Stories don't have impact unless they get into the echo-chamber.
Norman Solomon. Shadows of Liberty. 2012
If it didn't appear in the New York Times, Washington Post, AP, it never happened.
Brad Friedman. Shadows of Liberty. 2012
Beide hierboven geciteerde Amerikaanse onderzoeksjournalisten spreken uit ervaring. Verzwegen nieuws bestaat domweg niet. De werkelijkheid functioneert niet in het bewustzijn van het publiek als de belangrijkste commerciële massamedia er niet over hebben bericht. Dit is het grote gevaar van de mainstream pers. Omdat de massamedia claimen een realistisch beeld van de werkelijkheid te geven, meent de burger geïnformeerd te zijn nadat ze de informatie van de 'vrije pers' kritiekloos hebben geslikt. Hoe meer de massamens de massamedia volgt, des te geïnformeerder hij denkt te zijn, terwijl doorgaans het tegenovergestelde het geval is. Dat de journalisten allereerst een financieel belang verdedigen, wordt vergeten. Dat de media een vertekening van de werkelijkheid geven speelt geen rol in de meningsvorming van het grote publiek. Ook al weet de burger dat journalisten liegen, dan nog gaat de leugen voor waarheid door omdat hij simpelweg de feiten niet kent en al helemaal niet de context waarin die feiten betekenis krijgen. De waarheid is weg gecensureerd op televisie, radio en in de krant, in tegenstelling tot de literatuur, waar via verbeeldingskracht de realiteit vorm wordt gegeven. Daarentegen heerst in het journalistieke werk het simplisme, de eendimensionale 'waarheid' van de macht die geen enkele andere waarheid naast zich duldt. Het zijn dan ook de kunstenaars die de werkelijkheid het dichtst weten te benaderen, en zeker niet de mainstream-journalisten met hun propagandistische mens- en wereldbeeld dat van onnozelheden en grofheden aan elkaar hangt en geen ruimte openlaat voor het raadselachtige, het subtiele en complexe in het kort durende bestaan. Na in 2002 de Nobelprijs Literatuur te hebben ontvangen sprak de Hongaarse auteur Imre Kertész, die als jood Auschwitz overleefde, ondermeer de volgende woorden:
Which writer today is not a writer of the Holocaust? One does not have to choose the Holocaust as one's subject to detect the broken voice that has dominated modern European art for decades. I will go so far as to say that I know of no genuine work of art that does not reflect this break. It is as if, after a night of terrible dreams, one looked around the world, defeated, helpless. I have never tried to see the complex of problems referred to as the Holocaust merely as the insolvable conflict between Germans and Jews. I never believed that it was the latest chapter in the history of Jewish suffering, which followed logically from their earlier trials and tribulations. I never saw it as a one-time aberration, a large-scale pogrom, a precondition for the creation of Israel. What I discovered in Auschwitz is the human condition, the end point of a great adventure, where the European traveler arrived after his two-thousand-year-old moral and cultural history.
Now the only thing to reflect on is where we go from here. The problem of Auschwitz is not whether to draw a line under it, as it were; whether to preserve its memory or slip it into the appropriate pigeonhole of history; whether to erect a monument to the murdered millions, and if so, what kind. The real problem with Auschwitz is that it happened, and this cannot be altered - not with the best, or worst, will in the world. This gravest of situations was characterized most accurately by the Hungarian Catholic poet János Pilinszky when he called it a 'scandal.' What he meant by it, clearly, is that Auschwitz occurred in a Christian cultural environment, so for those with a metaphysical turn of mind it can never be overcome.
Old prophecies speak of the death of God. Since Auschwitz we are more alone, that much is certain. We must create our values ourselves, day by day, with that persistent though invisible ethical work that will give them life, and perhaps turn them into the foundation of a new European culture.
'De gebroken stem,' van de van zichzelf en zijn omgeving vervreemde westerling die na 'Auschwitz' totaal 'verslagen' en 'hulpeloos' zonder een 'God' voortleeft, helemaal 'alleen' de maat der dingen. 'De gebroken stem' van na Hiroshima, voeg ik hier onmiddellijk aan toe, en 'de gebroken stem' van de genocides die het westerse kolonialisme al vijf eeuwen lang veroorzaakt op alle continenten, de volkerenmoorden in heel Amerika, in Afrika, Azië en Australië/Oceanië. Auschwitz en Hiroshima zijn niet uniek voor de wreedheden van de blanke, christelijke cultuur. Integendeel, de Zweedse journalist en auteur Sven Lindqvist benadrukt de westerse genocidale terreur nog eens in zijn boek Exterminate all the Brutes (1997) wanneer hij tot de slotsom komt dat
Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund
en dat
toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist.
Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd.
U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.
Het is dezelfde 'moed' die volgens Geert Mak 'wij, als elite, in deze tijd nodig [hebben],' omdat de vraag nu is
Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg. Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.
De wrange ironie is dat Geert Mak en de Makkianen publiekelijk toegeven dat ze de kluit belazeren door 'het uitbannen van onwaarheid' niet 'serieus genoeg' te 'nemen.' Het is juist 'moed' die hen ontbreekt, omdat die 'moed' een ogenblikkelijk einde zou maken aan al hun privileges, ze zouden dan gemarginaliseerd worden en hun zwaar bevochten imago en inkomen zou in een oogwenk als sneeuw voor de zon verdwijnen. En dus blijven ze bewust in een leugen leven, zoals altijd gebeurd in culturen die in verval zijn. Men wacht af in de hoop dat de geschiedenis aan hun voordeur voorbij zal blijven gaan. Hun erfgenamen, als die er nog zullen zijn, zullen zich verbijsterd afvragen hoe het mogelijk was geweest dat de 'wij, als elite' niet in staat waren gebleken de koers te verleggen.
De titel Exterminate all the Brutes verwijst naar de zin uit Joseph Conrad's Hart der Duisternis, te weten ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist ‘Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?’ Als antwoord geeft hij:
Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origins of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de 'verschrikkelijke slachtpartijen' en het 'barbaarse moorden' van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor 'de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,' daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.
Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de
Europese vernietiging van de 'inferieure rassen' van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust.
In zijn A History of Bombing (2001) beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag kort maar krachtig: ‘Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.’ Ook in het laatstgenoemde boek toont hij gedocumenteerd aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen blanke bevolking gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazi-piloten, maar door Amerikaanse democratische piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times, ‘weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.’
Ook Lindqvist's in het Nederlands vertaalde boek Een reis door niemandsland. Hoe de Aboriginals Australië verloren (2007), getuigt van de intellectuele integriteit die noodzakelijk is voor het tonen van de 'moed' die in Mak's werk zo pijnlijk ontbreekt. Sven Lindqvist:
De meeste blanken waren ervan overtuigd dat de mensen die vermoord waren toch tot een lager ras behoorden, dat tot de ondergang gedoemd was. Hierbij konden ze zich beroepen op de indertijd hoogste autoriteit op het gebied van de biologie: Charles Darwin. Hij beweert in de hoofdstukken 5 en 6 van The Descent of Man (1871) dat de uitroeiing van inheemse volken een natuurlijk evolutionair proces is. Diersoorten hebben elkaar altijd uitgemoord, wilde volken hebben elkaar altijd uitgeroeid, en nu er geciviliseerde volkeren zijn zullen de wilde volken voorgoed worden uitgeroeid: 'Overal waar de geciviliseerde naties met barbaren in contact komen zal de strijd van korte duur zijn, behalve daar waar een dodelijk klimaat het inheemse ras bijstaat.'
Desondanks spreekt Mak zonder enige terughoudendheid over 'Western values and Western ways of thinking,' die volgens hem wel voor 'ons,' maar niet voor de Russen van 'opperste belang' zijn. Mak's minachting voor De Ander en zijn onwetendheid over het Russische volk dat ten koste van 27 miljoen burgers het grootste offer brachten in het verslaan van de nazi's is ronduit misdadig. Hier gaat Lindqvist's oude wijsheid op dat
[h]et de moeite waard [is] om' een 'samenleving op zichzelf te bestuderen, niet als 'voorstadium' van Europa, maar als een van de vele mogelijke antwoorden op algemeen menselijke basisproblemen.
Als Geert Mak's geloofsgenoten dit zouden hebben gedaan dan zouden er alleen al op het Amerikaanse continent geen naar schatting 70 miljoen 'Indianen' zijn omgekomen, en zouden er geen half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar zijn gestorven als gevolg van wat Peter van Walsum, de Nederlandse toenmalige voorzitter van de 'UN Sanctions Committee' inzake Irak, definieerde als een 'curative measure,' oftewel een 'heilzame, geneeskrachtige maatregel,' waaraan hij onverstoorbaar toevoegde dat 'obviously they hurt. They are like a military measure.' Kortom, 'militaire maatregelen,' gericht tegen de allerzwaksten onder de burgerbevolking, kinderen onder de vijf. Toen de Angelsaksische onderzoeksjournalist John Pilger de 'topdiplomaat' vroeg 'what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?' antwoordde Van Walsum: 'It's a very complex issue Mr Pilger,' waarop Van Walsum op de vraag: 'Aren't the deaths of half a million children mass destruction?' het volgende antwoord gaf: 'I don't think you can use that argument to convince me.' Kenmerkend voor de collaborerende houding van de mainstream-pers in de polder is dat Robert van de Roer als 'diplomatiek redacteur van de NRC' Peter van Walsum kwalificeerde als 'het beste dat Nederland in huis heeft,' een topdiplomaat die 'zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar[maakte].' Illustrerend is tevens dat mijn collega Van de Roer die over 'de VN en de NAVO' schreef, toch volhoudt dat voor 'hem engagement (in de zin van politieke kleur) in het werk vreemd [is],' en dat hij 'de professionele distantie en objectiviteit [verkiest].' Van de Roer beweert met een adembenemende pedante stelligheid dat hij
als journalist kennis haalt uit verschillende bronnen. Je moet je als journalist breed informeren zodat je de voors en tegens tegen elkaar kunt afwegen. Je moet als het ware vermijden dat je 'emotionele aandelen' bij een van de partijen in een onderwerp krijgt. Want dan ben je als journalist weg.
Dus krijgt een Schreibtischmörder, die volgens twee hoog geplaatste VN-functionarissen zelf een genocidaal beleid uitvoerde, de kwalificatie van 'eigenzinnige denker,' een 'topdiplomaat,' de personificatie van 'het beste dat Nederland in huis heeft,' terwijl de huidige NRC-correspondent in Zuidelijk Afrika, Peter Vermaas, in De Groene Amsterdammer Van Walsum prees als 'voorzitter van de wereld' die 'twee jaar lang het visitekaartje in het buitenland' was 'geweest.
Ik herinner de lezer nog even aan Mak's woorden in de NRC dat 'Wij, de elites van nu, noblesse oblige [missen],' omdat Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder, tot wie hij zichzelf rekent, ik citeer opnieuw 'kwaliteit, empathie en courage,' zouden moeten bezitten, 'ja, dat hebben wij, als elite, in deze tijd nodig. Maar de grootste van deze drie is courage.'
Vanwaar het beschamende gebrek aan 'courage' en 'empathie' en 'kwaliteit' van de Nederlandse 'vrije pers'? Het getuigt van een misdadig gebrek aan 'empathie' om Peter van Walsum, medeverantwoordelijk voor het vermoorden van een half miljoen kinderen onder de vijf jaar, als 'het visitekaartje' van Nederland te kwalificeren. Zeker als de journalist Vermaas kon weten dat Van Walsum op de vraag van Pilger 'Aren't the deaths of half a million children mass destruction?' ook nog eens met de botte onverschilligheid van de eerste de beste Mafioso had geantwoord: 'I don't think you can use that argument to convince me.'
Wie wel ervan doordrongen was dat Van Walsum's genocidale beleid moest stoppen, was Denis Halliday, de voormalige VN-coördinator van het Humanitaire Programma in Irak, die op 4 maart 2000 het Westerse publiek erop attendeerde dat 'wij' de mensenrechten in Irak op grote schaal schonden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian:
Wie wel ervan doordrongen was dat Van Walsum's genocidale beleid moest stoppen, was Denis Halliday, de voormalige VN-coördinator van het Humanitaire Programma in Irak, die op 4 maart 2000 het Westerse publiek erop attendeerde dat 'wij' de mensenrechten in Irak op grote schaal schonden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian:
Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.
De volgende VN-autoriteit die walgend opstapte was de Duitse diplomaat Hans von Sponeck, een Duitse graaf, die
van 1998 tot 2000 Humanitair Coördinator [was] van de Verenigde Naties voor Irak. Hij was de opvolger van de Ier Denis Halliday, die ontslag nam uit protest tegen de gevolgen van de sancties op de Iraakse bevolking. Hij bestempelde die als 'genocide.' In 2000 nam von Sponeck op zijn beurt ontslag uit onvrede met de sancties en de tekortkomingen van het olie-voor-voedsel-programma. Sedertdien voert hij wereldwijd actie tegen de sancties.
Het gebrek aan 'courage' bij degenen die in Nederland doorgaan voor de intelligentsia, het claimen van 'Western values and Western ways of thinking,' en ondertussen alleen het eigen imago en portemonnaie in de gaten houden, de lafheid van Geert Mak om zich publiekelijk uit te spreken tegen bijvoorbeeld de door zijn EU gesteunde zionistische terreur waaronder de Palestijnse burgerbevolking al decennialang gebukt gaat, getuigt van niets anders dan een weerzinwekkend gebrek aan 'moed.' De dood van een half miljoen kinderen onder de vijf jaar verzwijgen en vervolgens de VS prijzen als 'ordebewaker en politieagent' van de wereld en bovendien, net als 'topdiplomaat' Van Walsum, het doden van burgers als 'collateral damage' zien, kenmerkt de houding van Geert Mak die in moreel opzicht in niets verschilt van de doorsnee Schreibtischmörder. Ook hij hoeft niemand te vermoorden, dat doen anderen voor hem, hij functioneert slechts als propagandist. Voorafgaand aan elk bloedbad zijn er de woorden die het moorden rechtvaardigen.
Ooit verklaarde de dappere Amerikaanse onderzoeksjournalist I.F. Stone:
In de VS, zeker, maar niet bij Nederlandse opiniemakers als Geert Mak die in 2012 beweerde dat 'de Amerikaanse diplomaten tot de beste ter wereld [horen], het land over voortreffelijke informatiesystemen [beschikt], het leger geen grenzen [kent], de universiteiten en het State Department over briljante strategen en politieke analisten [beschikken],' en 'het Amerikaanse bedrijfsleven over de hele wereld opereert.' Dat deze 'briljante strategen en politieke analisten' en superieure 'diplomaten' in de hele wereld een 'Legacy of Ashes' hebben achtergelaten, zoals uitgebreid is gedocumenteerd door kritische Amerikanen, is voor Mak en de Makkianen slechts 'bijkomende schade,' noodzakelijk om de belangen van het 'Amerikaanse bedrijfsleven over de hele wereld' te laten expanderen. Als geen ander in Nederland toont Geert Mak hoe hypocrisie en zelfbedrog in de polder werken. Hij is een ware zoon van zijn gereformeerde ouders, die het leven op aarde een hel voor hun slachtoffers maakten, in de hoop dat ze in het hiernamaals hiervoor beloond zouden worden. Hun onderhuids christelijk antisemitisme en koloniaal racisme heeft hun zoon Geert niet geleerd dat de
real problem with Auschwitz is that it happened, and this cannot be altered - not with the best, or worst, will in the world,
en dat het Westen al eeuwenlang heeft toegewerkt naar Auschwitz en Hiroshima. Imre Kertész heeft al het gelijk van de wereld om te stellen dat:
We must create our values ourselves, day by day, with that persistent though invisible ethical work that will give them life, and perhaps turn them into the foundation of a new European culture.
Geert Mak: 'Noblesse Oblige'?
The Fall of the American Empire: Hooray!
By Jack Perry
The Fall of the American Empire: Hooray!
By Jack Perry
Vladimir Putin is pulling Assad’s fat from the fire in Syria. At least that’s how it looks to America. He’s sending military assets to Syria and told Assad all he needs to do is just whistle and Russian troops will be on the way. The U.S. government is still wondering what all of this means. The U.S. government doesn’t realize that in the grand scheme of things, it all comes down to knowing culture. Russians play chess. America plays poker. Putin was looking at moves on the board ten years down the road. America was only worried about bluffing its way through the next hand. The United States thought it needed three more queens to make a four-of-a-kind and forgot to guard its own queen on the chess board. Hilariously, it will be Russia to clean up Syria and it’ll probably take two months. Putin walks away with Syria and Iran will be kicking the tires on a neo-Warsaw Pact offer from Russia which will certainly emerge.
The U.S. will sit there looking at its irrelevant cards and then slap its forehead, not realizing this was a chess match, not a poker game. Putin has the U.S. in check over there in Syria and the U.S. did the only thing it could do: Move its king out of check. That is, it had to accept Russia in Syria. John Kerry is sitting there going, “Well, uh, we need a meeting to make sure U.S. aircraft don’t accidently hit Russians. And, uh, why are there Russian fighter aircraft and SAMs there?” Because, dummy, if American aircraft “accidently” hit Russians, they’re going to get a hotfoot.
The Pentagon is scared witless. See, ISIS managed to capture several M1 tanks from the Iraqi army who conveniently bailed out of them and ran, leaving the keys in the ignition. Now, Russia has sent some of their latest T-90s to Syria. I would wager those T-90s are under orders to take out those M1s. At which point, the “invincible” U.S. M1 tank is shown to be highly vulnerable to Russian armor and the entire world gets to see it on You Tube. And any U.S. threats over Ukraine can be laughed off because we haven’t got the armor to back it up. We can’t afford to go into production of a new main battle tank and then make them on a scale the Russians can. Besides, we’re talking the U.S. defense industry. The “new” tank they’d dream up would probably have a design glitch that killed the crew when the gun was fired. Plus, the Pentagon is crapping bricks over the possibility that a Russian SAM or, worse, a Russian fighter could shoot down America’s trillion dollar Wunderwaffen, the F-22s or F-35s. Perhaps in a mistaken identity incident where U.S. aircraft hit Russians and they defended themselves. That’d be as embarrassing as the M1s getting de-turreted by those T-90s. It would show how for all the money spent, none of that aircraft is actually superior in reality against genuine opponents, as opposed to camel caravans. So they want to avoid that at all costs. Hence, the “cooperation” with Russia over Syrian airspace protocol.
Putin certainly knows that, so he’ll use that as an advantage. He can use his aircraft to clobber ISIS with impunity and use them for ground-support operations of Syrian ground forces. Something the U.S. refused to do. Plus, if Putin embeds Russian troops with Syrian forces, the U.S. will be in deep dookey if our aircraft have an “oopsie” with Assad’s people. So far, no American has seen the hand writing on the wall. The message is this: American foreign policy in the Middle East is about to come to an abrupt end. The future there belongs to Russia.
Now, back in history, the U.S. and the Soviets waged a proxy war during the Lebanese Civil War. Our aircraft and SAMs in the hands of Israel against theirs in the hands of Syria. And the U.S.-made toys came out as vastly superior. But that will not happen a second time. Vladimir Putin does his homework. This isn’t Leonid Brezhnev over there. The U.S. has gotten itself into check in Syria very nicely. Anywhere it moves on the board, it’ll get back into check. It can’t risk hitting Russians, it can’t continue trying to topple Assad but it can’t back Assad, and it can’t afford to have its weapons defeated by Russian weapons and the whole world see that. However, the thing is, the U.S. is going to lose its entire foreign policy over there if Russia defeats ISIS, which it will. How so?
For one thing, the U.S. has been involved in operations against ISIS for a year now. Let Russia go in there and get rid of ISIS in a few months, the entire Middle East will see who gets results and who doesn’t. That translates into who has the best military capabilities, better weapons for the money, and more advantageous defense alliances.
Iran could benefit from an alliance with Russia. To wit, access to military aircraft it needs badly. Hey, they pulled off an airstrike against ISIS several months back using F-4 Phantoms they cobbled together. They could use some newer birds. Now that the U.S. has been repeatedly poking the Russian bear, they have no reason to embargo weapon sales to Iran anymore. They sold Iran some missile defense systems recently to break the ice, so to speak. Iran wouldn’t need to bother with America anymore. Especially if they signed a mutual defense pact with Russia. Iraq might just join the party, too.
Oh, the Republicans are going to whine about this soon enough. As soon as they figure out our king on the Middle East chessboard is in some pretty serious doo-doo. Not to mention the Saudi king who’ll sweat ballistic missiles, to say nothing of bullets, if Iran and Syria have Russia backing them. The balance of power over there is about to change and the United States is soon to become Option Two on the Emergency Call phone list for everyone over there except Israel, Saudi Arabia, and a few other Gulf states. The Republicans will blame Obama for dropping the ball. Actually, there never was a ball, guys. It was a chessboard. The pieces were on the board when Emperor Dubya ordered the invasion of Iraq in 2003. For now, the Republicans are too busy worrying about Muslims running for president in America and, one supposes, a First Lady wearing a hijab. Putin just opened a mosque in Moscow; said to be Europe’s biggest.
See, chess is a very fascinating game. It’s a game of deep thought, which the American government is unable to perform. Recently, Putin met with al-Sisi over in Egypt. He presented al-Sisi with a gift—an AK-47 rifle in a nice display case. Now, do you see the United States giving a gift like that? No, they probably gave al-Sisi a solar-powered watch or something. Putin opened a mosque in Moscow, showing he’s not afraid of Muslims and they’re welcome there. He knows that to make friends in the Middle East. He can take a stand against radical Muslims without alienating Muslims as a whole by making ignorant remarks about them as have Republican presidential candidates and politicians. By the time the Republicans figure out what just happened, it will be too late.
All I can say is, the sooner the better. American foreign policy wars in the Middle East have been nothing but a Vietnam miniseries. Hilariously enough, they paved the way for Russia to come in and probably have success. The U.S. sat there watching the Russian rook in Ukraine and that might not have been the actual move to even be worried about. That’s the thing about chess. You’ve got to know how to play it. American presidents don’t. So even a Republican elected in 2016 is going to fumble this one. The biggest mistake made was alienating Russia in the first place. That mistake right there was the single biggest mistake that touched off the Fall of the American Empire. We are now witnessing the very beginning of that watershed event. Like I said, you’ve got to know how to play chess. The U.S. government came to play politics. But Vladimir Putin came to play chess. And win.
Jack Perry is an arrowmaker and writer who lives in the Four Corners area of the Southwestern United States. He has been a truck driver, a purchasing agent at a now-defunct renewable energy company (don't even ask him about the "Green energy" scam), and served in the 101st Airborne Division. He spends his time practicing traditional archery, making arrows in the wilds of the Arizona high desert, and finding himself only mildly amused by the antics of the Great Father in Washington. himalayanraven@yahoo.com - Via Lew Rockwell
Geen opmerkingen:
Een reactie posten