Nu wij ruim driekwart eeuw na de Tweede Wereldoorlog in een nieuw fascisme zijn beland -- waarin de Westerse elite de Zionistische Schurkenstaat Israel steunt bij zijn genocidale aanval op de burgerbevolking in Gaza, moeten wij burgers rekening houden met het toenemende gevaar dat de Joods-Israelische nazi-methoden ook in het Westen zullen worden toegepast. Wanneer de lezer de geschiedenis bestudeert zal hij/zij namelijk tot de ontdekking komen dat de fascistische mentaliteit onder de westerse elite nooit echt weg geweest is. Hoewel het voor de meeste westerlingen in de jaren vijftig en zestig nog tamelijk onzichtbaar bleef, werd het fascisme sinds het begin van de 21ste eeuw almaar zichtbaarder, tot het nu, anno 2023, niet meer genegeerd kan worden. Wanneer bijvoorbeeld D'66 minister van Defensie (oorlogsvoering) Kajsa Ollongren publiekelijk kan verklaren dat 'Of course, supporting Ukraine is a very cheap way to make sure that Russia with this regime is not a threat to the NATO alliance. And it’s vital to continue that support,' terwijl in werkelijkheid naar schatting 400.000 Oekraïense militairen en burgers zijn gesneuveld, dan is dit eenvoudigweg een fascistische opvatting, waarbij het leven van anderen niet telt. Het mag dan wel, zoals zij stelt 'very much in our interest' zijn 'to support Ukraine, because they are fighting' onze 'war,' maar deze mentaliteit verschilt in niets van die van bijvoorbeeld Adolf Hitler of de leiders van de voormalige koloniale mogendheden. 'Responding to the shocking admittance that NATO only views Ukraine as a “very cheap way” to contain Russia, Kremlin spokesman Dmitry Peskov said on October 5 that Ukrainians would soon “stop liking” how they are seen and used by the West.'
Ollongren's immoraliteit is typerend voor hoe de westers elite denkt haar belangen in de toekomst te verdedigen. Een ander voorbeeld gaf Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 22 april 2015. Onder de kop 'De gevaarlijke vluchteling' eindigde Nederland's bekendste opiniemaker zijn column over het Europese voornemen om een halt toe te roepen aan de vluchtelingenstroom uit Afrika, met de volgende zinnen:
Meer boten en vliegtuigen, betere opsporing van de smokkelaars en een hardere aanpak. Impliciet wordt daarmee erkend dat Europa zich heeft laten verrassen. Verder zal er worden gepraat over de spreiding van de vluchtelingen over de lidstaten. Dat is hard nodig, we kunnen Italië en Griekenland niet met die verarmde massa’s opschepen, maar het is niet uitgesloten dat we ook weer een kijkje krijgen op de moderne Europese xenofobie.
Een ander plan is afkomstig van Stichting Vluchtelingenwerk. Het komt erop neer dat er meer moet worden gedaan om te voorkomen dat arme goedgelovigen in handen vallen van gewetenloze mensen-smokkelaars. Ja, dat is de kern van het probleem. Maar nog altijd blijft het de vraag hoe we het effectief moeten aanpakken. Er nadert een antwoord, het is er nog niet.
De 'moderne Europese xenofobie' is evenwel geen 'modern' fenomeen, maar bestaat al sinds het begin van het westers kolonialisme, zo'n vijf eeuwen geleden. Het is net zo oud als het Europese racisme dat als rechtvaardiging diende voor de slavernij; een tint donkerder dan de bleekroze huidskleur betekende -- en betekent nog steeds als we zien hoe Israel de Palestijnse bevolking mag afslachten -- een inferieure mensensoort en die kan, dat spreekt voor zich, daarom nog steeds worden uitgebuit, onderdrukt en indien nodig verdreven dan wel vermoord (zie Gaza). Zo verklaarde in mei 1996 de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de Verenigde Naties, dr. Madeleine Albright, dat de dood van meer dan een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar 'de prijs waard' was geweest voor de succesvolle Amerikaanse politiek van langdurige bombardementen en een streng sanctiebeleid. Haar interviewster wees erop dat een half miljoen gecrepeerde kinderen meer doden waren 'dan in Hiroshima stierven,' maar dergelijke futiliteiten tellen niet mee in de westerse 'vredes-politiek.' Toen vervolgens de ambassadrice werd gevraagd of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, legitimeerde Albright deze genocidale politiek met de opmerking:
het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.
Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright als 'humaan mens' bevorderd tot minister van Buitenlandse Zaken. Vier jaar later confronteerde de kritische Australische onderzoeksjournalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken James Rubin met haar uitspraak. Diens reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter geweest dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn, omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.' Albright en Rubin, die beiden zichzelf als joods zien, zullen het evenwel nooit in hun hoofd halen om hetzelfde te beweren als het een half miljoen Joods-Israelische, dan wel witte christelijke peuters en babies had betroffen. Dat er geen storm van protesten opstak in de westerse mainstream-media illustreert hun onderhuidse racistische mentaliteit. Ook onder Nederlandse academici is sprake van onverholen racisme; Albright werd op voordracht van professor Willem van Genugten, een vooraanstaande mensenrechten-deskundige in Nederland, tot voorzitter van de 'Raad van Advies van The Hague Institute' benoemd, 'een internationale denktank in Den Haag,' opgericht in 2011 'door de gemeente Den Haag, de Nederlandse overheid en een consortium van in Den Haag gevestigde organisaties. The Hague Institute is een onafhankelijk instituut dat bekendstaat om haar interdisciplinaire onderzoek in het kader van drie programma’s: Conflict Prevention, Rule of Law en Global Governance.' Nadat ik Van Genugten had gewezen op Albright's verdediging van Amerikaanse oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid antwoordde de hoogleraar dat hij haar 'geen verkeerde keuze' vond, terwijl hij tegelijkertijd liet weten 'niet' met Albright's 'uitspraak bekend' te zijn en '[d]aar laat ik het maar bij.' In het virtuele wereldje van polder-autoriteiten spelen feiten geen rol van betekenis, zolang de façade maar overeind blijft. En dus meldde De Telegraaf tot grote tevredenheid: 'Amerikaanse oud-minister doet mee aan Haags instituut,' daarbij verwijzend naar het feit dat:
Den Haag zich de laatste jaren nadrukkelijk [profileert] als internationale hoofdstad van vrede en recht. De stad huisvest inmiddels tientallen organisaties en instellingen op dit terrein, waaronder het Internationaal Gerechtshof, het Permanente Hof van Arbitrage, het Internationale Strafhof, Europol en het Straftribunaal voor het voormalige Joegoslavië.
Een ander voorbeeld van de corrupte houding van Hoflands zelfbenoemde 'politiek-literaire elite' in Nederland: anno 1999 werd de Nederlandse diplomaat Peter van Walsum permanent vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties en als zodanig de Nederlandse vertegenwoordiger in de Veiligheidsraad. In 1999 en 2000 was Van Walsum voorzitter van de Irak-Sanctiecommissie van de VN.
Als voorzitter van het Sanctiecommissie was hij twee jaar lang mede-verantwoordelijk voor een beleid dat door de direct betrokken VN-autoriteiten, onder wie de 'Assistant Secretary-General' Denis Halliday, als 'genocidaal' werd betiteld.
After Denis Halliday resigned as UN Humanitarian Coordinator for Iraq in October 1998, von Sponeck took over, heading all UN operations in Iraq and managing the Iraqi operations of the Oil-for-Food program. Von Sponeck together with Jutta Burghardt, head of the UN World Food Programme in Iraq, resigned in February 2000 for the same reason as Halliday, to protest UN's Iraq sanctions policy. Von Sponeck and Halliday wrote an article in The Guardian explaining their position, accusing the sanctions regime of violating the Geneva Conventions and other international laws and causing the death of thousands of Iraqis.
Halliday verklaarde over deze 'genocidale' politiek:
my innate sense of justice was and still is outraged by the violence that UN sanctions have brought upon, and continues to bring upon, the lives of children, families – the extended families, the loved ones of Iraq. There is no justification for killing the young people of Iraq, not the aged, not the sick, not the rich, not the poor.
Some will tell you that the leadership is punishing the Iraqi people. That is not my perception, or experience from living in Baghdad. And were that to be the case – how can that possibly justify further punishment, in fact collective punishment, by the United Nations? I don’t think so. And international law has no provision for the disproportionate and murderous consequences of the ongoing UN embargo – for well over 12 long years.
Ondanks het feit dat die grootscheepse terreur in strijd was met elementaire regels van het internationaal recht verdedigde Van Walsum tegenover de Australische onderzoeksjournalist John Pilger zijn 'genocidale' wreedheden als volgt:
In December 1999 John Pilger asked Peter van Walsum, Chairman of the UN Sanctions Committee to explain why Iraq is still being subjected to economic sanctions.
John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?
Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realise that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal. And obviously they hurt. They are like a military measure.
JP: But who do they hurt?
PW: Well, this, of course is the problem, but with military action, too, you have the eternal problem of collateral damage...
JP: What do you say to those who describe sanctions that have caused so many deaths as 'weapons of mass destruction' as lethal as chemical weapons?
PW: I don't think that's a fair comparison.
JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction?
PW: I don't think you can use that argument to convince me.
Voor Peter van Walsum gold het vermoorden van een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar als gevolg van zijn sanctiebeleid niet als 'argument om me te overtuigen' dat dit beleid ogenblikkelijk gestopt moest worden. De Amerikanen hadden deze politiek uitgestippeld en als een ware Schreibtischmörder voerde Van Walsum de opdracht uit met een kadaverdiscipline waar Eichmann bewondering voor zou hebben gehad. Als Nederlandse oud-'topdiplomaat' is Van Walsum nog steeds van mening dat westerse politici het recht mogen schenden zodra er een 'probleem' ontstaat. Geen enkele jurist ter wereld zal publiekelijk verklaren dat men het recht mag schenden wanneer het hem of haar zo uitkomt, maar Peter van Walsum doet dit wel. Zijn standpunt is misdadig, maar verklaart wel waarom hij een 'genocidaal' beleid twee jaar lang zonder enige gewetenswroeging kon uitvoeren. Desondanks, of misschien wel juist daardoor, was in de ogen van twee NRC-journalisten, Robert van de Roer en Peter Vermaas, 'topdiplomaat' Van Walsum 'het beste dat Nederland in huis heeft,' en 'twee jaar lang het visitekaartje in het buitenland [is] geweest.' Geen van hen besefte dat 'There is no justification for killing the young people of Iraq, not the aged, not the sick, not the rich, not the poor.' Misdadige onverschilligheid maakte Auschwitz en Hiroshima mogelijk.
Nog een Nederlands voorbeeld. Ik citeer Chris Rutenfrans van de Volkskrant:
De multiculturele ideologie is fout. Niet alle culturen zijn gelijk. Onze cultuur is de beste. Onze cultuur is de meest humane en fantastische cultuur die ooit heeft bestaan.
Inderdaad zijn niet alle culturen gelijk. De christelijke cultuur is het afgelopen millennium op veel grotere schaal barbaars geweest dan welke andere cultuur ook, en is wat dat betreft niet gelijkwaardig aan zachtmoedigere beschavingen. De feiten:
De favoriete historicus van de neoconservatieven, de Amerikaan Victor Davis Hanson, toont in zijn boek Why The West Has Won. Nine Landmark Battles in the Brutal History of Western Victory (2002) gedetailleerd aan dat Europa en zijn zijtak, de VS, de afgelopen vijf eeuwen gewonnen hebben louter en alleen omdat het blanke Westen gewelddadiger en meedogenlozer was in zijn streven naar hegemonie dan welke andere cultuur dan ook. De blanke christenen bezaten
the most lethal practice of arms conceivable. Let us hope that we at last understand this legacy. It is a weighty and sometimes ominous heritage that we must neither deny nor feel ashamed about -- but insist that our deadly manner of war serves, rather thans buries, our civilization.
Qua genocide scoort de vrome blanke veruit het hoogst. De Amerikaanse hoogleraar David E. Stannard vat het nog eens als volgt kort samen in American Holocaust. The conquest of the new world (1994):
there were the unique horrors of the African slave trade, during the course of which at least 30.000.000 -- and possibly as many as 40.000.000 to 60.000.000 -- Africans were killed, most of them in the prime of their lives... And... the total extermination of many American Indian peoples and the near-extermination of others, in numbers that eventually totalled close to 100.000.000... For almost half a millennium Christians had been launching hideously destructive holy wars and massive enslavement campaigns against external enemies they viewed as carnal demons and described as infidels... During those same long centuries they had further expressed their ruthless intolerance of all persons and things that were non-Christian by conducting pogroms against the Jews who lived among them and whom they regarded as the embodiment of the Antichrist -- imposing torture, exile, and mass destruction on those who refused to succumb to evangelical persuasion.
Deze houding is ook uitgebreid geanalyseerd door de Indiase socioloog Ashis Nandy in The Intimate Enemy. Loss and Recovery of Self Under Colonialism (1983) Hij schreef:
Sinds ongeveer de 17e eeuw, hebben de hyper-mannelijke en over-gesocialiseerde aspecten van de Europese persoonlijkheid stap voor stap de culturele eigenschappen verdrongen die werden vereenzelvigd met vrouwelijkheid, kinderjaren, en naderhand met 'primitivisme.' Als onderdelen van een natuurfilosofie van boeren waren deze karaktereigenschappen gewaardeerde aspecten geweest van een cultuur die niet gekoppeld was aan prestatie en productiviteit. Van toen af aan werden ze afgewezen als strijdig met de heersende stroming van de Europese beschaving en toegeschreven aan de 'lage culturen' van Europa en de nieuwe culturen waarmee de Europese beschaving geconfronteerd werd. Het was onderdeel van dit proces dat de koloniën geleidelijk aan gezien werden als de leefomgeving van volkeren die enerzijds kinderlijk en onschuldig waren, en anderzijds sluw, verwijfd en passief-agressief.
Het gevolg van dit westerse wereldbeeld is allereerst dat:
de kolonisator, die om zijn geweten te sussen de gewoonte heeft de andere mens als een beest te zien, zichzelf eraan went om hem als een beest te behandelen, en de neiging heeft om zichzelf in een beest te veranderen […] Ze dachten dat ze slechts Indianen, of Hindoes, of bewoners van Zuidzee eilanden of Afrikanen aan het afslachten waren. Maar in feite hebben ze een voor een de verdedigingswallen vernietigd waarachter de Europese beschaving zich vrij had kunnen ontwikkelen,
aldus de Franse intellectueel Aimé Césaire. De Zweedse hoogleraar en auteur Sven Lindqvist onderstreepte dit proces nog eens aan het eind van zijn boek Exterminate all the Brutes (1997), toen hij concludeerde dat:
Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiings-politiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.
Dit zijn feiten die niet verdwijnen door meningen van een verblinde ideoloog als Chris Rutenfrans die een mainstream-krant mag gebruiken om leugens te verspreiden. Auschwitz en Hiroshima vonden iets langer dan een halve eeuw geleden plaats, en nog steeds zijn er de Abu Ghraibs en de 'Shock and Awe'-terreur. Intellectuelen die beweren dat 'onze cultuur de beste [is]. Onze cultuur de meest humane en fantastische cultuur [is] die ooit heeft bestaan,' zijn fascisten, een ander woord voor hen is er niet. Via deze aanhef kom ik terug op H.J.A. Hoflands bewering in De Groene dat:
er meer moet worden gedaan om te voorkomen dat arme goedgelovigen in handen vallen van gewetenloze mensen-smokkelaars. Ja, dat is de kern van het probleem.
De 'kern van het probleem' is voor Hofland en zijn publiek dus niet het feit dat miljoenen wanhopigen de uitzichtloze armoede in de Derde Wereld willen ontvluchten, maar dat zij via 'gewetenloze mensen-smokkelaars' hierheen komen, waardoor het neoliberale Westen zijn rijkdom zal moeten delen met de slachtoffers van de eeuwenlange westerse uitbuiting en onderdrukking. En dus 'blijft het de vraag hoe we het effectief moeten aanpakken.' Daar is Hoflands persoonlijk voornaamwoord weer: 'WE.' Is dat 'onze' vraag: 'hoe we' de armen zo 'effectief' mogelijk uit handen 'van gewetenloze mensen-smokkelaars' houden, zodat '[d]e gevaarlijke vluchteling,' zoals Hofland hem en haar noemt, hier niet komt potverteren? Wat blijft er nog over van die universele rechten van de mens, de 'westerse waarden' die telkens weer door pedante demagogen, onder wie Hofland, als argument worden gebruikt voor zogeheten 'humanitair ingrijpen.' Tot nu toe is de 'responsibility to protect' niets anders geweest dan massaal NATO-geweld om de belangen van de westerse elite veilig te stellen. Nu er geen geweld aan te pas hoeft te komen, wil de reactionaire Hofland van De Groene niets met de onderdrukten en vervolgden, de armen en berooiden te maken hebben. Hoe houden 'WE' die armoedzaaiers zo 'effectief' mogelijk buiten de deur vraagt de stem van de polder-intelligentsia zich angstig af. Op die manier weet de kleinburger een probleem van wereldformaat weer terug te brengen tot een binnenlandse aangelegenheid. Alle bovenstaande voorbeelden laten zien hoe de oorspronkelijke Verlichtingsidealen de afgelopen decennia stapsgewijs werden ingewisseld voor het fascisme van de neoliberalen en neoconservatieven die de westerse macht nu in handen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten