we niet [mogen] vergeten waar het in deze oorlog ook om ging: Het lot van de meer dan twintig miljoen Irakezen... De Irakezen hoeven niet meer bang te zijn voor de fatale klop op de deur, een dodelijk schot in het donker of de onverhoedse arrestatie in de nacht.
Op basis van deze absurde conclusie beweert Groenhuijsen, zonder de Irakezen te hebben geraadpleegd, dat hij beter ‘dan wie ook de betekenis’ weet ‘van de optimistische naam van deze oorlog: Operation Iraqi Freedom.’ Deze televisie-journalist heeft zich nooit verontschuldigd voor zijn propaganda. Zelfs niet in 2010 toen bekend werd dat meer dan 1,3 miljoen Irakese burgers om het leven waren gekomen als gevolg van de illegale 'Operation Iraqi Freedom,' meer dan 2,5 miljoen Irakese burgers hun woonplaats waren ontvlucht, en Irak voorgoed was veranderd in etnisch gezuiverde regio's. Ondertussen hebben deze feiten de positie van westerse opiniemakers/propagandisten geenszins aangetast. Hun beweringen waren voor henzelf zonder enig nadelig gevolg. Groenhuijsen werd naderhand door het NOS-Journaal zelfs gevraagd om nationale nieuwsvoorlezer te worden. Het illustreert andermaal hoe weinig journalistieke criteria als betrouwbaarheid een rol spelen bij de Nederlandse mainstream media. Toch kostte in 2015 een spreekbeurt van Charles Groenhuijsen tussen de 5000 en 7500 euro. Dit was wel exclusief zijn vliegtuigticket naar Nederland, hotelkosten, taxi, maaltijden, etcetera.
Het probleem met de mainstream-opiniemakers is dat de realiteit voortdurend door hen wordt gedepolitiseerd, terwijl de bredere context van hun verpolitiekte werkelijkheid wordt verzwegen. Een maand voordat Donald Trump in 2016 tot president werd gekozen, schreef bijvoorbeeld Ian Buruma onder de kop ‘Trump’s Deplorables’:
In the US today, as in the Weimar Republic, the resentful and the fearful have so little trust in prevailing political and economic institutions that they follow a leader who promises maximum disruption. By cleaning out the stables, it is hoped, greatness will return. In Hitler’s Germany, this hope existed among all classes, whether elite or plebeian. In Trump’s America, it thrives mostly among the latter.
Maar het is niet alleen het depolitiseren en verzwijgen van de dagelijkse werkelijkheid dat het werk van de ‘corporate press’ vaak zo propagandistisch maakt, maar eveneens de criminaliserende voorstelling van zaken. De terechte woede over de gevolgen van het neoliberale beleid dat de afgelopen vier decennia door Democraten zowel als Republikeinen is gevoerd, wordt door Buruma allereerst en bovenal gekwalificeerd als ‘haatdragend.’ Opnieuw depolitiseert de opiniemaker van de ‘urban elites’ een politieke reactie van een groot deel van de Amerikaanse kiezers, te weten het stemmen op een outsider die tot dan toe geen politieke verantwoordelijkheid had gedragen, en beloofde ‘Amerika weer groot te maken.’ Evenmin als Obama’s veel belovende, maar nietszeggende slogan ‘Change We Can Believe in,’ getuigde van haatdragendheid, zo kan men ook de leus ‘Make America Great Again’ niet serieus ‘haatdragend’ noemen. En als Trump’s belofte ‘the resentful and the fearful’ mobiliseerde dan geldt dit in dezelfde mate voor Obama’s belofte om na acht jaar desastreuze oorlogen van Bush junior de Amerikaanse politiek ingrijpend te zullen veranderen. Het is dan ook pure demagogie van Buruma wel het verlangen van de Trump-stemmers om een einde te maken aan de voortdurende, biljoenen verslindende oorlogen, en hun hoop om weer een huis en een baan te krijgen, als ‘haatdragend’ af te doen. Nog weerzinwekkender is het dat mijn oude vriend de Trump-stemmers vergelijkt met de nazi’s die de democratie van de Weimar-Republiek ten val brachten. Het zou mij minder hebben verbaasd als Ian Buruma de familie Bush in een verdacht daglicht had geplaatst, gezien het feit dat in oktober 2004 bekend werd dat:
The Guardian has obtained confirmation from newly discovered files in the US National Archives that a firm of which Prescott Bush (de vader van president Bush senior. svh) was a director was involved with the financial architects of Nazism.
His business dealings, which continued until his company's assets were seized in 1942 under the Trading with the Enemy Act, has led more than 60 years later to a civil action for damages being brought in Germany against the Bush family by two former slave laborers at Auschwitz and to a hum of pre-election controversy.
The evidence has also prompted one former US Nazi war crimes prosecutor to argue that the late senator's action should have been grounds for prosecution for giving aid and comfort to the enemy.
https://www.theguardian.com/world/2004/sep/25/usa.secondworldwar
https://en.wikipedia.org/wiki/Income_inequality_in_the_United_States
Desondanks blijft het meeste belastinggeld in de VS naar het militair-industrieel complex verdwijnen om elders oorlog te kunnen voeren, in een poging de belangen van de almaar rijker wordende elite veilig te stellen. Het is veelzeggend dat Ian Buruma zich niets kan voorstellen bij het gevoel van onrechtvaardigheid, maar wel meent dat het verzet hiertegen de weg opent naar het nazisme van vooral ‘plebejers’ om nu eens een ander woord uit Ian's arsenaal aan denigrerende karakteristieken voor ‘de lager geschoolden’ te pikken. De VS heeft ook geen militair-industrieel complex, maar is er één, en die bestaat bij de gratie van de culturele deprivatie van de massa der ongeschoolden in het ‘rijkste land’ ter wereld. Dit verklaart tevens waarom mainstream-opiniemakers zo geliefd zijn bij wat Buruma de ‘urban elites’ noemt. Zijn publiek voelt zich voortdurend gestreeld door het werk van broodschrijvers, die, zo weet ik uit ervaring, voortdurend hun onderwerpen, maar niet het inzicht, van meer verlichte geesten stelen. En dus kregen Buruma's lezers op 6 oktober 2016 — nog voordat Trump was gekozen — het volgende voorgeschoteld:
Trump must thus rely on disaffected white Americans who feel that they are being left behind. The fact that enough people feel that way to sustain such an unsuitable presidential candidate is an indictment of US society. This does have something to do with education — not because well-educated people are immune to demagogy, but because a broken education system leaves too many people at a disadvantage.
Typerend voor Buruma's beoordelingsvermogen is ondermeer het gebruik van het woord ‘feel,’ alsof het hier slechts een gevoel betreft, niet gestaafd door feiten. Dus, de ‘basket of deplorables,’ is niet werkelijk ‘achtergelaten,’ maar ‘voelt’ zich alleen maar ‘in de steek gelaten.’ Dat velen door het neoliberale beleid hun baan zijn kwijt geraakt en/of hun eigen huis, misschien zelfs dakloos zijn geworden, blijven feiten die in zijn voorstelling van zaken kunnen worden genegeerd. En zo bouwt hij braaf aan zijn Potemkin-Facade, waarachter een gapende leegte schuilgaat. Slechts op die manier is Buruma in staat moeiteloos te beweren dat alleen door het ‘feit dat genoeg mensen’ zich benadeeld ‘voelen’ een ‘ongeschikte presidentskandidaat’ als Trump kan worden gekozen. De demonisering van een presidentskandidaat is niet alleen kenmerkend voor zijn wantrouwen in wat hij ‘de democratie’ noemt, oftewel ‘de heerschappij van het volk,’ maar tevens voor zijn afkeer van een vreedzame coëxistentie met wereldmachten als Rusland en China die een eigen koers willen varen. Over dit gevaar van de VS schreef begin 2018 de 78-jarige Amerikaanse econoom, en voormalige staatssecretaris van Financiën, Paul Craig Roberts, onder de titel ‘Another Step Toward Armageddon’:
As Reagan and Gorbachev understood, but the warmongers who have taken over America do not, there are far too many nuclear weapons already. Some scientists have concluded that even the use of 10 percent of either the US or Russian arsenal would suffice to destroy life on earth.
It is reckless and irresponsible for Washington to make such a decision in the wake of years of aggressive actions taken against Russia. The Clinton criminal regime broke Washington’s promise that NATO would not move one each to the East. The George W. Bush criminal regime pulled out of the ABM Treaty and changed US war doctrine to elevate the use of nuclear weapons from retaliation to first strike. The Obama criminal regime launched a frontal propaganda attack on Russia with crazed Hillary’s denunciation of President Putin as ‘the new Hitler.’ In an effort to evict Russia from its naval base in Crimea, the criminal Obama regime overthrew the Ukrainian government during the Sochi Olympics and installed a Washington puppet. US missile bases have been established on Russia’s border, and NATO conducts war games against Russia on Russian borders.
This is insanity. These and other gratuitous provocations have convinced the Russian military’s Operation Command that Washington is planning a surprise nuclear attack on Russia. The Russian government has replied to these provocations with the statement that Russia will never again fight a war on its own territory.
Those such as myself and Stephen Cohen, who point out that Washington’s reckless and irresponsible behavior has created an enemy out of a country that very much wanted to be friends, do not get much attention from the presstitute media. The US military/security complex needs an enemy sufficient to justify its vast budget and power, and the Western media has accommodated that selfish and dangerous need.
Russia today is far stronger and better armed than the Soviet Union ever was. Russia also has an alliance with China, an economic and military power. This alliance was created by Washington’s threats against both countries.
Europe and Japan need to understand that they have responsibility for the resurrection of the Cold War in a far more dangerous form than existed in the 20th century. Europe and Japan, whose political leaders are owned by Washington, have taken money from Washington and sold out their peoples along with the rest of humanity.
The entirety of the Western World is devoid of intelligent political leadership. This leaves countries such as Russia, China and Iran with the challenge of preserving life on earth as the Western World pushes humanity toward Armageddon.
https://www.paulcraigroberts.org/2018/01/11/another-step-toward-armageddon/
Wanneer Ian Buruma stelt ‘that enough people feel that way to sustain such an unsuitable presidential candidate is an indictment of US society,’ dan zal het lezerspubliek zich afvragen over welke ‘aanklacht tegen de Amerikaanse maatschappij’ hij het heeft. Zijn 'aanklacht' berust volgens hem op het feit dat in de VS, ‘a broken education system leaves too many people at a disadvantage.’ Opnieuw is dit een beschrijving, geen verklaring. Hoe is het immers te verklaren dat zowel Democraten als Republikeinen een ‘broken education system’ hebben voortgebracht dat ‘leaves too many people at a disadvantage’? Hetzelfde geldt voor Buruma’s volgende beschrijving:
In the past, there were enough industrial jobs for less-educated voters to make a decent living. Now that those jobs are vanishing in post-industrial societies, too many people feel that they have nothing more to lose.
Waarom is er sprake van onvoldoende ‘industrial jobs for less-educated voters to make a decent living’? Waarom is sinds het eind van de jaren zeventig het reeële inkomen van Amerikaanse werknemers niet meer gestegen? Waarom gingen de Democratische volksvertegenwoordigers onbekommerd door met het dereguleren en privatiseren van de samenleving, terwijl miljoenen banen naar lage-lonen-landen werden verplaatst. Waarom protesteerde nagenoeg geen van hen tegen de vrije markt-ideologie, die de kloof tussen rijk en arm al decennialang vergroot? Waarom dachten de Buruma’s als spreekbuizen van de elite dat de bedrogen en gedupeerde bevolking als een kudde gehoorzame schapen dit beleid zouden blijven accepteren in een consumptiebeschaving waar ‘the winner takes all’? Waarom proberen Ian Buruma en zijn even intellectueel gecorrumpeerde collega’s de schuld voor de sociale spanningen af te wentelen op de gedupeerden, terwijl hij een in Frankrijk veroordeelde beursspeculant als de intrigant George Soros de hemel in prijst? Het antwoord weten we inmiddels: ook Ian Buruma kan niet anders wil hij tenminste de rat-race kunnen bijbenen. Maar hoe kan hij zichzelf nog in de spiegel aankijken, terwijl hij kan weten dat hij laf en leugenachtig te werk gaat? Het antwoord daarop de volgend keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten