Salomon Bouman 22

Onlangs kreeg ik deze e-mail van Salomon Bouman, 36 jaar lang NRC-correspondent in Israel:

"Beste Stan,

Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.

Salomon”


Ik heb hem de volgende e-mail teruggestuurd:

`Beste Salomon,

Je schrijft: “Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver.” Ik begrijp niet wat je bedoeld met “talmoedische argumentaties.” Misschien verwijs je naar het feit dat ik het eens ben met religieuze en niet religieuze joden die van mening zijn dat het judaïsme en het zionisme elkaars tegengestelden zijn, en dat ik een diep respect heb voor het judaïsme, maar geen enkel respect voor de terreur van het zionisme. Ik deel ook de mening van de joods-Israelische academicus Joseph Agassi, emeritus hoogleraar filosofie van de Universiteit van Tel Aviv, die schrijft: “Erkenning van de legitimiteit van religieus antizionisme is van essentieel belang voor een eerlijk debat over Israël en het zionisme - dat onderdrukt blijft omdat de zionisten, zowel de joodse als de christelijke, elke legitimiteit aan het antizionisme ontzeggen. Het is volkomen duidelijk dat op de thora gebaseerde oppositie tegen het zionisme bekendheid moet krijgen; anders wordt de cultus van de heilige koe van het zionisme versterkt. Deze cultus omvat het concept van de centrale plaats van Israël in het joodse leven, en het recht van de Israëlische regering om namens het wereldjodendom te spreken. De cultus maakt ook elke kritiek op Israël van de kant van joden in de diaspora onrechtmatig, ongeacht het Israëlische beleid. Op dit moment verklaren de zionisten dat elke oppositie tegen het zionisme antisemitisch is, en deze verklaring heeft ernstige gevolgen voor joden over de hele wereld, ook voor joden in Israël. Het is schandalig om kritiek op officiële Israëlische standpunten onwettig te verklaren.”

Hoewel je wel suggereert en kwalificeert, ga je nergens zakelijk in op de kritiek die ik op jouw versie van de werkelijkheid heb. Waarom niet? In de westerse journalistiek is het gebruikelijk om elkaar met feiten te bestrijden, zodat het publiek zelf een mening kan vormen. Vandaar nogmaals: waarom weiger je in te gaan op mijn feiten?

Over welke conclusies heb je het die voor jou “veeel te ver gaan”? Je schrijft dat ik Israel “op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart” wil “vegen”. Maar ik heb nooit het bestaansrecht van Israel ontkend. Nergens en nooit. Wel ben ik tegen het feit dat Israel zijn Palestijnse ingezetenen, die bijna 20 procent van de bevolking vormen, als tweederangs burgers behandelt, en dat de zionistische staat racisme als hoeksteen van zijn bestel heeft. Devraag is dus waarom jij deze conclusie “veeel te ver” vindt gaan? Israel pretendeert een democratische staat te zijn, “de enige in het Midden-Oosten,” zoals de zionisten keer op keer beweren, dus als blijkt dat dit geenszins het geval is dan moet dat door een “onafhankelijke journalist” worden weerlegd. Daar ben jij op tegen, en de reden is dat je een zionist bent die 36 jaar lang voor de NRC vanuit de context van de officiële zionistische propaganda heb bericht. Vandaar ook dat je het massaal verdrijven van de Palestijnse bevolking in 1948 geen oorlogsmisdaad noemt, terwijl het internationaal recht dit wel een oorlogsmisdaad beschouwt. Ik vind deze houding van je verwerpelijk, vooral ook omdat jezelf profijt trekt van het gegeven dat in 1948 ongeveer 83 procent van de Palestijnse bevolking werd verdreven, om voor mensen zoals jij plaats te maken. En op die manier werd de basis gelegd voor het nog steeds voortdurende geweld.

Je schrijft: “Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.” In het begin van je e-mail schrijf je: “Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren,” en aan het eind geef je als antwoord: “Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater.” Als je bedoelt met “geobsideerde” dat ik de mensenrechten serieus neem, en dat ik internationale rechtsregels respecteer, dan heb je helemaal gelijk. Als je bedoelt met “zionistische hater” dat ik met klem een ideologie afwijs die etnisch zuivert en Palestijnse burgers onderdrukt en vermoordt dan heb je wederom gelijk. De vraag is nu waarom jij daar niet tegen bent? Want zelfs zionisten in Israel en in de diaspora walgen van het Israëlische geweld tegen de Palestijnse burgers. Die tegenstanders laat ik in mijn boek ook aan het woord omdat joodse correspondenten in Israel, zoals jij, deze dissidenten niet uitgebreid aan het woord lieten. Dat paste niet in jouw zionistische ideologie.

Je schrijft: “Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.” Als je met “liefdevolle haat” bedoelt dat ik me met mijn hele wezen verzet tegen terreur dan heb je volkomen gelijk. En dat dit voor jouw nieuw is zegt meer over jezelf dan over mij, Salomon. Tot slot heb ik wat cijfers voor je, die ook nieuw voor je zullen zijn, want die cijfers verzweeg jij in je berichtgeving:

Sinds het begin van de tweede intifada september 2000 tot half november 2007 zijn volgens Defence for Children International (DCI) 899 Palestijnse kinderen door Israël gedood. 127 van die kinderen waren in de leeftijdsgroep van 0 tot en met 8 jaar, en 144 in de leeftijdsgroep van 9 tot en met 12 jaar, Het betreft in alle gevallen Palestijnse kinderen die geen levensbedreigend gevaar vormden voor de Israëlische strijdkrachten, maar die toch bewust zijn gedood. Daarnaast zaten volgens DCI half november 2007 tenminste 317 Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen, onder wie twee meisjes. De Palestijnse kinderen, die meer dan 50 procent van de bevolking in de bezette Westbank uitmaken, zijn een uiterst kwetsbare groep, waardoor de ouders op hun beurt nog kwetsbaarder zijn en hun angst blijft toenemen. De ouders en hun kinderen weten dat zelfs minderjarigen zo zwaar mishandeld kunnen worden door Israëlische functionarissen dat er sprake is van martelen, zoals uit onderzoek van Defence for Children International blijkt. Bovendien worden Palestijnse kinderen zonder enige vorm inbeschuldigingstelling of proces in zogeheten administratieve hechtenis gezet, voor periodes van 6 maanden. De verlenging kan onbeperkt doorgaan en is een schending van de Vierde Conventie van Genève. Zelfs als men voor de militaire rechter verschijnt mogen zowel de beschuldigde als zijn/ haar advocaat niet weten wat de aanklacht is. September 2007 berichtte DCI in haar halfjaarlijks rapport dat ‘De arrestatie, het verhoor en de gevangenneming van Palestijnse kinderen op de Westbank door Israëlische strijdkrachten en personeel van andere Israëlische veiligheidsdiensten, geen nieuw verschijnsel is. Israël heeft sinds zijn bezetting van de Westbank en de Gaza Strook in 1967 onophoudelijk kinderen opgepakt en vervolgd.’ Het enige verschil met vroeger is het volgende: ‘Tijdens de Tweede Intifada begon Israël administratieve hechtenis toe te passen op Palestijnse kinderen en het begon kinderen onder de leeftijd van 14 jaar voor periodes van maximaal 6 maanden te veroordelen en gevangen te zetten… De afgelopen jaren… zijn de arrestatie, het verhoor en de gevangenneming van Palestijnse kinderen systematisch geworden, waarbij de maandelijkse aantallen van gevangen gezette kinderen schommelen tussen de 350 en 430 kinderen… Gedurende de periode januari 2007 tot juni 2007 werd 47.1 procent van de Palestijnse kinderen die voor Israëlische militaire rechtbanken verschenen veroordeeld tot gevangenisstraffen variërend van 12 maanden tot 3 jaar of langer. 52.9 procent van de kinderen kreeg gevangenisstraffen van maximaal 12 maanden. Geen van de kinderen werd vrijgesproken van wat hen formeel ten laste was gelegd. Het Israëlische militaire systeem dat de vervolging van Palestijnse kinderen op de Westbank regelt, is deel van een breder militair juridisch systeem dat elke aspect beheerst van het leven van een Palestijnse inwoner. Centraal in de voorlopige hechtenis, de vervolging en de gevangenhouding is de door de Staat goedgekeurde en uitgestippelde slechte behandeling en mishandeling, die in vele gevallen op marteling neerkomt… Naast het ontzeggen van vele andere fundamentele rechten hebben kinderen niet het recht om zich tijdens het verhoor te laten bijstaan door een ouder, een verantwoordelijke volwassene of een advocaat… Net als volwassenen kan een kind, onder de Militaire Order 378, zonder aanklacht tot maximaal 90 dagen worden verhoord. Juridische autoriteiten in het Israëlische Militaire Rechtssysteem, die in feite militair personeel zijn, hebben als uitgangspunt genomen dat bekentenissen aanvaardbaar zijn als bewijs.’ En dat terwijl de bekentenissen van de kinderen afgedwongen zijn door slaan en schelden, bedreigingen en andere lichamelijk en psychisch geweld, zoals uit de studie van DCI blijkt. ‘Kinderen ondervonden continue slaag gedurende de arrestatie en verplaatsing naar een verhoorcentrum… Alle kinderen meldden dat ze bij de arrestatie waren geboeid en geblinddoekt en de meerderheid meldde dat hun enkels aan elkaar waren geketend toen ze in militaire jeeps werden overgebracht. De meerderheid van de kinderen verklaarde herhaaldelijk te zijn geschopt, geslagen en gestompt door militair personeel die daarbij hun handen of geweren gebruikten.’ Over het verhoor zelf vertelden kinderen aan de onderzoekers van DCI dat ‘ze door het Israëlisch militair personeel onderworpen werden aan de volgende vormen van mishandeling’: in de kou moeten staan, geslagen worden, geen eten krijgen voor een periode van maximaal 12 uur, eenzame opsluiting, urenlang uitgescholden worden, bedreiging met seksuele intimidatie en/of onfatsoenlijk betast worden, het bedreigen van de familie van het gevangen kind, dagenlang weigeren dat kinderen zich verschonen, stompen op verschillende plaatsen van het lichaam, enzovoorts. ‘Palestijnse kinderen van de Westbank, die gearresteerd zijn door Israëlische militairen vallen onder dezelfde jurisdictie als volwassenen Palestijnen. Er bestaat geen speciale afdeling van de Israëlische Militaire Rechtbanken voor Palestijnse minderjarige politieke gevangenen… Militaire Order 132 definieert een “kind” als een persoon jonger dan 16 jaar… Kinderen tussen de leeftijd 14 en 16 jaar worden gevangen genomen voor een periode van maximaal 12 maanden voor delicten waarop een gevangenisstraf staat van 5 jaar of minder… kinderen ouder dan 14 kunnen voor bepaalde veiligheidsdelicten een gevangenisstraf krijgen van maximaal 25 jaar tot levenslang… Het gooien van objecten inclusief een steen kunnen een gevangenisstraf van 10 tot 20 jaar opleveren. Het letsel toebrengen, beledigen en bedreigen van Israëlische soldaten kan 10 jaar gevangenisstraf opleveren. Het schenden van de openbare orde kan door de rechtbank worden bestraft met levenslang. Het opzettelijk beschadigen van bezit kan leiden tot 10 jaar gevangenisstraf,’ aldus het Israëlisch militair recht. Defence for Children International wijst er ook op dat ‘de veroordelingen van Palestijnse kinderen op grond van overtredingen van de Militaire Order 378’ in strijd zijn met de Conventie betreffende de Rechten van het Kind, die door Israël is ondertekend. Dat hier geen sprake is van onafhankelijke rechtspraak benadrukt DCI nog eens door te wijzen op het feit dat de hele rechtsgang van arrestatie tot veroordeling in handen is van de militaire bezettingsmacht en dat in alle gevallen geen van de kinderen werd vrijgesproken. Het zal dan ook niemand verbazen dat onder andere hierdoor de Palestijnen in zowel het belegerde Gaza als op de bezette Westbank stellen dat ze vogelvrij zijn verklaard en dat dit besef tot grote onzekerheid en angst onder de burgerbevolking leidt.

Het gaat hier om kinderen, Salomon. Kinderen, de toekomst. De Israelische staat kweekt zijn eigen vijanden. Het koestert ze, want alleen via angst kan deze vorm van zionisme aan de macht blijven.