Op haar weblog fileert Anja Meulenbelt de analyse van de pro-Israel lobby bij de Volkskrant:'Neem het redactionele commentaar in de Volkskrant van gisteren. Over wat al in een nieuw cliché de Gaza-crisis heet. Lees eerst zelf, voordat ik het ga fileren.
Oplossing Gaza-crisis vergt durf alle partijen…
Okee? Gaan we.
Toen Ariel Sharon drie jaar geleden aanstuurde op eenzijdige ontruiming van Gaza, gloorde de hoop dat de anderhalf miljoen bewoners van de verpauperde landstrook eindelijk uitzicht op een beter leven zouden krijgen. Of in elk geval een leven dat ze goeddeels in eigen handen zouden kunnen nemen.
Bij wie gloorde die hoop? Niet bij de Palestijnen, want die wisten wel beter. Dit is wat Sharon het westen wijsmaakte: ‘we zijn Gaza aan het ontruimen, we geven Gaza terug aan de Palestijnen’. Dit was de werkelijkheid: de nederzettingen, die te veel kostten, werden ontruimd, het leger werd in plaats van binnen de grens net buiten de grens gestationeerd. Voordeel voor de Gazanen: een beetje meer ruimte binnen de gevangenis, en geen checkpoints meer binnen de strook zelf. Tegelijkertijd werd de toegang tot Gaza meer belemmerd, arbeiders werden niet meer doorgelaten, en de infrastruktuur die had kunnen maken dat Gaza in eigen onderhoud had kunnen voorzien werd voor zover niet al vernield verder vernietigd. De grenzen, de zee, het luchtruim, het bevolkingsregister, het toezicht op wie er in en uit mochten bleven in handen van Israel, dat doorging met invasies, liquidaties, verwoesting van huizen in het zuiden en noorden dus dichtbij de grens. Hoe de Gazanen onder die omstandigheden hun leven ‘goeddeels in eigen handen’ hadden kunnen nemen mag iemand zeggen.
Maar die hoop vervloog snel. In plaats van Palestijns bestuur kwam er Palestijnse machtsstrijd, die vorig jaar door Hamas in zijn voordeel werd beslecht.
Die machtstrijd kwam dus kennelijk zomaar uit de lucht vallen. Zeker een Palestijnse gewoonte. Niet vermeld wordt dat er democratische verkiezingen werden gehouden, waarbij Hamas won. Niet vermeld wordt dat dit niet naar de smaak van de VS en Israel was, die meteen begonnen met een fikse boycot, mede ondersteund door Europa, waardoor de situatie binnen de strook verslechterde. Niet vermeld wordt dat Israel en de VS er alles aan deden om Abbas van wapens en geld te voorzien om binnenshuis Hamas te verslaan. En dus is ook niet duidelijk waarom Hamas op een gegeven ogenblik besloot om het niet af te wachten tot Fatah zou proberen hen met een coup onschadelijk te maken, maar zelf het initiatief nam. Fatah werd verslagen. Vervolgens werd de boycot verscherpt, en het wapen van collectieve straffen ingezet, naast de opgevoerde liquidaties, in een poging Hamas op de knieen te dwingen. Die daarop reageerde met ongeveer het enige wapen dat ze in handen hadden: de ongeleide projectielen die richting Israel werden afgeschoten.
De Israelische afzijdigheid duurde ook niet lang. Palestijnse beschietingen leidden tot forse vergeldingsacties. De overval op een Israelische grenspost, waarbij soldaat Gilad Shalit werd ontvoerd, werd beantwoord met een grootscheepse aanval.
Er is nooit sprake geweest van Israelische afzijdigheid. De Palestijnse beschietingen waren een reactie op de boycot en de verslechterde levensomstandigheden plus de liquidaties. Inderdaad werd er in een gewaagde actie een Israelische soldaat ontvoerd die nog steeds gevangen gehouden wordt. Wat in het verhaal niet voorkomt zijn de ongeveer honderdduizend Palestijnen die in Israel gevangen worden gehouden, waaronder veel mensen die er zitten zonder proces, waaronder kinderen, en waaronder Hamas parlementariers.
De afgelopen tien dagen hebben een verdere escalatie te zien gegeven. Vanwege aanhoudende raketaanvallen grendelde Israel, dat de doorvoer van diverse goederen naar Gaza de afgelopen drie maanden sterk beperkte het gebied bijna geheel af. Als gevolg daarvan kon de plaatselijke elekrticiteitscentrale niet in bedrijf blijven.
De Palestijnse raketaanvallen zijn een mooi excuus om door te gaan met de akties om Hamas op de knieen te dwingen. Zoals Avnery al stelde, hier, wanneer Israel een einde had willen maken aan de raketaanvallen hadden ze alleen maar in hoeven te gaan op het staakt-het-vuren aanbod van Hamas. Maar dat was de bedoeling niet. Ook wordt niet vermeld dat de elekriticiteitscentrale in Gaza eerst kapot gebombardeerd werd, om er voor te zorgen dat Gaza grotendeels van brandstof en elekrticiteit afhankelijk zou worden, om vervolgens het er uit trekken van de stekker als middel in de strijd in te kunnen zetten.
In deze penibele situatie deden de Hamas-leiders wat ze vermoedelijk al veel langer van plan waren: ze forceerden een opening in de enige grensovergang met Egypte. De zwak uitgeruste Egyptische grenspolitie had het nakijken. Vele tienduizenden Gazanen trokken de grens over om levensmiddelen, brandstof en andere benodigdheden in te slaan. Ook gisteren was er nog druk grensverkeer.
Inderdaad. Natuurlijk waren ze dat al langer van plan, net zoals het tunnelbouwen een kunst op zich is geworden en Gaza zich bewapent, en ze leren om betere raketten af te vuren. Wat ze hebben laten zien is dat het niet mogelijk is, zelfs niet met de meest geavanceerde militaire macht, om anderhalf miljoen mensen permanent van de wereld af te sluiten, zonder dat ze van alles zullen verzinnen om uit te breken.
Lees verder: http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2008/01/30/een-paradigma-tweetje/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten