Slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?
Hannah Arendt. Het Zionisme Bij Nader Inzien. Oktober 1945
Voor vrijheid moet je hard knokken… Voor vrijheid moet je ruzie maken en rooie koppen krijgen, en uiteindelijk toch maar naar de stembus sjokken. De vrijheidsidealen worden overal ter wereld bedreigd. We leven wat dat betreft op een historisch breukvlak. Op die vrijheid moet je verrekt alert zijn, want anders glipt ze door je vingers en is ze weg.
Geert Mak. Eén op Eén. 5 mei 2014
Als Mak dit allemaal werkelijk meent is de vraag waarom hij als christen en als opiniemaker van de 'vrije pers' in zijn boek Reizen zonder John (2012) geen enkele aandacht besteedt aan het feit dat het martiale bolwerk van de 'vrije wereld,' de VS, blind achter de Israel blijft staan en met zijn vetorecht voorkomt dat de 'Joodse staat' wordt gedwongen zich aan het internationaal recht te houden? Deze vraag aan Mak is daarom zo gerechtvaardigd aangezien hij in zijn boek Reizen zonder John (2012), waarin hij claimt 'op zoek naar Amerika' te zijn, ook nog eens beweert dat de VS al 'decennialang als ordebewaker en politieagent' in de wereld heeft gefungeerd. Over welke 'orde' heeft Geert Mak het, gezien het feit dat hij als journalist absoluut moet weten dat 'Forty-one times, in votes at the UN Security Council, the United States has been the only country to use its veto to override the votes of every other member.' De enige 'orde' waarop Mak kan doelen is dus die van de neoliberale 'wanorde,' die ertoe heeft geleid dat wereldwijd de kloof tussen arm en rijk blijft toenemen, evenals de kloof tussen de machtigen en machtelozen, waardoor de westerse democratie verder uitgehold is geraakt.
Desondanks probeert Mak op een zalvende toon als de redelijkheid zelve over te komen. In de praktijk van alledag functioneert Geert Mak daardoor als de 'linkse' variant van de 'rechtse' populist Geert Wilders. Net als Wilders versimpelt hij de gecompliceerde werkelijkheid tot een handvol moeiteloos te verteren kreten als 'Geen Jorwert zonder Brussel.' In wezen zou Wilders deze kreet klakkeloos kunnen overnemen, want Mak heeft inhoudelijk volkomen gelijk: het voortbestaan van 'Jorwert' is onmogelijk geworden zonder de goedkeuring van 'Brussel.' Niet voor niets wordt hem door Europese autoriteiten maar al te graag een lintje op de revers gespeld en wordt zijn ééndimensionaal mens- en wereldbeeld maar al te vaak door militaire en burgerlijke gezagsdragers geciteerd. Mak opereert als een aangever, de macht hoeft alleen nog maar de bal erin te koppen, en op die manier werkt propaganda het effectiefst. Maar zoals altijd en overal weigert intussen de werkelijkheid te wijken voor de propagandistische voorstelling ervan. Feiten verdwijnen niet omdat een propagandist die ontkent. Ik zal dit opnieuw proberen aan te tonen aan de hand van de Midden-Oosten politiek van Mak's 'ordebewaker en politieagent,' de Verenigde Staten. Bijna zeven decennia geleden, oktober 1945, wees de joodse filosofe Hannah Arendt op het volgende:
Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap…
Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken…
Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.
Daarmee hebben de extremistische zionistische beleidsbepalers die al sinds 1948 de macht in Israel in handen hebben, een rechtvaardige vrede met de Palestijnse bevolking onmogelijk gemaakt. Anno 2014 is het zionistisch regime van Israel nog steeds uit op een 'joodse staat' die 'geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd,' inclusief de bezette gebieden. De VS als 'ordebewaker en politieagent' én het Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel,' accepteren dit in de praktijk van alledag, en maken zichzelf op die manier volstrekt ongeloofwaardig in de ogen van de niet-blanke, niet-christelijke wereldbevolking. Maar misschien nog erger is het feit dat daarmee de westerse elite de democratieën dwingt om door te gaan met wat voorheen de 'wapenwedloop' heette. Hoewel Mak in zijn geschriften hier geen enkele aandacht aan besteedt, wordt de vraag steeds actueler waarom na de val van de Sovjet Unie de NAVO qua ledenaantal bijna is verdubbeld en de militaire-uitgaven van de NAVO-landen tezamen sinds 1989 zijn gestegen, terwijl een opiniemaker als Mak op televisie suggereert dat die juist zijn gedaald. Sterker nog: volgens de cijfers van het Zweedse vredesinstituut SIPRI spendeerden alleen al in 2011 zes NAVO-landen die het meest aan bewapening uitgeven tezamen dertien keer zoveel als Rusland, of zoals Mak zei 'meneer Poetin,' die zo'n ernstige bedreiging voor het Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel' zou zijn dat het 'Europa [dwingt] om meer aan defensie uit te geven.' Dertien keer meer aan bewapening uitgeven dan Rusland is kennelijk nog niet voldoende voor Mak en zijn publiek. Maar hoeveel keer meer aan wapens verspild moet worden verspild voordat het Bartlehiemse orakel een gevoel van veiligheid heeft vertelt hij niet. Het enige dat Mak doet is propaganda maken voor de belangen van het militair-industrieel complex, terwijl de werkelijke bedreigingen van niet alleen zijn 'Europa,' maar van de hele wereld daarbij onbesproken blijven. Niet de strijd op het gebied van milieu, voedsel, overbevolking, de groeiende kloof tussen arm en rijk, de groeide macht van de staat etc. is doorslaggevend, maar de strijd tegen 'meneer Poetin.' Om een beeld te krijgen van hoe dwaas zijn voorstelling van zaken is, hoeft u alleen maar naar de statistieken van het gezaghebbende SIPRI te kijken.
In weerwil van de feiten blijft opiniemaker Mak de hetze tegen 'meneer Poetin,' dus Rusland opvoeren en draagt hij daardoor bij tot het opvoeren van de spanning en daarmee de legitimering van het dreigende geweld. Nog geen maand na zijn sfeer bepalende oproep tot meer bewapening om 'Europa' te verdedigen, werd het volgende bekend gemaakt :
Pentagon Sends Heavy Bombers to Europe for Training
Source: Global Security Newswire, 4 June 2014
Three B-52 nuclear-capable bombers headed to Europe on Tuesday to partake in training with allied nations there, the US military announced.
The deployment would serve to familiarize Air Force crews with "airbases and operations in the region," according to a US Strategic Command news release. One of the "Stratofortress" bombers later this week is scheduled to take part in the 70th anniversary celebrations of D-Day, which marks the Allies' landing in Normandy, France, during World War 2.
"The training and integration of strategic forces demonstrates to our nation's leaders and our allies that we have the right mix of aircraft and expertise to respond to a variety of potential threats and situations," Strategic Command chief Adm. Cecil Haney was quoted as saying in the statement.
News of the Pentagon's bomber training mission comes amid a flurry of recent activities by the United States and Russia aimed at flexing their respective military muscles. Russia's annexation of the Crimean Peninsula in Ukraine earlier this year has led to tensions between the superpowers not seen since the Cold War.
Also on Tuesday, a US Navy guided-missile destroyer left the shores of Virginia to make its way across the Atlantic to a naval base in Rota, Spain, the Associated Press reported. The USS Ross is equipped with an Aegis radar system, which enables the tracking and interception of enemy ballistic missiles.
The ship is the second to be permanently home-ported in Rota under a three-stage Obama administration plan for beefing up missile defense systems in Europe for the event of an Iranian attack. Two more vessels are slated to follow by the end of the year, bringing the entire contingent to four.
Lezen we dit nu goed? 'Missile defense systems… for the event of an Iranian attack'? Hoe paranoïde kunnen de propagandisten van het westerse militair-industrieel complex de Europese bevolking maken? Ik bedoel: Mak is een redelijk bekwame propagandist, maar toch: hoe moet hij zijn publiek wijs maken dat Iran, met een defensiebudget van nog geen éénhonderste van dat van de NAVO, een serieuze bedreiging vormt van 'Jorwert' en 'Brussel'? Ik vrees dat zelfs een Makkiaan daar niet in zal slagen.
Bovendien weet de Geert Mak dat de NAVO altijd nog de huurlingen-staat Israel heeft dat volgens hetzelfde SIPRI over tenminste 80 kernkoppen beschikt waarvan '50 are for delivery by Jericho II medium-range ballistic missiles,' waarmee Iran in enkele minuten tot radioactief puin kan worden teruggebracht. Niet voor niets mag het Israelisch regime van zowel Mak's Europa als de VS met de Palestijnse bevolking doen wat het noodzakelijk acht. Voor wat, hoort wat. En tenslotte moet zelfs Mak weten dat Iran, beschouwd als één van de bakermatten van de beschaving, al millennia voordat zijn voorouders zich tot hun antisemitische christendom bekeerden en in rendiervellen rondrenden, een hoge cultuur bezaten. Met andere woorden: de Perzen stammen uit een oude beschaafde traditie, en de Iraanse elite kent haar eigen geschiedenis en weet dus beter dan wie ook dat de NAVO-kernmacht op geen enkele manier kan worden bedreigd door welk land dan ook. Het feit dat Mak cum suis dit niet begrijpen, onthult meer over hun pathologische paranoia dan over de historisch bepaalde inzichten van de Iraanse elite. Met het oog op de snel naderende reële bedreigingen van de mensheid is het hoog tijd dat de groeiende spanningen worden geneutraliseerd door allereerst de westerse uitgaven aan bewapening drastisch te verlagen, zoals elk weldenkend mens zich realiseert. En laat men daarbij beginnen met de ontwapening van het geopolitiek uiterst belangrijke Midden-Oosten, waar 's werelds grootste winbare oliereserves liggen. Vlak na de Tweede Wereldoorlog waarschuwde de joodse filosofe en zioniste Hannah Arendt in dit verband terecht voor het volgende:
Het is ronduit absurd te geloven dat verdere opdeling van een zo’n klein gebied, waarvan de huidige grenzen al het resultaat zijn van twee eerdere afsplitsingen – de eerst van Syrië en de tweede van Transjordanië – het conflict van twee volken kan oplossen, vooral in een tijd dat soortgelijke conflicten in veel grotere gebieden níet territoriaal op te lossen zijn. Nationalisme is erg genoeg als het op niets anders vertrouwt dan op de primitieve kracht van de natie. Een nationalisme dat noodzakelijkerwijs en openlijk afhankelijk is van de kracht van een vreemde natie is beslist erger. Dit lot dreigt voor het joodse nationalisme en de voorgestelde joodse staat, onvermijdelijk omgeven door Arabische staten en Arabische volken. Zelfs een joodse meerderheid in Palestina, ja zelfs de overplaatsing van alle Palestijnse Arabieren, (een etnische zuivering dus, die in 1948 daadwerkelijk plaatsvond svh) zoals openlijk geëist wordt door de revisionisten – zou geen wezenlijke verandering brengen in de situatie waarin joden ofwel bij een buitenlandse macht bescherming moeten zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten…
de zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken, de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan…
De joden die ‘realistisch’ proberen mee te doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.
Het is opmerkelijk hoe achteloos de westerse mainstream opiniemakers anno 2014 aan de profetisch woorden van Hannah Arendt voorbijgaan. Ze weigeren van de geschiedenis te leren. Er doet zich daarbij iets opvallends voor. Niet alleen heeft Arendt gelijk gekregen dat Israel's etnische zuiveringspolitiek 'onvermijdelijk' heeft geleid 'tot een nieuwe golf van jodenhaat,' maar tegelijkertijd is het christelijk antisemitisme veranderd in filosemitisme, waarbij de haat tegen De Ander zich tegenwoordig richt op de semitische Arabieren. Hadden de gereformeerde ouders van Geert Mak vandaag de dag geleefd dan zou naar alle waarschijnlijkheid hun antisemitisme op de Palestijnen zijn geprojecteerd, zoals ondermeer blijkt uit de houding van de protestants-christelijke fundamentalisten in de Tweede Kamer. De kleinburgerlijke antisemieten hebben daarnaast ook nog eens het filosemitisme van Geert Wilders als uitlaatklep voor hun ressentimenten. Deze door de geschiedenis gedetermineerde factoren, maken de positie van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' zo glibberig. Ten aanzien van de politiek van de 'Joodse staat' durven ze zich niet publiekelijk uit te spreken, ze durven geen 'controversieel' standpunt in te nemen, alsof het protesteren tegen onrecht 'controversieel' zou zijn. Maar omdat geen gering aantal van hen uit een milieu komt dat boter op zijn hoofd had of de andere kant opkeek, bijven ze zwijgen als het graf.
Ondanks dit alles weten ze, net als Hannah Arendt, dat Israel ooit een zeer hoge prijs zal betalen voor de terreur die het met steun van Europa en de VS permanent uitoefent. Hun houding is niet alleen in intellectueel en moreel opzicht laf, maar ook nog eens genadeloos, aangezien niet zij gebukt gaan onder de consequenties van deze politiek, maar de Palestijnen en de Joden. Dit speelt geen enkele rol in Geert Mak's boeken over 'Europa' en 'Amerika.' Meer dan 1700 pagina's lang weet hij uiterst handig langs elke 'controverse' ten aanzien van Israel te glippen, terwijl toch het failliet van het Amerikaanse en Europese Midden-Oosten beleid niemand kan zijn ontgaan. Geert Mak is in dat opzicht net zo fout als zijn ouders in de jaren dertig waren. De kwalificatie dat de VS na 1945 'decennialang als ordebewaker en politieagent' in de wereld optrad is van een gelijke orde als de kwalificatie van zijn vader, dominee Catrinus Mak, dat de antisemitische wetgeving in nazi-Duitsland 'tolerabel' was. Het zijn alle twee weerzinwekkende leugens, waaruit geen enkel mededogen spreekt ten aanzien van de slachtoffers. De gedupeerden zijn achter de opiniërende woorden van de dominee en zijn zoon, de journalist, onzichtbaar gemaakt, zij bestaan domweg niet. Erger nog, ze hebben nooit bestaan. Dominee Catrinus Mak en de journalist Geert Mak scheppen met hun taal de werkelijkheid. Dat wat niet 'vertaald' wordt, bestaat dan ook niet. Dat besefte Catrinus Mak tegen het einde van zijn leven toen hij verantwoording aflegde voor zijn houding en zich 'schaamde' voor de leugenachtige aspecten van zijn bestaan op aarde. Maar ook zijn zoon Geert beseft dat hij leugens verkoopt, want op 2 november 2012 verklaarde hij tijdens de Van der Leeuw-lezing:
Ondanks dit alles weten ze, net als Hannah Arendt, dat Israel ooit een zeer hoge prijs zal betalen voor de terreur die het met steun van Europa en de VS permanent uitoefent. Hun houding is niet alleen in intellectueel en moreel opzicht laf, maar ook nog eens genadeloos, aangezien niet zij gebukt gaan onder de consequenties van deze politiek, maar de Palestijnen en de Joden. Dit speelt geen enkele rol in Geert Mak's boeken over 'Europa' en 'Amerika.' Meer dan 1700 pagina's lang weet hij uiterst handig langs elke 'controverse' ten aanzien van Israel te glippen, terwijl toch het failliet van het Amerikaanse en Europese Midden-Oosten beleid niemand kan zijn ontgaan. Geert Mak is in dat opzicht net zo fout als zijn ouders in de jaren dertig waren. De kwalificatie dat de VS na 1945 'decennialang als ordebewaker en politieagent' in de wereld optrad is van een gelijke orde als de kwalificatie van zijn vader, dominee Catrinus Mak, dat de antisemitische wetgeving in nazi-Duitsland 'tolerabel' was. Het zijn alle twee weerzinwekkende leugens, waaruit geen enkel mededogen spreekt ten aanzien van de slachtoffers. De gedupeerden zijn achter de opiniërende woorden van de dominee en zijn zoon, de journalist, onzichtbaar gemaakt, zij bestaan domweg niet. Erger nog, ze hebben nooit bestaan. Dominee Catrinus Mak en de journalist Geert Mak scheppen met hun taal de werkelijkheid. Dat wat niet 'vertaald' wordt, bestaat dan ook niet. Dat besefte Catrinus Mak tegen het einde van zijn leven toen hij verantwoording aflegde voor zijn houding en zich 'schaamde' voor de leugenachtige aspecten van zijn bestaan op aarde. Maar ook zijn zoon Geert beseft dat hij leugens verkoopt, want op 2 november 2012 verklaarde hij tijdens de Van der Leeuw-lezing:
Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is - en ik volg nu de definitie van de Amerikaans-Hongaarse historicus John Lukacs - in de eerste plaats 'het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.'
'We leven vooruit, maar we denken achteruit', schrijft Lukacs. We zijn voortdurend bezig onze beelden en verhalen bij te stellen. Objectieve geschiedschrijving bestaat niet, het blijft bij een streven naar waarheid…
'We leven vooruit, maar we denken achteruit', schrijft Lukacs. We zijn voortdurend bezig onze beelden en verhalen bij te stellen. Objectieve geschiedschrijving bestaat niet, het blijft bij een streven naar waarheid…
Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het 'uitbannen van onwaarheid,' serieus genoeg. Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft. De eurocrisis is niet alleen een conflict over geldstromen, democratie en het karakter van het toekomstige Europa, het is ook een gevecht om het verhaal. Iets soortgelijks speelt zich af in de Verenigde Staten. En beide gevechten zijn we aan het verliezen.
http://www.geertmak.nl/nl/Leven/Kijken%20en%20luisteren/De%20woede%20van%20mijn%20oom%20Petrus/
http://www.geertmak.nl/nl/Leven/Kijken%20en%20luisteren/De%20woede%20van%20mijn%20oom%20Petrus/
De vraag waarom Geert Mak als zelfbenoemde 'chroniqueur van het heden en verleden' niet 'genoeg' bezig is met het 'uitbannen van onwaarheid' bleef tijdens die lezing en daarna onbeantwoord. Maar zodra we weten dat de lezing georganiseerd werd door 'De Stichting van der Leeuw-lezing' die 'een samenwerkingsverband' is 'van - Provincie Groningen
dan is het antwoord voor de hand liggend: Mak sprak hier voor de gecorrumpeerde 'politiek-literaire elite,' de gezeten burgerij met al haar kleine en grote belangen. Daarbij gebiedt het snobisme van de petit bourgeoisie dat er net wordt gedaan alsof men niet van de straat is. Tegelijkertijd geldt natuurlijk dat men niet het achterste van de tong laat zien, want in dit kleine land moeten 'we' straks weer allemaal door dezelfde deuropening. Het poldermodel is per definitie niet in staat 'de onwaarheid' uit te bannen, dus speelt men de rol van intellectueel, zonder daar consequenties aan te verbinden, zodat 'we' weer goedgemutst naar huis kunnen. Dit is ook de reden dal nooit iemand met een 'controversiële' zienswijze zal worden uitgenodigd. Hier mag van alles gezegd worden, van alles, behalve dan 'de waarheid.' Vandaar dat Mak als 'Chroniqueur van Europa,' die volgens eigen zeggen onvoldoende streeft naar 'waarheid door het uitbannen van onwaarheid' nooit, maar dan ook nooit de vrijheid zal vinden om datgene te kunnen schrijven wat de internationaal gerenommeerde kunstenaars Adam Broomberg en Oliver Chanarin wel konden schrijven in hun fotoboek Chicago (2012):
Memory has always played a pivotal role in the ongoing conflict over Palestine. The Holocaust and the nineteenth-century pogroms in Eastern Europe are constantly invoked to justify the existence of Israel. This has often been coupled with efforts to destroy any memory of Arab life before 1948. Maps, land deeds, names, and documentary evidence have been systematically erased.
Even the rocks, trees, and hills that comprise the landscape in contemporary Israel are employed in this deception. Around Jerusalem, acres of pine forest are used as popular family picnic spots. On the weekends they fill up with cars, people, pets, barbecues. But in the early mornings, just after dawn, the forests are completely silent, serene and untainted, giving the impression of timeless landscapes in which these trees have been standing forever…
The forests are staged scenes constructed to look like divine interventions; they are re-enactments of an imaginary Eden, one that existed 2,000 years before, from which the Jews were exiled…
Underlying this national enthusiasm for tree planting is another more problematic history. For many of these forests have been systematically planted on the expropriated land of Arab villages, which were forcibly evacuated and deliberately destroyed in 1948. It was not only sandy desert that was forested, but also cultivated olive groves and rural village, the underlying intention being to obscure the locations of these villages zo as to prevent any further cultivation or re-settlement of the land by non-Jews.
Vestigial evidence of these communities, more than 400 in total, is barely visible today: the occasional skeleton of a wall, an almond tree, an animal enclosure fenced in by cactus plants. In this setting of apparent natural wilderness, the remnants of Arab settlements look like ancient ruins rather than more ominous demolition rubble. These are places of erasure and amnesia.
The culture of victimhood, immortalized in this macabre tale of suicide and monumentalized by the imposing presence of Masada, is actively nurtured in Israel. Here the rocks, trees and riverbeds are engaged in telling us a story. Every inch of land is scarred by war, excavation and displacement. Surveillance posts draped in camouflaged netting and concrete bunkers occupied by armed snipers litter the landscape. The view through these steel slits and concrete apertures is familiar to every Israeli who has served in the army. It is a fragmented, militarized vision of the land that transforms the entire panorama into a potential battlefield.
Zoals de Joods-Israeli's zichzelf achter een getto-muur proberen te verstoppen, en zichzelf nooit de vrijheid hebben gegund om daarin een gat te slaan, zo kent Geert Mak niet de vrijheid om 'de waarheid' te vertellen 'door het uitbannen van de onwaarheid.' Net als de zionisten zit hij gevangen in zijn eigen leugen. Zijn onverzadigbare ijdelheid belemmert hem om in alle vrijheid 'de waarheid' te spreken, en dus is hij gedwongen propaganda te maken voor de 'onwaarheid.' En dat maakt hem zo gevaarlijk. Net als zijn ouders in de jaren dertig geen houvast in hun geloof vonden en zochten 'naar een houding in deze wereld,' waardoor ze te laat ontdekten 'op welke plek ze zich bevonden in de geschiedenis,' overziet ook Mak junior niet welke consequenties zijn houding van onwetendheid zal veroorzaken. Men dient daarbij één logische wetmatigheid te onthouden. In The Way of Ignorence (2005) wees de Amerikaanse auteur Wendell Berry op het volgende:
The health of the oceans depends on the health of rivers; the health of rivers depends on the health of small streams; the health of small streams depends on the health of their watersheds. The health of the water is exactly the same as the health of the land; the health of small places is exactly the same as the health of large places. As we know, disease is hard to confine. Because natural law is in force everywhere, infections move.
Iemand die telkens weer een dosis vergif rondstrooit, is verantwoordelijk voor de uiteindelijke gevolgen. Woorden zijn net als micro-organismen die het lichaam binnendringen en zich daar vermenigvuldigen om er een ontsteking te veroorzaken. Propaganda is gif, niets anders, de waarheid kan nooit door propaganda worden verspreid, propaganda is als een besmettelijke bacteriële infectie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten