Hidde J. van Koningsveld
Zonder dollen: wanneer zet @cafeweltschmerz (ooit een geweldig kanaal) aluhoedje @stanvanhoucke1 eens bij het grofvuil?
14:19 - 5 nov. 2018
Hidde J. van Koningsveld
Hidde J. van Koningsveld heeft geretweet Leon de Winter
Dit! Eind juli kreeg de antisemitische complotdenker @stanvanhoucke1 bij @cafeweltschmerz alle ruimte om @HannaLuden zonder enig bewijs ‘misschien wel een spion van de Israëlische politiek’ te noemen.
Hidde J. van Koningsveld heeft toegevoegd,
Leon de Winter
Uri van As over jodenhaat in ons land: ‘Café Weltschmerz (biedt) een podium aan een bonte stoet antisemitische complotdenkers. Mensen als Arnoud van Doorn, Stan van Houcke, Cees Hamelink, George van Houts, Karel van Wolferen en Kees van der Pijl.’
Hidde J. van Koningsveld heeft geretweet stan van houcke
Toiletpapier is op, maar gelukkig bestaat er nog http://stanvanhoucke.blogspot.com!
Wie is deze 22-jarige jongeman met die Germaanse voornaam en Hollandse achternaam? In het Algemeen Dagblad van 10 juni 2018 antwoordde hij op de vraag: ‘Ga ik er terecht van uit dat je joods bent?’ het volgende:
Niet van oorsprong. Ik heb me aangesloten, bekeerd, zo je wilt. Ik ben een religieus persoon en de waarden van het jodendom en Israël passen bij me. Maar het was niet een lijstje afvinken, waarna ik bij het joodse geloof uitkwam. Het was meer een diep gevoel. Dat juist dit geloof onder vuur ligt, sterkt mijn overtuiging alleen maar.
Dit is het begin van een verklaring voor Hidde J. van Koningsveld's houding. Het is immers algemeen bekend dat de bekeerling maar al te vaak roomser dan de paus is, plus royaliste que le roi. Hij moet telkens weer bewijzen tegenover de rest van de groep dat hij er echt bijhoort. Dit geldt zeker wanneer men nog een adolescent is, op zoek naar een identiteit, en volledig geaccepteerd wil worden door een besloten club, die zich per definitie ‘uitverkoren’ voelt, ver verheven boven de rest van de mensheid. De één sluit zich aan bij een voetbalclub, de ander wordt lid van een politieke partij, een derde wordt joods of katholiek of islamiet. Het is als het ware een reflex in een van zichzelf vervreemde massamaatschappij, waarin van alles verkocht kan worden, van strijkbouten tot politieke ideologieën, van kroketten tot religies. Op zich is dit reflex niet onnatuurlijk. Maar het wordt problematisch wanneer consumenten als Hidde J. van Koningsveld menen dat er geen scheiding bestaat tussen kerk en staat. Dit blijkt ondermeer uit zijn opmerking dat ‘de waarden van het jodendom en Israël bij me [passen].’ Die ‘waarden’ van ‘het jodendom’ en die van ‘Israel’ zijn niet dezelfde. Kan ook niet, omdat de één een religie is die God’s woord tracht te gehoorzamen, terwijl een staat de wetten van de politiek als uitgangspunt heeft. Duidelijk is dat Hidde in zijn jeugdig enthousiasme tamelijk in de war is geraakt. Hoe erg blijkt wel als men bekend is met de uitspraken van één van de grootste geleerden op het gebied van de Joodse godsdienst, de Israelisch hoogleraar, wijlen Yeshayahu Leibowitz. Enige achtergrond informatie:
Yeshayahu Leibowitz (January 1903 – 18 August 1994) was an Israeli Orthodox Jewish public intellectual and polymath. He was professor of biochemistry, organic chemistry, and neurophysiology at the Hebrew University of Jerusalem, as well as a prolific writer on Jewish thought and western philosophy. He was known for his outspoken views on ethics, religion, and politics… Even before the founding of Israel, Leibowitz was an adamant supporter of a separation between religious institutions and the state — he even personally asked this of David Ben-Gurion. He became progressively critical of government policy following the 1953 Qibya massacre. In his later philosophy, he denied that the state of Israel had any Jewish religious significance, and became an outspoken defender of the complete separation between religion and state. He was among the first Israeli intellectuals to state immediately after the 1967 Six-Day War that if occupation continued, this would lead to the decline in moral stature.
In a 1968 essay titled ‘The Territories,’ Leibowitz postulated a hellish future:
‘The Arabs would be the working people and the Jews the administrators, inspectors, officials, and police — mainly secret police. A state ruling a hostile population of 1.5 to 2 million foreigners would necessarily become a secret-police state, with all that this implies for education, free speech and democratic institutions. The corruption characteristic of every colonial regime would also prevail in the State of Israel. The administration would suppress Arab insurgency on the one hand and acquire Arab Quislings on the other. There is also good reason to fear that the Israel Defense Forces, which has been until now a people's army, would, as a result of being transformed into an army of occupation, degenerate, and its commanders, who will have become military governors, resemble their colleagues in other nations.’
Hoe belangrijk de Joods-Israelische intellectuele gemeenschap Leibowitz beschouwt, blijkt wel uit het feit dat hij voor de Israel Prize werd voorgedragen, ‘an award handed out by the State of Israel and is generally regarded as the state's highest cultural honor.’ Welnu, in 1993,
he was selected for the Israel Prize. Before the award ceremony, Leibowitz was invited to speak to the Israel Council for Israeli–Palestinian Peace, where his controversial remarks calling upon Israeli soldiers to refuse orders triggered outrage (and Yitzhak Rabin had threatened to boycott the ceremony). The jury convened to discuss the possibility of withdrawing the prize, but Leibowitz himself announced that he would refuse to accept it, because he did not want to create antagonism when receiving the prize.
Ik leerde Leibowitz kennen door de filmdocumentaire ‘A Philosopher for All Seasons’ uit (1990), gemaakt door een goede vriend van me, de Israelisch-Nederlandse cineast Benny Brunner, die deze ‘tribute to then-living Yeshayahu Leibowitz’ vervaardigde. ‘It explores in particular the impact of Leibowitz's answer to the question of how one may determine who is Jewish. The film won a Taurus trophy for special commendation in Non-Fiction at the Prix Europa in 1991.’
Professor Leibowitz wees de wereld er tevens op dat ‘there are Judeo-Nazis… The State of Israel represents the darkness of a state body, where a creature of a human form who was the president of the Supreme Court decides that the use of torture is permitted in the interest of the state.’
Het bestaan van ‘Judeo-Nazi’s en van een Nazi-achtige mentaliteit die dominant in Israel is’ zet hij hier uiteen:
Met andere woorden, Hidde, niet alleen bestaat er een wereld van verschil tussen het ‘Joodse Geloof’ en de zelfbenoemde ‘Joodse Staat,’ jij steunt ook nog eens de ‘Judeo-Nazi-achtige mentaliteit,’ in Israel, die Yeshayahu Leibowitz met zijn fenomenale kennis publiekelijk bestreed. Het is jouw allemaal ontgaan door jouw diepe verlangen ergens bij te horen. In plaats van journalisten die tegen fascisme strijden uit te maken voor ‘antisemieten,’ en te vergelijken met stront, zou het beter zijn wanneer jij het judaïsme serieus zou gaan bestuderen, zodat ook jij, als voorzitter van de jongerenafdeling van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), weet waarover bijvoorbeeld kritische joden buiten Israel en kritische Joden in Israel spreken. Als proseliet moet je tevens de geschiedenis van Israel eens gaan bestuderen. Zo waarschuwde de Joods-Israelische generaal b.d. Yehoshafat Harkabi, voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst in zijn boek Israël’s Fateful Decisions (1988)
It would be a tragic irony if the Jewish state, which was intended to solve the problem of anti-Semitism, was to become a factor in the rise of anti-Semitism. Israelis must be aware that the price of their misconduct is paid not only by them but also Jews throughout the world.
Dat was ook één van de argumenten waarom volgens hem ‘Israel must withdraw from the occupied territories with their growing Arab population.’ Professor Harkabi wees er met klem op dat
self-criticism is imperative in order to counter balance the tendencies to self-righteousness and self-pity that stem from basic Jewish attitudes, from the historical experience of persecution and from the ethos fostered by Menachem Begin. No factor endangers Israel’s future more than self-righteousness, which blinds us to reality, prevents a complex understanding of the situation and legitimizes extreme behavior.
Jij, Hidde J. van Koningsveld en het CIDI, het propagandakanaal van het Joods-Israelisch regime, ‘legitimeren extremisch gedrag’ dat joden en goyim ‘blind maken voor de realiteit,’ terwijl juist deze ‘self-righteousness’ Israel’s ‘toekomst in gevaar brengt.’ Ironisch genoeg voedt juist jouw houding het ‘antisemitisme.’ Leibowitz en Harkabi staan niet alleen in hun fundamentele kritiek op de Joodse terreur van Israel. Ook de vooraanstaande Joods-Israelisch historicus Avi Shlaim, Emeritus Professor of International Relations at the University of Oxford and fellow of the British Academy, benadrukt dat
The terms in which Netanyahu and his right-wing colleagues frame the conflict with Hamas is a mixture of half-truths, outright lies, deliberate deception and mind-boggling double-standards.
Het is niet verbazend dat generaal b.d. Harkabi al een kwart eeuw geleden concludeerde dat
What we need in Israel is not a united front behind a wrong policy, but searching self-criticism and a careful examination of our goals and means, so that we can differentiate between realistic vision and adventurist fantasy,
en dat,
Jews in the West, particularly in the United States, should participate in this debate. They should not be squeamish and discouraged by the fear that the arguments they air may help their enemies and those of Israel. The choice facing them, as well as Israel, is not between good and bad but between bad and worse. Criticizing Israeli policies may be harmfully divisive, but refraining from criticism and allowing Israel to maintain its wrong policy is incomparably worse. If the state of Israel comes to grief (God forbid), it will not be because of a lack of weaponry or money, but because of skewed political thinking and because the Jews who understood the situation did not exert themselves to convince the Israelis to change that thinking.
What is at stake is the survival of Israel and the status of Judaism. Israel will soon face its moment of truth. The crisis that faces the nation will be all-consuming. It will be bitter because many will have to acknowledge that they have lived in a world of fantasy; they will have to shed conceptions and beliefs they have held dear.
Tegenover mij schetste Yehoshafat Harkabi in 1990 de extremistische achtergrond van de terroristische oprichters van het Likoed-regime, dat toen aan de macht was gekomen en waaruit extremisten als Sharon en Netanyahu voortkwamen:
Voor hen heiligde het doel de middelen en was terreur noodzakelijk en zelfs prijzenswaardig. Hun uiteindelijke doel is Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël dat ook de West Bank, de Gazastrook en Jordanië omvat. Dat moet koste wat kost verwezenlijkt worden. Het is extreem nationalisme, gebaseerd op alles of niets. ‘Sterven of de berg veroveren,’ zoals het strijdlied ging. Hun inspiratie putten ze uit historische gebeurtenissen in de joodse geschiedenis, zoals de massale zelfmoord in Masada en de bij voorbaat kansloze opstand van Bar Kochba tegen de oppermachtige Romeinen, waarbij meer dan een half miljoen joden omkwam en de rest definitief in de diaspora verdween. De politici die nu aan de macht zijn in Israël komen uit deze zionistische stroming voort, die vanaf het allereerste begin door en door reactionair was. Zo waren er opleidingskampen van de revisionistische zionisten in het fascistische Italië van Mussolini. Tegen het eind van 1940, zeven jaar nadat Hitler aan de macht was gekomen, toen de wreedheden van de nazi’s algemeen bekend waren, probeerde de Lehi een verbond te sluiten met nazi-Duitsland.
Het memorandum van de Lehi aan de Duitse nationaalsocialisten stelde dat ‘volgens zijn wereldbeschouwing en structuur [de Lehi] zeer dicht staat bij de totalitaire bewegingen van Europa.’ Ze claimden een ideologische verbondenheid en dit was geen incident zoals blijkt uit de contacten met het fascistische Italië. In hun publicaties werden zelfs lovende woorden aan Hitler gewijd. Ten slotte trachtte de Lehi een bijeenkomst te organiseren met de nazi’s om hen ervan te overtuigen een verbond te sluiten met de Joden in de gezamenlijke strijd tegen de Britten. Zelfs tijdens de Holocaust bleven de aanhangers van deze organisatie aanslagen plegen op de Britten in Palestina. Het onverzoenlijke alles of niets is de geestelijke achtergrond van de huidige Israëlische leiders, uit dit extremisme komen ze voort. Het zou een waarschuwing voor de buitenwereld moeten zijn, want dit extremisme is niet afgezwakt, laat staan afgezworen. Het is zelfs kenmerkend voor de huidige Israëlische politiek. Vergeet niet dat Yitzhak Shamir en minister van Defensie Moshe Arens tegen het vredesakkoord met Egypte waren omdat dit het opgeven van de bezette Sinaï betekende.
De machthebbers in Israël neigen ertoe de realiteit uit het oog te verliezen. Ze geloven in geweld om ultieme politieke doelen te forceren, zoals bleek uit de Libanonoorlog. Ze bedwelmen zichzelf met hun eigen woorden, in feite is het een en al retoriek. De huidige politici gebruiken daarbij de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren. De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: ‘De Jordaan heeft twee oevers — de ene is van ons en zo ook de andere.’ Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren. Zie wat er is gebeurd na de inval in Libanon. Zowel naar binnen als naar buiten toe is er een enorme polarisatie ontstaan.
Dr. Israël Eldad, na de stichting van de staat de belangrijkste ideoloog van rechts, benadrukte in Bespiegelingen over Israël het belang van de heldendaad. Hij verheerlijkte de heroïek van de eenmalige gebeurtenis, die spectaculairder is dan de overwinning na een langzaam proces. Eldad schreef dat in de Jabotinskyschool onverschrokkenheid altijd centraal stond. Weliswaar leidde deze krijgshaftigheid tot dan toe altijd tot de ondergang, zoals in Masada, maar de poging moest toch gewaagd worden, want misschien voltrok zich ineens een wonder en gebeurde het onmogelijke. Dit sentiment speelt een grote rol in de Israëlische politiek, het is doordrenkt van een dramatisch levensgevoel, zowel op individueel als op collectief niveau. Het gevolg van deze levensgevaarlijke houding is dat wanneer Israël gedwongen wordt zich volledig uit bezet gebied terug te trekken er dan een gigantische crisis in Israël zal uitbreken. De gewone burgers zullen het gevoel hebben jarenlang bedrogen te zijn geweest. En terecht, want jarenlang is zo veel geld en zijn zo veel mensenlevens opgeofferd aan het behouden van de West Bank, zo veel geld dat aan veel betere doelen had kunnen worden besteed. Geld voor geweld dat Israël moreel failliet heeft gemaakt.
Sinds Begin in 1977 aan de macht kwam, is het politieke discours in Israël veranderd van een rationeel naar een mythisch debat. Begin kwam met de mythe van het Groot-Israël. Israël heeft de wil om te veroveren, en die wil is moeilijk te bestrijden. Welke kiezer neemt genoegen met een kleiner Israël wanneer hem of haar een Groot Israël beloofd wordt? Wie wil niet de alleenheerser zijn? Het is natuurlijke een onzinnige politieke belofte, maar daar gaat het niet om. De mensen zijn snel geneigd om erin te geloven, zeker als de politici zichzelf en anderen in vervoering weten te brengen. Zodra men zichzelf heeft gehypnotiseerd, speelt de werkelijkheid geen doorslaggevende rol meer. In feite is er sprake van een pathologisch verschijnsel dat vaker voorkomt. Maar zelfbedrog wordt in een tijdperk als het onze snel en hard afgestraft. Het Palestijns-Israëlische conflict is in wezen niet zozeer een geschil tussen Israëli’s en Palestijnen, maar veeleer een conflict van Israël met de wereld en pas daarna met de Palestijnen. Israël moet leren zich aan te passen aan de internationale normen en waarden, die door de wereldgemeenschap zijn opgesteld, wil het tenminste niet in een permanente staat van oorlog leven, en als militair weet ik dat geen enkel volk altijd met het zwaard kan leven. Vandaag de dag bestaat er de mogelijkheid van een vreedzame oplossing met de Palestijnen, en als we daar geen gebruik van maken zullen ze weer naar de wapens grijpen. Vergeet daarbij niet dat dit conflict een van de factoren is van het toenemende extremisme in de Arabische wereld.
De keuze die Israël heeft is niet die tussen goed en kwaad, maar tussen kwaad en erger. Wat op het spel staat is de overleving van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal binnenkort geconfronteerd worden met het moment der waarheid. Degenen die voor altijd met het zwaard willen leven zijn fantasten die met vuur spelen. De politiek van “dunam na dunam”, waarbij hectare na hectare Palestijns land wordt geconfisqueerd, is onrechtmatig. Expansionisme is onaanvaardbaar in internationale betrekkingen. Er moet een einde komen aan het stelen van andermans land door de fanatieke voorstanders van een Groot Israël, die zoals bekend zonder enige gewetensbezwaar verdienen aan het speculeren met land. De afgelopen jaren is Israël op grote schaal in verval geraakt: de stemming onder de bevolking is verslechterd, het denken is primitiever geworden, het gedrag in het openbaar is gedegenereerd, de corruptie in staatszaken is schrikbarend toegenomen, evenals de demagogie, wat goed is voor het land moet wijken voor kortetermijnvoordeeltjes, de middelmatigheid heerst, steeds meer leugens worden verspreid en de leiders van het land bedriegen hun bevolking. Dat is de prijs voor het extremisme, voor de permanente mobilisatie. En ondertussen versterkt de demonisering, het ontmenselijken van de Arabieren, de intolerantie in mijn land. Wanneer Joden zichzelf als superieur zien aan alle andere mensen, dan claimen ze in feite het recht om te doen wat anderen verboden is. De overtuiging boven de wet te staan, is altijd de bron geweest van immoraliteit en slechtheid. Ze vernietigt het vermogen tot zelfkritiek en is een grotere bedreiging dan wat dan ook. Vergeet niet: zelfkritiek is precies het tegenovergestelde van infantiel narcisme. Een heel land dat aan die stoornis lijdt, is een ramp voor de internationale gemeenschap. De internationale arena is namelijk een systeem van geven en nemen, van rekening houden met elkaar. Wie dat negeert, lijdt aan egocentrisme of in het geval van groepen etnocentrisme. Dat laatste is de drijfveer van het politieke beleid in Israël, het is een soort nationaal autisme.
Fragment uit Harkabi's boek Israël’s Fateful Decisions:
Het bewustzijn van de valkuilen van etnocentrisme is belangrijk voor een volk als de Joden, wier zelfbeeld de neiging heeft om hun beeld te vervormen van de relaties tussen henzelf en de rest van de wereld… Israël moet stoppen zichzelf als maat te zien voor wat er in de wereld gebeurt.
Hidde, dit is wel genoeg voor deze aflevering. Volgende keer meer over de vaak onderhuidse steun van jouw CIDI aan het versterken van wat Leibowitz de ‘Judeo-Nazi’ mentaliteit noemde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten