Hidde J. van Koningsveld. Zonder Dollen: Wees Gewaarschuwd! 2

Hidde J. van Koningsveld heeft geretweet stan van houcke

Toiletpapier is op, maar gelukkig bestaat er nog http://stanvanhoucke.blogspot.com! 

Let op Hidde, voorzitter van de jongerenafdeling van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI). Met die frisse ‘Friese jongensnaam,' verwijzend naar de 'Germaanse Hild in de betekenis van strijd,’ begin jij als jongeling, bij gebrek aan argumenten, een ordinaire scheldpartij tegen mij, een 71-jarige journalist. En dit alles omdat jij mijn kritiek op de massale Israelische mensenrechtenschendingen en het onophoudelijk stelen van Palestijns land, niet kan verdragen. Vreemd genoeg studeer jij rechten in de democratische rechtstaat Nederland, die  -- in tegenstelling tot de zelfbenoemde 'Joodse Staat' -- in juridisch opzicht geen tweederangs burgers kent. De enige 'rechtvaardiging' die jij hebt voor jouw steun aan de Israelische terreur is dat je joods bent, of in elk geval je joods voelt. Dat is een zwaktebod, zoals je zelf zult begrijpen. Zolang je nog in Nederland woont, zal ook jij je aan het nationaal en internationaal recht dienen te houden. Ik begrijp uit jouw reacties dat je ouders er niet in zijn geslaagd jou de elementaire normen van fatsoenlijk burgerschap bij te brengen. Laat ik daarom als vader en grootvader je proberen uit te leggen waar het ondermeer om draait. Zo'n acht jaar geleden schreef de inmiddels 56-jarige joods-Nederlandse Daphne Meijer, tegenwoordig Lid Stadsdeelcommissie voor Indische Buurt en Oostelijk Havengebied, het volgende:

Ik ken veel linkse joden. Sterker nog, ik ben er zelf ook een. Wij maken ons druk over de toestand in de wereld, en schuwen de zelfkritiek niet. Behalve als het over het concept van het ‘uitverkoren zijn’ gaat. Er is sprake van een enorme illogica: aan de ene kant herinneren joden zich het elke dag, onder andere in het Alenoe-gebed, waarin de zinsnede staat: ‘Wij danken U dat U ons niet gemaakt hebt als de andere volkeren.’ En soortgelijke teksten in andere gebeden: ‘... dat U ons uitgekozen hebt boven anderen.’

‘Uitgekozen boven anderen’ slaat, met name wanneer je niet (langer) in een transcendente scheppende kracht gelooft, nergens op. En volgens onze huidige normen die stellen dat ‘all men are created equal’ is hier sprake van racisme. Dit racisme wordt echter vrijwel nooit aan de orde gesteld. 

Deze conclusie is voor de hand liggend, aangezien het hele concept van een exclusief 'Joodse staat' gebaseerd is op ‘racisme,’ dat inherent is aan het geloof dat ‘Joden een uitverkoren volk zijn.’ Hier ontstaat het ware probleem voor joodse zionisten die het verkiezen in het Westen te blijven wonen, en dus zeker ook voor joodse Europeanen die zich definiëren als ‘links' en ‘progressief.' Hoewel zij zich als 'verlichte burgers' niet langer meer kunnen beroepen op het religieus particularisme, zijn ze gedwongen een andere rechtvaardiging te zoeken voor het bestaan van 'het beloofde land.’ En die rechtvaardiging is vandaag de dag voor een groot deel het slachtofferisme  geworden, het gecultiveerd slachtofferschap. Belangrijk is te beseffen dat zonder het christelijk antisemitisme Israel niet had bestaan, en zonder het slachtofferisme Israel al lang zijn terreur had moeten staken, en zich net als alle andere landen zou moeten houden aan het internationaal recht. Met andere woorden: hoe meer antisemitisme en slachtofferisme des te sterker lijkt de zionistische rechtvaardiging om de Palestijnse bevolking te kunnen terroriseren. Hoewel een  deel van de joden in de zogeheten diaspora blind achter Israel staat, walgt een ander deel, zowel in als buiten Israel, van de Joodse terreur tegen Palestijnse burgers. Nadat ik destijds over het joods slachtofferisme had geschreven kreeg ik van Daphne Meijer op 9 mei  2010 de volgende reactie: 

Beste Stan,

een interessante thread over Rosa en Ron (van der Wieken. svh), die ik zelf zijdelings ken. Mijn standpunten zijn niet de hunne, en vice versa. Ik ben een van die linkse Joden die zij zo verfoeien — hoewel zij mij op het persoonlijke niveau waarschijnlijk wel aardig vinden, net zoals ik hen eigenlijk best sympathiek vind. Hoewel ik in hun ogen en volgens hun definities dus aan zelf-antisemitisme doe. Prima verder. Dit is altijd het ingewikkelde in zulke kleine gezelschappen als de actieve kern van de Joodse gemeenschap.

Er is veel behartenswaardigs in wat je schrijft over het Joods slachtofferisme. Ik zou je echter willen uitnodigen om een tegengeluid te zoeken. Waarom zijn de Joden in Nederland na 65 jaar nog steeds zo fucked-up? Waarom is het zo onmogelijk om de consensus te doorbreken? Waarom wordt iemand als Hajo Meyer zo uitgekotst? Is er een psycholoog, psychiater die hierover iets zinnigs heeft gezegd, niet op het filosofische niveau dat je tot dusver hebt besproken, maar met de ervaringen opgedaan in de psychologie/neurologie/psychiatrie? Ik zou graag willen lezen hoe WO2, als dat het is, nog altijd door ettert. WO2 is een enormiteit die met name in Nederland iets radicaal heeft geschonden in de psyche van de overlevenden en hun kinderen. Of het tegenovergestelde: misschien is dat helemaal niet zo en spreken de cijfers mijn gevoel juist tegen. Het slachtofferisme is niet iets waar je vrijwillig voor kiest omdat het zo'n gezellig wereldbeeld om je heen schept. Met andere woorden misschien: nu wil ik een antithetische bijdrage in de thread lezen, zodat iedereen ook weer een stap verder komt.

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/05/ron-en-rosa-van-der-wieken-10.html 

Duidelijk is dat er een snaar was geraakt bij Daphne Meijer. Zij besefte dat het gecultiveerd slachtofferschap een negatief fenomeen is dat onvermijdelijk tot immoraliteit leidt. Tegelijkertijd bleek ze niet in staat de rechtvaardiging om het slachtofferschap te cultiveren niet loslaten, omdat er dan geen enkele rechtvaardiging meer overbleef voor de Israelische schendingen van het internationaal recht. Bovendien komt dan de eigen identiteit in de knel, die juist gebaseerd is op het gecultiveerd slachtofferschap. En dus bleef Daphne als het ware wanhopig op zoek naar een rechtvaardiging van het gecultiveerd slachtofferschap door mij dit te schrijven: 

Het slachtofferisme is niet iets waar je vrijwillig voor kiest omdat het zo'n gezellig wereldbeeld om je heen schept. Met andere woorden misschien: nu wil ik een antithetische bijdrage in de thread lezen, zodat iedereen ook weer een stap verder komt. 

Een betere omschrijving van het gecultiveerde slachtofferschap is nauwelijks denkbaar. Meijer kan niet accepteren dat de slachtofferist wel degelijk voor het slachtofferisme kiest. Uit haar reactie viel op te maken hoe deterministisch haar mens- en wereldbeeld was. Zij had nooit gekozen, de wereld koos voor haar, haar bestaan op aarde voltrok zich binnen de grenzen van wat de Israelische auteur Abraham Yehoshua eens een 'blind joods noodlot’ noemde. Zo weet de slachtofferist niet alleen aan zijn of haar eigen verantwoordelijkheid te ontkomen, maar erger nog, het geeft hem of haar macht over alle anderen. Het gecultiveerd slachtofferschap vereist een dader die de schuld voor het leed in de wereld moet dragen. Het was de in asiel levende joods-Russische dichter Joseph Brodsky, slachtoffer van het totalitarisme, die vlak voor zijn dood in zijn laatste essaybundel On Grief and Reason (1997) adviseerde:

Probeer ten koste van alles te vermijden dat je jezelf de status van slachtoffer toestaat… probeer te onthouden dat menselijke waardigheid een absoluut begrip is… Bedenk tenminste, als dat andere je te hoogdravend in de oren klinkt, dat je door jezelf als slachtoffer te beschouwen alleen maar het vacuüm vergroot dat door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat en dat demonen en demagogen zo graag opvullen. 

Maar die waarheid kon Daphne Meijer niet accepteren om de eenvoudige reden dat het gecultiveerde slachtofferschap de kern van haar identiteit vormde. Belangwekkend in dit verband is de reactie van de joods Amerikaanse politiek commentator Peter Beinart op de kritiek die de joods-zionistische lobby in de VS uitte op zijn artikel in The New York Review of Books van 10 juni 2010. In The Failure of the American Jewish Establishment stelde Beinart dat de jonge generatie joden in de VS de ‘Joodse Staat’ niet meer nodig heeft om haar eigen identiteit te kunnen bepalen. Beinart schreef in antwoord op Abraham H. Foxman, de National Director van de fanatieke Anti-Defamation League: 

In 2008, in a poll cited by Yediot Ahronot, 40 percent of Jewish Israelis did not believe that Arab Israelis should be allowed to vote. Among Jewish Israeli high school students surveyed this March, the figure was 56 percent... The ADL was founded 'to stop the defamation of the Jewish people and to secure justice and fair treatment to all.' What I have always admired about that statement is its suggestion that to truly defend Jewish dignity, one must also defend the dignity of other vulnerable groups. 

When it comes to Israel, the ADL too often ignores the interconnectedness of Jewish and non-Jewish dignity. After all, the same sort of settler fanatics who burn Palestinians olive groves also assassinated an Israeli prime minister... And the same Israeli government that demonizes Israeli Arabs also demonizes Israeli human rights groups. To be ourselves, we must also be for others.

En dit laatste wordt steeds problematischer voor zionisten die liever niet in Israel leven, maar er wel hun identiteit aan ontlenen. Op deze schizofrenie wees mij bijna drie decennia geleden de bekende Joods-Israelische hoogleraar Israel Shahak, die het concentratiekamp Bergen Belsen had overleefd. ‘Het grote probleem’ zei hij, 'is dat de cultus van het slachtofferisme een evenwichtige ontwikkeling van de persoonlijkheid onmogelijk maakt.' Over dit feit is al geruime tijd uitgebreid  geschreven door onder andere mijn vrouw, de juriste Heikelien Verrijn Stuart. Een kwart eeuw geleden waarschuwde zij voor het feit dat het cultiveren van het slachtofferschap uiteindelijk in een modern fascisme zou eindigen. Zij schreef dat: 

slachtofferisten via erkenning of genoegdoening uit [zijn] op macht. Een macht die zij menen te hebben verdiend door een onschuld, die is geconstrueerd door hun slachtofferschap.

Zij waarschuwde voor 'het excuus dat het slachtofferschap bood om zich niet verantwoordelijk te hoeven voelen.' 

Een paar jaar later wees de Duitse filosoof Peter Sloterdijk erop dat: 

Verantwoordelijkheid steeds lager [wordt] ingeschat, terwijl het slachtofferschap steeds hoger wordt gewaardeerd. Het is een ontwikkeling die buitengewoon gevaarlijk is voor onze samenleving. Deze slachtofferistische manier van denken is de belangrijkste vorm van ressentiment geworden… Het slachtofferisme, het verleidelijke gevoel slachtoffer te zijn, kan men overal om ons heen waarnemen, en is een extreem morele kracht geworden.

Maar alle waarschuwingen ten spijt, is ‘het vacuüm’ dat ‘door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat’ almaar groter geworden, ten faveure van alle ‘demonen en demagogen’ die de leegte ‘zo graag opvullen.’ Zo verschilt het geweld van de Israelische strijdkrachten en geheime diensten in niets wezenlijks van die van ISIS, Al Qaida, of welke terroristische organisatie dan ook. Via het terroriseren van de burgerbevolking proberen zij allen politieke doeleinden na te streven, en dit is exact de definitie van het Amerikaanse Leger Handboek, dat terrorisme omschrijft als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.' 

Vanzelfsprekend biedt het gecultiveerde slachtofferschap geen ruimte voor het besef zelf een dader te kunnen zijn, een beul, een moordenaar, een verkrachter, een folteraar, een uitbuiter, een onderdrukker, terwijl toch elke terreur, inclusief de Israelische, wel degelijk vergelijkbaar is met nazi-praktijken waaronder de joden zo geleden hebben. Ook op dit feit wees Israel Shahak, toen hij mij vertelde over de cyclus van geweld in Israel die, in zijn ogen, mede voortkwam uit de weigering van veel Joods-Israeli’s om zichzelf als daders te zien: 

De staat cultiveert het slachtofferschap. In dit land wordt het slachtofferisme geritualiseerd in allerlei vormen, op school, in de synagoge, op straat, in de media en de literatuur. De Joden in Israël kunnen zich alleen definiëren als slachtoffer. Het is een bekend psychologisch fenomeen, de geschiedenis zit vol met daders die zichzelf als slachtoffer beschouwen. Het behoort tot het gebied van de pathologie. Het is een schizofrene reactie, die normaal menselijk gedrag onmogelijk maakt. De wereld moet de Joods-Israeli’s dan ook niet vertroetelen, maar tot de orde roepen. Anders gaat hun geweld ongestoord door. Daders die zichzelf slachtoffer beschouwen zijn niet in staat de Ander te zien. Ze kunnen zich niet verplaatsen in hun positie,’

aldus professor Shahak die benadrukte dat dit geen vaag gepsychologiseer was, maar een keiharde ervaringsfeit in zijn tragische bestaan. Voor hem gold dat de Joods-Israeli’s een volkje vormden dat etnisch zuiver wil leven in zijn eigen getto, terwijl tegelijkertijd de onderlinge haat tussen verschillende Joodse stromingen in Israel blijft toenemen over de centrale vraag: wie is nu eigenlijk een echte Jood? Is de ware jood iemand die de religieuze wetten strikt volgt, of is de echte Jood iemand met ongemengd bloed, of is de ware Jood een zionistische Israeli die alles met het zwaard uitvecht? Dezelfde vraagstukken dus die -- onder de Pax Romana -- de rebellie van Bar Kochba 'het beloofde land' verwoeste. 

Het is een natuurwet en een bijbelse waarheid dat ‘wie naar het zwaard grijpt, door het zwaard [zal] omkomen.’ En de Joodse terreur tegen de Palestijnse buren duurt al zo lang. Op 31 maart 1955 noteerde de toenmalige Israëlische premier Moshe Sharett in zijn dagboek:

Wij rechtvaardigen het systeem van vergelding op grond van pragmatische overwegingen… Wij hebben de mentale en morele remmen op dit instinct vernietigd en hebben het mogelijk gemaakt om wraak als een morele waarde aan te moedigen.

Twee maanden later, op 26 mei 1955, schreef hij, na een uiteenzetting van generaal Moshe Dayan, in datzelfde dagboek: 

De conclusie uit Dayan's woorden zijn duidelijk: Deze staat heeft geen internationale verplichtingen… het vraagstuk van de vrede bestaat niet… De staat moet zijn acties met oogkleppen op beramen en met het zwaard leven. Het moet het zwaard zien als het belangrijkste, zo niet het enige, instrument waarmee het zijn moraal moet hooghouden. Om dit beoogde doel te bereiken mag het, nee – moet het – gevaren verzinnen, en om dit te doen moet het de methode van provocatie en vergelding toepassen… En bovenal – laten we op een nieuwe oorlog met de Arabische landen hopen, zodat we onze problemen definitief kunnen oplossen en ons gebied kunnen vergroten… Ben-Gurion zelf zei dat het de moeite waard zou zijn om een Arabier een miljoen pond te geven om een oorlog te beginnen.

Dit zionisme kan alleen maar bestaan dankzij de miljardensteun van westerse landen die belang hebben bij een ‘Israel’ dat volgens Dayan ‘must be seen as a mad dog; too dangerous to bother.’ Het was dezelfde Moshe Dayan die in de jaren vijftig tevens het volgende tegen zijn manschappen zei:

Let us not today fling accusation at the murderers. What cause have we to complain about their fierce hatred to us? For eight years now, they sit in their refugee camps in Gaza, and before their eyes we turn into our homestead the land and villages in which they and their forefathers have lived. We should demand his blood not from the Arabs of Gaza but from ourselves… Let us make our reckoning today. We are a generation of settlers, and without the steel helmet and gun barrel, we shall not be able to plant a tree or build a house… Let us not be afraid to see the hatred that accompanies and consumes the lives of hundreds of thousands of Arabs who sit all around us and wait for the moment when their hands will be able to reach our blood, 

Kern van de Israelische politiek moest volgens Dayan de collectieve bestraffing zijn van de Palestijnse burgerbevolking, inclusief vrouwen, kinderen en bejaarden, aangezien deze terreur ‘has proved effective.’

Het is dit terrorisme dat jij, Hidde J. van Koningsveld, voorzitter van CIDI-Jongeren, verzwijgt of de facto verdedigt. Bar Kochba Revisited. In 1990 verklaarde de Israelische generaal b.d. Yehoshafat Harkabi tegenover mij:

De huidige politici gebruiken de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren.

Twee jaar eerder al had hij in zijn boek Israël’s Fateful Decisions de volgende waarschuwing gegeven:

Wat op het spel staat is het voortbestaan van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal spoedig met het moment van de waarheid worden geconfronteerd.

Als voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst, die van binnenuit wist door welke extremistische opvattingen de Israelische zionisten gemotiveerd werden, schreef professor Harkabi:

Niet alleen heeft de politiek van een bepaalde groep leiders Israël een pijnlijke erfenis nagelaten, maar achter de fiasco’s waaraan ze zich schuldig hebben gemaakt, gaat een gevaarlijk en bedrieglijk wereldbeeld schuil… Internationale betrekkingen in de moderne betekenis berusten op de opvatting van gelijkwaardigheid tussen de verschillende politieke entiteiten. Deze opvatting van gelijkheid is het judaïsme vreemd. Het joodse denken verdeelt de wereld in tweeën: het Joodse volk versus de niet-Joden… Het zich bewust zijn van de valkuilen van etnocentrisch denken is belangrijk voor een volk als dat van de Joden, wier zelfbeeld maar al te snel hun visie op de betrekkingen tussen henzelf en de rest van de wereld vervormt… Geen enkele factor bedreigt Israëls toekomst zozeer als de overtuiging van het eigen gelijk… Naar mijn mening vormt de eigendunk een groter gevaar voor Israël dan het antisemitisme… Zelfkritiek is noodzakelijk om… de overtuiging van het eigen gelijk te neutraliseren, een overtuiging die voorkomt uit een fundamentele joodse houding,

En tegen mij zei hij:

Deze obsessie kan alleen maar uitlopen op een catastrofe, op individuele en collectieve zelfmoord, zoals eerder in de joodse geschiedenis is gebeurd. In het begin van de jaren tachtig heb ik voor mijn boek The Bar Kokhba Syndrome: Risk and Realism in International Relations een uitgebreide studie verricht naar de Bar Kochva-opstand in de jaren 132-135 van de jaartelling.

Het spreekt voor zich dat dit alles, Hidde, jou zal zijn ontgaan. Daarom volgende keer meer hierover. En mocht je beargumenteerd willen reageren, dan nodig ik je hierbij uit met argumenten te komen. Tot nu toe ben je blijven steken in infantiel gescheld, dat niet meer is dan lachwekkend. Wordt volwassen, jongeman!