De Amerikaanse essayist Dwight MacDonald heeft een paar scherpe opstellen geschreven over massamoord uit de lucht, in 1944 toen de Geallieerden bezig waren de Duitse steden te verwoesten. Moest Dresden met de grond gelijk worden gemaakt om Hitler klein te krijgen? De historici zijn er nog niet uit. In de Vietnamese oorlog werd Hanoi door B52’s gebombardeerd. Het heeft niet geholpen.
Opmerkelijk is dat de nestor van de polderpers verwees naar de kritische Amerikaanse cultuurcriticus Dwight Macdonald, aangezien het wereldbeeld van deze invloedrijke intellectueel wezenlijk afwijkt van Hoflands visie. Toch verklaarde de columnist van De Groene vijf jaar later bij het aanvaarden van de P.C. Hooftprijs dat hij zich zelfs heeft laten inspireren door 'Dwight MacDonald,' om te besluiten met de opmerking: 'En daarna ben ik mijn eigen weg gegaan.' Dit laatste neem ik voetstoots aan, aangezien het de enige plausibele verklaring is voor het feit dat Hofland de woordvoerder bij uitstek is geworden van de benepen gevestigde orde. In hetzelfde jaar dat hij zichzelf prees met de woorden dat zijn P.C. Hooftprijs 'een onvergelijkelijke erkenning' is van zijn eigen meesterschap, verscheen Dwight Macdonald's postuum uitgegeven bundel Masscult and Midcult: Essays Against the American Grain (2011). Een absolute must-read voor intellectuelen, en dan vooral voor degenen die in dienst staan van de commerciële media, opdat ze zich bewust worden van ondermeer het volgende:
In Masscult (and in its bastard Midcult) everything becomes a commodity, to be mined for $$$$, used for something it is not, from Davy Crockett to Picasso. Once a writer becomes a Name, that is, once he writes a book that for good or bad reasons catches on, the Masscult (or Midcult) mechanism begins to ‘build him up,’ to package him into something that can be sold in identical units in quantity.
Macdonald besefte dat het werk van de 'politiek-literaire elite' in de media ‘slick and cliché in execution as in content’ is. De Amerikaanse kunstcriticus Clement Greenberg wees er terecht op dat zowel de ‘Masscult' als de 'Midcult’ altijd
predigests art for the spectator and spares him effort, provides him with a shortcut to the pleasures of art that detours what is necessarily difficult in the genuine art,
omdat het ‘includes the spectator’s reactions in the work itself instead of forcing him to make his own responses.’ Precies, maar dan ook precies doen mainstream-opiniemakers als Henk Hofland en Geert Mak, die met hun voorgekookte en voorspelbare meningen zo'n voorname plaats innemen in de 'vrije pers.' Zij staan voor de cultuur van de consumerende middenklasse die elk autonoom denken bij voorbaat verwoest. Vandaar dat zij doorgaans 'we' schrijven en 'onze.' De opiniemakers spreken namens alle anderen van wie verwacht wordt dat ze niet in staat zijn zelfstandig een oordeel te vellen. De Makkianen en Hoflanden kunnen het complexe van de ‘High Culture’ doorgaans niet bevatten en al helemaal niet verwerken in het eigen bestaan, zoals een blik op hun interieur al snel duidelijk maakt. De smaak en meningen van de westerse journalisten kunnen per definitie niet afwijken van de commerciële wansmaak van de middenklasse voor wie ze schrijven. Mak zou geen bestsellers vol hapklare meninkjes en vondstjes hebben kunnen schrijven, Hofland zou nooit door het establishment zo zijn geprezen voor zijn 'unieke' columns vol simplistische halve waarheden. De mainstream-journalistiek vereenvoudigt datgene wat complex is, ontdoet de werkelijkheid van oorzaak en gevolg, en verzwijgt de historische context waarin het leven van het individu en van de massa zich voltrekt. De commerciële pers biedt haar
customers neither an emotional catharsis nor an aesthetic experience, for these demand effort. The production line grinds out a uniform product whose humble aim is not even entertainment, for this too implies life and hence effort, but merely distraction. It may be stimulating or narcotic, but it must be easy to assimilate. It asks nothing of its audience, for it is ‘totally subjected to the spectator.’ And it gives nothing,
aldus Dwight Macdonald. De ‘Masscult and its bastard Midcult,’ waarbij zowel de directeur als zijn ondergeschikte hetzelfde geestelijke voedsel verorberen, zoals Hans Magnus Enzensberger al vele jaren geleden beschreef, dragen in zich nog een ander gevaar, waarvoor Noam Chomsky al bijna een halve eeuw geleden waarschuwde toen hij schreef:
Let me finally return to Dwight Macdonald and the responsibility of intellectuals. Macdonald quotes an interview with a death-camp paymaster who burst into tears when told that the Russians would hang him. ‘Why should they? What have I done?’ he asked. Macdonald concludes: ‘Only those who are willing to resist authority themselves when it conflicts too intolerably with their personal moral code, only they have the right to condemn the death-camp paymaster.’ The question, ‘What have I done?’ is one that we may well ask ourselves, as we read each day of fresh atrocities in Vietnam—as we create, or mouth, or tolerate the deceptions that will be used to justify the next defense of freedom.
Maar wie in Nederland durft Henk Hofland of Geert Mak straks te vragen: 'Wat hebben jullie gedaan, toen jullie het westers geweld bleven verdedigen?' Macdonald sprak intellectuelen op hun persoonlijke verantwoordelijkheid aan, en moest daar voor boeten, hij raakte geïsoleerd. Desondanks ging hij door, maar een dergelijke morele integriteit is in Nederland absoluut ondenkbaar, omdat afwijkende standpunten het einde van iemands carrière inluidt. Het poldermodel, zeker in zijn huidige zwaar gecorrumpeerde vorm, accepteert geen dissidente zienswijzen. De Amerikaanse geleerde Noam Chomsky:
The system operates through a complex of inducements, privileges, class interests, etc., relying on the tendency of much of the intelligentsia to conform to power (while proclaiming their courageous independence of mind), and the unwillingness to endure vilification, lies, and denial of the opportunity to work and publish, as punishment for telling the truth.
En dus blijven de conformistische Makkianen en Hoflanden het onacceptabele propageren. Chomsky:
Certainly much of the reconstruction of imperial ideology and effacement of the record of American crimes is quite deliberate. It must be remembered that American liberalism was responsible for many of the worst crimes, not only in Indochina, and the articulate intelligentsia largely supported the war in Indochina, turning against it when business circles did and for the same 'pragmatic' reasons. The basic principle, one of long standing, is that the 'responsible intellectuals' must undertake what is called 'the engineering of consent,' the shaping of popular attitudes to support the aims of those with objective power. Again, a person who is concerned to help suffering people will concentrate his energies on combating these forces, which, needless to say, dominate the ideological institutions.
Door 'the engineering of consent' depolitiseert de opiniemaker het politieke. Een eerlijk politiek standpunt vergt namelijk inspanning van de burger terwijl de opiniemaker, het woord zegt het al, de opinies voorkookt, de burger hoeft alleen nog maar te slikken. Wat opiniemakers fabriceren is fastfood for the mind, zowel qua vorm als inhoud. Het doet er voor hen niet meer toe wat de waarheid is, ze bezitten het vermogen zichzelf in één zin tegen te spreken, zonder dat het opvalt. De ene dag beweren ze dit, de volgende precies het tegenovergestelde, en alles onweersproken door hun publiek. Voor alle commerciële media in het Westen geldt in mindere of meerdere mate datgene wat Enzensberger schreef over het Duitse dagblad Bild:
Der Siegeszug des Blattes beruht darauf, dass es im Lauf der Jahre gelernt hat, diese Bestimmung in immer reinerer Form zu verwirklichen. In den Analysen der sechziger Jahre, die auf das Modell des Klassenkampfes fixiert waren, wurden stets die plebejischen und proletarischen Elemente der Zeitung hervorgehoben. Heute hat Bild diese diese Zielgruppe, wie jede andere, hinter sich gelassen. Da die 'hersschende Klasse' seit langem kleine eigene Kultur mehr hervorbringt und auch keine Bedürfnis nach etwas Derartigem zu erkennen gibt; da der funktionelle Analphabetismus als Privileg der Unterdrückten nicht mehr gelten kann, sondern zur normale Ausstattung auch der Unterdrücker gehört, kann es nicht wundernehmen, dass mann der Bild-Zeitung heute ebenso oft in den Intercity-Zügen, in den Lobbys der Luxus-Hotels und in der Ersten Klasse der Lufthansa-Flüge begegnet wie in Arbeiterkneipen und S-Bahn-Abteilen. So, nämlich in Gestallt einer höhnischen Fratze, hat Bild die längst preisgegebene Utopie der Klassenlosen Gesellschaft eingelöst, als ein Blatt, das nicht jeden etwas bietet, sondern allen nichts...
Bild wird gelesen nicht obwohl, sondern weil das Blatt von nichts handelt, jeden Inhalt liquidiert, weder Vergangenheit noch Zukunft kennt, alle historischen, moralischen, politischen Kategorien zertrümmert; nicht obwohl, sondern weil es droht, quatscht, ängstigt, schweinigelt, hetzt, leeres Stroh drischt, geifert, tröstet, manipuliert, verklärt, lügt, blödelt, vernichtet.
Het enige belangrijke verschil tussen Bild en De Groene Amsterdammer is dat Bild geen enkele pretentie meer heeft. Daarentegen pretendeert Hoflands 'politiek-literaire elite' dat zij ondanks een totaal gebrek aan diep doorleefde esthetiek en ethiek geenszins lijdt aan 'functioneel analfabetisme.' Zoals Hofland waarschuwde voor de ongeletterde 'onderklasse,' waarschuwde Macdonald voor de 'midcult' van de half-geletterde, cultureel verpauperde 'middenklasse.' Voor de Nederlandse 'intelligentsia' en de door haar geconsumeerde cultuur geldt wat Dwight Macdonald al ruim een halve eeuw geleden constateerde:
We have, in short, become skilled at consuming High Culture when it has been stamped by the proper authorities, but we lack the kind of sophisticated audience that supported the achievements of the classic avant-garde, an audience that can appreciate and discriminate on its own.
For this more difficult enterprise, we shall need what we very well may not get for all our four million college population: a cultural community. The term is pompous but I can think of no more accurate one. It is strange how many brain-workers we have and how few intellectuals, how many specialists whose knowledge and interest are confined to their own ‘field’ and how few generalists whose interests are broad and nonprofessional.
Dit is exact wat 'we' bij de Makkianen en Hoflanden zien, bijna alles wat ze naar voren brengen is het product van een uiterst beperkte mainstream-visie, die als een bezweringsformule almaar wordt herhaald. Hun woorden verraden alleen datgene wat aangeleerd is, maar nooit verwerkt. Hoe 'elitair' ze zichzelf ook mogen beschouwen, ze blijven grof in hun denken en handelen. Macdonald:
A century ago Lord Melbourne, himself a strikingly nonspecialized and indeed rather ignorant intellectual, observed: ‘A man may be master of the ancient and modern languages and yet his manners shall not be in the least degree softened or harmonized. The elegance, grace and feeling which he is continually contemplating cannot mix with his thoughts or insinuate themselves into their expression -- he remains as coarse, as rude and awkward, and often more so, than the illiterate and the ill-instructed.’ One of Melbourne’s favorite quotations was Jacques’s remark, in As You Like It, when the rustic clown quotes Ovid: ‘O knowledge ill-inhabited -- worse than Jove in a thatched house!’
De 'ill-inhabited knowledge' is de reden dat de meningen van de 'politiek-literaire elite' in de polder inwisselbaar zijn, als gelegenheidsargumenten moeiteloos aangepast kunnen worden aan het publiek dat ze op een bepaald moment willen overtuigen. Macdonald:
One might also cite Ortega y Gasset’s observation, apropos of ‘the barbarization of specialization’: ‘Today, when there are more scientists than ever, there are fewer cultured men than, for example, in 1750.’
Omdat ‘cultured men’ geen norm meer zijn, sterker nog, gehaat worden vanwege hun kennis en de vermetelheid om meer te weten en te hebben ervaren dan de doorsnee praatjesmaker, kan André Rieu’s ‘muziek voor miljoenen’ doorgaan voor kunst, Mak’s best-sellers als historische meesterwerken, en Hoflands consequentieloos gebabbel voor 'sprezzatura,' terwijl het niet meer is dan kitsch, ‘a marketing phenomenon,’ zoals Dwight Macdonald's analyse aantoont. Over de verpaupering van smaak en opinies:
February 23, 1967
TWENTY-YEARS AGO, Dwight Macdonald published a series of articles in Politics on the responsibility of peoples and, specifically, the responsibility of intellectuals. I read them as an undergraduate, in the years just after the war, and had occasion to read them again a few months ago. They seem to me to have lost none of their power or persuasiveness. Macdonald is concerned with the question of war guilt. He asks the question: To what extent were the German or Japanese people responsible for the atrocities committed by their governments? And, quite properly, he turns the question back to us: To what extent are the British or American people responsible for the vicious terror bombings of civilians, perfected as a technique of warfare by the Western democracies and reaching their culmination in Hiroshima and Nagasaki, surely among the most unspeakable crimes in history. To an undergraduate in 1945-46—to anyone whose political and moral consciousness had been formed by the horrors of the 1930s, by the war in Ethiopia, the Russian purge, the ‘China Incident,’ the Spanish Civil War, the Nazi atrocities, the Western reaction to these events and, in part, complicity in them—these questions had particular significance and poignancy.
With respect to the responsibility of intellectuals, there are still other, equally disturbing questions. Intellectuals are in a position to expose the lies of governments, to analyze actions according to their causes and motives and often hidden intentions. In the Western world, at least, they have the power that comes from political liberty, from access to information and freedom of expression. For a privileged minority, Western democracy provides the leisure, the facilities, and the training to seek the truth lying hidden behind the veil of distortion and misrepresentation, ideology and class interest, through which the events of current history are presented to us. The responsibilities of intellectuals, then, are much deeper than what Macdonald calls the ‘responsibility of people,’ given the unique privileges that intellectuals enjoy.
The issues that Macdonald raised are as pertinent today as they were twenty years ago. We can hardly avoid asking ourselves to what extent the American people bear responsibility for the savage American assault on a largely helpless rural population in Vietnam, still another atrocity in what Asians see as the ‘Vasco da Gama era’ of world history. As for those of us who stood by in silence and apathy as this catastrophe slowly took shape over the past dozen years—on what page of history do we find our proper place? Only the most insensible can escape these questions. I want to return to them, later on, after a few scattered remarks about the responsibility of intellectuals and how, in practice, they go about meeting this responsibility in the mid-1960s. […]
Let me finally return to Dwight Macdonald and the responsibility of intellectuals. Macdonald quotes an interview with a death-camp paymaster who burst into tears when told that the Russians would hang him. ‘Why should they? What have I done?’ he asked. Macdonald concludes: ‘Only those who are willing to resist authority themselves when it conflicts too intolerably with their personal moral code, only they have the right to condemn the death-camp paymaster.’ The question, ‘What have I done?’ is one that we may well ask ourselves, as we read each day of fresh atrocities in Vietnam—as we create, or mouth, or tolerate the deceptions that will be used to justify the next defense of freedom.
Noam Chomsky: The Responsibility of Intellectuals
Deze tekst is mij altijd bijgebleven sinds ik hem op mijn negentiende las. Vooral ook omdat tot mijn afschuw geschoolde mensen na 1945 betrokken bleven bij massale bloedbaden. Sterker nog, slachtoffers van vroeger werden vaak de latere beulen, terwijl ze tegenover de buitenwereld en zichzelf bleven volhouden dat wij in een democratie leven en dat die democratie een rechtvaardiging is om zelf tekeer te kunnen gaan. Respectabele intellectuelen verzwijgen westerse oorlogsmisdaden of keuren ze goed door paradoxaal genoeg een beroep te doen op morele en juridische normen en waarden. Bloedbaden worden verkocht uit naam van 'humanitair ingrijpen' en 'responsibility to protect.' Ze weigeren de consequenties te accepteren van wat Europa en de VS in werkelijkheid doen, en schuiven hun eigen verantwoordelijkheid als intellectuelen terzijde. Om een zo groot mogelijk publiek te bereiken, proberen zij zo snel en effectief mogelijk de massa te behagen, in de overtuiging dat kwantiteit de meetlat is voor kwaliteit. De Britse auteur John Berger schreef daarover in zijn essaybundel Stemverheffing uit 1992:
De veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek zijn behalve blind ook verblindend… Misschien is het precies op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit… De reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen… Wat ik wil is dat mensen zich ervan bewust worden hoe voddig het mediabedrijf ze bedient als publiek. Voddig, omdat met de waardigheid van kijker en bekekene de vloer wordt aangeveegd. Herstel iets van die waardigheid – gun mensen de tijd, verschuif het gebruikelijke zwaartepunt – en slecht nieuws wordt van een onderbreking de waarheid. Er zijn tal van waarheden waarvoor geen directe oplossing bestaat. Het woord ‘oplossing’ raakt niet aan het tragische. Wíj moeten in aanraking komen met het tragische en ons erdoor laten raken. We zouden er misschien door veranderen als we het benoemden. Ook benoemd blijft het tragische tragisch, maar slecht nieuws zou het niet worden. Alleen van daaruit is een realistische politiek mogelijk.
Omdat in het neoliberalisme winst maken het heiligste geloofsartikel is spreekt Berger van 'the dealers of the Free Market and their corollary, the Mafia,' die weten dat
they now have the world in their pocket. They have. But to maintain their confidence they have to change the meaning of all the words used in languages to explain or praise or give value to life: every word, according to them now, is the servant of profit. And so they have become dumb. Or, rather, they can no longer speak any truth. Their language is too withered for that. As a consequence they have also lost the faculty of memory. A loss which one day will be fatal.
Vrijdag 24 augustus 2012 verklaarde Geert Mak over ‘Amerika,’ als ‘droomland’ tijdens het programma VPRO Boeken:
Die huizen vol met koelkasten, het was ongelooflijk…. alsof het van een andere planet kwam… het geloof en het optimisme knalt ervan af… de huizen vanaf midden jaren vijftig [werden] van de weg af gebouwd, die hadden geen ‘porch’ meer, maar die hadden een zwembad en het hele leven begon zich achter de huizen af te spelen.
In Hidden History. Exploring Our Secret Past (1987) begint de gerespecteerde Amerikaanse historicus, wijlen Daniel Boorstin hoofdstuk 10, handelend over The Rhetoric of Democracy, met:
Never was there a more outrageous or more unscrupulous or more ill-informed advertising campaign than that by which the promoters for the American colonies brought settlers here. Brochures published in England in the seventeenth century, some even earlier, were full of hopeful overstatements, half-truths, and downright lies, along with some facts which nowadays surely would be the basis for investigation by a Better Business Bureau. Gold and silver, fountains of youth, plenty of fish, venison without limit, all these were promised, and of course some of them were actually here. How long might it have taken to settle this continent if there had not been such promotion by enterprising advertisers? How has American civilization been shaped by the fact that there was a kind of natural selection here of those people who were willing to believe advertising.
Advertising has taken the lead in promising and exploiting the new. This was a new world, and one of the advertisements for it appears on the dollar bill on the Great Seal of the United States, which reads novus ordo seclorum, one of the most effective advertising slogans to some out of this country. ‘A new order of the centuries’ – belief in novelty and in the desirability of opening novelty to everybody has been important in our lives throughout our history and especially this century… as expansion and novelty have become essential to our economy, advertising has played an ever-larger role: in the settling of the continent, in the expansion of the economy, and in the building of an American standard of living. Advertising has expressed the optimism, the hyperbole, and the sense of community, the sense of reaching which has been so important a feature of our civilization… the main role of advertising in American civilization came increasingly to be that of persuading and appealing rather than that of educating and informing.
In de praktijk betekende dit systeem dat er een virtuele wereld was ontstaan in het bewustzijn van de massa. Burgers waren veranderd in consumenten. De schijn was belangrijker geworden dan de werkelijkheid, waarbij de regel gold dat ‘you must write your advertisement to catch damned fools – not college professors,’ aldus een pionier op het gebied van adverteren, de Amerikaan George P. Rowell, die ‘perhaps more than any other man [did] to develop advertising in the 19th century…’
Boorstin benadrukte dat
advertising has become the rhetoric of democracy… advertising has become the heart of the folk culture and even its very prototype. And as we have seen, American advertising shows many characteristics of the folk culture of other societies: repetition, a plain style, hyperbole and tall talk, folk verse, and folk music. Folk culture, wherever it has flourished, has tended to thrive in a limbo between fact and fantasy… how do the expressions of our peculiar folk culture come to us?
They no longer sprout from the earth, from the village, from the farm, or even from the neighborhood or the city. They come to us primarily from enormous centralized self-consciously ‘creative’ (an overused word, for the overuse of which advertising agencies are of no small part responsible) organizations. They come from advertising agencies, networks of newspapers, radio and television, from outdoor-advertising agencies, from the copywriters for ads in the largest-circulation magazines, and so on. These ‘creators’ of folk culture – or pseudo-folk culture – aim at the widest intelligibility and charm and appeal.
Cultuur is in een consumptiemaatschappij een eendagsvlieg, een flinterdun product dat via marketing, branding en packaging tot ondermeer de ‘top 10’ van de bestsellerlijst doordringt. En zo lag Mak’s 'Amerika boek' al snel naast de ‘biografie van een voetballer,’ een bestseller over een ‘sadomasochistische verhouding,’ het nieuwe boek van televisiekok ‘Jamie Oliver,’ een detective over ‘Moorzaken in Noord-Holland,’ ‘Het kleine gelijk van caberetier Youp van ‘t Hek,’ en op ‘10. Geert Mak. Reizen zonder John. Vijftig jaar na John Steinbeck reist Mak over ongebaande paden van Amerika. Hoe staat het land ervoor? 17e week - vorige week op 11...
De trends van de massacultuur veranderen bijna wekelijks en zijn even flexibel en wispelturig als de markt zelf. Nagenoeg niets ervan beklijft. En dat is juist ook de bedoeling van de consumptiecultuur. Nogmaals Dwight Macdonald:
Since in a mass society people are related not to each other but to some abstract organizing principle, they are often in a state of exhaustion, for this lack of contact is unnatural. So Masscult attempts to provide distraction for the tired businessman – or the tired proletarian.
De Telegraaf wordt zowel door de 'bovenbazen' als de onderklasse gelezen, mainstream klassieke muziek wordt door Radio 4 plat gedraaid in het kader van ‘muziek voor miljoenen,’ en het televisiescherm wordt gevuld door Pauwen, Wittemannen en Jinekjes. Deze ontwikkeling was onvermijdelijk. Macdonald:
With the French Revolution, the masses for the first time made their entrance onto the political stage, and it was not long before they also began to occupy a central position in culture.
Het gevolg was dat
Today, in the United States, the demands of the audience, which has changed from a small body of connaisseurs into a large body of ignoramuses, have become the chief criteria of success… In Masscult (and in its bastard Midcult) everything becomes a commodity, to be mined for $$$$, used for something it is not, from Davy Crockett to Picasso. Once a writer becomes a Name, that is, once he writes a book that for good or bad reasons catches on, the Masscult (or Midcult) mechanism begins to ‘build him up,’ to package him into something that can be sold in identical units in quantity.
Precies datgene is gebeurd met Geert Mak. Hij is een merknaam geworden. Het maakt niet uit hoe slecht zijn boek Reizen zonder John (2012) ook is, door de juiste marketing en packaging wordt het net zo’n bestseller als Vijftig Tinten Grijs, volgens bol.com:
het eerste deel van de zinderende trilogie die in Amerika en Engeland al honderdduizenden vrouwen in vuur en vlam heeft gezet. Vijftig tinten grijs vertelt hoe de jonge, onbevangen literatuurstudente Anastasia Steele onverwachts in aanraking komt met de charismatische, mysterieuze miljardair Christian Grey. Ze is direct betoverd door hem, maar probeert hem uit haar hoofd te zetten: hij is te rijk en te hoog gegrepen voor haar. Totdat Grey op een dag ineens in de winkel staat waar ze parttime werkt.
Vanaf dat moment zal Christian Grey Anastasia geen moment meer met rust laten. Steeds dieper trekt hij haar zijn wereld van duistere seksuele fantasieën in. Anastasia geniet aanvankelijk zeer van alles wat Grey haar op seksueel gebied leert en van de luxe en rijkdom waarmee hij haar omgeeft. Maar meer en meer krijgt Grey de verliefde Anastasia in zijn macht. Zijn donkerste en diepste wens: totale controle over haar. Christian Grey is verslavend gevaarlijk.
Vijftig tinten grijs is het boek waar elke vrouw het over heeft.
Dwight Macdonald wees erop dat het uiteindelijke resultaat even ‘slick and cliché in execution as in content’ is. Dit sluit aan op Greenberg's visie in zijn opzienbarende essay Avant-garde and Kitsch (1939) dat de massacultuur ‘predigests art for the spectator and spares him effort, provides him with a shortcut to the pleasures of art that detours what is necessarily difficult in the genuine art,’ omdat het ‘includes the spectator’s reactions in the work itself instead of forcing him to make his own responses.’ Het consumentisme vernietigt uiteindelijk de hogere cultuur,
For the process destroys all values, since value-judgments require discrimination, an ugly word in liberal-democratic American. Masscult is very, very democratic; it refuses to discriminate against or between anything or anybody. All is grist to its mill and all comes out finely ground indeed.
Dat maakt het luisteren naar bijvoorbeeld een AVRO-presentator als Hans van den Boom op Radio 4 zo’n beproeving. Hij en zijn collega's vertellen hun luisteraars wat ‘zo mooi’ is. ‘Muziek voor Miljoenen’ als Muziek voor Meloenen. Even ergerniswekkend is een bezoek aan een museum waar de bezoekers met een koptelefoon op wordt verteld hoe ze moeten kijken en naar wat, zodat elke eigen creatieve inbreng verdwijnt. Hetzelfde gaat op voor Mak’s reisgids, die vol contextloze gegevens staan, waarvan verwacht wordt dat ze als een donderslag aankomen om op die manier te verhullen dat het inhoudelijk allemaal weinig voorstelt. Macdonald wijst daarbij terecht op het volgende:
For some reason, objections to the giving-to-the-public-what-it-wants line are often attacked as undemocratic and snobbish. Yet it is precisely because I do believe in the potentialities of ordinary people that I criticize Masscult. For the masses are not people, they are not The Man in the Street or the Average Man, they are not even that figment of liberal condescension, The Common Man. The masses are, rather, man as non-man, that is man in a special relationship to other men that makes it impossible for him to function as man (one of the human functions being the creation and enjoyment of works of art.)
De massamens is onderworpen aan ‘a uniform discipline whose only precedent was the “slave socialism” of Egypt.’ Deze ontwikkeling liep parallel met het ontstaan van het systeem van massaproductie en massaconsumptie. Macdonald:
The tendency of modern industrial society, whether in the USA or the USSR, is to transform the individual into the mass man. For the masses are in historical time what a crowd is in space: a large quantity of people unable to express their human qualities because they are related to each other neither as individuals nor as members of a community. In fact, they are not related to each other at all but only to some impersonal, abstract, crystallizing factor… The massa man is a solitary atom, uniform with the millions of other atoms that go to maken up ‘the lonely crowd,’ as David Riesman well calls our society. A community, on the contrary, is a group of individuals linked to each other by concrete interests.
Een wezenlijk probleem van de massamaatschappij is dat
Its morality sinks to the level of the most primitive members – a crowd will commit atrocities that very few of its members would commit as individuals – and its taste to that of the least sensitive and the most ignorant. Yet this collective monstrosity, ‘the masses,’ ‘the public,’ is taken as a human norm by the technicians of Masscult.
Onvermijdelijk daalt het niveau in een massamaatschappij. Het is niet voor niets dat een serieuze Amerika-deskundige als de journalist Frans Verhagen in zijn recensie van Reizen zonder John concludeerde dat de Geert Mak ‘zonder bagage’ heeft gereisd, geestelijke bagage wel te verstaan, en ‘in 575 bladzijden… Amerika [zoekt] en [het] niet vindt.’ Dat was ook niet te verwachten, om de simpele reden dat Mak blijft steken in het ‘Hansje Brinker’ niveau, in de Reader’s Digest-versie van de VS als imperium, waardoor zijn boeken even clichématig zijn als de tekeningen van Anton Pieck.
This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man's hand
Under the twinkle of a fading star.
Wat de mainstream niet inziet is de ernst van de pathologie, in dit geval: hoe diep het geweld in de Amerikaanse geest verankerd is. In War Is a Force That Gives Us Meaning, volgens de New York Times Book Review ‘a brilliant, thoughtful, timely and unsettling book’ schrijft de Amerikaanse journalist Chris Hedges;
States at war silence their own authentic and humane culture. When this destruction is well advanced they find the lack of critical and moral restraint useful in the campaign to exterminate the culture of their opponents. By destroying authentic culture – that which allows us to question and examine ourselves and our society – the state erodes the moral fabric. It is replaced with a warped version of reality. The enemy is dehumanized; the universe starkly divided between the forces of ligt and the forces of darkness. The cause is celebrated, often in overt religious forms, as a manifestation of divine or historical will. All is dedicated to promoting and glorifying the myth, the nation, the cause.
En natuurlijk de ‘Amerikaanse Droom,’ oftewel ‘The American Way of Life.’ Hedges:
National symbols – flags, patriotic songs, sentimental dedications – invade and take over cultural space. Art becomes infected with the platitudes of patriotism. More important, the use of a nation’s cultural resources to back up the war effort is essential to mask the contradictions and lies that mount over time in the drive to sustain war. Cultural or national symbols that do not support the crusade are often ruthlessly removed.
Elke journalist, elke auteur die dit essentiële fenomeen onbesproken laat, bedriegt zijn lezerspubliek. Doordat hij deelneemt aan de ‘conspiracy of silence’ dient hij slechts de gecorrumpeerde macht. Het publiek kan daarbij alleen als massa reageren, dus via geconditioneerde reflexen. Immers:
Masscult offers its customers neither an emotional catharsis nor an aesthetic experience, for these demand effort. The production line grinds out a uniform product whose humble aim is not even entertainment, for this too implies life and hence effort, but merely distraction. It may be stimulating or narcotic, but it must be easy to assimilate. It asks nothing of its audience, for it is ‘totally subjected to the spectator.’ And it gives nothing,
aldus Dwight Macdonald.
Maar deze diepe crisis van de westerse cultuur zien de Makkianen en Hoflanden niet. Het is hun benauwende oppervlakkigheid die mij dwingt over hen te schrijven. Bij gebrek aan een maatschappelijk betrokken intelligentsia is Nederland afgezakt tot een achterlijke provincie van de VS, dat door de Raad van Europa en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens herhaaldelijk wordt bekritiseerd. In dit geestelijk klimaat worden de kleinburgerlijke opiniemakers gezien als grote geesten. Grofheid gaat hier door voor verfijning, stupiditeit voor inzicht, en zwendel voor het poldermodel.
12 Reasons America Doesn’t Win Its Wars
Too many parties now benefit from perpetual warmaking for the U.S. to ever conclude its military conflicts.
By Jon Basil Utley
America doesn’t “win” its wars, because winning a war is secondary to other goals in our war making. Winning or losing has little immediate consequence for the United States, because the wars we start, Wars of Choice, are not of vital national interest; losing doesn’t mean getting invaded or our cities being destroyed. The following are some of the interests Washington has in not winning, reasons for our unending wars.
1) War sustains the (very) profitable log-rolling contracts for supplies in key congressional districts, grants for university faculties to study strategy, new funding for new weapons. During wartime who dares question almost any Pentagon cost “to defend America?”
2) Continued conflict postpones hard decisions about cutting defense spending such as closing surplus bases, cutting duplicate systems, and focusing on waste. See 16 Ways to Cut Defense. Shakespeare put it well, advising a king to have lots of foreign wars in order to have tranquility at home.
3) Starting wars is the historic way for kings (and presidents) to gain popularity and avoid doing tough domestic reforms for problems that cry out for solutions. War lets them be postponed. Think of George W. Bush winning election on promises to balance the budget, have health care reform, reform our bankrupt social security commitments, tackle the EPA, take on the teachers’ unions, rebuild our crumbling infrastructure, and such. Instead, with war, all those issues were swept aside. He won his re-election by having even bigger deficit warfare/welfare spending and increasing the national debt by trillions.
4) Private “contractors” profit from continuing crises. They don’t get paid in peacetime like ordinary soldiers, rather profiting from war, or at least from America having more enemies to guard against. In Iraq and Afghanistan we had hundreds of thousands of them, very well paid (often former military) and now largely in lesser-paid jobs.
5) Washington’s community prospers. Think tank intellectuals get lots of TV exposure and lectures, new funding produces new jobs and government grants and trips to the excitement of battlefields, or at least to comfy headquarters, to study the “enemy.” Congressmen get more TV time; critics can be condemned for hurting the war effort or even aiding the enemy. Everyone feels important. Heritage Foundation interns were recruited to help administer Iraq, and while not every war produces jobs even for interns, money flows everywhere.
6) Cable TV gets more viewers (e.g. more advertising revenue). Instead of interminable, boring coverage of the same old event, think of CNN’s repeated coverage of the disappeared Malaysian airliner for weeks, wars are exciting and gain 24-hour coverage and viewers.
7) Military careers. Our Army and Navy are designed for past wars where soldiers and sailors were mostly identically trained to be able to fill identical slots for fallen comrades or sunken ships. Officer careers were based upon well-rounded experience and commands. Third world wars are different. In nations without a rule of law everything is based upon personal relationships with tribal and military leaders. The British and Roman empires sent out staffers to spend a lifetime gaining confidences and studying different tribes, religions, and local issues. For America, every officer has dozens behind him wanting to get some “war” experience on their resumes. So officers rarely stay longer than a year on any battlefield posting, barely enough time to learn the area and gain the confidence of local leaders, much less learn their languages. Long, interminable wars allow for many more officers to get “their tickets punched,” as the saying goes.
8) We can’t absorb many casualties, so to minimize them we bomb and obliterate whole villages and towns (think Fallujah), creating a constant supply of new enemies. If winning was really important we would have to absorb many more casualties and station many more troops for many more years to occupy and pacify the conquered (liberated) nations. Instead we just fight on for years without end.
9) Few Americans want to spend lifetimes studying tribes, religions, and customs in obscure, boring, and uncomfortable regions of the world. The British Empire was heavily staffed by poor Scots and Irish who could find few jobs at home. America does not have that problem facing the skilled, educated elites capable of administering far-flung possessions.
10) Our Congress is more concerned with appearances than winning. Political grandstanding, appearing tough, and pandering to local constituencies are the main objectives for most of them. Think of Iran, where no peace agreement acceptable to Iran and our European allies is likely to gain Congressional approval. Another unending war is more likely and could easily expand to blowing up oil and gas resources all over the Persian Gulf.
11) Our internal security establishment, costing hundreds of billions, needs threats. Think of how often the FBI provides fake bombs and weapons to wannabe terrorist young macho males dreaming of acting out their fantasies. Unending wars fulfill this need. If America actually “won,” many of their (well paid) jobs would be superfluous.
12) We are very vulnerable to false flag operations and paid foreign propaganda. Various foreign nations or rebel interests want us to bomb and/or invade their local enemies. Our recent attack on Libya was based on false information, spread by our allies. Saudi Arabia wants us to destroy Iran, Turkey wanted us to attack Assad in Syria, Israeli (and neocon) hawks wanted us to “rip apart” Iraq. Kuwait’s sheiks paid millions for a PR campaign for America to attack Iraq the first time, and so on.
We could “win” if we followed Sun Tzu and learned from history and from the advice of our founding fathers. But, as stated above, we don’t really want to win; too many Americans benefit from unending wars.
We are not the first empire to confront this problem. However, in the past such unending wars were limited by their costs. But America can always, so far, borrow the money from foreigners. Think though how the Chinese, who have loaned us much of the money, benefit from America eventually weakening itself from continually bashing our heads against religious fanatics, causing the deaths of hundreds of thousands of innocents and making enemies of much of the Muslim world. As Rand Paul commented, it was American war hawks who created ISIS and much of the chaos in the Middle East. Yet we don’t really lose wars either. As retired Marine four-star General Mattis says, America doesn’t lose wars, it just loses interest and withdraws from fighting them.
Ideas to limit Washington’s profligacy of interventions are beginning to break through into the media, though. Fareed Zakaria supported Rand Paul, writing that he was “forcing Republicans and many Democrats to defend what has become a lazy, smug consensus in favor of an ever-expanding national security state.” The very respected Peggy Noonan now writes that “we spend too much on the military which not only adds to our debt, but guarantees that our weapons will be used.” She quotes policy expert Ian Bremmer—“Policy makers will find uses for them to justify their expense which will implicate us in crises that are none of our business.”
Jon Basil Utley is publisher of The American Conservative.
1 opmerking:
Owl - Norval Morrisseau (1932-2007)
Neil Young - artist about his father. Still fighting for human rights and the protection of the environment.
Roger Waters - artist, still fighting dystopia and ignorance.
Oeuvre prijs van de Buma Stemra naar Vader Abraham
Tightening Whose Belt?
Een reactie posten