woensdag 10 december 2014

Media Corruptie 50

Hoewel er nooit meer tijd is dan tussen zonsopgang en zonsondergang verloopt, heeft hij daaraan nooit genoeg. De Papalagi is voortdurend ontevreden met zijn tijd en hij klaagt de grote Geest aan, dat hij niet meer gegeven heeft. Ja, hij lastert God en zijn grote wijsheid door elke nieuwe dag in een ingewikkeld patroon te delen en te verdelen. Hij doorsnijdt hem net zoals men kruisgewijs een kapmes door een zachte kokosnoot trekt. Elk deel heeft een naam: seconde, minuut, uur. De seconde is kleiner dan de minuut en deze kleiner dan het uur; alle tezamen vormen de uren. Om een uur te maken heeft men zestig minuten nodig en nog veel meer seconden…

Ik zeg dat het waarschijnlijk een soort ziekte is, want aangenomen dat de blanke man zin heeft ergens het een of ander te doen, dat zijn hart ernaar verlangt bijvoorbeeld in de zon te lopen of in een kano op de rivier te varen of zijn meisje lief te hebben, dan bederft hij gewoonlijk zijn eigen plezier, doordat hij niet kan loskomen van de gedachte, dat hij geen tijd heeft vrolijk te zijn…

Ik geloof dat de tijd hem ontsnapt als een slang uit een natte hand, juist omdat hij hem teveel vasthoudt. Hij laat de tijd niet tot zich komen. Altijd jaagt hij hem met uitgestrekte handen na, hij gunt hem de rust niet zich uit te strekken in de zon. Altijd moet hij hem vlak bij zich hebben en hij moet zingen en iets vertellen. Maar de tijd is stil en vreedzaam en heeft de rust lief en ligt graag stil op de mat. De Palalagi heeft de tijd niet herkend, hij begrijpt hem niet en daarom mishandelt hij hem met zijn ruwe gebruiken.

Tuiavii. De Papalagi. 1980

Sinds het begin van het christendom heeft de westerse cultuur een verstoorde relatie onderhouden met de tijd. Door de judeo-christelijk leer van het verstoten zijn uit het paradijs, werd de tijd een straf. De mens zat zijn tijd op aarde uit, in afwachting van het ware leven in het hiernamaals. Nadat op zijn beurt de judeo-christelijke God verstoten was, zocht de mens zijn heil in de materie en begon zichzelf te aanbidden, een hoogmoed waar, zo gebiedt de wet van oorzaak en gevolg, een prijs voor moet worden betaald.

Nu het individualisme het gemeenschappelijke heeft verdrongen, mag de mens zijn tijd niet zinloos doorbrengen. In de 24 uurs-economie moet er full-time geproduceerd en geconsumeerd worden. Om betekenis te geven aan het leven op aarde werd het dogma: Time is Money ingevoerd. Tijd is er niet om af te wachten tot men eindelijk naar de hemel kon, maar tijd is geld geworden. Alleen geld geeft zin en betekenis aan de tijd die men op aarde doorbrengt. Maar naarmate het leven belangrijker werd, nam de angst voor de dood toe, aangezien de dood zinloze tijd is geworden. In de materie huist de verlossing. De tijd is nu materie. Het immateriële, de metafysica, is de dood en die is in de moderne tijd betekenisloos geworden.

Het fundamentele probleem is dat de verveling die onlosmakelijk verbonden is met het materialisme een confrontatie betekent met de dood en de eigen nietigheid ten overstaan van de oneindigheid van tijd en ruimte. De Russische dichter Joseph Brodsky zei daarover voor een auditorium vol jonge rijke afgestudeerde Amerikaanse studenten:

boredom is an evasion of time into your set of values. It puts your existence into its perspective, the net result of which is precision and humility. The former you learn about your own size, the more humble and the more compassionate you become to your likes, to that dust aswirl in a sunbeam or already immobile atop your table. Ah, how much life went into those flecks! Not from your point of view but from theirs. You are to them what time is to you; that’s why they look so small… You are insignificant because you are finite. Yet the more finite a thing is, the more it is charged with life, emotions, joy, fears, compassion. For infinity is not terribly lively, not terribly emotional. Your boredom, at least tells you that much. Because your boredom is the boredom of infinity… Try to embrace, or let yourself be embraced by, boredom and anguish, which anyhow are larger than you. No doubt you’ll find that bosom smothering, yet try to endure it as you can, and then some more. Above all, don’t think you’ve goofed somewhere along the line, don’t try to retrace your steps to correct the error. No, as the poet said, ‘Believe your pain.’

Voor de slechte verstaander voegde Joseph Brodsky hieraan toe: ‘If you find all this gloomy, you don’t know what gloom is.’ Waar Brodsky uiteindelijk op doelde is dat de mens er nooit in zal slagen het lijden te ontsnappen, en wel omdat het inherent aan het leven is. Er is geen verlossing in de zin die het christendom en de verlichting eraan geven, er is alleen het eeuwige nu, de stilte, het raadsel, en het lijden. Daarvan waren de oude Grieken diep doordrongen, en dat besef gaf hen de grootsheid die aan beide verlossings-ideologieën ontbreekt. De Amerikaanse dichter en vertaler van Griekse tragedies, wijlen Robert Fagles, schreef in een inleiding van Sophocles’ tragedie Oedipus the King met betrekking tot koningin Jocasta, moeder en echtgenote van Oedipus:

Jocasta thought that there was no order or design in the world, that dreams and prophecies had no validity; that man had complete freedom because it made no difference what he did – nothing made any sense. She was wrong; the design was there, and when she saw what it was she hanged herself. But the play now seems to give us a view of man’s position that is just as comfortless as her acceptance of a meaningless universe. What place is there in it for human freedom and meaningfull action? Oedipus did have one freedom: he was free to find out or not find out the truth… One freedom is allowed him: the freedom to search for the truth, the truth about the prophecies, about the gods, about himself. And of this freedom he makes full use. Against the advice and appeals of others, he pushes on, searching for the truth, the whole truth and nothing but the truth. And in this search he shows all those great qualities that we admire in him – courage, intelligence, perseverance… This freedom to search, and the heroic way in which Oedipus uses it, make the play not a picture of man’s utter feebleness caught in the toils of fate, but on the contrary, a heroic example of man’s dedication to the search of truth, the truth about himself. This is perhaps the only freedom, the play seems to say, but there could be none more noble.

Dit tragische levensgevoel staat diametraal tegenover het verlossingsgeloof van het christendom en de verlichting; beide ideologieën hebben de mens tenslotte een doodlopende straat in geleid. Robert Fagles:

ignorance can be remedied, the ignorant can learn, and the force with which Oedipus now reasserts his presence springs from the truth he now understands: that the universe is not a field for the play of blind chance, and that man is not its measure. This knowledge gives him a new strength which sustains him in his misery and gives him the courage needed to go on living, though he is now an outcast, a man from whom his fellow-men recoil in horror… The catastrophe of the tragic hero thus becomes the catastrophe of… man; all his furious energy and intellectual daring drive him on to this terrible discovery of his fundamental ignorance – he is not the measure of all things but the thing measured and found wanting.

Ook in dit opzicht zijn de thema’s van de oud-Griekse tragedieschrijvers 2500 jaar nadien nog steeds actueel.

Sophocles’ play has served modern man and his haunted sense of being caught in a trap not only as a base for a psychoanalytic theory which dooms the male infant to guilt and anxiety from his mother’s breast, but also as the model for a modern drama that presents us, using the ancient figures, our own terror of the unknown future which we fear we cannot control – our deep fear that every step we take forward on what we think is the road of progress may really be a step toward a foreordained rendezvous with disaster. The greatest of these modern versions is undoubtedly Jean Cocteau’s Machine Infernale; the title alone is, as the French say, a whole program. Cocteau also worked with Stravinsky on an operatic version of the Sophoclean play (the text in liturgical Latin), and for a recording of this work he wrote a prologue that sums up his compelling vision of man’s place in a strange and haunted universe. ‘Spectateurs,’ the author says in his forceful, rather nasal voice, ‘sans le savoir…’ without knowing it, Oedipus is at grips with the powers that watch us from the other side of death. They have spread for him, since the day of his birth, a trap and you are going to watch it snap shut… Nothing mortal can resist the changes Time brings: not bodily strength, not friendship between man and man, still less between city and city. No man can be confident of the future; human confidence is based on total ignorance.

Gemeten naar de kennis van de goden of de natuur, zo u wilt, is

human knowledge at its greatest ignorance compared to theirs… It is a universe governed by powers in whose justice man must assert, in ignorance and with little hope of confirmation, a desperate belief.

Maar dit diepe inzicht betekent een frontale aanval op de hoogmoed van het technocratisch kapitalistisch systeem en zal dus nooit door het neoliberale geloof en zijn profeten worden geaccepteerd. Vanuit dit besef wees de Britse auteur John Berger in zijn essaybundel Stemverheffing (1992) erop dat 'De veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek behalve blind ook verblindend [zijn],' en dat 'de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen,' om tenslotte te schrijven:

Wat ik wil is dat mensen zich ervan bewust worden hoe voddig het mediabedrijf ze bedient als publiek. Voddig, omdat met de waardigheid van kijker en bekekene de vloer wordt aangeveegd. Herstel iets van die waardigheid – gun mensen de tijd, verschuif het gebruikelijke zwaartepunt – en slecht nieuws wordt van een onderbreking de waarheid. Er zijn tal van waarheden waarvoor geen directe oplossing bestaat. Het woord ‘oplossing’ raakt niet aan het tragische. Wíj moeten in aanraking komen met het tragische en ons erdoor laten raken. We zouden er misschien door veranderen als we het benoemden. Ook benoemd blijft het tragische tragisch, maar slecht nieuws zou het niet worden. Alleen van daaruit is een realistische politiek mogelijk.

Talloze hedendaagse buitenlandse auteurs hebben op de een of andere manier het failliet van de Verlichtingsideologie beschreven en daar tegenover het tragische levensgevoel gesteld. In zijn essay And If the Tragic Has Deserted Us? (2005) beschrijft Milan Kundera het als volgt:

De grote menselijke conflicten bevrijden van de naïeve interpretatie als een strijd tussen goed en kwaad, ze begrijpen in het licht van het tragische, was een enorme prestatie van de geest; het bracht de onvermijdelijke relativiteit naar voren van menselijke waarheden; het maakte de noodaak duidelijk om rechtvaardig te zijn tegen de vijand. Maar het morele manicheïsme heeft een onvernietigbare vitaliteit… Hitler dompelde Europa niet alleen onder in een onbeschrijflijke verschrikking maar beroofde het ook van het tragische levensgevoel. Net als de strijd tegen het nazisme, zou de hele hedendaagse politieke geschiedenis van toen af aan gezien en ervaren worden als een strijd tussen goed en kwaad… Is dit een regressie? Een terugval in de pré-tragische fase van de mensheid? Maar als dat zo is, wat heeft dan een terugval ondergaan? De Geschiedenis zelf, die onrechtmatig in bezit is genomen van criminelen? Of is het onze manier van begrijpen van de Geschiedenis? Vaak denk ik: het tragische heeft ons verlaten; en dat zou weleens de ware straf kunnen zijn.

Ik voeg hier de enigszins retorische vraag aan toe: in wat voor werkelijkheid leven u en ik en onze geliefden wanneer één mens het bevel kan geven zoveel mogelijk nucleaire raketten te lanceren, zodat er een half uur later vele honderden miljoenen onschuldige burgers zijn uitgeroeid? En hoe onschuldig zijn wij die deze genocide accepteren, terwijl we pretenderen in een democratie te leven? De Duitse filosoof Peter Sloterdijk verklaarde in zijn Kritiek van de cynische rede (1983):

De atoombom is eigenlijk de Boeddha van het Westen, een perfecte, abstracte, soevereine apparatuur. Onbeweeglijk rust ze in haar atoomsilo, toppunt van werkelijkheid en toppunt van mogelijkheid. Ze is het summum van de kosmische energie en van het menselijk aandeel daarin, de topprestatie van de mens en zijn vernietigster, een triomf van technische rationaliteit en verheffing daarvan tot het paranoïde. Met de atoombom verlaten wij het gebied van de praktische rede, waar men doeleinden met gepaste middelen nastreeft. De bom is al lang geen middel tot een doel meer, want zij is het mateloze middel dat elk mogelijk doel te boven gaat. Juist omdat zij echter geen middel tot een doel kan zijn, moet zij veranderen in een medium voor de zelfbeleving. Ze is een antropologisch gebeuren, het toppunt van objectivering van de machtsgeest die aan het werk is achter de drift tot zelfbehoud. Als wij haar geconstrueerd hebben om onszelf te 'verdedigen,' dan heeft dat ons in werkelijkheid een onvoorstelbare weerloosheid opgeleverd. De bom is een voltooiing van de mens in zijn 'slechte' vorm. Slechter, intelligenter en defensiever kunnen wij niet meer worden.

In feite is de bom de enige Boeddha die ook door de westerse rede wordt begrepen. Eindeloos zijn haar rust en haar ironie. Haar maakt het niets uit hoe ze haar missie volbrengt, door zwijgend afwachten of als gloeiende wolk; voor haar maakt de aggregatietoestand geen verschil. Net als bij Boeddha is alles wat er te zeggen zou zijn, alleen al door haar bestaan gezegd. De bom is geen zier slechter dan de werkelijkheid, en geen haar destructiever dan wij. Ze vertegenwoordigt slechts onze ontplooiing, een materiële uitbeelding van ons wezen. Ze is reeds belichaamd als iets volmaakts, terwijl wij in onze relatie tot haar nog gespleten zijn. Tegenover een dergelijk apparaat zijn geen strategische overwegingen meer op hun plaats, maar moet memn aandachtig luisteren. De bom eist van ons strijd noch berusting, maar zelfbeleving. Wij zijn zelf die bom. Zij is het volmaakte westerse 'subject.' Onze enorme bewapening maakt ons zo weerloos dat wij weer zwak worden, zo zwak dsat wij verstandig worden, zo verstandig dat wij bang worden. De enige vraag die blijft is of wij de uitwendige weg kiezen, of de innerlijke — of het inzicht vanuit de bezinning zal komen, of uit de vuurgloed boven de aarde.

Omdat de overgrote meerderheid van burgers en militairen de consequenties van de heersende 'rationality without reason' niet kunnen verwerken, wordt de realiteit door zowel de mainstream opiniemakers als de militairen verhuld. Zo schreef de Amerikaanse fotograaf Paul Shambroom in zijn fotoboek Face to Face with the Bomb. Nuclear Reality after the Cold War (2003):

Military people used terminology that seems a denial of the real function of the hardware. Words such as ‘bomb’ and ‘warhead’ are rarely used. Instead, the air force uses the acronym ‘RV’ (for ‘Reentry Vehicle’). The navy, perhaps just to be different, uses ‘RB’ (for ‘Reentry Body’). I was sharply corrected the first time I referred to the MX missile and told that the official name is ‘Peackeeper.’ Bombs are ‘gravity weapons.’ Warheads are jokingly referred to as ‘physics packages.’ Anything nuclear is ‘non-conventional.’

Het openingscitaat in zijn fotoboek is van 'Secretary of Defense Donald H. Rumsfeld' die tijdens zijn 'testimony to the Senate Foreign Relations Committee,' op 17 juli 2002 verklaarde:

Some have asks why, in the post-Cold War world, we need to maintain as many as 1,700-2,200 operationally deployed warheads. The end of the Soviet threat does not mean we no longer need nuclear weapons. Tot the contrary, the U.S. nuclear arsenal remains an important part of our deterrence strategy, and helps us to dissuade the emergence of potential or would-be peer competitors, by underscoring the futility of trying to reach parity with us.

Het 'nucleaire arsenaal' dient 'potentiële' mededingers af te schrikken om te pogen gelijk te worden aan de VS. Washington en Wall Street dulden geen gelijkwaardigheid, want dit betekent tegenspraak. De wereld, inclusief het Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel,' moet de hegemonie van de Amerikaanse politieke en economische elite klakkeloos gehoorzamen, goedschiks dan wel kwaadschiks, met als uiterste consequentie de dreiging met een nucleaire holocaust. In deze werkelijkheid leven wij dag in dag uit. 'Rationality without Reason.' Het rationalisme is inderdaad in ultieme irrationaliteit ontspoort; de macht chanteert ons en zichzelf met de massale vernietiging. Zij drukt de loop van het wapen tegen het eigen hoofd. Nu de trekker gespannen is, dringt de tijd als nooit tevoren. In een fractie van een seconde kan de tijd voorgoed gestopt worden. 'We live with the knowledge that we have the means to eradicate our own species,' schrijft Paul Shambroom in de proloog. 'Strategic weapons are weapons targeted at an opponent's nuclear weapons, command centers, or civilian populations,' laat hij weten, terwijl algemeen bekend is dat volgens het internationaal recht burgers absoluut niet als doelwit mogen dienen. De westerse burger accepteert de dreiging, omdat

It's natural to want, to need NOT to believe that hardware for our extinction exists, is made of real nuts and bolts, and is kept at the ready by living, breathing, human beings.

De mens wordt gedwongen in een verzonnen werkelijkheid te geloven om te voorkomen dat de waanzin het laatste restje zin vernietigt. De collectieve gekte is reëler geworden dan het gezond verstand. Intussen wordt de mensheid van alle kanten bedreigt. De Amerikaanse intellectueel Eugene Jarecki, regisseur van de 'Award-Winning Film Why We Fight' (2008) schreef in verband hiermee:

Traditional military threats have been in many ways overshadowed today by nontraditional ones: climate change, infectious diseases, overpopulation, resource scarcity, non state terror, and international economic disorder. These and other sources of international instability are of increasing concern on an ever more interconnected planet, requiring radical solutions and unprecedented levels of international coordination. Yet efforts at reform to date have been too confined by outmoded Cold War thinking.

Een voorbeeld van de hernieuwde Koude Oorlog-propaganda van de mainstream media wordt nu ik dit schrijf, woensdag 10 december 2014, gegeven door de NRC-wetenschapsjournalist Karel Knip. Met betrekking tot het neerstorten van de MH 17 beweert hij zonder enig onafhankelijk bewijs met grote stelligheid in zijn krant dat

Het rookspoor van de raket is gefotografeerd. Waarschijnlijk is de lancering ook door Amerikaanse defensiesatellieten gedetecteerd.

Het 'bewijs' van Knip bestaat uit een vage foto waarop, volgens de al even onbetrouwbare veiligheidsdienst van de Oekraïne, het rookspoor te zien is van de luchtdoelraket die twee seconden later MH17 uit de lucht zou hebben gehaald. Aangezien deze dienst al meerdere malen is betrapt op leugens is het veelzeggend dat mainstream-journalist Knip de bewering klakkeloos overneemt, vooral ook omdat hij het 'bewijs' op geen enkele manier op dit moment wetenschappelijk kan checken. Karel Knip staat bekend als een journalist die vaker 'bewijzen' uit zijn duim zuigt. In 2013 beweerde hij, in strijd met de werkelijkheid, onder de aankondiging 'De ramp die niet kwam,’ het volgende over de klimaatverandering: ‘het eigenlijk wel mee [lijkt] te vallen.’ Hij schreef dat weliswaar ‘de klimaatverandering bestaat,' maar dat 'al die CO2 tot nu toe geen overstromingen [veroorzaakt]. Geen cyclonen. Geen woestijnvorming. Geen malaria. Geen voedseltekorten. Geen waterschaarste. En geen oorlog.’ Kortom, de strekking was, geen paniek, want 'de modellen die het broeikaseffect voorspellen, hadden niet voorzien dat het op aarde al twaalf jaar niet meer warmer wordt. Alle waarschuwingen voor de rampen die klimaatverandering zal veroorzaken, zijn nog veel dubieuzer.'

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2013/10/de-mainstream-pers-42.html

Het gaat hier om dezelfde doctorandus Karel Knip over wie ik op dinsdag 30 januari 2007 het volgende schreef:

Vijf jaar nadat het toenmalige voorzitter van de IPCC, Bob Watson, mij als VPRO-journalist had verteld dat wereldwijd een consensus was gegroeid onder de belangrijkste klimaatwetenschappers over de klimaatverandering als gevolg van de massale uitstoot van broeikasgassen, en jaren nadat 's werelds meest vooraanstaande academies van wetenschappen hadden verklaard dat klimaatverandering een feit was en maanden nadat het hoofd van Shell had verklaard dat voor zijn oliemaatschappij de klimaatverandering als gevolg van de uitstoot van broeikasgassen geen discussiepunt meer was, maar dat we nu stappen moeten ondernemen, is nu ook Karel Knip, de wetenschapsjournalist van de zich graag als kwaliteitskrant afficherende NRC over de brug. Gisteravond berichtte Knip zijn lezers het volgende:

'Het staat nu wel vast: het klimaat verandert.

Door onze redacteur Karel Knip.

Rotterdam, 29 jan. Onderzoekers vergaderen vanaf vandaag in Parijs over het klimaat. Dat verandert razendsnel, heeft de wetenschap vastgesteld. En wat nu? Sceptici werpen de vraag telkens op of het limaat nu werkelijk verandert. Het antwoord is: ja, de klimaten op aarde veranderen, snel en sterk. Alleen, hoe erg is dat?

Deze week komt in Parijs het IPCC bijeen, de klimaatorganisatie van de Verenigde Naties. Honderden klimaatonderzoekers noemen het nu al ‘zeer waarschijnlijk’ dat de opwarming van de aarde in de laatste vijftig jaar vooral is veroorzaakt door broeikasgassen. De vraag is of de beleidsmakers die harde conclusie accepteren.'

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2007/01/de-nunance-van-de-nrc.html

Voor Bob Watson zie:

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2007/01/klimaatverandering-74.html

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2013/10/de-mainstream-pers-44.html

Onverantwoordelijke propagandisten als Knip zijn nu druk doende via de massamedia stemming te kweken tegen Rusland, terwijl ze weten hoe desastreus de consequenties van hun hetze kunnen zijn. Opvallend is dat ook Karel Knip van de baby boom-generatie is; geboren in 1946 heeft ook hij geen oorlog van nabij meegemaakt, en is hij nooit een slachtoffer van grootscheeps geweld geweest. Dat is volgens mij de verklaring voor zijn misdadige mentaliteit. Wanneer Knip stelt dat 'Waarschijnlijk de lancering ook door Amerikaanse defensiesatellieten [is] gedetecteerd,' dan verzwijgt hij vervolgens de logische vraag waarom in dat geval de VS de beelden daarvan niet vrijgeeft? Waarom verzwijgt hij het voor de hand liggende? Simpel, omdat Knip onder de dekmantel van wetenschappelijk verantwoorde feiten stemming wil maken, en die vraag stellen zou zijn suggestieve 'informatie' ondermijnen.

Hierboven: Face to Face with the Bomb. Nuclear Reality after the Cold War 'Blast door, underground missile Launch Control Center, South Dakota.'

Links: Karel Knip van de NRC, eredoctor wetenschapsjournalistiek, oftewel: 'Rationality without Reason.' De tijd van deze Papalagi zit erop.

RT exclusive: John Pilger talks CIA torture and media complicity

Published time: December 10, 2014 17:24

Get short URL

Australian journalist John Pilger.(Reuters / Stefan Wermuth)

The Missing Photos From the Senate Report on CIA Torture

Wednesday, 10 December 2014 15:19 By Michael Meurer, Truthout | News Analysis

font size

Print

15

Email

January, 2007: Demonstrators gather In black hoods and orange jumpsuits to protest Guantanamo Bay's continued operation. (Photo: Takomabibelot)A slender but welcome ray of light has been shone on the darkened chambers of CIA torture with the December 9, 2014, release of a report on the agency's detention and interrogation programs by the Senate Select Committee on Intelligence chaired by Sen. Dianne Feinstein (D-California).

However, the 528-page "summary version" of the report's "Findings and Conclusions" has, by the admission of Feinstein herself, been heavily redacted and is focused only on CIA torture. It reports only one prisoner death and does not include more damning information and photographic evidence on US torture and prisons operated by the US Army, US Navy and other Department of Defense (DOD) agencies.

For example, in March 2005, CBS's "60 Minutes" reportedthat 108 prisoners had already died in US custody in Iraq and Afghanistan prisons. A July 5, 2005, follow-up review of government documents on torture from multiple DOD agencies and the CIA, including the results of criminal investigations by the US Army and Navy, was conducted by Steven H. Miles, M.D., under the joint auspices of the National Center for Biotechnology Information (NCBI), National Library of Medicine (NLM) and National Institutes of Health (NIH). Under the heading, "How Many Detainees Died of Homicide by Torture?" the Miles review said:

In March 2005, the US Armed Forces said that it suspected that 26 deaths were due to criminal homicides. However, it did not clarify whether these deaths occurred on the battlefield or in its prisons. The . . . US Department of Defense enumeration of "Substantiated" criminal homicides of detainees is certainly too low. There are cases in which a homicidal cause of death was not medically recognized and other cases in which the investigation of the death was insufficient to establish whether trauma was inflicted or accidental. Prisoners died of torture at Asadadad, Bagram, and Gardez in Afghanistan and at Abu Ghraib, Camp Whitehorse, Basra, Mosul, Tikrit, Bucca, and an unidentified facility in Iraq (see Table). These cases do not include deaths due to medical neglect, mortar attacks on prisons, or the shootings of rioting prisoners. Such cases will be considered after reviewing US Department of Defense forensic medical procedures.

The availability of this investigative data as early as 2005, showing widespread deaths in US custody, with DOD investigations concluding there were more than two dozen homicides, makes it clear that the Senate report on CIA torture is just a start on the long road to full disclosure. More than 100,000 prisoners have been detained, and many of them tortured, at the US network of prisons across Central Asia since the war on terror began in 2002.

As Truthout reported in October 2014, a pending American Civil Liberties Union (ACLU) lawsuit seeks the release of more than 2,000 photos from the US Army that document an estimated 400 cases of abuse at Abu Ghraib and six other prisons between 2001 and 2005, including sexual assaults using "a truncheon, wire and a phosphorescent tube."

Major General Antonio Taguba, who was appointed to investigate torture and prisoner abuse at Abu Ghraib in 2004, and later accused the Bush administration of war crimes, says of the 2,000 unreleased photos: "These pictures show torture, abuse, rape and every indecency."

On August 27, 2014, the ACLU won a Freedom of Information Act (FOIA) lawsuit in federal district court, in which Judge Alvin Hellerstein ordered the DOD and the Department of Justice (DOJ) to hand over the photos unless they could conclusively prove that American lives would be put at risk by their release. The DOJ was given until December 2014, to provide proof. As The Guardian reported in October 2014:

By 12 December, Justice Department attorneys will have to list, photograph by photograph, the government's rationale for keeping redacted versions of the photos unseen by the public, Judge Alvin Hellerstein instructed lawyers. But any actual release of the photographs will come after Hellerstein reviews the government's reasoning and issues another ruling in the protracted transparency case.

President Obama opposes release of these photos and has publicly stated they would inflame anti-US sentiment. But what signal does the United States send to its own citizens and the world by continuing to suppress and deny the widespread violation of our most fundamental values and the conscious contravention of the Geneva Conventions on torture and human rights?

Civil rights groups from Amnesty International to Human Rights Watch are calling for the prosecution of those responsible for the extra-legal human rights violations documented in the Feinstein Senate report on CIA torture. Yet the full spectrum of US torture, secret prisons and even covert airlines to transfer prisoners in secret from one prison to another needs to be exposed in order to know how far up the chain of command responsibility goes.

Human Rights Watch has previously documented the machinations of the Bush administration, including then White House legal counsel Alberto Gonzales and the DOJ, in the months after the attacks of September 11, 2001, to consciously circumvent the Geneva Conventions on torture. The internal decision-making process and operational rationale inside the White House during this crucial time is almost certain to have played a major role in establishing the direction of post-9/11 US torture programs. It clearly needs to be fully understood.

The ultimate goal of full disclosure has to remain full accountability, wherever that may lead. The Senate Select Committee on Intelligence report exposing CIA deceit and prisoner human rights violations is just a beginning, not an end point.

Copyright, Truthout. May not be reprinted without permission.

MICHAEL MEURER

Michael Meurer is President of Meurer Group & Associates, a California-Colorado political consulting firm. Michael has served as a Senior Advisor to the California Democratic Party and co-founded the Courage Campaign, where he served as Deputy Chair.