Frits Barend's Gebrek aan Empathie

Een lezer maakte mij attent op de volgende uitspraak van de joods Nederlandse sportjournalist Frits Barend (tweede van rechts)  die tijdens de recente Kristallnacht-herdenking verklaarde dat hij lange tijd ervan uit was gegaan dat 'fascisme en racisme' nooit meer zou voorkomen, maar dat hij sinds '7 oktober' van dit jaar 'wel heel erg wakker' is 'geworden,  helaas.' Barend doelde daarbij niet op de genocidale bombardementen van de zionistische 'Apartheidsstaat' Israel, waarbij ruim 11.000 Palestijnse burgers, vrouwen, meer dan 4000 kinderen en ongewapende mannen werden vermoord, maar op de aanval van de verzetsbeweging Hamas, waarbij een deel van de 1200 Joodse slachtoffers werd veroorzaakt door Israelische helicopters, zoals nu uit getuigeverklaringen duidelijk is geworden. Frits Barend's uitspraak toont evenwel aan dat hij zijn gecultiveerd slachtofferschap blijft koesteren en geen enkele empathie kan opbrengen voor de Palestijnse slachtoffers van de al driekwart eeuw durende terreur van de zelfbenoemde 'Joodse staat.' De houding van Barend getuigt van een combinatie van schaamteloosheid en onnozelheid. Een almaar toenemend aantal westerlingen walgt inmiddels van het fascistisch en racistisch geweld van de 'Apartheidsstaat' Israel. 

Frits Barend zou er goed aan doen zich te verdiepen in deze tragedie. Zo verklaarde al in 1981 Nahum Goldman, 12 jaar lang president van de World Zionist Organisation, over het Joods-Israelisch slachtofferisme:

We zullen moeten begrijpen dat het joodse lijden tijdens de Holocaust niet langer meer als verdediging zal dienen, en we zullen zeker moeten nalaten de Holocaust als argument te gebruiken om gelijk wat we ook mogen doen te rechtvaardigen. De Holocaust gebruiken als een excuus voor het bombarderen… is een soort 'ontheiliging,' een banalisering van de onschendbare tragedie van de Holocaust, die niet misbruikt moet worden om een politiek twijfelachtig en moreel onverdedigbaar beleid te rechtvaardigen.

Vanwege zijn gematigde houding en zijn streven naar coëxistentie met de Palestijnse bevolking en Israel's Arabische buren werd Nahum Goldman tenslotte diep gehaat door extremistische zionisten van zowel links als rechts. Vrede had voor hen geen zin, aangezien ze onder aanvoering van Ben-Goerion uit waren op de hegemonie in het Midden-Oosten ondermeer door de verovering van Eretz Israel, Groot-Israel, dat zich uitstrekt van de Nijl tot de Eufraat.

In his later life Goldmann had extensive conversations with David Ben-Gurion. In his book 'The Jewish Paradox,' Goldmann recalls a late night conversation he had with Ben-Gurion in 1956 about ‘the Arab problem.’ Ben-Gurion told Nahum Goldmann:

'Why should the Arabs make peace? If I was an Arab leader I would never make terms with Israel. That is natural: we have taken their country. Sure God promised it to us, but what does that matter to them? Our God is not theirs. We come from Israel, it’s true, but two thousand years ago, and what is that to them? There has been anti-Semitism, the Nazis, Hitler, Auschwitz, but was that their [the Arab’s] fault? They only see one thing: we have come here and stolen their country. Why should they accept that? They may perhaps forget in one or two generations’ time, but for the moment there is no chance.'

(Nahum Goldmann, The Jewish Paradox: A Personal Memoir of Historic Encounters that Shaped the drama of Modern Jewry, Grosset & Dunlap, 1978, p. 99)

http://en.wikipedia.org/wiki/Nahum_Goldmann 

De vooraanstaande Joods-Israelische historicus en auteur Tom Segev schrijft over hem:

Goldman believed in the limits of power and in the power of self-restraint. Thus he was in favor of postponing the Declaration of Independence, in the hope of preventing the war, and he thought that the Sinai Campaign and the Six-Day War broke out basically as a result of mistakes made by the government of Israel. After the Six-Day War and until his death, he believed that it was to Israel's benefit to withdraw from the territories. As opposed to the thesis that Israel's deterrent power would ensure its existence, he believed that only the Arabs' agreement to accept it in their midst would ensure this. 

The president of the World Jewish Congress and the president of World Zionist Organization walked a tightrope between the Jewish interest and the Zionist interest, and between both of these and the interest of the State of Israel. In contrast to the founding fathers of the state, and first and foremost Ben-Gurion, Goldman tended to see Israel as one among many possible alternatives for organizing Jewish life, including Jewish life in the Diaspora.

It turns out that he was right and perhaps this was his major sin: Jews can live outside of Israel, they can live well and many of them can live better there than in Israel... He not only aroused the envy of the Israelis, but also subverted some of the basic truths of their existence.

http://www.eilatgordinlevitan.com/vishnevo/v_pages/vstories_nahum_goldman.html 

In de ogen van de zionistische extremisten was Nahum Goldman's 'grootste zonde' zijn overtuiging dat 'Jews can live outside of Israel, they can live well and many of them can live better there than in Israel.' Barend is daarvan een sprekend voorbeeld, hoewel hij zich blijft opwerpen als slachtoffer. Goldman's visie was een ernstige aantasting van de belangrijkste leerstelling van het zionisme, namelijk dat het antisemitisme alle joden op aarde dwingt naar het door hun God 'beloofde land' te emigreren. De werkelijkheid is evenwel fundamenteel anders. Dat is ook de reden waarom nog steeds de meerderheid van de mensen die zich joods beschouwt het verkiest om niet in Israel te leven, zelfs overtuigde zionisten als de slachtofferist Frits Barend piekeren er niet over om in hun 'Joodse staat' te gaan leven.