Geert Mak: chroniqueur in tijden van nepnieuws
De laatste dagen van Gaza
Dit is het einde. Het laatste bloedige hoofdstuk van de genocide. Het zal snel voorbij zijn. Weken. Hooguit. Twee miljoen mensen kamperen tussen het puin of in de open lucht. Tientallen mensen worden dagelijks gedood en gewond door Israëlische granaten, raketten, drones, bommen en kogels. Ze hebben geen schoon water, medicijnen of voedsel. Ze hebben een punt van instorting bereikt. Ziek. Gewond. Doodsbang. Vernederd. Verlaten. Berooid. Uitgehongerd. Hopeloos.
In de laatste pagina's van dit horrorverhaal lokt Israël op sadistische wijze uitgehongerde Palestijnen met beloften van voedsel en lokt hen naar de smalle en overvolle strook land van negen mijl die grenst aan Egypte. Israël en zijn cynisch genaamde Gaza Humanitarian Foundation (GHF), naar verluidt gefinancierd door het Israëlische Ministerie van Defensie en de Mossad, maken van uithongering een wapen. Het lokt Palestijnen naar Zuid-Gaza, net zoals de nazi's uitgehongerde Joden in het getto van Warschau lokten om in treinen naar de vernietigingskampen te stappen. Het doel is niet om de Palestijnen te voeden. Niemand beweert serieus dat er voldoende voedsel- of hulpcentra zijn. Het doel is om Palestijnen in zwaarbewaakte kampen te proppen en ze te deporteren.
Leden van een particulier Amerikaans beveiligingsbedrijf, ingehuurd door de Gaza Humanitarian Foundation (GHF), begeleiden ontheemde Palestijnen terwijl ze zich verzamelen om hulpgoederen te ontvangen in een distributiecentrum in het centrum van de Gazastrook op 8 juni 2025, terwijl Israëlische troepen rookbommen afschieten.
Wat volgt er nu? Ik ben al lang gestopt met proberen de toekomst te voorspellen. Het lot heeft de neiging ons te verrassen. Maar er zal een laatste humanitaire explosie plaatsvinden in het slachthuis van Gaza. We zien het met de aanzwellende menigte Palestijnen die vechten om een voedselpakket, wat ertoe heeft geleid dat Israëlische en Amerikaanse particuliere aannemers minstens 130 mensen hebben doodgeschoten en meer dan zevenhonderd anderen hebben verwond in de eerste acht dagen van de hulpdistributie. We zien het met Benjamin Netanyahu die aan ISIS gelieerde bendes in Gaza bewapent die voedsel plunderen. Israël, dat honderden medewerkers van het Agentschap van de Verenigde Naties voor Hulpverlening aan Palestijnse Vluchtelingen in het Nabije Oosten (UNRWA), artsen, journalisten, ambtenaren en politieagenten heeft geëlimineerd in gerichte moordpartijen, heeft de implosie van het maatschappelijk middenveld georkestreerd.
Ik vermoed dat Israël een doorbraak in het hek langs de Egyptische grens zal bewerkstelligen. Wanhopige Palestijnen zullen de Egyptische Sinaï binnenstormen. Misschien komt er een andere manier om het af te maken. Maar het zal snel voorbij zijn. De Palestijnen kunnen niet veel meer verdragen.
Wij – volwaardige deelnemers aan deze genocide – zullen ons krankzinnige doel hebben bereikt: Gaza leegmaken en Groot-Israël uitbreiden. We zullen het doek laten vallen voor de live gestreamde genocide. We zullen de alomtegenwoordige universitaire programma's voor Holocaust-studies belachelijk hebben gemaakt, die, zo blijkt, niet bedoeld zijn om ons toe te rusten voor een einde aan genocides, maar om Israël te vergoddelijken als een eeuwig slachtoffer met een vergunning om massaslachtingen uit te voeren. De mantra van nooit meer is een grap. Het besef dat wanneer we de capaciteit hebben om genocide te stoppen en we dat niet doen, we schuldig zijn, geldt niet voor ons. Genocide is overheidsbeleid. Onderschreven en ondersteund door onze twee regeringspartijen.
Er valt niets meer over te zeggen. Misschien is dat wel de bedoeling. Ons sprakeloos maken. Wie voelt zich niet verlamd? En misschien is dat ook wel de bedoeling. Ons verlammen. Wie is niet getraumatiseerd? En misschien was dat ook wel gepland. Niets wat we doen, zo lijkt het, kan het moorden stoppen. We voelen ons weerloos. We voelen ons hulpeloos. Genocide als spektakel.
Ik kijk niet meer naar de beelden. De rijen kleine, omhulde lichamen. De onthoofde mannen en vrouwen. Families die levend verbrand zijn in hun tenten. De kinderen die ledematen hebben verloren of verlamd zijn. De krijtachtige dodenmaskers van degenen die onder het puin vandaan zijn gehaald. Het geweeklaag van verdriet. De uitgemergelde gezichten. Ik kan het niet.
Deze genocide zal ons achtervolgen. Het zal de geschiedenis in echoën met de kracht van een tsunami. Het zal ons voor altijd verdelen. Er is geen weg terug.
En hoe zullen we ons herinneren? Door ons niet te herinneren. Als het voorbij is, zullen allen die het steunden, allen die het negeerden, allen die niets deden, de geschiedenis herschrijven, inclusief hun eigen geschiedenis. Het was moeilijk om iemand te vinden die toegaf een nazi te zijn in het naoorlogse Duitsland, of lid te zijn van de Ku Klux Klan toen de segregatie in het zuiden van de Verenigde Staten eindigde. Een natie van onschuldigen. Zelfs slachtoffers. Het zal hetzelfde zijn. We denken graag dat we Anne Frank hadden gered. De waarheid is anders. De waarheid is dat we, verlamd door angst, bijna allemaal alleen onszelf zullen redden, zelfs ten koste van anderen. Maar dat is een waarheid die moeilijk onder ogen te zien is. Dat is de ware les van de Holocaust. Die kan beter worden uitgewist. In zijn boek "One Day, Everyone Will Have Always Been Against This" schrijft Omar El Akkad:
‘Mocht een drone een naamloze ziel aan de andere kant van de planeet verdampen, wie van ons wil er dan nog ophef over maken? Wat als blijkt dat het een terrorist was? Wat als de standaardbeschuldiging waar blijkt te zijn, en wij impliciet als terroristen-sympathisanten worden bestempeld, verstoten en uitgescholden? Over het algemeen worden mensen het meest gedreven door het ergste wat hen zou kunnen overkomen. Voor sommigen is het ergste wat waarschijnlijk is, het einde van hun bloedlijn door een raketaanval. Hun hele leven is in puin veranderd en dat alles wordt proactief gerechtvaardigd in naam van de strijd tegen terroristen die bij voorbaat terroristen zijn omdat ze gedood zijn. Voor anderen is het ergste wat waarschijnlijk is, dat er tegen hen geschreeuwd wordt.
U kunt mijn interview met El Akkad hier bekijken. Men kan een volk niet decimeren, twintig maanden lang bombardementen uitvoeren om hun huizen, dorpen en steden te vernietigen, tienduizenden onschuldige mensen afslachten, een belegering instellen om massale hongersnood te bewerkstelligen, hen verdrijven van land waar ze eeuwenlang hebben gewoond en geen terugslag verwachten. De genocide zal eindigen. De reactie op het staatsterreur-bewind zal beginnen. Als U denkt dat dit niet zal gebeuren, weet u niets van de menselijke natuur of geschiedenis. De moord op twee Israëlische diplomaten in Washington en de aanval op aanhangers van Israël tijdens een protest in Boulder, Colorado, zijn slechts het begin.
Chaim Engel, die deelnam aan de opstand in het nazi-vernietigingskamp Sobibor in Polen, beschreef hoe hij, gewapend met een mes, een bewaker in het kamp aanviel. "Het is geen beslissing," legde Engel jaren later uit. "Je reageert er gewoon op, instinctief reageer je daarop, en ik dacht: 'Laten we het doen, en ga het doen.' En ik ging. Ik ging met de man op kantoor mee en we doodden die Duitser. Met elke stoot zei ik: 'Dat is voor mijn vader, voor mijn moeder, voor al deze mensen, alle Joden die jullie hebben gedood.’"
Verwacht iemand dat Palestijnen anders handelen? Hoe moeten ze reageren als Europa en de Verenigde Staten, die zichzelf als de voorhoede van de beschaving beschouwen, een genocide steunen die hun ouders, hun kinderen, hun gemeenschappen heeft afgeslacht, hun land heeft bezet en hun steden en huizen in puin heeft geblazen? Hoe kunnen ze degenen die dit hun hebben aangedaan niet haten?
Welke boodschap heeft deze genocide niet alleen aan Palestijnen, maar aan iedereen in het Zuiden overgebracht?
Die is ondubbelzinnig. Jullie doen er niet toe. Het humanitaire recht is niet op jullie van toepassing. Jullie lijden, de moord op jullie kinderen, kan ons niet schelen. Jullie zijn ongedierte. Jullie zijn waardeloos. Jullie verdienen het om gedood, uitgehongerd en onteigend te worden. Jullie moeten van de aardbodem worden weggevaagd.
"Om de waarden van de beschaafde wereld te behouden, is het noodzakelijk om een bibliotheek in brand te steken," schrijft El Akkad:
Om een moskee op te blazen. Om olijfbomen te verbranden. Om u te verkleden in de lingerie van gevluchte vrouwen en vervolgens foto's te maken. Om universiteiten te verwoesten. Om sieraden, kunst, voedsel te plunderen. Banken. Om kinderen te arresteren voor het plukken van groenten. Om kinderen neer te schieten voor het gooien van stenen. Om gevangenen in hun ondergoed te laten paraderen. Om iemands tanden te breken en een wc-borstel in zijn bek te duwen. Om gevechtshonden los te laten op een man met het syndroom van Down en hem vervolgens te laten sterven. Anders zou de onbeschaafde wereld kunnen winnen.
Er zijn mensen die ik al jaren ken en met wie ik nooit meer zal spreken. Zij weten wat er gebeurt. Wie weet het niet? Ze zullen het niet riskeren hun collega's te vervreemden, als antisemiet te worden besmeurd, hun status in gevaar te brengen, berispt te worden of hun baan te verliezen. Ze riskeren de dood niet, zoals Palestijnen dat wel doen. Ze riskeren de pathetische monumenten van status en rijkdom die ze hun hele leven hebben opgebouwd, te bezoedelen. Afgoden. Ze buigen voor deze afgoden. Ze aanbidden deze afgoden. Ze worden erdoor tot slaaf gemaakt.
Aan de voeten van deze afgoden liggen tienduizenden vermoorde Palestijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten