Willy van Damme: Syrië en Frankrijk–Het begrip van de EU

Syrië en Frankrijk–Het begrip van de EU by Willy Van Damme Wie wat van nabij het optreden van de EU in de zaak van de vermeende gifgasaanval in de Syrische stad Douma bekeek zal onmiddellijk het verschil in houding van de verschillende lidstaten hebben opgemerkt. Het was in wezen Frankrijk versus de andere landen in de EU. Toch als we het Verenigd Koninkrijk er buiten houden.  Geen steun Uiteindelijk was het alleen Frankrijk dat aanviel en geen enkele staat die stelde eventueel te zullen meedoen. Frankrijk werkte onder de klassieke Angelsaksische paraplu als een soort aanhangwagen van Washington en Londen. In 2003 met de Amerikaanse invasie van Irak was dat totaal anders. Maar sinds de komst van de pro-Amerikaanse Nicolas Sarkozy heeft Parijs diplomatiek zijn bakens geheel verzet. Het is Washington calling.  Alleen Duitsland liet zich over het Franse optreden ietwat goedkeurend uit maar deed niet mee terwijl Italië voluit stelde tegen bombardementen te zijn en zo Frankrijk desavoueerde. Zelfs het normaal altijd erg pro-Amerikaanse Nederland zei nee. Men wou er niets mee te maken hebben. Het ongenoegen binnen de EU over het zeer onbesuisde Franse optreden is duidelijk heel groot.  Het is zo groot dat men het zelfs openlijk laat tonen. Uiteraard in diplomatieke taal eigen aan de internationale politiek en de interne werking van de EU. Men hangt niet te openlijk de vuile was zomaar buiten. En in plaats van te willen meedoen aan die bombardementen, solidariteit te tonen of hen voluit te steunen klonk bij de EU nu heel zwakjes het woord ‘begrip’.  Emmanuel Macron was binnen de EU cavalier seul wat betreft Syrië en speelde loopjongen voor de Amerikaanse en Israëlische belangen.  Minder kan men binnen de EU het tegenover een lidstaat niet stellen zonder de ruzies binnen kamers bloot te leggen. En dat is ook begrijpelijk want over de interne keuken zwijgt men zelfs al ziet elke diplomaat of serieus waarnemer dit onmiddellijk. Maar het verbergt als steeds naar de bevolking toe de ruzies over de kwestie. Wat ook de bedoeling is.  Assad buiten Emmanuel Macron die deze week in het Europees parlement in Straatsburg opriep tot een sterkere EU stond ondanks het applaus op vele banken geïsoleerd. Zelfs nieuwe sancties tegen Syrië of Rusland kwamen er niet. Integendeel men riep op tot een politieke oplossing, vredesonderhandelingen en dies meer. De bijna zeven jaar volgehouden kreet ‘Assad buiten’ hoorde je voor zover geweten nergens nog. Maar het ongenoegen bij de Europese partners over Frankrijk is ook begrijpelijk natuurlijk. Zonder bewijzen te hebben, zijn parlement te raadplegen en publiek overleg met de Europese partners dreigde die een derde wereldoorlog te ontketenen. Je reinste waanzin.  Waarbij het ook duidelijk is dat Macron in deze kwestie nog erger dan de VS de oorlogsstoker is, het haantje de voorste. Zijn reactie op de kritiek in het Europees parlement over zijn optreden toonde Macron wat hij is: een koleriek man die geen tegenspraak lijkt te dulden.  En dus kreeg Frankrijk binnen de EU diplomatiek lik op stuk. Het verklaart waarschijnlijk waarom Macron al onmiddellijk na die bombardementen opriep tot onderhandelingen en het ‘Assad buiten’ eveneens wegliet. Goed wetend dat men in de EU niet kon lachen met deze agressieveling. François Fillon Het begint nu stilaan ook duidelijk te worden waarom de Franse presidentskandidaat François Fillon bij de vorige presidentsverkiezingen op grove wijze werd uitgeschakeld via een stokoud schandaaldossier dat iemand plots uit zijn schuif haalde.  Met de pers die er wekenlang heel veel heibel over maakte – Waarom? – tot hij zich terugtrok uit de verkiezingen. Waarna het ‘schandaal’ als sneeuw voor de zon plots verdween. De man wou een ander buitenlands beleid van meer samenwerking met Rusland en dat wilden sommigen blijkbaar verhinderen.  Het is onder meer met dit dossier rond Syrië duidelijk dat die zogenaamde Franse-Duitse as die de EU moet vooruit stuwen alleen bestaat als een illusie. Het is een fata morgana, een droom.  De eigen voeten De EU heeft zich de voorbije jaren met haar buitenlands beleid herhaaldelijk in de eigen voeten geschoten. Het is pure waanzin gebleken die de EU veel meer kwaad dan goed heeft gedaan. De schade door deze politiek is enorm en resulteerde alleen maar in een toegenomen spanning intern in de EU en met de buitenwereld. Vooreerst moest men hoogstnodig met behulp van fascistische knokploegen in Oekraïne een staatsgreep plegen. Waarna Rusland om zijn zuidelijke vloot veilig te stellen niet veel meer kon doen dan met steun van de lokale economisch achtergestelde bevolking de Krim terug bij Rusland te voegen.  Hetzelfde in Libië waar men hoogstnodig Moeammar Kadhaffi liet vermoorden en het land in chaos deed storten. Met als gevolg een natie in vrije val, gruwelijke schendingen van de mensenrechten en een ongecontroleerde stroom van economische migranten naar de EU.  En dan is er de steun aan de aspiraties van allerlei nationalistische partijen bij de Koerden. Met een bijna burgeroorlog in Irak en Turkije tot gevolg en sterk gestegen spanningen in Syrië en ook zelfs in Iran.  Vlak voor hij Syrië liet bombarderen had Emmanuel Macron nog een overleg in Parijs met de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman. Emmanuel Macron had het bij zijn verdediging van die bombardementen over het respect voor het internationaal recht. Ook als hij wapens levert voor de Saoedische oorlog tegen Jemen en de miljoenen kinderen daar?   Maar het ergste is zeker het beleid ten aanzien van Syrië. Op het ogenblik dat het gevaar voor terreuraanslagen door jihadisten in Europa duidelijk was besliste de EU in 2013 om toe te laten dat men aan diezelfde jihadisten wapens mocht leveren. Het is de grootst mogelijke waanzin denkbaar en bovendien ook een oorlogsmisdaad. Hoe durven die heren en dames zich nog aan het publiek tonen?  In plaats van imperialistje te spelen onder de Amerikaanse paraplu moet de EU zorgen voor het welzijn van haar burgers. Dat is haar taak. Een lidstaat die zonder bewijs en totaal roekeloos een wereldoorlog dreigt te ontketenen hoort daar zeker niet bij. Men kan kritiek hebben op de Poolse regering maar dit is heel veel erger.  Destructieve politiek De EU moet niet meedoen aan economische sancties tegen allerlei handelspartners maar integendeel de handel bevorderen en de culturele samenwerking vergroten. Dat levert extra werkgelegenheid op en meer welvaart voor Jan en Miet modaal. Sancties zijn destructief.  En zeker, Rusland is het paradijs niet en er gebeuren dingen die voor een normale burger onaanvaardbaar zijn. Maar als Emmanuel Macron jihadisten kan steunen en de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman ontvangen zonder kritiek te uiten met sancties dan kan men ook Assad verwelkomen.  Die vecht tenminste tegen de salafistische terreur. Frankrijk onder Sarkozy, Hollande en Macron steunen die al jaren. Wie is dan de grootste schender van de mensenrechten en het internationaal recht? Toch zeker Frankrijk met Macron, samen met de Londense en Amerikaanse vrienden.  Willy Van Damme