De Mainstream Pers 49

De zionistische terreur die door de Nederlandse mainstream journalisten nooit als zodanig wordt benoemd.

In 2009 kreeg de Nederlandse mainstream pers een golf van kritiek over zich heen naar aanleiding van de pro-Israel berichtgeving over de terreur van de ‘Joodse staat’ tegen de opgesloten Palestijnse bevolking in Gaza, waarbij rond de 1300 doden vielen, onder wie tenminste 300 kinderen. Naar aanleiding van de kritiek concludeerde Tom Meens,  ombudsman van de Volkskrant, dat als ‘beide kampen,’ (zionisten zowel als onafhankelijke burgers) kritiek hadden op de verslaggeving ‘de waarheid [dan] ergens in het midden [moet] liggen.’ Tegenover ‘De Journalist, een uitgave van de Nederlandse Vereniging van Journalisten,’ verklaarde op zijn beurt plaatsvervangend chef buitenland van NRC Handelsblad, Paul Luttikhuis: ‘We kunnen het alleen maar negeren. Als je je daardoor laat leiden, kun je net zo goed helemaal stoppen met je berichtgeving.’ Ook uit eigen ervaring weet ik dat gefundeerde kritiek door mijn collega's onmiddellijk terzijde wordt geschoven, want anders ‘kun je net zo goed helemaal stoppen.’ Niets ervaart de mainstream pers zo pijnlijk als kritiek. Ze kunnen er niets mee, want dan zouden ze de macht werkelijk moeten gaan bekritiseren, terwijl de journalisten van de massamedia in dit soort gevallen zich geen enkele onafhankelijkheid kunnen permitteren. 

De commerciele massamedia in Nederland zijn van mening dat deze 'waarheid' niet goed verkoopt, de terreur van Israel. 

Dus maakt men zichzelf wijs dat ‘de waarheid ergens in het midden [moet] liggen.’  Die opvatting weerspiegelt het postmodernisme, de heersende filosofie van het neoliberale kapitalisme. De ‘waarheid’ bestaat niet meer, God is allang dood, en vervangen door het consumentisme als centrale leer, en die ideologie gaat er vanuit dat dat het best verkopende product het juiste is. Kwaliteit is geen maatstaf meer, maar kwantiteit. En zodra er twee ‘kampen’ zijn (het woord alleen al is tekenend) dan ‘moet de waarheid ergens in het midden liggen.’  Dat kan gewoon niet anders. Wanneer er twee ‘kampen’ bestaan ten aanzien van  -- ik noem maar wat – xenofobie of antisemitisme dan hebben beide partijen evenveel gelijk dan wel ongelijk, dat maakt niets uit. Zodra er sprake is van bijvoorbeeld een verrechtsing in de samenleving dan verschuift de ‘waarheid’ van 'het midden' automatisch naar rechts op, en past de journalistiek zich daaraan aan. Het is ook niet vreemd dat de polder-intelligentsia ervan uitgaat dat alles slechts een mening is, een interpretatie. De ‘waarheid’ wordt bepaald door de meerderheid, de krantenkopers en televisiekijkers. De belangrijkste drijfveer van de commerciele pers is niet de zoektocht naar ‘de waarheid,’ maar de jacht op hoge oplagecijfers, luister- en kijkcijfers, met andere woorden, de winst, die de hoogste ‘waarheid’ voor hen is. De ‘waarheid,’ of zelfs de werkelijkheid, is in dit wereldbeeld een instrumenteel gegeven. Wat telt is of het verkoopt. Significant voor de mainstream pers is dat zodra de legitimiteit van de macht in gevaar dreigt te komen er

een hoger belang is dan ‘de waarheid, niets dan de waarheid,'

zoals de VPRO-journalist Chris Kijne eens publiekelijk toegaf. Zolang de mainstream media de massa kunnen blijven overtuigen dat de waarheid ‘ergens’ -- niemand weet precies waar,  want dat bepaalt de actualiteit -- 'in het midden' ligt, is er voor de macht niets aan de hand, want dan geldt alleen de ‘waarheid’ van het getal. Het wordt pas een probleem wanneer de meerderheid een andere ‘waarheid’ ontdekt dan de ‘waarheid’ die ze van de spreekbuizen van de macht geleerd hebben, dus wanneer de propaganda is uitgewerkt, zoals nu aan het gebeuren is als gevolg van het failliet van het neoliberale mens- en wereldbeeld. Dit failliet is in feite inherent aan de consumptie-ideologie en het daaraan vast zittende ‘democratische’ model. Al in 1835 wees de Franse aristocraat Alexis de Tocqueville in zijn beroemd geworden Democracy in America op  het feit dat

Democratic institutions awaken and foster a passion for equality which they can never entirely statisfy. This complete equality eludes the grasp of the people at the very moment when they think they have grasped it, and ‘flies’, as Pascal says, ‘with an eternal flight’; the people are exited in the pursuit of an advantage, which is more precious because it is not sufficiently remote to be unknown, or sufficiently near to be enjoyed.

Tocqueville waarschuwde ervoor dat

Whatever efforts a people may make, they will never succeed in reducing all the conditions of society to a perfect level; and even if they unhappily attained that absolute and complete equality of position, the inequality of minds would still remain, which, coming directly from the hand of God, will forever escape the laws of man… Hence, the desire of equality always becomes more insatiable in proportion as equality is more complete.

Amongst democratic nations, men easily attain a certain equality of condition; but they can never attain as much as they desire. It perpetually retires from before them, yet without hiding itself from their sight, and in retiring draws them on. At every moment they think they are about to grasp it; it escapes at every moment from their hold. They are near enough to see its charms, but too far off to enjoy them; and before they have fully tasted its delights, they die.

Het bracht Tocqueville tot de volgende gevoltrekking:

I hold it to be sufficiently demonstrated, that universal suffrage is by no means a guaranty of the wisdom of the popular choice.

Hetzelfde, en misschien zelf nog in hevigere mate gaat die onverzadigbaarheid op voor de kapitalistische ideologie van produceren en consumeren. Tocqueville: ‘He who has set his heart exclusively upon the pursuit of worldly welfare is always in a hurry, for he has but limited time at his disposal to reach, to grasp, and to enjoy it.’  Met de verbazing van een beschaafd mens keek hij naar de bewoners van ‘de nieuwe wereld’:

It is strange to see with what what feverish ardor the Americans pursue their own welfare; and to watch the vague dread that constantly torments them, lest they should not have chosen the shortest path which may lead to it.

A native of the United States clings to this world’s goods as if he were certain never to die; and he is so hasty in grasping at all within his reach, that one would suppose he was constantly afraid of not living long enough to enjoy them. He clutches everything, he holds nothing fast, but soon loosens his grasp to pursue fresh gratifications.

De onverzadigbare begeerte die eigen is aan de Amerikaanse kapitalistische cultuur is inmiddels geglobaliseerd, waardoor nu bijna iedere wereldbewoner een concurrent van de ander is geworden, en niet alleen de samenhang in de diverse culturen wordt vernietigd maar ook nog eens ‘de democratie’ in het Westen zelf wordt uitgehold. Een systeem dat de één rijk maakt ten koste van de ander kan immers nooit tot het geluk van allen leiden. Dat veroorzaakt onvermijdelijk afgunst en rancune, zeker nu de hebzucht van de rijken niet meer door enige moraliteit in bedwang wordt gehouden. Deze ‘waarheid,’ die hier door de mainstream-opiniemakers doorgaans wordt verzwegen om de schijn van democratie hoog te houden, of domweg niet wordt beseft, leidde ertoe dat de Nederlandse parlementaire pers tot een paar maanden vóór de parlementsverkiezing van mei 2002 de sensationele opkomst van de populist Pim Fortuyn niet doorhad. In 2002 schreef ik voor het tijdschrift de Humanist daarover:

Pim Fortuyns klucht, die voor hem zo jammerlijk eindigde, bewijst andermaal hoe riskant het is als een poseur de altijd latent aanwezige ressentimenten van de massa mobiliseert. De deksel van Pandora's doos gaat open, onbeheersbare krachten komen vrij. Het besef van dat gevaar moet ook tot 'professor' Pim zijn doorgedrongen. Vlak voor zijn heengaan verklaarde hij tegenover journalisten: 'Vindt u mij eng? Nou, dan moet u nog maar eens goed naar mijn aanhang kijken!' Een inzicht waaraan hij geen enkele consequentie verbond voor z'n eigen manisch gedrag. Gelijk Narcissus, verliefd op zijn eigen spiegelbeeld, wist hij zich niet te bevrijden uit zijn ijdelheid en bleef de rol van verlosser spelen voor een publiek van rancuneuze kleinburgers, in tijden van rust de zwijgende meerderheid. In politiek opzicht welteverstaan, voor het overige is ze op bijna elk maatschappelijk gebied steeds manifester en vooral luidruchtiger aanwezig. Al in 1929 beschreef de Spaanse humanist Ortega Y Gasset in 'De Opstand der Horden' hoe de moderne samenleving in toenemende mate gedomineerd wordt door de middelmatigheid van mensen die in hun angsten en verlangens volstrekt identiek zijn en slechts gedreven worden door een mateloos egoïsme. Hij schreef:

'De zoon der kleine luiden heeft sinds de tweede helft van de negentiende eeuw geen maatschappelijke versperringen meer op zijn weg. Dat wil dus zeggen, dat hij… vrij van banden en beperkingen is… De wereld waarin deze nieuwe mens van zijn geboorte af geplaatst is, noodzaakt hem op geen enkele manier tot beperking, zij legt hem geen enkel verbod op en dwingt hem tot geen enkele onthouding. Integendeel, zij zweept zijn begeerten op, die in beginsel tot in het oneindige kunnen toenemen. Want een feit is, en dit is van groot belang, dat deze wereld… niet alleen de volmaaktheden en wijdten heeft die ze inderdaad bezit, maar bovendien nog haar bewoners de waan geeft dat zij morgen nog rijker, nog volmaakter en nog wijder zal zijn, alsof zij plotseling was gaan groeien en er aan haar uitzettingsmogelijkheden geen grenzen waren gesteld… Dat wat men vroeger als een weldaad van het lot zou hebben beschouwd en waardoor men dankbaar gestemd zou zijn geweest ten opzichte van de verborgen bestiering van het leven, veranderde in een recht dat men niet dankbaar aanvaardt maar driest opeist.'

'één trek van zijn wezen is de vrije ontplooiing van zijn begeerten en driften, met andere woorden van zichzelf, en een tweede kenmerkende eigenschap is zijn ingeboren ondankbaarheid ten opzichte van al hetgeen dat zijn bestaan zo heeft vergemakkelijkt. De beide trekken zijn de bekende eigenschappen van het verwende kind. Inderdaad, de ziel van de horden heeft zeer veel gemeen met die van een verwend kind… Verwennen is geen paal en perk stellen aan iemands wensen, iemand de indruk geven dat alles hem geoorloofd is en hij tot niets is verplicht.'

http://home.planet.nl/~houck006/poseurs2.pdf

Het feit dat binnen dit krachtenveld voor de commerciele journalistiek geen ‘waarheid’ bestaat, behalve dan de ‘waarheid’ van de politieke en economische macht, is buitengewoon gevaarlijk voor de samenleving. Het heeft ondermeer geleid tot de politieke steun aan het huidige totalitaire systeem. De door Tom Meens, namens de Volkskrant, geformuleerde ‘waarheid’ die ‘ergens in het midden [moet] liggen,’  ligt in de praktijk natuurlijk niet als het ware organisch in een neutraal ‘midden’, maar daar waar de economische macht 'de waarheid' plaatst. De Amerikaanse dichter Walt Whitman besefte dit al in 1883 toen hij in een brief schreef:

The seething materialistic and business vortices of the United States, in their present devouring relations, controlling and belittling everythong else, are, in my opinion, but a vast and indispensable stage in the new world’s development, and are certainly to be follow’d by something entirely different – at least by immense modifications. Character, literature, a society worthy of the name, are yet to be establish’d, through a nationality of noblest spiritual, heroic and democratic attributes – not one of which at present definitely exists – entirely different from the past, though unerringly founded on it, and to justify it.

Maar die ontwikkeling naar een humane samenleving, gebaserd op normen en waarden, werd geblokkeerd door de economische en politieke elite. De gerenommeerde Amerikaanse emeritus hoogleraar Geschiedenis en Pulitzer Prize-winnaar Garry Wills schreef in 1976 daarover in zijn essay Total War:

America in the early 1940’s fell I love with total war; and no wonder. The war was the best thing that had happened to this country in a long time. It did what the New Deal never really accomplished – carried us fully out of the Great Depression, and restored us to the boom-expansiveness of our Gilded Age. It did this by renegotiating the close relationship between business and the federal government – and in the process it expanded the federal government much farther and faster than the New Deal ever did.

De leider van de westerse wereld en de nog ‘enig overgebleven supermacht’ die ‘the end of history’ had ingeluid ‘achieved that most refined of pleasures, a virtuous hate. Killing for an idea is the worst kind of killing ideological killing,’ aldus Wills die hieraan toevoegde:

It is hard to climb back down from a self-righteous ‘high’ of hatred. The arrogance of victory has been a commonplace at least since Aeschylus’s time. And our hate had been given the stunning late justification of Buchenwald and Belsen, the stunning last paroxysms of Hiroshima and Nagasaki. Who could doubt that ours was the purest and most complete victory ever? If power corrupts we came closer to absolute power, over the world and over our own people’s outlook, than any other nation had ever come. Why did we expect to pay no price for this?

De vraag is aan ons allen gericht, wij uit de blanke christelijke cultuur die sinds Columbus de wereld met geweld hebben veroverd, wij die nu via de neoliberale globalisering de wereld nog steeds dwingen om de westerse economische macht te voorzien van grondstoffen en goedkope arbeidskrachten. ‘Waarom verwachten we dat we daarvoor geen prijs hoeven te betalen?’ Vanwaar die blindheid van de polder mainstream? Ook Nederlandse troepen begingen onder het mom van ‘politionele acties’ oorlogsmisdaden in Indonesie, zonder dat de Nederlandse regering, die hiervan op de hoogte was, de oorlogsmisdadigers juridisch liet vervolgen en daarmee zelf verantwoordelijk werd voor het Nederlandse terrorisme. En de NAVO zorgt tot aan de dag van vandaag met geweld dat de westerse geopolitieke belangen beschermd blijven. Dit alles onder leiding van de VS, waarover Garry Wills schreef:

After World War II we had a bloated and ideologized FBI, the congressional committees, an internal security program, a worldwide intelligence operation, and the will to make our Truth prevail. Our postwar world began, instead of ending, with a bang, and we did not intend to whimper. Instead, we bullied.

Bullied, for a start, our own citizenry. But that is part of any crusade. Eleventh-century crusaders first ‘cleaned out’ European ghettos, before getting to the Holy Land… In 1947, by proclamation of the President, we were back at war, and even liberals had long been telling Americans that war obliges them to hate the alien doctrine. We obliged. Communism became exactly what Fascism had been. Our propaganda effort had to be turned against the second enemy just as it had been against the first – Congressman Nixon must ‘encourage’ Hollywood to make anti-Russia movies.

The real face of the U.S.’s Afghan air war: children burnt by U.S. bombs at Lashkargah’s Emergency hospital in October 2006 (from Maso Notarianni at http://www.rawa.org/temp/runews/rawanews.php?id=18). My original dossier on civilian victims of U.S. aerial bombing was released on December 10, 2001, see http://www.cursor.org/stories/civilian_deaths.htm

Door het bestaan van een nieuw aangewezen ‘vijand’ kon en kan het militair industrieel complex draaiende worden gehouden, zolang de westerse intellectuelen gehoorzaam doen wat van hen verwacht wordt, propaganda maken voor de 'waarheid' zoals bijna een kwarteeuw na de ineenstorting van de Sovjet Unie de bestseller-auteur Geert Mak nog steeds doet in zijn boek over de VS door te beweren dat ‘de Verenigde Staten Europa… tijdens de Koude Oorlog van de Sovjetmacht [verlosten].’ Verlossing is datgene wat de domineeszoon zoekt, ‘verlossing’ van het kwade en ‘hoop’ dat het paradijs snel zal worden verwezenlijkt. Garry Wills heeft gelijk wanneer hij over zijn landgenoten schrijft dat ‘we are not merely a country. We are an Ism. And truth must spread without limit; it cannot countenance error.’  En voor de ‘waarheid’ van Mak's ‘geheime liefde’ voor de VS moet vanzelfsprekend alles wijken. Dat geldt trouwens voor alle Makkianen, wat Amerikaanse intellectuelen ook mogen gedocumenteerd mogen beschrijven. Hun werk wordt hier in de polder toch niet gelezen. Dit is ook de belangrijkste reden waarom de Makkianen in de jaren tachtig en negentig totaal niet doorhadden dat het kapitalisme van karakter aan het veranderen was. Ze beseften niet hoe desastreus het besluit van ‘politiek links’ was om het neoliberalisme te omarmen, omdat ‘er geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben,’ zou zijn ‘en het [dus] geen enkele zin [heeft] daar naar te streven,’ zoals PVDA-voorman Wim Kok het verwoordde. Nu staan ze volkomen weerloos tegenover de gevolgen van een beleid dat ze zelf politiek mogelijk hebben gemaakt. Nu verklaren ze noodgedwongen dat ‘er machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend.’ Om vervolgens met evenveel stelligheid te beweren dat het neoliberale bolwerk ‘Brussel’ overeind moet worden gehouden, onder het motto ‘Geen Jorwerd zonder Brussel.’

Wat de Makkianen absoluut niet begrijpen is wat de Amerikaanse hoogleraar William I. Robinson als volgt beschreef:

While transnational capital’s offensive against the global working and popular classes dates back to the crisis of the 1970s and has grown in intensity ever since, the Great Recession of 2008 was in several respects a major turning point. In particular, as the crisis spread it generated the conditions for new rounds of brutal austerity worldwide, greater flexibilisation of labour, steeply rising under and unemployment, and so on. Transnational finance capital and its political agents utilised the global crisis to impose brutal austerity and attempting to dismantle what is left of welfare systems and social states in Europe, North America, and elsewhere, to squeeze more value out of labour, directly through more intensified exploitation and indirectly through state finances. Social and political conflict has escalated around the world in the wake of 2008.

Nonetheless, the system has been unable to recover; it is sinking deeper into chaos. Global elites cannot manage the explosive contradictions. Is the neo-liberal model of capitalism entering a terminal stage? It is crucial to understand that neo-liberalism is but one model of global capitalism; to say that neo-liberalism may be in terminal crisis is not to say that global capitalism is in terminal crisis…

are we headed towards a systemic crisis? A systemic crisis is one in which the solution involves the end of the system itself, either through its supersession and the creation of an entirely new system, or more ominously the collapse of the system. Whether or not a structural crisis becomes systemic depends on how distinct social and class forces respond - to the political projects they put forward and as well as to factors of contingency that cannot be predicted in advance, and to objective conditions. It is impossible at this time to predict the outcome of the crisis. However, a few things are clear in the current world conjuncture.

http://www.aljazeera.com/indepth/opinion/2011/11/20111130121556567265.html

Kenmerkend voor de Nederlandse mainstream-opiniemakers is hun verwarring, overigens zonder dat ze het fatsoen hebben om nu eindelijk eens te zwijgen over zaken waarover ze weinig of niets weten. Integendeel, de Makkianen zijn schaamteloos en tegelijk laf in hun manifestatiedrift. Ik zag afgelopen zaterdag Geert Mak snel voorbij schieten op de Amsterdamse Nieuwmarkt, uit angst dat ik hem zou aanspreken op zijn hypocrisie en ijdelheid. Als één ding duidelijk zal zijn, dan is het dat geen van mijn generatiegenoten die ik op deze weblog aanspreek en bekritiseer ooit een weerwoord durft te schrijven, terwijl ik de meesten van hen al vele jaren persoonlijk ken. Als dit mijn gelijk niet bewijst, wat bewijst het dan? Waarschijnlijk maken ze zichzelf wijs dat ik net zo ‘gek’ ben als, in hun ogen, Antonin Artaud was. Die kwalificatie is uiteindelijk het enige wapen van de kleinburger. 

De ene 'gek' die in de ogen van de petite bourgeoisie een boek schreef over een andere 'gek.'