Syrië: Koerdische PKK/YPG–Icarus achterna
Met de inval door het Turkse leger in het door de Koerdische PKK/YPG bezet gebied rond de stad Afrin lijken ook de ambities van de Koerdische PKK en YPG (1) richting de vuilbak te gaan. Te hoog gevlogen, Icarus achterna. Aan de grote ambities van de door de VS aangeporde Turks-Syrische Koerdische groepen lijken zoals ook in Irak met de Koerdische Democratische Partij (KDP) van gewezen ‘president’ Massoed Barzani een einde te komen.
Barzani achterna
Deze laatste nam na het referendum voor de onafhankelijkheid en de tegenmaatregelen van Iran, Turkije en Irak ontslag en liet zijn ‘onafhankelijk’ Koerdistan achter in een totale chaos. Het is nu zoals voorheen een gewone provincie van Irak geworden met maar beperkte autonomie en amper geld.
De VS en Israël lieten de KDP vallen als een baksteen en konden feitelijk ook niet anders. Anders reageren betekende een nieuwe oorlog voor de VS en dat wilde Washington niet. En Israël of de Europese bondgenoten, waaronder België, konden alleen maar toezien hoe hun drijverijen mislukten. Manipulaties die de Koerden en andere bevolkingsgroepen slechts miserie hebben gebracht.
Op deze kaart is duidelijk te zien dat het inderdaad de strategie van de VS en de PKK/YPG was om westwaarts op te rukken tot aan de Middellandse Zee. De groene vlek tussen de gele vlekken is het door Turkije tijdens de operatie Schild van de Eufraat bezet gebied. Ook dat gele gebied ten westen van de Eufraat is een Turks doelwit geworden. Rood is in handen van de Syrische regering.De kaart is wel al enkele maanden oud en sindsdien is een 20 à 25% van de grote groene vlek door het leger veroverd. Zo werd dit weekend de luchtmachtbasis van Aboe al Duhur veroverd op al Qaeda en haar bondgenoten. Het gebied ten oosten van de lijn naar Aboe al Duhur is of bevrijd of door het leger omsingeld. Zwart is gebied dat nog onder controle valt van ISIS.Deze ochtend werd ook de vlakbij gelegen gelijknamige stad door het leger ingenomen. Een erg zware nederlaag voor al Qaeda en haar bondgenoten die er al hun middelen hadden ingezet.
Hetzelfde is nu aan het gebeuren in Syrië, zij het gezien de omstandigheden op een andere wijze. De PKK/YPG had, geil gemaakt door de als steeds waardeloze Amerikaanse beloften, het ganse gebied ten oosten van de Eufraat plus een groot stuk ten westen ervan aan de Turkse grens bezet. Veel meer dan ze militair ooit zouden aankunnen. Hebzucht dus, ongebreidelde hebzucht zelfs.
Sykes-Picot II
Het is duidelijk dat de alliantie van de EU, De VS, Israël en Saoedi-Arabië rekenden op een Groot-Koerdistan dat grote delen van Turkije, Irak, Syrië en Iran zou omvatten. Het nog maar eens amputeren van Turkije en het nog maar eens hertekenen van de grenzen van de regio door de Westerse grootmachten. Sykes-Picot II dus. Een remake van het Brits-Frans akkoord uit 1916 over het opdelen van het Ottomaanse rijk.
De regio rond de stad Afrin waarbij de pijlen de richting aanduiden van de Turkse inval. Die was op dag 1 voor de Turkse regering erg teleurstellend.
Maar dit is 2018, meer dan honderd jaar na 1916 en de machtsverhoudingen zijn dan ook niet meer hetzelfde. Een besef dat in de EU en de VS maar niet wil doordringen. De Arabische staten hebben nu eigen structuren en georganiseerde legers en Iran is een middelgrote mogendheid geworden die niet meer met haar laat sollen. Hetzelfde met de andere landen daar en Hezbollah.
Pogingen vanuit Israël, Brussel en Washington om die staten definitief te vernielen raakten uiteindelijk en ondanks de massale inzet van geld en wapens nergens en zullen ook nergens raken. Het wekt dan ook verbazing en getuigt van grote onkunde dat de PKK/YPG na eerdere weigeringen om Oost-Syrië te bezetten uiteindelijk toch viel voor de Amerikaanse en Europese sirenenzang.
Middellandse Zee
Uit de getuigenis van een naar Turkije overgelopen topman van het Syrisch Democratisch (1) Front (SDF), de door de VS aan de PKK/YPG gegeven naam, blijkt dat het originele plan was om gans de Syrische-Turkse grens te bezetten tot aan de Middellandse Zee. Strategisch erg interessant. Het zou de PKK/YPG een doorgang hebben gegeven naar de zee en zo hun omsingeling door Turkije, Syrië, Iran en Irak hebben doorbroken.
Wie de illusie heeft dat de YPG los staat van de Turkse PKK dient die foto goed te bekijken. Het toont het centrale plein in de Syrische provinciehoofdstad Rakka waar de YPG en het zogenaamde Syrisch Democratisch Front (SDF) een feestje bouwen na het verjagen van ISIS. En dit onder een heel grote spandoek met daarop een glimlachende Abdoellah Öcalan, de Grote Leider van de PKK. Men kan zich zo inbeelden hoe men bij het zien van dit beeld hierop in Ankara, Teheran, Damascus en Bagdad reageerde. Een Turk die regeerde over Rakka!
Niemand zou dan nog die nieuwe staat hebben kunnen dwarsbomen want ze zou zonder vrees voor een blokkade eigen handel kunnen drijven. Het mislukte al snel vooral door het Turkse optreden die een groot gebied ten westen van de Eufraat en aan de Turkse grens wist te bezetten. Met feitelijk alleen maar symbolisch officieel Syrisch verzet.
Niet verbazend natuurlijk want in Damascus is men woedend op de PKK/YPG wier optreden steeds agressiever wordt. In het publiek belijden zij wel de Syrische eenheid en eisen zij alleen maar een federaal bestuur, maar je moet al stekeblind zijn om niet te zien dat men gewoon een opsplitsing van Syrië nastreeft. De natte droom van de EU, de VS, Saoedi-Arabië en zeker Israël. Lukt het niet met ISIS/Al Qaeda dan maar met de PKK/YPG.
En dus steunt Damascus feitelijk onderhuids Turkije zelfs al is er daar een diepe haat omwille van wat Turkije al tegen Syrië deed. Van de annexatie van de provincie Antiochië/Antakya in 1939 tot het plunderen van de immens grote industriezone van Sjeik Najjar bij de stad Aleppo en de hulp aan al Qaeda en ander salafistisch tuig. Maar in diplomatie en zeker in tijden van oorlog moet men omdat het nu eenmaal soms niet anders kan erg soepel zijn bij de partnerkeuze.
En dus is Turkije onder protest van Rusland, Iran en Syrië de aan de Turkse grens gelegen regio Afrin binnen gerukt en valt het oostwaarts de regio van Manbij aan. Dit samen met een beperkte groep salafistische huurlingen. In onze kranten het (sic) Vrij Syrisch Leger (2) genoemd. Maar Ankara wil ten allen prijzen het gevaar van de PKK uitschakelen.
PKK als terreurorganisatie
Zeker toen Washington vorige week zonder enige schroom meedeelde dat men een grenswacht van 30.000 man in Oost-Syrië ging opleiden. De opstart naar een Koerdische staat. Dat Washington hier de PKK bewapende deerde in Washington en Europa behoudens enkelen niemand.
En nochtans is de PKK zowel voor de EU als voor de VS officieel een terreurorganisatie. En hen bewapenen is dus steun geven aan terrorisme en een criminele daad. Geen kat echter in de pers of bij de juridische en politionele autoriteiten in het Westen die daar problemen mee heeft. Het is op dit vlak muisstil.
Turkse troepen – zie de vlag op de achtergrond – en hun salafistische vrienden bij de bezetting van de regio rond de stad Azaz in het noorden van Syrië. Dit om te verhinderen dat de PKK en de VS westwaarts naar Afrin en de Middellandse Zee zouden kunnen oprukken.
Dit aspect wordt gewoon in onze media verzwegen. Bewust natuurlijk. Alsof kranten als De Standaard, The Guardian of The New York Times dat niet weten. Wie anders denkt is zeer naïef of oliedom. En dus maakt Turkije nu aan einde aan die dromen van de PKK/YPG en hun Westerse bazen. Dat Rusland, Iran en Syrië wel protesteren maar in de praktijk niets doen – integendeel zelfs – wekt dan ook geen enkele verbazing.
Zo was er in dat gebied op de luchtmachtbasis van Menagh een Russische militaire waarnemingspost met enkele honderden militairen maar blijkt die weggetrokken. Dit enkele dagen nadat de Turkse legerleiding en de veiligheidsdienst bij hun Russische bondgenoten gingen overleggen.
En van het stopzetten van de samenwerking tussen Iran, Turkije en Rusland is er voor zover geweten helemaal geen sprake. Eind deze maand komen ze allen trouwens samen in de badplaats Sochi in Rusland. Het moet een cruciale bijeenkomst worden en niemand in Teheran of Moskou spreekt over het afgelasten ervan. Evenmin als Damascus of die jihadisten daarom negatief reageren.
NAVO
Ook zou Rusland of welk ander land ook al vandaag de Veiligheidsraad van de VN over de kwestie kunnen bijeenroepen. Alleen Frankrijk vroeg het maar er lijkt amper enthousiasme voor. Het typeert het gebrek aan diplomatieke kennis van de huidige Franse regering van president Emmanuel Macron. Men laat dus behoudens wat verbaal protest Turkije gewoon doen.
Immers ook de VS en de EU zitten in een zeer lastig parket. Ze werken met Turkije namelijk samen in de NAVO, de belangrijkste militaire alliantie van het ogenblik. Waarbij artikel 5 van de NAVO de leden verplicht tot wederzijdse steun in geval van oorlogsdreiging. En wat zien wij: De VS en de EU steunt met wapens en adviseurs de PKK tegen Turkije. Een wel rare versie van artikel 5 natuurlijk.
Daarbij dient men te herinneren aan een voorval bij de Noorse stad Stavanger van enkele maanden terug. Bij gezamenlijke oefeningen van de NAVO, waaraan enkele tientallen Turkse militairen deelnamen, moesten de Turkse soldaten twee doelwitten aanvallen.
Een doelwit noemde… Erdogan en een tweede … Ataturk, de Turkse vader des vaderlands. Waarna een woeste Erdogan nog bijna diezelfde minuut zijn troepen terughaalde. Met Jens Stoltenberg, de secretaris-generaal van de NAVO en gewezen Noors premier, die het had over …. een vergissing van een onderaannemer. Het zowat domste excuus mogelijk.
Amerikaanse troepen bij de stad Manbij waar ze de PKK ondersteunen. Dit gebied komt nu ook onder Turks vuur te liggen met de bedoeling er de PKK/YPG en hun Amerikaanse beschermheren te verjagen. In het kader van Artikel 5 van het NAVO-verdrag? Volgens berichten zou de VS er al wel haar troepen hebben teruggetrokken.
Neen, de inval in Afrin is niets anders dan een oorlog van Turkije tegen de NAVO en vooral de VS. Of Turkije uit de NAVO zal treden zoals een Turks topman toen tijdens dat Noors incident voorstelde is niet duidelijk. Moest het gebeuren zou het natuurlijk niet verbazen. Het zou wel de zwaarste geostrategische aardschok zijn sinds de val van de Sovjetunie.
Zeker is ook dat Turkije al aankondigde het door de PKK bezet gebied ten westen van de Eufraat rond de stad al Bab aan te vallen. En daar zitten Amerikaanse soldaten. Volgens getuigenissen zou er daar trouwens regelmatig geschoten worden tussen die Amerikanen en de Turken. In het kader van artikel 5 van de NAVO?
Zeker is dat de droom van bepaalde Koerdische nationalistische groepen feitelijk een nachtmerrie aan het worden is. En het is gewoon hun eigen schuld. Of hoe hebzucht als steeds zorgt voor een grote nederlaag. Men leert het nooit.
Willy Van Damme
1) Het dient nogmaals benadrukt dat de Koerden noch cultureel, noch sociaal-economisch of politiek een geheel vormen. De propaganda komende van de klassieke media poogt dat steevast voor te stellen alsof ‘de Koerden’ dit of dat willen. Maar ‘de Koerden’ willen echter niets.
Sommige Koerden steunen de PKK, sommige de Turkse AKP van Erdogan, ISIS, de Iraanse regering of de regering in Damascus. Koerden vechten dus ook dikwijls tegen elkaar. Dat de Turkse regering hun operatie Olijftak noemt wekt dan ook geen verbazing. In de ogen van de Turkse regering en de meeste politieke partijen in Ankara willen zij het gebied en de bevolking gewoon bevrijden van de bezetting door de PKK.
2) In goede Westerse traditie noemt men terreurgroepen en andere collaborateursbewegingen steevast democratisch, vrij of begaan met de mensenrechten. Zo worden de kannibalen, koppensnellers en psychopaten in Syrië daarom het Vrij Syrisch Leger genoemd en heeft men het vanuit het Verenigd Koninkrijk werkende Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten. Cynischer kan niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten