Ik heb mijn collega Kees Schaepman nooit vertrouwd. De reden waarom niet, werd mij geleidelijk aan duidelijk door mijn contacten met hem bij de VPRO. De man is een -- wat in de volksmond heet -- gladjanus, 'een katholieke gluiperd,' zoals mijn vroegere buurman, wijlen Joop van Tijn, het noemde. Ik heb over Schaepman geschreven op deze weblog. Leest u maar:
Gisteren publiceerde de NRC een soort recensie van Schaepman's boek over diens terugkeer naar zijn moederkerk die door de bisschop van Rome wordt geleid. De NRC kwalificeerde zijn boek als 'een feest om te lezen.' Ook Schaepman is met de tijdgeest meegedreven, en profiteert nu van de totale restauratie van het kapitalistische bestel. Ook voor hem zijn de vernieuwingen van de jaren zestig nooit een doorleefde werkelijkheid geweest. Meelopers zijn van alle tijden. Als journalist schrijft hij nu:
Onderhandelen met de waarheid, is voor mij de essentie van de katholieke cultuur.
Ik had het niet beter kunnen formuleren. En de zelfbenoemde kwaliteitskrant voegt eraan toe:
Het is precies die georganiseerde en gekoesterde illusie, die de kerk tot op grote hoogte in tact laat, die haar tot sociaal meest intelligente dictatuur van de twintigste eeuw maakte. Tegen zo’n kerk kun je bijna niet in schrijven, voor je het weet, buig je voor de kerk die zelf ogenschijnlijk ook zo buigzaam is, voor je het weet, zit je als vanouds te stralen bij de kerststal.
'Onderhandelen met de waarheid, is voor mij de essentie van de katholieke cultuur.’ Mijn intuïtie heeft me ook in dit geval niet bedrogen. Hij had eraan toe moeten voegen dat het gesjoemel met 'de waarheid' hem tevens zo'n plooibare mainstream journalist maakte. Het was George Orwell, die opmerkte dat 'one cannot really be a Catholic and grown up.' En dit verklaart ten dele waarom Schaepman op zijn oude dag zijn heil zoekt bij het rooms-katholieke geloof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten