De vroege eenentwintigste eeuw is vergeleken met de jaren dertig, en er zijn inderdaad overeenkomsten. In beide perioden is sprake van een mondiale ontregeling en een verschuiving van het geopolitieke zwaartepunt: in het interbellum van Europa naar de VS, heden ten dage van west naar oost,
aldus de Britse politiek filosoof John Gray, 'emeritus professor of European Thought at the London School of Economics,' in zijn boek De Stilte van Dieren. Over de Vooruitgang en andere Moderne Mythen (2013). Het probleem dat hij hier kort aanstipt is dat de neoliberale ideologie en de consumptiecultuur gebaseerd is op het geloof in de eeuwige groei. Bovendien is de identiteit van de westerse massamens gefundeerd op materieel bezit. Hij is wat hij bezit, een succesvolle yup of een 'maatschappelijke loser,' zoals 'de vrije pers' dit kwalificeert. Waar de consumerende mens mee geconfronteerd wordt is niet zozeer een economisch probleem, maar een cultureel vraagstuk. Zonder bezit heeft de consument geen identiteit, en voor een mens zonder identiteit is de wereld betekenisloos geworden. Vandaar dat een bestseller-auteur als de miljonair Geert Mak niet zonder 'hoop' kan, zoals hij aan mij vertelde. Die 'hoop' op een eeuwige materialistische verlossing, een bevrijding uit het zinloze lijden. Het verklaart tevens waarom hij zijn publiek voorhoudt dat de 'Amerikaanse presidenten, Wilson en Roosevelt' de 'aanzet gaven' tot 'een begin van orde in de mondiale politiek en economie,' zonder erbij te vermelden dat zowel Woodrow Wilson als Theodore Roosevelt met grof en massaal geweld de basis legden voor het Amerikaanse overzeese imperium. Diezelfde 'hoop' op een materialistische verlossing dook opnieuw op toen hij zijn gehoor met klem waarschuwde dat
de EU een markt [is] van bijna een half miljard mensen met de hoogste gemiddelde levensstandaard ter wereld. Alleen al voor Nederland is de Unie goed voor tweederde van onze totale export, eenvijfde van het nationale product. We hebben nu een open toegang tot die markt,
en 'we' moesten de 'deur' naar die 'markt' dus absoluut niet 'dichtgooien,' hoe desastreus het neoliberale marktdenken ook zal uitwerken voor mens en natuur. Deze krankzinnigheid doet me denken aan hetgeen mijn oude vriend over zijn vader, de gereformeerde predikant Catrinus Mak, opmerkte in zijn bestseller De eeuw van mijn vader (1999):
Veel later, toen hij zijn herinneringen opschreef, sprak mijn vader van een ‘schuldige tijdgebondenheid.’ Achteraf schaamde hij zich diep over deze periode. Ik maakte me, schreef hij, enkel druk over de handhaving van het sabbatsgebod.
Zijn vader koos in het interbellum voor de verkeerde kant, de zielenherder dacht met pappen en nathouden zijn hachje te kunnen redden, dat alles wel los zou lopen, dat de soep nooit zo heet wordt gegeten als zij wordt opgediend, en dat voor hem en de zijnen de status quo gehandhaafd zou blijven. Vandaag de dag maakt zijn zoon dezelfde inschattingsfout door te menen dat het neoliberalisme in stand kan blijven, als 'we' tenminste maar de 'geboden' van het neoliberale marktdenken overeind houden, desnoods met geweld. Ook bij hem is de vorm belangrijker dan de inhoud, de kleinburger heeft geen alternatief. Zolang de schijn kan worden opgehouden, lijkt het alsof er niets aan de hand is, terwijl 'xenofobische groeperingen weer in opmars zijn,' aldus Gray, om het nieuwe fascisme wederom gestalte te geven, nu de
economische ontwrichting, verergerd door de vastbeslotenheid van de Europese elites om een disfunctionerende eenheidsmunt te handhaven, een eenentwintigste-eeuwse versie produceert van de politieke toestand in het interbellum. Net als in de jaren dertig worden ook nu weer minderheden — immigranten, zigeuners, homo's, joden — opgevoerd als zondebokken.
De huidige crisis heeft nog een fundamenteler overeenkomst met die in de jaren dertig: ze is niet te beslechten door een gezamenlijke menselijke inspanning. Het is onderdeel van de vooruitgangsgedachte dat geen enkel menselijk probleem op de lange duur onoplosbaar is. In 'Een bijdrage tot de kritiek op de politieke economie' (1859) verklaarde Marx dat 'de mensheid zich altijd slechts taken stelt die zij kan volbrengen.' Marx had gelijk met zijn opvatting dat het kapitalisme de kiem voor zijn eigen ondergang in zich draagt, maar hij zat er naast met zijn geloof dat het kapitalisme zou worden opgevolgd door een meer duurzame productiewijze. Rijkdom kan in veel verschillende economische systemen worden gecreëerd, maar nooit langdurig. Het menselijke dier consumeert wat het heeft geproduceerd, en gaat dan verder.
De opkomst en ondergang van economische systemen is de normale loop van de geschiedenis. Het ene soort kapitalisme is momenteel weliswaar in vervel, maar andere — in China en India, Rusland, Brazilië en Afrika 00 zijn in opkomst. Het kapitalisme houdt niet op. Het verandert van vorm, zoals het eerder al vele malen heeft gedaan.
The consequences for America's position in the world are evident. The U.S. has been mortgaged to its foreign creditors, on whom its solvency now depends. As a result, America's position in the world had altered irreversibly. The freedom of action of debtor countries is necessarily limited by the strategic goals of their creditors. The seizure of the Suez Cabal in 1956 by British, French and Israeli Forces was ended when President Eisenhower, who believed that the invasion damaged American interests, threatened to sell U.S. holdings of British currency and bonds. Had the threat been acted upon the pound would have collapsed and Britain would have been unable to pay for essential imports. The British government had no option but to call off the operation. If U.S. policies were contrary to Chinese interests, it is hard to see why China would not be able to exercise a similar veto.
De meestal onuitgesproken veronderstelling in de Nederlandse mainstream-journalistiek dat de Amerikaanse elite het recht bezit de wereld naar haar hand te zetten, berust dus op een versleten mythe. De VS mag dan wel tot groot enthousiasme van Geert Mak 'nog altijd de "standaardmacht"' zijn, maar wat hij en andere westerse propagandisten daarmee precies bedoelen, is onduidelijk. 'Standaard' van wat? Wat moet aan die 'standaard' afgemeten worden? Een 'standaard' is een 'vaststaand erkend voorbeeld of model.' Dit maakt slechts duidelijk dat, in elk geval voor Geert Mak cum suis, de macht van Washington en Wall Street een 'voorbeeld of model' is. Maar van wat? Geweld? Democratie? Mensenrechten? Menselijke waardigheid? Terreur? Eén feit staat als een paal boven water, de VS houdt met geweld een systeem in stand dat 85 miljardairs zo obsceen rijk heeft gemaakt dat ze nu evenveel bezitten als de helft van de mensheid tezamen. En dit beschouwt Mak een 'voorbeeld of model' voor de rest van de wereld. Wat moet zijn publiek aan met deze dwaasheid? Zijn taal is gecorrumpeerd, zonder dat hij het beseft, want hem ontbreekt, zo weet ik uit ervaring, een zekere intelligentie. Hij meent letterlijk alles dat hij zegt of schrijft, ook al weerlegt de bijzin onmiddellijk de hoofdzin die hij zojuist heeft uitgesproken of heeft getikt. Het begrip 'standaardmacht' heeft Mak geleend van de Duitse Atlanticus Josef Joffe, uitgever en redacteur van het weekblad Die Zeit, die in het september/oktober 2009 nummer van het al even behoudende Foreign Affairs onder de kop 'The Default Power. The False Prophecy of America's Decline,' een artikel schreef dat meteen door De Groene Amsterdammer werd overgenomen. Joffe schreef:
De VS zijn de default power, de standaard-macht, het land dat het podium inneemt omdat er niemand anders is met de vereiste macht en motivatie. Waarom geen van de anderen? Speculerend kun je zeggen dat er een liberaal, zeevarend rijk nodig is om nationale belangen te veranderen in internationale publieke zaken. Het Verenigd Koninkrijk bouwde een wereldrijk voor zichzelf, maar ondertussen produceerde het een hele berg aan kostbare publieke zaken: vrije handel, vrijheid der zeeën en de gouden standaard.
Het is moeilijk China, India, Japan, Rusland of de EU voor te stellen als bewakers van het grotere algemeen belang. De EU komt in de buurt, maar heeft noch de middelen noch de wil om strategisch te handelen. Japan, hoewel rijk genoeg om de middelen vrij te maken, zal onder de strategische paraplu van de VS blijven kruipen zo lang als die is opgestoken. India heeft de omvang en de populatie, maar behalve dat het de armste van allemaal is, zit het gevangen in een permanent conflict met Pakistan (en een latent conflict met China), wat alle middelen en aandacht opeist. China en Rusland zijn revisionistische machten die alleen voor zichzelf opkomen. Die landen mogen dan voorbeelden van autoritaire modernisering lijken, maar om echt tot de politieke verbeelding te spreken op een hoger niveau moet een land niet alleen rijk zijn, maar ook democratisch en vrij.
Omdat hier de bekende sleutelbegrippen weer eens worden aangehaald: 'liberaal, het grotere algemeen belang, modernisering, democratisch, vrij,' is belangrijk te weten waar Joffe, De Groene, Mak en alle andere woordvoerders van het westerse establishment daarmee bedoelen. Laat ik de volgende bewering nemen:
Speculerend kun je zeggen dat er een liberaal, zeevarend rijk nodig is om nationale belangen te veranderen in internationale publieke zaken.
Wat hier staat is dat het voor imperialistische staten als bijvoorbeeld Portugal, Spanje, Engeland, Nederland, Frankrijk, de VS noodzakelijk was om de belangen van hun kooplieden te veranderen in publieke zaken, waarmee Joffe suggereert dat de hele wereldbevolking hiervan profiteerde. Dit is niets anders dan de aloude westerse propaganda die de politiek van volkerenmoord, onderdrukking, uitbuiting, slavernij verzwijgt. Daarentegen wijst de auteur Eduardo Galeano, wiens bekendste boeken Kroniek van het vuur en De aderlating van een continent in 20 talen verschenen, op het volgende:
Die woeste vloedgolf van hebzucht, terreur en wreedheid kon deze gebieden alleen ten kosten van indianenlevens overspoelen: volgens de meest betrouwbare recente onderzoekingen had Mexico in de tijd vóór Columbus tussen de 30 en 37,5 miljoen inwoners en men schat dat in het Andesgebied nog eens zoveel indianen woonden; Midden-Amerika telde tussen de 10 en 13 miljoen inwoners. In totaal waren er tussen de 70 en 90 miljoen Azteken, Inca's en Maya's toen de buitenlandse veroveraars aan de horizon verschenen: anderhalve eeuw later was dat aantal teruggelopen tot slechts 3,5 miljoen. […]
Ideologische rechtvaardigingen ontbraken niet. Het bloedbad dat in de Nieuwe Wereld werd aangericht veranderde in een daad van naastenliefde of kreeg geloofsmotieven. Tegelijk met de schuld ontstond er een heel systeem van alibi's voor de schuldige gewetens.
Hetzelfde gaat op voor het artikel van de NAVO-sympathisant Josef Joffe in De Groene dat door Mak en consorten zonder verwijzing wordt aangehaald. In het Vlaamse weekblad Humo van 21 augustus 2012 verklaarde dezelfde Mak over de New York Times-columnist Thomas Friedman, die wordt gezien als 'the empire's messenger':
Ik vind Friedman altijd wel leuk om te lezen, lekker upbeat, hij is zo’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.
Om even aan te geven wat de populistische bestseller-auteur 'lekker upbeat' vindt, dat wil zeggen 'lekker optimistisch,' geef ik twee kenmerkende citaten van Friedman:
The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
A Manifesto for the Fast World. New York Times. March 28, 1999.
Sooner or later, Mr. Bush argued, sanctions would force Mr. Hussein's generals to bring him down, and then Washington would have the best of all worlds: an iron-fisted Iraqi junta without Saddam Hussein.
The World; A Rising Sense That Iraq's Hussein Must Go. New York Times. July 7, 1991.
Kort samengevat: volgens Joffe, De Groene en Geert Mak heeft de wereld een 'liberaal, zeevarend rijk nodig' om 'nationale belangen te veranderen in internationale publieke zaken.' Concreet gesteld heeft die politiek geleid tot genocide en slavernij die noodzakelijk zijn geweest om de blanke, christelijke elite te verrijken. Het geglobaliseerde neoliberalisme ziet er nu op toe dat de 'nationale belangen' van de 'richest 1%' in de wereld, die in 2016 'will own more than all the rest,' één van de belangrijkste 'internationale publieke zaken' zal blijven. Dit totalitair streven is alleen mogelijk wanneer 'The hidden hand of the market' kracht wordt bijgezet door 'a hidden fist.' Hier is dus sprake van een openlijk pleidooi voor westers terrorisme, dat door corrupte journalisten ook nog eens wordt aangeprezen als 'lekker upbeat.'
Het probleem voor de pleitbezorger van westerse terreur is evenwel dat de niet-westerse wereld de hegemonie van de blanke, christelijke elite niet meer klakkeloos accepteert, hoeveel geweld de NAVO ook in de strijd mag gooien. John Gray heeft gelijk wanneer hij in False Dawn erop wijst dat
Here we have one of the novel features of the present time. Whereas Britain could see itself as the world's superpower before the Second World War and the U.S. was able to do the same in the post-Cold War period, the twenty-first-century geopolitical map shows no western state in a position of pre-eminence. Among the great powers — the U.S., China, India, Japan and Russia — only the U.S. is western, and it is in steep decline. (Much expanded but internally divided, Europe has ceased to be a global actor of any consequence.)
Een ander aspect dat in het Westen een vernietigende rol speelt, is de collectieve hysterie en angst die in ontstaan zodra er een 'terroristische aanslag' in Europa of de VS heeft plaatsgevonden. Het was niemand minder dan de voormalige Nationale Veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski 'to accurately assess the toll taken on democracy by Bush's disastrous war on terrorism,' zo schreven de filmmaker Oliver Stone en de hoogleraar Geschiedenis Peter Kuznick in hun 750-pagina's tellende The Untold History of the United States (2012). Volgens de auteurs wist Brzezinski als Koude Oorlog-propagandist, 'stirring up Cold War fears of the Soviet Union,' precies waar hij het over had:
He wrote in March 2007 that the so-called war on terror, by deliberately creating a 'culture of fear,' had had a 'pernicious impact on American democracy, on America's psyche and on U.S. standing in the world,'
met als gevolg dat 'America has become insecure and more paranoid.' Bovendien wees Brzezinski op, in de woorden van Stone en Kuznick, 'the impact that the Bush administration's appalling civil rights records had had on citizens at home and the grave damage the war on terror had done to the United States internationally.' Brzezinski concludeerde dan ook: 'Enough of this hysteria, stop the paranoia,' omdat volgens hem terrorisme geen ideologie was, maar eenvoudigweg een tactiek, en dat een oorlogsverklaring aan een tactiek geen enkele zin had. Maar hoe gelijk deze vooraanstaande geopolitieke ideoloog ook mag hebben, de 'hysterie' en 'paranoia' verspreiden zich desondanks razendsnel in het gehele Westen. Zo erg zelfs dat president Obama op 6 december 2015 op televisie verscheen om in een toespraak over terrorisme 'the American people' aan te sporen
not 'to give in to fear' after the California shootings, and may ask Congress to take action to further safeguard national security, Attorney General Loretta Lynch said.
Eén dag eerder deed de New York Times in een redactioneel commentaar een soortgelijke oproep aan het Franse volk, door het volgende te stellen over 'France’s State of Emergency':
French authorities now have the power to conduct warrantless searches, put people under house arrest or make them wear electronic bracelets, seize computers, impose curfews and ban public assemblies. Sweeping antiterrorism legislation passed last September and this past June had already authorized the government to impose travel bans, place listening devices in private homes, tap phones, shut down websites, and track keyboard strokes on private computers — all without judicial oversight — creating the potential for government abuse.
On Tuesday, Prime Minister Manuel Valls said that the police had conducted more than 2,000 raids since Nov. 13. More than 260 people have been taken in for questioning. Almost all were detained, and more than 300 people have been put under house arrest. With no oversight, it is impossible to know whether each action is justified.
On Wednesday, Interior Minister Bernard Cazeneuve announced the government had shut down three mosques and four informal prayer rooms, while none had been closed in the 10 years before. The government is also wielding its new powers to stifle dissent. When people gathered in Paris on Sunday to defy the ban on demonstrations, the police used tear gas and arrested more than 200 people. At least 24 French environmental activists have been placed under preventive house arrest.
Mr. Hollande is planning to ask Parliament to keep some emergency powers in place for six months and to prevent people from legally challenging their detention. These are dangerous ideas. The government already has more than enough antiterrorism measures at its disposal. Improving intelligence-sharing and meticulously tracking individuals who have been identified as a potential threat would improve security without weakening constitutional protections against excessive executive power and threatening the civil rights of an entire nation.
Parliament should also ensure that people under house arrest who represent no terrorist threat are freed immediately. A prolonged state of emergency will only harm the very freedoms the terrorists seek to destroy.
Nu ook de gegoede middenklasse in paniek raakt, begint zelfs de toonaangevende New York Times zich ongerust te maken over de verdere uitholling van het toch al lage democratische gehalte van de NAVO-staten. Mede doordat de westerse politiek is gecorrumpeerd en bijna de helft van de kiezers in de VS al een halve eeuw niet meer stemt, terwijl het vertrouwen in volksvertegenwoordigers overal in het Westen naar een dieptepunt is gezakt, kan het militair bondgenootschap onverminderd doorgaan met nog massalere terreur, waarvan zoals gebruikelijk met name de burgerbevolking in het Midden-Oosten de dupe wordt. Het is inmiddels bekend dat na de aanvallen van 11 september 2001 ook NAVO-leden direct dan wel indirect betrokken waren bij ernstige schendingen van de mensenrechten, ook Nederland leverden gevangen Afghanen uit aan de beulen op de Amerikaanse basis Bagram. Oliver en Kuznick citeren de Amerikaanse generaal Barry McCaffrey, die toegaf dat 'We tortured people unmercifully. We probably murdered dozens of them during the course of that, both the armed forces and the CIA.' De auteurs voegen hieraan toe:
'Major General Taguba' is een hoge Amerikaanse militair die 'led the US Army’s official investigation into the Abu Ghraib prisoner abuse scandal and testified before Congress on his findings in May, 2004.' In het voorwoord van het in 2008 verschenen rapport 'Broken Laws, Broken Lives,' van de internationale mensenrechtenorganisatie Physicians for Human Rights, die in 1997 de Nobelprijs voor Vrede ontving, over 'Medical Evidence of Torture by US Personnel and Its Impact' schreef deze generaal-majoor buiten dienst:
This report tells the largely untold human story of what happened to detainees in our custody when the Commander-in-Chief and those under him authorized a systematic regime of torture…
the profiles of… eleven former detainees, none of whom were ever charged with a crime or told why they were detained, are tragic and brutal rebuttals to those who claim that torture is ever justified. Through the experiences of these men in Iraq, Afghanistan, and Guantanamo Bay, we can see the full-scope of the damage this illegal and unsound policy has inflicted — both on America’s institutions and our nation’s founding values, which the military, intelligence services, and our justice system are duty-bound to defend.
In order for these individuals to suffer the wanton cruelty to which they were subjected, a government policy was promulgated to the field whereby the Geneva Conventions and the Uniform Code of Military Justice were disregarded. The UN Convention Against Torture was indiscriminately ignored. And the healing professions, including physicians and psychologists, became complicit in the willful infliction of harm against those the Hippocratic Oath demands they protect.
Maj. General Taguba led the US Army’s official investigation into the Abu Ghraib prisoner abuse scandal and testified before Congress on his findings in May, 2004.
Hoewel westerse politici en hun opiniemakers in de mainstream media tot vervelens toe blijven herhalen dat de VS en de NAVO 'humanitair ingrijpen' blijkt keer op keer opnieuw dat juist de mensenrechten als eerste geschonden worden. Logisch, aangezien
The basis of US foreign policy is the commitment to prevent the rise of powers capable of constraining Washington’s unilateral action. The ability of Russia and China to do this makes them both a target.
Washington is not opposed to terrorism. Washington has been purposely creating terrorism for many years. Terrorism is a weapon that Washington intends to use to destabilize Russia and China by exporting it to the Muslim populations in Russia and China.
Washington is using Syria, as it used Ukraine, to demonstrate Russia’s impotence to Europe — and to China, as an impotent Russia is less attractive to China as an ally.
For Russia, responsible response to provocation has become a liability, because it encourages more provocation.
In other words, Washington and the gullibility of its European vassals have put humanity in a very dangerous situation, as the only choices left to Russia and China are to accept American vassalage or to prepare for war,
aldus dr. Paul Craig Roberts, oud-staatssecretaris Financiën onder president Reagan, en naderhand:
associate editor of the Wall Street Journal. He was columnist for Business Week, Scripps Howard News Service, and Creators Syndicate. He has had many university appointments. His internet columns have attracted a worldwide following. Roberts' latest books are The Failure of Laissez Faire Capitalism and Economic Dissolution of the West and How America Was Lost.
Kortom, hier spreekt een stem van binnenuit, iemand die uit directe ervaring weet wat achter de schermen bedacht en uitgewerkt werd en wordt, die de genadeloze mentaliteit kent van de machtigen. Al enige tijd waarschuwt hij de Europese elite dat hoe meer de hegemonie van de VS wordt aangetast des te rücksichtloser de Amerikaanse politieke en financiële elite haar macht zal proberen te handhaven, ten koste van de rest van de wereld, met Europa voorop. Of zoals de voormalige Nationale Veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski schreef in zijn boek The Grand Chessboard. American Primacy and it's Geostrategic Imperatives ((1997):
Maar omdat de huidige generatie Europese politici bestaat uit ijdele lichtgewichten, gesteund door al even ijdele lichtgewichten in de mainstream-journalistiek, laat de Europese Unie, onderdeel van de NAVO, haar toekomst bepalen door Washington en Wall Street.
Ook de bekende senator William Fulbright (1905-1995) sprak uit ervaring, wanneer hij voor de buitenland-politiek van zijn land waarschuwde. Als de ‘longest serving chairman of the Senate Foreign Relations Committee,’ en 30 jaar lang lid van het Amerikaanse Congres, stelde hij dat:
Ook de bekende senator William Fulbright (1905-1995) sprak uit ervaring, wanneer hij voor de buitenland-politiek van zijn land waarschuwde. Als de ‘longest serving chairman of the Senate Foreign Relations Committee,’ en 30 jaar lang lid van het Amerikaanse Congres, stelde hij dat:
Since the 1950s, as we have moved from crisis to crisis, the constitutional responsibilities of the Congress have been eroded in dangerous measure by the diversion of power to the President and the Joint Chiefs and the Department of State.
It seems to me we have grown distressingly used to war… War and the military have become a part of our environment, like pollution.
Violence is our most important product. We have been spending nearly $80 billion a year on the military, which is more than the profits of all American business, or, to make another comparison, is almost as much as the total spending of the federal, state, and local governments for health, education, old age and retirement benefits, housing, and agriculture. Until the past session of the Congress, these billions have been provided to the military with virtually no questions asked.
The military has been operating for years in that Elysium of the public relations man, a seller's market. Take the climate into which the Sentinel ABM program was introduced. Many people looked on it, as they now look on Safeguard, not as a weapon but as a means of prosperity. For the industrialist it meant profits; for the worker new jobs and the prospect of higher wages; for the politician a new installation or defense order with which to ingratiate himself with his constituents… There are 22,000 major corporate defense contractors and another 100,000 subcontractors. Defense plants or installations are located in 363 of the country's 435 congressional districts. Even before it turns its attention to the public-at-large, the military has a large and sympathetic audience for its message.
These millions of Americans who have a vested interest in the expensive weapons systems spawned by our global military involvements are as much a part of the military-industrial complex as the generals and the corporation heads. In turn they have become a powerful force for the perpetuation of those involvements, and have had an indirect influence on a weapons development policy that has driven the United States into a spiraling arms race with the Soviet Union and made us the world's major salesman of armaments…
Militarism has been creeping up on us during the past thirty years… Today we have more than 3.5 million men in uniform and nearly 28 million veterans of the armed forces in the civilian population… The American public has become so conditioned by crises, by warnings, by words that there are few, other than the young, who protest against what is happening.
The situation is such that last year Senator Allen J. Ellender of Louisiana, hardly an apostle of the New Left, felt constrained to say:
‘For almost twenty years now, many of us in the Congress have more or less blindly followed our military spokesmen. Some have become captives of the military. We are on the verge of turning into a military nation.’
This militarism that has crept up on us is bringing about profound changes in the character of our society and government-changes that are slowly undermining democratic procedure and values.
James William Fulbright. The Pentagon Propaganda Machine. 1971
http://www.thirdworldtraveler.com/Pentagon_military/Pentagon_Propaganda_JWF.html
En: http://eca.state.gov/fulbright/about-fulbright/history/j-william-fulbright
En: http://eca.state.gov/fulbright/about-fulbright/history/j-william-fulbright
Meer over het gevaarlijke Amerikaans militarisme later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten