Natascha van Weezel. 'In één woord: mesjogge' 2

Nogmaals Natascha van Weezel, die weigert te beseffen dat de meeste joods-Nederlandse journalisten mede verantwoordelijk zijn geweest voor de driekwart eeuw propaganda voor de genocidale zionistische staat. Gisteren probeerde zij opnieuw op slinkse wijze de Israelische hasbara aan Het Parool-lezerspubliek te verkopen. Zij schreef: 

Sinds mijn vaders dood is de wereld zó veranderd. Zou hij net zo woest zijn over de belegering van Gaza-Stad als ik? Of over de weigering van het kabinet en een kleine meerderheid van de Tweede Kamer om gewonde kinderen uit Gaza naar Nederland te halen?

Hoe had hij gekeken naar de outfits van politici op Prinsjesdag – sommigen gehuld in Palestijnse vlag, anderen juist in de Israëlische? En hoe zou hij zich voelen over Paradiso, de poptempel waar hij vroeger zo graag kwam, maar waar nu een rapduo "fuck de zionisten, vindt ze, en tref ze op straat" scandeerde? Ik vermoed dat zijn analyse over de huidige tijd slechts uit één woord zou bestaan: "mesjogge."

https://www.parool.nl/columns-opinie/de-man-verplaatst-zich-met-ferme-tred-over-de-cuyp-en-blijft-staan-bij-een-haringkar-dit-is-toch-geen-toeval~b03344a2/ 

'Hoe' haar vader Max had gekeken naar de pro-Palestijnse reacties op de genocide van de bevolking in Gaza en op de Westbank mag hij dan wel vermoedelijk 'mesjogge' hebben gevonden, maar dat is een vertekenende beperking van de werkelijkheid, want Max van Weezel zelf verklaarde niet lang voor zijn dood: 

Ik heb me decennialang verscholen achter de façade van de geslaagde journalist. In Den Haag stonden de Mark Ruttes en Alexander Pechtolds van deze wereld me op de schouders te slaan, 'dag Max'. Daar was ik iemand.

Zijn hele werkzame leven lang streefde hij  ernaar ‘iemand’ te worden, en daarvoor gebruikte hij de parlementaire politiek, om tegen het einde van zijn leven te beseffen dat hij al die tijd eigenlijk iemand anders was geweest. In elk geval niet zichzelf. Zieliger is nauwelijks denkbaar. Het intens vergeefse van zijn leven sprak ook uit de volgende opmerking, tien maanden voor zijn dood: 

Ergens denk ik: je had ook wel met een kalasjnikov op een heuveltop mogen staan om ons de vijand van het lijf te houden. Er zit toch ook een Leon-de-Winterachtige Max in me, zo van: timmer erop los als ze met hun poten aan ons lijf of goed komen.  

Het zijn de woorden van een man die over zichzelf zei: 'Ik probeerde mijn existentiële onzekerheid te compenseren door op alles ja te zeggen,' en die er nooit in slaagde precies te bepalen waar zijn loyaliteit lag. Was het de democratische rechtstaat Nederland, of de racistische apartheidsstaat Israel? Tegen het eind van zijn leven droomde hij ervan op een heuveltop in de bezette Westbank ‘de vijand van het lijf’ te houden ‘met een kalasjnikov.’ Kortom, Gaza. Dat die ‘vijand’ de legitieme bewoners waren van de bezette en belegerde Palestijnse gebieden, maakte de diep gefrustreerde Max niet uit. In het kader van de zionistische behoefte aan 'Lebensraum' moest nog meer land etnisch gezuiverd worden. En ‘[a]ls ze met hun poten aan ons lijf en goed komen’ dan ‘timmer’ je als ‘joodse jongetje dat er van Adolf Hitler eigenlijk niet had mogen zijn,’ er gewoon ‘op los,’ en doe je enthousiast mee aan de genocide, je vermoordt met een Kalasjnikov-aanvalsgeweer iedere Palestijn die voor zijn of haar rechten opkomt, net zoals de nazi’s destijds deden tegen de verzetstrijders in het bezette Europa. Nog steeds wordt deze ziekelijke, agressieve mentaliteit in Nederland geaccepteerd, en zelfs bewonderd, zoals bleek toen Tweede Kamerleden de dood van de in hun ogen ‘meesterjournalist en markante persoonlijkheid’ herdachten. 

Zonder enige schroom vertelde Max van Weezel bij zijn afscheid als parlementair verslaggever hoe journalistiek corrupt ook hij als ‘icoon’ van de ‘vrije pers’ was geworden. Toen de interviewster opmerkte dat de nauwe banden tussen pers en autoriteit gunstig zijn voor de voorlichters beaamde hij dit onmiddellijk, en voegde hieraan toe:

Ze zijn ook goed in het insteken van onderwerpen. Als voorlichters weten dat het ene dagblad met een negatief verhaal over de partij bezig is, proberen ze een ander dagblad op het idee te brengen een negatief verhaal over een andere partij te schrijven. Je wéét dat het afleidingsmanoeuvres zijn, maar als journalist ben je blij met de gouden tip. Je wilt je plek in de pikorde behouden.

Kortom, om zijn ‘plek in de pikorde’ te ‘behouden’ was de bij politici zo populaire Max van Weezel, volgens eigen zeggen, bereid om ‘bedrijfsspionage’ te verrichten, af te zien van wat hij zelf noemde ‘een gezonde afstand tussen politici, voorlichters en journalisten.’ Met hett grootste gemak van de wereld liet hij zich als parlementair verslaggever gebruiken door politici die hij juist had moeten controleren. Hij was dermate populair bij het establishment dat minister president Rutte hem een ‘instituut’ noemde, ‘een man van groot gezag; dit gaan we nog lang voelen.’ Overigens betreft het hier dezelfde premier onder wiens gezag twee opeenvolgende Nederlandse kabinetten fundamentalistische terroristen in Syrië steunden, zonder dat het ‘instituut’ Van Weezel iets doorhad. Dat is niet zo vreemd, want zijn devies was ‘vooral gezellige dingen’ doen, te ‘socializen’ in plaats van afstand te houden door onder andere  ‘op de perstribune’ de beleidsbepalers in de gaten te houden. Het is ook geenszins verwonderlijk dat de Tweede Kamer Van Weezel’s heengaan herdacht. Hij was voor een parlement dat door het corrupte poldermodel de uitvoerende macht niet serieus controleert, een uiterst bruikbare pion. Max van Weezel was in alles het tegenovergestelde van legendarische joods-Amerikaanse journalisten als I. F. Stone en Studs Terkel, die in de woorden van eerstgenoemde ervan uitgingen dat ‘Every government is run by liars. Nothing they say should be believed.’

Max van Weezel en zijn politieke en journalistieke sycofanten, die door burgemeester Halsema wordt  gelauwerd.

Maar daarover de volgende keer meer, om duidelijke te maken dat juist ook joodse journalisten niet hoeven te collaboreren met de 'powers that be.'