Lodewijk Asscher Schendt het Recht 5

Het probleem van de PVDA-vicepremier is dat zijn tribale loyaliteit groter is dan zijn respect voor het recht. De reden is dat zijn overgrootvader fout was tijdens de Tweede Oorlog door met de nazi's samen te werken, en Lodewijk Asscher dit trauma nu op de een of andere manier wil verwerken door Joods-Israeli's van Nederlandse afkomst, die in strijd met het internationaal recht op de bezette Westoever wonen, in het geheim te bevoordelen. De rechtvaardiging om te negeren dat deze mensen alleen door massaal geweld van de Israelische strijdkrachten op illegaal geconfisqueerd land van de Palestijnse bevolking leven, is volgens Asscher junior dat zij 'overlevenden van de Holocaust' zijn, en juist zij niet 'niet de dupe' kunnen 'worden.' Deze argumentatie is absurd, want het betekent dat deze Joods-Israeli's niet gedupeerd mogen worden, terwijl zij tegelijkertijd de Palestijnse bevolking ernstig duperen. Een gotspe. Waarom hebben deze 'overlevenden van de Holocaust' niets van de geschiedenis geleerd? Niets van hun eigen ervaringen? Niets van de moraal van rabbijn Hillel, die al in de eerste eeuw voor onze jaartelling verkondigde 'dat wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet'? Niets van het feit dat elke vorm van terreur tegen wie dan ook, jood of niet-jood, eenvoudigweg weerzinwekkend is? Er bestaat geen wezenlijke verschil tussen de nazi-terreur om 'Lebensraum' te verkrijgen en de zionistisch terreur om nog meer Palestijns land te veroveren. En het belonen van deze terreur door bejaarde 'overlevenden van de Holocaust' te bevoordelen getuigt van een ernstig gebrek aan moraliteit, een gebrek aan respect voor zowel 6 miljoen vermoorde joden als voor de slachtoffers onder de vervolgde en onderdrukte Palestijnse bevolking. Ik citeer uit het meest recente Amnesty International-rapport ISRAEL AND OCCUPIED PALESTINIAN TERRITORIES 2015/2016

In the West Bank, including East Jerusalem, Israeli forces committed unlawful killings of Palestinian civilians, including children, and detained thousands of Palestinians who protested against or otherwise opposed Israel’s continuing military occupation, holding hundreds in administrative detention. Torture and other ill-treatment remained rife and were committed with impunity. The authorities continued to promote illegal settlements in the West Bank, and severely restricted Palestinians’ freedom of movement, further tightening restrictions amid an escalation of violence from October, which included attacks on Israeli civilians by Palestinians and apparent extrajudicial executions by Israeli forces. Israeli settlers in the West Bank attacked Palestinians and their property with virtual impunity. The Gaza Strip remained under an Israeli military blockade that imposed collective punishment on its inhabitants. The authorities continued to demolish Palestinian homes in the West Bank and inside Israel, particularly in Bedouin villages in the Negev/Naqab region, forcibly evicting their residents. They also detained and deported thousands of African asylum-seekers, and imprisoned Israeli conscientious objectors.

https://www.amnesty.org/en/countries/middle-east-and-north-africa/israel-and-occupied-palestinian-territories/report-israel-and-occupied-palestinian-territories/        

In 1990 interviewde ik de Joods-Israelisch auteur A.B. Yehoshua in zijn huis in de heuvels van de Carmel, boven de havenstad Haifa. Ruim een kwart eeuw geleden waarschuwde hij al voor het volgende: 

Ik vrees ten zeerste dat het almaar door laten gaan van het conflict onze identiteit uiteindelijk zal vernietigen. Er zijn Joods-Israëli’s die de externe strijd voortdurend zoeken, want – zo zeggen ze – zolang er een externe druk bestaat zal er onder de Joden zelf geen gewapend geschil uitbreken. Vooral sommige religieuze fanatici zijn buitengewoon bang voor vrede, omdat dan de seculiere Joodse identiteit in Israël zich vrij zal kunnen ontwikkelen. Juist uit angst daarvoor zijn de zeloten zo fel tegen vrede. Zij zijn ervan overtuigd dat de joden gedoemd zijn om in een permanent conflict met de buitenwereld te leven, niet alleen met de Arabieren, maar met alle andere volkeren op aarde. Aan dat conflict ontlenen ze hun identiteit, vrede zou hun identiteit vernietigen. Die sluimerende strijd tussen extremistische en gematigde joden is al millennia oud, het leidde er tweeduizend jaar geleden toe dat de joden in ballingschap gingen. Men moet zich goed realiseren dat wij niet uit Israël zijn verdreven, maar dat wij in ballingschap zijn gegaan om zo aan de aanhoudende crisis tussen het nationale gezag en het religieuze systeem te kunnen ontsnappen. Door in de diaspora te vluchten hoefden de joden geen keuze te maken, we hadden namelijk niets meer te kiezen, in de buitenwereld bestond eenvoudigweg geen Joods nationaal gezag meer. De gola, de ballingschap, was dus niet een van buitenaf opgelegd fenomeen, zoals algemeen wordt beweerd, maar een van binnenuit gevormd verlangen ernaar, om zo aan de interne strijd te ontkomen, de strijd over de vragen: wie en wat is een Jood en hoe moet hij zich als Jood gedragen? Door de stichting van de staat Israël is dit oeroude conflict ineens weer uiterst actueel geworden. Zoals gezegd, hieraan ten grondslag liggen de vragen: wie is een Jood en wat is een Jood? Dat betreft niet alleen een religieus vraagstuk, ook onder seculiere joden in Israël bestaat hierover veel verwarring. Een deel van hen heeft net als de religieuze fundamentalisten dat permanente externe conflict nodig om zich te definiëren, ze zijn niet zeker over zichzelf, ze geloven niet echt in hun seculariteit. Ze zijn bang dat als er vrede uitbreekt ze niet langer meer als Jood worden beschouwd, dat ze dan als het ware gedwongen worden zich te bekeren tot de religie om weer Jood te kunnen zijn. Die onzekerheid over wie ze zijn ervaren ze als een bedreiging en zij kunnen hun nationale identiteit alleen handhaven dankzij het externe conflict. Kijk, de uiterst orthodoxe joden van Neturei Karta zijn absoluut niet bang voor vrede, omdat zij een identiteit bezitten. Zij hebben Israël niet nodig om Joods te kunnen zijn, waar ze ook zijn, al zouden op de maan zitten, dan nog zullen ze uiterst orthodoxe joden blijven. Sterker nog: ze zijn fel gekant tegen de staat Israël die volgens hen de normen en waarden van het judaïsme probeert te vernietigen. Die mensen zijn dus niet bang voor vrede met de Arabieren, maar het zijn de semireligieuzen, de Gush Emunim, het fanatieke Blok der Getrouwen, zoals ze zichzelf noemen en de lui die eromheen hangen, die zoeken het permanente conflict, want alleen op die wijze kunnen ze telkens weer de grenzen van hun identiteit bepalen.

Fragment uit Yehoshua's boek Naar Een Normaal Joods Bestaan (1983): 

Diep in het wezen van onze identiteit ligt de eis dat wij anders, afwijkend, uniek en bijzonder zullen zijn; dat wij ons van alle andere volkeren moeten onderscheiden… Een volk dat ánders is, héél anders. De idee om ‘’als andere volkeren’’ te zijn, klinkt de Jood zonder meer negatief in de oren… En toch, ook al lijkt de wens om uitverkoren te zijn en verschillend van de medemens in het individuele vlak dwaas of zelfs krankzinnig, is het merkwaardig te zien hoe wij in het nationale vlak deze opvatting of roeping als bijna vanzelfsprekend accepteren. Ik schrik vaak wanneer ik orthodoxe joden, maar ook wel niet-gelovigen, hoor zeggen: 'Wij mogen niet als andere volken zijn; als Israël een staat zou worden als alle andere, dan verliest hij zijn recht van bestaan.' Niets schijnt beledigender voor een Jood, en voor sommige Israëli’s, dan een volk te moeten zijn als alle andere… Is het principieel mogelijk anders te zijn, afgezien van de al bestaande verschillen tussen allerlei volken? Het is inderdaad mogelijk om anders te zijn, maar binnen relatieve grenzen – het verschil is nooit absoluut. En in dit relatieve verschil delen alle volken. En toch wordt aan het Joodse volk op ondubbelzinnige wijze de eis gesteld dat het verschillend, ánders zal zijn dan andere volken. Stapels interpretaties zijn al over dit onderwerp geschreven. Het Joodse volk zuchtte onder de last van deze innerlijke opdracht, die het niet kon vervullen binnen het raam van het normale soevereine bestaan in zijn land, eenvoudig omdat hij onuitvoerbaar was. De enige manier om deze opdracht uit te voeren, was in ballingschap te gaan. Zolang het volk zich in de gola (diaspora svh) bevindt, onderscheidt het zich inderdaad fundamenteel van de rest van de volken… De gola schept het verschil tussen ons en de andere volken. Aangezien we fundamenteel onmachtig zijn onszelf anders te maken, brengen we een ‘‘technische’’ scheiding aan, als we een dergelijke uitdrukking in deze context kunnen gebruiken. En deze technische afscheiding schept een essentie die, ook al bevalt ze ons niet en bezorgt ze ons geestelijk en lichamelijk leed, een neurotische oplossing biedt voor een onuitvoerbare opdracht. Zijn eenzame bestaan onder vreemde volken, ook al lijkt de Jood in ieder opzicht op het volk te midden waarvan hij leeft, al spreekt hij zijn taal en deelt hij zijn leven – dit bestaan en het Jood-zijn op zich onderscheiden hem, en geven hem het prettige en bevredigende gevoel ánders te zijn… Een uitverkoren volk, een voorbeeldige maatschappij – het zijn lege frasen. 

Het ware probleem van Lodewijk Asscher is, vrees ik, het feit dat hij identiteitsloos is, en zich daarom verschuilt achter een Joodse identiteit, in de verwachting dat niemand hem dan durft te bekritiseren. Want al snel valt  het woord anti-semitisme, en tot voor betrekkelijk kort was niets zo doeltreffend om kritiek op onrecht te smoren als dit begrip.