De kritische Amerikaanse journaliste Amy Goodman van DemocracyNow! formuleert het aldus:
Propaganda. Many use the word when talking about countries like North Korea, Kazakhstan, Iran — countries viewed as authoritarian through the lens of the Western media. Press Freedom. Freedom of Thought. People use these terms when talking about countries like the United States, France, Australia. Democracies.
In 1988 Noam Chomsky co-authored a book with Edward Herman called ‘Manufacturing Consent.’ It blasted apart the notion that media acts as a check on political power, that they inform and serve the public so that we can better engage in the political proces. In fact media manufacture our consent. They tell us what those in power need them to tell us so we can fall in line.
Democracy is staged with the help of media that work as propaganda-machines. Media operate through five filters. The first has to do with ownership. The first has to do with ownership. Mass media firms are big corporations. Often, they are part of even bigger conglomerates. Their end game? Profit. And so it’s in their interests to push for whatever guarantees that profit. Critical journalism takes second place to the needs and interests of the corporation.
The second filter exposes the real role of advertising. Media costs a lot more than consumers will ever pay. So who fills the gap? Advertisers. And what are the advertisers paying for? Audiences. And so it isn’t so much that the media are selling you a product — their output. They are also selling advertisers a product — YOU.
How does the establishment manage the media? That is the third filter. Journalism cannot be a check on power because the very system encourages complicity. Governments, corporations, big institutions know how to play the media game. They know how to influence the news narrative. They feed media scoops, official accounts, interviews with the ‘experts.’ They make themselves crucial to the process of journalism. So, those in power and those who report on them are in bed with each other.
If you want to challenge power, you’ll be pushed to the margins. Your name won’t be down. You won’t be getting in. You have lost your access. You have lost a story. When the media — journalists, whistleblowers, sources — stray away from the consensus, they get ‘flak’ (onder vuur genomen. svh). That is the fourth filter. When the story is inconvenient for the powers that be, you’ll see the flak machine in action discrediting sources, trashing stories and diverting the conversation.
To manufacture consent, you need an enemy — a target. That common enemy is the fifth filter. Communism. Terrorists. Immigrants. A common enemy, a bogeyman to fear, helps corral public opinion. Five filters. One big media-theory. Consent is being manufactured all around you all the time.
Zelfs onder de meest prominente westerse opiniemakers van de ‘corporate press’ groeit het vermoeden dat de oude neoliberale propaganda niet meer naar behoren functioneert. Zo verklaarde de Amerikaanse ‘pundit’ van het establishment, Anand Giridharadas, op 23 februari 2020, na een serie overwinningen van senator Sanders tijdens de presidentiële voorverkiezingen voor de Democratische Partij:
The people who are stuck in an old way of thinking, in 20th-century frameworks, in gulag thinking, are missing what is going on. It is time for all of us to step up, rethink, and understand the dawn of what may be, frankly, a new era in American life.
De geenszins baanbrekende Giridharadas, die als commentator van MSNBC ook voor Time Magazine werkt, realiseert zich als mainstream-journalist dat het neoliberale systeem onhoudbaar is geworden, zoals hij ook in zijn boek Winners Take All. The Elite Charade of Changing the World (2018) duidelijk maakt door te stellen dat een:
successful society is a progress machine. It takes in the raw material of innovations and produces broad human advancement. America’s machine is broken. When the fruits of change have fallen on the United States in recent decades, the very fortunate have basketed (geoogst. svh) almost all of them. For instance, the average pretax income of the top tenth of Americans has doubled since 1980, that of the top 1 percent has more than tripled, and that of the top 0.001 percent has risen more than sevenfold — even as the average pretax income of the bottom half of Americans has stayed almost precisely the same. These familiar figures amount to three and a half decades’ worth of wondrous, head-spinning change with zero impact on the average pay of 117 million Americans. Meanwhile, the opportunity to get ahead has been transformed from a shared reality to a perquisite of already being ahead.
Among Americans born in 1940, those raised at the top of the upper middle class and the bottom of the lower middle class shared a roughly 90 percent chance of realizing the so-called American dream of ending up better off than their parents. Among Americans born in 1984 and maturing into adulthood today, the new reality is split-screen. Those raised near the top of the income ladder now have a 70 percent chance of realizing the dream. Meanwhile, those close to the bottom, more in need of elevation, have a 35 percent chance of climbing above their parents’ station. And it is not only progress and money that the fortunate monopolize: Rich American men, who tend to live longer than the average citizens of any other country, now live fifteen years longer than poor American men, who endure only as long as men in Sudan and Pakistan.
Thus many millions of Americans, on the left and right, feel one thing in common: that the game is rigged against people like them. Perhaps this is why we hear constant condemnation of ‘the system,’ for it is the system that people expect to turn fortuitous developments into societal progress. Instead, the system — in America and around the world — has been organized to siphon (overhevelen. svh) the gains from innovation upward, such that the fortunes of the world’s billionaires now grow at more than double the pace of everyone else’s, and the top 10 percent of humanity have come to hold 90 percent of the planet’s wealth. It is no wonder that the American voting public — like other publics around the world — has turned more resentful and suspicious in recent years, embracing populist movements on the left and right, bringing socialism and nationalism into the center of political life in a way that once seemed unthinkable… There is a spreading recognition, on both sides of the ideological divide, that the system is broken and has to change.
gevormd door de onafhankelijke serieuze media. Ze hebben de mogelijkheden en die worden door de redacties gebruikt. Maar kennelijk is dat onvoldoende. Sinds een jaar of tien heeft zich in de openbare mening een magma van ontevredenheid, gevoel van miskenning, verongelijktheid gevestigd.
Zonder de behoefte te voelen om duidelijk te maken waar die onvrede vandaan kwam, was er volgens hem sprake van een uiterst besmettelijk virus dat ineens de westerse bevolking ondermijnde, want, zo vervolgde hij, in diezelfde ‘afgelopen tien jaar’ was ‘het politieke landschap ten koste van het oude bestel gefragmentariseerd en tegelijkertijd’ had ‘zich in de journalistiek, ook door de invloed van internet, een culturele polarisatie voltrokken,’ waardoor de ‘nieuwe media met de mening van de bloggers voor een groot deel van de publieke opinie toonaangevend’ waren ‘geworden. Dit is de gedigitaliseerde stem des volks,’ aldus de plechtstatige kwalificatie van de in de polder zo bewonderde stem van het Hollandse establishment. Het opvallende bij Hofland was dat hij zelden verder kwam dan een beschrijving, aan dieper gelegen verklaringen kwam hij nagenoeg nooit toe.
In ook deze beschrijving schuilen alle aspecten van de voortdurende vrees van de gevestigde orde voor wat de ‘Founding Fathers’ van de ‘Amerikaanse Democratie’ in de tweede helft van de achttiende eeuw het ‘excess of democracy’ betitelden. Zo was de tweede president van de VS, John Adams, van oordeel dat:
Democracy Would Lead To Anarchy. In an 1807 essay, John Adams cautioned about the aspirations of men. According to Adams, democracy allowed men to satiate their base and unjust desires at the expense of the masses. He didn't believe the government could control men that had already been corrupted, suggesting that:
‘Democracy, will soon degenerate into an anarchy, such an anarchy that every man will do what is right in his own eyes, and no man's life or property or reputation or liberty will be secure and every one of these will soon mold itself into a system of subordination of all the moral virtues, and intellectual abilities, all the powers of wealth, beauty, wit, and science, to the wanton pleasures, the capricious will, and the execrable cruelty of one or a very few.’
John Adams always had a lot to say about democracy. In an 1814 letter to John Taylor, Adams bashed what he believed was a flawed structure. He wrote:
‘Remember, democracy never lasts long. It soon wastes, exhausts, and murders itself. There is never a democracy that did not commit suicide.’
Elbridge Gerry (vijfde vicepresident van zijn land. Gerry was ook een van de ondertekenaars van de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring. svh) Believed That Democracy Flooded The Country With Evil
During a 1787 debate, Elbridge Gerry argued that democracy allowed self-interested and malicious men to mislead the masses under the guise of patriotism. He noted:
‘The evils we experience flow from the excess of democracy. The people do not want virtue, but are the dupes of pretended patriots.’
George Washington (de eerste Amerikaanse president en door het speculeren met van de Indianen gestolen land de rijkste man van de VS. svh) Believed That Democracy Led People To Make Bad, Emotional Decisions.
In a 1786 letter to the Marquis De Lafayette, George Washington wrote about the risks of democracy; he didn't believe that most people could be trusted to make good decisions. Washington acknowledged that the newly formed Constitution still needed work, suggesting that:
‘It is one of the evils of democratical governments, that the people, not always seeing and frequently misled, must often feel before they can act right; but then evil of this nature seldom fail to work their own cure.’
Alexander Hamilton (de eerste Amerikaanse minister van Financiën. svh) Warned That Democracy Could Lead To Another Monarchy
Alexander Hamilton knew that establishing a democracy would be difficult, especially if offices were only open to men of a certain wealth or status. During a debate in 1787, Hamilton cautioned that a constitutional class would lead back to an aristocracy and royal reign. Colonists had already rebelled against that. Hamilton acknowledged their fears, saying:
‘If we incline too much to democracy, we shall soon shoot into a monarchy.’
John Jay (minister van Buitenlandse Zaken en de eerste Opperrechter van het Amerikaanse Hooggerechtshof. svh) Thought Religion Could Make Democracy Better.
First Chief Justice of the Supreme Court John Jay thought democracy would be okay as long as it was regulated. He suggested that democracy could give unwarranted opportunities to greedy men, however. According to him, morality and religious belief could keep democracy in check. Jay mentioned:
‘Too many... love pure democracy dearly. They seem not to consider that pure democracy, like pure rum, easily produces intoxication, and with it a thousand mad pranks and fooleries.’
Fisher Ames Compared Democracy To A Fiery Volcano
Fisher Ames (an important leader of the Federalist Party in the House) was not a fan of democracy. He believed it was an incredibly dangerous form of government that could give way to precarious factions. The ancient civilizations that tried democracy centuries earlier all crumbled and Ames wanted to avoid that. He said:
‘A democracy is a volcano which conceals the fiery materials of its own destruction. These will produce an eruption and carry desolation (verwoesting. svh) in their way.’
Alexander Hamilton Wanted A More Moderate Government
Alexander Hamilton, the first Secretary of the Treasury, believed wholeheartedly in moderation. If the government didn't value self control and restraint, Hamilton was convinced the nation would fall. He mentioned:
‘Real liberty is neither found in despotism or the extremes of democracy, but in moderate governments.’
Benjamin Rush (een van de ondertekenaars van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring. svh) Thought Democracy Was Devilish.
As the debate over democracy raged among the founding fathers, writer and doctor Benjamin Rush, argued that democracy was, in fact, evil. He believed that democratic men would do anything to get what they desired; corruption and greed ruled them. Rush noted:
‘A simple democracy is the devil's own government.’
James Madison (een van de voornaamste auteurs van de Grondwet van de Verenigde Staten en de daaropvolgende Bill of Rights. svh) Didn't Have Any Faith In The Majority Of The Population.
Fourth American president James Madison was incredibly wary of the strength of the majority. Madison cited Greece and Rome as examples of nations that subjected the poor and undereducated people to disgraceful circumstances. He went on to say:
‘Where a majority are united by a common sentiment, and have an opportunity, the rights of the minor party become insecure.’
https://www.ranker.com/list/founding-fathers-anti-democracy-quotes/melissa-sartore
De Hollandse Herenclub.
De Hollandse Herenclub.
Kort samengevat, juist 'democratische' machthebbers zijn altijd op hun hoede voor de dreiging van een ware democratie. Binnen deze context moet Henk Hoflands oordeel worden geïnterpreteerd dat de ‘openbare mening de kluts kwijt’ was en dat de ‘serieuze media’ dit weliswaar ‘zagen gebeuren,’ maar dat zij hierover ‘vergeefs’ hadden gerapporteerd, de zaak hadden geanalyseerd ‘en hun mening’ erover hadden gegeven. Toch hadden volgens hem de:
gedrukte media met redelijk succes de tegenspoed overleefd. Ze zijn economisch wel verzwakt, maar ze hebben zich aangepast zonder hun wezen prijs te geven. Ze zijn onafhankelijk gebleven, hebben hun onderzoek naar verdachte zaken gedaan, hun mening gegeven,
en wat kan de rechtschapen burger in een neoliberale heilstaat meer van de ‘corporate press’ verwachten, nietwaar? Op die manier probeerde het hoogbejaarde rolmodel van de polderpers de versleten mythe van de ‘vrije pers’ nieuw leven in te blazen. Vergeefs, want niemand is in staat historische wetmatigheden te stoppen. Het punt is namelijk dat alleen blinde opportunisten nog in het neoliberalisme geloven, en zij vormen inmiddels een absolute minderheid. Henk Hofland had op 81-jarige leeftijd vanzelfsprekend gelijk dat een ‘natie niet zonder een politiek-literaire elite,’ kon ‘zoals ze ook niet kan zonder een medische elite, een juridische elite of een elite van ingenieurs,’ maar tegelijkertijd geldt dat ‘waar niets is verliest de keizer zijn recht.’ Net zoals het parlement geen ander volk kan eisen, maar het volk wel een ander parlement, zo kan een ‘natie’ wel degelijk ‘zonder een politiek-literaire elite,’ zodra die ‘elite’ — onder wie Hofland ook de mainstream-pers rekent — door de bevolking niet als zodanig wordt geaccepteerd. Tenzij natuurlijk, die ‘politiek-literaire elite’ haar positie als hofhouding van de macht, door de strijdkrachten wil laten afdwingen.
Doordat de intelligentsia onderdeel is geworden van de gelijkschakeling, die kenmerkend is voor een totalitair functionerende consumptiemaatschappij, is zij onvermijdelijk haar gezag kwijtgeraakt. Eén optreden in De Wereld Draait Door is voor het televisiepubliek voldoende om te menen dat ook een intelligent individu maar wat aan kakelt. De ingehuurde gast ‘must operate within a framework that determines what to discuss, what not to discuss,’ zoals Chomsky terecht opmerkte. En door de tijdsdruk komt ook een intellectueel niet verder dan wat ‘soundbites,’ die alleen doeltreffend zijn voor het verspreiden van propaganda, aangezien propagandisten ‘can say anything they want in two minutes, but they can’t be exposed in two minutes.’ Met betrekking tot wat Hofland de ‘twee belangrijkste kwaliteitskranten – NRC Handelsblad en de Volkskrant’ noemde, schreef hij:
Doordat de intelligentsia onderdeel is geworden van de gelijkschakeling, die kenmerkend is voor een totalitair functionerende consumptiemaatschappij, is zij onvermijdelijk haar gezag kwijtgeraakt. Eén optreden in De Wereld Draait Door is voor het televisiepubliek voldoende om te menen dat ook een intelligent individu maar wat aan kakelt. De ingehuurde gast ‘must operate within a framework that determines what to discuss, what not to discuss,’ zoals Chomsky terecht opmerkte. En door de tijdsdruk komt ook een intellectueel niet verder dan wat ‘soundbites,’ die alleen doeltreffend zijn voor het verspreiden van propaganda, aangezien propagandisten ‘can say anything they want in two minutes, but they can’t be exposed in two minutes.’ Met betrekking tot wat Hofland de ‘twee belangrijkste kwaliteitskranten – NRC Handelsblad en de Volkskrant’ noemde, schreef hij:
Het zou het beste zijn dat de twee kranten zich verzelfstandigen. Dat ze op de een of andere manier voor hun eigen exploitatie verantwoordelijk worden waardoor ze ophouden handelswaar te zijn. Onafhankelijkheid is niet te koop.
Zonder het te beseffen benadrukte de grijze eminentie van de polderpers hiermee het feit dat de commerciële media altijd beperkt worden door hun noodzaak te streven naar zo hoog mogelijke winsten, en dus altijd ‘handelswaar’ blijven, en dat zij daardoor per definitie geen ‘onafhankelijkheid’ kennen, die volgens Hofland zelf, ‘niet te koop’ dient te zijn. Ook al zouden de ‘vriendenclubs,’ die kranten in zijn ogen waren, voor zichzelf beginnen, en niet langer meer in handen zijn van wat vroeger ‘het grootkapitaal’ heette, dan nog blijven die ‘vriendenclubs’ afhankelijk van de politieke en culturele voorkeuren van het lezerspubliek, dat hun journalistiek product moet kopen. Alleen de sociale media die zich niet hebben verkocht aan de reclame-industrie kunnen ‘onafhankelijk’ opereren van smaak en opinies van de kleinburger en/of het establishment. Als zzp-er moest Hofland ook op zijn oude dag rekening houden met de voorliefdes van zijn behoudende, en naar snobisme tenderende, publiek. Hij gebruikte dan ook telkens weer de meervoudsvorm, in een poging zijn eigen, regelmatig oppervlakkige, meningen gemeengoed te maken. Zo kwam de opiniemaker pas in een column van 5 oktober 2011 -- ruim drie decennia na het begin van het neoliberalisme en drie jaar nadat de kredietcrisis van 2008 een diepe economische recessie op gang had gebracht -- tot de ontdekking dat:
Sinds de triomf van het neoliberalisme de economische grondslagen van de westerse maatschappij [zijn] veranderd. Nu beseffen we dat het Westen opnieuw door een recessie kan worden getroffen of zelfs een langdurige crisis. De ervaring van de afgelopen kwart eeuw leert dat onder zulke omstandigheden in een westerse samenleving het gevaar van zulke uitbarstingen altijd aanwezig is. In onze steden ligt een tijdbom verborgen. En altijd weer worden we door de explosie verrast.
as the 1980s unfolded it was increasingly evident that the neoliberal ideology which was supposed to have supplanted the Keynesian model based on extensive state intervention was in fact hopelessly undermined by the private sector’s incurable addiction to public subsidy and protection. Yet the dangerous implications of this reality — effectively concealed from the majority of the public by an establishment propaganda smokescreen, combined with extensive measures indicating that the frontiers of the state were indeed being rolled back — were for long scarcely recognized.
Het ontmantelen van de welvarende verzorgingsstaat kon natuurlijk alleen maar zonder grote weerstand worden uitgevoerd dankzij de intensieve media-propaganda. Zo ging het bezuinigingsbeleid van de VVD en PVDA gepaard met de leuze dat ‘de verzorgingsstaat' moest veranderen in ‘een participatiesamenleving,’ en dat ‘van iedereen die dat kan, gevraagd [wordt] om verantwoordelijkheid te nemen,’ zoals dit in de liberale en sociaaldemocratische Newspeak heette. ‘Van iedereen die dat kan,’ behalve dan van ondermeer de zwendelende bankiers, van wie de banken in het Westen met meer dan een biljoen dollar aan belastinggeld overeind moesten worden gehouden. Als gevolg van de miljarden toezeggingen aan de financiële macht, en de talloze belastingvoordelen van de rijke elite, kon sinds begin jaren tachtig de kloof in het Westen tussen arm en rijk blijven toenemen. Het neoliberalisme is daardoor een bewuste politieke keuze die de werkloosheid in plaats van oplost, juist verergert. Shutt:
by giving private enterprise, particularly in the financial sector, increased license to create and allocate credit while yet maintaining an implicit or explicit guarantee that the state would underwrite any major losses, the authorities were giving a powerful incentive to irresponsible, or even criminal, behavior. This phenomenon, referred to by the few who have been willing to recognize its existence as ‘moral hazard,’ defines the essentially fraudulent nature of the neoliberal prospectus. For while, as noted above, the corporate, mixed-economy model of the post-war era had always implicitly assumed a trade-off between state support for the private sector and the latter’s obligation to help meet the collective economic goals of the community, the moral hazard model actually provided an incentive to anti-social conduct. Moreover, in a climate of intensifying stagnation, where corporate profitability was ever harder to sustain at minimum acceptable levels, the temptation for corporate managers not merely to allocate funds to excessively risky investment but to resort to outright fraud became increasingly irresistible.
Hierover zweeg de ‘vrije pers’ in haar euforie over de almaar stijgende miljardenwinsten dankzij het speculeren met niet bestaand geld op de beurzen. Tot in 2008 deze luchthandel ontplofte, tot grote schrik van de mainstream pers, maar niet van de bankiers, die al vanaf het begin wisten dat hun gespeculeer en zelfs zwendel uiteindelijk financieel zou worden gedekt door de staat, uit angst voor de volledige ineenstorting van het kapitalisme. Too Big To Fall. De onvermijdelijke vraag is daarom: hoe is het te verklaren dat de voltallige mainstream-pers niet wist dat bijvoorbeeld de Britse econoom Harry Shutt al in 2004 de ineenstorting had voorspeld en geanalyseerd? Terecht stelde Shutt dat:
[i]t is thus ironic to reflect that Keynesianism, long hailed as the savior of the capitalist system, may have turned into the key instrument of its ultimate ruin. For, by drawing private enterprise into such lasting dependence on public subsidy, it may well be judged to have set capitalism on a path of decline from which it may never be able to recover.
Wie is bij machte dit parasitaire systeem een halt toe te roepen? In elk geval niet de ‘democratische’ politici. In de zwaarst bewapende ‘democratie’ wordt het neoliberalisme door zowel de Democratische-als Republikeinse Partij blindelings gesteund. Op zichzelf is dit niet vreemd, aangezien al in 2011 ‘More Than Half Of All Congressional Members Are Millionaires,’ terwijl:
overall, members of Congress saw their personal wealth grow by more than 16 percent during the worst economic downturn in the United States since the Great Depression, according to financial disclosures submitted by lawmakers.
245 jaar na de Onafhankelijkheidsverklaring: First Native American congresswomen
By Caroline Kelly, CNN
Updated 2316 GMT (0716 HKT) January 3, 2019
https://edition.cnn.com/2019/01/03/politics/first-native-congresswomen-hug/index.html
By Caroline Kelly, CNN
Updated 2316 GMT (0716 HKT) January 3, 2019
https://edition.cnn.com/2019/01/03/politics/first-native-congresswomen-hug/index.html
En dat ‘we’ volgens Hofland ‘altijd weer’ door ‘de explosie worden verrast,’ is kletskoek van iemand die zijn onwetendheid en ideologische opvattingen probeert te verhullen. Vandaar ook dat ‘we’ de laudatio op Hofland in 2011 van de als professionele pluimstrijker functionerende Geert Mak met een korreltje zout moeten nemen. Bij de uitreiking van de P.C. Hooft-prijs sprak Geert met zijn 'weke sentiment’ de gelauwerde journalist toe, die, omringd door zijn sycofanten, alle lof tevreden over zich heen liet komen. Mak eindigde met de woorden:
Hofland is, in zijn stijl, zijn vindingrijkheid en zijn eruditie een voorbeeld voor huidige en toekomstige generaties essayisten en journalisten. Maar we kunnen, zeker nu, misschien nog wel het meeste leren van zijn stille en beheerste woede, van zijn verzet tegen de kleine leugen, van zijn eeuwigdurende campagne tegen het vergeten, van zijn niet aflatende strijd tegen de vette tor.
Doek dicht en applaus. Wie die ‘vette tor’ was, bleef evenwel onduidelijk, aangezien er zich tijdens de uitreiking nogal wat bejaarde ‘vette torren’ onder het publiek bevonden. Hoe dan ook, Hofland mag dan wel voor Mak’s generatie ‘een voorbeeld’ zijn geweest, maar gezien hun propagandistische werk is te hopen dat de verering niet verder zal strekken dan mijn generatiegenoten. Meer over de propaganda van de westerse media de volgende keer.
De 'niet aflatende strijd tegen de vette tor.'
1 opmerking:
Ook een grote olifant in de kamer die de mainstream journalisten niet willen benoemen, de enorme invloed van zionisme op Amerikaanse binnen- en buitenland politiek https://www.unz.com/pgiraldi/draining-the-intelligence-community-seamp/
Een reactie posten