Wanneer Henk Hofland in De Groene Amsterdammer naar Dwight Macdonald verwijst dan schrijft de, volgens zijn Nederlandse collega's, 'beste journalist van de twintigste eeuw,' zelfs diens naam fout, en niemand van de 'politiek-literaire elite' alhier corrigeert de nestor van de polderpers. Het lijkt een futiliteit, maar is het niet, het verschaft een genadeloze blik op het niveau van de Nederlandse intelligentsia.
In zijn studie Projecting The End of the American Dream. Hollywood's Visions of U.S. Decline (2013) zet de Amerikaan Gordon B. Arnold, hoogleraar Liberal Arts de situatie als volgt uiteen:
Perhaps no previous victory was as sweet as that won by the United States and its allies in 1945. Indeed, the war provided an opportunity for the United States to take the center of the world stage at a historic moment, cementing the country's status as a superpower among nations. The war had been experienced as a titanic struggler that tested American will and moral character when the nation was at one of its lowest points. Like an ancient hero tested when the outlook seemed bleakest, the national ordeal of World War II was experienced not just as a massive conflict, but also as a do-or-die situation. It was an unexpected (and surely unwanted, given the toll it took) opportunity for the United States to prove to itself and to the world of the rightness of its story. Victory was much more than victory, from this point of view. It was the validation of the American Dream narrative that had origins in a much earlier era.
Although the idea of the American Dream had already been established in U.S. culture, the circumstances at the end of the war provided a context when the idea could more firmly and thoroughly take root. If the Great Depression and World War were the tests, then the rise of the American Dream was, in this way of looking at things, the deserved result.
In die 'Amerikaanse Droom' gelooft zeven decennia na 1945 de 'politiek-literaire elite' in de Nederlandse polder nog steeds, hoewel in dat beeld 'steeds meer krassen komen,' aldus Geert Mak twee jaar na het verschijnen van zijn bestseller Reizen zonder John, Op zoek naar Amerika (2012). Mak's 'Amerika' is het beloofde land van de 'American Dream,' waarin '[c]ynisme of twijfel nergens te bekennen' waren en '[v]oor ons kinderen in de provincie, Amerika een droomland [was], met een losse levensstijl waarvan een enkele keer een flard over de oceaan kwam zeilen.' De 'flarden' die bij Mak een onvergetelijke indruk nalieten waren 'vol zon, onschuld en een onophoudelijk enthousiasme.' Zelfs aan het einde van zijn boek waarin hij 'zonder John' reist stelt hij zichzelf nog steeds de vraag:
Zullen Steinbeck en zijn pessimistische geestverwanten alsnog gelijk krijgen? In 1960 sloegen ze, al hadden ze in sommige opzichten een vooruitziende blik, met hun sombere voorspellingen de plank mis. Amerika zou na 1960 nog decennia van grote voorspoed beleven.
Vanuit zijn simplistisch mens- en wereldbeeld is Mak niet in staat achter de façade te kijken. Wanneer hij beweert dat tijdens de jaren vijftig in de VS '[c]ynisme of twijfel nergens te bekennen' was, dan bewijst dit eens te meer hoe beperkt zijn kennis is. De overgrote meerderheid van de kritische intellectuelen van de VS heeft hij niet gelezen, zo weet ik uit gesprekken met hem, een indruk die wordt bevestigd door het register van zijn 'Amerika-boek.' Mak is op zoek naar 'hoop' en niet naar de werkelijkheid. Illustrerend is dat Mak Nobelprijswinnaar Literatuur (1962) John Steinbeck afschrijft als een notoire 'doemdenker,' bezeten van een 'eeuwig sluimerend pessimisme,' een heerschap die
[t]ijdens zijn reis met Charley voor het eerst ongenadig [werd] geconfronteerd met degene die hij in werkelijkheid was: een oudere man die zichzelf overschreeuwde, die zijn leeftijd niet kon accepteren, zijn jeugd niet kon loslaten.
Deze provinciaalse kijk van de journalist uit Bartlehiem past naadloos in Johan Huizinga's omschrijving van de doorsnee Nederlander, wiens mentaliteit ‘tot grondtrek’ heeft ‘dat het onheroïsch is.’ Huizinga:
Hoe kan het anders? Een staat, opgebouwd uit welvarende burgerijen van matig grote steden en uit tamelijk tevreden boerengemeenten, is geen kweekbodem voor hetgeen men het heroïsche noemt.
Vandaar dat een NRC-recensent met grote stelligheid verkondigde: 'Mak schminkt Steinbeck af,' en wel omdat
Mak er al snel achter[komt] dat Reizen met Charley een charmant maar gemankeerd model is om na te volgen. Steinbeck was vooral aan het jakkeren op amfetamine en vermeed eerder het contact met Amerika dan dat hij het zocht. Vele ontmoetingen onderweg zijn waarschijnlijk uit zijn dikke schrijversduim gezogen,
een oordeel dat de bij autoriteiten zo geliefde journalist zonder bronvermelding klakkeloos overnam van de Amerikaanse auteur Bill Barich. Wat de populairste 'historicus' van het vaderland daarbij angstvallig verzweeg waren Barich's volgende woorden:
I still take seriously a lot of what he (Steinbeck. svh) said about the country. His perceptions were right on the money about the death of localism, the growing homogeneity of America, the trashing of the environment. He was prescient about all that.
Voor de dominee/koopman Mak geldt evenwel dat de visionaire 'Steinbeck en zijn pessimistische geestverwanten' in de jaren vijftig 'met hun sombere voorspellingen de plank mis[sloegen],' aangezien 'Amerika na 1960 nog decennia van grote voorspoed [zou] beleven.' Het materialisme gebruikt hij dus als enig geldig criterium voor de vooruitgang van de mensheid. Vanuit deze aanname stelt Mak in Reizen zonder John:
De Amerikaanse diplomaten behoren tot de beste ter wereld, het land beschikt over voortreffelijke informatiesystemen, het leger kent geen grenzen, de universiteiten en het State Department beschikken over briljante strategen en politieke analisten…
Bovendien 'brachten,' volgens hem, Amerikaanse presidenten vóór de Tweede Wereldoorlog 'een begin van orde in de mondiale politiek en economie.' Zestig pagina's verder is Mak zo overtuigd geraakt van zijn eigen woorden dat hij zonder enige terughoudendheid de lezers kan melden dat de VS 'als ordewaker en politieagent' in de wereld functioneert 'om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde,' en dit allemaal vanuit altruïstische overwegingen. De bestseller-auteur verkondigt verheugd dat de 'Amerikaanse soft power… hoewel aangetast 'nog altijd sterk aanwezig [is].' Ondertussen
proberen [sinds 2001] de VS de regio (Midden-Oosten. svh) weer enigszins in het gareel te krijgen. Het kostte tot nu toe enkele tienduizenden mensenlevens, zo'n vijfhonderd miljard dollar en een verdere aftakeling van het internationaal gezag van de Verenigde Staten dat in de loop der jaren zo behoedzaam was opgebouwd,
aldus gaf de Ridder van het Franse Légioen van Eer in zijn Reizen zonder John een opmerkelijke invulling van het aloude Noblesse Oblige. Het in 'het gareel krijgen,' oftewel het gewelddadig disciplineren van het volk om de neoliberale orde af te dwingen 'kostte' evenwel geen 'enkele tienduizenden mensenlevens,' maar meer dan een miljoen 'mensenlevens' en de totale ontwrichting van de hele regio. De financiële kosten waren geen 'zo'n vijfhonderd miljard dollar,' maar meer dan 3 biljoen dollar, dus het zesvoudige van Mak's schatting, zoals ondermeer de Amerikaanse Nobelprijswinaar Economie (2001) Joseph Stiglitz al twee jaar vóór het verschijnen van Mak's boek had uitgerekend.
Ridder Mak mag dan wel volgens eigen zeggen een 'geheime liefde' koesteren voor de Verenigde Staten, hij mag hoog opgeven over de 'voortreffelijke informatiesystemen,' die overigens de aanslagen van 11 september 2001 niet voorzagen, maar het is aan waanzin grenzende kletskoek dat de VS sinds de Vietnamoorlog met zijn 3,4 miljoen doden 'internationaal gezag' bezat in de niet-blanke, niet-christelijke wereld. Hoe krijgt de miljonair het uit zijn tekstverwerker? Is er dan niemand die zijn boeken redigeert? Mak zelf kan dan wel in de 'Verantwoording' van zijn Reizen zonder John laten weten dat hij '[a]l reizend en schrijvend op de schouders [stond] van talloze voorgangers, en' dat hij 'van hun observaties en ideeën dankbaar gebruik [maakte],' maar dan moeten dit de schouders zijn geweest van nog geen zes duim hoge intellectuele lilliputters. Zij moeten degenen zijn die hem verteld hebben dat 'het leger geen grenzen [kent],' en dat 'het State Department' beschikt 'over briljante strategen en politieke analisten'? Ik stel deze vraag omdat de VS sinds de Korea-Oorlog (die eindigde in een gelijk spel) elk grootscheeps gewapend conflict heeft verloren, in Vietnam, in Afghanistan, in Irak, in Libië. Ook de burgeroorlogen in Syrië en Oekraïne bewijzen juist het ontbreken van 'briljante strategen en politieke analisten,' voorafgaand en tijdens Amerikaanse militaire of politieke interventies. Met andere woorden: ook hier zwetst Mak. In plaats van zoveel nonsens op te schrijven had hij zich moeten verdiepen in zijn onderwerpen. Dan had hij bijvoorbeeld geweten dat er tenminste '12 Reasons' zijn waarom 'America Doesn’t Win Its Wars,' met als belangrijkste 'reden' dat 'Too many parties now benefit from perpetual warmaking for the U.S. to ever conclude its military conflicts,' aldus Jon Basil Utley, uitgever van The American Conservative, die op 12 juni 2015 opmerkte:
America doesn’t 'win' its wars, because winning a war is secondary to other goals in our war making. Winning or losing has little immediate consequence for the United States, because the wars we start, Wars of Choice, are not of vital national interest; losing doesn’t mean getting invaded or our cities being destroyed.
Mak en de overgrote meerderheid van de 'politiek-literaire elite' in de polder gelooft nog steeds in de 'American Dream.' Dat is de reden waarom Henk Hofland in De Groene Amsterdammer stelde dat weliswaar 'het Westen zich [zal] moeten aanpassen,' maar dan 'nog altijd bij voorkeur onder Amerikaanse leiding, als het een Democraat is.'
Zelfs wanneer hij na vijf eeuwen westerse hegemonie begint te beseffen dat het westers geweld wereldwijd niet automatisch meer leidt tot de hegemonie van de blanke, christelijke heersers, dan moet de westerse aanpassing toch 'nog altijd bij voorkeur' onder 'leiding' van een 'Amerikaanse' president van de Democratische Partij zich voltrekken, in dit geval 'Hillary,' die ondanks het feit dat zij vóór de desastreuze illegale inval in Irak stemde, desalniettemin door hem als de 'ideale kandidaat' wordt gepresenteerd. Door zijn ontoereikende verbeeldingskracht is de Koude Oorlogsprofeet niet in staat de geopolitieke machtsstrijd te doorgronden. De Atlanticus Henk Hofland bepleit openlijk desnoods een oorlog tegen Rusland omdat er een 'noodzaak' zou bestaan 'voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt.' Daarentegen waarschuwt een toenemend aantal vooraanstaande Europese en Amerikaanse deskundigen voor het feit dat Europa aan de leiband van het Amerikaanse militair-industrieel complex loopt. Zo werd in juni 2015 bekend dat de
Former French prime minister Francois Fillon has said that Europe is now fully dependent on the US, which is dragging it into a ‘crusade’ against Russia and is pursuing a policy which is absolutely contradictory to European interests.
'Europe nowadays has lost its independence. The US is dragging it into a "crusade"against Russia, which absolutely contradicts European interests,' former French prime minister Francois Fillon said in an interview with the French news channel BFMTV. […]
'German intelligence is spying on France, but not in its own interests, but those of the US,' he said.
The politician also added that the US justice system constantly interferes into the work of the European judicial authorities.
In the Middle East, the US is pursuing a policy which completely contradicts European interests and is a real danger to them, but the countries of Europe are forced to agree to it.
Fillon also criticized the proposed Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) agreement between the EU and the US and added that he is decisively against signing it, given the way it is worded now.
Hoewel Atlanticus Geert Mak, voorafgaand aan de herverkiezing van president Obama in 2012, via de EO-Radio beweerde dat 'het beter voor Nederland en de internationale gemeenschap [is] dat Obama de verkiezingen wint,' waarschuwen geïnformeerde bronnen voor dezelfde Obama:
GERMAN BANKER: OBAMA IS DESTROYING
Interviewed on June 6th by German Economic News, the chief economist at Bremer Landesbank, Folker Hellmeyer, says that because of Obama’s sanctions against Russia, German exports declined year-over-year by 18% in 2014, and by 34% in the first two months of 2015 (no later figures), but he asserts that 'The damage is much more comprehensive than these statistics show,' because those are only the 'primary losses,' and there are in addition 'secondary effects,' which get even worse over time.
Over deze ontwikkeling zwijgen de Hoflanden en de Makkianen als het graf. Hun kortzichtige opvattingen dwingen hen de neoliberale macht in Washington en op Wall Street te blijven steunen. En dat terwijl gerenommeerde Amerikaanse intellectuelen van binnenuit het Amerikaans expansionisme al decennialang fel bekritiseren. Aan het slot van zijn Sketches From A Life (1989) schreef de voormalige Amerikaanse beleidsbepaler wijlen George Kennan, architect van de westerse naoorlogse 'containment politiek' waarmee de Sovjet-Unie werd geïsoleerd:
Ik beschouw de Verenigde Staten van deze laatste jaren van de twintigste eeuw als een in wezen tragisch land, begiftigd met uitstekende natuurlijke hulpbronnen die het snel aan het verkwisten en uitputten is, en met een intellectuele en artistieke intelligentsia van groot talent en originaliteit. Voor deze intelligentsia hebben de dominante politieke machten in het land weinig begrip of respect. Haar stem wordt doorgaans tot zwijgen gebracht of overschreeuwd door de commerciële media. Het is waarschijnlijk veroordeeld om, net als de Russische intelligentsia in de negentiende eeuw, voorgoed een hulpeloze toeschouwer te blijven van de verontrustende koers in het leven van de natie.
Geen woord daarover bij Hofland en ook niet in Mak's reisboek, waarin hij claimt '[o]p zoek naar Amerika' te zijn. In Mak's literatuurlijst staat geen enkel boek van de talloze die 'de legendarische' Kennan geschreven heeft over de hegemonistische drijfveren van de Amerikaanse buitenlandse politiek sinds 1945, het begin van de 'Amerikaanse Eeuw.' Zeven decennia later is algemeen bekend dat de VS al die jaren in de greep verkeerde van een angstpsychose voor alles en iedereen die kritisch stond tegenover de kapitalistische macht. Iedere geschoolde Nederlander heeft weleens gehoord van het pathologische Mccarthyisme en van de al even paranoïde doctrines van de Obama-regering betreffende Rusland, waarvan alleen de oorlogsindustrie profiteert. Zowel Democraten als Republikeinen voeren permanent een beleid dat alleen het militair-industrieel complex ten goede komt, een politiek waarvoor president Eisenhower in 1961 tijdens zijn afscheidsspeech waarschuwde. Dit complex was toen al een onvoorstelbare geldverspilling volgens de fameuze vijf sterren generaal Douglas MacArthur:
Onze regering heeft ons in een voortdurende staat van angst gehouden – heeft ons voortdurend in een staat van patriottistische hysterie gehouden – met het idee van een ernstige nationale noodtoestand. Altijd is er een of ander verschrikkelijk kwaad geweest… om ons te verzwelgen als we ons niet blind achter haar schaarden door de exorbitante fondsen die ze nodig had te verschaffen. Maar in retrospect lijken deze rampen nooit te hebben plaatsgevonden, blijken ze nooit echt werkelijkheid te zijn geweest.
Toch blijft de 'vrije pers' permanent de gecultiveerde angst vergroten en daarmee het gigantische geld verslinden van het militair-industrieel complex. Tom Engelhardt, één van de vele scherpzinnige Amerikaanse critici van de 'American Dream,' die ten koste gaat van de rest van de wereld, wees in zijn boek The American Way of War (2010) op het volgende:
Because the United States does not look like a militarized country, it is hard for Americans to grasp that Washington is a war capital, thet the United States is a war state, that it garrisons much of the planet, and that the norm for us is to be at war somewhere (usually, in fact, many places) at any moment... What does it mean when the most military-obsessed administration in our history, which year after year, submitted ever more bloated Pentagon budgets to Congress, is succeeded by one headed by a president who ran, at least partially, on an antiwar platform, and who then submitted an even larger Pentagon budget?
Daarbij verwijst deze, 'I.F. Stone of the post-9/11 age' op de wisseltruc die Obama uithaalde door zich te omringen met corrupte bankiers en door het militair-industrieel complex nog meer te subsidiëren met gemeenschapsgeld, zodat nu sinds 2000 de militaire uitgaven van de VS bijna zijn verdubbeld. Hoewel deze feiten voor de Hoflanden en Makkianen kennelijk irrelevant zijn, gezien hun enthousiasme voor het met grootscheeps geweld 'grenzen' stellen, maakt het progressieve Amerikaanse intellectuelen als Tom Engelhardt wel degelijk iets uit:
What does it mean about our world when those people in our government peering deepest into a blue-skies future are planning ways to send armed 'platforms' up into those skies and kill more than a quarter century from now? And do you ever wonder about this: If such weaponry is being endlessly developed for our safety and security, and that of our children and grandchildren, why is it that one of our most successful businesses involves the sale of the same weaponry to other countries? Few Americans are comfortable thinking about this, which may explain why global-arms-trade pieces don't tend to make it onto the front pages of our news pages.
In de Reader's Digest-versie van Geert Mak's 'Amerika' wordt hier geen structurele aandacht aan besteed omdat hij het niet angstaanjagend genoeg vindt om er serieus over na te denken. Dit, in tegenstelling tot Engelhardt en naar ik vermoed de meeste andere mensen die op de hoogte zijn en niet zo gewetenloos handelen dat ze de gigantische verspilling goedkeuren. Een verspilling die tot genocide kan leiden. Ondertussen stijgt het oorlogsbudget opnieuw, en gaat het Amerikaanse geweld door, met steun van hun NAVO-bondgenoten, een ander feit dat door Mak wordt verzwegen. Tom Engelhardt schreef in dit verband over de 'conspiracy of silence' onder journalisten:
In September 2009, The Times Pentagon correspondent Thom Shanker... wrote a rare piece on the subject, but it appeared inside the paper on a quiet Labor Day. 'Despite Slump, U.S. Role as Top Arms Supplier Grows' was the headline. Perhaps Shanker, too, felt uncomfortable with his subject, because he included the following generic description: 'In the highly competitive global arms market, nations vie for both profit and political influence through weapons sales, in particular to developing nations.' The figures he cited from a congressional study of that 'highly competitive' market told a different story: The United States, with $37.8 billion in arms sales (up $12.4 billion from 2007), controlled 68.4 percent of the global arms market in 2008. Highly competitively speaking, Italy came 'a distant second' with $3.7 billion. In sales to 'developing nations,' the United States inked $29.6 billion in weapons agreements or 70.1 percent of the market. Russia was a vanishingly distant third at $3.3 billion, or 7.8 percent of the market. In other words, with 70 percent of the market, the United States actually has what, in any other field, would qualify as a monopoly position -- in this case, in things that go boom at night. With the American car industry in a ditch, it seems that this (along with Hollywood films that go boom in the night) is what we now do best, as befits a war, if not a warrior, state. Is that an American acoomplishment you're comfortable wih?
Over Mak's 'beste [diplomaten] ter wereld' schreef Tom Engelhardt die wel weet waar hij het over heeft:
Diplomacy itself has been militarized and, like our country, is now hidden behind massive fortifications, and had been placed under Lord of the Flies-style guard. The State Department's embassies are now bunkers and military-style headquarters for the prosecution of war policies... And peace itself? Simply put, there's no money in it. On the neraly trillion dollars the United States invests in war and war-related activities, nothing goes to peace. No money, no effort, no thought. The very idea that there might be peaceful alternatives to endless war is so discredited that it's left to utopians, bleeding hearts, and feathered doves. As in Orwell's Newspeak, while 'Peace' remains with us, it's largely been shorn of its possibilities. No longer the opposite of war, it's just a rhetorical flourish embedded, like one of our reporters, in Warspeak.
In de roman 1984 schreef George Orwell dat de moderne oorlog:
helpt om de speciale geestelijke atmosfeer in stand te houden, die een hierarchische maatschappij nodig heeft. De oorlog, zo zal men zien, is nu een zuiver binnenlandse aangelegenheid. In het verleden bestreden de heersende groepen van alle landen elkaar ook echt, al mochten zij inzien, dat zij een gemeenschappelijk belang hadden en daarom de vernietigende werking van de oorlog zouden moeten beperken, en de overwinnaar altijd de overwonnene plunderde. In onze eigen tijd vechten zij helemaal niet tegen elkaar. De oorlog wordt door iedere heersende groep gevoerd tegen de eigen onderdanen en het doel van de oorlog is niet om gebiedsoverwinningen te maken of te voorkomen, maar om de structuur der samenleving is stand te houden.
Orwell wist dat
op de lange duur een hiërarchische maatschappij alleen mogelijk op een basis van armoede en onwetendheid... De vraag was, hoe de wielen van de industrie draaiende te houden zonder de feitelijke rijkdom van de wereld te vermeerderen. Er moesten goederen geproduceerd worden, maar zij moesten niet worden gedistribueerd. En in de praktijk was de enige manier om dit te bereiken een voortdurende oorlog... Oorlog is een methode tot het verbrijzelen, of tot het in de lucht laten vliegen, of tot het laten zinken in de diepte der zee van materialen, die anders gebruikt zouden kunnen worden om de massa's te veel gemak te verschaffen en daardoor op de lange duur te intelligent te maken.
Een gewelddadig systeem legitimeren kan alleen door gebruikmaking van 'opiniemakers' die de bevolking vertellen dat de macht bezig is 'orde' te scheppen in de chaos, en, in het geval van de VS, niet alleen 'als ordebewaker en politieagent' optreedt maar tevens fungeert als 'anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord,' om Mak andermaal te citeren.
Van de opiniemakers wordt verwacht dat ze de gigantische uitgaven aan het militair-industrieel complex rechtvaardigen. Tom Engelhardt:
What does it mean about our world when those people in our government peering deepest into a blue-skies future are planning ways to send armed 'platforms' up into those skies and kill more than a quarter century from Now? And do you ever wonder about this: If such weaponry is being endlessly developed for our safety and security, and that of our children and grandchildren, why is it that one of our most succesful businesses involves the sale of the same weaponry to other countries? Few Americans are comfortable thinking about this, which may explain why global-arms-trade pieces don't tend to make it into the front pages of our newspapers. In September 2009, the Times Pentagon correspondent Thom Shanker, for instance, wrote a rare piece on the subject, but it appeared inside the paper on a quit Labor Day. 'Despite Slump, U.S. Role as Top Arms Supplier Grows' was the headline. Perhaps Shanker, too, felt uncomfortable with his subject, because he included the following generic description: 'In the highly competitive global arms market, nations vie for both profit and political influence through weapons ales, in particular to developing nations.' The figures he cited from a congressional study of that 'highly competitive' market told a different story: The United States, with $37.8 billion in arms sales (up 12.4 billion from 2007), controlled 68.4 percent of the global arms market in 2008... In sales to 'developing nations,' the United States inked $29.6 billion in weapons agreements or 70.1 percent of the market. In other words, with 70 percent of the market, the United States actually has what, in any other field, would qualify as a monopoly position -- in this case, in things that go boom in the night. With the American car industry in a ditch, it seems that this (along with Hollywood films that go boom in the night) is what we do best, as befits a war, if not warrior, state. Is that an American accomplishment you're comfortable with?
Toen ik Engelhardt in januari 2012 interviewde bleek hij deze ontwikkeling buitengewoon verontrustend te vinden. Geert Mak's literatuurlijst toont aan dat hij ook Engelhardt's werk niet heeft gelezen. Eveneens ontbreekt aan zijn lijst het boek Imperial Hubris. Why The West Is Losing The War On Terror van de Amerikaanse historicus Michael Scheuer, 22 jaar lang een hoge CIA-analist en voormalige
chief of the Osama bin Laden unit at the Counterterrorist Center from 1996 to 1999. He worked as Special Adviser to the Chief of the bin Laden Unit from September 2001 to November 2004. He is now known to have been the anonymous author of... Through Our Enemies' Eyes: Osama bin Laden, Radical Islam, and the Future of America... he was mentioned in an Osama bin Laden statement of September 7, 2007. According to bin Laden, 'If you want to understand what's going on and if you would like to get to know some of the reasons for your losing the war against us, then read the book of Michael Scheuer in this regard.
Kortom, Scheuer is een expert wiens werk een 'Amerika-deskundige' niet kan negeren wanneer hij 'op zoek naar Amerika' gaat. Zeker niet wanneer men weet dat niemand minder dan Richard A. Clarke, onder zowel Clinton als Bush junior 'National Coordinator for Security, Infrastructure Protection, and Counter-terrorism,' Scheuer's studie aanprees als 'a powerful, persuasive, analysis of the terrorist threat and the Bush administration's failed efforts to fight it.' Scheuer verklaart onder meer het volgende over het Amerikaanse fiasco in Afghanistan dat
the strategy's subsequent failure shows its planners' complete lack of comprehension of Afghanistan's tribal, ethnic, and religious realities... no U.S. leader was given the expert analysis that would have allowed him to see beyond the war's easy part - bombing the air-defenseless Taliban from power.
Het was Michael Scheuer die in Imperial Hubris een officieel Pentagon rapport bekend maakte waarin hij Geert Mak's 'briljante strategen en politieke analisten' waarover 'het State Department' zou beschikken vergeefs waarschuwde dat
Muslims do not hate our freedom, but rather they hate our policies. The overwhelming majority [of Muslims] voice their objections to what they see as one-sided support in favor of Israel and against Palestinian rights, and the long-standing, even increasing support for what Muslims see as tyrannies, most notably Egypt, Saudi Arabia, Jordan, Palestine, and the Gulf States. Thus, when American public diplomacy talks about bringing democracy to Islamic societies, this is seen [by Muslims] as no more than selfserving hypocrisy... No public relations campaigns can save America from flawed policies.
Maar dit was kennelijk zo'n irrelevante analyse dat de 'briljante strategen en politieke analisten' van Mak haar terzijde schoven. Michael Scheuer:
I believe, that the way we see and interpret people and events outside North America is heavily clouded by arrogance and sellf-centeredness amounting to what I called 'imperial hubris' in Through Our Enemies' Eyes.
Tegen het einde van zijn boek, op pagina 253, schrijft Scheuer daarom dat
The choice we have is between keeping policies, which will produce an escalating expenditure of American treasure and blood, or devising new policies, which may, over time, reduce the expenditure of both.
Bijna negen jaar nadat Imperial Hubris verscheen blijkt hoe gelijk Scheuer toen had. Inmiddels zijn de Amerikaanse militaire uitgaven bijna verdubbeld en heeft de VS zich grotendeels uit Irak moeten terugtrekken en heeft het imperium ook de oorlog in Afghanistan verloren. Dit alles staat in schril contrast met Mak's kwalificaties als 'de beste ter wereld, voortreffelijke, geen grenzen, briljante, hele wereld, succes,' etc. Het is vooral een beschamend gebrek aan kennis dat Mak in zijn reisboek etaleert. Hij heeft in dit geval niet alleen Scheuer genegeerd, maar heeft ook niet de volgende serie boeken gelezen die absoluut noodzakelijk zijn om de politieke werkelijkheid van de VS te kunnen doorgronden:
Blowback. The Costs and Consequences of American Empire. Chalmers Johnson.
*Overthrow. America's Century of Regime Change from Hawaii to Iraq. Stephen Kinzer.
*Devil's Game. How the United States Helped Unleash Fundamentalist Islam. Robert Dreyfuss.
*Imperial Overstretch. Roger Burbach & Jim Tarbell.
*Killing Hope. William Blum.
*Failed States. The Abuse of Power and the Assault on Democracy. Noam Chomsky.
*Iran. A People Interrupted. Hamid Dabashi.
*Treacherous Alliance. The Secret Dealings of Israel, Iran, and the U.S. Trita Parsi.
Waarom Mak en Hofland deze studies niet raadplegen, daarover volgende keer meer.
Starvation Is The Price Greeks Will Pay For Remaining In The EU — Paul Craig Roberts
Starvation Is The Price Greeks Will Pay For Remaining In The EU
Paul Craig Roberts
Syriza, the new Greek government that intended to rescue Greece from austerity, has come a cropper. The government relied on the good will of its EU “partners,” only to find that its “partners” had no good will. The Greek government did not understand that the only concern was the bottom line, or profits, of those who held the Greek debt.
The Greek people are as out to lunch as their government. The majority of Greeks want to remain in the EU even though it means that their pensions, their wages, their social services, and their employment opportunities will be reduced. Apparently for Greeks, being a part of Europe is worth being driven into the ground.
The alleged “Greek crisis” makes no sense whatsoever. It is obvious that Greece cannot with its devastated economy repay the debts that Goldman Sachs hid and then capitalized on the inside information, helping to cause the crisis. If the solvency of the holders of the Greek debt, apparently the NY hedge funds and German and Dutch banks, depends on being repaid, the European Central Bank could just follow the example of the Federal Reserve and print the money to secure the Greek debt. The ECB is already printing 60 billion euros a month to save the European financial system, so why not include Greece?
A conservative might say that such a course of action would cause inflation, but it hasn’t. The Fed has been creating money hands over fists for seven years, and according to the government there is no inflation. We even have negative interest rates attesting to the absence of inflation. Why will creating money for Greece create inflation but not for Goldman Sachs, Citibank, and JPMorganChase?
Obviously, the Western world doesn’t want to help Greece. The West wants to loot Greece. The deal is that Greece gets new loans with which to repay existing loans in exchange for selling municipal water companies to private investors (water rates will go up on the Greek people), for selling the state lottery to private investors (Greek government revenues drop, thus making debt repayment more difficult), and for other such “privatizations” such as selling the protected Greek islands to real estate developers.
This is a good deal for everyone but Greece.
If the Greek government had any sense, it would simply default. That would make Greece debt free. With just a few words, Greece can go from a heavily indebted country to a debt-free country.
Greece could then finance its own bond issues, and if it needed external credit, Greece could accept the Russian offer.
Indeed, if the Russian and Chinese governments had any sense, they would pay Greece to default and to leave the EU and NATO. The unravelling of Washington’s empire would begin, and the threat of war that Russia and China face would go away. The Russians and Chinese would save far more on unnecessary war preparation that saving Greece would cost them.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten