Eind 2025 is één feit niet meer te ontkennen voor een weldenkende westerling. Dit feit wordt duidelijk gemaakt door de alom gerespecteerde Iraans-Amerikaanse hoogleraar Hamid Dabashi die in zijn boek After Savagery. Gaza, Genocide, and the Illusion of Western Civilization (2025) terecht constateert dat:
Vanwege zijn gematigde houding en zijn streven naar coëxistentie met de Palestijnse bevolking en met Israel's Arabische buren werd Nahum Goldman intens gehaat door zionisten van zowel links als rechts. Vrede had voor hen geen zin, aangezien zij onder aanvoering van Ben-Goerion uit waren op het veroveren van zoveel mogelijk land van de Arabische bevolking — ook het land dat de Verenigde Naties in 1947 aan de Palestijnse bevolking had toegewezen. Hun doel was “Eretz-Israel, Groot Israel” dat zich uitstrekt van de Nijl tot aan de Eufraat. Bovendien wilden de zionisten de hegemonie met geweld afdwingen in het hele Midden-Oosten. In dit opzicht verschilde de ‘linkse extremist’ David Ben-Goerion, die 750.000 Palestijnen met grootscheeps geweld liet verdrijven, niet wezenlijk van de ‘rechtse extremist’ Benjamin Netanyahu, die nu begonnen is Gaza en de Westbank etnisch te zuiveren, met steun van de meerderheid van Westerse politici. Bekend is dat:
In zijn latere leven Goldmann uitgebreide gesprekken [voerde] met David Ben-Goerion. In zijn boek The Jewish Paradox herinnert Goldmann zich een gesprek laat op de avond dat hij in 1956 met Ben-Goerion had over “het Arabische probleem,” zoals rond 1750 de term "Joodse vraagstuk" verwees naar wat in Groot-Brittannië “the jewish question” werd genoemd en sinds de Franse Revolutie in 1789 in Frankrijk "la question juive" heette, om tenslotte in Nazi-Duitsland uit te monden in “die Endlösung der Judenfrage.
Uit talloze gesprekken met Joodse Israeli’s weet ik dat zij beseffen dat het vervolgen en vermoorden van Palestijnse burgers, ethisch onacceptabel is en in flagrante strijd met het internationaal recht dat de “op regels gebaseerde internationale orde” overeind houdt. Desondanks steunen de Europese Commissie, het Nederlands kabinet en het Witte Huis al decennialang, en de NAVO, nog steeds het terrorisme van de zionistische staat. Terwijl toch “Amerikaanse Joden Amerikanen zijn, Iraanse Joden Iraniërs, Duitse Joden Duitsers, en Palestijnse Joden Palestijnen,” zoals Hamid Dabashi terecht stelt. Het probleem is evenwel dat het zionistisch regime in Israel, zowel links als rechts, ervan overtuigd is dat diaspora joden in Israel thuishoren, ondanks het feit dat de meeste joden buiten israel wonen, en tenminste “125,000 Israelis emigrated between 2022 and 2024.” Bovendien toont een “Knesset report a ‘tsunami’ of Israelis leaving the country with no plans to return,” om voor de hand liggende redenen. Het gewelddadige zionisme is mislukt, ondanks de weerzinwekkende steun van bijvoorbeeld de Nederlandse joodse lobby, die geenszins van plan is massaal naar Israel te emigreren. Begrijpelijk, want het rechts-extremisme heeft de zionistische staat veranderd in “een no-go area,” net zoals destijds fatsoenlijke burgers Nazi-Duitsland ontvluchtten. De Joods-Israëlische historicus en Tom Segev schreef over Nahum Goldmann:
“Goldman geloofde in de grenzen van de macht en in de kracht van zelfbeheersing. Zo was hij voorstander van het uitstellen van de Onafhankelijkheidsverklaring, in de hoop de oorlog te voorkomen, en hij was van mening dat de Sinaï-campagne en de Zesdaagse Oorlog in wezen het gevolg waren van fouten van de Israëlische regering. Na de Zesdaagse Oorlog en tot aan zijn dood geloofde hij dat het in het voordeel van Israël was zich uit de gebieden terug te trekken. In tegenstelling tot de stelling dat Israëls afschrikkende macht zijn bestaan zou garanderen, geloofde hij dat alleen de instemming van de Arabieren om het in hun midden te accepteren dit zou garanderen.
http://www.eilatgordinlevitan.com/vishnevo/v_pages/vstories_nahum_goldman.html
Diep (of niet zo diep) is iedere zionist zich bewust van de fundamentele immoraliteit van de manier waarop het zionisme de oorspronkelijke bewoners heeft behandeld.
In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israël hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.”
En die “leegte” nam na de achttiende eeuw in Europa almaar toe, de geseculariseerde joden met lege handen achterlatend, hetgeen hen, net als de geseculariseerde christenen dwong te zoeken naar een nieuwe ideologie, die uiteindelijk door linkse joden uit het Oostblok werd gevonden in het marxisme, communisme, socialisme, neoliberalisme, en verwant daarmee het contra-revolutionaire zionisme, met zijn benauwend getto-tribalisme. Uiteindelijk deden zowel conservatieve als progressieve zionisten bewust of onbewust, impliciet of expliciet aan deze alles behalve gevaarloze ontwikkeling mee.
Omdat zij hun identiteit ontlenen aan het almaar gecultiveerde slachtofferschap, met de Holocaust als politiek wapen dat de Israelische genocide in de bezette gebieden moet legitimeren, kunnen zij niet anders dan de Israelische terreur, die ook uit hun naam wordt gepleegd, rechtvaardigen. En de zionistische joden worden er zelfs voor beloond door het christelijke Westen dat de Palestijnse bevolking de rekening laat betalen om het eigen besmette geweten te reinigen. En zo herhaalt de geschiedenis zich, met Gaza als gevolg.
Een ander aspect van de joodse geschiedenis is dat, net als de voor Europese christenen, ook voor de geëmancipeerde westerse joden hun geloofsbeleving steeds problematischer werd. Immers, hoe kan een rationalistische jood geloven in de mythe dat hij tot “Gods Uitverkoren Volk” behoort, en de rest van de mensheid niet. Een dergelijke hovaardigheid is moeilijk te aanvaarden voor iemand die kan denken, en daarmee kan relativeren. En zo werd langzamerhand -- net als sinterklaas -- de “Judeo-Christelijke" LuchtGod naar het rijk der fabelen verbannen.
Maar omdat de communistische joden, die het leidende kader vormde van de zionistische beweging, praktische politieke Machiavellisten waren realiseerden zij zich al snel dat niet alleen de macht uit de loop van een geweer komt, maar tevens dat zij de grote oorlog om heel “Eretz-Israel” te kunnen veroveren, van de Nijl tot de Eufraat, getalsmatig onmogelijk was. Meer dan eenkwart eeuw geleden, om precies te zijn wees ik op het volgende:
Zaterdag 7 juni 2008
CIDI Bestuurslid schendt Internationaal Recht 17
De betaalde Israel Lobbyist “Ronny Naftniel schrijft in zijn reactie op mijn vragen in de VPRO-gids ondermeer dit: ‘Als de Palestijnse en Arabische leiders in november 1947 het VN verdelingsplan voor Palestina aanvaard zouden hebben, was er allang een Palestijnse staat geweest en was er nooit een Palestijnse vluchtelingenvraagstuk ontstaan.’ Dit is de Israelische versie.
Wel Ronny, hier hebben we het probleem in een notendop: “Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun — dat moge duidelijk zijn — de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap,” aldus Hannah Arendt. De situatie is dus deze: de VN, die door westerse landen beheerst werd, besloot in 1947 om de zionisten ongeveer 53 procent van het land van de Palestijnen te geven. De voornaamste reden van dit besluit was dat de joden in Christelijke Europa bijna uitgeroeid waren. In plaats van een stuk van Duitsland vrij te maken voor een Joodse staat, dumpte het — eeuwenlang antisemitische — Westen hun zogeheten "Judenfrage" in het Midden Oosten. Maar de bevolking daar had geen enkele schuld aan de door Europeanen gepleegde genocide. Stel nu dat de VN had beslist dat de “Joodse Staat” op 53 procent van het Nederlands grondgebied moest worden gevestigd, ook nog zonder dat Nederlanders daarover geraadpleegd waren, terwijl de etnische zuivering door de Joden onvermijdelijk van start zou gaan. Als Nederlands staatsburger, die over nog maar 47 procent van het oorspronkelijke Nederland beschikte, zou je dat toch niet hebben toegejuicht. Sterker nog, er zouden Nederlanders zijn, onder wie misschien jij en ik, die zich zouden verzetten, vooral als we weten dat we onder een joods bestuur tweederangs burgers zouden zijn. Ronny: waarom verwacht jij nu, in tegenstelling tot Hannah Arendt, dat de Palestijnen wel akkoord zouden gaan met ‘vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap’? Laat het ons weten.”
Nooit een antwoord van Naftaniel gekregen, wat typerend is voor de overgrote meerderheid van de joodse Nederlanders, die terecht liever in Nederland blijven wonen. Logisch, want welke jood die enigszins bij zinnen is, wil naar een nazi-staat verhuizen? De van origine Joodse Israeli, die afstand heeft genomen van zijn joodse achtergrond — Joods zijn is immer een keuze — de dissident Gilad Atzmon, saxofonist en schrijver, schreef op 13 juni 2014 een artikel over:
“Het Joodse plan voor het Midden-Oosten en daarbuiten: Wat er nu in Irak en Syrië gebeurt, moet toch wel een laatste waarschuwing zijn dat we in een afschuwelijke situatie in het Midden-Oosten zijn beland door een machtige lobby, gedreven door de belangen van één stam en één stam alleen.
In 1982 publiceerde Oded Yinon, een Israëlische journalist die voorheen verbonden was aan het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken, een document getiteld 'Een strategie voor Israël in de jaren tachtig.’ Deze Israëlische commentator suggereerde dat Israël, om zijn regionale superioriteit te behouden, de omliggende Arabische staten in kleinere eenheden moest opsplitsen. Het document, later 'Yinon Plan' genoemd, impliceerde dat Arabieren en moslims die elkaar vermoorden in eindeloze sektarische oorlogen in feite Israëls verzekeringspolis vormden. Natuurlijk, ongeacht de profetieën van het Yinon Plan, zou men nog steeds kunnen beweren dat dit niets te maken heeft met Joodse lobbyactiviteiten, politiek of instellingen, maar slechts een zoveelste Israëlische strategische voorstel is. Het is echter onmogelijk te negeren dat de neoconservatieve denkwijze die het Engelstalige Rijk naar Irak dreef, grotendeels een Joodse diaspora en een zionistische clan was. Het is ook geen geheim dat de Tweede Golfoorlog werd uitgevochten om Israëlische belangen te dienen – door sektarische eenheden te verbreken die destijds de laatste Arabische verzetshaard tegen Israël leken te zijn.
Het is eveneens een vaststaand feit dat toen Tony Blair besloot die criminele oorlog te beginnen, Lord Levy de belangrijkste fondsenwerver voor zijn regering was, terwijl in de Britse media de schrijvers van de Jewish Chronicle, David Aaronovitch en Nick Cohen, druk bezig waren met het roeren van de trom voor oorlog. En wederom was het precies dezelfde Joodse lobby die aandrong op een interventie in Syrië, en de VS en de NAVO opriep om samen te vechten met diezelfde jihadistische krachten die vandaag de dag de Amerikaanse 'prestaties' van het afgelopen decennium in Irak bedreigen.
Helaas zijn Yinon’s discipelen algemener dan je zou verwachten. In Frankrijk was het de beruchte Joodse 'filosoof' Bernard Henri Lévy die op tv opschepte dat hij 'als Jood' campagne voerde voor een NAVO-interventie en Libië bevrijdde.
Zoals we kunnen zien, heeft een toegewijd aantal Joodse zionistische activisten, commentatoren en intellectuelen in veel landen onvermoeibaar gewerkt aan precies dezelfde zaak: het opsplitsen van Arabische en islamitische staten in kleinere, sektarische eenheden.
Maar zijn het alleen de zionisten die zich met dergelijke tactieken bezighouden? Helemaal niet. In feite dient het zogenaamde Joodse links precies hetzelfde doel, maar in plaats van Arabieren en moslims te verdelen in sjiieten, soennieten, Alawieten en Koerden, streven ze ernaar hen te verdelen in seksueel georiënteerde identiteitsgroepen (lesbisch, queer, homoseksueel, heteroseksueel, enz.).
Onlangs hoorde ik van Sarah Schulman, een Joodse lesbische activiste uit New York, dat ze bij haar zoektocht naar financiering voor een 'Palestijnse queer'-tournee door de VS het advies kreeg om contact op te nemen met het Open Society Institute van George Soros. Het volgende verhaal zal u misschien verbijsteren, net als mij:
“Een voormalig medewerker van ACT UP, werkzaam bij het Open Society Institute, de stichting van George Soros, stelde voor dat ik daar een aanvraag zou indienen voor financiering van de tournee. Toen ik dat deed, bleek dat de persoon aan de andere kant van de lijn me kende van toen we beiden in de jaren 70 op Hunter [College] High School in New York zaten. Hij stuurde de aanvraag door naar het kantoor van het instituut in Amman, Jordanië, en ik had een fantastisch gesprek van een uur met Hanan Rabani, directeur van het programma Vrouwen en Gender voor het Midden-Oosten. Hanan vertelde me dat deze tournee de autonome queer-organisaties in de regio veel zichtbaarheid zou geven. Dat het queer Arabieren zou inspireren – vooral in Egypte en Iran… daarom, zei ze, zou de financiering van de tournee van het kantoor in Amman moeten komen" (Sarah Schulman — Israël/Palestina en de Queer International p. 108).
De boodschap is duidelijk: de Open Society Institutes (OSI) maakt Soros' geld over naar Jordanië, Palestina en vervolgens terug naar de VS om "homoseksuele Arabieren in Egypte en Iran (sic) te inspireren."
Wat we hier zien is duidelijk bewijs van een schaamteloze interventie door George Soros en zijn instituut in een poging Arabieren en moslims te breken en hun cultuur vorm te geven. Terwijl de rechtse Joodse lobby de Arabieren in etnische sektarische oorlogen drijft, doen hun tribale tegenhangers binnen George Soros' OSI-instituut precies hetzelfde: proberen de Arabieren en moslims te breken door middel van marginale en identiteitspolitiek.
Het is geen geheim dat Amerika, Groot-Brittannië en het Westen totaal onvoorbereid zijn op de recente ontwikkelingen in Irak. Het is dus zeker hoog tijd dat we de krachten en ideologieën binnen de westerse samenleving moeten identificeren die ons in steeds meer mondiale conflicten duwen. En het enige waarop we kunnen hopen is dat Amerika, Groot-Brittannië en Frankrijk twee keer nadenken voordat ze biljoenen van hun belastinggeld uitgeven aan het volgen van het Yinon Plan om ruïneuze, buitenlandse oorlogen te voeren die hen door de Lobby worden opgelegd.
https://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=gilad+atzmon
Meer over Yanon Plan der volgende keer.
1 opmerking:
These women recognized that they have an obligation to the truth, and so do we.
Een reactie posten