Memory has always played a pivotal role in the ongoing conflict over Palestine. The Holocaust and the nineteenth-century pogroms in Eastern Europe are constantly invoked to justify the existence of Israel. This has often been coupled with efforts to destroy any memory of Arab life before 1948. Maps, land deeds, names, and documentary evidence have been systematically erased.
Adam Broomberg en Oliver Chanarin. Chicago. 2012
Today's pitilessness is perhaps more unremitting, pervasive and continuous. It spares neither the planet itself, nor anyone living on it anywhere. Abstract because deriving from the sole logic of the pursuit of profit (as cold as the freezer), it threatens to make obsolete all other sets of belief, along with their traditions of facing the cruelty of life with dignity and some flashes of hope…
to engage today with the traditional vocabulary, as employed by the powerful and their media, only adds to the surrounding murkiness and devastation. This does not necessarily means silence. It means choosing the voices one wishes to join…
The present period of history is one of the Wall. When the Berlin once fell, the prepared plans to build walls everywhere were unrolled. Concrete, bureaucratic, surveillance, security, racist walls. Everywhere the walls separate the desperate poor from those who hope against hope to stay relatively rich. The walls cross every sphere, from crop cultivation to health care. They exist too in the richest metropolises of the world. The Wall is the front line of what, long ago, was called the Class War…
On the side of the powerful there is a conformism of fear — they never forget the Wall — and the mouthing of words which no longer mean anything.
John Berger. Hold Everything Dear. Dispatches On Survival And Resistance. 2007
Geen Jorwert zonder Brussel. En geen Brussel zonder Jorwert.
Geert Mak. Abel Herzberglezing. 2013
In zijn boek Reizen zonder John (2012) schreef opiniemaker Geert Mak:
De Amerikaanse diplomaten horen tot de beste ter wereld, het land beschikt over voortreffelijke informatiesystemen, het leger kent geen grenzen, de universiteiten en het State Department beschikken over briljante strategen en politieke analisten, het Amerikaanse bedrijfsleven opereert over de hele aardbol.
Dat de strijdkrachten van de VS en de 'Amerikaanse' financiële en economische macht 'over de hele aardbol' opereren, is niemand ontgaan, en zeker niet de vele miljarden slachtoffers die hun leven doorbrengen in bittere armoede, en van wie een deel ook nog het gewelddadige westers expansionisme over zich heen krijgt of al kreeg. Maar de rest van Mak's bewering wordt niet gestaafd door feiten. Alleen een gehersenspoelde kan nu nog met adembenemende stelligheid verklaren dat de Amerikaanse buitenlandse politiek een succes is, wat Mak impliciet doet met zijn superlatieven: '[beste] diplomaten' en 'voortreffelijke informatiesystemen' en 'briljante strategen.' Laten we de Midden-Oosten politiek van Washington als onderwerp nemen. Onder de bodem van die regio immers ligt meer dan 60 procent van de wereldreserves aan olie, de meest vitale grondstof voor de westerse economie. Een lakmoesproef voor het vermeende succes van de Amerikaanse 'diplomaten, informatiesystemen' en 'strategen,' is het Amerikaanse beleid ten aanzien van de landroof en bezetting van Palestijns land door Israel. Is dat beleid van Washington een het product van het 'beste,' het meest 'voortreffelijke,' en zelfs het 'briljante'? Nee, geenszins, tenzij Mak een voorstander is van de chaos die de VS in het Midden-Oosten heeft veroorzaakt en dat een wereldwijde uitstraling heeft, al was het maar voor het imago van 'de Vrije Wereld.'
Mak's propaganda mag dan wel geslikt worden door het opvallend blanke, christelijke en veelal bejaarde publiek dat hij heeft, maar die doelgroep vormt een zeer kleine minderderheid in een wereld van meer dan 7 miljard mensen die voor het overgrote merendeel uiterst sceptisch staan tegenover de oprechtheid van de westerse democratieën met betrekking tot democratie en mensenrechten. Mak moet dit weten, of in elk geval vermoeden, gezien het feit dat hij het onderwerp Israel op geen enkele manier wenst te bespreken. Die angst zich te moeten uitspreken, om mogelijk betrokken te raken bij een controverse is bij de uitgekookte Mak zo groot dat de opiniemaker zowel in zijn boek In Europa als in zijn boek Reizen zonder John, in totaal ruim 1600 pagina's lang, geen enkele analyse geeft van het door de westerse christelijke cultuur veroorzaakte noodlot van de Palestijnen. En dat terwijl algemeen bekend is dat de Amerikaanse en Europese Midden-Oosten politiek sterk beïnvloed wordt door de christelijke en joodse zionistische lobby. In het boek waarin hij claimt 'Op zoek naar Amerika' te zijn, wordt de Amerikaanse steun aan Israel met 8 zinnetjes terloops afgedaan als een ‘delicate kwestie.’ Waarom is deze kwestie voor hem zo 'delicaat'? Wel, omdat het Midden-Oosten beleid overduidelijk toont hoe failliet de 'briljante' Amerikaanse strategie is. Zo berichtte de 'voortreffelijk' geïnformeerde Jewish Voice for Peace in 2011:
Forty-one times during the last forty years, the United States has said no, one way or another, to the Palestinian struggle for human rights.
Forty-one times, in votes at the UN Security Council, the United States has been the only country to use its veto to override the votes of every other member.
Forty-one times, the US has been the one country to protect Israel no matter how many settlements it builds, orchards it destroys, or acres it takes. The one country to say no to democracy, fairness and justice for Palestinians and yes to more pain and destruction for both Palestinians and Israelis.
Ter informatie: de 'Jewish Voice for Peace members are inspired by Jewish tradition to work together for peace, social justice, equality, human rights, respect for international law, and a U.S. foreign policy based on these ideals,' en strijden al langere tijd tegen het kortzichtige Amerikaanse pro-Israel beleid, dat voor de meeste mensen op aarde zo exemplarisch is voor de westerse hypocrisie:
The whole world will be watching. You. Me. Millions of people from around the world will be watching and hoping that the U.S. will not block UN recognition of Palestine as a member state.
We know that the vote is just one step, and only a beginning. It won’t stop the growing pace of Israeli settlement in East Jerusalem and the West Bank. It won’t suddenly mean there is a viable Palestinian state, or freedom for those in Gaza, or a just resolution to the problem of refugees.
But it will recognize the right to Palestinian self-determination, give our movement additional tools in moving toward a truly just resolution, and give fresh hope to all the people of Palestine and Israel who deserve to live in freedom and democracy.
Do we think the US will change and finally do the right thing this time? Probably not. The US will likely again stand alone in the Security Council and once again veto, or vote no with the few allies it can find, like Micronesia and Palau, if the vote goes to the UN General Assembly.
De vraag is dus: waarom is Israel voor het Westen zo ontzaglijk belangrijk dat het zionistisch regime van zowel de EU als de VS ongestraft op grote schaal het internationaal recht mag schenden en de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof uit 2004 mag negeren? De enige plausibele reden is dat Israel als een huurlingen-staat functioneert die noodzakelijk is om het olierijke Midden-Oosten onder de duim te houden. Bovendien fungeert de zogeheten 'Joodse staat' als testgebied voor geavanceerde wapens van het westerse militair-industrieel complex en voor nieuwe onderdrukkingsmethoden van de NAVO. Begin 2010 schreef ik op deze weblog over de westerse steun aan de Israelische terreur:
het concentratiekamp Gaza is een noodzakelijk testgebied voor de toekomstige oorlogsvoering en dat nu is de belangrijkste reden waarom het Westen de Israelische terreur tegen de Palestijnse bevolking ongestoord door laat gaan en zelfs beloond. Daar worden allerlei nieuwe wapens en militaire tactieken uitgeprobeerd die het Westen straks nodig meent te hebben om de kloof tussen arm en rijk in stand te houden. Vandaar dat de Amerikanen in Fallujah en de Israeli's Gaza-stad ondermeer witte fosfor inzetten, hetgeen een oorlogsmisdaad is.
Nadat ik in 2002 samen met Bertus Hendriks van de Wereldomroep vergeefs had geprobeerd Jenin binnen te komen, maar aan de rand van de stad tegengehouden werd door een Israelische tankbemanning las ik in The Jerusalem Post dat een Amerikaanse militaire delegatie naar Israel was gevlogen om zich op de hoogte te stellen van de ervaringen van de Israelische militairen bij het veroveren en vernietigen van het vluchtelingenkamp van Jenin, waarbij volgens naderhand verschenen rapporten de volgende Israelische oorlogsmisdaden werden gepleegd:
• aanvallen en doden van medisch personeel;
• gebruik van burgers als levende schilden;
• geen onderscheid maken tussen militaire doelwitten en huizen van burgers;
• uitgebreid en buitenproportioneel vernielen van burgerlijke infrastructuur.
Israel test voor het Westen nieuwe wapens en nieuwe tactieken uit die kunnen worden gebruikt bij 'Urban Warfare.' En dat kan zowel op de Westbank als vooral ook in de Gazastrook nu Israel zich daar heeft teruggetrokken, waardoor dit gebied een echte concentratiekamp kon worden, waar de Israelische strijdkrachten onbeperkt hun gang kunnen gaan, en ervaringen kunnen opdoen die naderhand NAVO-militairen zullen gebruiken bij het veilig stellen van de westerse geopolitieke en economische belangen.
Zoals 6 jaar geleden de Amerikaanse journalist Mike Davis in The Pentagon As Global Slumlord schreef:
This tactical 'Israelization' of U.S. combat doctrine has been accompanied by a 'Sharonization' of the Pentagon's worldview. Military theorists envision the evolving capacity of high-tech warfare to contain, if not destroy, chronic 'terrorist' insurgencies rooted in the desperation of growing mega-slums.
Daarom is het ook zo belangrijk dat Gaza afgesloten blijft van de buitenwereld. Alleen als Gaza een hermetisch gesloten concentratiekamp is, kan de Palestijnse bevolking optimaal onderworpen worden aan militaire proeven, nieuwe tactieken en strategieën, en vooral ook aan nieuwe wapens. Vandaar ook dat er met medewerking van Amerikaanse militairen op dit moment een ijzeren muur wordt gebouwd in het zuiden van de Gazastrook die acht meter diep de grond ingaat, zodat ontsnappingstunnels en bevoorradingstunnels nagenoeg onmogelijk zullen worden. Het resultaat van een van de nieuw ingezette wapens kunt u op de foto's hierboven zien. Ze zullen zeker in de toekomst elders in de Derde Wereld door het Westen worden ingezet. Er zit niets anders op, want westerse militairen worden geconfronteerd met een 'rapid urbanization in developing countries which results in a battle-space environment that is decreasingly knowable,' aldus kapitein Troy Thomas, een vooraanstaande theoreticus van de Amerikaanse luchtmacht in het kwartaaltijdschrift Aerospace Power Journal. Alle proeven zijn daarbij welkom, zeker als ze door Israelische militairen kunnen worden uitgevoerd in een hermetisch afgesloten gebied, waar 'informal, decentralized subsystems and no blueprints exist, and points of leverage in the system are not readily discernible.'
Nu meer dan de helft van de mensheid in dichtbevolkte agglomeraties leeft waar de westerse strijdkrachten geconfronteerd worden met de chaos van de stedelijke guerrilla, moeten de militaire strategen zich volledig heroriënteren, en is een testgebied als Gaza een godsgeschenk. Gaza is immers één van de dichtst bevolkte gebieden ter wereld, afgesloten van de buitenwereld, en wordt permanent bedreigd met de meest geavanceerde wapens waarover het Westen beschikt. Daar kan onder — als het ware — wetenschappelijke condities de nieuwe oorlogsvoering worden uit geprobeerd.
Het zal ook geen verbazing mogen wekken dat er onder westerse politici stemmen opgaan om Israel op te nemen in het Atlantisch Bondgenootschap. Israel als huurlingen-staat dat toekomstige oorlogen kan voorbereiden is de verklaring waarom onze eigen minister van Buitenlandse Zaken, de CDA-er Maxime Verhagen, ervoor pleit Israel lid te maken van de Europese Unie. Zonder de Israelische terreur heeft 'de Joodse natie' geen belang voor het Westen. Alleen als pion in de westerse terreur vertegenwoordigt Israel een belang bij het veilig stellen van de Europese en Amerikaanse economische belangen. En dus hebben de ongeveer vijf miljoen Joden in Israel een vrijbrief gekregen om de Palestijnen in de bezette gebieden te terroriseren. En dat gaat net zolang door tot Israel aan zijn eigen geweld ten onder gaat, maar tegen die tijd hebben we wel een andere pion gevonden om onze verdeel en heerspolitiek te kunnen blijven uitvoeren. Het christelijke Westen heeft altijd al de joden misbruikt.
Op dat feit wees al meer dan 60 jaar geleden de joodse filosofe Hannah Arendt, zelf een zioniste. Ze schreef in oktober 1945:
Onafhankelijkheid, zo werd geloofd, kon het joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiële belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ‘hofjoden’ die oorlogszuchtige vorsten financieel ten dienste stonden. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen… Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn… Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-Joodse conflict?
BALADIA CITY, Israel — In a new, elaborate training center in the Negev desert, Israeli troops — and someday, U.S. Marines and soldiers — are preparing for the wide range of urban scenarios they may confront.
Here, at Israel's new National Urban Training Center, the Israeli Defense Force's Ground Forces Command is preparing forces to fight in four theaters: Gaza, Lebanon, the West Bank and Syria.
Built by the Army Corps of Engineers and funded largely from U.S. military aid, the 7.4-square-mile generic city — balad, in Arabic, means village — consists of 1,100 basic modules that can be reconfigured by mission planners to represent specific towns.
It's a much smaller, IDF-tailored version of the Army's Joint Readiness Training Center, the sprawling 100,000-acre simulated microcosm of the Middle East used to train infantry brigade task forces deployed in the region. And while Baladia City won't feature all the pyrotechnic bells and whistles of the Fort Polk, La., facility, it will offer the same high-fidelity simulated battlefield technologies, force identification and location systems, and debriefing capabilities, officers here said.
'Combat units from platoon up to brigade level will train in an environment that simulates the real urban battle,' said Brig. Gen. Uzi Moskovich, commander of the NUTC and its adjacent National Ground Training Center, Israel's downsized version of the Army's force-on-force training facility at Fort Irwin, Calif. 'Enemy forces will fight according to their respective combat doctrines, and the civilian population will behave in ways typical of their particular community, religion and culture.'
Moskovich said Baladia City would eventually host Army and Marine Corps units for training before they head to Iraq.
'This is something developed by us in cooperation with the U.S. Army; we intend for it to become a valuable center of knowledge that will also benefit our American allies and other friends,' he said.
An Israeli budget official said total Baladia City program costs came in at less than $45 million, a small fraction of Washington's investment in the JRTC. As a frame of reference, he estimated each weeklong brigade-size exercise at a few thousand dollars, while major drills at JRTC could run into the millions.
'In terms of cost versus effectiveness, this is the best investment we've made in the army in the past 10 years,' said Moskovich, who also commands the IDF's Gaza division. 'This facility will be unique in the world, even with regard to the U.S. Army. It's not the size, but the added value of the different terrains, the fine-tuning of the cultural environments and the debriefing capabilities.'
Lessons from Lebanon
Located at the Tze'elim training base less than nine miles east of Rafah, a terrorist-ridden smugglers' haven that straddles the Gaza-Egyptian border, Baladia naturally resembles the sandy, arid terrain of the Palestinian coastal strip. At the moment, however, Lebanon and Syria are the highest-priority threat theaters, and creative engineering is required to transform the area into what IDF officers here call 'Hezbollahland.'
'We have the capabilities to create a realistic representation of where we're most likely to fight,' Moskovich said. 'Give me 70 or 80 tractors for a month, and I'll re-create the hills and topography of a Lebanese village. It won't be identical, but it will be enough to provide the type of realistic training our forces require. It might not be politically correct, but we're not pretending here. What looks like a mosque is a mosque. And our people will impersonate Arabs, not the Swiss. We need them to act the way our enemies are likely to fight on their own home turf.'
During a late-May visit, IDF planners were busy transforming large portions of Baladia City into Bint Jbeil, a Hezbollah stronghold from which extremist Shiite forces extracted a heavy price on IDF ground troops in last summer's Lebanon War.
The area now features a city center, complete with shops, a grand mosque, hospital and an old casbah quarter built with 5-foot-thick walls. It even has a cemetery that doubles as a soccer field, depending on operational scenario.
Hundreds of soldiers, most of them 19- and 20-year-old women, graduates of Arabic language and cultural programs, are play-acting civilians and enemy fighters. Others serve as representatives of the Red Cross, other humanitarian aid organizations and the international media.
Designed according to lessons from the recent Lebanon War, side streets and main passageways will bristle with improvised explosive devices, while snipers will man the rooftops of multistory apartment buildings positioned throughout the town. Of course, IDF soldiers will have to contend with underground bunkers and the so-called nature reserves, those foliage-camouflaged, often remotely activated Katyusha rocket launching sites that confounded Israeli airpower and ground forces up until the last day of the war.
'The threat can come from anywhere,' said the director of the tactical training center's urban warfare branch, a lieutenant colonel, who asked that his name not be used. 'We learned from Lebanon that anti-tank missiles and rockets can be launched from windows of residential buildings or from public places, like schools and community centers.'
The MALI
Known by its Hebrew acronym MALI, the Baladia City NUTC features 472 structures, 1,200 doorways, 2,500 windows, multiple elevator shafts, and four miles of paved streets and semi-paved roads. For added realism, charred automobiles and burned tires litter the roadways. In the near future, planners will add donkeys, sheep, dogs and other live animals that often provide early warning of approaching Israeli troops.
Besides conquering and controlling a city, infantry will practice rescue operations, logistics crews will train in weapon storage, and entire battalions and brigades will drill combined air-land precision operations with the Israeli air force.
'In urban warfare, the first lesson is that things take time,' the lieutenant colonel said. 'If the troops need half a day to advance five to 10 meters, so be it. The key is to conquer the city in a methodically selective and surgical manner so that harm to uninvolved civilians is kept to a minimum.'
Aside from meticulous mission planning, troops and especially commanders must maintain a continuously high level of situational awareness. To this end, significant attention will focus on selecting homes on the outskirts of town best suited to serve as forward command posts.
Ideally, the urban warfare director said, such homes should be located on an elevation that is clear of vegetation and not completely isolated, but with very few neighbors. Moreover, family members must not play any type of prominent role in the local community.
'Determining a forward command location ... can often make or break the entire battle,' the officer said. 'The battalion commander must always be in the front; he has to have the benefit of being close to the fight. As for brigade commanders, it's a matter of judgment. At times, he may need to remain further in the rear. But here, we urge them to be as forward deployed as possible. Remember, what you see here during the day doesn't even resemble what it looks like at night.'
In the coming months, Baladia City will be integrated into the army's Tzayad, or Hunter, secure digital network. The facility also will be enveloped by cameras, illuminator locators, a public address system, controlled street lights and an elaborate audio system that simulates helicopters, mortar rounds, muezzin prayer calls and 20 other distinct sounds.
Maj. Miki Winkler, director of the tactical training center that manages all Baladia City communications and debriefings, said commanders will view all activity in hyper-speed, where one minute of battle translates into one second of after-action review: 'Everything is recorded. Every person is a stand-alone sensor and every floor of every building is an illuminator.'
Principal contractors include Israel's state-owned Rafael and San Diego-based Cubic Defense Applications, provider of the Multiple Integrated Laser Engagement System, a lightweight, wireless vest that contains laser detectors to track and record soldier performance. Cubic also will provide, under a Pentagon Foreign Military Sales contract, PC-based range instrumentation and an infrared system for indoor/outdoor tracking, said Jan Stevens, the company's corporate communications manager.
Out-of-the-box thinking
Moskovich hopes to declare Baladia City initially operational by the end of July or early August, with full capability scheduled for Jan. 1 — not bad, he said, for a complex, bilateral program that began with 'out-of-the-box' thinking by a midlevel officer just five years ago.
'We broke ground in March 2005, but it all started with one of our battalion commanders, who made us realize we had to provide a better answer to the unique challenges of urban warfare,' Moskovich said.
IDF officers credit Amir Baram, then a lieutenant colonel commanding the 890 Battalion, with changing the nature of the nation's ground force tactical training program. At the time, in March 2002, Baram was assigned a key role in taking over Nablus, a hotbed of Palestinian terrorism behind a string of suicide bombings that triggered Defensive Shield, Israel's largest military operation in the West Bank since the 1967 Six-Day War.
With nowhere to train his forces in the type of house-to-house warfare needed for the mission, Baram turned to a prominent Israeli real estate developer, who allowed the battalion to drill at night at an unfinished residential complex.
'They drilled on real structures, with entryways, windows and elevator shafts,' said Uri Dori, a retired IDF brigade commander. 'It must have helped, because the battle in Nablus is now considered practically a textbook example of successful urban warfare.'
Two combat battalions and one supporting battalion took part in that 17-day siege, first controlling the city's Balata refugee camp and then systematically pushing the terrorists into the casbah, where they were simultaneously attacked from multiple directions.
Fighting in the casbah took an entire weekend, with troops circumventing explosives-rigged alleyways and 'breaking the geometry by literally bursting through walls, penetrating in zigzag, wormlike fashion,' noted Brig. Gen. Aviv Kochavi, Nablus division commander at the time.
The result, Kochavi said, was 74 armed terrorists killed, 155 civilians injured and 480 taken prisoner, as opposed to two Israelis killed and 19 injured. Palestinian officials and humanitarian organizations dispute these statistics, maintaining that several hundred civilians were injured or killed in the Nablus siege.
Since last summer, Baladia City has hosted 85 drills using what Moskovich calls 'stupid buildings.' But after everything comes online in January, the commander says he'll fix his sights on two new growth areas: developing a home-based Red Team and developing the city's environs for ingressive training.
"Most of the casualties we suffered in Lebanon were at the contours of built-up areas," he said. 'When our units entered villages, most of them knew what to do. But what we learned is that urban warfare actually begins two to three kilometers from the outskirts of the city itself.'
As for Baladia City's dedicated opposing force, Moskovich said the role-playing force already constitutes the beginnings of a home-based Red Team.
'There's almost a weekly struggle to provide the opposing forces,' he said. 'Right now, we have two blue sides, which puts the training conductor in a bind, since he's obligated to both sides and has to satisfy their respective drill requirements.'
Moskovich estimates it would cost $100,000 a year to maintain a professional opposing force, with its own uniforms, vehicles, weapons and pyrotechnics: "I'm not talking about a brigade or even a battalion. I'll be more than happy with a reinforced company."
Recent developments in Syria may make it necessary to give Moskovich more than that. Syria is developing specialized infantry battalions trained in the type of guerrilla warfare waged so successfully by Hezbollah in last summer's war, a military intelligence source said.
And with the 'reasonable likelihood' of another war on Israel's northern front — perhaps by summer's end, according to some intelligence estimates here — that Red Team force may not come soon enough.
Source: Marine Corps Times
Binnen de context van de toekomstige oorlogen waar de NAVO, onder aanvoering van de VS, bij betrokken zal zijn, moet u het volgende bericht lezen:
Minister Hennis bezoekt Israël
Nieuwsbericht | 19-05-2014…
Beide Defensieministers ondertekenden een verklaring dat zij streven naar afspraken over de status van ingezette militairen en over uitvoeringsaspecten…
Op dit moment werkt Nederland met Israël op een aantal gebieden samen. Zo maakt het Korps Commandotroepen dit jaar opnieuw gedurende enkele weken gebruik van Israëlische trainingsfaciliteiten. Dit gebeurde eerder in 2012. Ook is er uitwisseling van kennis:
over technische aspecten van op afstand bestuurbare vliegtuigen;
over maatregelen tegen geïmproviseerde explosieven (IED's) en
over cyber.
Verder is er wederzijdse deelname aan cursussen, trainingen en seminars.
De activiteiten stroken met het kabinetsbeleid ten aanzien van Israël…
De feiten spreken voor zich. Belangrijk daarbij is ook nog te weten dat Israelische onderzeeboten, door Duitsland geleverd, uitgerust zijn met nucleaire wapens en nu al samen met de NAVO oefenen onder andere voor de kust van Iran. Kortom, met het oog op de toekomstige oorlogen over de steeds schaarser wordende grondstoffen en de toenemende concurrentie op de wereldmarkt wordt de samenwerking tussen de zionistische staat en Nederland nog nauwer, terwijl de Israelische strijdkrachten volgens het Internationaal Gerechtshof in Den Haag en gezaghebbende mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Rights Watch op grote schaal het oorlogsrecht en de mensenrechten blijven schenden. Aangezien deze Israelische terreur al decennialang door de EU-landen wordt geaccepteerd en zelfs gesteund is het niet eens meer een vraag of de zelfbenoemde 'politiek-literaire elite' in Nederland zich hiertegen moet uitspreken. Als de Makkianen ook maar enig respect hadden voor het recht dan zouden ze al veel eerder tegen de steun van de EU van 'Geen Jorwert zonder Brussel' hebben moeten protesteren. Als Geert Mak daadwerkelijk in het recht zou geloven dan zou hij niet al die jaren nauwlettend dit onderwerp hebben vermeden, uit angst voor een vermindering van zijn boekoplages. Hij zou zijn vrijblijvende kritiek niet hebben beperkt tot 'meneer Poetin,' om al doende, in navolging van het militair industrieel complex, meermaals een oproep te doen tot verhoging van de defensiebegroting.
Maar er is nog een reden waarom opiniemaker Geert Mak voor de mensenrechten had moeten opkomen, en als bekende Nederlander zich had moeten keren tegen de Israelische oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Die reden is zijn vader, dominee Catrinus Mak, van wie hij een publieke figuur heeft gemaakt en een soort morele wegwijzer in zijn bestseller De Eeuw van mijn vader. Mede door het verhulde antisemitisme van zijn christelijke vader (en overigens ook van zijn al even christelijke moeder) is het Palestijnse volk slachtoffer geworden van het zionisme. Als de joodse Europeanen niet door hun christelijke landgenoten zoveel eeuwen waren geminacht en vervolgd, dan was de 'Joodse' staat Israel nooit ontstaan, om de eenvoudige reden dat die staat dan niet noodzakelijk was geweest. Met andere woorden: Geert Mak draagt verantwoordelijkheid voor de ontstane situatie, enerzijds als zoon van antisemitische ouders, en anderzijds als overtuigd 'christen,' zoals hij zichzelf noemt, die 'in een genadige God' zegt te geloven. Dit aspect benadrukte hij door te stellen dat zijn geloof in 'een milde, liefdevolle God' voor hem 'heel belangrijk' is, aangezien hij als opiniemaker de 'genade' wil overbrengen op zijn 'medemensen,' en wel omdat de christen in hem beseft 'dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die de hele wereld omvat, dat er lijnen lopen tussen andere mensen en jou en tussen jou en God.'
Israel gebruikte wit fosfor tegen de Palestijnse burgerbevolking. 'Human Rights groups condemned Israel's use of white phosphorus during the Gaza conflict because of its severely harmful effects on civilians. International law restricts the use of white phosphorus during war. Some 1,400 Palestinians and 13 Israelis were killed in the three-week conflict.'
Welnu, duidelijk is dat er historische en religieuze 'lijnen' tussen Mak en de Palestijnen lopen, zeker ook gezien de lijnen die, zo claimt hij, tussen hem 'en God' lopen. Hij is daarmee medeverantwoordelijk voor de tragedie van het Palestijnse volk. Maar ook hier weer weigert Geert Mak de persoonlijke verantwoordelijkheid te accepteren. Hij bezit niet de moed die sommige joodse Europeanen en Joodse Israeli's wel bezitten. Hun walging over de terreur die in hun naam wordt gepleegd is groter dan het alleen maar behartigen van de eigen directe belangen. Geert Mak verbloemt het onderhuidse antisemitisme van zijn ouders dat in het interbellum als een moerasgas opborrelde. Hij stelt dat zij in de jaren dertig zochten 'naar een houding in deze wereld,' en dat zijn 'ouders nu eenmaal niet [wisten], zoals niemand dat weet, op welke plek ze zich bevonden in de geschiedenis.' En aangezien kennelijk 'niemand' op aarde dit weet, 'weet' ook Geert Mak niet welke 'houding' hij zich in de huidige wereld moet aannemen, met als gevolg dat hij, net als zijn ouders, collaboreert met de macht, dat wil zeggen met degenen die de grootste bek kunnen opzetten en het meeste geweld kunnen inzetten. Het is een kenmerkend voorbeeld van de hufterigheid van het poldermodel dat met de paplepel is ingegoten. Daarom zijn in Nederland de journalisten net zo plooibaar als voorheen de geestelijken van zowel katholieke als protestantse huize. Ze zijn doorgaans bereid gebleken samen te werken met de macht, hoe weerzinwekkend en omvangrijk de terreur en willekeur van de macht ook mocht zijn.
Mak is geen schrijver, hij is een collaborateur, in de strikte zin van het woord. Hij bezit het nihilisme van de conformist, die van alles de prijs weet, maar van niets de waarde. Nagenoeg niets is werkelijk doorleefd bij Mak; in elk tijdperk dreunt hij een aangepast lesje op. Hij jat telkens weer een andere waarheid bij elkaar. Er zijn miljoenen zoals hij. Hij heeft de geest van een verrader en bezit in die hoedanigheid geen zelfrespect dat nodig is om een waardig en volwaardig mens te kunnen zijn. Berger heeft gelijk:
Mak is geen schrijver, hij is een collaborateur, in de strikte zin van het woord. Hij bezit het nihilisme van de conformist, die van alles de prijs weet, maar van niets de waarde. Nagenoeg niets is werkelijk doorleefd bij Mak; in elk tijdperk dreunt hij een aangepast lesje op. Hij jat telkens weer een andere waarheid bij elkaar. Er zijn miljoenen zoals hij. Hij heeft de geest van een verrader en bezit in die hoedanigheid geen zelfrespect dat nodig is om een waardig en volwaardig mens te kunnen zijn. Berger heeft gelijk:
Today's pitilessness is perhaps more unremitting, pervasive and continuous. It spares neither the planet itself, nor anyone living on it anywhere. Abstract because deriving from the sole logic of the pursuit of profit (as cold as the freezer), it threatens to make obsolete all other sets of belief, along with their traditions of facing the cruelty of life with dignity…
Nihilism, in its contemporary sense, is the refusal to believe in any scale of priorities beyond the pursuit of profit, considered as the end-all of social activity, so that, precisely: everything has its price. Nihilism is resignation before the contention that Price is all. It is the most current form of human cowardice. But not one to which the poort often succumb.
De Makjes. 'Voor vrijheid moet je knokken.'
A conspiracy of silence, or culture of silence, describes the behavior of a group of people of some size, as large as an entire national group or profession or as small as a group of colleagues, that by unspoken consensus does not mention, discuss, or acknowledge a given subject. The practice may be motivated by positive interest in group solidarity or by such negative impulses as fear of political repercussion or social ostracism. It differs from avoiding a taboo subject in that the term is applied to more limited social and political contexts rather than to an entire culture. As a descriptor, conspiracy of silence implies dishonesty, sometimes cowardice, sometimes privileging loyalty to one social group over another. As a social practice, it is rather more extensive than the use of euphemisms to avoid addressing a topic directly.
De prijs die anderen betalen voor de belangen van de Europese en Amerikaanse elite. Een Palestijnse jongere, die 'voor vrijheid' knokte en daarbij verminkt werd door een nieuw NAVO-wapen dat Israel uittestte op de Palestijnse bevolking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten