Benjamin Fulford: "G7 hulpeloos in het zicht van een zeker en onvermijdelijk faillissement."
Donderdag 11 juni 2015, 09:08 uur
Benjamin Fulford is een in Japan gevestigde Canadese journalist. Als vertegenwoordiger van enkele invloedrijke Oosterse families is hij diep ingevoerd in de gebeurtenissen achter de schermen op het wereldtoneel van de macht. De laag van onze maatschappij waar de reguliere media bijna nooit over berichten, de wereld van de militair-industriëel complexen en de geheime genootschappen.
"De leiders van de groep van zeven geïndustrialiseerde Naties of G7 houden een onverwachte vergadering in Duitsland in een nutteloze poging om hun onvermijdelijke faillissement te voorkomen. De leiders spreken over Griekenland, de Oekraïne, China, het Midden Oosten en andere zaken alsof ze op de een of andere manier hier nog controle over hebben. De leiders moeten begrijpen dat er daarbuiten zoiets is als de werkelijkheid en het maakt niet uit hoe lang je dit probeert te ontkennen, het zal zich op een gegeven moment aan je opdringen.
Het is een feit dat, met de uitzondering van Canada, Japan en Duitsland, de G7 naties en hun Westerse bondgenoot staten tijdens de laatste 40 jaar een schuld hebben aan de rest van de wereld. De olifant in de kamer waar niemand over praat, in feite de grootste schuldenaar van allemaal, is de VS.
De rest van de wereld heeft een gezamenlijk besluit genomen om te stoppen met het financieren van deze Westerse regeringen totdat ze stoppen met hun constante oorlogsverspreiding en stelen van hulpbronnen. Aangezien de rest van de wereld het meeste van het werkelijke geld beheerst (d.w.z. geld verbonden aan fysieke objecten) beheersen ze de onderliggende werkelijkheid. Je kunt brood eten maar geen derivaten of dollarbiljetten.
Je kunt werkelijke dingen verhandelen zoals auto’s of olie voor rijst of tarwe maar als je het vertrouwen verliest wil niemand jouw schulden verhandelen voor werkelijke dingen. De G7 landen, vooral de Gezamenlijke Verenigde Staten (als de oppositie van de Republiek van de Verenigde Staten), zijn er in geslaagd om het onvermijdelijke uit te stellen met frauduleuze economische cijfers, buitenlandse modder fondsen, en derivaten die in theorie een astronomisch hoge waarde hebben
Hoewel, geen enkele hoeveelheid nullen toegevoegd aan astronomische getallen in westerse banken zal enig verschil maken zolang deze nullen geen enkele verbinding hebben met de werkelijke wereld.
De Chinezen hebben er op aangedrongen betaald te worden met dingen die werkelijk bestaan, dingen zoals goud. De Amerikaanse gezamenlijke regering gaat, net als een ooit eens rijke drugsverslaafde, zware tijden tegemoet, verpande erfstukken, geleend van vrienden, gestolen en gelogen tot dusver om zijn volgende shot van schulden te krijgen. Ze hebben olie uit Irak gestolen, Afrikaans goud, Japanse spaartegoeden en al het ander waar ze hun handen op konden leggen.
Hoewel, sinds het werkelijke VS Bruto Binnenlands Product gekrompen is met 21,4% sinds 2011, is het mogelijk geworden voor de Gezamenlijke regering van de VS om haar steeds groeiende schulden te blijven betalen. Het voor de hand liggende antwoord is om een faillissement uit te roepen.
Het probleem is dat er erg weinig mensen vandaag in leven zijn die zich de laatste keer herinneren dat een Europees land failliet ging. Er is in duizend jaar geen Angel Saksisch land failliet gegaan dus de Amerikanen zijn zelfs nog minder bekend met wat faillissement werkelijk met zich mee brengt.
Voor degenen van ons die dichtbij dingen hebben mee gemaakt zoals de instorting van de Japanse zeepbel en het faillissement van Argentinië is de toekomst duidelijker te zien.
Laat ons deze twee zaken vergelijken met wat er gebeurt met de G7 met de bedoeling om de toekomst te voorspellen.
In het geval van Japan, barstte de bom in de jaren 1990-1992. De Japanse regering wist al in 1992 dat de slechte schuld 200 biljoen yen bedroeg (ongeveer $2 biljoen). Hoewel publieke aankondigingen schatte het op slechts 3 tot 4 biljoen yen. Bedrijf A gaf zijn slechte schuld door aan bedrijf B die het weer door gaf aan bedrijf C, elk met een verschillende vastgelegde uiterste datum. Het was alsof een individu zijn American Express kaart gebruikte om zijn Visa schuld te betalen en dan weer de Visa gebruikte om zijn MasterCard te betalen en dan hun MasterCard gebruiken om hun American Express kaart te betalen. Deze zwendel zorgde voor extra tijd.
Niettemin waren uiteindelijk een paar van de ergste bedrijven niet langer meer in staat om hun faillissement te verbergen. Ik herinner me dat ik Kichinosuke Sasaki, president van de Togensha, een van die bedrijven, interviewde, in het laatste deel van 1990. Hij was toen de armste man in de wereld met een netwerk met een waarde van minus 9 biljoen yen (ruwweg minus $90 miljard) Hij droeg een zijden pak dat hem tienduizenden dollars gekost moest hebben toen hij het ooit kocht maar het was nogal afgedragen en versleten toen ik hem interviewde.
Hij vertelde me dat de bankiers hem half in leven hielden met een karige uitkering. De bankiers wilden niet dat hij zich failliet liet verklaren omdat dat een domino effect veroorzaakt zou hebben dat uiteindelijk zou leiden naar de grootste Japanse banken.
In het geval van Europa, speelt Griekenland de rol van Togensha. Als het Griekenland wordt toegestaan om failliet te gaan dan moeten grote Europese banken hun werkelijke Griekse schuld bekendmaken en aldus worden gedwongen toe te geven dat ze ook in de schulden zitten. Geen wonder dat top managers van groepen als de Deutschebank ontslag blijven nemen. Niemand wil de kapitein zijn van een zinkend schip.
Echter, de Japanse ervaring met de gebarste bom maakt het erg duidelijk dat het onvermijdelijke uitstellen alleen maar het totale plaatje doet uitbreiden. De Grieken weten dit al omdat ze gedwongen worden om de rol van Mr. Sasaki te spelen en worden uitgemolken voor alles wat ze hebben zodat hun bankiers net kunnen doen of alles in orde is. Het gemiddelde Griekse inkomen is gedurende de laatste vijf jaren gezakt met 40% zodat de bankiers net konden doen alsof ze betaalkrachtig waren. Het wordt alleen nog maar erger tot Griekenland een faillissement afroept.
Het is veel beter een faillissement af te roepen dan geketend te blijven aan een onbetaalbare schuldenlast. Faillissement moet een slecht ding zijn. Het eerste dat men moet begrijpen is dat financiën spiritueel zijn of psychologisch. Als Griekenland failliet gaat zullen, mensen, gebouwen, fabrieken, boerderijen, stranden, huizen enz. niet verdwijnen. Het enige dat zal veranderen is hoe mensen besluiten wat ze in de toekomst doen met deze echte wereldse bezittingen.
Ook in het geval van Argentinië, als in het geval van IJsland, was het faillissement een korte duidelijke schok gevolgd door een snelle opleving van de levensstandaard. De mensen waren ook bevrijdt uit de klauwen van parasitaire bankiers.
Natuurlijk, wanneer Griekenland failliet gaat gaan de rest van de euro landen uiteindelijk ook failliet
Angela Merkel ging kortgeleden naar China en Japan om geld te vragen maar kwam met lege handen terug.
Sinds er geen andere geldbron is die groot genoeg is om de door Duitsland ondersteunde Euro uit te kopen is het dus waarschijnlijk dat het Duitse financiële systeem eerder dan later ontoereikend zal worden.
Het eindresultaat zal een terugkeer betekenen naar de Duitse mark, de drachme en andere valuta verbonden aan historische culturen.
Nu hier is iets om over na te denken. Het Parlementsgebouw van de Europese Unie werd expres gebouwd om te lijken op de toren van Babel. Je kunt dit zien via deze link:
Het verhaal over de Toren van Babel ging er over dat het uiteindelijk instortte en dat alle verschillende mensen uiteindelijk hun eigen verschillende kant opgingen. De nieuwe toren van Babel was gereed in 1999. De vraag is, waren er planners die toen als wisten dat het EU project voorbestemd was om de zelfde kant op te gaan als de toren van Babel?"
Bron: Benjaminfulford.net, vertaling: Lia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten