‘James Baldwin in 1971 de eenzaamheid van een meedogenloos vervolgde Angela Davis vergeleek met die van “de joodse huisvrouw op weg naar Dachau,” kwam er een krachtig protest van Shlomo Katz, uitgever van het joodse tijdschrift Midstream. In zijn “open brief aan James Baldwin”waarschuwde hij tegen wat hij ‘dubieuze zelfverklaarde revolutionairen’ noemde: “U probeert de “joodse huisvrouw in de goederenwagon op weg naar Dachau” de doornenkroon van het martelaarschap te ontnemen en doet een poging die op het hoofd van Angela Davis te zetten. Maar deze kroon van het martelaarschap kan maar op één manier verdiend worden: via de schoorstenen van Dachau. Hij past juffrouw Davis niet.”
Bovenste foto Dachau. Onderste foto:
Junior Kannah/AFP
Panka Mishra: 'Zo’n minachting voor mensen die het martelaarschap opeisen is niet meer houdbaar. Er bestaat tegenwoordig weinig twijfel over de uitkomst van de wereldwijde strijd tussen de lijdensverhalen. Als wordt aangenomen dat collectieve herinneringen essentiële waarheden uitdrukken die leden van een ingebeelde gemeenschap er diep van doordringen wie ze zijn en wat hun plaats in de wereld is, dan onderschrijven veel meer mensen tegenwoordig de herinnering aan de witte suprematie van de westerse mogendheden dan die aan de nazi’s. Zelfs daar waar de shoah zich afspeelde, begint hij zijn voorrangspositie in het historische geheugen te verliezen.
Het wordt steeds lastiger om het oude “van Plato tot NAVO” — narratief vol te houden, het verhaal waarin de wereldoorlogen, en het nazisme en communisme, worden behandeld als onmenselijke aberraties in de universele positieve ontwikkeling van de liberale democratie westerse stijl.
Dat hier nu minder geloof aan wordt gehecht is niet alleen te wijten aan de opkomst van figuren als Donald Trump, Boris Johnson en Elon Musk als paladijnen van de westerse beschaving. De wetenschap heeft de afgelopen twee decennia ook duidelijk gemaakt dat Duitsland geen uitzondering was; alle westerse mogendheden werkten samen om een mondiale racistische orde overeind te houden waarin het volkomen normaal was dat Aziaten en Afrikanen werden vermoord, geterroriseerd, gevangengezet en uitgestoten. Aimé Césaire stelde in Discours sur le colonialisme dat Hitler enkel zo uitzonderlijk wreed leek omdat hij de leiding had over “de vernedering van de witte mens”: het “feit dat hij Europese kolonialistische methoden toepaste die voordien exclusief waren voorbehouden aan de Arabieren van Algerije, de koelies van India en de zwarten van Afrika.”
Naoorlogse Amerikaanse denkbeelden over modernisering en vooruitgang door middel van democratie en kapitalisme en een “op regels gebaseerde internationale orde” gaan voorbij aan het feit dat een wereldoorlog waarin tientallen miljoenen zijn omgekomen en die eindigde met het afwerpen van atoombommen, de indruk wekt dat moderniteit en vooruitgang synoniem zijn aan algehele destructie. De Oostenrijkse schrijver Günther Anders was één van de zeldzame stemmen die in de jaren zestig de vraag stelde waarom degenen die het over Auschwitz hadden, zwegen over Hiroshima: “Als iemand in een fractie van een seconde miljoenen medemensen kan uitroeien, zijn een paar duizend SS-soldaten die slechts miljoenen beetje bij beetje konden vermoorden daarbij vergeleken ongevaarlijk.'
Mishra’s uitgeverij in Nederland, Atlas Contact, kondigt De wereld na Gaza als volgt aan: ‘In deze morele gids worden fundamentele vragen beantwoord, geleid door de verschillende perspectieven en reacties op de oorlog in het Midden-Oosten.
Lange tijd was de Holocaust het morele ijkpunt van de wereld. Althans, in het Westen. In de rest van de wereld was de dekolonisatie het belangrijkste referentiekader van de vorige eeuw. Als je de recente gebeurtenissen in Gaza vanuit deze twee perspectieven beschouwt, welke morele inzichten levert dat op? Pankaj Mishra’s werk draait altijd om het hypocriete westerse zelfbeeld en de voortdurende mondiale raciale ongelijkheid. Volgens Mishra is het essentieel om te kijken naar de ervaringen en perspectieven van de meerderheid van de wereldbevolking om de verschillende reacties op de oorlog in het Midden-Oosten te begrijpen. Mishra beantwoordt fundamentele vragen of sommige levens er meer toe doen dan andere, welk lijden het verdient herinnerd te worden en waarom radicaal-rechts op winst staat in het Westen. De wereld na Gaza is een essentiële morele gids tot het verleden, heden en toekomst.’
Als westerse journalist heb ik met verbijstering gekeken naar het gemak waarmee Europa, inclusief een deel van mijn eigen vrienden en kennissen en collega’s, alle geclaimde normen en waarden liet vallen door de zionistische genocide zowel materieel als immaterieel te steunen. ‘Nooit meer Auschwitz’ geldt kennelijk alleen voor Joden. Dat er desondanks uitgebreid gedocumenteerde, academische studies bestaan voor een groot publiek die de genocide van gekleurde volkeren zijn verschenen, is niet of nauwelijks bekend in Europa. Boeken als American Holocaust. The Conquest of the New World (1992), geschreven door de Amerikaanse hoogleraar David E. Stannard, die aan de Universiteit van Hawaii Amerikaanse Studies doceert, kent in Nederland slechts een enkeling.
Binnen niet meer dan een handvol generaties na hun eerste ontmoetingen met Europeanen, was de overgrote meerderheid van de inheemse bevolking van het westelijk halfrond uitgeroeid. Het tempo en de omvang van hun vernietiging varieerden van plaats tot plaats en van tijd tot tijd, maar al jaren onthullen historische demografen, in regio na regio, post-Columbiaanse ontvolkingspercentages van tussen de 90 en 98 procent met zo'n regelmaat dat een algehele daling van 95 procent een vuistregel is geworden. Wat dit betekent, is dat gemiddeld voor elke twintig inheemsen die leefden op het moment van het Europese contact — toen de landen van Amerika wemelden van tientallen miljoenen mensen — er slechts één op hun plaats stond toen het bloedbad voorbij was.
“Kapitein Alonso López de Avila, zwager van de hoge ambtenaar Montejo, nam tijdens de oorlog in Bacalán een jonge Indiaanse vrouw gevangen met een lieflijk en gracieus uiterlijk. Ze had haar man beloofd, bang dat ze hem in de oorlog zouden doden, geen relaties te hebben met een andere man dan hem, en dus was geen enkele overreding voldoende om haar ervan te weerhouden haar eigen leven te nemen om te voorkomen dat ze door een andere man werd verontreinigd; en daarom lieten ze haar voor de honden gooien.”
Todorov draagt zijn boek vervolgens op "aan de nagedachtenis van een Maya-vrouw die door honden werd verslonden." Het is belangrijk om te proberen een beeld van die vrouw, en haar broers en zussen en de ontelbare anderen die een soortgelijk lot ondergingen, in gedachten te houden als je Todorovs boek leest, of dit boek, of enig ander werk over dit onderwerp — net zoals het essentieel is, als je leest over de Joodse Holocaust of de verschrikkingen van de Afrikaanse slavenhandel, om de schat van een enkel leven in gedachten te houden om te voorkomen dat je emotioneel verdoofd raakt door de pure kracht van zo'n overweldigend menselijk kwaad en vernietiging. Er is bijvoorbeeld het geval van een kleine Indiaanse jongen, van wie niemand de naam vandaag de dag nog kent, en wiens ongemarkeerde skeletresten hopeloos vermengd zijn met die van honderden anonieme anderen in een massagraf op de Amerikaanse vlakten, maar een jongen die ooit speelde aan de oevers van een rustige kreek in het oosten van Colorado -- tot de ochtend, in 1864, toen de Amerikaanse soldaten kwamen. Toen, zoals een van de cavaleristen later vertelde, terwijl zijn landgenoten de lichamen van alle vrouwen en alle kinderen die ze konden vangen afslachtten en verminkten, zag hij de jongen proberen te vluchten: Er was een klein kind, waarschijnlijk drie jaar oud, net groot genoeg om door het zand te lopen. De indianen waren vooruitgegaan en dit kleine kind volgde hen. Het kleine ventje was volkomen naakt en liep over het zand. Ik zag een man van zijn paard stappen, op een afstand van ongeveer vijfenzeventig meter, zijn geweer trekken en schieten — hij miste het kind. Een andere man kwam naar voren en zei: "Laat me die klootzak eens proberen; ik kan hem raken." Hij stapte van zijn paard, knielde neer en schoot op het kleine kind, maar hij miste hem. Een derde man kwam naar voren en maakte een soortgelijke opmerking, schoot, en de kleine kerel viel.”
'We moeten doen wat we kunnen om te heroveren en te proberen te begrijpen, in menselijke termen, wat er verpletterd werd, wat er afgeslacht werd. Het is niet genoeg om alleen te erkennen dat er veel verloren is gegaan. De menselijke verbranding en slachting in het post-Columbiaanse Amerika was echter zo dicht bij het totaal dat van de tientallen miljoenen die werden gedood, slechts weinig individuele levens voldoende sporen achterlieten voor latere biografische representatie. De eerste twee hoofdstukken die volgen, zijn daarom noodzakelijkerwijs beperkt in hun zorgen tot de sociale en culturele werelden die bestonden in Noord- en Zuid-Amerika vóór Columbus' noodlottige reis in 1492. We zullen op onze verbeelding moeten vertrouwen om de gezichten en de levens in te vullen.'
Eén van die talloze wrede slachtpartijen, begaan door Europese kolonisten. We weten nu van wie de huidige Joodse kolonisten in bezet Palestijns gebied hun wreedheden hebben geleerd.
Europa's massale bloedbaden zijn wederom noodzakelijk nu de machthebbers, verenigd in de EU en de NAVO, opnieuw een oorlog aan het plannen zijn, ditmaal tegen Azië met voorop Rusland en China, die vandaag de dag over de meeste grondstoffen beschikken en de markten beheersen. Die oorlog zal worden uitgevoerd met massavernietigingswapens die honderden miljoen, zo niet miljarden doden kan opleveren. Eén blik op Gaza is voldoende om te weten welk genocidaal geweld Europa bereid is te steunen. Daarom is, volgens professor Stannard: ‘de belangrijke vraag voor de toekomst niet "kan het opnieuw gebeuren?" Het is eerder "kan het worden gestopt?" Want de genocide in Amerika en op andere plekken waar de inheemse volkeren van de wereld overleven, is nooit echt gestopt. Nog in 1986 merkte de Commissie voor de Rechten van de Mens van de Organisatie van Amerikaanse Staten op dat 40.000 mensen in Guatemala in de voorafgaande vijftien jaar gewoon waren “verdwenen." Nog eens 100.000 waren openlijk vermoord. Dat is het equivalent, in de Verenigde Staten, van meer dan 4.000.000 mensen die zijn afgeslacht of verwijderd op grond van een officieel overheidsdecreet — een cijfer dat bijna zes keer zo hoog is als het aantal Amerikaanse doden in de Burgeroorlog, de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog, de Koreaanse Oorlog en de Vietnamoorlog bij elkaar. Bijna alle doden en vermisten waren indianen, directe afstammelingen — net als die vrouw die door honden werd verslonden — van de Maya's, de scheppers van één van de meest schitterende beschavingen die deze aarde ooit heeft gezien. Vandaag de dag, net als vijf eeuwen geleden, worden deze mensen gemarteld en afgeslacht, hun huizen en dorpen gebombardeerd en met de grond gelijk gemaakt. Ondertussen is meer dan tweederde van hun regenwoud-thuislanden opzettelijk platgebrand en tot een ruïne gemaakt.
‘De moord en vernietiging gaan door, met de hulp en bijstand van de Verenigde Staten, zelfs terwijl deze woorden worden geschreven en gelezen. En veel van de gedetailleerde verslagen van hedendaagse waarnemers lijken veel op die van de conquistadores, die bijna 500 jaar eerder zijn opgetekend. "Kinderen, twee jaar, vier jaar oud, ze grepen ze gewoon en scheurden ze in tweeën,” meldt een getuige van een militair bloedbad onder indianen in Guatemala in 1982. Een ander slachtoffer van een nog recentere aanval op een indianenkamp herinnert zich: Met tourniquets (drukverband. svh) doodden ze de kinderen, van twee jaar, van negen maanden, van zes maanden. Ze doodden en verbrandden ze allemaal… Wat ze [mijn vader] aandeden, was een kapmes hier in te steken (wijzend naar zijn borst) en ze sneden zijn hart open, en ze lieten hem helemaal verbrand achter. Dit is de pijn die we nooit zullen vergeten… Beter om hier te sterven met een kogel en niet op die manier, zoals mijn vader overkwam. Voegt nog een ander rapport toe, uit een lijst met voorbeelden die schijnbaar eindeloos is: “Rond 13.00 uur begonnen de soldaten te schieten op de vrouwen in de kleine kerk. De meesten stierven daar niet, maar werden gescheiden van hun kinderen, in groepen naar huis gebracht en gedood, de meesten blijkbaar met kapmessen… Toen keerden ze terug om de kinderen te doden, die ze huilend en schreeuwend alleen hadden achtergelaten, zonder hun moeders. Onze informanten, die opgesloten zaten in het gerechtsgebouw, konden dit zien door een gat in het raam en door de deuren die achteloos open waren gelaten door een bewaker. De soldaten sneden de buiken van de kinderen open met messen of ze grepen de kleine beentjes van de kinderen en sloegen hun hoofden in met zware stokken… Toen gingen ze verder met de mannen. Ze haalden ze eruit, bonden hun handen vast, gooiden ze op de grond en schoten ze neer. De autoriteiten van het gebied werden gedood in het gerechtsgebouw… Toen konden de overlevenden ontsnappen, beschermd door de rook van de brand die in het gebouw was gesticht. Zeven mannen, van wie er drie overleefden, wisten te ontsnappen. Het was 17:30 uur.”’
Een enkeling heeft de Europese massale genocides diepgravend beschreven. In zijn essaybundel In the American Grain van de Amerikaanse auteur William Carlos Williams beschrijft hij in het essay Voyage of the Mayflower de psychologische gesteldheid van de puriteinse christenen die in 1620 op het schip de Mayflower naar de Nieuwe Wereld voeren:
‘Door hun leegte,’ hun psychische vervreemding van hun landgenoten als gevolg van de vervolging waaraan ze in Engeland blootgesteld werden, ‘waren ze het felste element in de strijd om een Europees leven op de Nieuwe Wereld te vestigen, en het waren zij die er uiteindelijk in zouden slagen om alles op henzelf te laten lijken. De leegte om hen heen creëerde voor hen voldoende angst om niet verder te kijken. Het jargon van God, dat zij gebruikten, was hun dialect waarmee zij zichzelf omringd hielden als met een palissade. Zij pleitten zwakte, zij riepen voortdurend om hulp (terwijl zij ondertussen sluw met hun eigen handen werkten), zij vroegen bescherming — maar de echte hulp was geweest om hen klein te houden en ieder als een omhulsel voor zijn eigen 'ziel' te maken. En de ziel? een herinnering, een weggesnoeide bloem — niets…
En zo benadrukten zij de 'geest' — want wat konden zij anders doen? — en deze geest is een aardse trots die degenen zonder enige trots verwezen naar de hemel en de volgende wereld. En hiervoor prijzen wij hen, in plaats van voor het ene in hen dat waardevol was: hun taaie nietigheid… Hun ongeluk is een kwaadaardige geest geworden die ons allen domineert. Zij moeten de 'ziel' hebben uitgevonden, maar de perversie is dat deze leegte, deze droom, dit bleke negatief de plaats inneemt van datgene waartoe ze werkelijk bestemd waren.
Deze druk van de geest op het vlees heeft een ras voortgebracht dat niet in staat is om te bloeien. Op dat deel van de aarde dat ze bezetten, sterft de ware geest vanwege de puriteinen, behalve door krachtige opstand. Zij zijn de vloek, niet de staf. Hun religieuze ijver, aangezien voor een opwaartse stoot naar de zon, was een slag in, in, in — niet naar ontkieming maar naar de benauwenis van een graf.
Een bloedspoor die wij Europeanen tenminste vijf eeuwen lang door de hele wereld trokken, en waarvan Gaza het meest recente gevolg is. Het krankzinnige is nu dat terwijl een Amerikaanse president de bloeddorst van de christenen wil beperken, de niet democratisch gekozen Europese elite, onder aanvoering van de Duitse christen Ursula von der Leyen en Kaja Kallas, de Russen wil vernietigen om een greep te behouden op de rijkdommen van Azië. Volgende keer meer.
1 opmerking:
Een zeer passende analyse! Hoe gaan we het stoppen? Het moet stoppen!
Een reactie posten