Zionistisch Terrorisme en het CIDI

Het CIDI probeert begrip te wekken voor het vernietigen van het internationaal recht, hetgeen opmerkelijk is op de dag dat Auschwitz herdacht wordt. Als propaganda-arm van de schurkenstaat Israel gaat het CIDI als volgt te werk:

De Jordaanvallei en 

de Israëlische 

staatsveiligheid

IN ISRAEL / DOOR: WEBMASTER / 27 JAN 2020 VREDESPROCES WESTELIJKE JORDAANOEVER

In de aanloop naar de Israëlische verkiezingen van maart 2020 deden zowel premier Netanyahu als Blauw Wit-leider Benny Gantz de verkiezingsbelofte de Jordaanvallei te annexeren. Dit maakt naar verluidt ook deel uit van Trump’s ‘Deal van de Eeuw’, het vredesplan dat de twee Israëlische politici deze week in Washington zullen bespreken. Hoewel hun aanpak verschilt, is het duidelijk dat beide leiders, even als een meerderheid van de Israeli’s, het belang van de Jordaanvallei voor Israel’s veiligheid onderschrijven. Volgens Palestijnse bronnen heeft Mahmoed Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit – na Oslo de erkende vertegenwoordiger van de Palestijnen – een uitnodiging van Trump afgewezen om naar Washington te komen en over het plan te spreken. 

Onderstaand stuk, van de hand van Dore Gold, geeft inzicht in het strategische belang van de Jordaanvallei voor Israel.

Dore Gold, nu verbonden aan de Jerusalem Center for Public Affairs, was ambassadeur van Israel naar de VN en later DG van het ministerie van Buitenlandse zaken. Het stuk maakt ook zijn politiek standpunt duidelijk, en daarom brengt CIDI u een vertaling hiervan. De standpunten van de auteur blijven zijn verantwoordelijkheid. Het CIDI pleit voor constructieve vredesonderhandelingen tussen Israël en het Palestijnse leiderschap en is nadrukkelijk géén voorstander van unilaterale annexatie van de Jordaanvallei.

Voorgesteld plan voor de annexatie van de Westelijke Jordaanoever uit 2019 – Wikimedia Commons

---

DORE GOLD – Tegen het einde van de Israëlische verkiezingscampagne van september 2019 heeft premier Benjamin Netanyahu beloofd de Israëlische wet en rechtsmacht uit te breiden naar de Jordaanvallei en de noordelijke Dode Zee, direct na de verkiezingen. Dit werd opgevat als een belofte om het belangrijkste deel van de Westelijke Jordaanoever voor de bescherming van Israël als geheel te annexeren.

Het is niet bekend hoe dit gebied in brede kringen werd gezien als zo belangrijk voor de veiligheid van Israël. Ook onduidelijk is hoe en waarom de Jordaanvallei nog steeds de frontlinie van de Israëlische defensie is, ondanks zoveel ontwikkelingen in de militaire technologie en de politiek van het Midden-Oosten. Wat jarenlang hetzelfde is gebleven, is het idee dat Israël zichzelf moet kunnen verdedigen en geen externe garanties moet accepteren in ruil voor zijn eigen zelfverdedigingscapaciteiten, zelfs niet van de Verenigde Staten. Dit geldt met name voor de discussie over het behoud van de Jordaanvallei.

Israël heeft de vallei en de rest van de Westelijke Jordaanoever veroverd in de Zesdaagse Oorlog van 1967. Vrijwel onmiddellijk werd de zone van de Jordaanvallei geïntegreerd in de oostelijke verdedigingslinies van Israël. Het idee dat Israël het recht had om zijn grenzen te wijzigen werd direct na afloop van het gevecht het onderwerp van diplomatieke discussie. De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban schreef in zijn memoires dat de vooroorlogse lijnen waren gevormd door middel van wapenstilstandsovereenkomsten die waren gebaseerd op militaire overwegingen; het waren geen internationale politieke grenzen. Er waren nieuwe grenzen nodig.

Dit was vastgelegd in de taal van resolutie 242 van de VN-Veiligheidsraad, waarvan de territoriale clausule niet aandrong op een volledige Israëlische terugtrekking uit de oude wapenstilstandslinies. Er werd verwezen naar een Israëlische terugtrekking “uit de gebieden”, maar niet naar “alle gebieden”, naar nieuwe lijnen die “veilige grenzen” moesten zijn. De Britse ambassadeur bij de VN, Lord Caradon, die destijds heeft geholpen bij het opstellen van UNSCR 242, heeft commentaar geleverd op de PBS: “We wisten allemaal dat de grenzen van ’67 niet als permanente grenzen werden getrokken.” Het vervangen van de vorige militaire lijnen door nieuwe internationale grenzen opende de deur voor de herziening van de vooroorlogse lijnen.

De belangrijkste pleitbezorger van de Jordaanvallei als nieuwe frontlinie van Israël was de toenmalige vice-premier Yigal Allon, die in 1948 had gediend als commandant van de Palmach, de elitaire voorstaatsstakingstroepen. Zijn plaatsvervanger was een jonge commandant genaamd Yitzchak Rabin. Allon kwam naar voren als zijn mentor, en toen Rabin als premier diende, hing er een portret van Allon aan een muur in het kantoor van Rabin.

Direct na de Zesdaagse Oorlog werd Allon de architect van een plan om een keten van voornamelijk agrarische nederzettingen in de Jordaanvallei en langs de heuvels die de vallei domineren op te richten. Vandaag de dag zijn er bijna 30 Israëlische nederzettingen in dit gebied. Allon’s kaart werd bekend als het Allon-plan.

Voor 1967 maakte de oude wapenstilstandslijn met de Jordaniërs Israël extreem kwetsbaar. Slechts 15 kilometer scheidde de stad Tulkarm op de Westelijke Jordaanoever van de Israëlische stad Netanya aan de Middellandse Zee. Er was geen grote fantasie voor nodig om te bedenken dat een binnenvallend leger uit het oosten Israël op dit punt in tweeën zou kunnen snijden. Israëlische planners moesten zo’n scenario afwenden.

Het structurele probleem van Israël bij het voorzien in zijn eigen verdediging is de grove asymmetrie tussen zijn eigen staande leger en die van zijn buren. Terwijl de Arabische staten in staat waren om internationale oorlogscoalities te vormen, vocht Israël alleen. Bovendien baseerden de Arabische staten hun legers op eenheden van soldaten in vaste dienst, terwijl de Israëlische Defensiemacht (IDF) voornamelijk van reservetroepen afhankelijk was. Om de kwantitatieve overmacht van zijn buurlanden aan te kunnen, moest Israël zijn reservetroepen mobiliseren, wat wel 48 uur kon duren.

Het terrein dat Israël veroverde op de Westelijke Jordaanoever, met name in de Jordaanvallei, voorzag Israël voor het eerst van een stevige barrière die de IDF in staat zou stellen een aanval op te vangen, en de kostbare tijd te winnen die het nodig had om zijn reserves op te roepen. Hoe werkt dat precies? Ten oosten van Israël bevindt zich het Hasjemitische Koninkrijk Jordanië. Op zichzelf vormde Jordanië geen existentiële bedreiging voor Israël. Bovendien ondertekenden de Jordaniërs in 1994 een formeel vredesverdrag met Israël.

De oostelijke uitdaging van Israël is historisch gezien afkomstig van andere staten die Jordanië hebben uitgebuit als platform om Israël aan te vallen. Zo stak in 1948 en 1967 een Iraakse expeditiemacht, bestaande uit een derde van de Iraakse grondtroepen, Jordanië over om Israël aan te vallen. (In 1973 besloot diezelfde expeditiemacht om in plaats daarvan Syrië te doorkruisen om Israël aan te vallen.) Vandaag de dag zijn er nog steeds meerdere bronnen van instabiliteit in het oosten van Israël. Zo projecteert Iran zijn militaire macht over de regio via zwaarbewapende sjiitische milities die het met succes heeft ingezet om conventionele legers in Syrië en Irak te verslaan.

Wat de Jordaanvallei aan Israël gaf, was geen strategische diepte, maar eerder strategische hoogte. Bedenk dat het punt waar de Jordaan in de Dode Zee stroomt het laagste punt op aarde is; het ligt zo’n 400 meter onder zeeniveau. Maar dit gebied grenst ook aan de steile oostelijke hellingen van de bergen van de Westelijke Jordaanoever, die een maximale hoogte van 1000 meter bereiken. Samen vormen de laagste delen van de Jordaanvallei en de bergrug een virtuele strategische muur met een netto hoogte van zo’n 1400 meter.

Deze steile barrière vormde een enorme uitdaging voor gepantserde en gemechaniseerde eenheden, die in die tijd op grote schaal werden ingezet door moderne legers in het Midden-Oosten. In 1973, toen de IDF zich volledig bezighield met gevechten langs twee fronten op de Golanhoogte en op het Sinaï-schiereiland, had Israël nog maar kleine formaties over om het heuvelachtige terrein van de Westelijke Jordaanoever te verdedigen tegen een grondaanval. Het was leerzaam dat de Jordaniërs dit front niet openden, maar in plaats daarvan hun troepen naar het Golangebied stuurden, waar ze de Syriërs en de Irakezen konden aanvullen.

In de jaren daarna bleef Israël vasthouden aan een militaire doctrine die de Jordaanvallei beschouwde als een hoeksteen van zijn verdediging. Zelfs na de ondertekening van de Oslo-akkoorden tussen Israël en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in 1993, herhaalde premier Yitzhak Rabin een visie voor een definitieve vredesregeling die de Jordaanvallei onder Israël hield. In een toespraak voor de Knesset (het Israëlische parlement) op 5 oktober 1995 verklaarde Rabin: “De grenzen van de staat Israël zullen na de permanente regeling voorbij de grenzen van voor de Zesdaagse Oorlog liggen. We zullen niet terugkeren naar de lijn van 4 juni 1967”.

Rabin gaf in dezelfde toespraak een speciale behandeling aan de Jordaanvallei. Hij benadrukte dat “de veiligheidsgrens van de staat Israël zich in de Jordaanvallei zal bevinden, in de ruimste zin van het woord”. Rabin wilde er zeker van zijn dat de geografie die hij beschreef, begrepen werd. Hij definieerde de Jordaanvallei niet alleen aan de hand van de breedte van de Jordaan. Hij wilde geen toekomstige Israëlische grens die zich tot aan de rand van het water uitstrekte. Wat hij in gedachten had was dat Israël de hoge grond langs de oostelijke hellingen van de bergrug die afdaalt naar de Jordaan, zou blijven beheersen. Israël noemde de noord-zuid route die langs deze hoogvlakte liep de Allon Road. Het herinnerde eraan dat het Allon-plan niet alleen over de Jordaan ging.

De Israëli’s leerden nog in een ander context het Allon-plan te waarderen. In oktober 1976 schreef Allon, als Israëls minister van Buitenlandse Zaken, een artikel in Foreign Affairs getiteld “Israël”: The Case for Defensible Borders.” Het omlijnde in essentie de strategische logica van zijn plan. Terwijl sommigen beweerden dat in een tijdperk van geavanceerde militaire technologie het behoud van defensief terrein zijn belang had verloren, was Allon ervan overtuigd dat oorlogen nog steeds werden beslist door de beweging van grondtroepen. Hij schreef: “. . . wat conventionele oorlog betreft, blijft het volgende basisprincipe overeind: zonder een aanval door grondtroepen die het betrokken land fysiek onder de voet lopen, kan geen enkele oorlog beslist worden”. Zolang dat het geval was, geloofde hij dat factoren als topografie, terrein en strategische diepgang nog steeds zeer bepalend waren voor de Israëlische nationale veiligheid.

Allon legde ook uit dat elk gebied waaruit Israël zich zou terugtrekken op de Westelijke Jordaanoever gedemilitariseerd zou moeten worden. De vraag die hij stelde was hoe de demilitarisering zou worden gewaarborgd. Er was een dorre zone, die de Judea-woestijn omvatte, ten oosten van waar het grootste deel van de Palestijnse bevolking woonde. Allon schatte deze veiligheidszone op ongeveer 1800 vierkante kilometer. Hij bood dus een tweede argument aan voor het behoud van de door hem voorgestelde lijn die boven de Jordaan liep. Die lijn zou de demilitarisering dat hij voor ogen had veiligstellen.

Waarom zo’n lijn absoluut noodzakelijk was, bleek in 2005, toen premier Ariel Sharon zijn eenzijdige terugtrekkingsplan uit de Gazastrook ten uitvoer bracht, dat een volledige terugtrekking uit het gebied met zich meebracht. Critici van het plan benadrukten, net als de voormalige plaatsvervangend stafchef, generaal Uzi Dayan, dat Israël op zijn minst de grenszone tussen de Gazastrook en de Egyptische Sinaï, die in Israël als de Philadelphi-route bekend staat, moet behouden. Wat duidelijk gebeurde in de nasleep van de Israëlische terugtrekking was een enorme toename van de wapensmokkel door Hamas en andere Palestijnse terreurorganisaties uit Egypte naar de Gazastrook. Dit had een directe invloed op het tempo van het raketvuur op Israël.

Zo werden in 2005, het jaar van de terugtrekking uit de Gazastrook, in totaal 179 Palestijnse raketten afgevuurd op Israëlisch grondgebied. Men zou kunnen verwachten dat na de Israëlische terugtrekking het aantal raketaanvallen sterk zou dalen, samen met de motivatie om op Israël te vuren. Maar precies het tegenovergestelde gebeurde: in 2006 steeg het aantal Palestijnse raketaanvallen op Israël naar 946, een toename van meer dan 500 procent van het aantal afgevuurde raketten. In 2008 werden 1.730 raketten vanuit de Gazastrook op Israël geschoten. Hamas had in de loop der jaren een systeem van tunnels gebouwd waardoor de Palestijnse terreurorganisaties enorme hoeveelheden artillerieraketten en zelfs draagbare luchtafweerraketten konden smokkelen. Drie oorlogen waren het gevolg van deze escalatie van het Palestijnse raketvuur.

De Jordaanvallei was voor de Westelijke Jordaanoever wat de Philadelphi-route was voor de Gazastrook. Het was de buitenrand van het gebied en grenst aan een naburige Arabische staat. In het geval van Gaza hebben Palestijnse terreurgroepen niet alleen wapens gesmokkeld, maar ook voor zichzelf een militaire aanwezigheid in de noordelijke Sinaï opgebouwd in nauwe samenwerking met ISIS, die vervolgens de Egyptische soevereiniteit in dat gebied ondermijnde. Het Egyptische leger werd moest al gauw een opstand bestrijden op eigen grondgebied. Naar analogie daarvan kan men een soortgelijk proces in Jordanië zelf verwachten, als Israël de controle over de Jordaanvallei zou verliezen.

De belangrijkste factoren die de positie van Israël in de Jordaanvallei tegenwerkten, waren diplomatiek. Toen de Israëlische elites geloofden dat een onderhandeld vredesakkoord in het vooruitzicht lag, werd het politieke leiderschap in Israël bereid om te overwegen Rabins erfenis overboord te gooien. Dit gebeurde tijdens de onderhandelingen in Camp David in 2000, onder premier Ehud Barak, en enkele jaren later tijdens de gesprekken die premier Ehud Olmert voerde met de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas.

Er was ook Amerikaanse inbreng in dit proces. Begin 2001 definieerde president Bill Clinton de “Clinton Parameters”, waarin de onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen werden samengevat. De Jordaanvallei werd niet aan Israël toegewezen. In 2014 werkte generaal John Allen, die met pensioen ging nadat hij het bevel had gevoerd over de Amerikaanse strijdkrachten in Irak en Afghanistan, aan een veiligheidsmodel voor de Jordaanvallei dat uitging van een Israëlische terugtrekking.

Maar het Israëlische publiek werd niet overtuigd door de overwegingen van hun elites of door de nieuwste Amerikaanse voorstellen. Het idee dat de nieuwste militaire technologie of internationale ordebewakers het Israëlische leger op betrouwbare wijze konden vervangen leefde niet bij de meeste Israëli’s.

Het belang van de Jordaanvallei voor de Israëlische veiligheid is duidelijk opgenomen in de Israëlische publieke opinie. In het afgelopen decennium verklaarden telkens grote meerderheden van de Israëlische kiezers,  soms wel 81 procent, dat Israël in ieder vredesakkoord zijn soevereiniteit over de Jordaanvallei moet behouden (peilingen in opdracht van het Jeruzalem Centrum voor Publieke Zaken, uitgevoerd door Dahaf en Midgam). De steun voor de Jordaanvallei leek soms even sterk als de steun voor het behoud van een verenigd Jeruzalem. Zelfs in een land waarvan de politiek extreem gepolariseerd is, is een sterke consensus ontstaan over het belang van de Jordaanvallei.

Dit artikel verscheen eerder in The American Interest als ‘American Withdrawal and the Future of Israeli Security’  op 16 oktober 2019.

Wilt u meer weten over de discussie in Israel over de mogelijke oplossingen van het conflict? Lees deze uiteenzetting van Yaakov Amidror: Israel’s opties op de Westbank: terugtrekking, annexatie en conflictmanagement  

https://www.cidi.nl/de-jordaanvallei-en-de-israelische-staatsveiligheid/

Op deze wijze tracht het CIDI de Israelische terreur te rechtvaardigen. Het is opmerkelijk dat in een democratische rechtstaat als Nederland het zionistisch terrorisme kan worden verdedigd.