In zijn Volkskrant-column van woensdag 29 november 2017 schreef mijn oude vriend Max Pam, wiens werk ik graag lees, iets wat niet klopt. Hij stelde:
Op de PAN voel ik mij altijd een beetje ontheemd. De dingen die ik graag zou willen kopen zijn meestal niet te betalen, en de dingen die ik wel kan betalen zijn meestal niet mooi.
Een vrouwenportret van Kees Maks kost al 62.000 euro en zelfs voor een landschap van Hendrik Jan Wolter -- gezicht op de Amstel -- ben je zo meer kwiit dan een ton. Laten wij het verder maar niet hebben over die Kees van Dongen en die Isaac Israels, die ik zo zou kopen -- als ik het geld had. Kunst is belangrijk, maar je moet er wel de poen voor hebben.
Dit laatste is apert onjuist, maar onthullend. Ik koop regelmatig kunst die betaalbaar is, soms zelfs zeer betaalbaar. Het zijn geen werken van gerenommeerde kunstenaars, die helaas in het circuit van dikdoeners en andere nouveau riche types zijn terechtgekomen, en die daarmee hun fiat geld lucratief beleggen en bovendien anderen de ogen willen uitsteken van kijk mij nou eens. Daarom dit advies:
Max, terug naar de basis. Het werk van de grootste schilders van de afgelopen twee eeuwen was in het begin zeer betaalbaar. Misschien bezit ik nu wel een meesterwerk, terwijl jij nagenoeg kale muren hebt. Kunst is inderdaad belangrijk, maar de liefde ervoor heeft godzijdank nog steeds niets met geld te maken. Gezien het milieu dat een schilderij van Kees van Dongen van 7,5 miljoen in de kluis heeft liggen of in een hermetisch gesloten pand heeft hangen, zou ik geen werk van hem willen hebben. En laten we eerlijk zijn. Zo'n vrouwenportret van Van Dongen als hieronder is toch geen miljoenen waard, nietwaar?
3 opmerkingen:
WTF
Een beetje untartete kunst op z'n tijd is meer dan nodig om de mens weer uit zijn beveiligde autistische dooie hoek te jagen. Volgens mij is er meer voor nodig, kunst. Anders gezegd, dit gaat nergens over. Of het moet verzamelwoede zijn. Dat is niet hetzelfde als kunst hoor. Ik zelf verdraag vrijwel niets aan de muur (laat staan dat portret van Mathilde Willink ) of alleen maar voor even, dan moet het weg. Verzamelen echter dat kan ik ook, als geen ander misschien wel maar zelfs daarin ben ik terughoudender geworden, het is wel menselijk maar niet te verwarren met kunst nodig hebben. Kunst verzamelen is ook geen kunst of het moet de kunst van geld beleggen zijn inderdaad. Niets is belastingtechnisch lucratiever. Werken van kunstenaars die gevoelig en aan de drugs verslaafd vroegtijdig het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen zijn het duurzaamst. Handel heeft waarde, kunst is weerloos wist Lucubert reeds.
Wat het wel is. Decoratieve accessoires, want daar gaat het hier wèl over imho voor aan de muur: Prentbriefkaarten kunnen niet zo heel veel kwaad geloof ik, af en toe wat groters, even, een familie pinguins voor in het vriesvak, wat andere plastic dieren her en der bijvoorbeeld, half verstopt ik bedenk maar wat. Verzin zelf iets, teken een paar ogen op die suffe lamp, verbaas jezelf. Het probleem met kunst betreft hetzelfde problematische als aan religie, zodra het zichzelf te serieus begint te nemen begint de waardevermindering.
Belangrijker misschien wat ik ergens las: Dat degene die het aan iets ontbreekt waarschijnlijk gelukkiger is dan wie ergens nooit genoeg van heeft (er waren in datzelfde verhaal geloof ik ook nog rijstkorrels in het spel maar dat weet ik niet meer zo precies). Zo geniet ik enorm van reproductie waar anderen hun neus ervoor ophalen. Ze weten niet wat ze missen door van alles niet nodig te hebben geloof ik.
Nee, dan muziek die verdwijnt in een prachtige stilte die niet leeg blijkt, kostelijk! Het eeuwige is saai en doods het tijdelijke echter is levendig en beloftevol, dat heeft pas zin! Maar doden recyclen, prima. In flinke oplage deze vreemd en wonderlijk: Not John Cage - 4'33
Dat moet frutselwerkje van Armando zijn.......
Een reactie posten