HET BURGERSCHAP VAN HENK HOFLAND
Laudatio bij de uitreiking van de PC Hooftprijs aan Hofland, mei 2011
“Vriendschap is een geheim dat duizend en één tonen en kleuren kent, naar ieders smaak. Je hebt sportvriendschappen en werkvriendschappen, reisvriendschappen en uithuilvriendschappen, geborgen en beknelde vriendschappen, foute vriendschappen en saaie, nabije en weggevlogen. De wereld draait om vriendschappen, al lijken we dat steeds vaker te vergeten. En de redactie van een krant bestaat helemaal uit vriendschappen, dat is de geheime motor van alles. Als we iets van Henk Hofland willen begrijpen, in zijn onvoorstelbare veelzijdigheid, dan moeten we daar beginnen, bij de grond waarin hij staat, en die hij met zoveel zorg heeft gecultiveerd.
Hij heeft er een paar mooie dingen over geschreven, niet veel. ‘Een goede krant is het product van een vriendenclub,’ stelde hij ooit in het afscheidsstuk bij het – tijdelijke – vertrek van Hubert Smeets naar de Groene. Wat deze clubgenoten zo innig en sterk verbindt is ‘dat de leden altijd nieuwsgierig zijn naar wat de andere leden hebben gezien en meegemaakt, in stad en wereld, en wat ze daarvan denken. De anderen denken er het hunne van. Zíj praten erover, iedere ochtend weer. Daar hebben ze plezier in. Dan gaan ze aan het werk. Dat wil zeggen: ze schrijven het een en ander op en dat staat ’s avonds of ’s ochtends in de verse krant. Daar zijn ze trots op, het maken van de krant is hun lust en hun leven.’
Het is een vriendenclub die verdedigd moet worden, altijd. Intern, tegen chefs en bazen – al fungeert een wijze hoofdredacteur, uiteindelijk, als niets meer dan de primus inter pares van zo’n club. Nog vaker extern. Nee, een pretje is het niet altijd, verzekert Hofland. ‘Soms worden we door het publiek uitgefloten, de laatste tijd komt de voorhoede van F-side regelmatig het veld op.’ Je loopt voortdurend het risico te worden uitgescholden, veracht, bespot en belasterd door de vertegenwoordigers van de Overweldigende Meerderheid. Maar alles begint en eindigt bij de vriendenclub, de club die vijf werkdagen per week in vergadering bijeen is, minimaal, altijd maar door.
Hij heeft er een paar mooie dingen over geschreven, niet veel. ‘Een goede krant is het product van een vriendenclub,’ stelde hij ooit in het afscheidsstuk bij het – tijdelijke – vertrek van Hubert Smeets naar de Groene. Wat deze clubgenoten zo innig en sterk verbindt is ‘dat de leden altijd nieuwsgierig zijn naar wat de andere leden hebben gezien en meegemaakt, in stad en wereld, en wat ze daarvan denken. De anderen denken er het hunne van. Zíj praten erover, iedere ochtend weer. Daar hebben ze plezier in. Dan gaan ze aan het werk. Dat wil zeggen: ze schrijven het een en ander op en dat staat ’s avonds of ’s ochtends in de verse krant. Daar zijn ze trots op, het maken van de krant is hun lust en hun leven.’
Het is een vriendenclub die verdedigd moet worden, altijd. Intern, tegen chefs en bazen – al fungeert een wijze hoofdredacteur, uiteindelijk, als niets meer dan de primus inter pares van zo’n club. Nog vaker extern. Nee, een pretje is het niet altijd, verzekert Hofland. ‘Soms worden we door het publiek uitgefloten, de laatste tijd komt de voorhoede van F-side regelmatig het veld op.’ Je loopt voortdurend het risico te worden uitgescholden, veracht, bespot en belasterd door de vertegenwoordigers van de Overweldigende Meerderheid. Maar alles begint en eindigt bij de vriendenclub, de club die vijf werkdagen per week in vergadering bijeen is, minimaal, altijd maar door.
Henk Hofland heeft zich, in de loop der jaren, ontwikkeld als de personificatie van zeker drie vriendenclubs. Misschien kan ik beter spreken van vriendensystemen, of, nog wat plechtiger, van drie denktradities. In de eerste plaats die van zijn eigen, oude, vergane vrijdenkend-conservatieve krant: het Amsterdamse Algemeen Handelsblad. In de tweede plaats die van de liberale voortzetting van deze krant, samen met de Rotterdamse NRC. En in de derde plaats van de Nederlandse kwaliteitsjournalistiek als geheel.
Hij schreef zes romans, duizenden columns en vele honderden essay’s, beschouwingen en reisreportages. Boeken als Tegels Lichten en Het Kruiend Wereldbeeld zijn klassiek geworden, Daarbij komt nog eens zijn monumentale Montag-project: het beschrijven van de terloopse geschiedenis van straat en stad, decennium na decennium, het verhaal van de, zoals hij zelf zegt, ‘smaak van de tijd.’ Henk Hofland is een ijkpunt geworden voor generaties journalisten, essayisten en non-fictie-auteurs, met op zijn beste momenten de kracht van een I.F. Stone, het gezag van een David Halberstam, de blik van een Joseph Roth, de pen van een Egon Kisch.
Lees volledig artikelhttp://www.geertmak.nl/nl/home/het-burgerschap-van-henk-hofland/Hij schreef zes romans, duizenden columns en vele honderden essay’s, beschouwingen en reisreportages. Boeken als Tegels Lichten en Het Kruiend Wereldbeeld zijn klassiek geworden, Daarbij komt nog eens zijn monumentale Montag-project: het beschrijven van de terloopse geschiedenis van straat en stad, decennium na decennium, het verhaal van de, zoals hij zelf zegt, ‘smaak van de tijd.’ Henk Hofland is een ijkpunt geworden voor generaties journalisten, essayisten en non-fictie-auteurs, met op zijn beste momenten de kracht van een I.F. Stone, het gezag van een David Halberstam, de blik van een Joseph Roth, de pen van een Egon Kisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten