Hoe is dit allemaal zo gekomen?
Een vitaal moment was de beslissing van de Europese ministers van financiën na de val van Lehman Brothers in 2008 om geen enkele systeembank om te laten vallen. Wellicht was die beslissing onvermijdelijk om het hele kapitaalsysteem te redden, maar het gevolg daarvan was wel dat een typisch probleem van de private sector opeens werd weggeschoven naar publieke sector. Zoals ik hiervoor al zei: de gewone burger en belastingbetaler, over heel Europa, moest nu opeens opdraaien voor de gokpartijen van een paar dolgedraaide bankiers. Er trok zo een dikke mist van cynisme over het Europese project…
Sommigen spreken van een Brusselse coup.
Dat zou dan de tweede Brussels-Duitse coup zijn, want eerder is zo Berlusconi ook al gewipt. Ik sluit inderdaad niet uit dat de strafexpeditie tegen Griekenland mede tot doel had om Tsipras en de zijnen ten val te brengen en een centrum-regering in het zadel te helpen. Ik kan me aan de andere kant ook wel voorstellen dat zo’n groep Europese ministers na een half jaar Varoufakis door het dolle heen is. Ook in deze circuits vliegen op een gegeven moment de emoties uit de pan en gebeuren er dingen die niemand wil. En dan overheerst niet alleen het eigen land, maar ook het eigen wereldbeeld. Alleen: wat goed is voor Duitsland en Nederland hoeft lang niet altijd goed te zijn voor heel Europa.
Aldus Geert Ludzer Mak op 17 mei 2015 geïnterviewd door de mij onbekende Ludzer van der Molen.
Met deze simplistische voorstelling van zaken komt mijn oude vriend Geert Mak moeiteloos weg in de Nederlandse mainstream-media. Ademloos luisteren mijn collega's naar de 'chroniqueur van Europa,' zoals hij door de televisie-journalist Sven Kockelmann werd getypeerd. Men blijft rondcirkelen in een steeds kleiner wordend, zichzelf bevestigend kringetje van zogeheten deskundigen, die zijn gecoöpteerd uit de zelfgenoegzame cultus van pedante collaborateurs met de macht. De onnozelheid en de leugenachtigheid hebben daardoor verbijsterende vormen kunnen aannemen. Om te voorkomen dat het lijkt alsof alleen kritische journalisten als ik weten hoe de commerciële massamedia functioneren zal ik enkele opvattingen geven van binnenuit, van journalisten die al jaren braaf meedraaien in het circus van de 'vrije pers.' Zo schreef Volkskrant-journalist/columnist Bert Wagendorp dat 'het in ons eigen belang [kan] zijn dat we stevig worden voorgelogen,' een opvatting die symptomatisch is voor de mentaliteit onder Nederlandse journalisten. Zij beschouwen, in de formulering van VPRO-journalist Chris Kijne, ‘Nederland' dan ook 'een journalistiek paradijsje.’ Een 'journalistiek paradijsje' dat Kijne eerder -- zonder enige ophef -- als volgt beschreef:
had u tot voor kort gedacht dat een minister van Financiën er mee weg zou komen wanneer hij tegen de Kamer zei: 'Nee, natuurlijk heb ik u vorige week, toen ik op het punt stond de grootste ingreep in de economie te doen die een minister van Financiën ooit heeft gedaan, niet de waarheid verteld. En als ik volgende week een nog grotere ingreep ga doen, vertel ik het u weer niet.' Is toch gebeurd. Gaat over democratie. En het vreemdste is: we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook. Voor ons journalisten was het natuurlijk niet nieuw dat Wouter Bos ons niet altijd de waarheid vertelde. Wel is het nieuw dat ik op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om hem die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan 'de waarheid, niets dan de waarheid.'
Geert Mak en Chris Kijne bespreken het 'hoger belang' van mainstream-journalisten.
In dit geval ging het volgens Kijne cum suis het neoliberale kapitalisme boven de waarheid, dus om Wagtendorp nog eens aan te halen was 'het in ons eigen belang… dat we stevig' werden 'voorgelogen.’ Ook het poldermodel wordt in stand gehouden door een oude en beproefde propagandastrategie, zoals iedere geïnformeerde al snel ontdekt wanneer hij bijvoorbeeld de studie van Larry Tye, een veel gelauwerde journalist van The Boston Globe, leest over Edward Bernays, de neef van Sigmund Freud die de Amerikaanse commerciële en politieke elite de elementaire technieken van de moderne propaganda bijbracht. De conclusie van Tye in zijn studie The Father of Spin. Edward L. Bernays and the Birth of Public Relations (2002), is kort samengevat dat Bernays 'remains, in the end, a role model for propaganda which takes us to war.' Bernays, die 'was named one of the 100 most influential Americans of the 20th century by Life magazine' is 'the father of the spinmeisters who manipulate our perceptions of politicians,' een 'profi' die al in 1928 zijn rijke opdrachtgevers leerde dat aangezien een echte democratie in een massamaatschappij voor de macht absoluut desastreus zou uitwerken:
the engineering of consent [is] the very essence of the democratic proces,'
oftewel:
the freedom to persuade and suggest... The conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses is an important element in democratic society. Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of our country.
In een boekbespreking van The Father of Spin. Edward L. Bernays and the Birth of Public Relations (2002), geschreven door John Stauber and Sheldon Rampton, wordt een karakterisering gegeven de wijze waarop de rücksichtsloze spindoctor te werk ging:
The term 'banana republic' actually originated in reference to United Fruit's domination of corrupt governments in Guatemala and other Central American countries. The company brutally exploited virtual slave labor in order to produce cheap bananas for the lucrative U.S. market. When a mildly reformist Guatemala government attempted to reign in the company's power, Bernays whipped up media and political sentiment against it in the commie-crazed 1950s.
'Articles began appearing in the New York Times, the New York Herald Tribune, the Atlantic Monthly, Time, Newsweek, the New Leader, and other publications all discussing the growing influence of Guatemala's Communists,' Tye writes. 'The fact that liberal journals like the Nation were also coming around was especially satisfying to Bernays, who believed that winning the liberals over was essential… At the same time, plans were under way to mail to American Legion posts and auxiliaries 300,000 copies of a brochure entitled 'Communism in Guatemala -- 22 Facts.'
His efforts led directly to a brutal military coup. Tye writes that Bernays 'remained a key source of information for the press, especially the liberal press, right through the takeover. In fact, as the invasion was commencing on June 18, his personal papers indicate he was giving the "first news anyone received on the situation" to the Associate Press, United Press, the International News Service, and the New York Times, with contacts intensifying over the next several days.'
The result, tragically, has meant decades of tyranny under a Guatemalan government whose brutality rivaled the Nazis as it condemned hundreds of thousands of people (mostly members of the country's impoverished Maya Indian majority) to dislocation, torture and death.
Bernays relished and apparently never regretted his work for United Fruit, for which he was reportedly paid $100,000 a year, a huge fee in the early 1950s. Tye writes that Bernays' papers 'make clear how the United States viewed its Latin neighbors as ripe for economic exploitation and political manipulation -- and how the propaganda war Bernays waged in Guatemala set the pattern for future U.S.-led campaigns in Cuba and, much later, Vietnam.'
Dit inzicht is van belang om onder andere te kunnen begrijpen hoe het massale NAVO-geweld, dat landen in totale chaos achterlaat, toch telkens weer aan het grote publiek verkocht kan worden. Maar het zijn niet alleen de Angelsaksische intellectuelen die weten hoe propagandistisch de mainstream-media functioneren, zoals blijkt uit de uitspraken van de gezagsgetrouwe Frits van Exter, bijna een decennialang hoofdredacteur van Trouw en nu hoofdredacteur van Vrij Nederland, die de Nederlandse journalistiek als volgt samenvatte:
De aandacht van de media [wordt] natuurlijk voor een belangrijk deel gestuurd… door de politieke machten… Dat geldt voor de nationale politiek, maar natuurlijk ook voor de internationale politiek… Het heeft voor een deel te maken met de vluchtigheid van het medium. Deels ook volgen de media elkaar, sommige zijn dominanter, en andere lijden aan kuddegedrag… Als je volgend bent, dan betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt 'ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,' dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.
Frits van Exter, Vrij Nederland-hoofdredacteur over de reflexmatige werkwijze van de 'vrije pers': Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.
Een 'geconditioneerde' journalist als Chris Kijne is vandaag de dag gespreksleider van het VPRO-programma 'Café Europa!,' met uitroepteken. Waarom is niet duidelijk, maar het lijkt heel wat, en daar draait het nu ook bij de VPRO om. Schijn is belangrijker geworden dan de werkelijkheid!!! (drie uitroeptekens). Het elan van de jaren zestig, zeventig en tachtig verdween stapsgewijs sinds het einde van het VPRO-radioprogramma Het Gebouw in 1993, en ik overdrijf niet wanneer ik stel dat de VPRO-radio in niets wezenlijks meer verschilt van de mainstream. Politici en oud-politici als Andrée van Es en Gerrit Jan Wolffensperger kregen mede door het toedoen van Hilversumse managers de mogelijkheid om de programmering naar hun hand te zetten, en zoals het gaat zodra de macht het voor het zeggen krijgt, verdwenen de meest kritische programma's als eerste. Het zal dan ook niemand kunnen verbazen dat Chris Kijne, die bereid is 'een hoger belang' te dienen dan dat van 'de waarheid, niets dan de waarheid,' de aangewezen journalist is om te pogen de verdere teloorgang van het EU-imago in Nederland een halt toe te roepen. Kosten noch moeite worden gespaard om een failliete politiek te redden. Met betrekking tot de Europese Unie zal hij natuurlijk niet alles in het werk stellen om de onderste steen boven te krijgen; hier spelen bovendien zoveel 'hogere belangen' mee dat 'de waarheid,' een te verwaarlozen detail blijft. 'Café Europa,' alleen al de naam spreekt boekdelen, wordt door mijn oude omroep als volgt aangekondigd:
Is Europa in een diepe crisis? Na de financiële crisis worstelt de Europese Unie met de economische en politieke crisis in Griekenland, de geopolitieke crisis in Oekraïne en de vluchtelingencrisis rond de Middellandse Zee. Om nog maar te zwijgen over een dreigende Brexit. De vanzelfsprekendheid die onze Unie en de euro na de val van de Muur kenmerkte, lijkt voorgoed verdwenen.
Maar wat is in deze tijden van grote problemen nu eigenlijk de kracht van Europa? Hoe vitaal is de EU en hoe vitaal zou die moeten zijn? Dat zijn de vragen die het VPRO-radioprogramma Bureau Buitenland inspireren om een zesdelige radioserie Café Europa! te brengen…
Bijzondere gasten zoals Geert Mak en Paul Scheffer, die hun sporen in het Europese debat hebben verdiend, zijn te gast. Maar ook Europese beleidsmakers en politici voelen we aan de tand. Café Europa! wordt dit najaar zes maal live uitgezonden vanuit het Huis van Europa in Den Haag. Er is debat, live muziek en drank.
De façade wordt aangezien voor het hele gebouw, de tap voor het hele café, om even in de jaren zeventig-stijl van het het VPRO-programma te blijven. Nog afgezien van het feit dat de redactie niet met haar tijd is meegegaan, genieten mainstream-journalisten onder brede lagen van de bevolking nauwelijks tot geen geloofwaardigheid meer, zoals uit onderzoek blijkt. Zij worden bijna even erg gewantrouwd als de politici. De veronderstelling dat het gebabbel van opiniemakers en politici daadwerkelijk genoeg inzicht verschaft in de werking van de macht is volstrekt absurd. Met al hun onuitgesproken belangen zijn de media en hun gasten doorgaans niet in staat de werkelijk ook maar enigszins te benaderen. Daarnaast geldt tevens het volgende:
The technical structure of the media virtually compels adherence to conventional thoughts; nothing else can be expressed between two commercials, or in seven hundred words, without the appearance of absurdity that is difficult to avoid when one is challenging familiar doctrine with no opportunity to develop facts or argument... The critic must also be prepared to face a defamation apparatus against which there is little recourse, an inhibiting factor that is not insubstantial... The result is a powerful system of induced conformity to the needs of privilege and power,
aldus de Amerikaanse geleerden Edward S. Herman en Noam Chomsky in Manufacturing Consent : The Political Economy of the Mass Media (1988). Het feit dat Chris Kijne en de zijnen geen dissidente stemmen toelaten, is al tekenend genoeg, de schijnvertoning zou dan onmiddellijk doorgeprikt worden en het zou duidelijk worden dat die programma's niet verder komen dan het herhalen van de officiële versie van de werkelijkheid, dus de propaganda van Brussel, zoals alleen al blijkt uit het feit dat
Bijzondere gasten zoals Geert Mak en Paul Scheffer, die hun sporen in het Europese debat hebben verdiend, te gast [zijn].
Wie de moeite neemt de foto te bestuderen, ziet al snel dat de anti-Poetin propagandist Hubert Smeets van de NRC aan de gesprekstafel zit, en de onvermijdelijke Femke Halsema, verantwoordelijk voor de teloorgang van GroenLinks, hetgeen tijdens de Kamerverkiezingen in 2012 resulteerde in een verlies van 7 van de 11 zetels, waardoor de partij 'nog net iets groter [is] dan de SGP.' De andere dame herken ik niet, maar wel de gespreksleider Chris 'hoger belang' Kijne himself. Ik moet erbij vertellen dat Smeets, Kijne en Halsema tot de besloten club behoren die smalend de 'Grachtengordel' wordt genoemd. Lui die elkaar door en door kennen en geen afstand weten te bewaren, waardoor ze telkens weer uiterst partijdig uit de hoek komen. Ons kent ons, maar dan in het kwadraat, zoals ook voor Geert Mak en de al even ijdele grijsaard Paul Scheffer geldt. Als Amsterdammer en als journalist ken ik de dames en heren van haver tot gort, het is een kleine kongsi die elkaar voortdurende de bal toespeelt, maar die inhoudelijk schrikbarend weinig weet, laat staan begrijpt van hoe rücksichtlos het westerse machtspel achter hun rug om gespeeld wordt, zoals ik al enkele jaren op deze weblog met feiten probeer aan te tonen. Wanneer de Amerikaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken, Henry Kissinger, verklaart dat ‘Breaking Russia has become objective for US,’ dan wordt door de anti-Poetin mainstream-pers één van 's werelds best geïnformeerde bronnen domweg genegeerd door geen enkele serieuze aandacht te besteden aan zijn kennis. Niemand van de Hollandse opiniemakers die de Nederlandse regering durft te vragen of het wel verstandig is om het conflict met Rusland op te voeren, gezien Kissinger's uitspraken. Per slot van rekening wees Kissinger verder op het volgende:
The relationship between Ukraine and Russia will always have a special character in the Russian mind. It can never be limited to a relationship of two traditional sovereign states, not from the Russian point of view, maybe not even from Ukraine’s. So, what happens in Ukraine cannot be put into a simple formula of applying principles that worked in Western Europe.
Nu Nederland binnen het raamwerk van de NAVO als offensief bondgenootschap, dat sinds de ontbinding van het Warschau-Pact overal ter wereld kan worden ingezet om de belangen van de financiële elite te bewaken, moet de vraag worden opgeworpen of het politiek en economische verstandig is om Europa door Washington en Wall Street mee te laten slepen in uitzichtloze oorlogen. Een beetje onafhankelijke journalist zou tevens moeten vermelden dat 'America Has Been At War 93% of the Time – 222 Out of 239 Years – Since 1776.' http://www.informationclearinghouse.info/article41086.htm Hij of zij zou naar de oorzaken moeten zoeken van het feit dat het rijkste land ter wereld nagenoeg voortdurend in oorlog is. Welke belangen spelen op de achtergrond mee, én 'cui bono,' wie verdient eraan, en in het verlengde daarvan: wie betaalt de rekening en ten koste van welke andere zaken? Dit zijn de meest relevante vragen nu het NAVO-geweld, onder aanvoering van Washington en Brussel, in Noord-Afrika en het Midden-Oosten op grote schaal chaos heeft veroorzaakt en de situatie aldaar alleen maar heeft verergerd.
Ik lees op dit moment het uitgebreid gedocumenteerde boek Oorlogen Overzee. Militaire optreden door compagnie en staat buiten Europa (2015), dat in het eerste hoofdstuk, getiteld Het eerste militaire optreden overzee (1590-1602/1621), met de volgende woorden begint:
In de eerste twintig jaar van de Tachtigjarige Oorlog verplaatste de strijde tegen de Spanjaarden zich geleidelijk van Holland en Zeeland, het kerngebied van de opstandelingen, naar de randen van de Noordelijke Nederlanden en werden de contouren van de Republiek zichtbaar. In deze periode ontstond niet alleen een hecht Unieleger dat steeds beter in staat was om de vijand terug te dringen, maar tevens een marine die ver buiten het eigen kustgebied kon optreden. Deze overgang van een defensieve naar een offensieve fase in de strijd zou op termijn de weg vrijmaken voor acties tegen de Spanjaarden en Portugezen buiten Europa, daarbij aanvankelijk geholpen door de Engelsen…
Particuliere ondernemers hebben in dat proces een niet te onderschatten rol gespeeld. De Staten-Generaal beschikten namelijk over onvoldoende financiële middelen voor grootschalige acties overzee en moesten in de strijd samenwerken met op winst beluste kooplieden.
En toen twee eeuwen later de particuliere investeerders niet langer meer in staat bleken de koloniale repressie en uitbuiting te kunnen financieren werd na
de oprichting van de Bataafse Republiek in 1795 op 24 december van dat jaar besloten dat de VOC per 1 maart 1796 genationaliseerd werd. Alle bewindhebbers werden per die datum ontslagen. De schulden, bezittingen en administratie van de VOC gingen over op de nieuwe republiek.
In een notendop toont dit de geschiedenis aan van het expansionistische Westen, dat tot op de dag van vandaag voortduurt. Alleen is nu de NAVO, na de val van de Sovjet Unie veranderd van een defensieve organisatie in een offensief bondgenootschap dat net als de strijdkrachten van de Republiek destijds overal ter wereld de belangen van de 'op winst beluste kooplieden' met geweld afdwingt. Was voorheen het verspreiden van het christendom nog de officiële legitimatie, nu heet het dat het agressieve Westen erop moet toezien dat democratie en mensenrechten worden verspreid door, paradoxaal genoeg, zowel de democratie als de mensenrechten elders te vernietigen. Dit alles wordt nu door de wedergeboren christen Geert Mak aan de man gebracht met beweringen als zou de VS al 'decennialang als ordebewaker en politieagent' fungeren 'om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde.' Zoals zijn vader, dominee Catrinus Mak, de koloniale repressie en uitbuiting nog na 1945 doodnormaal vond, en daarom in het Nederlandse leger vocht dat — zoals nu wetenschappelijk wordt aangetoond — op grote schaal oorlogsmisdaden pleegde, zo vindt zoon Geert nog steeds dat bijvoorbeeld de Amerikaanse terreur in Vietnam, Afghanistan, Irak, Afrika, Latijns Amerika, etcetera manifestaties zijn van ordebewaking.
Ondertussen wordt Europa bedreigd door de gevolgen van de klimaatverandering en de massale vluchtelingenstroom uit samenlevingen die door het westerse militair-industrieel complex totaal zijn ontwricht. De vraag is ook hoe de voormalige westerse democratieën de wereldwijd groeiende kloof tussen rijk en arm bestrijden in al die landen waar het neoliberale en geglobaliseerde fundamentalisme nu van kracht is? Geen van deze fundamentele vraagstukken worden in een reële context geplaatst door Mak en de Makkianen. De VPRO, eens een kritische omroep, laat een intellectueel gecorrumpeerde Chris Kijne praten met
Bijzondere gasten zoals Geert Mak en Paul Scheffer, die hun sporen in het Europese debat hebben verdiend.
Maar dat is niet alles:
ook Europese beleidsmakers en politici voelen we aan de tand. Café Europa! wordt dit najaar zes maal live uitgezonden vanuit het Huis van Europa in Den Haag. Er is debat, live muziek en drank.
Hoe nu? 'Debat'? 'Live muziek'? 'Drank'? Waarom moeten er 'live muziek' en 'drank' aan te pas komen? Is de relevantie van het 'debat' zo minimaal dat het omlijst moet worden met pils en pop? Of komt er anders helemaal geen publiek meer? Op de foto zijn een handjevol bejaarden te zien, van wie kennelijk de concentratiespanne niet verder reikt dan hooguit een kwartiertje. Wat een combinatie, en dat allemaal in 'Café Europa!' met uitroepteken. De vorm vernietigt de inhoud, maar de oude garde blijft versleten formules herhalen, want ze weten niet beter. Ze lezen te weinig boeken, hebben te weinig karakter, te weinig verbeeldingskracht en zijn te druk bezig zich staande te houden in een poging hun imago en inkomen veilig te stellen. Dit alles illustreert het almaar barokker worden van de commerciële media; de oorspronkelijke impuls dat tot een werkelijk democratische rechtstaat had kunnen leiden is uitgewerkt, en met toeters en bellen proberen de 'vrije pers' het lijk nog presentabel te maken. Allemaal vergeefs, keizer zonder kleren, humbug, lawaai, stupiditeit, ijdelheid vermomd als VPRO.
Geert Mak dankt de gevestigde orde voor de lof die zij hem toezwaait. Zoals te zien is hety publiek verguld met hun troetel-journalist.
Geert Mak verwart aanleiding met oorzaak wanneer hij beweert dat een 'vitaal moment de beslissing [was] van de Europese ministers van financiën na de val van Lehman Brothers in 2008 om geen enkele systeembank om te laten vallen.' Mijn oude vriend weet dat ook, want vervolgens zegt hij: 'Wellicht was die beslissing onvermijdelijk om het hele kapitaalsysteem te redden.' Dit is weer één van die typerende alles verhullende Makkiaanse redeneringen, die door de mainstream als zoete koek wordt geslikt. Om te voorkomen dat hij structurele kritiek op het neoliberalisme moet geven, suggereert hij dat het systeem als geheel deugt, maar dat er een verkeerde 'beslissing' is genomen, die 'wellicht… onvermijdelijk [was] om het hele kapitalistische systeem te redden.' Maar wanneer die 'beslissing' inderdaad 'onvermijdelijk' is dan zijn Mak en de Makkianen gedwongen om fundamentele kritiek op het neoliberalisme te uiten, en dat willen ze niet, omdat een dergelijke kritiek hun eigen positie in gevaar brengt. Vandaar het woord 'wellicht.' De eerste opmerking wordt door de tweede onderuitgehaald, om zo iedereen te vriend te houden. Op die manier wordt het publiek zand in de ogen gestrooid. Het is een illustrerend voorbeeld van de collaborerende rol van de zogeheten 'politiek-literaire elite,' waar geen 'natie zonder [kan].' Net als zijn vader dominee Catrinus Mak in 1936 het nationaal-socialisme salonfähig achtte door publiekelijk te beweren dat het verbannen van Duitse burgers van joodse afkomst 'tolerabel' was, zo collaboreert zijn zoon Geert bijna acht decennia later met de neoliberale en neoconservatieve macht. Op die manier heeft Geert Mak, volgens VPRO-journalist Chris Kijne, eveneens een domineeszoon die bereid is waarheden te verzwijgen, zijn 'sporen in het Europese debat… verdiend.' De cirkel is weer rond, het poldermodel leidt onontkoombaar tot corruptie. En zoals I.F. Stone ooit eens opmerkte:
All governments lie, but disaster lies in wait for countries whose officials smoke the same hashish they give out.
Zodra er geen tegenbeweging meer is, zodra dissidenten worden geweerd, bestaat er geen tegenmacht meer, en is de burger gedoemd te leven in een totalitaire maatschappij waar slechts één waarheid bestaat, namelijk de leugen. De hele Europese geschiedenis door heeft de mens zich proberen te wapenen tegen het machtsmisbruik van de elite. Op het moment dat de willekeur niet meer door een tegenmacht wordt gecorrigeerd, en westerse intellectuelen beginnen te geloven dat 'the end of history' is bereikt, omdat het neoliberale kapitalisme de eind-overwinning zou hebben bereikt, is de geschiedenis een farce geworden. Het feit dat Mak niet beseft corrupt te zijn, geeft aan hoe weinig de bestseller-auteur, die zich zo graag als historicus laat aankondigen, van de geschiedenis weet en begrijpt. Hij is het slachtoffer geworden van een virtuele werkelijkheid waarin 'newspapers more opinion' geven 'than news so that we no longer know one from the other,' zoals Nobelprijswinnaar John Steinbeck al in 1960 begreep, maar die door Mak in zijn erbarmelijk slechte bestseller Reizen zonder John (2012) werd gestigmatiseerd als ‘doemdenker’ die als ‘oudere man zichzelf overschreeuwde’ omdat hij volgens het Bartlehiems orakel ‘zijn leeftijd niet kon accepteren, zijn jeugd niet kon loslaten.’ John Steinbeck, die door Mak nooit is begrepen, formuleerde treffend wat macht is toen hij stelde dat ‘Power does not corrupt. Fear corrupts. Perhaps the fear of a loss of power.’ Zijn generatiegenoot George Orwell stelde in de roman 1984 dat ‘We know that no one ever seizes power with the intention of relinquishing it.’ De Makkianen, de zelfbenoemde mainstream-opiniemakers, zouden Massa & Macht van Nobelprijswinnaar Elias Canetti moeten lezen. Tegen het einde van zijn baanbrekende studie schrijft de Nobelprijswinnaar op pagina 524:
Men kan zich niet onttrekken aan het vermoeden dat achter elke paranoia, zoals achter elke macht, dezelfde diepere tendens schuil gaat: de wens de anderen uit de weg te ruimen, om de enige te zijn of, in mildere vorm, de wens zich van de anderen te bedienen, zodat men met hun hulp de enige wordt.
Op zijn eigen botte, typische Nederlandse manier demonstreert Mak de juistheid van Canetti’s inzicht. De democratie is daartegen niet opgewassen. Meer de volgende keer.
Nieuw boek over militaire geschiedenis overzee
'Hoewel je situaties nooit een-op-een op elkaar kunt leggen, is de analyse van de Nederlandse militaire geschiedenis van grote waarde voor het heden. Er kunnen allerlei bruikbare lessen uit worden getrokken. Daarom ben ik blij met dit onderzoek. Met dit boek.'
Generaal Middendorp met het eerste exemplaar.
Dat zei Commandant der Strijdkrachten generaal Tom Middendorp vanmiddag in het Rijksmuseum in Amsterdam. Daar nam hij het boek ‘Oorlogen overzee – Militair optreden door compagnie en staat buiten Europa, 1595-1814’ in ontvangst. Het door het NIMH-auteurs geschreven boek is het tweede deel van een zesdelige serie over de Nederlandse militaire geschiedenis.
Inhoud boek
Het boek beschrijft de periode waarin Nederlandse militairen in Azië, Afrika en Amerika actief waren. Ze streden daar tegen Europese concurrenten en inheemse tegenstanders. 'Het is een relaas van zeeslagen, schermutselingen, belegeringen en junglegevechten,' meldde mede-auteur professor Gerrit Knaap. 'Maar ook over de omvang van de manschappen te land en ter zee, de scheepsmacht, de forten en de bewapening. Verder over het dagelijks leven en zaken als discipline, desertie en militaire ethiek.'
Parallellen met heden
Middendorp ging in op de parallellen tussen de beschreven periode met de huidige tijd. 'Wat we niet willen is een situatie zoals die eind 18e eeuw ontstond. Ik citeer uit het boek: "De voortdurende verwaarlozing van de defensie maakte de Atlantische koloniën een speelbal van de grootmachten Frankrijk en Groot-Brittannië die ze in de periode 1780-1816 om beurten vrijwel probleemloos konden bezetten."'
'Dit is een van de redenen waarom we moeten blijven investeren in onze veiligheid en welvaart,' vervolgde Middendorp. 'Omdat we ook vandaag een goed, veelzijdig inzetbaar instrument nodig hebben, dat de tanden van de Nederlandse leeuw kan laten zien als dat nodig is. En omdat Nederland een geloofwaardige en proportionele bijdrage moet leveren aan onze NAVO-verzekeringspolis.'
https://www.defensie.nl/actueel/nieuws/2015/06/29/nieuw-boek-over-militaire-geschiedenis-overzee
Volgende keer meer over Mak en Middendorp, de journalist en de generaal.
Volgende keer meer over Mak en Middendorp, de journalist en de generaal.
American, not Russian, aggression is the real problem
Russia didn’t want a new Cold War. The myth of a “revanchist Russia” is convenient spin. The real issue is American interventionism.
Ordinary Russians generally like and admire American culture. They consume American TV and movies. Teenagers in Siberia follow the street fashion of New York. Even in isolated Yakutia you will find people who can rap along to Kanye West or Jay Z. Many older people can manage a few bars of Elvis or Sinatra.
The reverse is not true in the States. Few Americans could quote a bit of Pushkin. In fact, most US citizens have probably not even heard of him. Or Pasternak. Or Tolstoy. Regrettably, if you ask an average American for an opinion on Russia, the current likely answer is something that depicts the nation as their enemy.
This is very, very sad. Especially when Russia has no desire to be an enemy of the US and is not a threat to any genuine American interests. Actually, Russia is not even much of a danger to most of the things it’s supposed to be a danger to. Like the Baltic States, for instance. Or the EU project.
However, relentless anti-Russia propaganda in the US corporate media has brought us to this point. American elites are now more united in their disdain for Russia than they ever were during the Cold War. During that period, dissenting voices were heard. Now, they are completely frozen out.
Indeed, anybody with any real knowledge of Russia is condemned as “Putin’s shill” these days. Even academic heavyweights like Stephen Cohen. Thus, we have the bizarre situation where most American mainstream media commentators on Russia are people who have either never lived in the country or haven’t been there for years. Or both. If old Joe McCarthy himself was around, he’d be on CNN every five minutes.
Nasty neocons
The fact that genuine Russia analysts, who understand the country, have been replaced by neocon nutters who lump the nation in with the likes of Syria, ISIS and North Korea is, frankly, disturbing. Russia is not some martial lightweight; it’s the globe’s second strongest military power. Or maybe that’s the whole point? Russia is bigger and scarier than the aforementioned and presenting it as an imminent danger is more likely to secure increases in defense spending?
It’s also interesting to note that, almost to a man (or woman), the media figures calling for confrontation with Russia are the same people who pushed for conflict with Iraq, Libya and Syria.
The current climate is toxic. Washington-Moscow relations are at all time low. The media, in both countries, fuels the tension. Yet, to understand where we are, we first need to understand how we got here.
The American establishment hates Russia’s president, Vladimir Putin. For daring to challenge Washington’s authority, he’s been designated as the bad guy du jour. With Bin Laden and Saddam dead, many imagined that North Korea’s Kim Jong-un would inherit this role. However, unlike Al Qaeda, North Korea is too weak and insular to threaten the US directly. To preserve the military budget, which increased dramatically since 2001, they need an existential danger. Russia fits the bill.
It wasn’t always like this. After Bin Laden’s henchmen attacked the US on September 11, 2001, Putin was the first foreign leader to call President George W Bush. He offered what the US needed and far more than any NATO members did. Intelligence, supplies, access to central Asia and transit across Russian territory. Putin even threw in the Northern Alliance to help America defeat the Taliban. This wasn’t popular with the Russian elite.
Before Putin, the 90s-era Boris Yeltsin government bent over backward to help the US. Indeed, Yeltsin even gave Bill Clinton a map of the electronic bugs in the US embassy in Moscow as a sign of friendship. At this stage, NATO had just 12 member states to resist the “Soviet threat.”
How did the Bush administration repay Russian loyalty? They continued to expand NATO eastward, despite assurances to the last Soviet government that it would never happen. Now, NATO comprises 28 countries - and there are a few more on its waiting list.
America continued to support every country and politician who portrayed themselves as a potential victim of Russia. While Putin was trying to foster a new era of cooperation, Washington just couldn’t tear itself away from Cold War thinking. Kremlin bad, Kremlin’s enemies good.
Since the turn of the century, politicians in ex-USSR states have had a clear path to riches. Simply sound as anti-Russian as possible and voila, money and support beyond their wildest dreams will suddenly appear, all thanks to Uncle Sam. The formula is repeated time and time again. Thus, we have the bizarre situation where US taxpayers are bankrolling a smorgasbord of ex-Communists, neo-Nazis and corrupt oligarchs across the former Soviet Union.
Russia has responded by developing ties with leaders opposed to the US. Syria’s Assad, Venezuela’s Chavez and Hungary’s Orban. Again, a nonlinear combination of conflicting left-wingers and their right-wing opposites. Amid all these geopolitical games, it’s like the Reagan-Gorbachev detente never happened. That said, Russia has so far restrained itself from actively supporting American enemies. If US hostility encourages Moscow to change tack, expect a run on tinned food and a Bay Of Pigs redux.
Bought journalism
Alas, US aggression appears to be intensifying. In this year’s State of the Union speech, President Obama named only one country as an American enemy - Russia. The other adversary mentioned was ISIL.
In an earlier address, he also equated Russia to the Ebola virus. A gloating Obama claimed that Russia’s economy was “in tatters” and that the state was “isolated.” Neither of these statements is true. In actual fact, in many regions - including Asia and Latin America - Russia has more friends than the US.
Incessant propaganda reduces hopes of a thaw. Especially when most popular western press seems to simply regurgitate the government line these days. Again, the same useful idiots who shilled for the illegal Iraq war now turn their sights to Russia. For evidence of this, see Gekaufte Journalisten (Bought Journalism) by German journalist Udo Ulfkotte. In the bestseller, the former editor at Frankfurter Allgemeine Zeitung explains how many stories in the German media are essentially planted by the CIA.
At the same time, anti-Russia rhetoric in the US reaches new levels. Americans are bombarded with daily fear-mongering propaganda about “Russian aggression.” This is particularly pronounced on Fox News and CNN, where figures such as retired Major General Robert Scales bombard the airwaves daily. Scales recently called for America "to start killing Russians ... killing so many Russians that even Putin's media can't hide the fact that Russians are returning to the motherland in body bags.”
Oddly, Russia is reducing media spending. This year, TASS news agency announced a 25 percent staff reduction and Rossiyskaya Gazeta, the state’s official publication service (which also oversees Russia Beyond The Headlines and Russia Direct in foreign languages), released 10 percent of its employees. Also, RT's budget is down 46 percent in dollar terms this year.
Shaken, not stirred
Meanwhile. Putin is smeared as a cross between a new Hitler and a James Bond villain. The Russian president is accused of nostalgia for the Soviet Union. In reality, Putin is a Russian nationalist. Indeed, his political mentor was Anatoly Sobchak, a noted and outspoken opponent of communism. Putin’s KGB past is also frequently used against him. In fact, the President was a low-ranking administrator, not a *Stirlitz-esque spy.
LISTEN MORE:
Putin himself believes that the west is implementing a policy of “containment” against Russia. Even the “shadow-CIA,” US-political intelligence firm Stratfor broadly agrees with this assessment. The agency’s chief, George Friedman, has often stated that US policy is to prevent a rival power emerging in Eurasia. In simple terms, this means that Washington loves Moscow when it’s weak, as in the 90s, but fears a successful Russia which could rival it.
Hence, the Kremlin now realises that using cooperation with the west to fuel economic growth is futile. This explains Russia’s enthusiasm for the BRICs movement. It has also led to a nascent alliance with China, one that may not be in Moscow’s long-term interests. However, Putin has calculated that the alternative, meekly cowering before Washington, is worse.
As Moscow-Washington relations atrophy, there are now two scenarios in play. America can continue its aggression and Putin, a moderate by Russian standards, could feel compelled to dust off the Soviet playbook. This would mean a tit-for-tat campaign to destabilise America's near abroad as Washington has done, or attempted to do, in Ukraine, Georgia, Armenia and Moldova. The far better option would be for the US to take a step back and attempt a rapprochement with Moscow before the present acrimony becomes systemic.
*Stirlitz (Maxim Maximovich Isaev) was a fictional Soviet spy, created by Yulian Semyonov. Best described as the USSR’s answer to James Bond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten