De Mainstream Pers 225

Geen Jorwert zonder Brussel. En geen Brussel zonder Jorwert.

Geert Mak. Abel Herzberglezing. 2013 

Vervreemd van zichzelf en zijn omgeving, op zoek naar wortels die hem moeten binden aan de realiteit die hij al lang geleden kwijt is geraakt, vergeefs op weg naar een plaats dat hij zijn 

knusse ‘Home’, het trotse ‘Lieu’ tot het beladen ‘Heimat’

zou kunnen noemen, ondernam Geert Mak in zijn lezing 'Geen Jorwert zonder Brussel' een poging om zijn vervreemding met woorden te bestrijden en een virtuele plaats te verwerven waar hij zich 'thuis' kan voelen. Net als de massa, zijn publiek, wil Mak ergens bijhoren, een 'home where you belong.' Maar omdat het kapitalistische puerilisme hem verslaafd heeft gemaakt aan de mateloosheid, wil hij alles tegelijk. Hij wil zowel de neoliberale postmoderne consumptiemaatschappij die als los zand aan elkaar hangt, als de 'knusse,' besloten, organische samenleving à la Anton Pieck. Mak wil tegelijkertijd het onverzadigbare egoïsme van het ver doorgevoerde individualisme én de gemeenschapszin van een pre-kapitalistische samenleving. Als zodanig is hij het prototype van de moderne consument die vanuit een comfortabele serre op het platteland droomt van het stedelijke slagveld elders. Het 'Brussel' van de EU moet die wensdroom voor hem en voor honderden miljoenen anderen een realiteit maken, net zoals de 'Amerikaanse Droom' de economische, politieke en religieuze vluchtelingen uit Europa in de 'Nieuwe Wereld' een zin aan hun leven moest geven. Het is allemaal vergeefs gebleken, al was het maar omdat, zoals de Amerikaanse humorist George Carlin opmerkte: 'You Have To Be Asleep To Believe It,' waaraan hij toevoegde:

Forget the politicians. The politicians are put there to give you the idea you have freedom of choice. You don't. You have no choice. You have owners. They own you. They own everything. They own all the important land, they own and control the corporations that they have long since bought and paid for, the senate, the congress, the state houses, the city halls, they got the judges in their back pocket, and they own all the big media companies so they control just about all of the news and the information you get to hear. They got you by the balls. They spend billions of dollars every year lobbying to get what they want. Well, we know what they want. They want more for themselves and less for everybody else. But I'll tell you what they don't want. They don't want a population of citizens capable of critical thinking. They don't want well informed, well educated people capable of critical thinking. They're not interested in that. That doesn't help them.

Wat kan 'home' anders zijn dan de omgeving 'where you belong?' Een plaats met iets of iemand waar je van houdt, of waar iemand op je wacht omdat die persoon van jou houdt. Daarbij weet de mens uit ervaring dat de politiek hem dit niet kan geven geven vanwege het feit dat de politiek behoort tot het publieke domein en een 'home' de manifestatie is van het privé-domein. Beide sluiten elkaar uit. Dat is dan ook de voornaamste reden waarom 'Geen Jorwert zonder Brussel' een omineuze, sinistere leuze is, die nooit de gesuggereerde belofte kan waarmaken. Mak's slogan laat zien hoe totalitair het denken van de EU-propagandisten is; ze heffen de laatste resten van de scheiding op tussen het publieke- en privé-bestaan, waardoor het individu zich nergens meer kan verschuilen tegen de onbeperkte macht van de staat. Niet voor niets streefden Napoleon en Hitler naar een Verenigd Europa, het is de droom van elke dictator. Laat het een les zijn dat voor beide pogingen gold dat de aanval op Rusland het begin van het einde was. Hans Magnus Enzensberger wees in zijn boek met de veelzeggende titel Brussels, The Gentle Monster or the Disenfranchisement of Europe (2011), op het feit dat

So far, there has been little to suggest that the Europeans are inclined to defend themselves against their political expropriation. There is no lack of expression of resentment, of quiet or public sabotage, but on the whole the famous democratic deficit has not yet led to revolt, rather to apathy and cynicism, to contempt for the political class or to collective depression…

Europe has survived other attempts to make the continent uniform. Common to all was hubris and none had lasting succes. One cannot make a favorable prediction for the non-violent version of such a project either. All the empires of history flourished for no more than a limited half-life, before they foundered on over-expansion and internal contradictions.

De interne tegenstrijdigheid van het huidige neoliberale bestel is dat het pretendeert democratisch te zijn terwijl het systeem steeds grotere groepen burgers buiten spel zet. Het is slechts een kwestie van tijd voordat de hele zaak met geweld ineenstort, en de profeten als Mak ineens gezien zullen worden voor wat ze zijn: keizers zonder kleren, fantasten. En Geert Mak mag dan wel in een e-mail aan mij schrijven dat Enzensberger een ‘grumpy old,’ man is die ‘alles heeft opgegeven’ vanwege zijn scepsis over de zogeheten ‘Europese eenwording,’ maar daar staat tegenover dat Mak, intellectueel gesproken, een tuinkabouter is vergeleken bij Enzensberger. Over het simplisme van de Makkianen schreef deze Duitse intellectueel:

In de ogen van haar pleitbezorgers wordt het lot niet, zoals Napoleon nog dacht, door de politiek, maar door de economie bepaald. Die presenteert zichzelf als een hogere macht die door niets wordt tegengehouden, en zeker niet door de eeuwenoude tradities, mentaliteiten en constituties van de Europese landen.

Mak's kreet 'Geen Jorwert zonder Brussel,' betekent in de praktijk dat er geen dorp met gemeenschapszin kan bestaan zonder de anonieme macht van een stedelijk bolwerk. En  die leugen, uitgesproken in de taal van het politieke manifest en of die van de reclamefolder,  negeert ondertussen de werkelijkheid van alledag. De Britse auteur John Berger, die zo helder liet zien dat 'conformism is a habit cultivated by the well-off,' schreef in zijn essay Ten Dispatches About Place (2007):

Somebody inquires: are you still a Marxist? Never before has the devastation caused by the pursuit of profit, as defined by capitalism, been more extensive than it is today. Almost everybody knows this. How then is it possible not to heed Marx, who prophesied and analyzed the devastation? The answer might be that people, many people, have lost all their political bearings. Mapless, they do not know where they are heading…

Month by month millions leave their homelands. They leave because there is nothing there, except their everything, which does not offer enough to feed their children. Once it did. This is the poverty of the new capitalism…

More than thirty years ago Guy Debord prophetically wrote: 'the accumulation of mass-produced commodities for the abstract space of the market, just as it has smashed all regional and legal barriers, and all corporate restrictions of the Middle Ages that maintained the quality of artisanal production, has also destroyed the autonomy and quality of places.'

Het permanent gemobiliseerde individu in de huidige massamaatschappij is de 'plaats,' waar zijn voorvaderen zich ooit eens thuis voelden, definitief kwijt geraakt. Het moderne individualisme is 'on the road,' de titel van een boek van Jack Kerouac, een 'wilde jongen,' die 'egotripperig' bezig was, en over niets anders schreef dan 'het schijt hebben aan alles,' aldus Mak. Meer kon de domineeszoon als zelfbenoemde 'Amerika-deskundige' er niet in lezen. Het vermogen literatuur te  interpreteren wordt, net als bij alle kunst, beperkt door de eigen kennis en het eigen inzicht. Carole Gottlieb Vopat, hoogleraar Engels aan de aan de Universiteit van Wisconsin, kwam daarom tot een heel andere conclusie dan Mak. In de boeiende serie Bloom’s Modern Critical Interpretations schrijft ze over Jack Kerouac’s On the Road:

Kerouac has… provided an enduring portrait of the national psyche; like Fitzgerald, he has defined America and delineated American life for his generation.

Maar omdat Mak te weinig van de VS weet en er nog minder van begrijpt kwam hij niet verder dan dat bij

Kerouac het niet meer [ging] om het nut en het doel van de tocht, maar enkel om de reis op zich, om het ontworteld zijn, om het schijt hebben aan alles.

Hoe Kerouac en grote delen van de westerse bevolking 'ontworteld' konden raken, blijft bij Mak onbeantwoord, want dan zou hij gedwongen zijn geweest zich te verdiepen in zijn onderwerp en daar had hij geen tijd voor, tussen al zijn schnabbels en babbels door over van alles en nog niets. En toch had hij zich hebben moeten verdiepen in de motieven van de Beat Generation, allereerst omdat Geert Mak zelf uit een van zichzelf vervreemd milieu komt, met een evangelisatie-predikant als vader die in het interbellum zo 'ontworteld' bleek te zijn dat Gods woord onvoldoende was geworden om hem ervan te weerhouden te verklaren dat het antisemitisme van de nazi's 'tolerabel' was. Waarom had het nihilisme zich van de geestelijk leidsman Catrinus Mak meester gemaakt en waarom had Gods woordvoerder op aarde dit toegelaten? In De eeuw van mijn vader (1999) zwijgt Mak junior erover. Zo uitgesproken en stellig als hij zich toont over de dreiging van 'meneer Poetin' of over de VS 'als ordebewaker en politieagent,' zo verbloemend blijft Geert Mak volhouden dat 'het antisemitisme in Nederland geen duidelijk rol [speelde],' ondanks het feit dat procentueel het aantal vermoorde joden in Nederland tweemaal zo hoog was als in België en driemaal hoger dan in Frankrijk. Deze feiten blijven voor hem evenwel nietszeggend, zoals valt op te maken uit Mak's conclusie dat het allemaal 'nog altijd weinig helder [is].' In hoeverre hij hiermee het antisemitisme van zijn ouders vrij probeert te pleiten moet de lezer zelf uitmaken. Geert Mak:

Soms vraag ik me af: heeft bij de mannenbroeders van voor de oorlog, die zich zo graag 'de kinderen Gods' noemden, wellicht ook een uitgesproken jaloezie meegespeeld? Jegens de enige echte 'kinderen Israel's'? 

Uiterst voorzichtig en omslachtig geformuleerd: 'soms, afvragen, wellicht.' Waarom die toevoeging 'wellicht,' want dat 'wellicht' zit al besloten in het feit dat er een vraag wordt gesteld, nietwaar? We zien hier weer de typisch Makkiaanse lafheid, bang dat hij iemand verantwoordelijk zal houden, waardoor hij 'wellicht' straks zelf ter verantwoording wordt geroepen. De angst om controversieel te lijken, blijkt naast de formulering tevens uit het gelegenheidsargument 'jaloezie' bij de 'mannenbroeders,' de zogeheten 'kleine luyden' van de gereformeerde Anti-Revolutionaire Partij. Veel voor de hand liggender is de verklaring dat de christenen vrijwel vanaf het begin de joden hebben geminacht, gewantrouwd en gehaat, niet alleen omdat zij de verlosser, de christelijke 'Heiland' hadden laten kruisigen, maar vooral ook vanwege iets veel fundamentelers. De Joden in het zogeheten 'Heilige Land' zagen zichzelf als 'God's Uitverkoren Volk.' Dat dit geen privilege maar juist een opdracht was, veranderde voor de goegemeente niets fundamenteels in hun houding; al het vlees is zwak. De veronderstelling te zijn 'uitverkoren' door de allerhoogste macht waarop de sterveling een beroep kan doen, creëert bij de doorsnee-mens het gevoel superieur te zijn. Zo ook bij de Joden. De revolutionair Jezus Christus brak met dit waanidee door te stellen dat ieder mens een kind van God is, en ieder mens gered kan worden, net als de Joden. De leer van Christus kan alleen worden geïnterpreteerd vanuit de opvatting dat geen enkel volk is uitverkoren, dat ieder mens van welk volk dan ook de liefde of de toorn van God kan ervaren. Dat was nu juist het revolutionaire van zijn gedachtengoed, en daarmee ook de reden dat de Joodse clerus en elite Jezus Christus als ordeverstoorder ter dood lieten brengen. Iedere ordeverstoorder die een werkelijk bedreiging van de macht vormt, wordt overal en altijd uitgeschakeld. Christus vormde een directe bedreiging van de hiërarchische orde en de belangen van de toenmalige Joodse elite. Het was dan ook geen 'jaloezie' die het christelijke antisemitisme van Mak's ouders voedde, maar juist het tegenovergestelde: de minachting voor de tribale Joodse leer dat alleen het Joodse volk was uitverkoren, 12 tamelijk primitief levende voormalige nomadische stammen, die oorspronkelijk afkomstig waren uit het Arabische achterland. 

'Pure lucht' uit het 'Heilige Land.' En ook nog 'Luftgescheft.' Donnerwetter, om christenen en joden in vervoering te brengen.



Wanneer Mak schrijft dat 'het antisemitisme in Nederland geen duidelijk rol [speelde],' dan is deze constatering even waar als nietszeggend, aangezien het onderhuidse antisemitisme wel degelijk een 'rol [speelde],' hoe weinig 'duidelijk' die 'rol' voor Mak om voor de hand liggende redenen ook moge zijn. Net als voor zijn ouders gold 'wie niet wilde weten, hoefde ook niet te weten,' zo geldt ook voor Geert Mak dat wat hij niet wil weten, hij dan ook niet weet. Centraal hierbij staan de factoren 'desinteresse' en 'onverschilligheid.' Mak weigert de persoonlijke verantwoordelijkheid te accepteren  voor hetgeen namens de samenleving in de eigen omgeving of elders gebeurt. Over Mak's gebrek afwijzing van de individuele verantwoordelijkheid, zeker in zijn rol als mainstream opiniemaker, valt het nodige op te merken, zo weet ik uit decennialange contacten met hem. Om dat zo duidelijk mogelijk te maken moet ik eerst een stap achterwaarts doen en keer ik terug naar het fotoboek Chicago van Adam Broomberg en Oliver Chanarin, internationaal bekende 'artists living and working in London,' van wie het werk in vele grote musea ter wereld getoond wordt. Naar aanleiding van het Israelische Madurodam, 'Mini Israel' geheten, vlakbij Latrun, 'the site of fierce fighting during the 1948 war,' schrijven Broomberg en Chanarin:

There is something painfully nostalgic about the place, giving rise to the uncomfortable sensation of visiting a future that was meant to come to pass but never did… It is a story that Israeli pioneers created and ended up believing. There are hardly any Arabs present, except in the role of pastoral shepherd or religious fanatic. This is a Jewish universe…

Where once it represented the realization of a dream, today these same bulldozers, concrete mixers, and loading cranes have become an extension of Israel's military arsenal. The designers of Mini Israel, in their enthusiasm for rendering Israel in its entirety, probably never intended to illustrate this tragic narrative. In contemporary Israel, bricks and mortar are as much weapons and bullets. Every new settlement, or 'fact on the ground' as the settlements have come to be called, further entrenches Israel's foothold in the Occupied Territory.

Bezet gebied noemen de zionisten en de zionistische lobby in Europa en de VS tegenwoordig 'betwist land,' om zichzelf en anderen wijs te maken dat het geen Palestijns bezit is, wat de wereldgemeenschap bij monde van de VN wel vindt. Misschien wel het meest absurde is dat de voorouders van de de Asjkenazische elite in Israelniet uit het 'beloofde land' kwamen, maar Turkstalige Chazaren uit het huidige Rusland waren die zich in de Middeleeuwen tot het Jodendom bekeerden. http://www.vecip.com/default.asp?onderwerp=1228


Maar of het nu de toeristische trekpleister Mini Israel betreft, dan wel Eretz Israel, het Groot-Israel dat qua oppervlakte aanzienlijk groter is dan het huidige Israel, het maakt voor de Europese Unie van 'Geen Jorwert zonder Brussel' geen enkel wezenlijk verschil uit. De massale schendingen van de mensenrechten, het oorlogsrecht, en het eigendomsrecht, al die als heilig geproclameerde juridische beginselen, spelen geen enkele doorslaggevende rol bij de Europese politieke, economische en zelfs militaire steun aan de zionistische staat. En hoewel Mak de propaganda verspreidt dat de VS 'decennialang als ordebewaker en politieagent' in de wereld functioneerde, in werkelijkheid steunt Washington al sinds tenminste 1967 het Israelisch expansionisme, en de 'Joods-Israelische' terreur tegen elk volk dat door de politieke elite als een belemmering wordt gezien bij het verwezenlijken van de zionistische doeleinden. Het streven naar de hegemonie van 5 miljoen Joods Israeli's in de regio wordt ondanks alle vrome woorden in de praktijk van alledag voortdurend mogelijk gemaakt door de steun van 'het vredestichtende Westen' oftewel 'de vrije wereld,' om in het jargon van opiniemakers als Hofland en Mak te blijven. De EU-steun aan de zionistische terreur van landroof en het vermoorden van Palestijnse jongeren, is zo normaal geworden dat het politieke gevolgen heeft voor de Israelische elite. En Mak steunt dit feit door propaganda voor de EU te maken zonder te protesteren tegen de Europese steun aan de Israelische schendingen van het recht.

Terwijl Mak er als de kippen bij was om de Nederlandse bevolking via de televisie op te roepen meer aan defensie te besteden aangezien 'meneer Poetin' het international recht op de Krim zou hebben geschonden, weigert de domineeszoon zich uit te spreken tegen de grove en langdurige Israelische schendingen van het internationaal recht. Voor hem zijn mensenrechten en het oorlogsrecht niets anders dan een uiterst selectief te gebruiken politiek wapen. Zijn onderhuids racisme speelt daarbij een belangrijke rol, want als Israel in plaats van Palestijnse jongeren blanke christelijke Europeanen had vermoord dan was hij onmiddellijk moord en brand gaan schreeuwen. Nu zwijgen de opportunistische Makkianen en kunnen zowel de linkse als rechtse zionisten (what is in a name?) in Israel ongestoord doorgaan met  datgene wat ze al meer dan zes decennia doen: het vermoorden van Palestijnen die al dan niet in verzet komen, en het stelen van andermans land, 'dunam for dunam,' om op die manier voldongen feiten op de grond creëeren. Ook hier is sprake van een duidelijke continuïteit in de houding van de familie Mak. Was voor dominee Catrinus Mak in 1935 de etnische zuivering  van joodse burgers in Nazi-Duitsland 'Op staatsterrein tolerabel,' zijn zoon Geert handelt anno 2014 nog precies hetzelfde. Het enige verschil is dat dat 'de Joden' nu niet langer meer het slachtoffer zijn van het Europese antisemitisme, maar 'de Arabieren,' oftewel de Palestijnen. Toen ik Mak jaren geleden voorstelde om aandacht te besteden aan het schreeuwend onrecht van de Europese steun aan Israel, gaf hij geen krimp. Ik kon hem als het ware zien denken hoe de oplagecijfers zouden dalen als hij kleur moest bekennen. Als excuus voor Catrinus Mak's antisemitisme gebruikte zijn zoon Geert in De eeuw van mijn vader het argument dat

Mijn vader hierin niet [verschilde] van de overgrote meerderheid.

Bovendien 

[wisten] mijn ouders nu eenmaal niet, zoals niemand dat weet, op welke plek ze zich bevonden in de geschiedenis.

Het 'Heilige Land' is zichtbaar verkracht door militaire wegversperringen, gevangenissen, de Muur, het overal aanwezige leger, de gruwelijk martiaal uitziende Joodse nederzettingen, etc. Nergens is de 'milde, liefdevolle God' te bespeuren waar Geert Mak van droomt.

Zou Geert Mak eigen kinderen hebben gehad dan zouden ook die over zeven decennia kunnen verklaren dat hun vader niet 'verschilde van de overgrote meerderheid,' en dat hij 'nu eenmaal niet' wist 'op welke plek in de geschiedenis' hij zich al die tijd bevond. Want Mak mag zich dan wel opwerpen als historicus, feit is dat hij werkelijk niets van de geschiedenis heeft geleerd, hetgeen veel meer zegt over zijn kennis en inzicht dan al zijn babbels in de mainstream-media bij elkaar. Hij zou met betrekking tot zijn 'Heilige Land,' waar volgens zijn christelijk geloof het 'Uitverkoren Volk' woont, het fotoboek Chicago langere tijd kunnen bestuderen. Het is onthullend genoeg, zowel qua beeld als wat tekst betreft. Het feit dat in het Israelische Madurodam 'the most ambitious building project in contemporary Israel, the 700-km-long 'security fence' niet is nagebouwd, omdat in 'this fantasy there are no checkpoints or observation towers' is veelzeggend. Er bestaat daar geen controversiële werkelijkheid, en daarom, net als in de boeken van Mak, 'no anxiety.' Maar daar waar geen wrijving bestaat, bestaat er ook geen waarheid. Daar heerst alleen nog de leugen, want het leven is juist wrijving, 'anxiety.'  Vandaar dat we kunstenaars, en niet propagandistische journalisten, nodig hebben om de mens een spiegel voor te houden. Broomberg en Chanarin fotografeerden Ma'ale Edummim, de grootste joodse nederzetting op de bezette en deels geconfisqueerde Westbank en schreven 'The view from the settlement is breathtaking… This romantic panorama of the Judean Desert was the stage for the Biblical tales we were told as children.'

Maar zoals overal in het 'Heilige Land' is ook daar de 'anxiety' zichtbaar, althans voor degene die wil zien en die kan kijken. Broomberg en Chanarin:

there is a strange paradox built into this view. The very things that render the landscape 'biblical' and pastoral — the traditional habitations, the cultivation in terraces, the olive orchards and low stone building — were made by Arabs whom the settlers came to replace. 

Nowadays settlements like Ma'ale Edummim are marketed to upwardly mobile social groups who seek a better 'quality of life' in 'green suburbs.' But these real estate cliché's disguise a more sinister reality. 

After the Six-Day War in 1967, the character of the Zionist movement was permanently altered. While many Israelis questioned the de facto occupation of Gaza and the West Bank, a new breed of Zionists believed that Judea and Samaria as they call it, were not only critical to the survival of Israel, but were also an integral, inseparable part of the Jewish homeland. Waves of immigrants came, some for religious or ideological reasons, others enticed by cheap housing and tax incentives, and some simply by the view. 

Built on hilltops, the settlements are strategically positioned to enable visual surveillance of the entire region. They are built like fortresses, internally closed but looking outwards. From their elevated positions the settlers have unwittingly become the eyes and the ears of the State in what has been termed a 'civilian occupation.' 

Een Joodse getto in bezet Palestijns gebied. Zo ziet vandaag de dag het 'Heilige Land' van 'het uitverkoren volk' eruit. 

Het sinistere element in Israel en de bezette gebieden dwingt de kijker die niet ideologische is gehersenspoeld om een standpunt in te nemen, een standpunt dat niet past in de pro-EU-propaganda van dominee Mak's zoon Geert, die zich nu ook definieert als 'christen' die gelooft in 'een milde, liefdevolle God.' En daarom zwijgt de bestseller-auteur niet alleen over Israel, maar ook over zijn 'milde, liefdevolle God,' van wie hij de 'genade overbrengt op' zijn 'medemensen,' en wel omdat de christen in hem beseft 'dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God.'

De mens is in staat om in een leugen te leven, hermetisch afgesloten van de werkelijkheid. Het is een psychologisch fenomeen waarvoor nog steeds geen bevredigende verklaring is gevonden. Ik bedoel dit: de mensheid leeft in een overgangstijd, staat aan de vooravond van onvoorstelbaar ingrijpende negatieve veranderingen, en ziedaar de kleine Mak die in 'een milde, liefdevolle God' zegt te geloven maar zich drukker maakt over het NAVO-defensiebudget dan over het feit dat hij een werkelijkheid steunt waarin 85 miljardairs evenveel bezitten als de helft van de mensheid, terwijl ondertussen de klimaatverandering niet meer gestopt kan worden, vitale grondstoffen snel uitgeput raken, de kans op massaal geweld almaar toeneemt, en de kloof tussen arm en rijk blijft toenemen. Net als zijn vader die zich het interbellum als dominee drukker maakte over de handhaving van de 'zondagsrust' dan over het lot van 'het uitverkoren volk' verspilt ook Geert Mak zijn energie aan niets zinnigs en lijdt hij aan hetzelfde autisme als zijn ouders, die niet wisten 'op welke plek ze zich bevonden in de geschiedenis.' En net als zijn vader weigert zoon Geert zijn onwetende mond te houden, want elke opiniemaker, van dominee tot journalist, wil zich koste wat kost hoorbaar maken, anders heeft hij het gevoel niet te bestaan. Maar aangezien hij niet de rust kan nemen om te kijken, ziet hij niets. Kijkt u even mee door de ogen van de kunstenaars Broomberg en Chanarin en zie, daar liggen ze:

Twenty-nine highways, spanning 450 km, bypass all Palestinians towns and arch over Palestinian roads, enabling several thousand Jews living in the Occupied Territories freedom of movement, while three million Palestinians remain under siege, unable to use these roads and forced to pass through multiple checkpoints if they wish to travel.

The 'bypass' roads are a true feat of engineering. Entire mountainsides have been demolished to make way for miles of slick tarmac. Cleans walls of rock 10 metros high open up for a road that dictates its own path, irrespective of the terrain. These walls obscure the panorama, enabling Jews to pass between the settlements and Israel without ever having to encounter the Arab population.

The rationale for an exclusive network of roads is, as always security. This architecture of separateness invites an inevitable comparison between Israel and apartheid South Africa… with the construction of a 700 km wall that physically blocks out Palestine and the introduction of complex laws that classify Israelis as either Arab or Jewish, limit the rights of mixed-race couples, oversee the movement of people, and imposed restrictive building regulations, it is a comparison that is increasingly hard to resist.

Wegen waar de Palestijnen in bezet gebied geen gebruik van mogen maken. Eén van de talloze voorbeelden van de Israelische Apartheid. Meer hierover in 'Israeli Apartheid. A Beginner's Guide' van Ben White. 2014

Maar Mak en zijn neoliberale EU zien niet wat zich voor hun ogen voltrekt. Het wezenlijke probleem ligt in het christelijke Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel.' Het is het eeuwenoude probleem van het blanke onderhuidse racisme, de minachting en haat van de Europeaan tegen De Ander, een probleem dat net als de terreur van het neoliberalisme nu geglobaliseerd is. De Britse zwarte journalist en auteur Gary Younge wees in de Guardian van 18 mei 2014 erop dat

Racism is far more than old white men using the N-word. Why is there outrage only when epithets are caught on tape? Discrimination is in reality carried out by well-mannered people… 

And so the perception – on both sides of the Atlantic – takes hold that racism is not a system of discrimination planted by history, nourished by politics and nurtured by economics, in which some groups face endemic disadvantage – it's about ignorant old people getting caught saying mean things. By privileging these episodes – outrageous as they are – racism is basically reduced to the level of a private, individual indiscretion made public. The scandal becomes not that racism exists but that anyone would be crass enough to articulate it so brazenly.

The reality of modern racism is almost exactly the opposite: it's the institutional marginalization of groups performed with the utmost discretion and minimum of fuss by well-mannered and often well-intentioned people working in deeply flawed systems. According to a recent US department of education report, black preschoolers (mostly four-year-olds) are four times more likely to be suspended more than once than their white classmates. According to a 2013 report by Release, a UK group focusing on drugs and drug laws, black people in England and Wales are far less likely to use drugs than white people but six times more likely to be stopped and searched for possession of them. In both countries black people are far more likely to be convicted, and to get stiffer sentences and longer jail time.

This is the soporific, statistical drumbeat to which black children march through our institutions and to which society as a whole has become inured. You are unlikely to find many of these preschool teachers throwing around the N-word or judges reminiscing about slavery. Apparently, until you do, there will be no big story here. It's just the way we do things. The problem is no longer that it's brazen, but that it's banal…

Politically, at least, this was always the point. Racism is a hardy virus that mutates to adapt to the body politic in which it is embedded. You can't wipe it out with a single shot because by the time you've dealt with the last strain, a new one has developed resistant to previous remedies. 'You have to face the fact that the whole problem is really the blacks,' President Richard Nixon once explained to his chief of staff. 'The key is to devise a system that recognizes that while not appearing to.' That system is in place, even if some are more skilled at keeping up appearances than others.

http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/may/18/racism-more-than-old-white-men-using-n-word 

Geert Mak en zijn blanke publiek, onder wie aan aanzienlijk aantal christenen op zoek naar een nieuwe profeet, die hen de 'hoop' kan geven dat het allemaal goed gaat aflopen. Ik kon nergens tussen de honderden foto's van Mak er één vinden waarop de opiniemaker in gezelschap van een gekleurde medemens staat. 

Het is dit verhulde racisme dat men overal in de mainstream media tegenkomt, bijvoorbeeld wanneer een Henk Hofland stelt dat 'het Westen [vredestichtend]' is of een Geert Mak beweert dat de VS 'ordebewaker en politieagent' van de wereld is. De miljoenen gekleurde slachtoffers van de westerse terreur zijn door de blanke mainstream-journalisten onzichtbaar gemaakt; zij tellen niet mee, ze vormen hooguit 'collateral damage.' En zo kan het westerse geweld in tijden van grootscheeps geweld ongestoord dagelijks evenveel mensen doden als er nu in 'Jorwert' wonen. Elke dag weer één Jorwert minder, of misschien wel twee, of een veelvoud ervan, zonder dat Mak zijn mond opendoet. Als die terreur daarentegen in Jorwert zou plaatsvinden, dan zou ze tot in lengte der dagen worden herdacht als een grove schending van het recht en de beschaving, net zoals bijna zeven decennia na de Tweede Wereldoorlog op 4 mei nog steeds de Nederlandse doden worden herdacht van ondermeer de Tweede Wereldoorlog. Maar omdat het racisme belet dat een blanke mainstream-christen als Geert Mak zich met de slachtoffers elders vereenzelvigt, kan de westerse terreur niet alleen ongestoord doorgaan, maar wordt die ook nog eens onweersproken geprezen met positieve kwalificaties als 'het vredestichtende Westen' dat 'decennialang als ordebewaker en politieagent' heeft gefungeerd. En bij Hoflands 'politiek-literaire elite' heeft niemand van de zelfgenoegzame en pedante praatjesmakers de intellectuele en morele moed om deze waanzin fundamenteel  ter discussie te stellen. Dat is pas totalitair! Het totalitarisme van de 'peergroup,' voor wie het corrupte poldermodel normgevend is. Stalin en Hitler zouden er van hebben kunnen leren. Meer later. 

Het 'knusse' thuis zoals Mak zich die voorstelt. Biedermeier Kitsch, dus.