Media Corruptie 21

Hoewel de mainstream-propaganda het anders doet voorkomen, waren de 'Oekraïense verkiezingen' voor Washington, Brussel en dus de pro-NAVO lobby in de mainstream-pers allerminst een daverend succes. Dit valt eenvoudig op te maken uit hun reactie op het feit dat slechts 52 procent van de Oekraïense kiesgerechtigden, dus zonder de 'separatisten,' de moeite nam te stemmen. Slechts éénderde van de Oekraïense bevolking sprak zich uit voor samenwerking met de Europese Unie en daarmee voor een afwijzing van het Rusland van 'Poetin.' En dit terwijl de mainstream-opiniemakers in Nederland maandenlang de indruk hadden gecreëerd dat de bijna voltallige Oekraïense bevolking, op een groep pro-Rusland dwarsliggers na, zo snel mogelijk aansluiting eisten bij het neoliberale Brussel. Dat mijn collega's zijn gaan geloven in de NAVO-propaganda, blijkt wel uit de reacties van de Atlanticus Hubert Smeets op zowel Twitter als in zijn NRC Handelsblad. Ik citeer:

Hubert Smeets @hubertsmeets

26 okt.

Porosjenko zegt wat velen in Kiev zeggen: Poetin verenigt de Oekraïense natie door het buurland te willen verdelen. 

http://news.rambler.ru/27581670/ 

Hubert Smeets @hubertsmeets

26 okt.

Teleurstellende uitslag Porosjenko Oek. parlementsverkiezingen. Volgens exit-poll slechts: 24,3%. Goed resultaat premier Jatsenjoek: 21,8%.

https://twitter.com/hubertsmeets 

Met andere woorden: de Oostblok-deskundige Smeets zat er volledig naast toen hij op dezelfde dag eerst meldde dat 'Poetin de Oekraïense natie verenigt' om enkele uren later  te moeten berichten dat er sprake was een 'teleurstellende uitslag' voor president en oligarch 'Porosjenko' en nog wat later dat de 'Opkomst in Oekraïne' slechts een schamele '52,96% tegen 58% in 2012' was. Desondanks werd deze verkiezing gezien als een overwinning voor de 'democratie,' terwijl twee jaar eerder nog ondermeer de Volkskrant concludeerde dat de 'Verkiezingen Oekraïne tegenslag democratie,' waren, toen in 2012 de pro-Russische partij van oud-president Janoekovitsj had gewonnen. Maar omdat de opkomst nu nog lager was dan onder zijn door het Westen gehate voorganger, zag opiniemaker Smeets zich gedwongen een valse voorstelling van zaken te geven. Na zoveel propaganda te hebben gemaakt moest hij wel de werkelijkheid verdraaien:

Oekraïne kiest voor Europese koers

Het pro-Europese kamp heeft gisteren de verkiezingen in Oekraïne gewonnen, maar president Porosjenko zal compromissen moeten sluiten.

Door HUBERT SMEETS 27 OKTOBER 2014

De parlementsverkiezingen in Oekraïne zijn gisteren gewonnen door het pro-Europese kamp, maar niet door president Petro Porosjenko die in mei dit jaar nog in één ronde met ruime meerderheid werd verkozen. Na het tellen van eenderde van de stemmen is de kans groot dat zijn Blok Petro Porosjenko niet eens de grootste fractie in het parlement wordt.

Om de hervormingen die de Europese Unie eist mogelijk te maken moet Porosjenko daarom komende maand compromissen sluiten die in de Oekraïense politieke cultuur geen gemeengoed zijn – het land kent een centralistische machtsstructuur.

Tegelijkertijd moet Porosjenko zich er rekenschap van geven dat het mandaat voor de nieuwe volksvertegenwoordiging minder breed is dan hij had gehoopt. Met nog geen 53 procent was de opkomst gisteren 5 procentpunt lager dan bij de parlementsverkiezingen van 2012. Dat is opmerkelijk, omdat de verkiezingscampagne in het teken stond van de ‘oorlog’ die Oekraïne met pro-Russische rebellen en het Kremlin moet uitvechten. De lauwheid van de kiezer kan niet alleen worden toegeschreven aan het feit dat in de deels door pro-Russische rebellen bezette Donbas en op de Krim niet is gestemd. Ook in de rest van Oekraïne was de participatie geringer.

Dit zijn twee van de verrassende uitkomsten bij de verkiezingen voor het parlement (Verchovna Rada) die waren vervroegd om de stem van de protestbeweging Maidan tegen de verdreven president Viktor Janoekovitsj beter in de volksvertegenwoordiging te laten doorklinken.

Op grond van de peilingen werd verwacht dat de gelegenheidsformatie Blok Petro Porosjenko minimaal eenderde van de stemmen zou halen en misschien zelfs op eigen houtje een meerderheid in het parlement zou kunnen gaan vormen. Dat is niet gebeurd.

http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2014/oktober/27/oekraine-kiest-voor-europese-koers-1434081 

Uit zijn beschrijving wordt duidelijk dat Hubert Smeets zich nu alvast indekt tegen de chaos die gaat komen. Na zichzelf en zijn publiek maandenlang een rad voor ogen te hebben gedraaid door te suggereren dat — op wat pro-Russische rebellen na — de Oekraïense bevolking hevig verlangde naar een neoliberale 'democratie,' kan hij niet langer meer ontkennen dat de zaak geenszins zwart/wit is. Maar dit weerhoudt hem niet door te gaan met het verspreiden van onjuiste informatie. Op Twitter beweert Smeets:

'Circa tweederde Oekraine steunt Europa-koers,' 

terwijl het slechts éénderde van de Oekraïense bevolking was. Bijna de helft van de stemgerechtigden kwam immers niet opdagen. Er is in feite geen sprake van een 'overwinning' van het 'pro-Europese kamp,' zoals de polderpers de minderheid noemt. En de vermeende 'overwinning' zal bovendien onmiddellijk op de proef worden gesteld, aangezien de door Washington en Brussel geëiste 'hervormingen' door extreem-rechts en de neo-nazi-partij niet geaccepteerd kunnen worden, willen ze tenminste niet meteen hun achterban van zich vervreemden. Miljardair en verliezer van de verliezer, president 'Porosjenko' zal 'daarom komende maand compromissen' moeten 'sluiten.' Hoewel Smeets zich de taal van de politieke elite heeft eigen gemaakt door te spreken van 'hervormingen,' gaat het in werkelijkheid om drastische bezuinigingen ten koste van de armsten en ten gunste van de rijksten, zoals overal in de neoliberale 'democratieën' het geval is. Het casino-kapitalisme heeft zowel in het Westen als in Rusland geleid tot de heerschappij van een plutocratie en daarmee tot een verdere verpaupering van de bevolking. Over de neoliberale 'hervormingen' schrijft Zygmunt Bauman in zijn boekje Hebben we er iets aan als de rijken steeds rijker worden? (2014):

Om het hedendaagse mechanisme van aanhoudende veranderingen te kunnen begrijpen (en dus niet slechts als een 'fase in een cyclus'), moet men zich richten op de bovenste 1 procent en misschien zelfs wel op de bovenste 0,1 procent. Als we dat niet doen, missen we het werkelijke effect van de veranderingen, dat bestaat uit de degradatie van de 'middenklassen' tot de gelederen van het 'precariaat,'

oftewel de onderkaste, zoals allereerst in de VS het geval is. Ondertussen heeft de schatrijke 1 procent 48 procent van de wereldrijkdommen in handen gekregen, terwijl de 85 rijkste mensen ter wereld tezamen evenveel bezitten als de onderste helft van de gehele wereldbevolking: 3,5 miljard mensen. Bauman:

daarnaast zijn alle onderzoeken het ook nog over een ander punt eens: bijna overal ter wereld neemt de ongelijkheid in rap tempo toe, wat betekent dat de rijken, en vooral de zeer rijken, steeds rijker worden, terwijl de armen, en vooral de heel erg armen, steeds armer worden — zeer zeker in relatieve, maar in een groeiend aantal gevallen ook in absolute termen. Tegenwoordig wordt de ongelijkheid steeds groter door haar eigen logica en momentum. Er is geen andere hulp of actie van buitenaf voor nodig — geen externe impulsen, druk of schokken. 

In 2007, het jaar dat de kredietcrisis begon bleek 

uit een onderzoek van het Congressional Budget Office (het Begrotingskantoor van het Amerikaanse Congres) dat het vermogen van de rijkste 1 procent van de Amerikanen in totaal 16,8 biljoen dollar bedroeg (biljoen=een miljoen keer een miljoen. svh), 2 biljoen dollar méér dan het gezamenlijke vermogen van de onderste 90 procent van de bevolking. Volgens het Center for American Progress nam het gemiddelde inkomen van de onderste 50 procent in deze dertig jaar (1977-2007. svh) met 6 procent toe — terwijl het inkomen van de bovenste 1 procent met 229 procent steeg. 

In 1960 was het gemiddelde inkomen na belastingen van een topfunctionaris bij een van de grootste Amerikaanse ondernemingen 12 procent hoger dan hert gemiddelde inkomen van een fabrieksarbeider. In 1974 was het salaris (inclusief bonuspakket) van de CEO gestegen naar ruim 35 maal dat van de gemiddelde werknemer van het bedrijf. In 1980 verdiende de gemiddelde CEO al 42 maal zoveel als de gemiddelde arbeider, en tien jaar later was dat verdubbeld naar 84 maal zoveel. Maar toen zette een sensationele versnelling van de ongelijkheid in. Rond het midden van de jaren negentig was de vermenigvuldigingsfactor volgens Business Week al gestegen naar 135 maal; in 1999 was het 400 maal en in 2000 zelfs 531 maal…' En dit zijn nog maar een paar voorbeelden van het snelgroeiend aantal soortgelijke 'feiten,' en van cijfers die deze feiten proberen te vangen, kwantificeren en meten. Un kunt ze eindeloos aanhalen en ernaar verwijzen, want aan nieuwe cijfers die door ieder vervolgonderzoek aan de reeds verzamelde massa gegevens worden toegevoegd, is geen gebrek. 

Hetzelfde gaat op voor Nederland, ook hier voltrok zich onder zowel politiek rechts als 'links' het neoliberale proces van deregulering en privatisering, extra belastingvoordelen voor de rijken, het 'outsourcen' van arbeid naar lage lonen landen, waar de milieuwetgeving  minder stringent is,  en het 'downseizen,' of zoals het in het Orwelliaans taalgebruik heet: 'afslanken.' Kritiek op deze georchestreerde ontwikkeling werd door de mainstream-media afgedaan als linkse praatjes of zelfs als 'Bizarre complottheorieën,' zoals NRC Handelsblad op 22 april 2008 de beschrijving van de werkelijkheid noemde, om na deze uitgesproken mening het volgende te melden:

Documentairefestival Docs at the Docks wil ‘de andere waarheid’ laten zien. Het biedt een 'broodnodig tegenwicht tegen de eenzijdige berichtgeving.'

De organisatoren zelf stelden:

Heb je wel eens het gevoel dat het Journaal en de kranten je niet het hele verhaal vertellen? Maar heb je ook geen zin of tijd om het internet af te struinen op zoek naar alternatieve waarheden? Op de NDSM-werf, een oud haven- en industrieterrein in Amsterdam-Noord, gaat vanavond het tweede seizoen van Docs at the Docks van start, een reeks documentaire-avonden waarbij je eens ‘een andere kant’ te zien krijgt.

Voor de openingsavond is gekozen voor vertoning van deel 3 van de populaire documentaire-film Zeitgeist, Don’t Mind the Men Behind the Curtain, die met name in de VS heel vaak bekeken en gedownload is. De documentaire gaat onder meer over de manipulatieve macht van de Amerikaanse centrale bank en de mannen die de touwtjes in handen hebben.

Maar dit klonk als één van de 'bizarre complottheorieën' in de oren van de NRC-redactie die, terwijl de kredietcrisis al begonnen was, nog steeds niets doorhad, zoals ondermeer bleek uit de opmerkingen van de inmiddels adjunct-hoofdredacteur van de 'kwaliteitskrant,' Egbert Kalse, toen deze, nadat de kredietcrisis een dieptepunt had bereikt, op 7 oktober 2008 het volgende verklaarde tegenover nrc.next:

Jij vraagt je natuurlijk af waarom jouw bank in Nederland in hemelsnaam in Amerikaanse hypotheken gaat beleggen? Dat komt omdat ze dachten daar meer geld mee te kunnen verdienen dan met andere beleggingen. Iedereen (dan bedoel ik voor de verandering maar weer eens echt iedereen) dacht dat de huizenprijzen in Amerika altijd zouden blijven stijgen. Dom natuurlijk, maar zo was het wel. En omdat iedereen dat dacht, dacht ook iedereen dat het wel veilig was daarin te beleggen. Niet dus.

Aangezien de polderpers geen enkele schaamte kent, schreef  Egbert Kalse in enkele maanden het boek 'Bankroet,' waarmee hij zijn eigen onwetendheid nog eens benadrukte, en dat als volgt werd aangekondigd:

Het begon met huiseigenaren in Orange County, Californië die hun hypotheeklasten niet meer konden opbrengen. Drie jaar later is hun ellende uitgegroeid tot een economische crisis die miljoenen mensen in de wereld hun baan dreigt te kosten. Een crisis die jaren van wereldwijde economische voorspoed weer tenietdoet.

In Bankroet beschrijven Kalse en Van Lent de oorzaken en gevolgen van de zwaarste economische crisis sinds de Grote Depressie. Van de huiseigenaren in Californië tot zakenbankiers op Wall Street. Van de whizzkids die de ingewikkelde financiële producten verzonnen tot Nederlandse bankiers aan de Zuidas. Van de toezichthouders die de crisis niet meer konden stoppen tot politici die hun nationale banken moesten redden.

Al die tijd wist Egbert Kalse van niets. 'Dom natuurlijk, maar zo was het wel. En omdat iedereen dat dacht, dacht ook iedereen dat het wel veilig was daarin te beleggen. Niet dus.'

Inmiddels niet meer in staat de werkelijkheid te ontkennen, meldde Kalse met de nodige trots dat:

Bankroet op zoek [gaat] naar de schuldigen van deze crisis, beschrijft welke maatregelen kunnen helpen om een crisis als deze te voorkomen, analyseert hoe door die maatregelen alweer de zaadjes voor een nieuwe crisis gezaaid worden en blikt vooruit hoe het nu verder moet met het mondiale economische systeem.

Opmerkelijk is ook de volgende vermelding:

Egbert Kalse en Daan van Lent zijn financieel redacteur van nrc Handelsblad en hebben de kredietcrisis gevolgd sinds deze begin 2007 uitbrak,'

met andere woorden: Kalse suggereert achteraf dat hij wel degelijk tenminste anderhalf jaar vóór het hoogtepunt van de kredietcrisis van begin oktober 2008 op de hoogte was van het desastreuze gespeculeer met niet-bestaand geld door beursspeculanten. Maar omdat de werkelijkheid hem voorkwam als één van de vele 'bizarre complottheorieën,' zweeg hij al die tijd en verklaarde hij achteraf dat

Iedereen (dan bedoel ik voor de verandering maar weer eens echt iedereen) dacht dat de huizenprijzen in Amerika altijd zouden blijven stijgen. Dom natuurlijk, maar zo was het wel.

Degenen die dit niet dachten, behoorden dus niet tot 'iedereen,' maar waren onvermijdelijk idioten die in  'bizarre complottheorieën,' geloofden, of dit nu gerespecteerde economen waren dan wel beurs-insiders, het maakte niet uit. 'Iedereen' is in dit soort journalistiek 'iedereen' van de mainstream; de rest is niet goed bij zijn hoofd. En aangezien laatst genoemden als dissidenten angstvallig uit de mainstream-media worden geweerd, en alleen via internet hun kennis doorgeven, kwalificeert Hubert Smeets, redacteur buitenland van de NRC, 'een groot deel wat op internet verschijnt,' als 'gewoon gelul.' 

Hoe gehersenspoeld de mainstream-polderpers is, bleek ook tijdens het documentairefestival Docs at the Docks dat ‘de andere waarheid’ wilde laten zien, en als thema had:

^{‘Ruled by Secrecy – Wat gebeurt er achter de schermen?’ Vertoning van deel 3 van de documentaire Zeitgeist (47 min.) uit 2007 van Peter Joseph. Gasten: Stan van Houcke (voormalig VPRO-journalist) en Maarten Schinkel (financieel redacteur NRC Handelsblad). Interviews: Daan de Wit (Deep Journal).}

^{http://vorige.nrc.nl/kunst/article1875971.ece} 

^{Collega Maarten Schinkel bleek een ogenschijnlijk aimabele gesprekspartner die, als 'financieel redacteur' van  'de politiek-literaire elite' opvallend weinig begreep van de corrupte financiële wereld. Toen ik opmerkte dat de financiële transacties van banken in feite zwendel waren aangezien het een handel in niet bestaand geld was, en dat het speculeren met lucht onvermijdelijk zou ontploffen, keek hij mij allervriendelijkst aan om vervolgens te verklaren dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen omdat er genoeg buffers ingebouwd waren. Zes maanden later brak de kredietcrisis in volle hevigheid uit. Ik meld dit nog even omdat Maarten Schinkel in de nrc.next op woensdag 29 januari 2014 tegenover de jeugdige lezers van de krant zijn neoliberale ideologie nog eens verdedigde onder de kop 'Wie is rijk in Nederland?' Hij schreef:}

^{Een dubbeldekker. Daarin passen volgens Oxfam de 85 rijkste mensen ter wereld, die samen evenveel bezitten als de onderste helft van de gehele wereldbevolking: 3,5 miljard mensen. En dat zorgde vorige week, aan de vooravond van het World Economic Forum, voor de nodige opschudding. Dat maakt benieuwd hoe dat in eigen land zit.}

^{Waarom hem dat 'benieuwd' maakte, legde hij niet uit, en de reden wordt pas aan het eind van zijn column duidelijk. Maarten Schinkel komt na een simpele berekening tot de ontdekking dat:}

^{De verbijsterende conclusie [dus] moet zijn dat de 85 rijkste Nederlanders, met 61,2 miljard euro, samen evenveel bezitten als tussen de 70 en 80 procent van alle Nederlandse huishoudens, van onderaf gerekend.}

Gezien al haar propaganda kan de enige waarheidsgetrouwe conclusie niet anders zijn dan dat ook de polderpers niet in staat is de werkelijkheid te zien omdat zij de neoliberale ideologie moet onderschrijven; ze is er immers een onlosmakelijk onderdeel van. Het gevolg is dat Hubert Smeets op 27 oktober 2014 aangeslagen in zijn krant constateerde dat

Met nog geen 53 procent de opkomst gisteren 5 procentpunt lager [was] dan bij de parlementsverkiezingen van 2012. Dat is opmerkelijk, omdat de verkiezingscampagne in het teken stond van de ‘oorlog’ die Oekraïne met pro-Russische rebellen en het Kremlin moet uitvechten. De lauwheid van de kiezer kan niet alleen worden toegeschreven aan het feit dat in de deels door pro-Russische rebellen bezette Donbas en op de Krim niet is gestemd. Ook in de rest van Oekraïne was de participatie geringer.

Dit zijn twee van de verrassende uitkomsten bij de verkiezingen voor het parlement (Verchovna Rada) die waren vervroegd om de stem van de protestbeweging Maidan tegen de verdreven president Viktor Janoekovitsj beter in de volksvertegenwoordiging te laten doorklinken.

Voor Smeets was er sprake van 'verrassende uitkomsten' omdat hij in de westerse propaganda was gaan geloven. Maar aangezien hij dit vanzelfsprekend niet kan toegeven, begint hij verwarring te zaaien: 

De lauwheid van de kiezer kan niet alleen worden toegeschreven aan het feit dat in de deels door pro-Russische rebellen bezette Donbas en op de Krim niet is gestemd.

Hoe nu? Wat betekent 'niet alleen'? Daar had volgens Smeets' eigen logica dienen te staan 'helemaal niet.' De 'pro-Russische rebellen,' die, in de terminologie van Smeets, hun eigen woongebied 'bezetten,' zouden juist de oorzaak hebben moeten zijn dat de opkomst onder de Oekraïense stemgerechtigden elders véél hoger was dan bij de vorige verkiezingen, die de verjaagde president aan de macht had gebracht. En omdat zijn argument absurd is neemt de NRC-opiniemaker onmiddellijk weer gas terug door te stellen dat de 'lauwheid van de kiezer niet alleen kan worden toegeschreven' aan de 'pro-Russische rebellen.' Maar waar dan wel aan, kan Smeets niet vertellen omdat hij in dat geval moet bekennen dat hij maandenlang anti-Russische propaganda heeft verspreid. Hij zal liever zijn eigen krant opeten dan dit feit bekennen.

Meer over de corrupte mainstream-journalistiek later.