In de introductie van zijn studie Reel Bad Arabs. How Hollywood Vilifies a People (2001) schreef de Amerikaanse emeritus hoogleraar Massa Communicatie, Jack Shaheen over 'manufactured prejudice' het volgende:
Al tikrar biallem il hmar. By repetition even a donkey learns.
This Arab proverb encapsulates how effective repetition can be when it comes to education: how we learn by repeating an exercise over and over again until we can respond almost reflexively. A small child uses repetition to master numbers and letters of the alphabet. Older students use repetition to memorize historical dates and algebraic formulas.
For more than a century Hollywood, too, has used repetition as a teaching tool, tutoring movie audiences by repeating over and over, in film after film, insidious images of the Arab people. I ask the reader to study in these pages the persistence of this defamation, from earlier times to the present day, and to consider how these slanderous stereotypes have affected honest discourse and public policy.
In een interview wees professor Shaheen mij op het volgende:
Frappant zijn eveneens de gelaatstrekken. In cartoons van nu heeft de Arabier de gelaatstrekken van de jood van vroeger, ze zijn identiek. Welke westerse cartoon men ook neemt, de Arabier lijkt sprekend op een verklede jood uit de antisemitische lectuur, verwijder het gewaad en de hoofddoek van de Arabier op die afbeeldingen, vervang die kledingstukken door een keppeltje en een zwarte jas en u ziet een jood, de gelaatstrekken zijn exact hetzelfde, het enige onderscheid is dat ze van een andere semitische tak zijn. De Shylock van vroeger is de huidige sjeik met zijn kromme neus, die voor de westerling het angstige beeld van de ander oproept. En laten we niet vergeten dat die stigmatiserende tekeningen hebben bijgedragen aan de totstandkoming van de holocaust. Daarvan zouden we bewust moeten zijn, en er iets tegen moeten ondernemen, maar dat is nog steeds niet gebeurd. Sommige mensen voelen zich ongemakkelijk wanneer ze mij deze analogie horen maken. Ze willen het niet horen, omdat ze daardoor aangesproken worden op hun eigen vooroordelen. Die zouden ze moeten afzweren en dat willen ze niet. Het beeld van een Arabier is een cliché, dat bijna alle journalisten gebruiken omdat zijn/haar collega’s het ook doen. Bovendien zitten die stereotypen zo diep in het bewustzijn.
Ik ken een uitstekende Amerikaanse journalist, Donald Neff, die bureauchef in Israel was van Time Magazine. Zijn verslagen waren evenwichtig, maar toch verklaarde Neff dat hij al die tijd in Israel er niet in was geslaagd zich te bevrijden van de stereotypen van Arabieren. Zelfs wanneer hij Palestijnen zag lijden kon hij de clichés niet van zich afschudden, zo sterk waren de propagandabeelden geweest waaraan hij als jong mens blootgesteld was, zoals trouwens wij allemaal. Hij schreef letterlijk dat 'het nagenoeg onmogelijk was deze stereotypen te vernietigen. Dit bleef zelfs het geval ondanks het feit dat mijn ogen me elke dag opnieuw bevestigden dat ze spotprenten van de werkelijkheid waren. Toch kon ik de stereotypen niet volledig kwijtraken, niet in mijn eigen denken en nog veel minder in de verhalen die geschikt waren om afgedrukt te worden.' Voor Neff was het onmogelijk geweest om de Arabieren niet in een kwaad daglicht te stellen, terwijl hij zich toch zo bewust was van die neiging. Uit onafhankelijke onderzoeken blijkt dat vooroordelen de westerse berichtgeving kleuren.
Arafat, zoals Der Stürmer in nazi-Duitsland een jood afbeeldde: kromme neus, dikke lippen, gluiperige ogen en ongeschoren. Het Europees antisemitisme is nooit verdwenen.
Over Shaheen’s uitgebreid gedocumenteerde boek Reel Bad Arabs. How Hollywood Vilifies a People, schreef de Amerikaanse oud-diplomaat en Midden-Oosten specialist James E. Akins:
Over Shaheen’s uitgebreid gedocumenteerde boek Reel Bad Arabs. How Hollywood Vilifies a People, schreef de Amerikaanse oud-diplomaat en Midden-Oosten specialist James E. Akins:
If you think overt racism in America is dead, think again. Jack Shaheen has shown in depressing detail in his book, Reel Bad Arabs, that anti-Semitism in motion pictures is more virulent than ever provided the Semites being portrayed are Arabs. Films from Exodus (1960) to Rules of Engagement (2000) have relentlessly stereotyped Arabs and Muslims in ways that would fit seamlessly into Der Stürmer and the films of Nazi Germany.
Ik verwijs naar Shaheen's boek omdat eveneens in Henk Hoflands teksten sprake is van zowel 'openlijk racisme,' maar dan wel op een manier die moeiteloos kan worden geslikt door de Nederlandse 'politiek-literaire elite.' Voor iemand die tussen de regels door kan lezen en de werkelijkheid kent, is het duidelijk wat de hoogbejaarde Hofland doet wanneer hij in De Groene van 1 april 2015 de retorische vraag stelt:
Zou het niet een geweldige opluchting zijn als nu buiten onze verantwoordelijkheid die twee regionale grootmachten in een uitputtend conflict verwikkeld raakten terwijl het Westen geïnteresseerd toekeek?
Met andere woorden: voor de in Nederland zo geprezen columnist zou het 'een geweldige opluchting zijn' indien hij 'geïnteresseerd' zou kunnen toekijken hoe Saoedi-Arabië en Iran elkaar met geavanceerde wapens zouden verwoesten, waarbij, zoals in elke moderne oorlog, de overgrote meerderheid van de slachtoffers ongewapende burgers zal zijn, vrouwen, kinderen, bejaarden etc. Voor een geoefende lezer als ik en de mensen in mijn directe omgeving, is dit niet eens meer een symptoom van 'verborgen racisme,' maar een manifestatie van 'openlijk racisme.' Mijn argument is simpel: Hofland zal nooit zijn lezers voorhouden dat het 'een geweldige opluchting' kan zijn om 'geïnteresseerd' te kunnen toekijken hoe 'twee regionale machten' elkaar vernietigen, als het twee blanke, christelijke volkeren zou betreffen, bijvoorbeeld Frankrijk en Engeland. Hofland brengt impliciet een obsceen onderscheid aan tussen enerzijds blanke Europeanen en Amerikanen en anderzijds Arabieren en Perzen. En omdat de redactie van De Groene tot op de millimeter weet waar de grenzen van de mainstream-journalistiek liggen, mag Hoflands verhulde racistische voorstelling van zaken worden gepubliceerd in haar 'kwaliteits'-weekblad. Het leven van islamitische Arabieren en Perzen telt voor hem en zijn publiek minder dan het leven van blanken uit een christelijke cultuur, en van Joden in Israel. Over de Israelische kernbommen maakt Hofland zich dan ook niet druk, maar tegen de niet-bestaande 'bom' van Iran tracht hij zijn publiek wekenlang met paniekzaaierij te mobiliseren. Al in 2009 gold voor hem: 'Hoog op de lijst blijft Iran,' als verdachte staat, immers, 'Israël blijft ervan overtuigd dat' Iran aan een eigen kernwapen werkt, en daarom 'moet in toenemende mate rekening worden gehouden met een preventief ingrijpen.' Dat de zionistische staat zelf over tenminste 200 kernwapens beschikt en het internationaal recht zou schenden door Iran aan te vallen, speelt bij Hofland geen rol. Islamitische volkeren kunnen volgens het gangbare racisme in Nederland met steun van het Westen, of onder aanvoering van Washington en Brussel, ongestraft worden aangevallen. Burgerslachtoffers zijn daarbij slechts 'collateral damage,' en dus een te verwaarlozen detail. Zou daarentegen een buitenlandse mogendheid in bijvoorbeeld Europa of de VS meer dan een miljoen burgerslachtoffers veroorzaken (in Irak), in het kader van een zogeheten 'regime change,' dan zou vanzelfsprekend Hofland moord en brand schreeuwen. Ook dit is een voorbeeld van het voortdurend meten met twee maten, voortvloeiend uit een onderhuids racisme. Bovendien demonstreert Hoflands 'geweldige opluchting,' zodra twee volkeren in de islamitische wereld elkaar zouden uitmoorden, een kleinburgerlijke Schadenfreude. 'Opluchting' om het leed van miljoenen anderen speelt in op een weerzinwekkende wraaklust, en dat alles omdat niet-westerse regimes de euvele moed hebben gehad de dictaten van Washington en Brussel niet op te volgen. Die mentaliteit kenmerkt een sluimerend racisme. De stoornis manifesteert zich tevens in de wijze waarop Hofland en zijn 'politiek-literaire elite' in de polder de werkelijkheid vervormen. Zo beweert Hofland bijvoorbeeld het volgende:
Het is het hedendaags failliet van de Arabische beschaving. En sinds het begin van deze eeuw heeft het Westen metterdaad bewezen dat het daar machteloos tegenover staat. Pogingen om het tij met de oorlogen in Afghanistan en Irak te keren zijn uitgelopen op kostbare mislukkingen.
Met andere woorden: de westerse interventies, de oorlogsmisdaden, het feit dat het Westen zich al een eeuw lang, eerst onder aanvoering van Europese 'grootmachten' en sinds 1945 onder leiding van de Verenigde Staten, keer op keer met grootscheeps geweld in de binnenlandse aangelegenheden van de islamitische wereld heeft bemoeid, wordt hier bewust verzwegen. Sterker nog: Hofland kan onweersproken zijn goedgelovige lezerspubliek van De Groene wijsmaken dat de inval in Irak juist een zegening was omdat het niet bedoeld was om 'Saddams massavernietigingswapens' uit te schakelen, maar 'om het tij… te keren,' dus om in deze regio democratie, mensenrechten en vrede te brengen. Hoewel deze groteske leugen in strijd is met werkelijk alle feiten, en de westerse inval in Irak volgens de uitspraak van het Neurenberg Tribunaal in 1946 geldt als de grootst denkbare oorlogsmisdaad, heeft Hofland die grove vertekening nodig om de volkeren van het Midden-Oosten af te schilderen als irrationele misdadigers met wie geen land te bezeilen is. Om die stigmatisering nog eens te versterken beweert Hofland vervolgens:
Maar het kan nog erger. Sinds jaren werkt Iran aan zijn eigen kernwapen.
Ook dit is een aperte leugen, aangezien de Amerikaanse inlichtingendiensten precies het tegenovergestelde hebben geconstateerd. Maar de werkelijkheid past niet in zijn propaganda en dus kan er nog wel een leugen bij, en de redactie van De Groene Amsterdammer drukt die graag af. Voor de grotendeels blanke redactie, met haar opgeschoonde, witter dan wit mens- en wereldbeeld, geldt de wet van oorzaak en gevolg niet, en zijn er dus geen historische oorzaken voor hetgeen nu in het Midden-Oosten en de Maghreb gebeurt. Voor Hofland is het Westen niet verantwoordelijk voor de 'groeiende chaos.' En dus schreef hij met een niet geringe pedanterie:
Een oorlog tussen Iran en Saoedi-Arabië lijkt nu absurd. Maar hetzelfde gold vier jaar geleden voor de zelfverwoesting van Syrië. In deze Arabische wereld is steeds meer mogelijk.
Let op: 'zelfverwoesting,' terwijl bekend is dat in Syrië een strijd wordt uitgevochten tussen soennieten en sjiieten, waarbij de VS via Saoedi-Arabië en Qatar de wahabitische extremisten van ISIS steunen. Maar dat wordt door Henk Hofland verzwegen, aangezien het racistische beeld moet worden opgeroepen dat in 'deze Arabische wereld steeds meer mogelijk [is],' en wel omdat, zoals men op straat kan vernemen, 'die Islamitische klootzakken gewoonweg niet deugen, laat ze elkaar maar afslachten,' dezelfde redenering als die van Hofland, maar dan wat volkser. De woordvoerder van de gevestigde wanorde voegt in De Groene hieraan toe 'Verder reikt onze verbeeldingskracht niet,' om af te sluiten met de opmerking dat 'Een groeiende chaos heeft één zekerheid: de verrassingen worden steeds groter.' Nadat hij eerst de hele historische context heeft verzwegen of er een leugen van heeft gemaakt, volgt de conclusie dat 'onze,' jawel daar zijn we weer, 'onze verbeeldingskracht niet [verder reikt].' De enige zinnige conclusie moet zijn dat Hoflands gebrekkige 'verbeeldingskracht' niet vreemd is gezien het feit dat hij over doorslaggevende informatie liegt of die verzwijgt. Wanneer iemand de historische context verzwijgt of niet kent, en daarmee de sociaal-psychologische en politieke drijfveren niet begrijpt, dan is het nogal logisch dat zijn 'verbeeldingskracht' hapert.
Dit alles verklaart tevens waarom de propagandist Hofland kan stellen dat het Westen 'vredestichtend' is, en 'het tij' probeerde te 'keren,' maar in die poging niet is geslaagd door het 'hedendaags failliet van de Arabische beschaving.' Daarbij gaat hij stilzwijgend uit van de superioriteit van de westerse 'beschaving.' De doorsnee Hollandse intellectueel kent ook geen enkele bescheidenheid of enige, voor een belezen mens zo noodzakelijke, scepsis. Ik bedoel dit: hoeveel 'geweldige opluchting' zou er in het Oosten en Zuiden zijn geweest toen tijdens één van de dieptepunten van de westerse 'beschaving' de blanke westerse koloniale machten hun 'beschaving' en elkaar vernietigden door Auschwitz en Hiroshima mogelijk te maken? Zouden de gekoloniseerde slachtoffers van het westerse barbarij tussen 1939 en 1945 'geïnteresseerd' hebben toegekeken hoe blanke, christelijke 'grootmachten' in 'een uitputtend conflict verwikkelde raakten' en rond de 50 miljoen doden veroorzaakten?
Auschwitz. Joodse kinderen.
En als u dit een walgelijke voorstelling van zaken vindt, stel uzelf dan de vraag waarom een weekblad als De Groene Amsterdammer, gelezen door de 'politiek-literaire elite' in Nederland, geen enkele moeite had om Hoflands ranzige teksten te plaatsen? Mijn antwoord hierop is eenvoudig: ook bij De Groene leeft het racisme onderhuids voort, hetgeen geen verbazing mag wekken, aangezien het al eeuwenlang diep is geïnternaliseerd in de psyche van de westerse elite. Ondanks Auschwitz en Hiroshima, Vietnam en Irak is, in de ogen van Hofland en zijn claque, niet de westerse cultuur failliet, maar de 'Arabische beschaving.' En waarom? Ook daarop is het antwoord simpel: wanneer westerlingen oorlogen tegen elkaar voeren dan is dit een teken van 'beschaving,' maar als 'Arabieren' dit nu doen, dan is er sprake van het 'hedendaags failliet van de Arabische beschaving.' En ook dit is tenslotte een illustratie van het nauwelijks verborgen racisme van Nederlandse opiniemakers, met hun karikaturale voorstelling van de Arabische bevolking en hun permanente stigmatisering en criminalisering van islamieten. Wat betreft de wijd verspreide onderhuidse variant van het aloude 'antisemitisme,' daarover de volgende keer.
Iraaks kind na Amerikaans bombardement.
Reports from Zero Hedge Indicate Big Things Brewing
Maybe this is part of the explanation: http://realitieswatch.com/finally-list-of-80-people-with-as-much-money-as-12-of-humanity/
US military instructors in Ukraine undermine Minsk peace deal – Moscow
Despite voicing its support for the settlement of the Ukrainian crisis, the US is actually working to undermine the Minsk peace deal, Russia’s Foreign Ministry said, commenting on the deployment of American military instructors to Ukraine.
The Russian Foreign Ministry is “gravely concerned” by the fact that military instructors from the US, UK and Canada will be training the troops from Ukraine’s National Guard, stressed the ministry’s spokesman, Aleksandr Lukashevich.
“This begs the question: Do they – in Washington, London and Ottawa – understand whom are we talking about? As they are the same Ukrainian ultra-nationalists from volunteer battalions, who wore Nazi emblems and blurred themselves with the blood of women, children and the elderly during reprisal raids in Donbass [south-eastern Ukraine],” he said.
“What will these foreign military experts teach them – how to continue killing those, who speak Russian?” the spokesman wondered.
Moscow views the information that the National Guard training program will include exercises with Western-style weaponry and hardware as a possible “first step towards the supply of modern US arms to Ukraine, which the ‘party of war’ in Kiev is so eager to get its hands on,” he said.
Supporting any revanchist ambitions of warmongers in the Ukrainian government “may lead to the resumption of bloodshed” in the south-east of the country, Lukashevich warned.
The ministry believes that the US actions are in violation of the peace deal, which was signed by Kiev and the representatives of Donetsk and Lugansk during talks in Minsk on February 12, he said.
Lukashevich stated that the Minsk deal provides “the withdrawal of all foreign forces, military equipment, as well as mercenaries from the territory of Ukraine under the supervision of the OSCE. Instead, a US Airborne Brigade has landed near Lvov and intends to settle there for long.”
“The Obama administration, which verbally advocates the settlement of the Ukrainian crisis, is, in fact, contributing to the disruption of the Minsk agreements,” he stressed.
According to Moscow, Washington is trying to divert the international community’s attention from its military deployment in the Ukraine “by a ‘smokescreen’ of claims of an alleged presence of Russian troops in Donbass,” which hasn’t been backed by any proof.
“It’s obvious, that the US troops on Ukrainian soil won’t bring it peace,” Lukashevich concluded.
On Friday, paratroopers of the US 173rd Airborne Brigade, based in Vincenza, Italy, have arrived in western Ukraine to provide training for Ukrainian troops. Some 290 US troops are to take part in long-term joint drills with combat units of the National Guard, Arsen Avakov, Ukrainian Interior Minister, wrote on Facebook.
The US paratroopers’ training mission will last for 24 weeks and involve some 900 Ukrainian servicemen, Ukraine's President, Petro Poroshenko, and US Vice-President, Joe Biden, agreed earlier in spring.
Kiev and rebels signed a ceasefire deal in February, which involved the pullout of heavy weapons and a profound political dialogue and constitutional reform, which would address the grievances of the dissenting regions and reintegrate them into Ukraine.
The deal has more or less held so far, with the level of violence in eastern Ukraine dropping significantly, OSCE monitors on the ground have been reporting.
The Ukrainian conflict began in April 2014 after Kiev sent troops to Donetsk and Lugansk Region as people there refused to recognize the new coup-imposed authorities in the capital. A year of fighting in south-eastern Ukraine has resulted in over 6,000 deaths, including score of civilians, according to conservative UN estimates.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten