Salomon Bouman 24

Ik kreeg afgelopen zaterdag opnieuw een “laatste reactie” van Salomon Bouman. In een e-mail schreef hij:

“Beste Stan.
Je bent zo eenzijdig dat je niet eens in overweging wil nemen dat ik al lang geleden pleitte voor een Palestijnse staat naast Israel. Na het lezen van je mail over de rol van je ouders in de oorlog ben ik ervan overtuigd dat je geen antisemiet bent. Je bent helaas gevaarlijker : je schept anti-semitisme met het aanhalen van uit hun historisch verband gerukte citaten. Begrijp je dat ? Dit is mijn laatste reactie.
Salomon"

Ik heb hem de volgende e-mail gestuurd:

“Beste Salomon.

Je schrijft: “Je bent zo eenzijdig dat je niet eens in overweging wil nemen dat ik al lang geleden pleitte voor een Palestijnse staat naast Israel.” Nu verwijt je me opnieuw iets dat op geen enkel feit berust. Sterker nog: ik ben er al die tijd juist van uitgegaan dat jij voor een twee staten oplossing bent, want als zionist ben je namelijk voor “een joodse staat,” met andere woorden: een staat met zo min mogelijk niet-joden. Welnu, waar moeten de Palestijnse vluchtelingen van jou naar toe als ze zelf geen staat hebben? Zeker niet naar Israel, daar ben jij volstrekt op tegen. Dus blijft er voor jou alleen een twee staten oplossing over. Jij bent een fel tegenstander van een binationale Israelische staat, een staat dus waarin joden en Palestijnen gelijke rechten hebben. Jij bent voor een “joodse staat” waar de Palestijnen onvermijdelijk een ondergeschikte rol spelen, en tweederangs burgers zijn, zoals in de praktijk ook blijkt. Al in 1945 waarschuwde Hannah Arendt daarvoor. Ze wist dat dit op geweld zou uitlopen, omdat geen volk in zijn eigen land gediscrimineerd wil worden, dus ook het Palestijnse volk niet. Wonderlijk dat iedereen dit begrijpt, maar nu juist de zionisten niet, die nota bene een eigen staat wilden om niet langer meer in het christelijk Europa de rol van gediscrimineerde en vervolgde minderheid te hoeven spelen. Deze discriminatie van de Palestijnen is een van de redenen waarom er ook joden in Israel en de diaspora zijn die tegen dit racistische element van “de joodse staat” zijn.

Het volgende zegt bijvoorbeeld Ezra Nawi over zijn land Israel: “De kern van het probleem is racisme.” Ezra Nawi is 57 jaar oud, loodgieter uit Jeruzalem, vredesactivist, homoseksueel, Mizrahi, een joodse Arabier op wie vooral de Europese zionisten van het eerste uur neerkeken omdat ze in hun ogen te Arabisch waren. Over zijn activiteiten als joods-Israeli die de Palestijnse bevolking met daden steunt, is de aangrijpende documentaire Citizen Nawi gemaakt. In Citizen Nawi verklaart Ezra dat “de kern van het probleem racisme is,” en wel omdat nogal wat “mensen hier denken dat ze veel sterker, veel beter en veel slimmer zijn dan andere mensen, dan Arabieren, dat is absoluut een feit. Naderhand rechtvaardigen ze dit door religie en nationalisme, maar de werkelijke oorsprong van het conflict is onmiskenbaar racisme.” Na door joodse kolonisten te zijn uitgescholden voor een smerige homo, een beest, zegt Nawi in de film: “Er bestaat een band tussen homofobie, racisme en nationalisme. Nationalisme en homofobie gaan heel goed hand in hand, en niet alleen hier. Je zag het met Franco, met Hitler, in Sovjet Rusland, bij de Griekse junta, bij elk nationalistisch dictatorschap. Al mijn politieke activiteiten zijn een resultaat van mijn relatie met Fuad (zijn Palestijnse vriend en ex-minnaar svh). Ik heb de bezetting gezien, niet alleen in theorie, ik ben gefouilleerd bij wegversperringen, de politie is bij mij thuis geweest, ik heb gezien hoe het kwaad werkt, de meedogenloosheid ervan. Op het moment dat mensen een Palestijn zien… veranderen ze in monsters. Het is een kwaadaardige, gevaarlijke houding. Hoe kan ik daarover zwijgen? Ik heb hier een persoonlijk motief. Ik heb gezegd: het is genoeg geweest, ik heb stront gegeten, ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om te voorkomen dat anderen stront moeten eten.”

Salomon, je schrijft: “Na het lezen van je mail over de rol van je ouders in de oorlog ben ik ervan overtuigd dat je geen antisemiet bent.” Hoewel ik natuurlijk blij ben dat je nu zelf beseft dat niet iedere uitgesproken criticus van het zionisme een antisemiet is, kleeft aan jouw reactie toch iets betreurenswaardigs. Zonder mij goed te kennen, zonder mijn werk te hebben geanalyseerd, reageerde je onmiddellijk met de suggestie dat ik een antisemiet was. Dat is een geconditioneerde reflex, waar je een greep op zou moeten zien te krijgen. Per slot van rekening introduceer je jezelf als een “onafhankelijke journalist.” Bovendien kan een dergelijke beschuldiging als chantagemiddel werken, waardoor burgers zich niet vrij en openlijk durven uit te spreken over hun humanitaire opvattingen. En dat moet in een open democratie wel kunnen, anders stopt elk serieus debat. Bij mij werkt deze chantagetactiek niet aangezien ik maar te goed weet wie ik ben en waar ik sta, maar bij anderen werkt het weer wel op een negatieve manier, is mij opgevallen. De beschuldiging van antisemitisme is ook obsceen, Salomon, want over deze beschuldiging valt de schaduw van Auschwitz. Oktober 1981 verklaarde Nahum Goldman, van 1955 tot 1968 president van de World Zionist Organisation: ‘'We zullen moeten begrijpen dat het joodse lijden tijdens de holocaust niet langer meer als verdediging zal dienen, en we zullen zeker moeten nalaten de holocaust als argument te gebruiken om gelijk wat we ook mogen doen te rechtvaardigen. De holocaust gebruiken als een excuus voor het bombarderen… is een soort 'ontheiliging', een banalisering van de onschendbare tragedie van de holocaust, die niet misbruikt moet worden om een politiek twijfelachtig en moreel onverdedigbaar beleid te rechtvaardigen.''

Begrijp je Salomon, zes miljoen doden misbruiken om je eigen gelijk te halen, is obsceen, er is geen ander woord voor. Ik stel dit nog eens duidelijk aan de orde omdat je schrijft: “Je bent helaas gevaarlijker : je schept anti-semitisme met het aanhalen van uit hun historisch verband gerukte citaten. Begrijp je dat?” Salomon, ik heb in alle e-mails aan jou en in de kritieken op je werk me telkens zakelijk opgesteld. Je bent geen één keer ingegaan op door mij aangedragen feiten. Je hebt niets van mijn kritiek met feiten weerlegt. Je bent alleen met kwalificaties en meningen gekomen. Ik begrijp nu dat ik in jouw ogen “gevaarlijker” ben dan een antisemiet, omdat ik “antisemitisme” zou scheppen “met het aanhalen van uit hun historisch verband gerukte citaten.” Let wel Salomon, dit is een mening van jou, die je niet onderbouwt. Je geeft geen enkel voorbeeld waar en wanneer ik dit doe. Waarom niet? Ik denk, omdat je deze feiten niet kunt weerleggen, want anders had je dit allang gedaan. Het is gebruik in de journalistiek om elkaar met feiten en niet allereerst met meningen te confronteren. Dus als je mij vraagt: “Begrijp je dat?” is mijn antwoord: “NEE.” Begrijp je nu waarom ik met “NEE” antwoord? Mijn vraag is nu: welke feiten heb jij die de door mij aangedragen feiten kunnen weerleggen, zodat het publiek een eigen oordeel kan vellen? Ik ga graag met je in het openbaar in discussie over de door mij aangedragen feiten, die ik overigens in de meeste gevallen uit joodse bronnen heb.

Salomon, antisemieten hebben mij helemaal niet nodig om antisemitisch te zijn. Hun antisemitisme is niet gebaseerd op feiten, maar op ressentimenten. Vooroordelen kunnen alleen bestaan door feiten te negeren. Hun antisemitisme komt voort uit rancune omdat ze niet de creativiteit bezitten zelf iets van hun leven te maken. Daarom zullen antisemieten zich nooit laten overtuigen door feiten. Het antisemitisme wordt geboren uit een intense drang om zich te manifesteren in een wereld waarin de antisemiet zelf geen rol van betekenis speelt en zijn eigen lot niet bepaalt. Hij bezit de neurotische behoefte om nu eens de ander tot slachtoffer te maken. Daarom ook is het antisemitisme nooit weggeweest in Europa, het heeft onderhuids gewoon doorgebroeid. Een ressentiment dat eeuwenlang is gevoed, verdwijnt niet in enkele generaties. Het antisemitisme wordt nu door Westerlingen geprojecteerd op Arabieren, dus op mensen die ook een semitische taal spreken. Daar kunnen jij en ik bijna niets tegen doen. Het enige is te weigeren mee te doen aan de hetze tegen Arabieren, of die nu in Europa wonen of het Midden-Oosten, en met zo min mogelijk vooroordelen over hen te berichten. Waar journalisten wel iets aan kunnen veranderen, is hun berichtgeving over Israel, zodat fatsoenlijke burgers een eerlijk beeld krijgen van wat daar gebeurt. Aan de hand van feiten kunnen we laten zien dat “de joodse natie” zich tot een levensgevaarlijke schurkenstaat heeft ontwikkeld, met als gevolg dat ook de joodse inwoners van die staat in angst leven, waardoor die staat almaar gevaarlijker wordt. De joden worden er niet vervolgd door de Palestijnen, maar door de eigen angsten.

Salomon, om de vicieuze cirkel van geweld te doorbreken, om werkelijk een duurzame, rechtvaardige vrede mogelijk te maken, zul je allereerst moeten ophouden met het ogenblikkelijk proberen te criminaliseren van critici. Je zult naar ze moeten luisteren, je zult jezelf onder handen moeten nemen, en je zult moeten erkennen dat wat jouw ideologie de Palestijnen heeft aangedaan gruwelijk is. Dat zal de eerste stap zijn op weg naar vrede. De Palestijnen zijn, net als de joden in Israel, moegestreden. Het liefst willen ze vrede, maar wel een rechtvaardige vrede, die hen zicht geeft op een levensvatbare toekomst. Niet zozeer zij, maar jij moet met de oplossing komen, Salomon, het antwoord ligt bij jou en alle andere joden die een ware vrede willen. Voor haar eigen bestwil zal “de joodse natie” moeten ophouden zich als een pion te laten gebruiken door een christelijk rijk, want in de politiek, Salomon, bestaan er - wanneer het erop aankomt - geen vriendschappen, maar alleen belangen. Vriendschappen kunnen eeuwig zijn, belangen nooit. Dat leert ons de geschiedenis.