Het CIDI, de propaganda-organisatie van Netanyahu’s Israel, gaf donderdag 24 mei 2020 onder de kop ‘De kaart en het gebied: een geschiedenis van lijnen op kaartjes’ de volgende historische vertekening met betrekking tot wat de extremisten onder de zionisten het ‘Vredesproces Westelijke Jordaanoever’ betitelen:
De regering die binnenkort in Israel geïnstalleerd wordt, wil gelijk werk maken van het door de VS voorgestelde vredesplan en bijbehorende kaart. In het buitenland is het meest besproken punt van het regeerakkoord is de belofte de nederzettingen in Judea en Samaria als Israelisch grondgebied te erkennen, de nieuwste van vele pogingen om permanente grenzen vast te stellen voor de Staat.
Het vredesplan van de Amerikaanse regering eerder dit jaar leidde tot veel discussie, en werd in zijn geheel afgewezen door de Palestijnen. Grote nederzettingenblokken op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, waar al honderdduizenden Israeli’s wonen, zouden officieel aan Israel toegekend worden. Bewoners van die nederzettingen en hun politieke bondgenoten zagen het voorstel als een unieke gelegenheid om nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever formeel bij de staat Israel in te lijven, met goedkeuring van Amerika. Al decennia wordt de kaart van Israel gewijzigd, om de ingewikkelde politieke werkelijkheid in het gebied weer te geven óf te veranderen. Iedere poging daartoe is zeer controversieel, en er zijn verschillende perspectieven binnen en buiten Israel over wat wenselijk en haalbaar is.
1949: De Groene Lijn
Toen de Staat Israel in 1948 werd uitgeroepen, had deze zullen komen op het gebied dat aan de Joden toegekend was in het Verdelingsplan van de VN uit 1947. Dat is anders verlopen, doordat Israel onmiddellijk werd binnengevallen door al haar buurlanden, die het Verdelingsplan niet accepteerden.
Wat het CIDI — in navolging van president Trump en de joodse- en christelijke zionistische lobby in het Westen — het ‘vredesplan’ van ‘de VS’ noemt, wordt door vooraanstaande westerse rechtsgeleerden gekwalificeerd als een ‘grove schending’ van het internationaal recht, omdat het de zelfbenoemde ‘Joodse Staat’ de beschikking geeft over land dat de wereldgemeenschap bijna driekwart eeuw geleden aan de Palestijnse bevolking heeft toegewezen. Om de lezer een beeld te geven van hoe absurd dit zogenaamde ‘vredesplan’ is, geef ik enige achtergrondinformatie:
In 1947 schonk de toenmalige, door het Westen gedomineerde, Verenigde Naties 53 procent van het Britse mandaatgebied Palestina aan Israel. Volgens de officiële cijfers was destijds nog geen éénderde van de bevolking joods, terwijl 68 procent uit Palestijnse Arabieren bestond. Bovendien bezaten joodse kolonisten slechts 6 procent van het land. In 1948 veroverden de goed getrainde en bewapende Israelische milities meer dan de helft van de 47 procent van het land dat de wereldgemeenschap aan de Palestijnse bevolking had toegewezen. Wat overbleef was niet meer dan 22 procent van de 47 procent aan Palestijns grondgebied. Na de oorlog in 1967 bezetten de Israelische strijdkrachten de rest van het Palestijnse land.
Welnu, bij de Oslo-Akkoorden in 1993 gingen de Palestijnse onderhandelaars ermee akkoord dat de Joden in Israel meer dan de helft van het land zouden krijgen dat de Verenigde Naties aan de Palestijnse bevolking had toegewezen, zodat de Palestijnse bevolking ongeveer eenvijfde van al het land overhield dat zij tijdens het Britse mandaat bewoonde. In ruil daarvoor accepteerden de Joods-Israelische onderhandelaars dat er op de Westbank en in Gaza een Palestijnse staat zou worden gevestigd, geheel in overeenstemming met het VN-besluit uit 1947. Netanyahu, leider van de belangrijkste partij, liet vervolgens onmiddellijk weten de Oslo-Akkoorden nooit te zullen accepteren.
Zowel politiek links als rechts in Israel hebben het sinds 1967 mogelijk gemaakt dat Joodse kolonisten steeds meer land van de Palestijnen inpikten, in overeenstemming met het oude zionistische plan van de socialist Ben-Goerion, de grondlegger van de staat, die al in 1937 in een brief aan zijn zoon had laten weten: 'We must expel Arabs and take their places.' 67 jaar later stelde de prominente Joods-Israelische historicus Benny Morris: ‘Ben-Gurion was right... Without the uprooting of the Palestinians a Jewish state would not have arisen here.’ Inmiddels is van de oorspronkelijke 47 procent nog geen kwart over, bestaande uit los van elkaar staande enclaves omringd door Joods-Israelische militaire wegversperringen, zodat de Palestijnen zich niet vrij kunnen bewegen en een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk is geworden. Let wel, dit zijn geen meningen, maar algemeen aanvaarde feiten.
Zowel politiek links als rechts in Israel hebben het sinds 1967 mogelijk gemaakt dat Joodse kolonisten steeds meer land van de Palestijnen inpikten, in overeenstemming met het oude zionistische plan van de socialist Ben-Goerion, de grondlegger van de staat, die al in 1937 in een brief aan zijn zoon had laten weten: 'We must expel Arabs and take their places.' 67 jaar later stelde de prominente Joods-Israelische historicus Benny Morris: ‘Ben-Gurion was right... Without the uprooting of the Palestinians a Jewish state would not have arisen here.’ Inmiddels is van de oorspronkelijke 47 procent nog geen kwart over, bestaande uit los van elkaar staande enclaves omringd door Joods-Israelische militaire wegversperringen, zodat de Palestijnen zich niet vrij kunnen bewegen en een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk is geworden. Let wel, dit zijn geen meningen, maar algemeen aanvaarde feiten.
De etnische zuivering van een groot deel van het oude Britse mandaatgebied is uitgebreid beschreven in gedegen historisch onderzoek van gerespecteerde Joods-Israelische historici als Simha Flapan, Ilan Pappe, Tom Segev, Avi Shlaim en Benny Morris. De gewelddadige verdrijving van naar schatting 75 procent van de Palestijnse bevolking begon al in 1947, dus vóór de stichting van de staat Israel, een feit dat volgens Benny Morris:
is based on many documents... most of them from the Israel Defense Forces Archives. What the new material shows is that there were far more Israeli acts of massacre than I had previously thought. To my surprise, there were also many cases of rape. In the months of April-May 1948, units of the Haganah [the pre-state defense force that was the precursor of the IDF] were given operational orders that stated explicitly that they were to uproot the villagers, expel them and destroy the villages themselves.
En:
From April 1948, Ben-Gurion is projecting a message of transfer. There is no explicit order of his in writing, there is no orderly comprehensive policy, but there is an atmosphere of [population] transfer. The transfer idea is in the air. The entire leadership understands that this is the idea. The officer corps understands what is required of them. Under Ben-Gurion, a consensus of transfer is created... Ben-Gurion was a transferist. He understood that there could be no Jewish state with a large and hostile Arab minority in its midst. There would be no such state. It would not be able to exist.
Het zal duidelijk zijn dat het begrip 'transfer' een eufemisme is voor wat vandaag de dag etnische zuivering heet, het met geweld en terreur verdrijven van een ieder die in ndit geval in etnisch opzicht afwijkt van de Joden in Israel. Een beschaafd mens zal denken dat Morris walgde van deze meedogenloze zionistische politiek die de oorzaak is van het nog steeds voortdurende geweld. Maar met schokkende botheid stelde hij dat er weliswaar ‘no justification [is] for acts of rape. There is no justification for acts of massacre. Those are war crimes,’ waaraan Joodse militairen zich toen stelselmatig schuldig maakten, maar dat:
under certain conditions, expulsion is not a war crime. I don't think that the expulsions of 1948 were war crimes. You can't make an omelet without breaking eggs. You have to dirty your hands.
Dit is overigens de, doorgaans onuitgesproken, mening van de meerderheid van ook de joodse zionisten buiten Israel, hetgeen opmerkelijk is aangezien eveneens voor terroristen geldt dat het doel de middelen heiligt. Morris verklaarde naderhand zelfs:
Ik denk dat [Ben-Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse straat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruim-denkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de transfer in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.
Het spreekt voor zich dat het CIDI hierover zwijgt, een feit dat zo treffend bewijst hoe het Centrum Informatie en Documentatie Israel de werkelijkheid verdraait. Om te voorkomen dat men meegezogen wordt met de propagandistische trucs van het CIDI, citeer ik nogmaals Benny Morris in zijn interview met de Israelische kwaliteitskrant Haaretz. Nadat de interviewer de vraag had gesteld: ‘You do not condemn them morally?’ antwoordde de historicus Morris:
‘No.’
They perpetrated ethnic cleansing.
‘There are circumstances in history that justify ethnic cleansing. I know that this term is completely negative in the discourse of the 21st century, but when the choice is between ethnic cleansing and genocide — the annihilation of your people — I prefer ethnic cleansing.’
And that was the situation in 1948?
‘That was the situation. That is what Zionism faced. A Jewish state would not have come into being without the uprooting of 700,000 Palestinians. Therefore it was necessary to uproot them. There was no choice but to expel that population. It was necessary to cleanse the hinterland and cleanse the border areas and cleanse the main roads. It was necessary to cleanse the villages from which our convoys and our settlements were fired on.’
The term ‘to cleanse' is terrible.
‘I know it doesn't sound nice but that's the term they used at the time. I adopted it from all the 1948 documents in which I am immersed.’
What you are saying is hard to listen to and hard to digest. You sound hard-hearted.
‘I feel sympathy for the Palestinian people, which truly underwent a hard tragedy. I feel sympathy for the refugees themselves. But if the desire to establish a Jewish state here is legitimate, there was no other choice. It was impossible to leave a large fifth column in the country.’
Na honderden gesprekken met Joods-Israeli’s en westerse joden weet ik dat de overgrote meerderheid beseft dat de Palestijnse bevolking groot leed is toegebracht, en dat zij de prijs betalen voor de westerse, christelijke vervolging van joden die uiteindelijk culmineerde in de holocaust. Daarom is het zo intens weerzinwekkend wat het CIDI doet. Daarover de volgende keer meer. Ik verzoek de lezer deze feiten zoveel mogelijk te verspreiden om te voorkomen dat ook Nederland de Joods-Israelische terreur tegen de Palestijnse bevolking politiek en militair blijft steunen.
Hanna Luden, de in Israel geboren directeur van het CIDI. 'Sterker & Socialer.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten