De NRC:' ''Hamas wint alle verkiezingen!''
De spanning in de Palestijnse gebieden is nog verhoogd door president Abbas’ besluit verkiezingen uit te schrijven. Hamas is tegen. Bij incidenten zijn drie doden gevallen.
Door onze correspondent Oscar Garschagen
Gazastad, 18 dec. Voor Ismail Ata’allah, werkloos visser in Gazastad, is het een raadsel waarom de leiders van de Palestijnse Hamas zich verzetten tegen het plan van president Abbas om nieuwe presidents- en parlementsverkiezingen uit te schrijven. „Hamas zal dan, insh’allah, allebei de verkiezingen winnen. Het is de kans van Ismail Haniyeh om president te worden”, denkt Ata’allah (45), hoofd van de wijk in Gazastad waar de afgelopen 72 uur korte, maar hevige vuurgevechten tussen Hamas en Fatah, de beweging van president Abbas, hebben plaatsgehad.
Zijn ooms en broers, net als hij vissers die van de Israëlische marine niet mogen uitvaren, knikken instemmend. Zelfs oom Sawfat is het ermee eens en hij is zijn hele leven lang al lid van Fatah. Ismail: „Fatah was corrupt en daar is nog niets aan veranderd. En president Abbas heeft niets voor ons gedaan.” Bij de ingang van de vissershaven, niet ver van de locatie waar eens met Nederlandse miljoenen een containerhaven gebouwd zou worden, zijn leuzen geschilderd. „Abbas en Dahlan, agenten van Amerika.” Dahlan is Mohammed Dahlan, de leider van Fatah in de Gazastrook. En: „Abbas, o Abbas, het volk zal met schoenen aan over je heen lopen.”
De stelling van Ata’allah dat Hamas bij nieuwe verkiezingen een grote kans maakt opnieuw als winnaar tevoorschijn te komen wordt onderschreven door het Palestijnse centrum voor beleidsonderzoek van dr. Khalil Shikaki. Hoewel Fatah in deze peilingen leidt heeft Shikaki in gesprek met Al-Jazeera gezegd dat Hamas „zeer waarschijnlijk beide verkiezingen zal winnen.” Toch verzet Hamas-premier Haniyeh zich krachtig en was de aankondiging van president Abbas een nieuw sein voor gewelddadigheden in Gazastad. Daar werd gisteren het konvooi van Hamas-minister Zahar beschoten en een trainingskamp van de presidentiële wacht aangevallen.
Nadat ook het regeringscentrum, met de kantoren van president Abbas, was beschoten kwam de presidentiële garde, getraind door het Amerikaanse leger, in actie. Regeringskantoren en twee ministeries werden omsingeld en alle Hamasleden verwijderd. In plaats van Hamaseenheden patrouilleren nu in het centrum gardisten van Eenheid 17. Bij de incidenten vielen drie doden en werden tientallen gewond.
Van een burgeroorlog, waarover vooral de Israëlische media schrijven, willen de Ata’allahs niets weten. „Hoe kan dat nou? Ik ben Fatah, mijn neef Ismail is Hamas. Hoe kunnen wij nou oorlog voeren?” zegt Safwat Ata’allah. De zaak, zo leggen zij uit, ligt veel ingewikkelder en in hun relaas speelt de Israëlische omsingeling en afgrendeling van de Gazastrook een grote rol. „We hebben al bijna een jaar niet gewoon kunnen uitvaren”, luidt hun klacht. En zij denken dat alleen Hamas daar verandering in kan brengen. Abbas hebben zij opgegeven.
De handen van president Mahmoud Abbas trilden, hij was geëmotioneerd en de woorden stroomden als een niet te stuiten waterval. Maandenlang had hij geaarzeld over deze speech, maar zaterdag was hij eindelijk tot een conclusie gekomen: „Ik heb besloten vervroegde presidentiële en parlementsverkiezingen uit te schrijven.
Laten we teruggaan naar het volk, laten zij de rechter zijn.”
Met zijn getrainde talent voor het bruikbare citaat vatte Saeb Erekat, adviseur van president Abbas, de keuze waarvoor de Palestijnen geplaatst worden als volgt samen: „We kunnen kiezen tussen de stembus of de strijd.” Hij voegde daar in het Engels aan toe: „Bullets or ballots, that is the question.”
„Een enorme gok? De aanloop naar burgeroorlog? Helemaal niet, ik zou zeggen: dit is een historisch besluit. Palestijnen hebben nog nooit burgeroorlog gevoerd. Dat is on-Palestijns”, verdedigde Kamal al-Sheikh, gouverneur van het district Nablus en brigade-generaal van de politie, Abbas’ besluit.
Toch valt niet aan de indruk te ontkomen dat met het organiseren van verkiezingen verdere strijd tussen de Palestijnse groepen in het verschiet ligt, hoofdzakelijk in de Gazastrook, want de verhoudingen op de Westelijke Jordaanoever zijn minder scherp gepolariseerd.
Abbas ziet geen andere uitweg uit de sociale, politieke en diplomatieke crisis dan opnieuw de kiezers te raadplegen. Hij gokt, tamelijk hachelijk, op realisme. Maar de juridische basis voor de beslissing is wankel en van een realistische inschatting van de internationale werkelijkheid en de concessiebereidheid van de Israëliërs geven Palestijnen maar zelden blijk.
Nergens in de Palestijnse grondwet staat dat de president de regering kan ontbinden en verkiezingen uitschrijven zonder goedkeuring van het (Hamas-)parlement. Een verkiezingsdatum is nog niet vastgesteld.
De politieke crisis is in zekere zin door de Palestijnse kiezers zelf veroorzaakt. In januari 2005 kozen zij de gematigde Mahmoud Abbas tot opvolger van de overleden Yasser Arafat. Abbas pleitte voor onderhandelingen met Israël, uitvoering van gesloten verdragen en de oprichting van de Palestijnse staat in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Hij slaagde er in het eerste jaar niet in om ook maar één succesje te boeken in de ogen van de Palestijnen.
Een jaar later won Hamas de parlementsverkiezingen met een anti-zionistische boodschap. De beweging zag zich beloond voor het sociale werk, de campagne tegen de corruptie van Fatah, en het compromisloze, bloedige verzet tegen Israël. Hamas verwierf een tweederde meerderheid in het parlement en vormde onder leiding van Ismail Haniyeh een regering. Nog voor de ministers de nieuwe kunstlederen bankstellen hadden uitgepakt, werd de Hamasregering door de VS, Europa en Israël geboycot en werden de financiële hulpstromen afgesneden of omgeleid naar president Abbas.
Abbas had gehoopt dat Haniyeh een regering zou vormen met Fatah, maar in Fatah zelf bestonden daar grote bezwaren tegen. „Ze zeiden dat zij zo goed waren, zij kregen de kans om het te laten zien. Wat ik verwachtte is gebeurd, zij hebben er helemaal niets van gemaakt, het is een grote mislukking geworden en dat gaan wij nu aan de mensen uitleggen”, aldus gouverneur Al-Sheikh.
Na de vorming van de Hamasregering wilde Abbas Hamas ervan overtuigen dat de Palestijnen maar één weg kunnen inslaan, van een Palestijnse staat die in vrede leeft naast Israël. Maandenlang heeft hij getracht de leiding van Hamas in Gaza en in Syrië tot andere gedachten te brengen, maar het was onbegonnen werk. Hamas is weliswaar bereid tot een staakt-het-vuren in ruil voor duidelijke Israëlische concessies, maar het elimineren van Israël als einddoel zal niet uit het Hamashandvest worden geschrapt.
Palestijnen als Haniyeh en Zahar zijn geboren en opgegroeid in de kampen van Gaza. In hun beleving verwijdert Abbas zich steeds verder van zijn volk en de Palestijnse zaak; hij wordt gezien als een marionet die beweegt op Amerikaanse en Israëlische bevelen. „Als de hond in Gaza komt, is hij dood voor het vallen van de avond”, kondigde een groep Hamasdemonstranten daarom aan.'
Lees verder: http://www.nrc.nl/buitenland/article577396.ece/Hamas_wint_alle_verkiezingen%21
Opvallend zijn de volgende beweringen van Oscar Garschagen:
1. 'van een realistische inschatting van de internationale werkelijkheid en de concessiebereidheid van de Israëliërs geven Palestijnen maar zelden blijk.'
2. 'De politieke crisis is in zekere zin door de Palestijnse kiezers zelf veroorzaakt.'
3. 'Na de vorming van de Hamasregering wilde Abbas Hamas ervan overtuigen dat de Palestijnen maar één weg kunnen inslaan, van een Palestijnse staat die in vrede leeft naast Israël. Maandenlang heeft hij getracht de leiding van Hamas in Gaza en in Syrië tot andere gedachten te brengen, maar het was onbegonnen werk. Hamas is weliswaar bereid tot een staakt-het-vuren in ruil voor duidelijke Israëlische concessies, maar het elimineren van Israël als einddoel zal niet uit het Hamashandvest worden geschrapt.'
Drie beweringen, die meer dan drie vragen oproepen.
1. Welke concessiebereidheid van de Israeliers? Van de Israeliers? Van de Israelische regering bedoelt Garschagen, met andere woorden concessies van die politici die een partij in de regering hebben opgenomen die voor de algehele etnische zuivering van 'de joodse staat' is, een etnische zuivering met inbegrip van de ongeveer 20 procent Palestijnse Israelis. Tot welke concessies is deze Israelische regering bereid? De regering Olmert is niet bereid tot het ontruimen van bezet Palesijnse gebied op de Westbank, waar alle grote Israelische nederzettingen - in strijd met het internationaal recht - gevestigd zijn.
Even de feiten: 'by the end of the war in 1948 the Jewish state, having now declared itself "Israel," had conquered 78 percent of Palestine—far more than that proposed even by the very generous UN partition plan—and three-quarters of a million Palestinians had been made refugees. Over 400 towns and villages had been destroyed and a new map was being drawn up, in which every city, river and hillock would receive a new, Hebrew name and, according to that plan, all traces of the Palestinian culture were to be erased.' Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/10/israelisch-expansionisme-27.html
Volgens het officiele Verdelingsplan uit 1947 kregen de Palestijnen 47 procent van hun eigen land. Dat werd door het Israelisch expansionisme 22 procent van de 100 procent. 'Oslo Agreement to the Palestinians: 22 percent of the 100 percent. Former Israel Prime Minister Ehud Barak’s offer to the Palestinians: 80 percent of 22 percent. Under Sharon’s ‘Peace Plan’ to the Palestinians in 2000, as well as the ‘Road Map’ of 2002, the Palestinians were offered 42 percent of 80 percent of 22 percent of 100 percent of the land, calculated to be 7.4 percent of the initial 100 percent of land, on condition that:1. Palestinians stop resistance to the occupation, 2. Refugees give up their right of return to their ancestral homes, 3. Palestinians agree to only elect officials acceptable to Bush and Sharon, 4. Palestinians do not object to the ‘wall’ that Sharon is building, 5. Palestinians agree not to claim Jerusalem as their capital.' Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/07/israelisch-expansionisme-24.html
Met het oog op de 7.4 procent is mijn vraag aan Oscar Garschagen:
1. Welke concessies? Tot nu toe hebben alleen de Palestijnen concessies gedaan en hoe. De Palestijnen waren bereid om genoegen te nemen met een eigen staat op de gehele Westbank en Gaza, 22 procent dus van hun land, terwijl ze volgens de VN recht hebben op 47 procent. Ze nemen dus genoegen met een extra verlies van 25 procent, eenkwart van hun oorspronkelijke land en meer dan de helft van het land waar ze volgens de wereldgemeenschap recht op heeft, zijnde 47 procent. Waarom verzwijgt Oscar Garschagen dit, of weet hij het niet? En zo ja, waarom weet hij dat niet? Nu is zijn berichtgeving doorspekt met propaganda voor Israel.
2. Dit alles wetende, en met enige realiteitszin kan iedere neutrale waarnemer beseffen waarom de Palestijnen als het ware gedwongen werden om op Hamas te stemmen, de corrupte Fatah-partij beschouwde de bevolking niet meer als serieuze representant van het Palestijns verlangen. Wat bedoelt Oscar Garschagen precies met 'De politieke crisis is in zekere zin door de Palestijnse kiezers zelf veroorzaakt?' Ik vraag dat omdat hij het volgende beeld schetst: 'een realistische inschatting van de internationale werkelijkheid en de concessiebereidheid van de Israëliërs geven Palestijnen maar zelden blijk,' en vervolgens is 'De politieke crisis ... in zekere zin door de Palestijnse kiezers zelf veroorzaakt.' Met andere woorden: de 'Palestijnen' zijn in hun extremisme niet bereid tot het geven van concessies en zo hebben 'de Palestijnse kiezers' 'de politieke crisis zelf veroorzaakt.' Eigen schuld dus. Niet de dagelijkse terreur van de Israelische bezetting, het vermoorden van burgers door de Israelische strijdkrachten en/of kolonisten en ook niet de Westerse regeringen die de Hamas terreur afwijzen, en tegelijkertijd de Israelische terreur politiek, militair en economisch steunen, hebben deze 'crisis' veroorzaakt, maar de geterroriseerde Palestijnse bevolking zelf. Dat is de boodschap van de kwaliteitskrant die de nuance zoekt. En om de kennelijk onnozele NRC-lezer goed te doordringen van deze visie herhaalt Oscar Garschagen deze nog eens aan het eind wanneer hij schrijft: 'Na de vorming van de Hamasregering wilde Abbas Hamas ervan overtuigen dat de Palestijnen maar één weg kunnen inslaan, van een Palestijnse staat die in vrede leeft naast Israël. Maandenlang heeft hij getracht de leiding van Hamas in Gaza en in Syrië tot andere gedachten te brengen, maar het was onbegonnen werk. Hamas is weliswaar bereid tot een staakt-het-vuren in ruil voor duidelijke Israëlische concessies, maar het elimineren van Israël als einddoel zal niet uit het Hamashandvest worden geschrapt.'
Ondertussen verzuimt de NRC correspondent om de meest voor de hand liggende feiten te vertellen. Hij schrijft: 'Zijn ooms en broers, net als hij vissers die van de Israëlische marine niet mogen uitvaren, in hun relaas speelt de Israëlische omsingeling en afgrendeling van de Gazastrook een grote rol.' En nog een keer: '„We hebben al bijna een jaar niet gewoon kunnen uitvaren”, luidt hun klacht.' 3. Waarom, Oscar Garschagen, meld je de NRC-lezers niet wat de exacte redenen zijn dat die vissers niet mogen uitvaren waardoor ze nu afhankelijk zijn geworden van steun uit het buitenland, financiele steun die door Israel en het Westen onmogelijk wordt gemaakt? Ik zelf kan maar 1 conclusie trekken. Je meldt het niet omdat daarmee het beeld dat je probeert te schetsen verstoord wordt, het beeld van de extremistische Palestijnen versus de Isrealische 'concessiebereidheid.' Dit is geen onafhankelijke journalistiek maar propaganda. Waarom Oscar Garschagen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten