Drie Verschijningsvormen van een Fascistoïde Drift in Israel

De drie verschijningsvormen van

een fascistoïde drift in Israel

Dominique Vidal

De autoritaire en fascistoïde drijfveren van de Staat Israel worden door de Europese leiders en media schromelijk onderschat. Zij vormen echter een reëel gevaar voor het gehele Midden-Oosten.

Veel lezers van Le Monde (Parijs) zullen verbaasd zijn geweest uit naam van de Israelische historicus Ze’ev Sternhell – een groot deskundige op het gebied van het fascisme – een vergelijking aan te treffen tussen het hedendaagse Israel en Duitsland ten tijde van het opkomend nazisme. Dat komt omdat, over het algemeen, de meest invloedrijke media de verontrustende radicalisering van de coalitie van rechts en extreemrechts, die het in Israel sinds 2015 voor het zeggen heeft, niet de noodzakelijke aandacht hebben gegeven.

De autoritaire en fascistoïde drijfveren van de Staat Israel kennen drie verschijningsvormen.

de ‘natiestaat van het Joodse volk’

De eerste en voornaamste betreft het koloniale project in Palestina, dat zich op een historisch keerpunt bevindt. Tot nog toe hielden de Israelische autoriteiten, onder wie zich, sinds zijn beruchte redevoering in 2009, ook premier Benjamin Netanyahoe bevindt, de schijn op de zogenaamde twee-statenoplossing te aanvaarden. Ondertussen voerden zij wel het tempo van de kolonisatie op – het dagblad Ha’aretz vermeldde vorig jaar een aantal van 700.000 joodse kolonisten, 470.000 op de Westelijke Jordaanoever en 230.000 in [geannexeerd] Oost-Jeruzalem – maar de status van de bezette gebieden lieten zij opzettelijk in het vage.

Maar met het oog op de te verwachten opvolging van Netanyahoe verlegden de overige coalitiegenoten geleidelijk hun koers. Minister van Onderwijs en de Diaspora en tevens leider van de partij Habayit Hayehudi (Het Joods Tehuis), Naftali Bennett, houdt niet op te verklaren: ‘De weg van concessies, de weg van de opdeling is mislukt. Wij moeten ons leven over hebben voor de annexatie van de Westelijke Jordaanoever.’ En hij heeft de daad bij het woord gevoegd door hierover op 6 februari 2017 een wet in het parlement in stemming te brengen. Dit wetsvoorstel legaliseert met terugwerkende kracht een aantal ‘voorposten’ (nederzettingen die tot dan ook volgens de Israelische wet illegaal waren) door de inbezitneming van particulier Palestijns grondbezit toe te staan en zo de weg te openen naar de soevereiniteit van Israel over het C-Gebied, dat 60 procent van de Westelijke Jordaanoever omvat, zo niet over de gehele Westelijke Jordaanoever. Deze ‘reguleringswet’, door Benny Begin, zoon van de voormalige premier Menachem Begin, ook wel ‘wet op de diefstal’ genoemd, is voorlopig door het Hooggerechtshof in de ijskast geplaatst. Maar het Hooggerechtshof ligt nu zelf onder vuur van de regering, die de samenstelling ervan wil wijzigen en zijn macht inperken.

Als ‘fascistisch’ weggezet door oud-premier Ehoed Barak, eist het ultranationalistische Joods Tehuis het ideologische erfgoed op van de Nationaal Religieuze Partij, die samen met Gush Emunim (Blok der Gelovigen) de kern van de kolonistenbeweging vormde. Met slechts acht zetels en vier ministers slaagde het Joods Tehuis er niettemin in 60 afgevaardigden achter deze wet te krijgen, onder wie de bijna voltallige Likoed-fractie, ondanks het uitdrukkelijk aandringen van hun leider, premier Netanyahoe, om deze wet niet te steunen. Het moet gezegd worden dat eind 2017 ook het centraal comité van de Likoed zich uitsprak vóór annexatie van de Westelijke Jordaanoever.

Een ander wetsvoorstel betreft de annexatie van vijf aaneengesloten nederzettingen ten oosten van Jeruzalem, waardoor Oost-Jeruzalem als hoofdstad van een Palestijnse staat onmogelijk wordt gemaakt. Maar hiervoor moet, volgens Netanyahoe, nog enig ‘diplomatiek voorwerk’ worden verricht. Ondertussen heeft het parlement, nog steeds op voorspraak van Bennett, een amendement op de wet uit 1980 over [de annexatie van Oost-] Jeruzalem aangenomen. Hiermee is de benodigde meerderheid van stemmen voor eventuele terugkeer van Oost-Jeruzalem onder Palestijnse soevereiniteit, verhoogd van 61 naar 80 (van 120). Dit amendement maakt het eveneens mogelijk om Palestijnse wijken die buiten de Muur liggen tot ‘separate eenheden’ te verklaren, zodat de inwoners ervan niet meer als ‘inwoners [van Jeruzalem]’ meetellen.

‘Bij doorvoering van deze amputatie van stadsdelen, neemt het aantal Palestijnen met bijna 120.000 af en worden er 140.000 Israelische [joodse] kolonisten aan de bevolking van de stad toegevoegd, waarmee het aandeel van de Palestijnen wordt teruggebracht (van 37 procent nu) tot 20 procent,’ staat te lezen in het jaarverslag van de consuls van de Europese Unie in Jeruzalem. Volgens de Franse journalist René Backmann is dit jaarverslag weggemoffeld.

Anders gezegd: de bouwers van ‘Groot-Israel’ hebben, ondanks hun onderlinge meningsverschillen en met minachting voor vijftig jaar resoluties van de Verenigde Naties, besloten de zogenaamde twee-statenoplossing te begraven ten gunste van één staat: een Apartheidsstaat, waar de geannexeerde Palestijnen geen politieke rechten zullen hebben, te beginnen met het stemrecht. Volgens demografen telt het historische Palestina momenteel min of meer evenveel Palestijnen als joden: ongeveer 6 miljoen …

De nieuwe Basiswet die binnenkort in het parlement wordt aangenomen (1), is hiervan het symbool. De Basiswet uit 1992 definieerde Israel als een ‘joodse en democratische staat’: het [nieuwe] wetsontwerp spreekt in eerste lezing van ‘natiestaat van het Joodse volk’. Er staat letterlijk: ‘Het recht op nationale zelfbeschikking binnen de Staat Israel behoort geheel en al aan het Joodse volk.’ Daarbij wordt het Arabisch ontheven van zijn status als ‘officiële taal’, die voortaan voorbehouden is aan het Hebreeuws.

inperking van vrijheden

De leiders van extreemrechts brengen hun zaak graag met sensationele provocaties onder de aandacht. Minister van Justitie, Ayelet Shaked, had er geen probleem mee om tijdens de laatste Gaza-Oorlog [2014] een tekst op haar Facebookpagina te plaatsen waarin ‘het gehele Palestijnse volk’ tot ‘vijand van Israel’ werd verklaard en ‘de vernietiging daarvan, inclusief bejaarden, vrouwen, steden en dorpen’ werd verdedigd. Ook Naftali Bennett deed een duit in het zakje door op te roepen alle gevangengenomen ‘terroristen’ te doden in plaats van hen in de gevangenis te stoppen. Hij verduidelijkte: ‘Ik heb al veel Arabieren gedood, daar heb ik geen enkel probleem mee.’ Ook Avigdor Lieberman verklaart dat ‘de Israelische Arabieren [Palestijnen] hier niets te zoeken hebben. Zij kunnen vertrekken met hun knapzak op de rug’, en verder: ‘Degenen die tegen ons zijn verdienen dat hun hoofd wordt afgehakt’. Hij stelt zelfs voor om de Palestijnse gevangenen ‘naar de Dode Zee te brengen en te verzuipen …’

Maar deze extremisten beseffen wel dat hun vlucht naar voren op den duur negatieve reacties kan oproepen. De afwezigheid van een alternatief op links heeft de joodse Israeli’s steeds verder naar rechts gedrongen, maar de ontwikkeling kent (nog?) grenzen: volgens een opiniepeiling vindt de helft van de ondervraagden het ‘niet verstandig’ om door te gaan met de kolonisering van de Westelijke Jordaanoever en is 53 procent tégen annexatie. Dat verklaart misschien de tweede verschijningsvorm van de radicalisering van de huidige coalitie: de afbraak van [burgerlijke] vrijheden die zij sinds het begin van dit decennium door het parlement heeft gejaagd. Voor het geval dat … Hieronder enkele voorbeelden:

Lees verders: https://palestina-komitee.nl/?p=5776