Assange’s Hoorzitting, Dag 4

Uw man op de publieke tribune – Assange’s hoorzitting, dag 4

Door

 Craig Murray

 - 

2 maart 2020

-Maandag 24 februari, begonnen in Londen de hoorzittingen die moeten bepalen of WikiLeaks-redacteur Julian Assange aan de Verenigde Staten zal worden uitgeleverd. Craig Murray, auteur, mensenrechtenactivist en voormalig Brits ambassadeur in Oezbekistan volgt de hoorzitting en doet verslag. Hieronder in vertaling het verslag van dag 4.

Probeer dit eens.
Probeer deze vraag luidop te stellen, op een toon van intellectuele interesse en betrokkenheid: “Suggereer je dat die twee hetzelfde effect hebben?”

Probeer die vraag nu eens hardop te stellen, op een toon van vijandigheid en ongeloof die grenst aan sarcasme: “Suggereert u dat die twee hetzelfde effect hebben?

Om te beginnen, gefeliciteerd met je acteertalent, je gaat de goede richting uit. Vervolgens, is het niet fascinerend hoe precies dezelfde woorden de tegenovergestelde betekenis kunnen overbrengen, afhankelijk van de modulatie van stress, toonhoogte en volume?

Gisteren heeft het openbaar ministerie zijn argumentatie voortgezet over het het feit dat de bepaling in het uitleveringsverdrag tussen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van 2007 uitlevering wegens politieke delicten verboden is, een loos begrip is, en dat de bedoelingen van Julian Assange sowieso niet politiek zijn. James Lewis voor het Openbaar Ministerie sprak ongeveer een uur. Edward Fitzgerald antwoordde voor de verdediging ook ongeveer dezelfede tijd. Lewis werd tijdens zijn uiteenzetting precies één keer door rechter Baraitser onderbroken . Fitzgerald werd tijdens zijn antwoord zeventien keer onderbroken door Baraitser .

In het verslag zullen die onderbrekingen er niet onredelijk uitzien:
“Kunt u dat voor mij verduidelijken Mr Fitzgerald…”
“Hoe ga je om met Mr Lewis’ punt dat…”
“Maar dat is zeker een cirkelredenering…”
“Maar het is niet opgenomen, of wel?…”

Al deze en de tientallen andere onderbrekingen waren bedoeld om te laten uitschijnen dat de de rechter probeert het argument van de verdediging in een geest van intellectuele toetsingen te verhelderen. Maar als je de toon van Baraitsers stem hoorde, haar lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen zag, was het allesbehalve dat.

Het valse beeld dat een verslag zou kunnen geven, wordt nog vergroot door het feit dat de hoofse Fitzgerald voortdurend op elke overduidelijke intimidatie reageert met “Dank u wel mevrouw, dat is heel hulpvaardig”, wat, als u erbij was, duidelijk net het tegenovergestelde betekende. Maar wat een verslag toch duidelijk zal maken, is de bullebak taktiek van Baraitsers om Fitzgerald steeds weer te onderbreken, zijn argumenten te bagatelliseren en heel bewust te verhinderen dat hij in de flow van zijn betoog terechtkomt. Het contrast in alle opzichten met haar behandeling van Lewis kon niet duidelijker zijn.

Dan nu de juridische argumenten zelf vermelden.

James Lewis voor het openbaar ministerie, die zijn argumenten van de dag ervoor voortzette, zei dat het Parlement in de wet van 2003 geen uitleveringsverbod voor politieke delicten had opgenomen. Het kon dus niet opnieuw in de wet worden opgenomen door middel van een verdrag. “Het invoeren van een verbod op politieke delicten via de achterdeur zou betekenen dat de intentie van het Parlement wordt ondermijnd.”

Lewis stelde ook dat dit geen politieke misdrijven waren. De definitie van een politiek misdrijf was in het Verenigd Koninkrijk beperkt tot gedrag dat bedoeld was “om een regering omver te werpen of te veranderen of om haar ertoe aan te zetten haar beleid te wijzigen”. Bovendien moet het doel zijn om de regering of het beleid op korte termijn te veranderen, niet de onbepaalde toekomst.
Lewis verklaarde dat de term “politiek delict” verder alleen kon worden toegepast op delicten die werden gepleegd op het grondgebied waar men probeerde de wijziging door te voeren. Om als politiek misdrijf te worden aangemerkt, zou Assange deze dus op het grondgebied van de Verenigde Staten hebben moeten plegen, maar dat deed hij niet.

Als Baraitser wel zou beslissen dat het verbod op politieke delicten van toepassing is, zou de rechtbank de betekenis van “politiek delict” in het UK/VS-uitleveringsverdrag moeten vaststellen en de betekenis van de punten 4.1 en 4.2 van het Verdrag moeten uitleggen. De betekenis van een internationaal verdrag uitleggen valt niet onder de bevoegdheid van de rechter.

Lewis benadrukte dat het gedrag van Julian Assange onmogelijk als een politiek misdrijf kan worden beschouwd. “Het is onmogelijk om Julian Assange in de positie van politiek vluchteling te plaatsen.” De activiteit waarin Wikileaksactief was, was niet in zijn juiste betekenis politieke oppositie tegen het Beleid van de V.S. of een poging om dat beleid omver te werpen. Daarom was de inbreuk niet politiek.

Voor de verdediging antwoordde Edward Fitzgerald dat het uitleveringsbesluit van 2003 een faciliterende akte was waaronder verdragen konden fungeren. Het Parlement was bezorgd om elke dreiging van misbruik van het politieke delict te ontkrachten om terroristische gewelddaden tegen onschuldige burgers te dekken. Maar er bleef een duidelijke, wereldwijd geaccepteerde bescherming bestaan voor vreedzame politieke meningen. Dit werd weerspiegeld in het uitleveringsverdrag op basis waarvan de rechtbank optrad.

Baraitser onderbrak door te stellen dat het uitleveringsverdrag tussen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten niet in het Engelse recht was opgenomen.

Fitzgerald antwoordde dat het hele uitleveringsverzoek op basis van het verdrag is. Het is een misbruik van de procedure dat de autoriteiten zich voor het verzoek op het verdrag baseren, maar vervolgens beweren dat de bepalingen ervan niet van toepassing zijn.

“Op het eerste gezicht is het een zeer bizarre redenering dat een verdrag dat aanleiding geeft tot de uitlevering, waarop de uitlevering is gebaseerd, in de bepalingen ervan buiten beschouwing kan worden gelaten. Het is op het eerste gezicht absurd.” zei Edward Fitzgerald en voegde eraan toe dat Engelse rechtbanken de hele tijd verdragen ontleden. Hij gaf voorbeelden daarvan.

Fitzgerald stelde verder dat de verdediging niet accepteerde dat verraad, spionage en opruiing in Engeland niet als politieke misdrijven werden beschouwd. Maar zelfs als men de te enge definitie van Lewis van politiek misdrijf accepteerde, voldeed Assange’s gedrag nog steeds aan de test. Wat zou in hemelsnaam het motief kunnen zijn om bewijzen van oorlogsmisdaden en corruptie van de regering te publiceren, anders dan om het beleid van de regering te veranderen? Het bewijsmateriaal zou namelijk bewijzen dat Wikileaks effectief het beleid van de overheid van de V.S., in het bijzonder met betrekking tot Irak, had veranderd.

Baraitser interrumpeerde dat het aan de kaak stellen van overheidswanpraktijken niet hetzelfde is als proberen het overheidsbeleid te veranderen. Fitzgerald vroeg haar, enigszins geërgerd na talloze onderbrekingen, welk ander punt zou er kunnen zijn in het blootstellen van wangedrag van de overheid anders dan het teweegbrengen van een verandering in het overheidsbeleid?

Dat concludeerde openingsargumenten voor het Openbaar Ministerie en de verdediging.

MIJN PERSOONLIJK COMMENTAAR
Laat ik dit zo neutraal mogelijk stellen. Als je eerlijk zou kunnen beweren dat Lewis’ argumentatie veel logischer, rationeler en intuïtiever was dan die van Fitzgerald, zou je kunnen begrijpen waarom Lewis niet onderbroken werd terwijl Fitzgerald voortdurend moest worden onderbroken voor “opheldering”. Maar in feite was het Lewis die aan het aankaarten was dat de bepalingen van het verdrag zelf waaronder de uitlevering plaatsvindt, in feite niet van toepassing zijn, een logische punt dat ik denk de man op de Clapham omnibus reden zou kunnen hebben om iets meer vragen nodig te hebben dan Fitzgeralds bewering van het tegendeel. Baraitsers vergelijkende intimidatie van Fitzgerald toen hij de aanklager aan de haak had, kwam rechtstreeks uit het Stalin-showspelboek.

De verdediging heeft het niet vermeld, en ik weet niet of het in hun schriftelijke argumenten voorkomt, maar ik vond het punt van Lewis dat dit geen politieke misdrijven konden zijn, omdat Julian Assange niet in de VS was toen hij ze pleegde, adembenemend oneerlijk. De VS claimt universele jurisdictie. Assange wordt aangeklaagd voor misdaden die hij heeft begaan toen hij buiten de VS was. De VS eist het recht op om iedereen van elke nationaliteit, waar ook ter wereld, die de belangen van de VS schaadt, aan te klagen. Daarnaast beweren ze hier ook dat, aangezien het materiaal in de VS op het internet te zien was, er in de VS een misdrijf is gepleegd. Tegelijkertijd beweren dat dit geen politiek misdrijf kan zijn, omdat het misdrijf buiten de VS is gepleegd, is op het eerste gezicht absurd, zoals Edward Fitzgerald zou kunnen zeggen. Wat Baraitser vreemd genoeg niet heeft opgepikt.
Het argument van Lewis dat het Verdrag geen status heeft in het Engelse recht, heeft hij niet zomaar verzonnen. Nigel Farage is niet uit het niets ontstaan. Er bestaat in werkelijkheid een lange traditie in het Engelse recht dat zelfs een verdrag dat is ondertekend en geratificeerd met een of ander verdomd buitenland, op geen enkele manier een Engelse rechtbank kan binden.
Er is natuurlijk een tegengestelde en meer verlichte traditie, en een aantal oordelen die precies het tegenovergestelde zeggen, meestal meer recent. Daarom was er zoveel herhalingsargumentatie, omdat elke partij steeds meer “autoriteiten” aan hun kant van de zaak stapelde.

De moeilijkheid voor Lewis – en voor Baraitser – is dat deze zaak voor mij niet analoog is aan het kopen van een Mars-reep en dan naar de rechtbank gaan omdat een Internationaal Verdrag inzake Mars-repen zegt dat de mijne te klein is.

In plaats daarvan is de uitleveringswet van 2003 een machtigingswet waarvan de uitleveringsverdragen dan afhankelijk zijn. Je kunt dus niet uitleveren onder de wet van 2003 zonder het verdrag. Het uitleveringsverdrag van 2007 wordt dan ook in zeer reële zin een uitvoerend instrument dat wettelijk verplicht is om de uitlevering toe te staan. Als de uitvoerende autoriteiten de voorwaarden van het noodzakelijke uitvoeringsinstrument waaronder zij handelen, willen schenden, moet dat gewoonweg een misbruik van het proces zijn. Het uitleveringsverdrag is dus, vanwege het soort verdrag en de noodzaak van gerechtelijke stappen, in feite in het Engelse recht opgenomen door de uitleveringswet van 2003, waarvan het afhangt.

Het uitleveringsverdrag is een noodzakelijke voorwaarde voor de uitlevering, terwijl een Mars-bar-verdrag geen noodzakelijke voorwaarde is voor het kopen van de Mars-bar.

Dat is zo duidelijk als ik het kan zeggen. Ik hoop dat dat begrijpelijk is.

Het is natuurlijk moeilijk voor Lewis dat het Hof van Beroep op dezelfde dag een uitspraak deed tegen de aanleg van de Heathrow Thrid Runway, mede vanwege de onverenigbaarheid met de Overeenkomst van Parijs van 2016, ondanks het feit dat deze laatste niet volledig in het Engelse recht is opgenomen door de Climate Change Act van 2008.

VITALE PERSOONLIJKE ERVARING

Het is intens gênant voor het Foreign and Commonwealth Office (FCO) wanneer een Engelse rechtbank de toepassing van een verdrag dat het Verenigd Koninkrijk heeft geratificeerd met een of meer buitenlandse staten afwijst. Om die reden zijn er in de moderne wereld zeer serieuze procedures en voorzorgsmaatregelen getroffen om ervoor te zorgen dat dit niet kan gebeuren. Daarom zou het argument van het openbaar ministerie dat alle bepalingen van het uitleveringsverdrag van het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van 2007 niet kunnen worden uitgevoerd in het kader van de uitleveringswet van 2003, onmogelijk moeten zijn.

Ik moet uitleggen dat ik zelf heb onderhandeld en toezicht heb gehouden op de inwerkingtreding van verdragen binnen het FCO. Het laatste verdrag waarin ik persoonlijk het lint heb vastgebonden en de zegelwas heb aangebracht (letterlijk) was het Anglo-Belgisch continentaal plat-verdrag van 1991, maar ik was betrokken bij de onderhandelingen over andere verdragen en het systeem dat ik ga beschrijven was nog steeds van kracht toen ik het FCO verliet als ambassadeur in 2005, en ik denk dat het vandaag de dag nog steeds ongewijzigd is (en vergeet niet dat de uitleveringswet van 2003 was en dat het uitleveringsverdrag tussen de VS en het Verenigd Koninkrijk 2007 is geratificeerd, dus mijn kennis is niet achterhaald). Departementale nomenclaturen veranderen van tijd tot tijd en dat geldt ook voor de structurele organisatie. Maar de kantoren en functies die ik zal beschrijven blijven bestaan, ook al zijn de namen misschien anders.

Alle internationale verdragen hebben een tweefasig proces. Eerst worden ze ondertekend om te laten zien dat de regering akkoord gaat met het verdrag. Daarna worden ze, na een vertraging, geratificeerd. Deze tweede fase vindt plaats wanneer de regering de wetgeving en andere vereiste instanties in staat heeft gesteld het verdrag uit te voeren. Dit is het antwoord op de opmerking van Lewis over de rol van de uitvoerende en de wetgevende macht. De ratificatiefase vindt pas plaats na de vereiste wetgevende maatregelen. Dat is het hele punt.

Zo gebeurt het in de FCO. Ambtenaren onderhandelen over het uitleveringsverdrag. Het is ondertekend voor het Verenigd Koninkrijk. Het ondertekende verdrag wordt dan teruggestuurd naar de juridische adviseurs van de FCO, het departement Nationaliteit en Verdrag, het consulaire departement, het Noord-Amerikaanse departement en andere departementen en wordt doorgestuurd naar het ministerie van Financiën/Kabinetkantoor, het parlement en alle andere departementen van de regering waarvan het gebied door het individuele verdrag wordt beïnvloed.

Het verdrag wordt uitgebreid doorgelicht om te controleren of het volledig kan worden uitgevoerd in alle jurisdicties van het Verenigd Koninkrijk. Als dat niet mogelijk is, moeten er wijzigingen in de wet worden aangebracht. Deze wijzigingen kunnen worden aangebracht door middel van een wet van het parlement of meer in het algemeen door middel van secundaire wetgeving, waarbij gebruik wordt gemaakt van bevoegdheden die bij wet aan de minister van Buitenlandse Zaken zijn verleend. Als er al een wet van het parlement is op grond waarvan het Verdrag ten uitvoer kan worden gelegd, dan hoeft er geen machtigingswetgeving te worden aangenomen. Internationale overeenkomsten worden niet allemaal afzonderlijk in de Engelse of Schotse wetgeving opgenomen door middel van specifieke nieuwe wetgeving.

Dit is een zeer zorgvuldig stap voor stap proces, dat wordt uitgevoerd door juristen en ambtenaren van de FCO, de Schatkist, het kabinet, het ministerie van Binnenlandse Zaken, het parlement en elders. Elk van hen zal tegelijkertijd elke clausule van het Verdrag bekijken en nagaan of deze kan worden toegepast. Alle wijzigingen die nodig zijn om het Verdrag ten uitvoer te leggen, moeten vervolgens worden doorgevoerd – wijziging van de wetgeving, en de nodige administratieve stappen. Pas als alle hindernissen uit de weg zijn geruimd, met inbegrip van de wetgeving, en als alle ambtenaren van het Parlement, het ministerie van Financiën, het ministerie van Binnenlandse Zaken en de FCO hebben verklaard dat het Verdrag in het Verenigd Koninkrijk van kracht kan worden, zullen de juridische adviseurs van de FCO de ratificatie van het Verdrag in gang zetten. U kunt het verdrag absoluut niet ratificeren voordat de juridische adviseurs van het FCO deze goedkeuring hebben gegeven.

Dit is een serieus proces. Daarom is het uitleveringsverdrag tussen de VS en het Verenigd Koninkrijk in 2003 ondertekend en in 2007 geratificeerd. Dat is geen abnormale vertraging.

Ik weet dus zeker dat ALLE relevante juridische afdelingen van de Britse regering ermee MOETEN instemmen dat artikel 4, lid 1, van het uitleveringsverdrag tussen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten in het kader van de uitleveringswet van 2003 ten uitvoer kan worden gelegd. Die certificering moet hebben plaatsgevonden, anders had het Verdrag nooit kunnen worden geratificeerd.
Hieruit volgt dat de regering van het Verenigd Koninkrijk, die nu wil beweren dat artikel 4, lid 1, onverenigbaar is met de wet van 2003, bewust liegt. Er kan geen sprake zijn van grover misbruik van het proces.

Ik heb de hoorzitting over dit specifieke punt graag afgesloten, zodat ik u kan laten profiteren van mijn ervaring. Ik zal daar nu rusten, maar later vandaag hoop ik verder te kunnen gaan met de ruzie van gisteren in de rechtbank over het bevrijden van Julian uit het anti-terrorisme pantserdok.

Dit artikel is volledig gratis te reproduceren en te publiceren, ook in vertalingen, en ik hoop van harte dat mensen dit actief zullen doen. De waarheid zal ons bevrijden.

Het verslag van dag 1, 2 en 3 vind je hier, hier en Craig’s blog.
Vertaling: Francis Jorissen

http://www.uitpers.be/artikel/2020/03/02/man-op-publieke-tribune-assanges-hoorzitting-dag-4/