De vooraanstaande Amerikaanse onderzoeksjournalist Robert Parry stelde in een artikel van 25 oktober 2014 onder de kop 'Treating Putin Like a Lunatic,' het volgende vast:
When reading the New York Times on many foreign policy issues, it doesn’t take a savant to figure out what the newspaper’s bias is. Anything, for instance, relating to Russian President Vladimir Putin drips of contempt and hostility.
Rather than offer the Times’ readers an objective or even slightly fair-minded account of Putin’s remarks, we are fed a steady diet of highly prejudicial language, such as we find in Saturday’s article about Putin’s comments at a conference in which he noted U.S. contributions to chaos in countries, such as Afghanistan, Iraq, Libya, Syria and Ukraine.
That Putin is correct appears almost irrelevant to the Times, which simply writes that Putin 'unleashed perhaps his strongest diatribe against the United States yet' with his goal 'to sell Moscow’s view that American meddling has sparked most of the world’s recent crises.'
Exact hetzelfde gaat op voor de Nederlandse mainstream-pers en dat is niet toevallig. De westerse commerciële massamedia verdedigen allen het neoliberale systeem, waarbij de New York Times door de polderpers als toonaangevend wordt beschouwd en regelmatig bijna letterlijk wordt overgeschreven. Opiniemaker Hubert Smeets geeft hiervan een treffende illustratie wanneer hij in een bespreking van de Russische film Leviathan 'het kwaad' dat overwint onmiddellijk verbindt met 'Het poetinisme.' Hoewel Smeets Andrej Zvjagintsev heeft geïnterviewd verzweeg hij dat volgens de regisseur zelf Leviathan een 'universeel verhaal' vertelt,
dat overal kan plaatsvinden. En vanuit die gedachte besloten wij om het in Rusland te laten spelen. Omdat het leven hier ons nader staat, net als de levensstijl en de realiteit, dan een verhaal over een Amerikaanse boer. Het Westen wil de film graag als een politiek statement zien. Juist nu het actueel is. Maar dat zou kortzichtig zijn,
http://nieuwsuur.nl/onderwerp/713141-film-leviathan-valt-in-rusland-verkeerd.html
De regisseur maakt duidelijk dat de 'vermeende kritiek op Poetins Rusland in dat opzicht vooral een westerse invulling [lijkt].' Juist daarom verzwijgt de NRC-opiniemaker met zijn pathologische haat tegen de Russische president de werkelijke strekking van de film. Smeets doet exact wat hij eerder de Russen verweet toen hij beweerde: 'Het is typisch Russisch, om altijd alles om te draaien.' De schijnbaar genuanceerde journalistiek van de 'kwaliteitskrant' blijkt in werkelijkheid ongenuanceerde propaganda. De westerse 'vrije pers' staat in dienst van de westerse neoliberale economische en politieke elite die geen tegenspraak duldt en al helemaal geen obstructie bij het globaliseren van haar ideologie. Dit is niet nieuw, de macht wordt al millennia-lang verheerlijkt.
Sinds de Renaissance, de tijd van de grote 'ontdekkingsreizen,' heeft de blanke christen zichzelf als exceptionalistisch gezien, de master of the universe, wiens expansionisme voortkwam uit de zucht naar goud, uit een materialistische drift die verhuld werd achter propaganda over de 'goddelijke' missie om aan de rest van de mensheid het evangelie van de timmermanszoon uit Nazareth te verkondigen. Kerk en Staat werkten honderden jaren lang samen, zoals vandaag de dag de journalistieke elite de begeerte van de economische elite aanprijst als de oprechte wens het evangelie van de democratie en de mensenrechten te verspreiden. En De Ander? Wel, die bestaat in het hegemonistische streven domweg niet. De Ander is gezichtsloos, kent geen nobele gedachten, is per definitie altijd primitief en daarmee fout. De Ander is altijd de barbaar geweest. 'A Lunatic,' een kwade kracht. En zo vernietigt het Westen tot aan de dag van vandaag alles dat het als hinderlijk beschouwt bij het bevredigen van zijn mateloze begeerte. In The White Men. The first response of aboriginal peoples to the white man (1979) verplaatste de scherpzinnige Britse auteur Julia Blackburn zich in De Ander en schreef over hem en haar:
Before they were confronted by Western civilization, the people had myths and rituals which structured the rhythm of their daily lives and gave them a place within their own world. But the presence of the white men destroyed the traditional hierarchy and broke the continuity between the present and the past. A time of chaos was abruptly forced into being, a time in which there were no rules and no certainties.
De plotselinge komst van gewelddadige veroveraars die uit waren op de rijkdommen van de autochtone bevolking kan niet anders ervaren worden als
a cataclysmic event which threatens the spiritual survival of each group he encounters. Their past is invalidated, or at least it is made into a limited aspect of a much larger past; their present is uncertain and chaotic and yet, somehow, with no clear guidelines to follow, there must be a change and a movement. Because the strength of the community as a whole has been determined and scattered, each individual member finds himself defenseless and isolated. In order to rediscover some sense of personal dignity and right there must be a quest for salvation, an attempt to redefine those moral qualities that distinguish the human world from the world of the beasts.
When all the individual members of a community are estranged from their role and obligations within the social structure, they need to find some other outlet for their hopes and aspirations. The community itself can no longer provide them with a sense of belonging, a sense of moral right, so they seek this reassurance elsewhere.
Hoewel dit een beschrijving is van de traumatische ervaring van gekleurde volkeren op het plotselinge gewelddadige binnendringen van de blanke Europese christelijke beschaving, laat Blackburn een universeel aspect zien, namelijk hoe volkeren een eigen historische ontwikkeling doormaken die mede door geografische en klimatologische omstandigheden een specifieke cultuur opleveren. Zodra die unieke cultuur wordt geforceerd om in korte tijd een andere cultuur klakkeloos over te nemen raakt zij diep ontregeld. Wie het werk van de grote negentiende eeuwse Russische filosofen en romanciers leest zal begrijpen wat ik bedoel. In het boek Het Russische Denken in de Negentiende en Twintigste eeuw (1947) van Nicolai Berdjajew, dat een jaar na zijn dood bij De Bezig Bij in een Nederlandse vertaling verscheen, maakt deze vooraanstaande naar Frankrijk uitgeweken Russische aristocraat meteen duidelijk dat het
Russische volk geen zuiver Europees en geen zuiver Aziatisch volk [is]. Rusland vormt een geheel werelddeel, een reusachtig Oostelijk-Westelijk werelddeel, dat uit twee werelden bestaat. In de Russische ziel streden steeds twee beginselen, een Oosters en een Westers.
Er bestaat een coördinatie tussen het onomvattelijke, de grenzeloosheid, het oneindige van het Russische land en dat van de Russische ziel, tussen de fysische en de psychische geografie. In de ziel van het Russische volk bestaat een zelfde onomvattelijkheid, een zelfde grenzeloosheid, een zelfde tendens naar de eindeloosheid, die men ook in de Russische vlakte aantreft; vandaar dan ook, dat het voor het Russische volk moeilijk was, deze ontzaglijke uitgestrektheden meester te worden, er vorm aan net geven. In het ussische volk leefde een reusachtige, elementaire kracht, die gepaard ging aan een betrekkelijke zwakheid in het vormgevend vermogen. Het Russische volk was niet een bij uitstek cultureel volk, zoals dit bij de volkeren van West-Europa wel het geval was: het was meer een volk van ingeving en bezieling, het kende geen maat en verviel daardoor gemakkelijk in uitersten.
Deze werkelijkheid weigert het expansionistische westerse neoliberalisme te accepteren. In zijn visie is elk mens, elk volk, elke cultuur hetzelfde; voor het neoliberalisme speelt de geschiedenis geen enkele voorname rol bij de lotsbestemming van een groep mensen. De westerse economische en politieke elite gaat uit van het dogma dat elk volk overal op aarde onmiddellijk inzetbaar is in het neoliberale model. 'Kijk maar naar de Chinezen!' En als een volk weigert zich te schikken naar de westerse eisen dan moet het daartoe met geweld worden gedwongen, zoals vijf eeuwen Europese en Amerikaanse geschiedenis aantonen. De wrange ironie is dat dit massale blanke geweld benadrukt dat juist niet elk volk hetzelfde is. Hoewel dit feit voor neoliberale propagandisten een te verwaarlozen detail vormt, is in werkelijkheid de westerse doctrine buitengewoon gevaarlijk, nu Rusland aan de beurt is om naar westers model te worden hervormd. Rusland is niet Nederland. 'Met zijn oppervlakte van 17.098.242 km² is Rusland het grootste land ter wereld, bijna tweemaal zo groot als het daaropvolgende land, Canada,' het heeft 9 tijdszones, de afstand van Leningrad naar Wladiwostok is gelijk aan die van Amsterdam naar Johannesburg. Het land kent een wezenlijk andere geschiedenis dan West-Europa, en bezit een onvoorstelbare kracht, waar zowel Napoleon als Hitler zich op verkeken. Berdjajew:
In het grondprincipe van de Russische ziel zijn twee tegenstrijdige beginselen aan te treffen: een natuurlijk, heidens Dyonisisch element en een ascetisch, nauw met het monnikendom verband houdend rechtgelovig element. Men kan dan ook allerlei tegenstrijdige eigenschappen in de Russische natuur vinden…een op de spits gedreven persoonlijkheidsbewustzijn, naast een de persoonlijkheid wegvagend collectivisme, een pronkerig nationalisme naast een de hele mensheid bestrijkend universalisme, een extatisch Messianistische innerlijke gelovigheid naast een uiterlijke vroomheid… een slaafse onderdanigheid naast revolutionaire instincten.
Kortom, de Russen zijn in de beschrijving van ondermeer Nicolai Berdjajew een uiterst complex en eigenzinnig volk dat zijn eigen weg in het leven zoekt, en zich niet laat dwingen de voorschriften van andere volkeren klakkeloos over te nemen, net zomin als de Amerikanen dit zouden accepteren. Dit laatste laat nog eens ten overvloede zien hoe paradoxaal elk volk handelt, want Washington verwacht, nee eist van Rusland te doen wat ze zelf nooit doet. Waarom zouden Smeets en zijn collega-opiniemakers in de polder de Russen willen dwingen de neoliberale ideologie van de Verenigde Staten te accepteren, terwijl bijvoorbeeld de Amerikaanse stand-up comedian, George Carlin, zo duidelijk maakt dat in de VS
There is no real choice. They say 'freedom of choice.' You’re given the illusion of choice. Americans are meant to feel free by the exercise of meaningless choice.
You know what the choices are in this country? Paper or plastic, aisle or window, smoking or no smoking. These are your real choices. You don’t get to choose anything.
The things that matter in this country have been reduced in choice. There are two political parties. There are a handful of insurance companies. There are about 6 or 7 information [outlets]. But, if you want a bagel, there are 23 flavors because you have the illusion of choice. You have the illusion of choice. You don’t get the important stuff. You have no 'freedom of choice.'
Het opmerkelijke is dat Hubert Smeets dit feit nog eens bewijst door in de NRC, geheel volgens bolsjewistisch gebruik, de uitspraken van de Russische regisseur Andrej Zvjagintsev te censureren. Om de hetze tegen Rusland op te voeren, beweert de opiniemaker van het avondblad dat zijn lezers oproept 'durf te denken,' dat Leviathan over het 'poetinisme,' gaat, waarmee hij verzwijgt dat volgens de Russische regisseur zelf Leviathan een 'universeel verhaal' vertelt, 'dat overal kan plaatsvinden. En vanuit die gedachte besloten wij om het in Rusland te laten spelen. Omdat het leven hier ons nader staat, net als de levensstijl en de realiteit, dan een verhaal over een Amerikaanse boer. Het Westen wil de film graag als een politiek statement zien. Juist nu het actueel is. Maar dat zou kortzichtig zijn.'
Zonder die 'kortzichtigheid' zou de polderpers niet kunnen functioneren. Voor Smeets moet Leviathan als 'een politiek statement' worden beschouwd, aangezien hij met zijn simplistisch wereldbeeld niet in staat is te zien dat de werkelijkheid veel complexer en universeler is dan de ééndimensionale politieke ervan. Hubert Smeets, wiens werk exemplarisch is voor de mainstream polderpers, is blind voor de subtiele gelaagdheid van het bestaan. Maar hoe moet een kunstzinnig mens het complexe en het universele aspect van het in wezen tragische menselijke bestaan uitleggen aan een kwaadwillende domme propagandist?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten