Humo en de bedriegers van Bellingcat
Misschien het meest essentiële kernmerk van een journalist moet het kritisch omgaan met informatie zijn. En dat ontbreekt totaal in het gesprek van uw medewerker Sam Ooghe met Eliot Higgins. Het is niet omdat iemand, wie dan ook, iets verklaart dat dit ook nog de waarheid is. Aan blinde adoratie heeft een lezer niets. En die adoratie is te vinden in het gesprek met Bellingcat, alias Eliot Higgins.
Sarin
De eerste maal dat de man in het nieuws kwam was in augustus 2013 en de aanval met het zenuwgas sarin in de regio van Oost-Ghouta nabij de Syrische hoofdstad Damascus.
Vrij snel na de aanval stelde de man, gesteund door Human Rights Watch en oud-militair C.J. Chivers van de New York Times, dat dit sarin afkomstig was van twee raketten. En door hun ligging in de grond tekende hij de route van die raketten uit.
Het resultaat was dat die volgens hem... met absolute zekerheid afkomstig waren van de 104de brigade van het Syrische leger en afgeschoten waren van vlakbij het presidentiële paleis.
Hoe dat Bellingcat, Human Rights Watch en The New Tork Times met deze leugens dachten de jihadisten in Syrië toch nog aan de macht te brengen. In de lente van 2011 hadden al Qaeda en de Syrische Moslimbroeders de opstand tegen de regering met steun van de NAVO op gang getrokken. En in de zomer van 2012 moest dat met de bestorming van de twee grootste steden Aleppo en Damascus zijn apotheose krijgen.
Het mislukte geheel en einde dat jaar had het Syrische leger zich herpakt. Daarom dat men in de zomer van 2013 een nieuwe poging waagde en ditmaal met directe Amerikaanse luchtsteun. Het bemachtigen van sarin moest hen met hulp van de VS toch de overwinning bezorgen. En dus werden C.J. Chivers, Human Rights Watch en Bellingcat ingeschakeld om het verhaal geloofwaardig te maken.
Vermoedelijk waren Amerikaanse soldaten dan ook betrokken bij die aanval in Oost-Ghouta. Maar om nog onduidelijk reden deinsde Obama terug en bleef zijn luchtmacht in haar basissen. De oorlog duurt sindsdien op een lage schaal gewoon voort. Syriërs moeten lijden!
Het onderzoek van de VN-commissie die deze serie vermeende aanvallen moest onderzoeken toonde echter een totaal ander beeld. Vooreerst was er maar een raket betrokken en geen twee.
Nadien in december 2013 tijdens de persconferentie in de gebouwen van de VN verklaarde Ake Sellström, hoofd van de missie, dat die raket in het beste geval slechts 2 km had kunnen vliegen. Met andere woorden: Ze kwamen van vlakbij en vermoedelijk van die jihadisten die zo heel waarschijnlijk een Amerikaanse interventie wilden uitlokken. Wat nodig was want die opstand was toen al aan het mislukken.
Dat is plausibel gemaakt door een artikel van de Nederlandse journalist Harald Doornbos en de Libanese Jenan Moussa die in het Amerikaanse tijdschrift Foreign Policy in detail omschreven hoe die jihadisten in december 2012 er in geslaagd waren om een legerbasis te veroveren waar sarin was opgeslagen.
In april 2013 was er trouwens met Khan al Assal het eerste verhaal over een aanval met vermoedelijk sarin waarbij een serie Syrische soldaten en burgers het leven lieten.
Eliot Higgins, hier nog zonder baard, is volgens een document van het Britse ministerie van Buitenlands Zaken een bedrieger. Recent beweerde hij zelfs dat de Russen en de Syrische regering privé toegeven hebben dat men in de Syrische stad Douma chloor inderdaad als wapen heeft gebruikt. Een bron hiervoor had de man natuurlijk niet.
Ook in de zaken rond Sergei en Julia Skripal met novichok en het neergeschoten Maleisische vliegtuig MH17 beschuldigde hij Russen bij naam dat zij schuldig waren. In de Nederlandse akte van beschuldiging rond MH17 komen hun namen niet eens voor. Aan fantasie is er bij Eliot Higgins geen enkel tekort. Zolang Washington natuurlijk betaalt.
Ook heeft de Amerikaanse president Barack Obama begin 2013 gewaarschuwd – officieel om reden van het gevaar – dat men die rebellen moest opleiden hoe ze met die wapens moesten omgaan. Nadien heeft de New York Times zich onderaan binnen de krant verontschuldigd voor die leugens.
Human Rights Watch, welke toen in een persbericht opriep om Damascus te bombarderen, zweeg en weigerde op vragen hierover te antwoorden. Bellingcat bleef bij zijn leugens.
Een Leugenaar
In een intern document van het Britse ministerie voor Buitenlandse Zaken en het Gemenebest over de organisaties in Oost-Europa die zij financieel steunen staat letterlijk over Bellingcat het volgende te lezen:
Bellingcat was somewhat discredited, both by spreading disinformation itself, and by being willing to produce reports for anyone willing to pay. (Bellingcat was zelf in diskrediet geraakt door zelf aan desinformatie te doen en door bereid te zijn rapporten de maken voor iedereen die wil betalen) (Bron: Upskilling to Upscale: Unleashing the Capacity of Civil Society to Counter Disinformation – EXPOSE NETWORK SCOPING – FINAL REPORT JUNE 2018 – Pagina 75)
Bellingcat wordt vooral door de VS gefinancierd. Meer is niet nodig want over hun praktijken kan men nu al probleemloos een stevig boek vullen. Maar dat is natuurlijk voor iemand die kritisch leert vragen stellen.
Willy Van Damme
Lezersbrief aan Humo naar aanleiding van het hagiografisch interview met Eliot Higgins, alias Bellingcat in Humo van 2 maart 2021.
https://willyvandamme.wordpress.com/2021/03/08/humo-en-de-bedriegers-van-bellingcat/#comments
Geen opmerkingen:
Een reactie posten