Ondanks al haar geposeer is één conclusie onvermijdelijk: de westerse mainstream-intelligentsia is politiek en moreel failliet, waardoor haar pedanterie alleen nog op de traanklieren dan wel de lachspieren werkt. Ik geef een tamelijk willekeurig voorbeeld: op 8 januari 2019 zag opiniemaker Ian Buruma in NRC Handelsblad zich gedwongen te erkennen dat er sprake is van Amerikaanse ‘grote gebreken en misdadige oorlogen,’ een feit waarvoor kritische westerse intellectuelen al tenminste sinds de Vietnam-oorlog door middel van woord en geschrift aandacht vragen. Desondanks probeerde dezelfde Ian Buruma in The Guardian van dinsdag 16 juli 2003, in de aanloop naar de illegale shock and awe-inval in Irak, zijn publiek te overtuigen dat ‘we must share America's dirty work,’ dusinclusief de ‘misdadige oorlogen,’ en dat ‘wij’ het ‘risico’ moesten‘nemen daarvoor verantwoordelijk te worden gesteld.’ Met andere woorden: ‘wij,’ Europeanen, gehoorzame NAVO-bondgenoten van de ‘misdadige’ VS, moeten voor onze ‘eigen,’ onvermijdelijke oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid worden gestraft. Dit is een schoolvoorbeeld van het vrijblijvende gebrek aan logica en een moreel failliet dat destijds ook de mentaliteit van de nazi-Schreibtischmörder typeerde. Mijn oude vriend Ian Buruma adviseert, met het oog op het ontlasten van de VS, deel te nemen aan ‘misdadige oorlogen’ om vervolgens zonder enige persoonlijke consequenties anderen daarvoor juridisch te laten opdraaien. Op de website Project Syndicate van 8 juli 2019 — mede gefinancierd door de veroordeelde beursspeculant George Soros — sprak Buruma naar aanleiding van het verzet in Hong Kong zijn begrijpelijke afkeuring uit over ‘The Limits of Mass Protest in a Dictatorship.’ Op het eerste gezicht veel minder begrijpelijk is dat Buruma als hoogleraar ‘Democracy, Human Rights, and Journalism’ angstvallig blijft zwijgen over de ‘Beperkingen’ die in het neoliberale Westen door de staat worden opgelegd tijdens ‘Massale Protesten,’ getuige de al vele maanden durende grootschalige demonstraties in Frankrijk tegen het bezuinigingsbeleid van president Macron, waarbij de politie even meedogenloos optreedt als de sterke arm in Hong Kong. Maar als broodschrijver, in dienst van de neoliberale elite, kan Buruma zich niet veroorloven een dergelijke vergelijking te maken; voor hem is het een absoluut taboe om de opvallende overeenkomsten te beschrijven van een communistische- en kapitalistische technocratie. Ian B. is gedoemd voorgoed vanuit een zwart/wit mens- en wereldbeeld te schrijven, waarin vanzelfsprekend wij voor eeuwig de goeden zijn. Zo eenvoudig is nu eenmaal het simplisme van elke ideologie.
Eveneens blijft opvallend hoe groot het bewustzijnsverschil is tussen enerzijds journalistieke propagandisten als Buruma en anderzijds het literaire en artistieke milieu in de Verenigde Staten. Ik werd me hiervan opnieuw bewust toen ik luisterde naar Paul Simon’s melancholische ‘America’ dat met de woorden begint:
So we bought a pack of cigarettes,
And Mrs. Wagner's pies,
And walked off
To look for America.
‘Kathy,’ I said,
As we boarded a Greyhound in Pittsburgh,
Michigan seems like a dream to me now,
en aldus eindigt:
So I looked at the scenery,
She read her magazine;
And the moon rose over an open field.
‘Kathy, I'm lost,’ I said,
Though I knew she was sleeping.
‘I'm empty and aching and
I don't know why.’
Counting the cars on the New Jersey Turnpike
They've all come to look for America
All come to look for America
All come to look for America
All come to look for America
All come to look for America
Maar net als Paul Simon en Art Garfunkel, wisten ook hun fans eind jaren zestig begin jaren zeventig dat zij allen vergeefs naar ‘America’hadden gezocht, aangezien dat ‘America’ niets meer bleek te zijn dan een illusie, een droom, die in een nachtmerrie was veranderd. Helaas bleef dit besef beperkt tot de meest gevoeligen van mijn generatie, tot degenen die te intelligent waren om te kunnen wegvluchten in een ideologisch voorstelling van de werkelijkheid. Ooit merkte de Amerikaanse standup-comedian George Carlin op dat ‘It's called the American Dream, because you have to be asleep to believe it.’ Alleen een kind gelooft in dromen; eenmaal ouder weet hij dat dromen bedrog zijn. Desondanks bleef Ian Buruma suggereren dat de ‘American Dream’ nog springlevend was tot het aantreden van president Trump, waardoor ‘de liberale democratie en sociale openheid’ van ‘de VS’ niet langer meer het grote ‘voorbeeld’ was voor de rest van de wereldbevolking. Dus inclusief de honderden miljoenen slachtoffers die zo hebben geleden onder wat Buruma zelf kwalificeerde als de ‘grote gebreken en misdadige oorlogen.’ Het bestel waarvan staatsterreur een elementair onderdeel vormt, wordt door de westerse ‘vrije pers’ nog steeds geprezen als ‘democratie,’ hetgeen meteen de belangrijkste rechtvaardiging is voor het feit dat de NAVO vandaag de dag tenminste 14 keer meer aan het militair-industrieel complex uitgeeft dan de Russische Federatie. Desalniettemin blijft de ‘corporate press’ het publiek de stuipen op het lijf jagen met spookverhalen als dat de Russen een bedreiging zijn voor het zo superieur en bewonderenswaardig ‘democratische’Westen. In verband hiermee wil ik nogmaals verwijzen naar een bespreking uit juli 2019 van het boek The End of Democracy (2017), een studie geschreven door de Belgische historicus Christophe Buffin de Chosal. De recensent, schuilgaand onder het pseudoniem Antonius Aquinas — oftewel Thomas van Aquino, de meest invloedrijke denker op theologisch en wijsgerig gebied uit de middeleeuwen — stelt dat:
The author rightly sees that because of its nature and the type of personalities that it attracts, modern democracy cannot reform itself, but will eventually collapse from financial stress, war, and/or civil strife:
‘Parliamentary democracy rarely produces true
statesmen, as its party system more often
promotes ambitious and self-interested persons,
demagogues, and even communication experts.
These are generally superficial and egocentric
individuals with a very limited understanding
of society and man. These politicians do not
have the makings of statesmen. They are
adventurers who use the state to satiate their
hunger for power and money or to benefit
their party.’
Efforts to reform it, however, should not be totally dismissed since they could lead to more fundamental change and ultimately the creation of a new political paradigm for Western governance. Populism and the various movements around the globe which fall into that category should be encouraged. Populism, because of its lack of definite ideological underpinnings, has meant different things at different times to different people. Most populists, however, do not want to get rid of democratic forms of government, but want the system to be more ‘responsive’ of its constituents instead of favoring entrenched political elites. Populism is a symptom of the growing failure of modern democracy’s inability to ‘deliver the goods’ that it promises to a now growing dependency class.
As a means of getting rid of totalitarian democracy, populist movements and themes should always be encouraged:
‘In Europe, the only political forces today
which could, in the more extreme of circumstances
assume this rescue role are found on the side of
populism. Conservative in its values, sometimes
classically liberal when it is a matter of opposing
the stifling interventionism of the state, and yet ready
to defend social gains… populism is the only
political current which comes to the defense of
those interests of the population denied or ignored
by the parties in power.’
He adds:
‘Populist parties, from the simple fact that they
can bring together voters from both the left
and the right, have a chance of coming to power
in the near enough future. The deterioration of
security conditions in Europe due to mass
immigration plays in their favor.’
While he does not explicitly discuss it, a more concrete and ideological coherent idea and one of historical precedent, is that of secession. For all those who oppose the democratic order, secession is the most justifiable, logical, and practical strategy for the dissolution of the nation state. Secession movements, therefore, whether they do not outwardly condemn parliamentary democracy and only seek to establish a ‘better run’ system, should always be supported.
Conclusion
The most likely scenario if there is to be a change in Western democratic life will be from a world-wide economic crisis and collapse of the financial system which will render the nation states unable to meet their financial obligations to their citizens. All economies are hopelessly indebted from their welfare state excesses and can never hope to meet their promises which now runs in the trillions. What will emerge in the aftermath of a collapse is hard to predict, but some form of authoritarianism is likely which will be centered on a one-world state with a single, irredeemable currency.
While the financial demise of Western-styled democracy will be evident for all to see, its ideological underpinnings which have justified its existence needs to be extirpated. Any hope of it being reconstituted to better serve ‘the people’ needs to be shot down. There is no better place to start the de-mystification of Democracy than with Christophe Buffin de Chosal’s magnificent, The End of Democracy.
Wat kunt u als gewone belastingbetalende burger doen tegen dit gecorrumpeerde systeem, waarvan de autoriteiten het voortbestaan van de gehele mensheid in gevaar brengen? Wat kan ik als gemarginaliseerde journalist doen, als vader van vier kinderen, en grootvader van vier kleinkinderen? Ik kan de lezer aan de hand van voorbeelden waarschuwen dat opiniemakers als Ian Buruma charlatans zijn, maar meer ook niet. Het enige zinnige dat ik kan doen is als chroniqueur de ondergang beschrijven.
Naar aanleiding van terreuraanslagen in Parijs werd op donderdag 19 november 2015 in een programma van het Amerikaanse DemocracyNow! een fragment herhaalt van een Al-Jazeera vraaggesprek uit augustus 2015 met het voormalige hoofd van de 'U.S. Defense Intelligence Agency’ luitenant-generaal Michael Flynn, korte tijd National Security Advisor van president Trump. De interviewer, Mehdi Hasan, confronteerde Flynn met het volgende feit:
In 2012, your agency was saying, quote, 'the Salafists, the Muslim Brotherhood and [al-Qaeda in Iraq] are the major forces driving the insurgency in Syria.'
Michael Flynn: Mm-hmm.
Mehdi Hasan: In 2012, the U.S. was helping coordinate arms transfers to those same groups. Why did you not stop that, if you’re worried about the rise of, quote-unquote, 'Islamic extremism’?
Hoewel generaal Flynn deze vraag niet beantwoordde, bevestigde hij wel degelijk dat de VS de islamitische terroristen in Syrië steunde, overigens net als twee achtereenvolgende Nederlandse kabinetten dit deden, zonder dat hieruit onmiddellijk politieke consequenties volgde.Dat de situatie in het Westen totalitaire aspecten heeft gekregen, verzwijgen de westerse media. Evenmin is verbazingwekkend dat de ‘corporate press’ weigert te onderzoeken waarom de parlementaire democratie niet functioneert. Veelzeggend was in dit verband de berichtgeving van NRC Handelsblad op zaterdag 27 februari 2016. De lezer trof op de voorpagina onder de kop 'Het geheim van Trump,’de volgende tekst aan:
Eerst nam niemand hem serieus. Maar na vier Republikeinse voorverkiezingen treedt hij op Super Tuesday aan als de grote favoriet. Is Donald Trump nog te stuiten?
Voor de NRC-redactie was er nog steeds sprake van een 'geheim.' Hoe slecht de redactie had opgelet bleek uit de bewering dat 'niemand hem serieus [nam].' Dat wil zeggen: 'niemand' van de zogeheten ‘vrije pers,’ die geacht wordt de werkelijkheid te beschrijven. Daarentegen namen al die miljoenen woedende Amerikanen die hem vanaf het begin hebben gesteund Trump 'serieus,' en wel omdat zij zich bedrogen voelen door de heersende elite. Desondanks bleven zij voor mijn democratische mainstream-collega’s een te verwaarlozen detail, zij werden dan ook niet naar hun mening gevraagd, omdat ze domweg in de belevingswereld van liberals en neocons niet meetellen. Zij vormen slechts het stemvee, dat onder begeleiding van opiniemakers naar het stemhokje wordt gedreven om daar hun voorkeur uit te spreken over de door de media naar voren geschoven favorieten. Wanneer de zelfbenoemde 'kwaliteitskrant' schrijft dat ‘niemand' Trump ‘serieus’ nam, dan bedoelt zij 'niemand' van de door coöptatie samengestelde media-elite die al decennialang slechts elkaar als referentiekader heeft. Al die jaren beseften zij niet dat er voor hun ogen een omslag gaande was, een feit waarop Noam Chomsky al decennialang had gewezen. Op de vraag: ‘What are your opinions on the surprising progress of Donald Trump? Could it be explained by a climate of fear?’ antwoordde deze Amerikaanse geleerde nuchter:
Fear, along with the breakdown of society during the neoliberal period. People feel isolated, helpless, victim of powerful forces that they do not understand and cannot influence. It’s interesting to compare the situation in the ‘30s, which I’m old enough to remember. Objectively, poverty and suffering were far greater. But even among poor working people and the unemployed, there was a sense of hope that is lacking now, in large part because of the growth of a militant labor movement and also the existence of political organizations outside the mainstream.
Al in de vorige eeuw waarschuwde de Oostenrijkse katholieke aristocratische filosoof Erik von Kuehnelt-Leddihn, die in geschrift en woord het nationaalsocialisme, het fascisme, het racisme, het communisme, progressief-liberalisme en tevens elke variant van ongebreideld nationalisme bestreed, voor het volgende:
Sometime in the coming century, people will rack their brains pondering how nations with tremendous scientific and intellectual achievements could have given uninstructed and untrained men and women the right to vote equally uninstructed and untrained people into responsible positions.
Inmiddels, anno 2019, zijn wij bij dit punt aangekomen. De onvermijdelijke vraag is nu: hoe kan een massa die als gevolg van culturele deprivatie en de propaganda van de media nauwelijks tot niet op de hoogte is van de werkelijke vraagstukken een overwogen keuze maken uit al even oppervlakkige volksvertegenwoordigers? Hoe kan een massa als speelbal van de oligarchie, die steeds verder verwijderd is van de realiteit en ideologisch een koers uitstippelt die alleen kan eindigen in wereldwijde vernietiging en misère, een reële keuze maken? Hoe kunnen miljoenen kiesgerechtigden zich uitspreken over vraagstukken die leven en dood van miljarden andere wereldbewoners een fatsoenlijk besluit nemen, wanneer zij geïnformeerd worden door opiniemakers als Ian Buruma die zijn neoliberale broodheren dient? Meer later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten