waarmee ‘het Westen’ de wereld zijn wil oplegt, is een dermate onomstreden feit dat de commerciële pers er zelden aandacht aan besteedt. Er rust op dit onderwerp een taboe. Vandaar ook dat de ‘corporate media’ bijna nooit de context laten zien van het gegeven dat de slavernij in Zuid Amerika ‘de krachtigste motor was voor de accumulatie van handelskapitaal in Europa.’ De Argentijnse historicus Sergio Bagú beschrijft hoe dit ‘kapitaal’ op zijn beurt weer 'de basis' vormde 'waarop het reusachtige industrie-kapitaal van tegenwoordig gegrondvest is.’ Galeano:

Dankzij het geaccumuleerde kapitaal uit de driehoek-handel — stukgoed, slaven, suiker — was de uitvinding van de stoommachine mogelijk: James Watt werd financieel gesteund door kooplieden die zo fortuin gemaakt hadden.

Bovendien kwam: 

een groot deel van het kapitaal, waardoor de industriële revolutie in de Verenigde Staten van Amerika vergemakkelijkt werd, uit de slavenhandel in New England. Halverwege de 18de eeuw brachten de slavenschepen uit het noorden tonnen vol rum uit Boston, Newport of Providence naar Afrika: in Afrika werden ze ingeruild voor slaven; ze verkochten de slaven in het Caribisch gebied en vandaar namen ze stroop mee naar Massachusetts waar het gedestilleerd werden en om de cirkel rond te maken, in rum veranderde. De beste rum van de Antillen, de West Indian Rum, werd niet op de Antillen gemaakt. Met behulp van kapitaal verkregen door deze slavenhandel installeerden de gebroeders Brown uit Providence de ijzergieterij die generaal George Washington van kanonnen voorzag voor de Onafhankelijkheidsoorlog.

Het beschrijven van de werkelijkheid veroorzaakt nauwelijks verhulde woede bij degenen die dit systeem proberen te verkopen als goed en rechtvaardig. Zo schreef Ian Buruma mij in  juni 2017 schreef:

Jouw ideeën komen eerder uit een wat ouderwetse Amerikaanse hoek, Chomsky, Zinn et al. die door een oudere generatie serieus werden genomen.

Met andere woorden: deze feiten hoeven niet meer ‘serieus’ te worden genomen. Als feiten blijven ze weliswaar feiten, die dus niet ontkend kunnen worden, maar zij zijn desondanks, volgens Buruma, inmiddels ‘wat ouderwets,’ en ‘ouderwetse’ feiten hebben voor hem en zijn publiek -- in deze postmoderne tijd, waarin er geen feiten en waarheden meer bestaan -- hun waarde verloren. Dat moet wel, want evenals minister Kaag, dient professor Buruma het neoliberalisme. En zo staan beiden in dienst van een grote leugen, de virtuele werkelijkheid. Daarover later meer.