Een week na de aanslagen van 11 september 2001 wees Noam Chomsky mij erop dat van een 'vrije markt' geen sprake is in de neoliberale ideologie. Hij zei:'Alle internationale overeenkomsten inzake vrijhandel [kennen] één cruciale uitzondering en die heet "de nationale veiligheid." De vrijhandel mag zich niet bemoeien met datgene wat onder de noemer van defensie gaat. Voor kleine arme landen speelt deze uitzonderingsregel geen rol, voor de VS is hij van doorslaggevende betekenis. Het enorme militair-industrieel complex, de kongsie van het Pentagon en het bedrijfsleven, is van vitaal belang voor de Amerikaanse economie. Op die wijze wordt met belastinggeld de economie draaiende gehouden en verdwijnt gemeenschapsgeld naar de grote ondernemingen, een succesvolle manier om kosten en risico's te spreiden over de bevolking. Dat wil zeggen, de gemeenschap financiert onderzoek en ontwikkeling van de wapenindustrie, vroeger uit angst voor de communisten, en nu voor de terroristen. Zo worden de kosten gecollectiveerd en de winsten geprivatiseerd. Die verdwijnen naar de aandeelhouders.'
Gezien het feit dat het afgelopen decennium de militaire uitgaven van de VS bijna zijn verdubbeld en nu 58 procent van het 'discretionary budget' van de VS bedragen, kan men zonder overdrijven stellen dat hier sprake is van 'socialisme voor de rijken,' die met biljoenen aan belastinggeld worden gesubsidieerd. Een beleid dat door zowel Democraten als Republikeinen in het Congres klakkeloos wordt gesteund. Op zichzelf is dit niet vreemd wanneer men onder andere weet dat meer dan de helft van de Congresleden miljonair zijn en dat
'overall, members of Congress saw their personal wealth grow by more than 16 percent during the worst economic downturn in the Unitged States since the Great Depression, acording to financial disclosures submitte by lawmakers.'
According to a new report in The Washington Post, the median net worth of the current Congress rose 5% during the recession while it fell 39% for the average American. The wealthiest one-third of lawmakers saw their net worth rise 14%... The Post analyzed the financial disclosure forms and public records for all Congressional members from 2004 to 2010. Some key findings of the report are:
- By 2010, the median estimated wealth for members of the House of Representatives was $746,000; for senators it was $2.6 million.
- There was virtually no difference between the wealth of Republicans and Democrats in 2010. Just six years earlier, the net worth of Republicans was 44% higher than the net worth of Democrats.
Bovendien worden de verkiezingscampagnes van een opmerkelijk groot aantal Congresleden door rijke donoren financieel mogelijk gemaakt.
'By giving money to candidates who promise to lower their taxes, the wealthy have a huge impact on politics,' ondanks het feit dat 'extreme inequality might one day spawn a violent revolution, as has happened in many other countries.'
Maar zoals de New York Times terecht opmerkt 'such routes to change still seem distant, however,' en dus verandert er niets wezenlijks in de ideologie van zowel de Democratische als Republikeinse politici.
Ik benadruk dit nog eens omdat Geert Mak in zijn reisboek 'op zoek naar Amerika' op pagina 450 spreekt van
'de diepe ideologische conflicten die de Amerikaanse politiek de rest van de 20e eeuw zouden bepalen: voor of tegen staatshulp, voor of tegen federale interventie.'
Maar zoals blijkt uit de feiten hierboven is dit in de praktijk een schijn-tegenstelling om de toeschouwers op de publieke tribune bezig te houden. Die schijn-tegenstelling is onderdeel van de propaganda waar elke serieuze waarnemer onmiddellijk doorheen prikt door eenvoudigweg de feiten te analyseren. Dan blijkt al snel dat beide partijen voor massale 'staatshulp' zijn en beide dus 'federale interventie' enthousiast steunen. Alleen in het politieke theater bestaan 'diepe ideologische verschillen.' In werkelijkheid dienen beide partijen de belangen van de economische macht, een ontwikkeling die nog eens wordt bekrachtigd nu de val van het Amerikaanse imperium is begonnen en een grote bedreiging vormt voor de alleenheerschappij van de Amerikaanse elite. In dit verband verklaarde Noam Chomsky onlangs:
The decline is real, but it’s not new. It’s been going on since 1945. In fact, it happened very quickly. In the late 1940s, there’s an event that’s known here as "the loss of China." China became independent. That’s a loss of a huge piece of the grand area of Asia. And it became a major issue in American domestic policy. Who’s responsible for the loss of China? A lot of recriminations and so on. Actually, the phrase is kind of interesting. Like, I can’t lose your computer, right? Because I don’t own it. I can lose my computer. Well, the phrase "loss of China" kind of presupposes a deeply held principle of kind of American elite consciousness: we own the world, and if some piece of it becomes independent, we’ve lost it. And that’s a terrible loss; we’ve got to do something about it. It’s never questioned, which is interesting in itself.
Well, right about the same time, around 1950, concerns developed about the loss of Southeast Asia. That’s what led the United States into the Indochina wars, the worst atrocities of the post-war period—partly lost, partly not. A very significant event in modern history was in 1965, when in Indonesia, which was the main concern—that’s the country of Southeast Asia with most of the wealth and resources—there was a military coup in Indonesia, Suharto coup. It led to an extraordinary massacre, what the New York Times called a "staggering mass slaughter." It killed hundreds of thousands of people, mostly landless peasants; destroyed the only mass political party; and opened the country up to Western exploitation. Euphoria in the West was so enormous that it couldn’t be contained. So, in the New York Times, describing the "staggering mass slaughter," it called it a "gleam of light in Asia." That was the column written by James Reston, the leading liberal thinker in the Times. And the same elsewhere—Europe, Australia. It was a fantastic event.
Years later, McGeorge Bundy, who was the national security adviser for Kennedy and Johnson, in retrospect, he pointed out that it probably would have been a good idea to end the Vietnam War at that point, to pull out. Contrary to a lot of illusions, the Vietnam War was fought primarily to ensure that an independent Vietnam would not develop successfully and become a model for other countries in the region. It would not—to borrow Henry Kissinger’s terminology speaking about Chile, we have to prevent what they called the—what he called the "virus" of independent development from spreading contagion elsewhere. That’s a critical part of American foreign policy since the Second World War—Britain, France, others to a lesser degree. And by 1965, that was over. Vietnam was—South Vietnam was virtually destroyed. Word spread to the rest of Indochina it wasn’t going to be a model for anyone, and the contagion was contained. There were—the Suharto regime made sure that Indonesia wouldn’t be infected. And pretty soon the U.S. had dictatorships in every country of the region—Marcos on the Philippines, a dictatorship in Thailand, Chun in South—Park in South Korea. It was no problem about the infection. So that would have been a good time to end the Vietnam War, he felt. Well, that’s Southeast Asia.
But the decline continues. In the last 10 years, there’s been a very important event: the loss of South America. For the first time in 500 years, the South—since the conquistadors, the South American countries have begun to move towards independence and a degree of integration. The typical structure of one of the South American countries was a tiny, very rich, Westernized elite, often white, or mostly white, and a huge mass of horrible poverty, countries separated from one another, oriented to—each oriented towards its—you know, either Europe or, more recently, the United States. Last 10 years, that’s been overcome, significantly—beginning to integrate, the prerequisite for independence, even beginning to face some of their horrendous internal problems. Now that’s the loss of South America. One sign is that the United States has been driven out of every single military base in South America. We’re trying to restore a few, but right now there are none.
Deze feiten verklaren de opmerkelijke eensgezindheid tussen Democraten en Republikeinen zodra het de praktijk van alledag betreft. Beide partijen streven ernaar het ineenstortende imperium zo lang mogelijk overeind te houden. Feit is alleen dat dit steeds moeilijker wordt als men afgaat op de oorlogen die de VS sinds Vietnam heeft verloren of nog gaat verliezen. Maar omdat Geert Mak niet door de facade heen prikt, ziet hij niet wat er zich achter de coulissen werkelijk voltrekt. Daarover later meer.
PS. Het interview met Chomsky waaraan ik in het begin refereer staat in het boek 11 september. het keerpunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten