 | Willy Van Damme's Weblog |
De Iraans‑Israëlische oorlog
Dat Israël het voorbije weekend Iran heeft aangevallen mag geen verassing heten. De zionistische heilstaat heeft sinds de komst van de kolonisten uit Europa naar Palestina altijd al gedaan wat het wou. Zelfs de eigen aanhangers waren als het hen uitkwam niet veilig. Wie het verhaal over de Holocaust neemt als rechtvaardiging voor hun gedrag vergeet heel gemakkelijk dat het Nazi-Duitsland en Adolf Hitlers was die tot ongeveer 1939 zorgde voor de meeste kolonisten en geld voor het zionistische project. Cyrus de Grote en Perzië Zionisten gaan over lijken en dat zijn er massa's. Nu pogen zij de Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever te verjagen en wie niet wil vluchten riskeert de kogel of een bom op zijn hoofd te krijgen. Typerend is dat een zioniste als Mia Doornaert in De Standaard haar beklag maakte dat de Arabische buurlanden geen mensen uit Gaza willen opnemen. Ze hoopt dus op een etnisch zuiver Israël zonder zich verzettende Palestijnen. De komst van de zionisten naar het Midden-Oosten is al decennia voor de regio een bron van instabiliteit en geweld. Bomaanslagen en moorden, terreur, destabilisering van landen en zelfs oorlog zijn het kenmerk. En zolang zionisten Palestina bezetten zal die miserie blijven duren. Wat we nu zien met die aanvallen op Iran is maar de zoveelste episode van die strijd die al tijdens wereldoorlog 1 begon. In november 1917 hadden de Britten een deel van Palestina gegeven aan de zionistische lobby. Dit was het werk van Britse bankier Walter Rotschild die de regering van Lloyd George en Arthur Balfour, de minister van Buitenlandse Zaken, toen overhaalde om wat toen Turks was aan zionistische kolonisten te geven. Het was het startschot voor nu al meer dan 100 jaar oorlog. En het Westen heeft het zionisme sindsdien op enkele uitzonderingen na steeds blijven steunen. En al wie hen in de weg stond werd desnoods koudweg vermoord. Wat nu hun door god beloofde land heet ontstond toen de Perzische koning Cyrus de Grote (heerser over Perzië 559-530 VC) de als slaaf levende joden de vrijheid gaf en zelfs de toestemming om zijn rijk te verlaten.  Racisme is altijd het grote kernmerk geweest van het zionisme. Dat varieert natuurlijk zoals uit bovenstaande blijkt maar het is een wezenlijk onderdeel van de zionistische cultuur. Zoals dat trouwens ook was voor het vroegere Rhodesië en Zuid-Afrika. Maar dat zijn niet langer kolonies. Velen trokken weg maar niet iedereen, en tot heden wonen er nog steeds joden in Iran. Hun god had hen volgens vele joodse ballingen de belofte van een rijk gedaan en dat was in Palestina. Een verhaal dat er bij velen van die lichtgelovige massa ongetwijfeld vlot inging. Een uiteraard onzinnige bewering dat echter voor zionisten ook tegenwoordig de kern van hun politiek en religieus geloof is. Een spoor van bloed De moord op de Zweedse VN-gezant Folke Bernadotte (vermoord in Palestina in 1948), een bomaanslag op een Iraakse synagoge, het tot zinken brengen van een schip met joodse vluchtelingen bij de haven van Haifa of het vergiftigen van Palestijnen, alles was toegelaten. Ze maakten er met Exodus zelfs een heldenboek over met later een film over die bloederige roof. Schaamteloos. En nadien kwamen dan de serie terreuraanslagen en oorlogen. Na 1948 kwam er 1958, 1967, 1973 met de voorbije jaren de oorlogen tegen Libanon en het bombarderen van Irak, Syrië en Iran. Met aanslagen in vele landen waaronder ook België met raketspecialist Gerard Bull in Brussel in 1990 en de moorden van de Belgische Marokkaan en agent van de Mossad, de Israëlische geheime dienst, Abdelkader Belliraj.(1) Man die trouwens enkele weken voor de aanslag van Al Qaeda op het New Yorkse World Trade Center in 2001 in Afghanistan een privaat onderhoud had met Bin Laden en, apart, met Ayman al Zawahiri de nummer twee van de groep. De top van terreurorganisatie Al Qaeda. Hij werkte ook met de Arabische topterrorist Abu Nidal. In 1989 vermoorde hij naar eigen zeggen de Brusselse joodse aan de ULB verbonden geneesheer en professor Joseph Wybran, toen voorzitter van het Coördinatiecomité van Joodse Organisaties van België. In 2008 werd Belliraj in Marokko gearresteerd op beschuldiging van het oprichten en leiden van een salafistische terreurgroep waarvoor hij ook de wapens leverde. Hij was daarnaast ook een informant van de Belgische Staatsveiligheid.  Een van de eerste daden na het aan de macht komen van Adolf Hitler en zijn NSDAP was het organiseren van een bezoek aan de joodse kolonisten in Palestina. 'Ein nazi fährt nach Palestina' was de naam van het project van Der Angriff, de krant van Joseph Goebbels, verantwoordelijke voor propaganda van de partij. Het was de voorganger van Adolf Eichmann die de een week lange reis ondernam. Duitse Joden werd emigratie naar Palestina aangeraden. De regel was dat joden hun eigendommen moesten verkopen en dat geld dan in Palestina investeren. Zo werd Nazi-Duitsland de voornaamste investeerder van het zionisme in Palestina. Deze medaille werd gemaakt als aandenken aan die reis. De destabilisatie van een regio In zijn boek 'The age of Turbulence' uitgegeven in 2008 schreef Alan Greenspan, toen voorzitter van de Federal Reserve of de nationale bank, dat de invasie van Iraq in 2003 twee reden had: het verkrijgen van controle over de oliehandel en het steunen van Israël om zo hun positie over het Midden-Oosten te verstevigen. In latere edities van dit boek verdween de verwijzing naar Israël. Van massavernietigingswapens was hier helemaal geen sprake. Ook met bepaalde groepen Koerden had Israël goede contacten zoals wapenleveranties en politieke steun. Het was een der best bewaarde geheimen in de regio. Het was het principe van: De vijand van mijn vijand is mijn vriend. Maar het feit dat onze media, westerse politici en zelfs politiediensten de Koerdische PKK lieten doen of in de pers ophemelden was natuurlijk op zich al verdacht. Die relatie van de Koerden in Irak met Israël kwam merkwaardig open en bloot te liggen de clan Barzani in september 2017 voor Iraaks Koerdistan besloot de onafhankelijkheid uit te roepen en daarover een referendum te organiseren. En toen men dan de onafhankelijkheid uitriep publiceerde men voor het eerst in de mainstreammedia verhalen over de relatie met Israël en de al jaren aanslepende wapenleveranties. Ook verschenen er in de straten Israëlische vlaggen die als het ware uit het niets waren te voorschijn gekomen. Ze lagen dus vermoedelijk klaar. Maar de vier landen met een Koerdische minderheid, Syrië, Iran, Irak en Turkije, waren plots eensgezind en radicaal tegen de plannen van de clan Barzani. Het idee van onafhankelijkheid werd netjes opgeborgen alsook de Israëlische vlaggen.  s het grote feest biju hun aanhangers en kijk daar verschenen voor het zover geweten Isra°ëlische vlaggen Na de overwinning bij het referendum voor de onafhankelijkheid brak er bij de aanhang van de clan Barzani een feest los en kwamen plots uit het niets Israëlische vlaggen tevoorschijn en verschenen er in sommige media ook verhalen over de al decennia durende zionistische steun voor hun project. De maskers af. Hun vreugde was echter van heel korte duur. Het legde tijdelijk een zeer belangrijke alliantie bloot en de reden waarom de relatie van Turkije met de NAVO en het Westen zo barslecht is. Toen in 2017 in Ankara een militaire staatsgreep plaats had was de enige reactie van John Kerry, toen onder president Barack Obama de minister van Buitenlandse Zaken, was een oproep tot kalmte. Een veroordeling van die militaire actie kon er niet eens af. Met andere woorden: Ze had de steun van de VS. Oorlogen organiseren Trouwens nadien vroegen veel bij de NAVO in België en elders verblijvende Turkse militairen politiek asiel. Het zegt echter bijna alles over het democratisch karakter van de NAVO en de betekenis van het in de westerse pers veel besproken 'artikel 5' over militaire bijstand in geval van agressie. Het stelt niets voor en de NAVO is antidemocratisch. Dankzij die Amerikaanse inval en het op sektarisme gebaseerde politiek systeem in Irak is het land moeilijk te besturen met veel partijen en partijjtjes met ieder een vermeende religieuze kleur. Het is een kopie van het door de Fransen bij de onafhankelijkheid geïntroduceerde bestuur in Libanon. Een ook dat werkt amper. Wat de bedoeling was. Belangrijk is dat het Iraakse luchtruim zo onbewaakt blijft. En Israël blij. Maar het zionistische koloniale project heeft door zijn natuur natuurlijk in de regio veel vijanden. Na de zoveelste Israëlische aanval op Libanon ontstond er in het zuiden van het land een verzetsbeweging genaamd Hezbollah die ook steeds machtiger werd en uiteindelijk in het land het politiek bestel domineerde en de Israëlische invloed sterk reduceerde. Het is ook geen zuiver sjiitische beweging meer. Lang had het westen gerekend op de maronieten, de aan het Vaticaan gelieerde lokale Grieks-Katholieke kerk. Tot de jaren zeventig van de vorige eeuw lukte dat maar nu niet meer. En dus trok Israël in 2006 hier nog maar eens ten strijd. Het werd een flop en vrij snel diende het Israëlische leger zich terug te trekken. En dan stelde men zich in Israel en de VS vele vragen: Waarom die nederlaag en hoe dat aan te pakken? En nu naar Syrië Seymour Hersh, een van de beste en meest gereputeerde Amerikaanse onderzoeksjournalisten, trok op onderzoek en produceerde hierover 'The redirection'. (2) Het toont de nieuwe marsrichting de het Westen in de regio plande tegen de Arabieren. Voor men Hezbollah aanpakte diende men eerst hun achterland in Syrië met hun president Bashar al Assad uit te schakelen. En dus kreeg Syrië zijn zogenaamde 'Arabische lente'.  President Bashar al Assad van Syrië wou normale relaties met Israël maar vroeg zoals Egypte dat had verkregen dan wel de teruggave van de Golan Hoogvlakte. Het werd een njet. Uiteindelijk had men in Israël andere plannen voor het land. En daarvoor schakelde men nog maar eens hun vrienden van al Qaeda en de Syrische Moslimbroeders in. Het is geen toeval dat Ahmad al Sharaa, ook gekend als al Jolani, die in Irak in een Amerikaanse cel zat voor het vermoorden van Amerikaanse soldaten, kort voor in Syrië de opstand uitbrak vrijgelaten werd. De steun van de VS voor die terreurgroepen staat vast. (3) Zelfs nadat ze in Europa en zelfs in de VS massamoorden pleegden. Zelfs de Israëlische steun is ten overvloede bewezen. Maar die liep zeer discreet en werd netjes uit onze media gehouden. (4) Door een nooit geziene economische wurging klapte het land in elkaar en konden de jihadisten de macht nu grijpen. Intern is het echter zeer instabiel vooral door de aanwezigheid van die buitenlandse jihadisten als de Oeigoeren en de Tsjetsjenen en de vrees hiervoor van minderheden en de bevolking in het algemeen. Wat opvalt is dat Ahmad al Sharaa zeer discreet is over zijn Turkse connectie - Het is Turkije dat de baas is - wel normale en zelfs goede relaties heeft met Rusland maar geen contacten lijkt te hebben met Iran. En alhoewel er officieel geen gesprekken zijn met Israël blijkt uit lekken dat er wel zeer discrete kontakten zijn. En als na de val van Assad Israël verder in Syrië oprukte en de militaire installaties in het land massaal bombardeerde en de berg Hebron - van waaruit men zelfs Damascus ziet liggen - grotendeels bezette kwam er amper een protest van al Sharaa. Zijn alias bij al Qaeda was al Jolani verwijzend naar de Golan waar hij geboren was maar hij verroerde zelfs geen vinger toen Israël deze streek verder bezette. En dan is er Iran Hoe sterk de invloed van Israël in Europa is blijkt ook uit een andere serie verhalen. Zo is er de Moedjahedin el Khalq (MEK). Een terreurgroep die voorkomt uit de Iraanse studenteprotesten van de jaren zestig van de vorige eeuw in het Iran van de Sjah. Toen de Sjah onder Amerikaanse druk Iran moest verlaten om plaats te maken voor Ayatollah Ruhollah Khomeini waagde ook deze Moedjahedin el Khalq haar kans. Tevergeefs en zij trok dan maar naar Irak bij de toen nog Saddam Hoessein met wie zij meevochten tegen Iran. Pech want wat jaren later veroverde de VS Irak en ging zij in afspraak met de VS naar Albanië waar zij nog steeds haar basis heeft. Omdat zij voorheen Amerikaanse soldaten hadden vermoord kreeg zij officieel echter wel het label van 'terreurorganisatie'.  Vooral het Verenigd Koninkrijk speelt graag haantje de voorste in de strijd tegen Iran. Ze hebben het land nooit kunnen veroveren maar pleegden er in 1953 wel een staatsgreep. Een van de mensen die voorliep in de door de CIA en MI6 georkestreerde staatsgreep was een nog jonge geestelijke genaamd Ayatollah Ruhollah Khomeini (Tim Weiner - Een spoor van vernieling - De geschiedenis van de CIA - De Bezige Bij, 2007). Hier een cartoon uit de Londense krant The Times met de geestelijke leider Ali Khamenei van wiens hoofd men maar een paddenstoelwolk maakte eigen aan de ontploffing van een atoombom. Het Britse vliegdekschip HM Queen Elisabeth is gisteren in alle stilte door het Suezkanaal gevaren en is nu in de Rode Zee. Maar deze MEK was wel schatrijk (hoe?) en wordt tegenwoordig geleid door Maryam Rajavi, de echtgenote van de originele leider die echter op zeker ogenblik verdween. Niemand heeft nog over hem gehoord. Maar politieke vrienden heeft zij in het Westen wel zoals de Amerikaan John Bolton terwijl dat in België onder meer over Herman Van Rompuy en Mark Demesmaeker (N-VA) (5) gaat die als senator op video voor het congres van de MEK een lofrede voor de organisatie deed. Elk jaar organiseerde de MEK zo congressen waar de aangevoerde aanhang speeches voorgeschoteld kregen van vooral Amerikaanse politici als een John Bolton, Rudy Giulliani en Bill Richardson. Sprekers die zeer rijkelijk betaald worden. Het label van terreurorganisatie dat op de MEK kleefde werd in het westen dan ook ingetrokken. Bij Antwerps het terreurproces tegen de Iraanse diplomaat Asadollah Asadi die een bom wou doen planten tijdens zo'n congres kwam ook hier de rol van de Mossad open en bloot. Het bleek de Mossad te zijn die alles in kaart had gebracht en zorgde dat de diplomaat gestraft werd. De vermeende bom bleek echter eerder nep te zijn. Op video was tijdens het proces te zien dat er bij een ontploffing vlakbij amper iets bewoog, zelfs geen bladeren Ahmadreza Djalali Asadollah Asadi werd in 2023 geruild voor de Belg Olivier Vandecasteele die in Iran werkte voor de Norwegian Refugee Council en er vastzat wegens spionage. De Belgische fans van de Iraanse wetenschapper Ahmadreza Djalali hoopten op een ruil met hun man maar dat faalde. Logisch. Djalali was een arts die internationaal werkte rond humanitaire interventies in noodsituaties en werd in Iran op beschuldiging van samenwerking met de Mossad veroordeeld als medeplichtig voor de moord op twee Iraanse kerngeleerden. Daar zijn proces gezien de betrokkenheid van geheime diensten achter gesloten deuren werd gehouden is er amper iets geweten over enige details voor deze beschuldiging. (6)  Maryam Rajavi, leider van de MEK, als steeds in een blauw pak en hier in gezelschap met de veel besproken Amerikaanse advocaat Rudi Giulliani. Opvallend is dat onze media over haar en de MEK nu zwijgen als zogezegd populaire 'vrijheidsbeweging' maar nu plots Reza Pavlavi, zoon van Mohammad Pavlavi en de laatste sjah van Iran, naar voor schuiven als zeer populair. Met interviews en quotes waarin die oproept tot een staatsgreep. De man woont in de VS. Toen zijn vader nog als dictator regeerde waren er amper vrouwelijke afgestudeerde universitaire. Nu zijn er meer vrouwen dan mannen. Echter voor Amnesty International België is er sprake van valse beschuldigingen en heeft men het over spionage. Nochtans weten zij van de echte beschuldigingen maar zwijgen hierover. En dat kan alleen maar bewust zijn. Waarom? En dan de persverhalen. Als we De Standaard van 15 januari 2018 en zijn Belgische advocaat Zouhaier Chihaoui moesten geloven was hij toen al zo ziek dat hij elk ogenblik kon sterven. Dat was zeven jaar terug! Geweten is dat hij bij zijn professioneel werk contact had met Israëlische collega's. 'Maar hij was daarbij steeds zeer voorzichtig' stelde een van zijn Belgische supporters. Maar waarom de ware aard van de beschuldiging verzwijgen? Zelfs al weten we niet of die waar zijn. Het heet de boel belazeren. Hij heeft ook de Iraanse en niet de Zweedse nationaliteit zoals zijn supporters beweren. Hij kreeg die van de Zweedse regering toen hij in een Iraanse cel zat. En als hij betrokken zou zijn bij een dubbele moord dan is er de toch wel serieuze vraag of dit dan nog een zaak is voor Amnesty International die het in haar statuten steeds heeft over 'gewetensgevangenen' en niet over misdadigers van gemeen recht, moordenaars of terroristen. En bovendien was het een proces dat klassiek ook steeds achter gesloten deuren wordt gehouden. Iran heeft immers al jaren een probleem met terreuraanslagen. En dan in Spanje Merkwaardig is ook de invloed in de Spaanse politiek van de MEK en vermoedelijk zo ook Israël. De MEK ligt immers aan de basis van de oprichting van de Spaanse politieke partij Vox, die nu in de opiniepeilingen de derde grootste van het land is. Zo gaf ze aan Alejo Vidal-Quadras Roca 972.000 euro cadeau om Vox op te richten. Volgens de MEK wegens 'bewezen diensten' aan de groep in het Europees parlement. Maar vanwaar komt dat geld? Vox is een partij die voorstander is van een sterk gecentraliseerde staat zonder dus enige lokale autonomie zoals nu. Men kan ze zien als een gemoderniseerde versie van de franquistische beweging van dictator generalissimo Franco. Maar wat in s' hemelsnaam heeft Vox te maken met een Iraanse verzetsbeweging? Niets toch!  Al in 1984 poogde men de buitenwereld wijs te maken dat Iran werkte aan een atoombom. Nu 40 jaar later poogt men, o.a. op de VRT ons te doen geloven dat dit misschien wel waar is. Net zoals ze ook deze week het nog hadden over de zware economische problemen van het land. (De recente economische groei van Iran was 3%, Duitsland - 0,2% en Frankrijk 0,3%) Ook moest de bevolking volgens de VRT niets hebben van het 'regime van de ayatollahs'. Met andere woorden men kletst maar op) Het doet denken aan eerdere nepverhalen zoals de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein of de ook in de media voorheen veel besproken 'dominotheorie'. Het verhaal hier was dat het communisme na de Sovjetunie zo de wereld wilde veroveren met als eerste China en daarna Vietnam waarna gans Zuidoost-Azië communistisch zou worden. Een verhaal goed voor een comedyshow. In 1979 vochten China en Vietnam met elkaar kort een oorlog uit. Dat bij de grondige renovatie van Berlaymont, een van de hoofdgebouwen van de EU in Brussel, de aanleg van de telecommunicatieverbindingen gebeurde door een Israëlische firma wekt dan ook geen verbazing. Het had eens een Chinese bedrijf moeten geweest zijn. Wie weet maakte de VRT er dan met dit 'schokkende' verhaal zelfs een speciale nieuwsuitzending over. In wezen is het Westen als een trouwe vazal gebonden aan Israël. We zien nu in Iran en vooral in Gaza de ergste gruwel sinds de concentratiekampen van de Tweede Wereldoorlog en al wat men in het Westen doet is oproepen tot voorzichtigheid. Een veroordeling is er nergens bij. En wie hierover protesteert in landen als de VS, Duitsland, Frankrijk of het Verenigd Koninkrijk riskeert zelfs vervolging. De Europese Unie doet ook iets Typerend is wat er gebeurde in het Verenigd Koninkrijk met de verkiezing in 2020 van Keir Starmer tot leider van Labour en nadien tot premier. Bij Labour verving hij Jeremy Corbyn die te openlijk zijn steun voor de Palestijnen had getoond en via de media en met medewerking van de Britse geheime diensten (7) continu beklad werd als een antisemiet en dus racist. Starmer kreeg voor zijn campagne 50.000 pond van Trevor Chinn een topman van de Britse zionistische beweging. En alhoewel Starmer voordien gekend stond als een politicus die positief stond tegenover sommige Palestijnse aspiraties veranderde dat dag dat hij premier werd. "Ik steun met mijn volle kracht het zionisme" stelde hij op een van zijn eerste persconferenties als premier.  De nucleaire kerninstallatie van Bushehr in Iran die al door Israël werd aangevallen. Normaal is dat omwille van de gevaren voor radioactiviteit door het Internationaal Atoomenergieagentschap verboden. Ook andere installaties werden al aangevallen. Gelukkig was de schade beperkt. De reactie van het Internationaal Atoomenergie Agentschap was wel erg mak. Toen het Oekraïense leger de door Rusland bezette kerncentrale van Zaporizja aanviel was er evenmin veel heibel. Men durfde zelfs de dader niet noemen. En wat te denken van de Franse president Emmanuel Macron die voordien zelfs medezaakvoerder was bij de Franse tak van de Rotschild Bank. Bij de Palestijnen moet men van het Europese establishment dan ook niets verwachten van steun voor hun zaak. Meer dan het roepen aan de Israël om voorzichtig te zijn kan men bij het clubje van Ursula von der Leyen niet verwachten. De massaslachting in Gaza kan hen gestolen worden. Voor mensen als Keir Starmer, Emmanuel Macron en ook Bart De Wever is het natuurlijk zeer gênant om continu geconfronteerd te worden met van honger stervende baby's of van uit elkaar geschoten Palestijnse lijken. En dus geven ze af en toe eens een braaf persbericht uit en roepen op tot vrede. Het recent Eurosongfestival was een goed en vooral ergerlijk voorbeeld. Vrijhandel en mensenrechten Men heeft zijn gezicht gered en kan zo verder raaskallen over de mensenrechten, democratie en het internationaal recht. En ondertussen gaat het transport van wapens van het Westen richting Israël gewoon verder. Hypocrisie in zijn meest brutale vorm. Maar de EU gaat nu kijken of Israël de handelsakkoorden met de EU nakomt. Daarin beloofde Israël de mensenrechten te respecteren in ruil voor vrijhandel. Een Belgenmop. Er is trouwens nog zo'n geval. Nadat de huidige dictator van Rwanda, Paul Kagame, zich met geweld en Amerikaans/Britse steun meester maakte van het land sloot de EU een vrijhandelsakkoord met Kagame zodat Rwandese grondstoffen gemakkelijk naar de EU konden worden uitgevoerd. En eens dat geregeld trok Kagame naar buurland Congo om er op massale wijze te moorden en grondstoffen stelen. Ongestraft. De waarden van de EU!  Een Israëlische drone neergehaald nabij de stad Isfahan door het Iraanse luchtafweer. Hoe dit allemaal in het Midden-Oosten op korte of zelfs middellange termijn gaat aflopen is onzeker. Zelfs na de massale slachtpartijen, voedselblokkades en bombardementen blijft het verzet bestaan. Het idee van Netanyahu om met geweld de antikoloniale weerstand te onderdrukken is een droom, een fata Morgane. Ook in Israël lijkt men dat te beseffen en werd minister Bezalel Smotrich bij een bezoek door een deel van de bevolking uitgejouwd. En dat Israël zich tegen Hamas keert is natuurlijk opvallend. Toen Israël na de Zesdaagse Oorlog van 1967 controle over Gaza kreeg was het eerste wat ze deden was het geven van steun aan Hamas, de lokale afdeling van de Moslimbroeders. Dit moest het tegengewicht vormen voor de seculiere PLO van Yasser Arafat. Het is voor een belangrijk deel dan ook Israël dat aan de basis ligt van het succes van Hamas. Nu wordt Hamas financieel vooral gesteund door Qatar. In de Syrische burgeroorlog was Hamas trouwens gesplit tussen een fractie voor en een tegen Bashar al Assad. De politieke leiding van Hamas leeft voor zover geweten trouwens ongehinderd en voorzien van Qatarees geld verder in Qatar. De interne geschillen zijn nu wel voorbij. Massavernietigingswapens van Saddam Hoessein Ook is nu al duidelijk dat het verhaal over het Iraanse kernwapen zo nep is als maar kan zijn. Het was als de spreekwoordelijke stok waarmee men de hond kan slaan. Al sinds 1980 kort na de machtsgreep van Ayatollah Ruhollah Khomeini waarschuwde onze media voor dit gevaar. In 2007 stelden de Amerikaanse veiligheidsdiensten in een nota dat Iran zeker al sinds 2003 alle onderzoek richting een kernwapen had gestopt. Wat ook de huidige visie is. Het verhaal van het Iraanse kernwapenprogramma doet dan ook denken aan die andere al even fantasierijke bewering over de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein. De officiële reden waarom VS met hulp van de NAVO-landen zo nodig Irak moest bezetten en vernielen.  Bibi Netanyahu hier op de algemene vergadering van de VN over de 'Iraanse atoombom'. De sprookjes van Hans Christian Andersen waren beter. De kranten stonden toen vol van verhalen over Saddam Hoessein en zijn 'geheime wapens'. Wee die welke iets die anders durfde beweren. De toenmalige hoofdredacteur van De Standaard schreef er mij nog een brief over waarin hij mijn twijfels over die wapens weglachte. En de fameuze 'journalist' Bob Woodward publiceerde erover een boek vol lof over president George W. Bush en diens niet-bestaand wapenarsenaal. Hij wou er op die wijze naar hij stelde bij de president goede punten mee scoren. Een kleurenrevolutie In feite draait deze oorlog met Iran niet over kernwapens, vrijheid of democratie maar over de macht in zijn meest rauwe vorm. Israël is het resultaat van blank kolonialisme en de enige kolonie van belang die nog bestaat. Het is een anachronisme. Zionisten willen hun vijanden uitschakelen. En premier Benjamin Netanyahu is een oorlogszuchtig monster zoals er gelukkig niet veel zijn. Maar zonder continu geweld en westerse hulp overleeft Israël niet. Zijn hoop op een machtsgreep van een Iraanse oppositie is gewoon kansloos. Al jaren poogt de VS in het land een kleurenrevolutie in gang te zetten. Zie de vermeende Groene Revolutie van 2009 die in wezen de zoveelste mislukking van dit Amerikaans project was. Gigantische bedragen zijn door de VS al uitgegeven voor die kleurenrevoluties. Alleen al volgens eigen zeggen tussen 1991 en 2014 5 miljard dollar in Oekraïne. Nazanin Zaghari-Ratcliffe, de Britse medewerkster van Iraanse afkomst bij Reuters, was om die reden naar Iran afgereisd in de hoop die oppositie aan te wakkeren. Ze werd echter gearresteerd. Men had in de VS en London het land in het recente verleden goed bekeken en gehoopt Iran nadien in stukken te kunnen hakken met onder meer Azeri's, Arabieren en Beloetsjen. Mooi op papier dat wel. Zeker op krantenpapier. Ook toont dit conflict - in zover dat nog nodig is - de ontstellende zwakte van president Trump die nog meer dan zijn voorgangers grossiert in fantasierijke verhalen. Eerst wist hij niets van die Israëlische bombardementen om die dan wat later toe te juichen stellende dat hij alles vooraf al wist. Om de dag nadien te stellen dat het Amerikaanse leger alleen maar successen boekte. In Vietnam, Korea, Afghanistan, Irak, Somalië, enzovoort? Duidelijk is ook dat Israël die onderhandelingen tussen de VS en Iran over dat vermeende kernwapenprogramma wou saboteren. Een oorlog met Iran starten vlak voor de onderhandelingen zouden beginnen maakt dat duidelijk. Het toont verder aan wie in die relatie van Israël en de VS de baas is en wie de knecht.  Vermoedelijk zal dit duo een sleutelrol spelen in het tijdelijk oplossen van dit conflict. Europa staat dankzij haar buitenlands beleid geheel uitgesloten. De Britten, Duitsers en Fransen gaan, zoals met Oekraïne, nog eens hoog van de toren blazen. Je zou hen kunnen beschouwen als grappenmakers. Belangrijk is ook achter de schermen de rol van China dat nu al twee spionageschepen in de Perzische Golf heeft varen. Dus ook in de zeer cruciale Straat van Hormuz die van groot belang is voor de wereldeconomie. Is die dicht dan wurgt men bijna de wereldeconomie. Een belangrijke vraag is ook wat de vrienden van Iran zoals China, Pakistan en Rusland gaan doen. En die gaan niet zomaar lijdzaam toezien. China zou trouwens al begonnen zijn met de eerste leveringen van militair materiaal. En een regimewissel kan alleen mits bezetting van dat land. Iemand interesse? En zoals Hamas, de Houthi's, Hezbollah, Islamic Jihad zal ook het Iran van de Ayatollahs ook na Netanyahu blijven bestaan. Wie anders denkt, hoopt of gelooft maakt zich schuldig aan illusies. Zelfs het huidige Syrië is niet zeker. Het salafisme is niets voor een zo verscheiden en seculier land als Syrië. President Erdogan slaagde toch ook niet in de islamisering van Turkije. Waarom zou al Sharaa er dan in Syrië in slagen? Bovendien, toen de VS in 203 na Afghanistan ook Irak veroverde wilden sommigen doorduwen naar Iran maar dat veroorzaakte in het Pentagon een storm van protest en werd deskundig door de militairen in de vuilbak gegooid. Gaat de VS zich nu toch verbranden? Heel waarschijnlijk niet maar met de VS weet je natuurlijk nooit. Politici als een Lindsay Graham of Ted Cruz kunnen vermoedelijk niet slapen zonder een nieuwe oorlog. Willy Van Damme Voetnoten
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten