Zaterdag 6 januari 2018 zette de Australische journaliste Caitlin Johnstone uiteen:
We were promised another Hitler. Instead, we got another Obama, who was himself another Bush. The march into corporatist Orwellian police state at home and globalist oligarchic hegemony abroad continues unhindered for the United States of America.
And of course that march would have continued had Hillary won as well, it just would have looked a bit different. Fewer environmental deregulations, likely catastrophic escalations against the Syrian government and possibly Russia, the exact same approaches to Iran, just as much hawkishness toward North Korea but minus the tweets about button sizes, no attempts at dismantling Obama’s corporatist healthcare plan. Not much more than that.
Nobody wants to hear this. The Democrats still want to believe that the sitting president is simultaneously a Nazi, a Kremlin secret agent, an idiot, and a lunatic, and Trump supporters want to believe that he’s a populist savior fighting to liberate the nation from the claws of the deep state. Because of their partisan blinders they will both find reasons to believe they’ve got either a savior or a traitor in the White House despite the fact that their country’s actual policy and behavior remains more or less the same.
I still sometimes get Democrats telling me that Trump is about to flip into Hitler 2 any minute now and start throwing non-whites into extermination camps. Whenever I point out that they were wrong about their ‘your choices are Hillary or Hitler’ alarmism I get a bunch of them telling me ‘give him time.’ Well he’s had time. They were wrong. They didn’t get a Nazi, they got another shitty neocon. And since the Democrats have been paced into alignment with the neocons there’s no one left to oppose their agendas, which is why we’re seeing so little pushback on Trump’s Iran saber rattling.
Johnstone, moeder van twee kinderen, is een voorbeeld van onafhankelijke journalistiek die, dankzij de komst van internet, het monopolie van de mainstream-media op de berichtgeving heeft doorbroken, en daarmee het monopolie op de waarheidsvinding. Hoewel de commerciële massamedia alles op alles zetten om het verlies aan geloofwaardigheid en derhalve macht en invloed tot een minimum te beperken, wordt almaar duidelijker dat hun officieel gesanctioneerde versie van de werkelijkheid duidelijk herkenbare propagandistische trekken vertoont. Niet dat daardoor alles wat op internet verschijnt betrouwbaar is geworden, geenszins zelfs, maar door het bredere aanbod van bronnen, feiten en meningen kan het publiek nu beschikken over een andere, en vaak ruimere, context waarin de werkelijkheid zich voltrekt. Neem bijvoorbeeld de informatie van iemand als Paul Craig Roberts, een 78-jarige Amerikaanse econoom en voormalige staatssecretaris van Financiën, wiens dissidente opvattingen op internet verschijnen. Zijn berichtgeving heeft dezelfde functie als destijds de samizdat in de Sovjet Unie. Op zijn weblog van donderdag 11 januari 2018 schreef hij onder de titel ‘Another Step Toward Armageddon’:
The US military/security complex has taken another step toward Armageddon. The Pentagon has prepared a nuclear posture review (NPR) that gives the OK to development of smaller ‘useable’ nuclear weapons and permits their use in response to a non-nuclear attack.
As Reagan and Gorbachev understood, but the warmongers who have taken over America do not, there are far too many nuclear weapons already. Some scientists have concluded that even the use of 10 percent of either the US or Russian arsenal would suffice to destroy life on earth.
It is reckless and irresponsible for Washington to make such a decision in the wake of years of aggressive actions taken against Russia. The Clinton criminal regime broke Washington’s promise that NATO would not move one each to the East. The George W. Bush criminal regime pulled out of the ABM Treaty and changed US war doctrine to elevate the use of nuclear weapons from retaliation to first strike. The Obama criminal regime launched a frontal propaganda attack on Russia with crazed Hillary’s denunciation of President Putin as ‘the new Hitler.’ In an effort to evict Russia from its naval base in Crimea, the criminal Obama regime overthrew the Ukrainian government during the Sochi Olympics and installed a Washington puppet. US missile bases have been established on Russia’s border, and NATO conducts war games against Russia on Russian borders.
This is insanity. These and other gratuitous provocations have convinced the Russian military’s Operation Command that Washington is planning a surprise nuclear attack on Russia. The Russian government has replied to these provocations with the statement that Russia will never again fight a war on its own territory.
Those such as myself and Stephen Cohen, who point out that Washington’s reckless and irresponsible behavior has created an enemy out of a country that very much wanted to be friends, do not get much attention from the presstitute media. The US military/security complex needs an enemy sufficient to justify its vast budget and power, and the Western media has accommodated that selfish and dangerous need.
Russia today is far stronger and better armed than the Soviet Union ever was. Russia also has an alliance with China, an economic and military power. This alliance was created by Washington’s threats against both countries.
Europe and Japan need to understand that they have responsibility for the resurrection of the Cold War in a far more dangerous form than existed in the 20th century. Europe and Japan, whose political leaders are owned by Washington, have taken money from Washington and sold out their peoples along with the rest of humanity.
The entirety of the Western World is devoid of intelligent political leadership. This leaves countries such as Russia, China and Iran with the challenge of preserving life on earth as the Western World pushes humanity toward Armageddon.
Hoewel Paul Craig Roberts ten tijde van president Reagan onderdeel was van de top van het Amerikaanse establishment, zullen zijn feiten en visies vandaag de dag nooit door de ‘vrije pers’ worden verspreid, omdat ze te controversieel worden geacht door de elite, en haar slippendragers in de media. Zijn kennis van binnenuit is in de mainstream-media taboe, zijn informatie wordt gecensureerd. De fameuze leuze van The New York Times dat het ‘All the News That's Fit to Print’ publiceert, is in wezen nietszeggend, omdat uiteindelijk bij de geschreven pers de hoofdredactie — als filiaalhouder van de media-magnaten — bepaalt wat ‘geschikt’ is om ‘te worden gedrukt.’ Van hetzelfde mechanisme is sprake bij de audiovisuele pers. Bovendien zijn door de geïnternaliseerde zelfcensuur dissidenten er allang uit gefilterd. En dus kan Ian Buruma, zonder een weerwoord te hoeven vrezen in de mainstream-media, de ressentimenten tegen ‘de Russen’ blijven mobiliseren. In tegenstelling tot goed geïnformeerde kritische Amerikaanse intellectuelen doet Ian Buruma het op ‘The World’s Opinion Page’ van Project Syndicate voorkomen alsof het grote gevaar uit het Oosten komt. Vanuit New York beweerde hij dat:
Western relations with Russia have rarely been worse than they are now, in the aftermath of Russian President Vladimir Putin’s intervention in Ukraine and decision to annex Crimea…
It may be that Putin genuinely believes that Russia is a spiritual bastion against the decadence of a Western world that has been corrupted by materialism and homosexuality. It is also possible that China’s current rulers, whose families have grown rich through political favors, are convinced students of Confucian philosophy. But the governments in Russia and China are guided by something much trickier to deal with: nationalism based on resentment.
Maoist dogma in China has been largely replaced by something called ‘patriotic education,’ manifested in school textbooks, history museums, and an assortment of monuments. Chinese grow up with the idea — not wholly wrong — that China was deeply humiliated by foreigners for more than a hundred years, especially during the nineteenth-century Opium Wars and the brutal Japanese invasions. Only a strong China, under the firm leadership of the Communist Party, can protect its people from future depredations.
In Russia, Putin, too, is manipulating old grievances and a traditional sense that the wicked West is bent on undermining Russian unity and destroying its soul. As is true of China’s leaders, Putin accuses the West of ganging up on Russia.
One can call this paranoia, but it is not completely irrational. After all, both Russia and China are surrounded by countries allied to the US. And, by pushing NATO as far as the Russian borders, the West has hardly been sensitive to Russian security concerns.
The problem with nationalism based on resentment is that it impedes diplomacy, which is based on give and take. Criticism is quickly seen as a sign of hostility or disrespect…
Given that military confrontation would be extremely dangerous, the best formula might still be the one framed by the US diplomat George Kennan in 1947. If China and Russia cannot be treated as friends, conflict can be managed by recognizing their different interests, by constant vigilance, and by maintaining the strength of our own democratic institutions. If, pace Obama, we are at the start of a new Cold War, so be it. The whole point of the Cold War was to ensure that a hot one would be prevented.
Elke kritiek op de VS, ook die van Amerikaanse intellectuelen, krijgt bij Buruma ogenblikkelijk de trekken van een karikatuur. Hij kan domweg niet anders. Door een gebrek aan argumenten en als gevolg van de noodzaak zijn kleinburgerlijk publiek te behagen, dient hij dissidente informatie ogenblikkelijk verdacht te maken.
Om duidelijk te zien wat Buruma beweert, zal ik opnieuw zijn beweringen op hun juistheid en waarde testen. Allereerst deze zin:
In Russia, Putin, too, is manipulating old grievances and a traditional sense that the wicked West is bent on undermining Russian unity and destroying its soul. As is true of China’s leaders, Putin accuses the West of ganging up on Russia.
Nog afgezien van de overvloed aan adjectieven die het gebrek aan argumenten dient te verhullen, valt het volgende op. Buruma maakt een persiflage van de werkelijkheid, ‘het slechte Westen is vastbesloten om de Russische eenheid te breken en zijn ziel te vernietigen.’ Het is de taal en de simplistische voorstelling van zaken van een tijdschrift als Reader’s Digest, maar niet die van Russische beleidsbepalers die in termen van geopolitieke belangen denken. Zij weten precies wat de belangen van de Amerikaanse elite zijn, net zoals de Amerikaanse elite precies weet welke belangen de Russische elite heeft. Het is geen geheim dat de VS naar de alleenheerschappij in de wereld streeft. Dit is zelfs de raison d’être van zijn bestaan. Amerikaanse studenten wordt geleerd dat de
most influential ideology in our nation’s history is manifest destiny. The ideology of manifest destiny dates itself back to colonialism when Americans believed they would be the example for the rest of the world. Americans believed they were destined by God to remake the world. This ideal of American exceptionalism has fueled American expansion westward through the ideology of manifest destiny. A majority of Americans consider the ideology to represent expansion and the building of an empire.
Voorts worden de kinderen van de Amerikaanse elite geschoold in de doctrine van het ‘Amerikaans Exceptionalisme,’ hetgeen in de praktijk ‘U.S. Expansionism’ betekent. Daardoor is de VS niet minder dan 93 procent van zijn bestaan sinds 1776 in oorlog geweest. Deze voortdurende mobilisatie is alleen mogelijk door indoctrinatie. Gewone burgers vinden oorlog namelijk verschrikkelijk, en zijn niet geneigd massaal geweld zonder meer te steunen. De Russen, die tijdens de Tweede Wereldoorlog naar schatting 26 miljoen inwoners verloren, weten tegenover welke formidabele en rücksichtslose tegenstander zij staan. Bekend is bovendien dat ‘[a]bout 625,000 men died in the Civil War. That's more Americans than died in both World Wars, Korea, and Vietnam combined,’ hetgeen de bereidheid van de Amerikaanse elite demonstreert om zelfs de eigen bevolking op te offeren voor politieke en economische doeleinden. Vervolgens voert Buruma aan dat ‘Poetin het Westen ervan beschuldigd samen te spannen tegen Rusland,’ alsof deze gedachte ontsproten is aan de brein van een paranoïde dwaas in het Kremlin. Maar dat dit geenszins een waanbeeld is, bewees Henry Kissinger, toen de oud National Security Adviser en minister van Buitenlandse Zaken, zomer 2015, verklaarde dat ‘breaking Russia has become an objective [for US officials] the long-range purpose should be to integrate it.’ Als één van de best geïnformeerde insiders ter wereld voegde Kissinger hieraan toe:
A number of things need to be recognized. One, the relationship between Ukraine and Russia will always have a special character in the Russian mind. It can never be limited to a relationship of two traditional sovereign states, not from the Russian point of view, maybe not even from Ukraine’s. So, what happens in Ukraine cannot be put into a simple formula of applying principles that worked in Western Europe, not that close to Stalingrad and Moscow. In that context, one has to analyze how the Ukraine crisis occurred. It is not conceivable that Putin spends sixty billion euros on turning a summer resort into a winter Olympic village in order to start a military crisis the week after a concluding ceremony that depicted Russia as a part of Western civilization… breaking Russia has become an objective; the long-range purpose should be to integrate it.
Dus, terwijl een outsider als Den Haag opgegroeide opiniemaker Buruma het doet voorkomen alsof ‘we’ met een expansionistische, extreem nationalistische paranoïde dictator te maken hebben, toont een insider als de geopolitieke strateeg Kissinger aan dat dit quatsch is. Niet voor niets wees de Amerikaanse staatsman, die in 1938 als kind van joodse Duitsers zijn geboorteland moest vluchten, op de stad ‘Stalingrad,’ waar tussen de zomer 1942 en februari 1943 naar schatting ‘1,100,000’ militairen van het Rode Leger sneuvelden, of gewond raakten, vermist werden of gevangen genomen werden ‘in the campaign to defend the city. An estimated 40,000 civilians died as well.’ Dit bloedbad luidde het begin in van het einde van het nazi-regime onder Hitler. Dankzij allereerst de opoffering van de Sovjet-bevolking kon Europa bevrijd worden. Een land dat als gevolg van de Tweede Wereldoorlog 26 miljoen inwoners verloor, meer dan 15 procent van de bevolking, weet dus wat oorlog betekent. Bovendien, zo benadrukte Kissinger,
is het ondenkbaar dat Poetin zestig miljard dollar spendeert om een zomer-vakantieoord te veranderen in een dorp voor de Olympische Winterspelen om een week na de slotceremonie, waarin Rusland werd afgebeeld als deel van de westerse beschaving, een militaire crisis te beginnen.
Maar eenvoudige logica ontgaat Buruma, omdat hij zich als opiniemaker solidair voelt met het door ‘liberals’ en ‘neoconservatives’ gesteunde ‘military-industrial complex,’ waarvoor de oud militair Eisenhower in zijn afscheidsspeech als president, begin 1961, met klem waarschuwde. Daarnaast speelt ook zijn geleende joodse identiteit een rol in zijn steun aan de agressieve Amerikaanse buitenlandse politiek. De gedachtegang daarbij is dat wat goed is voor Israel tevens goed is voor de VS, en omgekeerd. In dit bewustzijn blijven feiten van ondergeschikt belang. Doorslaggevend voor Buruma is de ideologie van het ‘Amerikaans Exceptionalisme,’ en daarbij moet worden voorkomen dat de ‘Russen’ — in de woorden van Buruma’s collega-opiniemaker Mak — ‘start history once more.’ In het wereldbeeld van de westerse mainstream-pers, is alleen de Amerikaanse elite daartoe gerechtigd, de rest van de mensheid dient slechts als publiek te fungeren. En daarom verzwijgen Buruma en Mak de waarschuwingen van bijvoorbeeld Henry Kissinger. Het feit dat NAVO-bases, in strijd met de afspraken na de val van de Sovjet Unie, steeds verder oostwaarts werden uitgebreid, en de Russische Federatie tegenwoordig wordt omsingeld door Amerikaanse militaire bases, leidt bij Buruma tot een irrationeel standpunt. Terwijl hij moet bekennen dat ‘both Russia and China are surrounded by countries allied to the US. And, by pushing NATO as far as the Russian borders, the West has hardly been sensitive to Russian security concerns,’ begint hij dezelfde column toch met de beschuldiging dat de ‘Western relations with Russia have rarely been worse than they are now,’ door ‘Vladimir Putin’s intervention in Ukraine and decision to annex Crimea,’ die, volgens hem, het resultaat zijn van Russisch ‘nationalism based on resentment’ waardoor westerse '[c]riticism is quickly seen as a sign of hostility or disrespect.’ Dit nu is een typisch Buruma-voorstelling van zaken, waarbij de oorzaak van een conflict bij De Ander wordt gelegd, om — in dit geval — Atlantische propaganda mogelijk te maken. Zondag 7 januari 2018 berichtte het NOS-programma Nieuwsuur:
De NAVO heeft Vladimir Poetin in een hoek gedreven, waardoor hij radicaler werd. Dat zijn niet de woorden van Rusland, maar die van de voormalige secretaris-generaal van de NAVO, Jaap de Hoop Scheffer.
Volgens Jaap de Hoop Scheffer moet het Westen de Russische rode lijn respecteren. De snelheid van de NAVO-uitbreiding heeft bijgedragen aan de agressieve opstelling van Poetin in de voormalige Sovjet-Unie.
De NAVO had in 2008 geen lidmaatschap moeten toezeggen aan Oekraïne en Georgië, zegt de voormalige NAVO-topman nu. Hij noemt het begrijpelijk dat Poetin zich daartegen verzet heeft…
De NAVO-top in Boekarest in 2008 vormde een breekpunt in de relatie tussen Rusland en het Westen. De NAVO zette de deur open voor Georgië en Oekraïne. Beide landen mochten lid worden, al werd er geen datum genoemd. Dat was de wens van de Amerikaanse president Bush. De Duitse bondskanselier Merkel verzette zich daartegen. Maar de NAVO besloot de deur toch op een kier te zetten. Voor Rusland was dat onbespreekbaar en Poetin liet dat na afloop ook weten.
De voormalige secretaris-generaal zegt nu dat hij de reactie heeft onderschat en dat hij meer had moeten doen om de partijen op één lijn te houden…
Hij ziet een direct verband met de oorlog in Georgië (2008) en Oekraïne (2014). Inmiddels is de Hoop Scheffer ervan overtuigd dat er voor beide landen geen sprake meer kan zijn van lidmaatschap.
If Russia surrounded US with Russian military bases, (like US/NATO has done to Russia), how would Americans feel?
Twee jaar eerder had dezelfde De Hoop Scheffer nog enthousiast meegedaan aan de demonisering van ‘Poetin,’ die door de CDA-politicus werd gekwalificeerd als ‘de 21ste eeuwse tsaar.’ Kennelijk in tegenstelling tot westerse politici -- zoals president Bush junior die De Hoop Scheffer als NAVO secretaris-generaal had aangewezen -- was ‘Poetin een kille machtspoliticus. Die ogen van hem, die zijn keihard,’ aldus zijn toenmalige argumentatie. De Russische president zou louter en alleen gedreven worden door ‘hardheid, machtswil en angstdromen,’ en niets anders. En passant liet De Hoop Scheffer zich in 2016 wel ontvallen dat het destijds ‘weinig [had] gescheeld of Oekraïne was NAVO-lid geworden, wat betekent dat we nu hadden moeten ingrijpen,’ en Europa in oorlog was geraakt met de Russische Federatie, met een mogelijk nucleair armageddon als slotstuk. En dit alles omdat 'George W. Bush en ook de Polen sterke voorstanders [waren,]’ aldus de Nederlandse politicus, die hieraan toevoegde dat ‘Duitsland en Frankrijk heel hard aan het andere einde van het touw [trokken], ook omdat ze de gevoeligheden van de Russen kenden.’ Onderaan het vraaggesprek met Jaap de Hoop Scheffer werd de lezer opgeroepen om meer te lezen
in het AD vandaag over hoe volgens De Hoop Scheffer 'Poetin en de Russen de slachtofferrol hebben geperfectioneerd. ‘Het is altijd de schuld van een ander.’
Het is een kenmerkend voorbeeld van de wijze waarop mijn mainstream-collega’s zich laten gebruiken voor de propaganda-doeleinden van het westerse establishment. ‘Wij’ zijn het slachtoffer van de ‘Russian expansionist ambitions’ die
could quickly become ‘an obvious existential threat to our whole being,’ the most senior British military officer in Nato has said in a strongly worded speech.
General Sir Adrian Bradshaw, appointed last year as Nato’s deputy commander of forces in Europe, said the alliance needed to develop both fast-reacting conventional forces and capacities to counter Russian efforts at coercion and propaganda, as seen in Ukraine.
Dat ‘wij’ van de ‘NAVO’ daarentegen dertien keer meer aan het militair-industrieel complex spenderen dan de Russische Federatie wordt angstvallig verzwegen. Dat ‘wij’ van de ‘NAVO’ over meer dan 800 militaire bases op aarde kunnen beschikken, tegenover slechts negen Russische militaire bases in het buitenland, wordt eveneens genegeerd. Met andere woorden: de mening — meer is het niet — dat ‘Poetin’ vanwege ‘expansionistische’ driften bereid zou zijn om een gewelddadige confrontatie aan te gaan met de militair veel sterkere en expansievere NAVO berust niet op logica. Bovendien valt uit de woorden van ondermeer Jaap de Hoop Scheffer op te maken dat Rusland geen ‘obvious existential threat to our whole being’ vormt, maar dat integendeel ‘[d]e NAVO Vladimir Poetin in een hoek [heeft] gedreven’ omdat 'George W. Bush en ook de Polen sterke voorstanders [waren]’ van het verder oostwaarts oprukken van de NAVO, en dus weigerden ‘de Russische rode lijn’ te ‘respecteren.’ Bovendien weerlegt de huidige visie van de oud secretaris generaal van de NAVO tevens zijn eerdere bewering dat
Poetin en de Russen de slachtofferrol hebben geperfectioneerd. ‘Het is altijd de schuld van een ander,’
een opvatting die tevens door een mainstream-opiniemaker als de journalist Hubert Smeets wordt verspreid via Raam op Rusland, een website die door de Nederlandse staat wordt gefinancierd. Het is deze psychologische oorlogsvoering die mijn oude vriend Hubert zo’n welkome gast maakt van de Atlantische Commissie, de propaganda-arm van de NAVO. De gevestigde orde kan niet zonder gecorrumpeerde woordvoerders als Hubert Smeets, Ian Buruma, Geert Mak, Bas Heijne, die er blind van uitgaan dat ‘[h]et altijd de schuld van de ander [is].’ Het zal dan ook niemand kunnen verbazen dat deze heren op leeftijd allen door het establishment worden geprezen en beloond voor hun onmisbaar werk, zijnde het verdedigen van de elitebelangen van een systeem dat de kloof tussen arm en rijk, tussen machtigen en machtelozen, almaar vergroot. Dat men bereid is zelfs het risico van een kernoorlog voor lief nemen, is wel het duidelijkste symptoom van hoe krankzinnig deze geprivilegieerde mannen handelen. Dat Smeets, Mak en Heijne kinderloos zijn gebleven, kan een verklaring zijn voor hun onverschilligheid (après moi, le déluge), maar dat Buruma Rusland blijft demoniseren, terwijl hij twee kinderen heeft, is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Het verraadt in elk geval hoe gestoord de mainstream van mijn intellectueel failliete generatie is. De beroemde Britse militair T. E. Lawrence (Lawrence of Arabia) merkte in dit verband terecht op dat
All men dream, but not equally. Those who dream by night in the dusty recesses of their minds, wake in the day to find that it was vanity: but the dreamers of the day are dangerous men, for they may act on their dreams with open eyes, to make them possible.
De westerse mainstream-opiniemakers van wie de ‘dromen’ over macht een nachtmerrie zijn voor hun slachtoffers, bedrijven propaganda, en dat weten ze ook, wat onmiddellijk blijkt wanneer zij ter verantwoording worden geroepen en er een donderende stilte volgt. Onder de kop ‘It’s NATO that’s Empire-building, not Putin’ berichtte de kritische website GlobalResearch op 11 januari 2018 het volgende:
Propaganda is information that is not objective and is used primarily to influence an audience and further an agenda, often by presenting facts selectively to encourage a particular synthesis or perception, or using loaded language to produce an emotional rather than a rational response to the information that is presented. In Britain, the spreading of false information via the mainstream press and national broadcast media is universally accepted on topics such as bringing down the NHS for privatization purposes, trashing foreign so-called enemy nation states such as Iraq, Libya et al and of course the really big foe of our time — Russia.
Unlike many so-called experts and commentators on Russia, Peter Hitchins (de broer van wijlen Christopher Hitchens, en in 2010 winnaar van de Orwell Prize voor politieke journalistiek. svh) was a former foreign correspondent in Moscow and Washington and understands the tension strings of the geo-political power plays being made against it.
Peppered with obligatory obeisances to western official narratives about NATO empire-building since 1990, Peter Hitchins — the self confessed reformed Thatcherite, deconstructs official state propaganda and gives clear personal insight into the realities and truth of these power plays.
The article below was originally published in March 2015 and as you will read, nothing for the better has changed but at least you get a sense that what you are being told officially — is a deception:
It’s NATO that’s empire-building, not Putin
The Spectator
March 2015
Just for once, let us try this argument with an open mind, employing arithmetic and geography and going easy on the adjectives. Two great land powers face each other. One of these powers, Russia, has given up control over 700,000 square miles of valuable territory. The other, the European Union, has gained control over 400,000 of those square miles. Which of these powers is expanding?
There remain 300,000 neutral square miles between the two, mostly in Ukraine. From Moscow’s point of view, this is already a grievous, irretrievable loss. As Zbigniew Brzezinski, one of the canniest of the old Cold Warriors, wrote back in 1997,
‘Ukraine… is a geopolitical pivot because its very existence as an independent country helps to transform Russia. Without Ukraine, Russia ceases to be a Eurasian empire.’
This diminished Russia feels the spread of the EU and its armed wing, NATO, like a blow on an unhealed bruise. In February 2007, for instance, Vladimir Putin asked sulkily,
‘Against whom is this expansion intended?’
I have never heard a clear answer to that question. The USSR, which NATO was founded to fight, expired in August 1991. So what is Nato’s purpose now? Why does it even still exist?
There is no obvious need for an adversarial system in post-Soviet Europe. Even if Russia wanted to reconquer its lost empire, as some believe (a belief for which there is no serious evidence), it is too weak and too poor to do this. So why not invite Russia to join the great western alliances? Alas, it is obvious to everyone, but never stated, that Russia cannot ever join either NATO or the EU, for if it did so it would unbalance them both by its sheer size. There are many possible ways of dealing with this. One would be an adult recognition of the limits of human power, combined with an understanding of Russia’s repeated experience of invasions and its lack of defensible borders.
But we do not do this. Instead we have a noisy pseudo-moral crusade, which would not withstand five minutes of serious consideration. Mr Putin’s state is, beyond doubt, a sinister tyranny. But so is Recep Tayyip Erdoğan’s Turkey, which locks up far more journalists than does Russia. Turkey is an officially respectable Nato member, 40 years after seizing northern Cyprus, which it still occupies, in an almost exact precedent for Russia’s seizure of Crimea. If Putin disgusts us so much, then why are we and the USA happy to do business with Erdogan, and also to fawn upon Saudi Arabia and China?
Contrary to myth, the expansion of the EU into the former communist world has not magically brought universal peace, love and prosperity. Croatia’s economy has actually gone backwards since it joined. Corruption still exists in large parts of the EU’s new south-eastern territories, and I am not sure that the rule of law could be said to have been properly established there. So the idea that the recruitment of Ukraine to the ‘West’ will magically turn that troubled nation into a sunny paradise of freedom, probity and wealth is perhaps a little idealistic, not to say mistaken.
It is all so much clearer if we realize that this quarrel is about power and land, not virtue. In truth, much of the eastward expansion of NATO was caused by the EU’s initial unwillingness to take in backward, bankrupt and corrupt refugee states from the old Warsaw Pact. The policy could be summed up as ‘We won’t buy your tomatoes, but if it makes you happy you can shelter under our nuclear umbrella.’ The promise was an empty assurance against a nonexistent threat. But an accidental arrangement hardened into a real confrontation. The less supine (apathisch. svh) Russia was, the more its actions were interpreted as aggression in the West. Boris Yeltsin permitted western interests to rape his country, and did little to assert Russian power. So though he bombarded his own parliament, conducted a grisly war in Chechnya, raised corruption to Olympic levels and shamelessly rigged his own re-election, he yet remained a popular guest in western capitals and summits. Vladimir Putin’s similar sins, by contrast, provide a pretext for ostracism and historically illiterate comparisons between him and Hitler.
This is because of his increasing avowal of Russian sovereignty, and of an independent foreign policy. There have been many East-West squabbles and scrimmages, not all of them Russia’s fault. But the New Cold War really began in 2011, after Mr Putin dared to frustrate western — and Saudi — policy in Syria. George Friedman, the noted US intelligence and security expert, thinks Russia badly underestimated the level of American fury this would provoke. As Mr Friedman (zionist. svh) recently told the Moscow newspaper Kommersant, ‘It was in this situation that the United States took a look at Russia and thought about what it [Russia] wants to see happen least of all: instability in Ukraine.’
Mr Friedman (no Putin stooge,) also rather engagingly agrees with Moscow that overthrow last February (2014) of Viktor Yanukovych was ‘the most blatant coup in history.’ He is of course correct, as anyone unclouded by passion can see. The test of any action by your own side is to ask what you would think of it if the other side did it.
If Russia didn’t grasp how angry Washington would get over Syria, did the West realize how furiously Russia would respond to the EU Association Agreement and to the fall of Yanukovych? Perhaps not. Fearing above all the irrecoverable loss to NATO of its treasured naval station in Sevastopol, Russia reacted. After 23 years of sullenly appeasing the West, Moscow finally said ‘enough.’ Since we’re all supposed to be against appeasement, shouldn’t we find this action understandable in a sovereign nation, even if we cannot actually praise it? And can anyone explain to me precisely why Britain, of all countries, should be siding with the expansion of the European Union and NATO into this dangerous and unstable part of the world?
Het antwoord is simpelweg dat de Europese politiek ten opzichte van Rusland niet door de economische en politieke belangen van de EU wordt bepaald, maar door de financiële belangen van het Amerikaanse militair-industrieel complex, dat alleen kan overleven door agressief expansionisme. Dit is dan ook de belangrijkste reden waarom Buruma erop hamert dat Rusland en China ‘mafia societies’ zijn. Zonder de steun van manipuleerbare journalisten is het nagenoeg onmogelijk om het publiek te overtuigen dat de VS jaarlijks vele honderden miljarden moet blijven besteden aan wat officieel ‘defensie’ heet. Om deze geldverspilling te kunnen rechtvaardigen, dient er op z’n minst een vijand worden gecreëerd. Dat zijn inmiddels China en Rusland geworden. Er bleef niet zoveel meer over nadat Rusland in korte tijd de door de Verenigde Staten in het leven geroepen ISIS in Syrië had verslagen. Met het oog op de komende oorlogen moet vóór 2020 tenminste 60 procent van de Amerikaanse vloot voor de kust van China patrouilleren. En waar Washington zijn strijdkrachten concentreert, daar breekt vroeger of later een oorlog uit, zo wijst de geschiedenis uit. Om dit allemaal mogelijk te maken kan het establishment niet zonder de diensten van de Ian Buruma's, die hun publiek alvast rijp maken voor grootscheepse agressie tegen, dit maal, de ‘mafia societies’ China en Rusland.
Ook Buruma's collega-opiniemaker Geert Mak doet al geruime tijd wat van hem verwacht wordt, namelijk Rusland demoniseren met teksten als ‘Russia is on the move again,’ en dat ‘[i]n this new situation, Europe is vulnerable,’ omdat het ‘susceptible is to blackmail’ aangezien — let op de logica — ‘a number of European countries have become highly dependent on Russian gas.’ Nog afgezien van de nonsens over het vermeende expansionisme van ‘Russia’ ontbreekt hier tevens ook maar een greintje logica, want waarom zou een handelaar op de ‘vrije markt’ zijn klanten gaan ‘chanteren’? Precies het omgekeerde is juist het geval, dat wil zeggen: een verkoper zal er alles aan doen om zijn klanten te vriend te houden, uit angst dat zij anders naar de concurrent overstappen. Kortom, mede gezien Rusland’s belangen bezit het geen drijfveer om Europa te bedreigen, terwijl de NAVO door na de val van de Sovjet haar ledenaantal te verdubbelen en haar militaire bases steeds verder oostwaarts uit te breiden wel degelijk een bedreiging van de Russische Federatie vormt. Mijn oude vriend Geert, wiens logica nooit erg sterk is geweest, geeft dit impliciet ook toe door te bekennen dat ‘NATO has expanded its territory,’ maar dat het bondgenootschap heeft verzuimd om ‘it’s own armed forces’ te ‘versterken.’ Hier bereikt de absurditeit een hoogtepunt, want wanneer Rusland vandaag de dag aan zijn grenzen meer gewapende tegenstanders heeft, en daarnaast de VS sinds 2001 zijn jaarlijkse defensie-uitgaven heeft verdubbeld, waarom zou de NAVO in haar geheel meer aan defensie moeten besteden? Ik bedoel wanneer de NAVO nu al dertien keer meer aan het militair apparaat besteedt dan Rusland en de gevestigde orde van de Makken en Buruma’s zich nog niet veilig voelt, hoeveel keer meer moet de belastingbetaler dan voor ‘defensie’ uittrekken, ten koste van onderwijs, kunsten, wetenschappen, volkshuisvesting, gezondheidszorg etcetera? Vijftig keer? Honderd keer? De ‘vrije pers’ zwijgt daarover in alle talen. Nadat ik mijn oude vriend Geert op de feiten had gewezen, reageerde hij door vervolgens met evenveel stelligheid te verklaren dat:
Oekraïne een ontzettend labiel land [was en is], op de rand van een failed state, en nog altijd extreem corrupt. En of we dat nu leuk vinden of niet, het is een deel van de Russische invloedssfeer. Als president van Rusland kon Poetin zich niet permitteren niet op het verlies van de Krim te reageren. Als je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert, snap je dat. Er is veel te lichthartig met dat probleem omgesprongen.
Weer een jaar later, februari 2017, was onze ‘chroniqueur’ opnieuw terug bij af. Een middagje geschiedenis was onvoldoende geweest, want Mak sprak nu van ‘een agressief en gefrustreerd Rusland dat de komende tijd best weer eens een gewapend conflict kan opstoken.’ Tegelijkertijd gold voor hem dat ‘America has functioned for decades,’ sinds 1945 ‘as a keeper of order, as world policeman — not to mention all the aid it has dispensed.’
Mijn oude vriend kennende is het probleem niet dat hij een middagje slechts een artikel over ‘de geschiedenis van Rusland en Oekraïne' heeft gelezen en dat hij onvoldoende weet van de naoorlogse Amerikaanse buitenlandse politiek, maar dat zijn pathologische behoefte aan aandacht en schouderklopjes hem dwingt met elke wind mee te waaien. Het opportunisme en conformisme van de mainstream-media is intussen een groot gevaar voor de wereldvrede geworden. De serviliteit van ook Ian Buruma is paradoxaal genoeg tekenend voor een onverzadigbare geldingsdrang. Zo schreef hij over de beursspeculant George Soros, broodheer van de ‘liberals,’ en daarom door Buruma een ‘international investor and philanthropist’ genoemd, dat deze wegens handel met voorkennis veroordeelde multimiljardair:
has done more or less what US government agencies did after World War II. He has spent large chunks of his personal fortune on the promotion of liberal democratic values in former Communist countries.
Om Soros salonfähig te laten lijken in de ogen van zijn publiek, omschreef Buruma hem als ‘a Hungarian-born Jew,’ hetgeen opmerkelijk is aangezien Soros zelf heeft verklaard niet in God te geloven en dus moeilijk een ‘jood’ genoemd kan worden, en aangezien Soros geen Israeli is, en dus niet tot het ‘Joodse volk’ behoort, moet de lezer van zijn columns er van uitgaan dat het ‘Joods’ zijn kennelijk wordt bepaald door bloedbanden, zoals nazi’s en zionisten geloven. Maar daarvan weten ‘we’ dat deze nonsens tot genocide en terreur kan leiden. Hoe dan ook, het geeft een inkijkje in het mens- en wereldbeeld van mijn oude vriend. Zijn opvattingen blijken eveneens uit de bewering dat Soros zijn ‘fortuin’ in ‘grote brokken’ weggeeft aan ‘the promotion of liberal democratic values,’ wat alleen maar de vraag oproept hoe Buruma het verklaart dat die ‘liberal democratic values’ in de VS hebben geleid tot een — in de woorden van oud-president Carter — ‘Oligarchy With Unlimited Political Bribery.’ Ian mag wel menen dat ‘most Americans feel freer than do most people in the world. And not without reason. The US is, in almost every respect, freer than any other place,’ maar die mening illustreert slechts dat zijn zicht beperkt wordt door het geïsoleerde milieu waarin hij zich verschanst heeft. Buruma is van oordeel dat ‘Soros might be described as the personification of “the West”,’ omdat deze speculant die rijk geworden is met de handel in lucht, ‘is everything that nativists and anti-Semites hate: rich, cosmopolitan, Jewish, and a liberal,’ die een fervent pleitbezorger zou zijn van ‘the open society,’ zoals dit in de propaganda van het gewelddadige Amerikaanse ‘imperialisme.’ Buruma suggereert hier dat kritiek op ‘the open society’ van de ‘rijke, kosmopolitische, liberal’ George Soros gelijk staat aan ‘alles’ dat ‘anti-Semites haten.’ Met andere woorden: kritiek op het neoliberalisme van de ‘oligarchie’ is niets anders dan ‘het begunstigen van de eigen bevolking ten koste van immigranten’ en in dit geval een voorbeeld is van ‘anti-semitisme,’ gericht tegen iemand die zichzelf niet als joodse gelovige ziet en eveneens geen Joods-Israeli is. Dit alles verraadt het chaotische mens- en wereldbeeld van een mainstream-opiniemaker. Buruma’s woorden vormen eigenlijk geen taal, maar een code, die hem toegang heeft verleend tot een kleine ‘liberal’ kliek die de Amerikaanse ‘oligarchie’ ten dienste staat. Hij is in feite geen schrijver en geen intellectueel, maar een Public Relations-functionaris, die zich moeiteloos weet aan te passen aan de eisen van zijn opdrachtgevers. De commerciële massamedia zijn vergeven van dit soort ‘journalisten,’ en dit is een groot gevaar voor de samenleving. Aan de vooravond van Hitler’s benoeming tot rijkskanselier benadrukte de joods-Oostenrijkse satiricus Karl Kraus dat de 'taal de moeder van de gedachte [is], niet haar dienstmeid,’ en nadat de ‘Führer’ de macht had gekregen, schreef hij: ‘Mir fällt zu Hitler nichts ein.’ Wat bleef er immers nog over om te zeggen, na alles wat reeds gezegd was, na alle vruchteloos gebleven kritiek? Het was de gevestigde orde geweest die de wanorde had gecreëerd waarop Hitler kon gedijen. Het zijn de ‘liberal democratic values,’ waaruit het huidige totalitaire systeem is voortgekomen, met dank aan Ian Buruma en Geert Mak, Hubert Smeets en Bas Heijne om slechts vier gecorrumpeerde praatjesmakers te noemen, die ik van nabij decennialang heb gevolgd. Nu Donald Trump aan de macht is, kan ik niet anders reageren dan met de woorden: ‘Mij schiet wat betreft Trump niets te binnen.’ De vooraanstaande Duitse journalist en auteur Wolfgang Herles zette in 2016 met betrekking tot de vraag ‘Warum Karl Kraus zu Hitler nichts einfiel’ uiteen:
Ein makaberer Scherz? Der Riesenirrtum eines arroganten Intellektuellen? Keineswegs. Er ist die perfekte Entzauberung. Kraus verweigert sich der Mystifizierung eines Führers. Denn der Führerkult ist schlimmer als der Führer. Die Gefolgschaft der Untertanen erst legitimiert den Terror der Obrigkeit. Am schlimmsten sind angepasste Medien. Die Verkehrung der kritischen zur buckelnden Öffentlichkeit hat Kraus radikal dekonstruiert. Ihm fällt zu Hitler nichts ein, weil er nicht die politische Machtergreifung des Tyrannen beschreibt, sondern die geistige Machtergreifung durch die pervertierte Sprache der Medien. Dass beides am Ende auf dasselbe hinausläuft, ist klar.
Wat blijft er anders over dan ‘de perfecte ontgoocheling’ over de journalistiek van mijn generatiegenoten? Net als Kraus zouden mijn mainstream-collega’s moeten weigeren deel te namen aan ‘de mystificatie van een leider.’ Als zij hun verantwoording nemen dan zouden zij beseffen dat ‘alleen de volgzaamheid van de onderdanen de terreur van de autoriteiten legitimeert.’ Trump is geen ‘macabere grap’ maar het resultaat van de ‘aangepaste media,’ die sinds de opkomst van het neoliberalisme en neoconservatisme hun kritische taak hebben verzaakt. Uit eigengewin meenden zij onbekommerd te kunnen meedrijven met de veranderende tijdgeest. Buruma cum suis proberen Trump de schuld te geven van het politieke, economische, financiële en vooral culturele failliet, waaraan zij zelf zo’n belangrijke bijdrage hebben geleverd. Hun collaboratie met de macht heeft het fenomeen Trump mogelijk gemaakt. Zij hebben decennialang met vuur gespeeld, de verrechtsing in de samenleving zagen zij niet aankomen, zij dachten werkelijk in het centrum van de wereld te staan, niet wetende wat er zich buiten hun metropolis voltrok. Zij lieten zich door de gevestigde orde fêteren. Voorzien van talloze prijzen meenden ze zonder consequenties aan te kunnen schuiven aan de tafel van de macht. Zij zagen niet hoe gênant hun pedanterie was, dat ze als een keizer zonder kleren in hun blote bips rond paradeerden, en vooral ook hoe corrupt zij waren geworden. Toen ik eens Hubert Smeets uitlegde hoe corrupt hij was geworden, keek hij mij met een mengeling van schrik en woede aan, en vroeg mij hoe ik erbij kwam hem journalistiek corrupt te noemen. Nadat ik hem het eerste voorbeeld daarvan had gegeven, via een citaat van hemzelf, ontkende hij dit ooit geschreven te hebben, terwijl mijn voorbeeld via google in minder dan een seconde te vinden is. Zijn reactie onthulde hoever de virtuele werkelijkheid de wereld van de mainstream-journalistiek is binnengedrongen. In die virtuele werkelijkheid komt ook Ian Buruma onweersproken weg met het demoniseren van Rusland en het prijzen van de Verenigde Staten, en laat hij zich graag door Soros’ zogeheten ‘Open Society’ instituten inhuren om zijn zegje te doen over Verlichtingsnormen en waarden. Ondertussen laat eveneens de door Buruma zo bewonderde George Soros geen gelegenheid voorbijgaan om zijn anti-Rusland hetze voort te zetten. In ‘The Guardian’ van donderdag 11 februari 2016 verkondigde de beursspeculant ‘Putin is a bigger threat to Europe’s existence than Isis,’ en probeerde hij paniek te zaaien door, in strijd met de feiten, te beweren dat
[t]he best way for Russia to avoid collapse is by making the EU implode first — by exacerbating the migration crisis and stoking Islamophobia.’
The leaders of the US and the EU are making a grievous error in thinking that president Vladimir Putin’s Russia is a potential ally in the fight against Islamic State. The evidence contradicts them. Putin’s aim is to foster the EU’s disintegration, and the best way to do so is to flood Europe with Syrian refugees.
Welk belang heeft de miljardair Soros om deze mening te verspreiden? Simpelweg deze:
US hedge fund billionaire George Soros said he will invest $1 billion in Ukraine provided the West improves investment conditions, and warned there is no such thing as a ‘benevolent investor.’
Dat ook hij geen ‘liefdadige investeerder,’ is, maar een speculant met grote financiële en daardoor politieke belangen, werd nog eens duidelijk toen Soros in zijn column van 30 maart 2015 op de website Project Syndicate beweerde dat ‘Ukraine has reached a critical point in its survival struggle; but so, too, has the European Union. And the line beyond which all possible scenarios worsen – for Ukraine and the EU alike – may be just days or weeks away,’ en dat ‘Ukraine's situation is more pressing than Greece's, and that Europe shouldn't be so preoccupied with Greece.’ Een saillant gegeven is dat Project Syndicate, waarvoor ook Ian Buruma werkt, geld ontving van Soros’ Open Society Foundation. Het is zeker niet onverklaarbaar waarom opiniemaker Buruma juist de multi-miljardair Soros prees als ‘de personificatie’ van het hele ‘Westen.’ Voor mijn oude vriend Ian geldt dat Soros ‘[t]he Man Who Broke the Bank of England because of his short sale of US$10 billion worth of Pound sterling, making him a profit of $1 billion during the 1992 Black Wednesday UK currency crisis’ de absolute ‘personification’ van ‘the West’ is. Dit in tegenstelling tot een kritische Amerikaanse geleerde als Noam Chomsky of de Amerikaanse historicus Howard Zinn, die, volgens Buruma, ‘door een oudere generatie serieus werden genomen,’ maar van wie het kritische werk nu niet meer ‘serieus’ kan worden genomen, ondanks het feit dat hun op de werkelijkheid berustende analyses door miljoenen mensen in de hele wereld worden geraadpleegd. De enige conclusie die een serieuze lezer hieraan kan verbinden is dat Buruma het vlees geworden voorbeeld is van de spreuk ‘wiens brood men eet diens woord men spreekt.’ Het corrumperen van een modale mainstream-opiniemaker is uiterst lucratief voor een speculant als Soros, die met de handel in lucht een fortuin bijeen heeft gesleept. Daarom blijft het noodzakelijk voor een onafhankelijke journalist om na te gaan wat er overblijft van de bewering van Soros dat ‘Putin is a bigger threat to Europe’s existence than Isis.’ Welnu, al geruime tijd zijn er bewijzen dat de VS directe steun verleend aan terroristengroep ISIS. Zo schreef Garikai Chengu ‘a research scholar at Harvard University’ het volgende:
America Created Al-Qaeda and the ISIS Terror Group
Global Research, November 08, 2017
Global Research 19 September 2014
Much like Al Qaeda, the Islamic State (ISIS) is made-in-the-USA, an instrument of terror designed to divide and conquer the oil-rich Middle East and to counter Iran’s growing influence in the region.
The fact that the United States has a long and torrid history of backing terrorist groups will surprise only those who watch the news and ignore history.
The CIA first aligned itself with extremist Islam during the Cold War era. Back then, America saw the world in rather simple terms: on one side, the Soviet Union and Third World nationalism, which America regarded as a Soviet tool; on the other side, Western nations and militant political Islam, which America considered an ally in the struggle against the Soviet Union.
The director of the National Security Agency under Ronald Reagan, General William Odom recently remarked, ‘by any measure the U.S. has long used terrorism. In 1978-79 the Senate was trying to pass a law against international terrorism — in every version they produced, the lawyers said the U.S. would be in violation.’
During the 1970’s the CIA used the Muslim Brotherhood in Egypt as a barrier, both to thwart Soviet expansion and prevent the spread of Marxist ideology among the Arab masses. The United States also openly supported Sarekat Islam against Sukarno in Indonesia, and supported the Jamaat-e-Islami terror group against Zulfiqar Ali Bhutto in Pakistan. Last but certainly not least, there is Al Qaeda.
Lest we forget, the CIA gave birth to Osama Bin Laden and breastfed his organization during the 1980’s. Former British Foreign Secretary, Robin Cook, told the House of Commons that Al Qaeda was unquestionably a product of Western intelligence agencies. Mr. Cook explained that Al Qaeda, which literally means an abbreviation of ‘the database’ in Arabic, was originally the computer database of the thousands of Islamist extremists, who were trained by the CIA and funded by the Saudis, in order to defeat the Russians in Afghanistan.
America’s relationship with Al Qaeda has always been a love-hate affair. Depending on whether a particular Al Qaeda terrorist group in a given region furthers American interests or not, the U.S. State Department either funds or aggressively targets that terrorist group. Even as American foreign policy makers claim to oppose Muslim extremism, they knowingly foment it as a weapon of foreign policy.
The Islamic State is its latest weapon that, much like Al Qaeda, is certainly backfiring. ISIS recently rose to international prominence after its thugs began beheading American journalists. Now the terrorist group controls an area the size of the United Kingdom.
In order to understand why the Islamic State has grown and flourished so quickly, one has to take a look at the organization’s American-backed roots. The 2003 American invasion and occupation of Iraq created the pre-conditions for radical Sunni groups, like ISIS, to take root. America, rather unwisely, destroyed Saddam Hussein’s secular state machinery and replaced it with a predominantly Shiite administration. The U.S. occupation caused vast unemployment in Sunni areas, by rejecting socialism and closing down factories in the naive hope that the magical hand of the free market would create jobs. Under the new U.S.-backed Shiite regime, working class Sunni’s lost hundreds of thousands of jobs. Unlike the white Afrikaners in South Africa, who were allowed to keep their wealth after regime change, upper class Sunni’s were systematically dispossessed of their assets and lost their political influence. Rather than promoting religious integration and unity, American policy in Iraq exacerbated sectarian divisions and created a fertile breading ground for Sunni discontent, from which Al Qaeda in Iraq took root.
The Islamic State of Iraq and Syria (ISIS) used to have a different name: Al Qaeda in Iraq. After 2010 the group rebranded and refocused its efforts on Syria.
There are essentially three wars being waged in Syria: one between the government and the rebels, another between Iran and Saudi Arabia, and yet another between America and Russia. It is this third, neo-Cold War battle that made U.S. foreign policy makers decide to take the risk of arming Islamist rebels in Syria, because Syrian President, Bashar al-Assad, is a key Russian ally. Rather embarrassingly, many of these Syrian rebels have now turned out to be ISIS thugs, who are openly brandishing American-made M16 Assault rifles.
America’s Middle East policy revolves around oil and Israel. The invasion of Iraq has partially satisfied Washington’s thirst for oil, but ongoing air strikes in Syria and economic sanctions on Iran have everything to do with Israel. The goal is to deprive Israel’s neighboring enemies, Lebanon’s Hezbollah and Palestine’s Hamas, of crucial Syrian and Iranian support.
ISIS is not merely an instrument of terror used by America to topple the Syrian government; it is also used to put pressure on Iran.
The last time Iran invaded another nation was in 1738. Since independence in 1776, the U.S. has been engaged in over 53 military invasions and expeditions. Despite what the Western media’s war cries would have you believe, Iran is clearly not the threat to regional security, Washington is. An Intelligence Report published in 2012, endorsed by all sixteen U.S. intelligence agencies, confirms that Iran ended its nuclear weapons program in 2003. Truth is, any Iranian nuclear ambition, real or imagined, is as a result of American hostility towards Iran, and not the other way around.
America is using ISIS in three ways: to attack its enemies in the Middle East, to serve as a pretext for U.S. military intervention abroad, and at home to foment a manufactured domestic threat, used to justify the unprecedented expansion of invasive domestic surveillance.
By rapidly increasing both government secrecy and surveillance, Mr. Obama’s government is increasing its power to watch its citizens, while diminishing its citizens’ power to watch their government. Terrorism is an excuse to justify mass surveillance, in preparation for mass revolt.
The so-called ‘War on Terror’ should be seen for what it really is: a pretext for maintaining a dangerously oversized U.S. military. The two most powerful groups in the U.S. foreign policy establishment are the Israel lobby, which directs U.S. Middle East policy, and the Military-Industrial-Complex, which profits from the former group’s actions. Since George W. Bush declared the ‘War on Terror’ in October 2001, it has cost the American taxpayer approximately 6.6 trillion dollars and thousands of fallen sons and daughters; but, the wars have also raked in billions of dollars for Washington’s military elite.
In fact, more than seventy American companies and individuals have won up to $27 billion in contracts for work in postwar Iraq and Afghanistan over the last three years, according to a recent study by the Center for Public Integrity. According to the study, nearly 75 per cent of these private companies had employees or board members, who either served in, or had close ties to, the executive branch of the Republican and Democratic administrations, members of Congress, or the highest levels of the military.
In 1997, a U.S. Department of Defense report stated, ‘the data show a strong correlation between U.S. involvement abroad and an increase in terrorist attacks against the U.S.’ Truth is, the only way America can win the ‘War On Terror’ is if it stops giving terrorists the motivation and the resources to attack America. Terrorism is the symptom; American imperialism in the Middle East is the cancer. Put simply, the War on Terror is terrorism; only, it is conducted on a much larger scale by people with jets and missiles.
Degene die nog mocht twijfelen over het onderzoek van deze academicus van de prestigieuze Harvard Universiteit is hier de informatie die de BBC op 13 november 2017 verstrekte:
The BBC has uncovered details of a secret deal that let hundreds of IS fighters and their families escape from Raqqa, under the gaze of the US and British-led coalition and Kurdish-led forces who control the city.
A convoy included some of IS’s most notorious members and — despite reassurances — dozens of foreign fighters. Some of those have spread out across Syria, even making it as far as Turkey.
Dankzij de steun van ‘the US and British-led coalition’ kunnen de ISIS-terroristen via Turkije vrij eenvoudig Europa infiltreren. Kortom, in tegenstelling tot wat Buruma’s held Soros beweert is niet ‘Putin a bigger threat to Europe’s existence than Isis,’ maar vormen onze NAVO-bondgenoten de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk een grote 'bedreiging' van Europa. Per slot van rekening wisten de Russische strijdkrachten ISIS in een groot deel van Syrië te verslaan, terwijl de Amerikaanse en Britse strijdkrachten ISIS-terroristen lieten ontsnappen. Dit verklaart tevens waarom de mainstream-media -- inclusief het mede door Soros gesubsidieerde Project Syndicate -- de BBC-informatie verzwijgen. Met betrekking tot het door de commerciële massamedia vaak gebruikte begrip 'objectiviteit' wees de door Buruma afgeschreven Noam Chomsky op het volgende:
In considering the First Principles of Government, Hume (David Hume, achttiende eeuwse Schotse Verlichtingsfilosoof. svh) found ‘nothing more surprising’ than ‘to see the easiness with which the many are governed by the few; and to observe the implicit submission with which men resign their own sentiments and passions to those of their rulers. When we enquire by what means this wonder is brought about, we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. 'Tis therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.’
Hume was an astute observer, and his paradox of government is much to the point. His insight explains why elites are so dedicated to indoctrination and thought control, a major and largely neglected theme of modern history. ‘The public must be put in its place,’ Walter Lippmann (invloedrijkste Amerikaanse media-ideoloog van de twintigste eeuw. svh) wrote, so that we may ‘live free of the trampling and the roar of a bewildered herd,’ whose ‘function’ is to be ‘interested spectators of action,’ not participants. And if the state lacks the force to coerce and the voice of the people can be heard, it is necessary to ensure that that voice says the right thing, as respected intellectuals have been advising for many years.
Om te bewerkstelligen dat de machthebbers ‘live free of the trampling and the roar of a bewildered herd,’ moeten juist de opiniemakers de massa in het gareel houden, anders dient de elite de status quo op een gewelddadige manier te bewaren, door middel van grootscheeps politiegeweld, of zelfs militair geweld. Aangezien de mainstream-pers veel goedkoper is en immens veel effectiever, blijft vooralsnog het inhuren van propagandisten als Buruma een absolute noodzakelijkheid. En omdat de ‘vrije pers’ zelf de propaganda volledig heeft geïnternaliseerd, beschouwt zij haar beperkte mens- en wereldbeeld absoluut niet als propaganda. Meer daarover later.
Ian Buruma, druk doende de belangen van zijn held George Soros te behartigen. Ditmaal in Letland.
2 opmerkingen:
Syrian rebels visit Washington to request resumption of CIA assistance https://intelnews.org/
Jammer dat de Engelse stukken geen Nederlandse vertaling hebben gekregen.
Een reactie posten